ΕυρωΣΥΝΤΑΓΜΑ των λαών ή ΕυρωΠΡΟΣΤΑΓΜΑ των ισχυρών;

Εν τέλει, δεν κυριαρχεί η Αγορά του Δήμου, αλλά ο δείμος (τρόμος) της αγοράς * Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοπαρουσιάστηκε στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ "Ο ΠΑΛΜΟΣ", το καλοκαίρι του 2005, με αφορμή την καταψήφιση του ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ από τους Γάλλους, στο δημοψήφισμα της 29 Μαΐου του 2005. Εδώ παρουσιάζεται με αφορμή την μεταμόρφωσή του σε Συνθήκη της Λισσσαβόνας. * Η Συνθήκη Της Λισσαβόνας *   ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (2008/C 115/01) * Χαρακτηριστική είναι η συχνότητα εμφάνισης κάποιων λέξεων (φορές): Τράπεζα (385) Αγορά (100, 5 κεφαλαιαγορά) Επιχειρήσεις (68) Επένδυση (67) Ελεύθερος ανταγωνισμός, ανταγωνισμός, ανταγωνιστικότητα (51) Τρομοκρατία και τρομοκρατική (12) Νοθεύω την αγορά και νόθευση της αγοράς (8) Και μόνο 37 φορές η λέξη Ελευθερία (τις 24 δίπλα στην ασφάλεια). Επανακάμπτει... δριμύτερο το μόρφωμα του Ευρω-Προστάγματος μεταμφιεσμένο σε Συνθήκη− αλλά με την ίδια ακριβώς ισχύ− και επικυρώνεται από τις κυβερνήσεις των χωρών-μελών, οι οποίες εντελώς φιλελεύθερα υποχρεώνουν τους «υπηκόους» τους να πειθαρχήσουν εκόντες άκοντες. Έτσι, τα σαρκοζοειδή μετατρέπουν τη σθεναρή άρνηση (το 2005) των Γάλλων και των Ολλανδών, σε αποδοχή −μέσα από τα κοινοβούλιά τους πλέον−, γράφουν στα παπάρια τους το πρόσφατο «ΟΧΙ» των Ιρλανδών, και καλούν τους αγοραίους (συν)εταίρους τους να προχωρήσουν με αταλάντευτο «δημοκρατικό» βηματισμό, ώστε να μην υπάρξει «νόθευση του ανταγωνισμού εντός της Ένωσης». Έστω και μία χώρα να πει ΟΧΙ, η Συνθήκη θεωρείται νεκρή, αφού για την επικύρωσή της χρειάζεται ομόφωνη απόφαση και από τα 27 κράτη-μέλη. Ε, καλά! Είπαμε «ομόφωνη», αλλά με ποιο δικαίωμα το 0,125% των ευρωπαίων μπορεί να ανακόψει τη νικηφόρα πορεία της ελεύθερης αγοράς προς τους πακτωλούς της μίζας της κονόμας και της αρπαχτής; Ας περιμένουμε να δούμε τι θα πει μετά το επικείμενο ΟΧΙ των Τσέχων ο μουσολινικών εκφράσεων και χειρονομιών Γάλλος συνέταιρος. «Λάβαμε την απόφαση ότι η διαδικασία της επικύρωσης πρέπει να συνεχιστεί σε όλα τα κράτη-μέλη, αυτή είναι τώρα η θέση του Συμβουλίου» δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. «Η Ιρλανδία είναι ένα πρόβλημα, αλλά αν είχαμε ένα δεύτερο ή ένα τρίτο πρόβλημα, τότε θα ήταν πολύ δύσκολο» προσέθεσε υπογραμίζοντας την ανάγκη για τους εταίρους της Ιρλανδίας να προχωρήσουν. Ο Τσέχος πρωθυπουργός Μίρεκ Τοπολάνεκ δήλωσε από τις Βρυξέλλες ότι δεν θα επιχειρήσει να εμποδίσει τη διαδικασία επικύρωσης στη χώρα του, υπογράμμισε όμως ταυτόχρονα πως «δεν πρόκειται να αναγκάσει τους βουλευτές να στηρίξουν τη Λισαβόνα και δεν θα στοιχημάτιζε 100 κορόνες σε ένα τσεχικό "ναι"» Με τα πλατιά θυμωμένα ποτάμια… …ή ένας ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος Στη χώρα μας, όποιος πρόλαβε να ενημερωθεί ενημερώθηκε και το δημοψήφισμα κρίθηκε περιττό, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει τίποτα, αφού όπως αποδεικνύεται κανένα «ΟΧΙ» δεν πρόκειται να νεκρώσει το Ευρω-πρόσταγμα, αλλά ούτε και να αναστρέψει τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ε.Ε. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ταπεινωτική συνθήκη, επιστέγασμα των ολοκληρωτικών επιλογών μιας κατ’ επίφαση δημοκρατικής Ευρώπης. Η Νέα Βίβλος καταγράφει τις πολιτικές της Ε.Ε. που ισχύουν από το 1992 (συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου η ΕΟΚ μετεξελίσσεται σε Ε.Ε. σηματοδοτώντας το ξεχαρβάλωμα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους) αποτελείται από την Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Α), με 55 άρθρα, και τη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Β), με 358 άρθρα, ενώ ενσωματώνει 37 Πρωτόκολλα και δύο Παραρτήματα. «Η Συνθήκη, όπως προβλέπει το άρθρο 6 αυτής, θα αρχίσει να ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2009, εφόσον θα έχουν κατατεθεί όλα τα έγγραφα κύρωσης πριν από την ημερομηνία αυτή ή, εν ελλείψει, από την πρώτη ημέρα του μηνός που ακολουθεί την κατάθεση του τελευταίου εγγράφου κύρωσης». (σελ. 2, ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ) Το «νέο ευαγγέλιο» είναι (για να αντιστρέψουμε μια ατυχή παρομοίωση ενός καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας) ένα «φτηνό προϊόν σε ακριβό περιτύλιγμα». Είναι το απότρόπαιο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού με μάσκα «συντάγματος». Συνοπτικά: Η Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει διακοσμητικό χαρακτήρα. Η εργασία δεν αποτελεί προστατευμένο έννομο αγαθό αλλά απλώς ατομικό δικαίωμα. Οι «θεμελιώδεις ελευθερίες» διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, προσώπων και υπηρεσιών επεκτείνονται στις «ελαστικές» πλέον αγορές εργασίας, στην εξάλειψη των εμποδίων για ελεύθερη διαμόρφωση ημερομισθίων και στο «ευπροσάρμοστο εργατικό δυναμικό» (Β. Άρθρο 145). «Η Ένωση εγκαθιδρύει εσωτερική αγορά. Εργάζεται για την αειφόρο ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς» (Α. Άρθρο 3). Η Ένωση καθορίζει και εφαρμόζει κοινές πολιτικές και δράσεις(...), με στόχο «την προώθηση της ενσωμάτωσης όλων των χωρών στην παγκόσμια οικονομία, μεταξύ άλλων και μέσω της προοδευτικής κατάργησης των περιορισμών του διεθνούς εμπορίου» (Α. Άρθρο 21, 2ε). «Η Ένωση έχει αποκλειστική αρμοδιότητα» στη «θέσπιση των κανόνων ανταγωνισμού» στην «εμπορική και νομισματική πολιτική», (Β. Άρθρο 3, 1β,γ,ε). ...«η δράση των κρατών μελών και της Ένωσης (...) ασκείται σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό» (Β. Άρθρα119, 120, 127). Τα κράτη μέλη απαγορεύεται ουσιαστικά να ασκήσουν οικονομική πολιτική άλλη από τη νεοφιλελεύθερη, η όποια κοινωνική δέσμευση είναι ανύπαρκτη και «κάθε κράτος μέλος δύναται να λαμβάνει τα μέτρα» που «δεν πρέπει να αλλοιώνουν τους όρους του ανταγωνισμού» (Β. Άρθρο 346). «Αν τα μέτρα που λαμβάνονται στις περιπτώσεις των άρθρων 346 και 347 έχουν ως αποτέλεσμα τη νόθευση των όρων του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά, η Επιτροπή εξετάζει μαζί με το ενδιαφερόμενο κράτος τους όρους υπό τους οποίους τα μέτρα αυτά δύνανται να προσαρμοσθούν στους κανόνες που θεσπίζουν οι Συνθήκες» (Β. Άρθρο 348). Απαγορεύονται εθνικές ρυθμίσεις και «Ενισχύσεις που χορηγούνται (...) με κρατικούς πόρους και που νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό» (Β. Άρθρο 107). Στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «η Ένωση και τα κράτη μέλη εφαρμόζουν μέτρα (...) ώστε να «διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ένωσης» (Β. Άρθρο 151). Υπεροχή της Συνθήκης και του Κοινοτικού Δικαίου απέναντι στην εσωτερική έννομη τάξη. Πρωτοκαθεδρία του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Καθιερώνεται η υποχρεωτική συμμετοχή της χώρας στους αντιτρομοκρατικούς «πολέμους» (Α. Άρθρο 43). Ο Υπουργός Εξωτερικών του «ευρωσυντάγματος» μετονομάζεται σε Ύπατο Εκπρόσωπο, ο οποίος «ασκεί την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της Ένωσηςτης». Έχει αυξημένες αρμοδιότητες και εκπροσωπεί την ΕΕ στις διεθνείς σχέσεις, προεδρεύει στο Συμβούλιο Υπ.Εξ. της ΕΕ, είναι αντιπρόεδρος της Επιτροπής, «επικουρείται από ευρωπαϊκή υπηρεσία εξωτερικής δράσης» (Α. Άρθρο 24, 25, 27, 30 κ.α.) «Οι δράσεις της Ένωσης στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας (...) αποσκοπούν, κατά περίπτωση, να παρέχουν εγκαίρως συνδρομή και βοήθεια στους πληθυσμούς τρίτων χωρών που πλήττονται από φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές και να τους προστατεύουν ώστε να αντιμετωπίσουν τις ανθρωπιστικές ανάγκες που προκύπτουν από τις διάφορες αυτές καταστάσεις» (Β. Άρθρο 214). Θεσμοθετείται «ΡΗΤΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ» (Β. Άρθρο 222) και «Σε περίπτωση που κράτος μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση (...) τα κράτη μέλη συντονίζονται στο πλαίσιο του Συμβουλίου» «Οι λεπτομερείς διατάξεις για την εφαρμογή από την Ένωση της παρούσας ρήτρας αλληλεγγύης καθορίζονται με απόφαση που εκδίδεται από το Συμβούλιο,...» (Β. Άρθρο 222, 2, 3). Και για να αναθεωρηθεί το Ευρω-πρόσταγμα, ούτε λόγος, αφού χρειάζεται πλήρης ομοφωνία των κρατών-μελών! Έτσι, με πρόσχημα την ευρωπαϊκή ενοποίηση, διαβρώνονται οι κοινωνικές προδιαγραφές σε κάθε χώρα-μέλος και οι εργαζόμενοι παραδίδονται ανυπεράσπιστοι στη πυρά των Διεθνών Αγορών. Εξουδετερώνονται, ακόμα, όλοι τοι «θεσμοί» που εμποδίζουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και είχαν εισαχθεί από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις: Ο εκτεταμένος δημόσιος τομέας και το κράτος-πρόνοιας, ο κρατικός παρεμβατισμός που εξασφάλιζε την πλήρη απασχόληση, οι «περιοριστικές πρακτικές» των κακών εργατικών συνδικάτων κ.ά. Στόχος, όπως επισημαίνει ο συνταγματολόγος Αντώνης Μανιτάκης, είναι «η διαιώνιση και η συνταγματική κατοχύρωση μιας διακρατικής διακυβέρνησης λαών». Η Ε.Ε. και το Ευρω-σύνταγμα, επομένως, δεν σημαίνουν την ενοποίηση λαών –ούτε καν την ενοποίηση κρατών– αλλά απλώς την ενοποίηση των ελεύθερων αγορών. Η οικονομία της αγοράς… UMBER ALLES!! Το πιο πάνω σημείωμα έλαβε υπόψη του ένα κείμενο του Αντώνη Μανιτάκη στο περιοδικό Ο ΠΟΛΙΤΗΣ (τ. 130, Φεβ.2005), και δύο άρθρα των Τάκη Φωτόπουλου και Κώστα Βεργόπουλου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 16/4 και 15/4/2005).