Ι-δανεικά

Το δικό μας κόστος είναι δυσβάστακτο. Το δικό τους είναι κοινωνική προσφορά.

Αυτός παίρνει βίζα, εμείς βίζιτα

Ο Γιώργος ήταν πολύ σεμνός με τον πρόεδρο. Η βοήθεια που θα σας δώσουμε θα είναι τόση -μετά συγχωρήσεως.

Γαργάρες Μεγάλων Ανδρών

Στρατιώτες του κινήματος εν ώρα συνωμοσίας Παπουτσής: «Τι είναι αυτά που ακούμε εδώ; Σε ποια κυβέρνηση νομίζετε ότι είστε υφυπουργός; Οφείλετε να μην ξεχνάτε ούτε στιγμή ότι στη θέση που κάθεστε έχουν καθίσει διαπρεπείς πολιτικοί της παράταξής μας, που καθόρισαν το πλαίσιο της κοινωνικής δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο. Αλλο πράγμα η έξοδος από την κρίση και άλλο να χάσουμε την ψυχή μας. Δεν σας το επιτρέπουν τα εκατομμύρια ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ» είπε εξοργισμένος ο κ. Παπουτσής χτυπώντας το χέρι του στο βήμα. Και συνέχισε σε ακόμη πιο υψηλούς τόνους: «Οι αγορές είναι αγορές και δεν μπορούν να καθορίζουν την πολιτική της κυβέρνησης» καταλογίζοντας στον υφυπουργό ότι θέτει διλήμματα σαν να ήταν «εκπρόσωπος των Financial Times». http://www.tovima.gr/default.asp?pid=10&vct=1&itmid=1557 «Δεν υπάρχει κανένα προσωπικό θέμα με τον κο Σαχινίδη, τον οποίο τιμώ απόλυτα, διότι εργάζεται σκληρά σε μια υπόθεση τρομακτικά δύσκολη, πρωτόγνωρη για την ελληνική πραγματικότητα και πολιτική ζωή». http://www.youtube.com/watch?v=ste9Lgu8WkE Σκανδαλίδης: «Όλοι μας αυτές τις ημέρες νιώθουμε μια γροθιά στο στομάχι των ιδεών, των στόχων και των οραμάτων μας. Η εικόνα και το περιεχόμενο της πολιτικής μας δεν έχουν και πολλή σχέση με τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Θα έλεγα ότι δεν έχουν σχέση με το ΠΑΣΟΚ». http://www.newstime.gr/?i=nt.el.covers&date=2010-03-07&n=27 «Είμαι στρατιώτης του Κινήματος. Γυρίζω όλη την Ελλάδα και στηρίζω τον Πρωθυπουργό. Θα πάμε συντεταγμένα». http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=139165

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ –1η θέση με 14,6% ανεργία. (ΕΕ 8,7%) –Οι άνεργες γυναίκες κάτω των 24 ετών είναι 37%, σχεδόν διπλάσιες από τους άνεργους άνδρες (20%). –250.000 δουλεύουν στο σπίτι και σε δουλειές που δεν καταγράφονται (άτυπες μορφές εργασίας). ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ –876.000.000 αναλφάβητοι. Τα 2/3 είναι γυναίκες. –20% πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού στην οικογένεια. Χιλιάδες απ’ αυτές χάνουν τη ζωή τους. –600.000 το χρόνο πεθαίνουν κατά τη διάρκεια του τοκετού από έλλειψη σωστής φροντίδας. –Εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια οδηγούνται σε αναγκαστικούς γάμους, και δεκάδες χιλιάδες πουλιούνται ως σεξουαλικές σκλάβες. –2.000.000 κορίτσια το χρόνο υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. –Κάθε 6 λεπτά στις ΗΠΑ βιάζεται μια γυναίκα.

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΖΑΝ-ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟΥ

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου. Ζακύνθια. Ελάχιστα γνωστή στα Νέοελληνικά γράμματα. Γεννιέται το 1801. Οικογένεια ιδιαίτερα εύπορη και με μεγάλη επιρροή στα πολιτικά πράγματα του νησιού. Πεθαίνει στη γέννα το 1832, δυο μόλις χρόνια μετά τον εξαναγκασμό της σε γάμο. Το υπερβολικά αυστηρό (ακόμη και με τα ήθη της εποχής) οικογενειακό περιβάλλον την αναγκάζει να περάσει τη μικρή ζωή της κλεισμένη στο σπίτι, δίπλα σε μια μητέρα καταδικασμένη στη σιωπή. Με δασκάλους και αυτοδιδαχή αποκτά ευρεία μόρφωση. Γράφει στα ελληνικά και ιταλικά τραγωδίες, κωμωδίες, πραγματείες και μεταφράζει Οδύσσεια και Προμηθέα Δεσμώτη. Δυστυχώς, από το πλούσιο έργο της σώζεται μόνο η Αυτοβιογραφία της. Με απλότητα, ειλικρίνεια και απαράμιλλη γλώσσα αναλύει τη δραματική σύγκρουση που καθορίζει τη ζωή της ανάμεσα σ’ ένα ελεύθερο πνεύμα και στους περιορισμούς που επιβάλλουν η οικογένεια και η κοινωνία, εξ’ αιτίας της γυναικείας της φύσης. Η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου, και μόνο με την Αυτοβιογραφία της (λογοκριμένη από το γιο της στα σημεία που «έθιγαν» τη μητέρα του) ανήκει στις ξεχωριστές μορφές του Νέοελληνικού Διαφωτισμού. Λόγω δε των ιδιαίτερων συνθηκών ζωής της γίνεται πρόδρομος του αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση.

8 ΜΑΡΤΙΟΥ: Μέρα της γυναίκας ή Νύχτα της ανθρώπινης ύπαρξης;

Αναζητώντας το άλλο μισό του ουρανού ΚΑΘΕ 8 του ΜΑΡΤΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, στον «πολιτισμένο» Δυτικό Κόσμο γυναικοπαρέες διασκεδάζουν στα μπαράκια, «απελευθερωμένες» από τους άνδρες τους, την καθημερινότητα και τα προβλήματα τους. Οι περισσότερες δεν γνωρίζουν καν που οφείλουν την απελευθερωμένη διασκέδασή τους αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Φαίνεται πως οι προσπάθειες που έχουν καταβληθεί, για να την απογυμνώσουν από το περιεχόμενό της, έχουν ως έναν βαθμό καρποφορήσει. Για μας όμως αυτή η μέρα είναι σταθμός και σημείο αναφοράς στους πολιτικούς και κοινωνικούς μας αγώνες. Νέα Υόρκη 1857 και 1908 Στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας από 16 ώρες τη μέρα σε12, αλλά και εξίσωση των μισθών τους με τους μισθούς των ανδρών συναδέλφων τους, αφού εκείνη την εποχή η διαφορά ήταν τεράστια. Τα χρόνια κυλούν βασανιστικά, ώσπου στις 8 Μαρτίου 1908 γυναίκες εργαζόμενες στις βιομηχανίες της Νέας Υόρκης διαδηλώνουν και πάλι, τιμώντας τη διαμαρτυρία του 1857, απαιτώντας το δικαίωμα στην ψήφο, το τέλος της παιδικής εργασίας και την κατάργηση των sweatshop (κάτεργα). Η αστυνομία παρούσα. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες στιγμές, οι διαδηλώσεις εκείνες πνίγονται στο αίμα. Κοπεγχάγη 1910 Μισόν αιώνα μετά τον πρώτο ξεσηκωμό της Νέας Υόρκης οι γυναίκες εξακολουθούν να διεκδικούν τα αυτονόητα. Και το 1910, στην Κοπεγχάγη, στη Β΄ Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, η πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν –από τις επιφανέστερες φυσιογνωμίες του Γερμανικού, αλλά και του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος– θα καθιε-ρώσει την 8 του Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Κόσμος Σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά την ιστορική εκείνη ημέρα του 1857, οι εργαζόμενες γυναίκες στην χώρα μας, στον πολιτισμένο Δυτικό Κόσμο, και πολύ περισσότερο στον Τρίτο Κόσμο, βρίσκονται ακόμα αντιμέτωπες με τεράστια προβλήματα. Μεξικό, 2003 Η εφαρμογή της Νεοφιλελεύθερης Οικονομικής αντίληψης και η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση αγγίζουν όλες τις πλευρές της ζωής και «προσφέρουν» στις γυναίκες διπλή καταπίεση: ταξική και κοινωνική. Η αμείλικτη Τάξη Πραγμάτων Η εργαζόμενη γυναίκα στην εποχή μας εξακολουθεί να παίρνει χειρότερες αποδοχές από τον άντρα (στη χώρα μας μάλιστα αμείβονται με το 68% του ανδρικού μισθού) ενώ χρησιμοποιείται σε βαρύτερες εργασίες. Φασονάδικα, φαστφουντάδικα και κάθε λογής «άδικα», είναι σύγχρονοι τόποι μαρτυρίου γυναικών, ενώ όσες έχουν το προνόμιο να εργάζονται σε «ανώτερες» εργασίες καταλαμβάνουν δύσκολα διευθυντικές θέσεις. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Χονγκ Κονγκ: Eργάτριες-θύματα της Παγκοσμιοποίησης. 12 Ιανουαρίου 2003. Διαδήλωση μεταναστριών (οικιακών βοηθών) ενάντια στη μείωση μισθών, μπροστά από την έδρα της κυβέρνησης. Στο Χονγκ Κονγκ ζουν πάνω από 200.000 μετανάστες και μετανάστριες, κυρίως από τις Φιλιππίνες. Και παρά το ότι ο κοινωνικός πλούτος αυξάνεται, οι ανισότητες διευρύνονται, κατεβάζοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε τραγικά επίπεδα, και στέλνοντας στο περιθώριο εκατομμύρια εργαζόμενες σε όλο τον κόσμο. Στα όμορφα χρόνια μας τα πρώτα θύματα της ανεργίας είναι οι γυναίκες. Η Νέα Τάξη πραγμάτων με τις άκρατες ιδιωτικοποιήσεις στην Παιδεία και την Υγεία, αλλά και με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη διάλυση του ωραρίου εργασίας, φορτώνει στις γυναίκες ολοένα και πιο δυσβάσταχτα βάρη. Σκλάβα χωρίς αλυσίδες Οι «ίσες ευκαιρίες» που απλόχερα προσφέρονται από την Ε.Ε. και τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών δεν απαντούν στις ουσιαστικές ανάγκες της σημερινής γυναίκας – εργαζόμενης – μητέρας – νοικοκυράς. Αντίθετα, το σύστημα κερδίζει από το θεσμό της οικογένειας. Από τη μία χρησιμοποιεί την οικογένεια σαν άλλοθι για να διαφοροποιεί τις αποδοχές των εργαζομένων, και από την άλλη εξοικονομεί τεράστια κονδύλια από την απλήρωτη «οικιακή» εργασία. Ρaul-Desire Τrouillebert, «Υπηρέτρια στο χαρέμι», 1874, λάδι σε καμβά. (Μουσείο Καλών Τεχνών, Νίκαια) Υπολογίζεται ότι στην Ευρώπη και στην Αμερική οι γυναίκες, δουλεύοντας στο σπίτι, προσφέρουν 31-42 ώρες απλήρωτης εργασίας την εβδομάδα. Σήμερα όλο και περισσότερες γυναίκες συνειδητοποιούν πως είναι θύματα της Παγκοσμιοποίησης. Η Γυναίκα στον πόλεμο Κι ύστερα έρχεται ο πόλεμος. Όσο καλά και εάν ήταν σκηνοθετημένη η «πολιτισμένη εισβολή» και κατάληψη του Βελιγραδίου και της Καμπούλ από συμμάχους του ΝΑΤΟ δεν μπόρεσε να αποκρύψει τις βάρβαρες και αποτρόπαιες ενέργειες, τους βασανισμούς, τους βιασμούς, τις σφαγές. Βαγδάτη: Μετά από λίγο αυτό το νοσοκομείο θα βομβαρδιστεί. Ο Μπους ανακαλύπτει την μπούρκα, και τη «φοράει» σαν δικαιολογία για να ξεκινήσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τον πόλεμο στο Ιράκ. Η θέση της γυναίκας, δίπλα στο πεινασμένο από το πολύχρονο εμπάργκο παιδί της, ήταν η δικαιολογία στο νέο στυγνό έγκλημα. Και η μάχη για τη ζωή Η πορεία των γυναικών στην ιστορία υπήρξε δύσκολη, δύσβατη, με εμπόδια και περιορισμούς. Εκατομμύρια εργάτριες και εργάτες έχουν δώσει σκληρές μάχες ενάντια στην καταπίεση και θυσιάστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο. Σημείωση: Το άλλο μισό του Ουρανού, σύμφωνα με μια κινέζικη παροιμία, είναι η Γυναίκα, αφού αυτά τα δύο στοιχεία (γυναίκα και ουρανός) συνθέτουν τον Κόσμο.

Οι Σειρήνες

ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ, μέσα από βρόμικες συναλλαγές διαπλεκόμενων πολιτικών και παιγνίδια κερδοσκόπων, η ζωή μας υποβαθμίζεται. ΚΙ ΑΥΤΗ η υποβάθμιση παρουσιάζεται ως ρηξικέλευθη πράξη από τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι «όλα γίνονται για καλό μας», υπενθυμίζοντάς μας ότι «αυτό επιβάλλουν οι νόμοι της αγοράς». ΟΜΩΣ, με μια σχεδία ταξιδεύουμε, αιώνες τώρα. Ένα ταξίδι που διαρκεί για τον καθένα μας 35 εργάσιμα χρόνια (σήμερα). Τρεισήμισι Οδύσσειες, δηλαδή. Και πάντα με την αίρεση ότι δεν θα μας προσθέσουν καμιά νέα ραψωδία στο Ασφαλιστικό, για να γράψουμε καινούργιο έπος. ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ αυτές, λοιπόν, με τα πελώρια κύματα και τα μυθικά τέρατα, με τους αντεργατικούς υφάλους, τους εργασιακούς κυκλώνες και τις μαύρες ρουφήχτρες της ανεργίας, η μόνη ελπίδα για ν’ αντέξουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι. ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ μας, η λύση για να σωθούμε είναι να δεθούμε στο κατάρτι της κλυδωνιζόμενης σχεδίας μας. ΕΠΕΙΔΗ, μόνο όταν ακούμε τις «γλυκές φωνές» των σειρήνων του εκσυγχρονισμού μπορεί ν’ αφουγκραστούμε το μαυλιστικό τραγούδι τους που οδηγεί στον κοινωνικό όλεθρο. Σαν το τραγούδι των Ομηρικών Σειρήνων που όποιος τ’ άκουγε ήταν καταδικασμένος να τελειώσει τη ζωή του σ’ ένα νησί στρωμένο με ανθρώπινους σκελετούς. ΑΛΛΙΩΣ, αν κλείσουμε τ’ αυτιά με βουλοκέρι, στη συνέχεια θα σφαλίσουμε και τα μάτια μας. Και τότε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες θα «κουβανούμε στην ψυχή μας». Αιωνίως. ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ και παραμύθια… Επειδή η αλήθεια αποκαλύπτεται μόνο στον κόσμο των παραμυθιών, και κρύβεται επιμελώς στα παραμύθια των απόκοσμων της εξουσίας. Ή ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα νικήσουμε ή ένας-ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος.

Θέσεις για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την Επικοινωνία

Το κείμενο που ακολουθεί συντάχθηκε από την Βασιλίκα Σαριλάκη*, κατατέθηκε στον ΣΥΝ, και αποτελεί το βασικό κείμενο διαλόγου των μελών της επιτροπής για τα Μ.Μ.Ε., στα πλαίσια σχετικής προγραμματικής συζήτησης. Μεταρρύθμιση των Μ. Μ. Ε Η διαχείριση της πληροφορίας στις μέρες μας είναι μια εξαιρετικά σημαντική υπόθεση. Γιατί το κατεστημένο επιβάλλει την εξουσία του κυρίως μέσω της κατευθυνόμενης πληροφόρησης. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σήμερα στην πολιτική της επικοινωνίας, αναφερόμαστε οπωσδήποτε στην ανάγκη ελεύθερου διαλόγου και στην απαίτηση για δημοκρατία. Παλαιότερα ο Τύπος λειτουργούσε ως «τέταρτη εξουσία», ελέγχοντας την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία. Όχι πια. Σήμερα η σχέση Μ. Μ. Ε και Πολιτικής μετατράπηκε κατά κανόνα σε σχέση διαπλοκής μεγάλων πολιτικών συμφερόντων και ΜΜΕ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ, που «κατευθύνουν» την κοινή γνώμη, είναι επίσης εφοπλιστές, μεγαλοκατασκευαστές και τραπεζίτες.. Όπως δεν είναι τυχαίο πως η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ βρίσκεται στα χέρια ελάχιστων μεγαλοεπιχειρηματιών. Ο δικομματισμός έχει τεράστιες ευθύνες για αυτό. Η αρνητική κατάσταση στον χώρο της Ενημέρωσης επιδεινώθηκε επίσης και από την βαθιά κρίση του Τύπου τα τελευταία χρόνια. Από το κατεξοχήν δηλαδή φερέγγυο μέσο που μαζί με το ραδιόφωνο αποτελούσαν κι αποτελούν το κύριο πεδίο ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, της λειτουργίας ελέγχου της Εξουσίας και της αυθεντικής διαδικασίας ενημέρωσης και πληροφόρησης.

Ο θάνατος κοιτάζει με τα μάτια μας

Ο θάνατος κοιτάζει με τα μάτια μας ΣκηνΗ ΠρΩτη (Αυτός. Mε την κοπέλα του σε κάποια στάση λεωφορείου. Κι άλλοι πολλοί. Περιμένουν το καμιόνι για τα κατεχόμενα). Ετούτη η Άνοιξη δεν μπήκε σαν την Άνοιξη. Άνθη αλλόκοτα στους μίσχους της. Το χρώμα της, καθώς τα χείλη σου αγγίζουνε τα χείλη της, έχει μια γεύση αλλιώτικη, και μιαν οσμή μελλοθανάτου. Μου ’πες: Αυτή η Άνοιξη δεν μπήκε σαν την Άνοιξη. Μη φεύγεις. Μείνε μαζί μου λίγο ακόμα. Τα χέρια μου όταν σ’ αγγίζω παίρνουν της απουσίας σου το σχήμα. Τα χέρια σου, όταν μ’ αγγίζεις, μοιάζουν έρημα πουλιά στη μέση του χειμώνα. Κι εγώ σε κοίταξα, ανεξιχνίαστη. Στα μάτια σου είχε πέσει συννεφιά, όμως κατάφερα να δω ότι καθρέφτιζαν τα ξέφτια της ζωής μας. Ήθελα ν’ αρνηθώ, σου είπα. Το ξέρεις πως πονάω όταν μπαίνω μες στα σπίτια τους, όταν τους σπρώχνω με το όπλο να ξαπλώσουνε στο χώμα, όταν τους γδύνουμε, κι ύστερα ψάχνουμε στα βάθη της ψυχής τους. Ντρέπομαι όταν τα μάτια τους, πηγάδια απύθμενα, με παίρνουν στο βυθό τους. Μα τι είναι αυτό που μας κινεί. Ποιος μας οπλίζει; Φοβάμαι. Φοβάμαι σαν παιδί αυτά τα εκτυφλωτικά σκοτάδια του μεσημεριού. ΣκηνΗ δευτερη (Το κορίτσι. Έρχεται απ’ την αντίθετη κατεύθυνση). Ένα λιγνό αεράκι πρόβαλε δειλά. Κι οι νέοι λεγεωνάριοι σπεύδουν να το γεμίσουν ενοχές. Ρίγησε κι έτρεξε τρομαγμένο να κρυφτεί μες στα μαλλιά της. Μου ’πες: Έτούτη η Άνοιξη δεν μπήκε σαν την Άνοιξη. Μπήκε κυνηγημένη απ’ τις ερπύστριες, σαρώνοντας στο διάβα της τα ταραγμένα όνειρά μας. Μη φεύγεις. Πάρε με μαζί σου. Τα χέρια μου, κάθε φορά που σε κρατούν, χίλια κομμάτια παγωμένα. Τα χέρια σου στους ώμους μου ζαρκάδια πίσω από τους θάμνους. (Μια λάμψη μια πνοή ένας λυγμός τίναξε στον αέρα τον ορίζοντα τη στάση τα κορμιά τους τα κορμιά μας. Μετά το σώμα του απογεύματος διαμελισμένο μπρος στα μάτια μας, μικρό κορίτσι άγουρο, ζωσμένο στο κορμί κατάσαρκα τον πόθο και το πάθος. Κι οι νέοι λεγεωνάριοι κρώζουν βραχνά. Τα λόγια τους  απλώνουν κάτι απαίσιες φτερούγες. Στο διάβα τους πέφτουν νεκρά τα περιστέρια. Κι οι λέξεις μου, ξυπόλητα παιδιά στους σκοτωμένους δρόμους της Ραμάλας και της Γάζας). ΣκηνΗ Τριτη (Εμείς μπροστά στην τηλεόραση. Ο θάνατος κοιτάζει με τα μάτια μας). Και ναι, μπορούμε –δική μας άλλωστε υπόθεση– να κρύψουμε στις τσέπες μας το φονικό που μας παιδεύει. Μα είναι αδύνατο να κρύψουμε απ’ τα μάτια μας αυτούς τους άταφους νεκρούς. Που περιφέρονται όρθιοι. Και μαρτυράνε στη σιωπή τους πως πλήθυναν οι ζωντανοί ανάμεσά μας.

Ο Δρόμος Του Νοέμβρη

Ένα κείμενο «...Ίσως εκεί, που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα...». ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Κάθε χρόνο, στις 17 Νοέμβρη η κραυγή του Πολυτεχνείου τρυπάει τη μνήμη μας. Μνήμη φρέσκια ακόμα από το αίμα και τους Μεγάλους Νεκρούς που έπεσαν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, κάτω από το αλύγιστο πέλμα της βίας. Για μια ακόμα φορά, την τραγική νύχτα του ’73, λέξεις χιλιοειπωμένες πήραν την αληθινή τους διάσταση. Έγιναν τα ιδανικά που αιώνες τώρα, σ’ αυτή την ανηφορική πορεία του κόσμου, γράφουν την Ανθρώπινη Ιστορία. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Αυτό ήταν και παραμένει το τρίπτυχο που ορίζει το στίγμα μας στον άγριο ωκεανό της ζωής. Πραγματικότητα κι όραμα. Αγωνία κι αγώνας. Το μήνυμα που φτάνει σε μας δεν πρέπει να μένει απλά και μόνο Ιστορία και Μνήμη, στιγμή ή σταθμός. Είναι Ζωή και Παρόν. Αιωνιότης και Σύμβολο. Κι όμως, σήμερα, πέντε χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη, το χρέος μας σ’ αυτά τα παιδιά, που το μπόι τους χωρίς μέτρο και μέγεθος υψώθηκε απέναντι στους παραχαράκτες της ιστορίας του λαού μας, παραμένει ανεκπλήρωτο. Στόχος μας να το ξεπληρώσουμε, αγωνιζόμενοι ενάντια στους άρπαγες του ψωμιού μας, τους εκπορνευτές της παιδείας μας, τους βιαστές της ελευθερίας μας, που σήμερα κυκλοφορούν ανενόχλητοι. Το Πολυτεχνείο –πρόσφατη κληρονομιά μας και Δύναμη– μας οδηγεί με σίγουρο βήμα στο δρόμο για την κατάχτηση των Μεγάλων Ιδανικών. …Και δυο υστερόγραφα Υ.Γ. του 2002 Όχι, το «πέντε χρόνια μετά» δεν πρόκειται περί λάθους, αφού αυτό το κείμενο είχαμε γραφτεί για τον ΠΑΛΜΟ (σ.σ. συνδικαλιστικό έντυπο των εργαζομένων της τότε ESSO PAPPAS και νυν ΕΚΟ), πριν από 24 χρόνια κι αναδημοσιεύεται σήμερα, στην τέταρτη (και τελευταία) περίοδό της εφημερίδας, χωρίς καμιά αλλαγή. Μέρες του ’78. Η μεταπολίτευση αγκομαχάει, στην ατμόσφαιρα αιωρούνται «σταγονίδια», ο Λάσκαρης με τον νόμο 330 βγάζει τις απεργίες παράνομες, η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσπαθεί να καταστείλει το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία, και το ΠΑΣΟΚ τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα… Μέρες του 2002. Το Παγκοσμιοποιημένο πρόσωπο της βίας ξεφυσάει και σπέρνει τον όλεθρο, τα σταγονίδια γίνονται μαύρα σύννεφα πάνω απ’ τον κόσμο, οι απεργίες (ξανά) παράνομες, η δημοκρατία το μεγάλο ζητούμενο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πεφωτισμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, η Ν.Δ. υπόσχεται ένα καλύτερο τίποτα… Μέρες μιας άγριας εποχής. Με Κάποια από κείνα τα «παιδιά» να νέμονται σήμερα την εξουσία, βαδίζοντας στο δρόμο της «κονόμας» και των (ι)δανεικών επιταγών του Κεφαλαίου. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αγωνία κι αγώνας. Με όσους δεν αντάλλαξαν την παιδική τους αθωότητα με θώκους και δημόσιες αμαρτίες· με όσους την αθωότητα των παιδιών δε θέλησαν να χάσουν· με όσους –έστω–  ψάχνουν να την ξαναβρούν. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ξανά, πάλι και πάλι. Αφού «όσοι αγαπάνε τρώνε βρόμικο ψωμί», η παιδεία μάς «παιδεύει» ιδιωτεύοντας, κι «ελευθερία ανάπηρη πάλι μας τάζουν». Υ.Γ. του 2008 Μέρες του 2008. Το νεοφιλελεύθερο όραμα, ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από ολόκληρο τον κόσμο πλέον. Ο άνεμος της ελεύθερης αγοράς (διάβαζε καπιταλισμός) έγινε τυφώνας αφήνοντας στο πέρασμά του εκατομμύρια ζωντανούς νεκρούς. Στη χώρα μας τα πράγματα τούμπαλιν: Τώρα η κυβέρνηση της Ν.Δ. τυφλωμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, και το ΠΑΣΟΚ σε θέση αντί (ξανα)υπόσχεται το νέο καλύτερο τίποτα… Μέρες μιας άνυδρης εποχής. Με τα όνειρά μας στην παρανομία, μένει να ξαναβγούμε στους δρόμους. Μέρες του Νοέμβρη. Ένα τόσο μακρινό μας κοντά και ταυτόχρονα ένα πολύ κοντινό μας μακριά... ____________ Η δεύτερη δημοσίευση με το Υ.Γ. του 2002: Ο ΠΑΛΜΟΣ, Δεκ. 2002, Αρ. φ. 8, σελ. 3