8 ΜΑΡΤΙΟΥ: Μέρα της γυναίκας ή Νύχτα της ανθρώπινης ύπαρξης;

Αναζητώντας το άλλο μισό του ουρανού ΚΑΘΕ 8 του ΜΑΡΤΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, στον «πολιτισμένο» Δυτικό Κόσμο γυναικοπαρέες διασκεδάζουν στα μπαράκια, «απελευθερωμένες» από τους άνδρες τους, την καθημερινότητα και τα προβλήματα τους. Οι περισσότερες δεν γνωρίζουν καν που οφείλουν την απελευθερωμένη διασκέδασή τους αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Φαίνεται πως οι προσπάθειες που έχουν καταβληθεί, για να την απογυμνώσουν από το περιεχόμενό της, έχουν ως έναν βαθμό καρποφορήσει. Για μας όμως αυτή η μέρα είναι σταθμός και σημείο αναφοράς στους πολιτικούς και κοινωνικούς μας αγώνες. Νέα Υόρκη 1857 και 1908 Στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας από 16 ώρες τη μέρα σε12, αλλά και εξίσωση των μισθών τους με τους μισθούς των ανδρών συναδέλφων τους, αφού εκείνη την εποχή η διαφορά ήταν τεράστια. Τα χρόνια κυλούν βασανιστικά, ώσπου στις 8 Μαρτίου 1908 γυναίκες εργαζόμενες στις βιομηχανίες της Νέας Υόρκης διαδηλώνουν και πάλι, τιμώντας τη διαμαρτυρία του 1857, απαιτώντας το δικαίωμα στην ψήφο, το τέλος της παιδικής εργασίας και την κατάργηση των sweatshop (κάτεργα). Η αστυνομία παρούσα. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες στιγμές, οι διαδηλώσεις εκείνες πνίγονται στο αίμα. Κοπεγχάγη 1910 Μισόν αιώνα μετά τον πρώτο ξεσηκωμό της Νέας Υόρκης οι γυναίκες εξακολουθούν να διεκδικούν τα αυτονόητα. Και το 1910, στην Κοπεγχάγη, στη Β΄ Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, η πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν –από τις επιφανέστερες φυσιογνωμίες του Γερμανικού, αλλά και του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος– θα καθιε-ρώσει την 8 του Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Κόσμος Σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά την ιστορική εκείνη ημέρα του 1857, οι εργαζόμενες γυναίκες στην χώρα μας, στον πολιτισμένο Δυτικό Κόσμο, και πολύ περισσότερο στον Τρίτο Κόσμο, βρίσκονται ακόμα αντιμέτωπες με τεράστια προβλήματα. Μεξικό, 2003 Η εφαρμογή της Νεοφιλελεύθερης Οικονομικής αντίληψης και η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση αγγίζουν όλες τις πλευρές της ζωής και «προσφέρουν» στις γυναίκες διπλή καταπίεση: ταξική και κοινωνική. Η αμείλικτη Τάξη Πραγμάτων Η εργαζόμενη γυναίκα στην εποχή μας εξακολουθεί να παίρνει χειρότερες αποδοχές από τον άντρα (στη χώρα μας μάλιστα αμείβονται με το 68% του ανδρικού μισθού) ενώ χρησιμοποιείται σε βαρύτερες εργασίες. Φασονάδικα, φαστφουντάδικα και κάθε λογής «άδικα», είναι σύγχρονοι τόποι μαρτυρίου γυναικών, ενώ όσες έχουν το προνόμιο να εργάζονται σε «ανώτερες» εργασίες καταλαμβάνουν δύσκολα διευθυντικές θέσεις. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Χονγκ Κονγκ: Eργάτριες-θύματα της Παγκοσμιοποίησης. 12 Ιανουαρίου 2003. Διαδήλωση μεταναστριών (οικιακών βοηθών) ενάντια στη μείωση μισθών, μπροστά από την έδρα της κυβέρνησης. Στο Χονγκ Κονγκ ζουν πάνω από 200.000 μετανάστες και μετανάστριες, κυρίως από τις Φιλιππίνες. Και παρά το ότι ο κοινωνικός πλούτος αυξάνεται, οι ανισότητες διευρύνονται, κατεβάζοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε τραγικά επίπεδα, και στέλνοντας στο περιθώριο εκατομμύρια εργαζόμενες σε όλο τον κόσμο. Στα όμορφα χρόνια μας τα πρώτα θύματα της ανεργίας είναι οι γυναίκες. Η Νέα Τάξη πραγμάτων με τις άκρατες ιδιωτικοποιήσεις στην Παιδεία και την Υγεία, αλλά και με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη διάλυση του ωραρίου εργασίας, φορτώνει στις γυναίκες ολοένα και πιο δυσβάσταχτα βάρη. Σκλάβα χωρίς αλυσίδες Οι «ίσες ευκαιρίες» που απλόχερα προσφέρονται από την Ε.Ε. και τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών δεν απαντούν στις ουσιαστικές ανάγκες της σημερινής γυναίκας – εργαζόμενης – μητέρας – νοικοκυράς. Αντίθετα, το σύστημα κερδίζει από το θεσμό της οικογένειας. Από τη μία χρησιμοποιεί την οικογένεια σαν άλλοθι για να διαφοροποιεί τις αποδοχές των εργαζομένων, και από την άλλη εξοικονομεί τεράστια κονδύλια από την απλήρωτη «οικιακή» εργασία. Ρaul-Desire Τrouillebert, «Υπηρέτρια στο χαρέμι», 1874, λάδι σε καμβά. (Μουσείο Καλών Τεχνών, Νίκαια) Υπολογίζεται ότι στην Ευρώπη και στην Αμερική οι γυναίκες, δουλεύοντας στο σπίτι, προσφέρουν 31-42 ώρες απλήρωτης εργασίας την εβδομάδα. Σήμερα όλο και περισσότερες γυναίκες συνειδητοποιούν πως είναι θύματα της Παγκοσμιοποίησης. Η Γυναίκα στον πόλεμο Κι ύστερα έρχεται ο πόλεμος. Όσο καλά και εάν ήταν σκηνοθετημένη η «πολιτισμένη εισβολή» και κατάληψη του Βελιγραδίου και της Καμπούλ από συμμάχους του ΝΑΤΟ δεν μπόρεσε να αποκρύψει τις βάρβαρες και αποτρόπαιες ενέργειες, τους βασανισμούς, τους βιασμούς, τις σφαγές. Βαγδάτη: Μετά από λίγο αυτό το νοσοκομείο θα βομβαρδιστεί. Ο Μπους ανακαλύπτει την μπούρκα, και τη «φοράει» σαν δικαιολογία για να ξεκινήσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τον πόλεμο στο Ιράκ. Η θέση της γυναίκας, δίπλα στο πεινασμένο από το πολύχρονο εμπάργκο παιδί της, ήταν η δικαιολογία στο νέο στυγνό έγκλημα. Και η μάχη για τη ζωή Η πορεία των γυναικών στην ιστορία υπήρξε δύσκολη, δύσβατη, με εμπόδια και περιορισμούς. Εκατομμύρια εργάτριες και εργάτες έχουν δώσει σκληρές μάχες ενάντια στην καταπίεση και θυσιάστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο. Σημείωση: Το άλλο μισό του Ουρανού, σύμφωνα με μια κινέζικη παροιμία, είναι η Γυναίκα, αφού αυτά τα δύο στοιχεία (γυναίκα και ουρανός) συνθέτουν τον Κόσμο.