Οι Σειρήνες

ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ, μέσα από βρόμικες συναλλαγές διαπλεκόμενων πολιτικών και παιγνίδια κερδοσκόπων, η ζωή μας υποβαθμίζεται. ΚΙ ΑΥΤΗ η υποβάθμιση παρουσιάζεται ως ρηξικέλευθη πράξη από τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι «όλα γίνονται για καλό μας», υπενθυμίζοντάς μας ότι «αυτό επιβάλλουν οι νόμοι της αγοράς». ΟΜΩΣ, με μια σχεδία ταξιδεύουμε, αιώνες τώρα. Ένα ταξίδι που διαρκεί για τον καθένα μας 35 εργάσιμα χρόνια (σήμερα). Τρεισήμισι Οδύσσειες, δηλαδή. Και πάντα με την αίρεση ότι δεν θα μας προσθέσουν καμιά νέα ραψωδία στο Ασφαλιστικό, για να γράψουμε καινούργιο έπος. ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ αυτές, λοιπόν, με τα πελώρια κύματα και τα μυθικά τέρατα, με τους αντεργατικούς υφάλους, τους εργασιακούς κυκλώνες και τις μαύρες ρουφήχτρες της ανεργίας, η μόνη ελπίδα για ν’ αντέξουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι. ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ μας, η λύση για να σωθούμε είναι να δεθούμε στο κατάρτι της κλυδωνιζόμενης σχεδίας μας. ΕΠΕΙΔΗ, μόνο όταν ακούμε τις «γλυκές φωνές» των σειρήνων του εκσυγχρονισμού μπορεί ν’ αφουγκραστούμε το μαυλιστικό τραγούδι τους που οδηγεί στον κοινωνικό όλεθρο. Σαν το τραγούδι των Ομηρικών Σειρήνων που όποιος τ’ άκουγε ήταν καταδικασμένος να τελειώσει τη ζωή του σ’ ένα νησί στρωμένο με ανθρώπινους σκελετούς. ΑΛΛΙΩΣ, αν κλείσουμε τ’ αυτιά με βουλοκέρι, στη συνέχεια θα σφαλίσουμε και τα μάτια μας. Και τότε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες θα «κουβανούμε στην ψυχή μας». Αιωνίως. ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ και παραμύθια… Επειδή η αλήθεια αποκαλύπτεται μόνο στον κόσμο των παραμυθιών, και κρύβεται επιμελώς στα παραμύθια των απόκοσμων της εξουσίας. Ή ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα νικήσουμε ή ένας-ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος.