Όμορφες μέρες!

Όμορφες μέρες! Γέλασε ο μαύρος κόκορας όταν του είπαν πως θα τον σφάξουν όταν όμως ήρθε η ώρα η κακή του ώρα έκλαψε ο μαύρος κόκορας έκλαψε ο μαύρος κόκορας. ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΚΟΡΑΣ Όμορφες μέρες! Ενεδρεύουν στις στάσεις. Στις λεωφόρους κινούνται αδηφάγες. *** Οι μεν, περιφερόμενοι, εκθέτουμε σε κοινή θέα τη ρωγμή μας στην πρόσοψη –σημάδι που προδίδει τα ετοιμόρροπα σπίτια. *** Οι δε, αδιάκοπα ακίνητοι, χρόνια σ’ αυτό το γιουσουρούμ ­­ –παλιές κορνίζες με σπασμένο το τζαμάκι– περιμένουμε ματαίως τους συλλέκτες που εμφανίζονται συχνά λεηλατώντας δίχως πρόσχημα τους πάγκους των πλανόδιων παλιατζήδων. *** Κάποτε βέβαια, και οι μεν και οι δε, είχαμε σκεφτεί να ξενοικιάσουμε τα σπίτια που μας βάραιναν και να φορτώσουμε τα πράγματά μας –σκεύη φτηνά αγορασμένα με χίλια παζάρια– σ’ ένα μεγάλο φορτηγό για τ’ άδεια προάστια. Μα ντυθήκαμε το καινούργιο μας δέρμα και μουρμουρίζοντας παμπάλαιους ύμνους σκορπίσαμε σε αφιλόξενα ρημαγμένα τοπία. *** Πέρασαν χρόνια από τότε. Τώρα, ζωή που εξωραΐστηκε η ζωή μας! Φώτα πολύχρωμα, θίασοι να περνούν «με μουσικές εξαίσιες, με φωνές…» Τα πάντα φιλικά απέναντί μας. Κι η συμπεριφορά της πόλης φιλόξενη, ζεστή, μ’ ένα χαμόγελο-γκριμάτσα κάθε πρωί –και μια λιγάκι ανάρμοστη οικειότητα– μας λέει απ’ τις ειδήσεις καλημέρα. *** Έστω λοιπόν κι αν είχαμε μια υποψία στα «υπέρ» –αυτή την αίσθηση της φαινομενικής επιτυχίας– στο τέλος, λέμε, μπορεί να μας διέψευδε ο μαντρότοιχος με τα ύπουλα γυαλιά στην κορυφή του. Κι έτσι, η απόδρασή μας αναβάλλεται για αύριο…

Για όλα αυτά

Για όλα αυτά «Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε μου κάποιο δρόμο Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω». Μανόλης Αναγνωστάκης Για τα ποτάμια που στερέψανε στα μάτια μας Για τη θάλασσα που την ξοδέψαμε χωρίς ντροπή κι απόμεινε στις χούφτες μας το αλάτι Για τις βροχές που ήρθαν ήσυχα και χάιδεψαν τα μάγουλά μας ·          Για τα παιδιά που καίγονται στις τροχιές της ερημιάς μας Για τα χαμόγελα των ανθισμένων κοριτσιών και για τις φυλλωσιές της αγκαλιάς τους Για τις γυναίκες μας που τις παρατήσαμε «στα φιλιά του ανέμου» ·          Για τα τραγούδια που αγαπήσαμε Για τα ποιήματα που σκίσαμε πριν καν γραφτούν σ’ ένα χαρτί τσαλακωμένο Για τα συνθήματα που ξεθωριάσανε στα χείλη μας Για όσα ήρθαν με τον άνεμο και τα ’σβησε το κύμα ·          Για σιωπές που ανατινάχτηκαν στις εκβολές του ονείρου Για ένα παράπονο που πνίγηκε σε διάφανους βυθούς Για ξεχασμένες υποσχέσεις Για διαψεύσεις που ντύθηκαν με την πορφύρα κάποιου δειλινού Για νύχτες που οδήγησαν σε μυστικές ακτές και σε τοπία φλογισμένα Για τα αβάσταχτα δρομολόγιά μας στα λιμάνια των άστρων ·          Για ένα βλέμμα που ικετεύει το σκοτάδι Για τ’ άδεια βήματα που οδήγησαν ξανά σε ρημαγμένους κήπους Για επιθυμίες ανεκπλήρωτες Για ιδέες που ξεψύχησαναν σε αγορές και σε σφαγεία Για όνειρά που εγκαταλείφθηκαν αιμόφυρτα σε φυλασσόμενες διαβάσεις Για τ’ ανεξίτηλα της νιότης μας σημάδια ·          Για όλους τους φίλους που μας άφησαν στης λησμονιάς την άλλη όχθη Για όσους στο τραπέζι μας «ήρθαν ντυμένοι φίλοι» Γι’ αυτούς που χάθηκαν στα χαρακώματα του νου και για τους άλλους που τους συναντήσαμε σε κάποιο μακρινό τους θάνατο Για κείνους που περιμένουμε ακόμα να φανούν... ·          Για όλα αυτά επιστρέφω πάντα συλλαβίζοντας. Για όλα αυτά που αξίζει να πεθάνουμε. Για όλα αυτά που αξίζει εντέλει και να ζούμε.