Για όλα αυτά

Για όλα αυτά «Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε μου κάποιο δρόμο Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω». Μανόλης Αναγνωστάκης Για τα ποτάμια που στερέψανε στα μάτια μας Για τη θάλασσα που την ξοδέψαμε χωρίς ντροπή κι απόμεινε στις χούφτες μας το αλάτι Για τις βροχές που ήρθαν ήσυχα και χάιδεψαν τα μάγουλά μας ·          Για τα παιδιά που καίγονται στις τροχιές της ερημιάς μας Για τα χαμόγελα των ανθισμένων κοριτσιών και για τις φυλλωσιές της αγκαλιάς τους Για τις γυναίκες μας που τις παρατήσαμε «στα φιλιά του ανέμου» ·          Για τα τραγούδια που αγαπήσαμε Για τα ποιήματα που σκίσαμε πριν καν γραφτούν σ’ ένα χαρτί τσαλακωμένο Για τα συνθήματα που ξεθωριάσανε στα χείλη μας Για όσα ήρθαν με τον άνεμο και τα ’σβησε το κύμα ·          Για σιωπές που ανατινάχτηκαν στις εκβολές του ονείρου Για ένα παράπονο που πνίγηκε σε διάφανους βυθούς Για ξεχασμένες υποσχέσεις Για διαψεύσεις που ντύθηκαν με την πορφύρα κάποιου δειλινού Για νύχτες που οδήγησαν σε μυστικές ακτές και σε τοπία φλογισμένα Για τα αβάσταχτα δρομολόγιά μας στα λιμάνια των άστρων ·          Για ένα βλέμμα που ικετεύει το σκοτάδι Για τ’ άδεια βήματα που οδήγησαν ξανά σε ρημαγμένους κήπους Για επιθυμίες ανεκπλήρωτες Για ιδέες που ξεψύχησαναν σε αγορές και σε σφαγεία Για όνειρά που εγκαταλείφθηκαν αιμόφυρτα σε φυλασσόμενες διαβάσεις Για τ’ ανεξίτηλα της νιότης μας σημάδια ·          Για όλους τους φίλους που μας άφησαν στης λησμονιάς την άλλη όχθη Για όσους στο τραπέζι μας «ήρθαν ντυμένοι φίλοι» Γι’ αυτούς που χάθηκαν στα χαρακώματα του νου και για τους άλλους που τους συναντήσαμε σε κάποιο μακρινό τους θάνατο Για κείνους που περιμένουμε ακόμα να φανούν... ·          Για όλα αυτά επιστρέφω πάντα συλλαβίζοντας. Για όλα αυτά που αξίζει να πεθάνουμε. Για όλα αυτά που αξίζει εντέλει και να ζούμε.