*
Από 9/11 έως 15/11/2017
ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema
Τηλ.210 8220008, 210 8220023
Εισ.:€7.00, Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί / Ατέλεια / Στρατιωτικό €5.00,για ανέργους €3.00, οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
ΠΕΜΠΤΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ 23.00 και ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΗ 15.00
*
ΣΑΒΒΑΤΟ και ΚΥΡΙΑΚΗ 22.00
*
*
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 17.15
*
ΠΕΜΠΤΗ και ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17.45
*
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 16.00
*
Βλέπε από Μποτίλια και
Under The Sun: Η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και oι δημοκράτες κριτικοί
Under The Sun: Η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και oι δημοκράτες κριτικοί
ΠΕΜΠΤΗ και ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΣΑΒΒΑΤΟ 20.00
***
ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ και ΤΡΙΤΗ 21.15
*
ΠΕΜΠΤΗ 21.00
*
ΚΥΡΙΑΚΗ 11.30
*
ΑΛΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
(25 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ στις 20.00 / ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
*
Συναυλία κουβανών καλλιτεχών που ζουν στην Ελλάδα ενάντια στον αποκλεισμό (εμπάργκο) της Κούβας
ΚΥΡΙΑΚΗ στις 17.30 /ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
*
(μ.μ. πρεμιέρα, θα ακολουθήσει συζήτηση του κοινού με τους δημιουργούς)
ΤΕΤΑΡΤΗ στις 19.00 / Είσοδος: €3, φοιτ. άνεργοι: είσοδος ελεύθερη
*
(Αφιέρωμα στα "100 Χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση")
ΤΕΤΑΡΤΗ στις 21.00 / είσοδος: €10, φοιτ. άνεργοι: €7
***
STUDIO new star art cinema
Τηλ 210-8640054
Εισ.: € 7.00, Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί / Ατέλεια / Στρατιωτικο €5.00, Άνεργοι €3.00. Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00.
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00.
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
Από 9/11 έως 15/11/2017
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 18.00
*
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 16.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 23.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 23.00
*
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 20.00
*
21η εβδομάδα
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 16.15
*
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Ρωσο-γερμανική ταινία, σκηνοθεσία Αντρέι Κοντσαλόφσκι
με τους: Γιούλια Βισότσκαγια, Κρίστιαν Κλάους, Φιλίπ Ντικέν
με τους: Γιούλια Βισότσκαγια, Κρίστιαν Κλάους, Φιλίπ Ντικέν
Χρήστος Μήτσης
Τρεις άνθρωποι διασταυρώνονται σε μια δύσκολη περίοδο του πολέμου: η Όλγα, μία Ρωσίδα μετανάστρια και μέλος της Γαλλικής Αντίστασης, ο Ζυλ Γάλλος συνεργάτης των Ναζί και ο Χέλμουτ, υψηλόβαθμος αξιωματικός των SS…
Τρεις άνθρωποι διασταυρώνονται σε μια δύσκολη περίοδο του πολέμου: η Όλγα, μία Ρωσίδα μετανάστρια και μέλος της Γαλλικής Αντίστασης, ο Ζυλ Γάλλος συνεργάτης των Ναζί και ο Χέλμουτ, υψηλόβαθμος αξιωματικός των SS…
«Όλα όσα έχουν συμβεί είναι μια προειδοποίηση.
Πρέπει να το θυμόμαστε συνεχώς.
Ήταν πιθανό να συμβεί κάποτε και είναι πιθανό ακόμη.
Μόνο με τη γνώση μπορεί να σταματήσει.
Ο κίνδυνος εδώ είναι η απροθυμία για τη γνώση,
η τάση να ξεχνάμε και η δυσπιστία ότι όλα αυτά
έχουν όντως συμβεί». - Καρλ Τζάσπερ
Πρέπει να το θυμόμαστε συνεχώς.
Ήταν πιθανό να συμβεί κάποτε και είναι πιθανό ακόμη.
Μόνο με τη γνώση μπορεί να σταματήσει.
Ο κίνδυνος εδώ είναι η απροθυμία για τη γνώση,
η τάση να ξεχνάμε και η δυσπιστία ότι όλα αυτά
έχουν όντως συμβεί». - Καρλ Τζάσπερ
Χαμένος για χρόνια ανάμεσα στην τηλεόραση, την πατρίδα του Ρωσία και τις ευρωπαϊκές συμπαραγωγές, ο πάλαι ποτέ σπουδαίος και τρανός Αντρέι Κοντσαλόφσκι («Σιβηριάδα», «Το Τραίνο της Μεγάλης Φυγής») επέστρεψε δυναμικά τα τελευταία τρία χρόνια, κερδίζοντας δύο φορές το Αργυρό Λιοντάρι σκηνοθεσίας στη Βενετία. Αρχικά με τις «Λευκές Νύχτες του Ταχυδρόμου» (2014), που δεν έχουν προβληθεί στη χώρα μας, και στη συνέχεια με τον περσινό «Παράδεισο», μια ταινία που προσπαθεί να στοχαστεί πάνω στο Ολοκαύτωμα με έναν ιδιαίτερο, μάλλον εκκεντρικό τρόπο: μια φυλακισμένη Ρωσοεβραία, ένας νεαρός αξιωματικός των SS κι ένας Γάλλος συνεργάτης των Γερμανών εξομολογούνται (σε μια απροσδιόριστη αρχή) τις ιστορίες τους, οι οποίες διασταυρώθηκαν υπό οριακές συνθήκες.
Η Όλγα, πρώην αριστοκράτισσα, συνελήφθη στο Παρίσι ως μέλος της αντίστασης, ανακρίθηκε από τον αξιωματικό της αστυνομίας Ζιλ και κατέληξε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί τη συνάντησε ο Χέλμουτ, θυμήθηκε μια νύχτα πάθους που είχαν περάσει μαζί προπολεμικά κι έτσι την πήρε κοντά του ως καθαρίστρια και κατόπιν ως ερωμένη του.
Ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός φωτίζεται μέσα από τρεις μικρές προσωπικές ιστορίες, τις οποίες σχολιάζουν, εκθέτοντας τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους γι’ αυτές, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Η στιλιζαρισμένη προσέγγιση του Κοντσαλόφσκι διαθέτει μια οπτική μεγαλοπρέπεια, η οποία, βοηθούμενη από τις «κατά μέτωπο» εξομολογήσεις, παραμένει γειωμένη, χωρίς μεγαλοστομίες και κορόνες.
Αλλά αυτή η περίεργη μείξη μεταφυσικής, ερωτικής ιστορίας, ιστορικής κριτικής και ψυχολογικής ανάλυσης παραμένει μέχρι τέλους αμήχανη, μπερδεμένη ανάμεσα σε φλύαρους μονολόγους (και διαλόγους), κοινότοπες διαπιστώσεις κι επαναλαμβανόμενες ιδέες. Έτσι, χωρίς να προσθέτει οτιδήποτε καινούργιο στα πολεμικά δράματα και στις σινε-μελέτες περί των ανθρωπίνων φρικαλεοτήτων, το τελικό αποτέλεσμα απλώς επιβεβαιώνει τη σκηνοθετική επιδεξιότητα του 80χρονου πλέον Κοντσαλόφσκι.
athinorama
athinorama
*
Ο Αστακός
Χρήστος Μήτσης
O Γιώργος Λάνθιμος κερδίζει το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες με μια πρωτότυπη, σουρεαλιστική και αντισυμβατικά ρομαντική κινηματογραφική ματιά πάνω στον κοινωνικό κομφορμισμό και τις συμπεριφορές που επιβάλλει στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις.
Ο «Αστακός» επιβεβαιώνει με πολλούς τρόπους την καλλιτεχνική ωριμότητα και τη μεγάλη σκηνοθετική κλάση του Γιώργου Λάνθιμου. Καταρχάς, παρότι πρόκειται για την πρώτη αγγλόφωνη και γυρισμένη μακριά από τη χώρα μας ταινία του, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του προσωπικού κινηματογραφικού σύμπαντός του, το οποίο θεμελιώθηκε στην «Κινέττα» και αναπτύχθηκε στον «Κυνόδοντα» και στις «Άλπεις»: Οι λανθιμικές ιστορίες, γραμμένες σχεδόν όλες μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου, αφορούν ένα κλειστό σύμπαν που έχει τους δικούς του, αυστηρούς κανόνες και στο κέντρο του μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να τους υπακούσουν πιστά.
Μέχρι που κάποιος επιχειρεί να εξεγερθεί και να τους αμφισβητήσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτός είναι ο πρόσφατα διαζευγμένος Ντέιβιντ, ο οποίος, σύμφωνα με τους κανόνες ενός απροσδιόριστα κοντινού μέλλοντος, μεταφέρεται σε ένα εξοχικό ξενοδοχείο, όπως κάθε άνθρωπος που ζει μόνος του. Εκεί, έχει 45 μέρες καιρό να βρει ένα ταίρι, αλλιώς θα μετατραπεί σε ζώο, το οποίο θα επιλέξει ο ίδιος, έναν αστακό εν προκειμένω, και θα αφεθεί ελεύθερος στο δάσος. Οι αλληγορικές αντιστοιχίες του… σουρεαλιστικού ξενοδοχείου με την άμεση πραγματικότητά μας γίνονται γρήγορα ξεκάθαρες, υπογραμμισμένες με ένα ανατρεπτικό, nonsense χιούμορ και μια αντιδραματική σκηνοθετική προσέγγιση (από τα καδραρίσματα ως τη χρήση της μουσικής ).
Μέσα από μια σειρά βινιετών που ξεχαρβαλώνουν όλα τα στερεότυπα του θεσμοθετημένου romance (γιατί δύο άνθρωποι που αγαπούν την ποίηση και τα ηλιοβασιλέματα ταιριάζουν περισσότερο από δύο άλλους με… ρινορραγία; ), ο «Αστακός» ζωντανεύει ένα κομφορμιστικό σύστημα συμπεριφορών, αυτονόητα παράλογων, επιβεβλημένων όμως ως αυτονόητων, αιφνιδιάζοντάς μας με τη σεναριακή ευρηματικότητα, την αφηγηματική πρωτοτυπία και την εμπνευσμένη ενορχήστρωση κάθε εκφραστικού μέσου (η χρήση των ντεκόρ, το επιδέξιο, αντιστικτικό στο «ξεκούρδιστο» score μοντάζ, οι αντι-νατουραλιστικές ερμηνείες ), σε μια ενιαία, συναρπαστική κινηματογραφική φόρμα. Αλλά ο Λάνθιμος προχωρά ένα βήμα μακρύτερα.
Η ξεκαρδιστικά αποτυχημένη προσπάθεια του Ντέιβιντ να ζευγαρώσει εντός προθεσμίας τον αναγκάζει να δραπετεύσει στο δάσος, το οποίο όμως κρύβει κι αυτό τα δικά του επικίνδυνα μυστικά. Ο κόσμος των ανταρτών Μοναχικών τού παρέχει την πολυπόθητη ελευθερία, τον εγκλωβίζει όμως σε ένα διαφορετικό σύστημα συμπεριφορών και μια καινούργια, εξίσου αντιερωτική λίστα απαγορεύσεων. Εδώ η ταινία χάνει προς στιγμή τον καλοκουρδισμένο ρυθμό και το σαρκαστικά περιπαικτικό ύφος της, βαθαίνει όμως την κοινωνική παραβολή της και αποκτά ένα σκοτεινό, πικρό, μα τρυφερό στον πυρήνα του ρομαντισμό, δείχνοντάς μας πως η ερωτική επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων είναι κάθε φορά και μια καινούργια γλώσσα – άρα κι ένας καινούργιος κόσμος. Κι ύστερα έρχεται το ιδιοφυές, πολυεπίπεδα εκκρεμές φινάλε, για να μας εξηγήσει ξεκάθαρα, αν και εκτός κάδρου, «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη».
Ιρλανδία, Ελλάδα, Μ. Βρετανία. 2015. Διάρκεια: 118΄
athinorama
Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να μείνουμε μόνοι. Οφείλουμε να ζευγαρώνουμε. Πρώτα και κύρια για το δικό μας το καλό. Για να έχουμε, ας πούμε, κάποιον να μας σώσει αν τρώγοντας στραβοκαταπιούμε και κινδυνέψουμε να πνιγούμε. Για να έχουμε, ας πούμε, κάποιον να τρίβει την ευπαθή μέση μας, εκεί που δεν φτάνουν τα δικά μας χέρια. Αν λοιπόν η κοινωνία το βάζει ως όρο, αν λοιπόν η κοινωνία σου δίνει ένα περιθώριο να μην είσαι μόνος, το κάνει κατεξοχήν για σένα. Υπάρχει μια βαθιά χρηστικότητα στην συμπόρευση με έναν άλλο άνθρωπο στο πλάι σου. Αν τώρα εσύ δεν τα καταφέρεις να βρεις κάποιον να είστε μαζί, δικαίωμά σου μεν, με το ζόρι κανείς δεν θα σε ζευγαρώσει, αλλά από ένα σημείο και ύστερα ελπίζουμε να μην έχεις την απαίτηση να θεωρούμε ότι ανήκεις στο ίδιο είδος με εμάς. Όχι, δεν είμαστε πια το ίδιο. Ήθελες απομόνωση, απομονώσου ζώον. Έκανες τις επιλογές σου, θα υποστείς τις συνέπειες. Εμείς ως κοινωνία έτσι είμαστε δομημένοι. Κι επίσης εμείς ως κοινωνία προσπαθήσαμε να σε βοηθήσουμε. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που ζει μόνος, που δεν προσπάθησαν οι φίλοι του ή οι συγγενείς του να του βρουν ταίρι, που δεν κανόνισαν έτσι ή αλλιώς να βγει με τον ένα ή τον άλλο για να δουν αν ταιριάζουν.
Έτσι, και στον κόσμο του «Αστακού» όταν κάποιος έχει μείνει μόνος, στο ξενοδοχείο που τον πάνε έχει ένα ορισμένο διάστημα για να βρει ταίρι. Ειδάλλως θα μεταμορφωθεί σε ζώο. Ευτυχώς η επιλογή του ζώου στο οποίο θα μεταμορφωθεί ανήκει αποκλειστικά σε εκείνον. Και αν ισχύει για κάθε ταινία πως όσο λιγότερα ξέρεις για αυτήν τόσο πιο ανοιχτός σε συγκινήσεις και ξαφνιάσματα είσαι, ειδικά για έργα σαν τον «Αστακό» θα ήταν τόσο πολύ καλύτερα να μην ξέρεις το βασικό τους εύρημα, θα ήταν τόσο πολύ καλύτερα να το ανακαλύπτεις στα πρώτα λεπτά της ταινίας και να μην έχεις πάει προετοιμασμένος από πριν. Έτσι, όταν στα πρώτα της λεπτά ο Κόλιν Φάρελ βρίσκεται στην υποδοχή του ξενοδοχείου και δίνει τα απαραίτητα για το τσεκ ιν στοιχεία κι έχει μαζί του ένα πολύ όμορφο σκυλί κι η υπάλληλος τον ρωτάει για το σκυλί κι εκείνος της λέει «Είναι ο αδελφός μου, ίσως τον θυμάστε, είχε έρθει εδώ πριν λίγα χρόνια αλλά δεν τα κατάφερε», προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν να βλέπεις τη σκηνή μην ξέροντας τίποτα για την ταινία, προσπαθώ να φανταστώ την ευφορία που στερήθηκα γνωρίζοντας το βασικό εύρημα του έργου κι έχοντας ήδη δει σκηνή στο τρέιλερ. Διόλου απίθανο να μνημονεύω τη σκηνή εδώ με υποσυνείδητη εκδικητικότητα για να μη νιώσει κανείς την ευφορία που στερήθηκα. Αλλά τι ωραίο να ξεκινάς μια ταινία βλέποντας γαϊδούρια και σκύλους και να μην ξέρεις τίποτα για αυτή και να νομίζεις ότι αυτό που βλέπεις επιδέχεται μίας και μόνης ανάγνωσης, ότι πρόκειται αυτονόητα για -τι άλλο-, για γαϊδούρια και σκύλους. Εύγε.
Αν όμως αυτή είναι η νόρμα, αν αυτή είναι η νομιμότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, αυτό δεν σημαίνει ότι απουσιάζει και η παρανομία. Δε νοείται νόμος χωρίς παρανομία, πρόκειται για δίπολο. Εκτός λοιπόν από το νόμο των πολλών και τον τρόπο των πολλών, υπάρχει και ο τρόπος των λιγότερων. Κι αν ο τρόπος τους είναι εκτός των θεσμικών πρέπει, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν έχουν τα δικά τους εξίσου άκαμπτα πρέπει, το δικό τους σύστημα, τις δικές τους ποινές. Στον «Αστακό» οι εκ πεποιθήσεως εργένηδες, οι μοναχικοί, ζουν στο δάσος κυνηγημένοι, αλλά με τους δικούς τους εξίσου άγριους νόμους.
Δυο κατηγορίες, δυο κοινωνικά σύνολα, δύο μορφές κοινωνικών πιέσεων. Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τους άλλους.
Ο «Αστακός» δεν είναι μόνο η μακράν πιο ρομαντική ταινία του Λάνθιμου, η σύγκριση με τις υπόλοιπες ταινίες του ως προς το θέμα αυτό θα ήταν ούτως ή άλλως σαν να κλέβεις εκκλησία. Όχι, ο «Αστακός» είναι βαθύτατα ρομαντική ταινία σε σύγκριση και με τις ταινίες των άλλων. Είχαμε αναφερθεί παλιότερα με αφορμή δυο άλλα φιλμ στο πόσο πρόκληση είναι να μιλήσεις σήμερα για τον έρωτα με τρόπο διαφορετικό, χωρίς να αναπαριστάς κώδικες χιλιοειδωμένους. Οι καθαυτές ρομαντικές σκηνές στον «Αστακό» είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και κινηματογραφούνται με τυπικό λανθιμικό τρόπο, αντιδραματικά, αποστασιοποιημένα, σχεδόν ειρωνικά. Ένα απόλυτα ερωτευμένο ζευγάρι, ενώ θα έπρεπε να κρατηθεί δεν κρατιέται, κι αρχίζει να φιλιέται με πάθος, μπροστά σε άλλους. Προσποιείται ότι προσποιείται, προσποιείται ότι αναπαριστά το ερωτευμένο ζευγάρι ενώ είναι ερωτευμένο ζευγάρι, προσποιείται ότι αντιγράφει τον εξωτερικό κώδικα μιας συμπεριφοράς που κανονικά αντανακλά εντονότατα εσωτερικά συναισθήματα, ενώ δεν αντιγράφει μόνο τον εξωτερικό κώδικα, φιλιέται στα αλήθεια.
Αυτή η διάσταση προσομοίωσης και αληθινής πράξης κι αυτή η διερώτηση για τα μεταξύ τους όρια είναι συχνή στο έργο του Λάνθιμου. Στην «Κινέττα» ένας άντρας τραβολογάει μια γυναίκα αναπαριστώντας ένα έγκλημα, όντας ταυτόχρονα ο δράστης και ο αφηγητής. Την ώρα που την τραβολογάει δηλαδή διηγείται φωναχτά τι συμβαίνει, ενώ ένας τρίτος άνθρωπος τους κινηματογραφεί. Σαν μια ακόμη κινηματογραφική σκηνή κυνηγητού και βίας, όπου όμως δεν αποτελεί βία, είναι παράδοξη και σχεδόν κωμική, αποδομείται πλήρως η βία από το ότι όλα γίνονται στο σλοου μόσιον και από την ταυτόχρονη αφήγηση του δράστη. Στις «Άλπεις» πάλι, μια μικρή ομάδα ειδικεύεται στο να βοηθά ανθρώπους που έχουν χάσει συγγενείς, συντρόφους ή φίλους να ξεπεράσουν πιο εύκολα την απώλεια, καθώς τα μέλη της υποδύονται τους ανθρώπους που έχουν οριστικά χαθεί. Κανονίζουν ραντεβού στα οποία φορούν τα ρούχα που εκείνοι φορούσαν, επαναλαμβάνουν λόγια που εκείνοι έλεγαν, φέρονται όπως εκείνοι φέρονταν. Αν στις προηγούμενες ταινίες αυτές οι παράταιρες προσομοιώσεις λειτουργούσαν με τρόπο υπονομευτικό της συγκίνησης, στον «Αστακό» όταν ο Φάρελ φιλιέται με την Βάις, το όλο σκηνικό παραμένει εντελώς παράταιρο, ψυχρό και υπονομευτικό, αλλά η συγκίνηση έρχεται να εκμεταλλευθεί αυτή την παραδοξότητα και να ανθίσει μέσα της και εξαιτίας της. Τους επιτρέπεται να μιμηθούν ένα φιλί και θα φιληθούν στα αλήθεια και θα χάσουν τον έλεγχο και οι κιθάρες δίπλα θα παίζουν κάτι άσχετο και η εικόνα μάταια θα προσπαθεί να αποδομήσει όσα γίνονται, αλλά δεν γίνεται πια να αποδομηθεί, αυτοί οι δύο άνθρωποι φιλιούνται στα αλήθεια. Οι κοπέλες στο ξεκίνημα του «Attenberg» φιλιούνταν αντιγράφοντας τις κινήσεις που κάνει το ανθρώπινο στόμα όταν φιλά. Εδώ έχουμε ένα φιλί που είναι φιλί, ένα φιλί που χρησιμοποιεί την προσομοίωση ως πρόσχημα.
Αν μπορείς να καταλογίσεις κάτι στον «Αστακό» είναι μόνο ότι δεν είναι «Κυνόδοντας». Ο «Κυνόδοντας» είναι υποδειγματική ταινία, ταινία όπου όλα λειτουργούν, ταινία χωρίς απολύτως καμία τρύπα, χωρίς απολύτως καμία ανορθογραφία, χωρίς απολύτως κανένα ψεγάδι. Ωστόσο ενώ με την επόμενη του «Κυνόδοντα» ταινία, τις «Άλπεις», είχε επιβεβαιωθεί μεν η δυνατότητα για εξαιρετικές αρχικές ιδέες αλλά και διαφανεί ταυτόχρονα ο κίνδυνος οι εξαιρετικές αρχικές ιδέες να χάσουν τελείως το δρόμο τους στην πορεία και να χαθούν, ευτυχώς ο «Αστακός» μπορεί να έχει λίγα τρωτά σημεία, αλλά συνολικά μιλώντας καθόλου δεν χάνει το δρόμο του και εξελίσσει την αρχική του ιδέα ως το τέλος της. Κι επειδή μιλάμε και ξαναμιλάμε για τον Λάνθιμο και στο σινεμά μιλάμε και ξαναμιλάμε για τους σκηνοθέτες, ωσάν το τι καλούνται να σκηνοθετήσουν να είναι μη σημαντικό, είναι ευτύχημα ότι γενικά έχουμε αρχίσει να μιλάμε και για την καθοριστική συμβολή του Ευθύμη Φιλίππου στο σενάριο. Όσο πειραματική κι αν ήταν η «Κινέττα» κι όσο αδόκιμη ενδεχομένως είναι η σύγκρισή της με τις τρεις επόμενες ταινίες του Λάνθιμου, είναι καταφανής η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε μια ταινία που μόνο αισθητικά έχει ενδιαφέρον και στις τρεις κατοπινές ταινίες, όπου ο Λάνθιμος από κοινού πλέον με τον Φιλίππου χτίζουν τον δικό τους αναγνωρίσιμο και ξεχωριστό κόσμο, έναν κόσμο όπου μιλάει εντελώς για εμάς τους ίδιους, έναν κόσμο όπου βασικές συνθήκες της ζωής μας φωτίζονται υπό ένα φως αλλόκοτο, έναν κόσμο που μας ξενίζει αρχικά, μόνο και μόνο για να σκεφτούμε πόσο εντελώς μας αφορούν αυτά που λέει.
Για του λόγου το αληθές, όταν πήγα να δω την ταινία, στην ουρά για το εισιτήριο είναι μπροστά μου ένας άνδρας γύρω στα 45 – 50. Με ρωτάει αν έχω έρθει μόνος. Του απαντάω ναι. Με ρωτάει αν γίνεται να πούμε ότι είμαστε μαζί, γιατί το σινεμά τα δύο εισιτήρια μαζί τα δίνει φτηνότερα από τα δύο μεμονωμένα. Ζητάω όντως δύο εισιτήρια, τα παίρνουμε φτηνότερα, η σύντομη σχέση μας τερματίζεται εκεί, κανείς δεν θα μας μεταμόρφωνε σε ζώα που πήγαμε μόνοι μας, αλλά ένα κίνητρο για να μην είμαστε μόνοι μας (ή αντίστροφα μια ποινικοποίηση της μοναχικότητας) υπήρχε ήδη στο ταμείο πριν ξεκινήσει η ταινία.
athinorama
Μετατρυφεροτητα
Με αφορμή τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου
Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να μείνουμε μόνοι. Οφείλουμε να ζευγαρώνουμε. Πρώτα και κύρια για το δικό μας το καλό. Για να έχουμε, ας πούμε, κάποιον να μας σώσει αν τρώγοντας στραβοκαταπιούμε και κινδυνέψουμε να πνιγούμε. Για να έχουμε, ας πούμε, κάποιον να τρίβει την ευπαθή μέση μας, εκεί που δεν φτάνουν τα δικά μας χέρια. Αν λοιπόν η κοινωνία το βάζει ως όρο, αν λοιπόν η κοινωνία σου δίνει ένα περιθώριο να μην είσαι μόνος, το κάνει κατεξοχήν για σένα. Υπάρχει μια βαθιά χρηστικότητα στην συμπόρευση με έναν άλλο άνθρωπο στο πλάι σου. Αν τώρα εσύ δεν τα καταφέρεις να βρεις κάποιον να είστε μαζί, δικαίωμά σου μεν, με το ζόρι κανείς δεν θα σε ζευγαρώσει, αλλά από ένα σημείο και ύστερα ελπίζουμε να μην έχεις την απαίτηση να θεωρούμε ότι ανήκεις στο ίδιο είδος με εμάς. Όχι, δεν είμαστε πια το ίδιο. Ήθελες απομόνωση, απομονώσου ζώον. Έκανες τις επιλογές σου, θα υποστείς τις συνέπειες. Εμείς ως κοινωνία έτσι είμαστε δομημένοι. Κι επίσης εμείς ως κοινωνία προσπαθήσαμε να σε βοηθήσουμε. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που ζει μόνος, που δεν προσπάθησαν οι φίλοι του ή οι συγγενείς του να του βρουν ταίρι, που δεν κανόνισαν έτσι ή αλλιώς να βγει με τον ένα ή τον άλλο για να δουν αν ταιριάζουν.
Έτσι, και στον κόσμο του «Αστακού» όταν κάποιος έχει μείνει μόνος, στο ξενοδοχείο που τον πάνε έχει ένα ορισμένο διάστημα για να βρει ταίρι. Ειδάλλως θα μεταμορφωθεί σε ζώο. Ευτυχώς η επιλογή του ζώου στο οποίο θα μεταμορφωθεί ανήκει αποκλειστικά σε εκείνον. Και αν ισχύει για κάθε ταινία πως όσο λιγότερα ξέρεις για αυτήν τόσο πιο ανοιχτός σε συγκινήσεις και ξαφνιάσματα είσαι, ειδικά για έργα σαν τον «Αστακό» θα ήταν τόσο πολύ καλύτερα να μην ξέρεις το βασικό τους εύρημα, θα ήταν τόσο πολύ καλύτερα να το ανακαλύπτεις στα πρώτα λεπτά της ταινίας και να μην έχεις πάει προετοιμασμένος από πριν. Έτσι, όταν στα πρώτα της λεπτά ο Κόλιν Φάρελ βρίσκεται στην υποδοχή του ξενοδοχείου και δίνει τα απαραίτητα για το τσεκ ιν στοιχεία κι έχει μαζί του ένα πολύ όμορφο σκυλί κι η υπάλληλος τον ρωτάει για το σκυλί κι εκείνος της λέει «Είναι ο αδελφός μου, ίσως τον θυμάστε, είχε έρθει εδώ πριν λίγα χρόνια αλλά δεν τα κατάφερε», προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν να βλέπεις τη σκηνή μην ξέροντας τίποτα για την ταινία, προσπαθώ να φανταστώ την ευφορία που στερήθηκα γνωρίζοντας το βασικό εύρημα του έργου κι έχοντας ήδη δει σκηνή στο τρέιλερ. Διόλου απίθανο να μνημονεύω τη σκηνή εδώ με υποσυνείδητη εκδικητικότητα για να μη νιώσει κανείς την ευφορία που στερήθηκα. Αλλά τι ωραίο να ξεκινάς μια ταινία βλέποντας γαϊδούρια και σκύλους και να μην ξέρεις τίποτα για αυτή και να νομίζεις ότι αυτό που βλέπεις επιδέχεται μίας και μόνης ανάγνωσης, ότι πρόκειται αυτονόητα για -τι άλλο-, για γαϊδούρια και σκύλους. Εύγε.
Αν όμως αυτή είναι η νόρμα, αν αυτή είναι η νομιμότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, αυτό δεν σημαίνει ότι απουσιάζει και η παρανομία. Δε νοείται νόμος χωρίς παρανομία, πρόκειται για δίπολο. Εκτός λοιπόν από το νόμο των πολλών και τον τρόπο των πολλών, υπάρχει και ο τρόπος των λιγότερων. Κι αν ο τρόπος τους είναι εκτός των θεσμικών πρέπει, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν έχουν τα δικά τους εξίσου άκαμπτα πρέπει, το δικό τους σύστημα, τις δικές τους ποινές. Στον «Αστακό» οι εκ πεποιθήσεως εργένηδες, οι μοναχικοί, ζουν στο δάσος κυνηγημένοι, αλλά με τους δικούς τους εξίσου άγριους νόμους.
Δυο κατηγορίες, δυο κοινωνικά σύνολα, δύο μορφές κοινωνικών πιέσεων. Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τους άλλους.
Ο «Αστακός» δεν είναι μόνο η μακράν πιο ρομαντική ταινία του Λάνθιμου, η σύγκριση με τις υπόλοιπες ταινίες του ως προς το θέμα αυτό θα ήταν ούτως ή άλλως σαν να κλέβεις εκκλησία. Όχι, ο «Αστακός» είναι βαθύτατα ρομαντική ταινία σε σύγκριση και με τις ταινίες των άλλων. Είχαμε αναφερθεί παλιότερα με αφορμή δυο άλλα φιλμ στο πόσο πρόκληση είναι να μιλήσεις σήμερα για τον έρωτα με τρόπο διαφορετικό, χωρίς να αναπαριστάς κώδικες χιλιοειδωμένους. Οι καθαυτές ρομαντικές σκηνές στον «Αστακό» είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και κινηματογραφούνται με τυπικό λανθιμικό τρόπο, αντιδραματικά, αποστασιοποιημένα, σχεδόν ειρωνικά. Ένα απόλυτα ερωτευμένο ζευγάρι, ενώ θα έπρεπε να κρατηθεί δεν κρατιέται, κι αρχίζει να φιλιέται με πάθος, μπροστά σε άλλους. Προσποιείται ότι προσποιείται, προσποιείται ότι αναπαριστά το ερωτευμένο ζευγάρι ενώ είναι ερωτευμένο ζευγάρι, προσποιείται ότι αντιγράφει τον εξωτερικό κώδικα μιας συμπεριφοράς που κανονικά αντανακλά εντονότατα εσωτερικά συναισθήματα, ενώ δεν αντιγράφει μόνο τον εξωτερικό κώδικα, φιλιέται στα αλήθεια.
Αυτή η διάσταση προσομοίωσης και αληθινής πράξης κι αυτή η διερώτηση για τα μεταξύ τους όρια είναι συχνή στο έργο του Λάνθιμου. Στην «Κινέττα» ένας άντρας τραβολογάει μια γυναίκα αναπαριστώντας ένα έγκλημα, όντας ταυτόχρονα ο δράστης και ο αφηγητής. Την ώρα που την τραβολογάει δηλαδή διηγείται φωναχτά τι συμβαίνει, ενώ ένας τρίτος άνθρωπος τους κινηματογραφεί. Σαν μια ακόμη κινηματογραφική σκηνή κυνηγητού και βίας, όπου όμως δεν αποτελεί βία, είναι παράδοξη και σχεδόν κωμική, αποδομείται πλήρως η βία από το ότι όλα γίνονται στο σλοου μόσιον και από την ταυτόχρονη αφήγηση του δράστη. Στις «Άλπεις» πάλι, μια μικρή ομάδα ειδικεύεται στο να βοηθά ανθρώπους που έχουν χάσει συγγενείς, συντρόφους ή φίλους να ξεπεράσουν πιο εύκολα την απώλεια, καθώς τα μέλη της υποδύονται τους ανθρώπους που έχουν οριστικά χαθεί. Κανονίζουν ραντεβού στα οποία φορούν τα ρούχα που εκείνοι φορούσαν, επαναλαμβάνουν λόγια που εκείνοι έλεγαν, φέρονται όπως εκείνοι φέρονταν. Αν στις προηγούμενες ταινίες αυτές οι παράταιρες προσομοιώσεις λειτουργούσαν με τρόπο υπονομευτικό της συγκίνησης, στον «Αστακό» όταν ο Φάρελ φιλιέται με την Βάις, το όλο σκηνικό παραμένει εντελώς παράταιρο, ψυχρό και υπονομευτικό, αλλά η συγκίνηση έρχεται να εκμεταλλευθεί αυτή την παραδοξότητα και να ανθίσει μέσα της και εξαιτίας της. Τους επιτρέπεται να μιμηθούν ένα φιλί και θα φιληθούν στα αλήθεια και θα χάσουν τον έλεγχο και οι κιθάρες δίπλα θα παίζουν κάτι άσχετο και η εικόνα μάταια θα προσπαθεί να αποδομήσει όσα γίνονται, αλλά δεν γίνεται πια να αποδομηθεί, αυτοί οι δύο άνθρωποι φιλιούνται στα αλήθεια. Οι κοπέλες στο ξεκίνημα του «Attenberg» φιλιούνταν αντιγράφοντας τις κινήσεις που κάνει το ανθρώπινο στόμα όταν φιλά. Εδώ έχουμε ένα φιλί που είναι φιλί, ένα φιλί που χρησιμοποιεί την προσομοίωση ως πρόσχημα.
Αν μπορείς να καταλογίσεις κάτι στον «Αστακό» είναι μόνο ότι δεν είναι «Κυνόδοντας». Ο «Κυνόδοντας» είναι υποδειγματική ταινία, ταινία όπου όλα λειτουργούν, ταινία χωρίς απολύτως καμία τρύπα, χωρίς απολύτως καμία ανορθογραφία, χωρίς απολύτως κανένα ψεγάδι. Ωστόσο ενώ με την επόμενη του «Κυνόδοντα» ταινία, τις «Άλπεις», είχε επιβεβαιωθεί μεν η δυνατότητα για εξαιρετικές αρχικές ιδέες αλλά και διαφανεί ταυτόχρονα ο κίνδυνος οι εξαιρετικές αρχικές ιδέες να χάσουν τελείως το δρόμο τους στην πορεία και να χαθούν, ευτυχώς ο «Αστακός» μπορεί να έχει λίγα τρωτά σημεία, αλλά συνολικά μιλώντας καθόλου δεν χάνει το δρόμο του και εξελίσσει την αρχική του ιδέα ως το τέλος της. Κι επειδή μιλάμε και ξαναμιλάμε για τον Λάνθιμο και στο σινεμά μιλάμε και ξαναμιλάμε για τους σκηνοθέτες, ωσάν το τι καλούνται να σκηνοθετήσουν να είναι μη σημαντικό, είναι ευτύχημα ότι γενικά έχουμε αρχίσει να μιλάμε και για την καθοριστική συμβολή του Ευθύμη Φιλίππου στο σενάριο. Όσο πειραματική κι αν ήταν η «Κινέττα» κι όσο αδόκιμη ενδεχομένως είναι η σύγκρισή της με τις τρεις επόμενες ταινίες του Λάνθιμου, είναι καταφανής η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε μια ταινία που μόνο αισθητικά έχει ενδιαφέρον και στις τρεις κατοπινές ταινίες, όπου ο Λάνθιμος από κοινού πλέον με τον Φιλίππου χτίζουν τον δικό τους αναγνωρίσιμο και ξεχωριστό κόσμο, έναν κόσμο όπου μιλάει εντελώς για εμάς τους ίδιους, έναν κόσμο όπου βασικές συνθήκες της ζωής μας φωτίζονται υπό ένα φως αλλόκοτο, έναν κόσμο που μας ξενίζει αρχικά, μόνο και μόνο για να σκεφτούμε πόσο εντελώς μας αφορούν αυτά που λέει.
Για του λόγου το αληθές, όταν πήγα να δω την ταινία, στην ουρά για το εισιτήριο είναι μπροστά μου ένας άνδρας γύρω στα 45 – 50. Με ρωτάει αν έχω έρθει μόνος. Του απαντάω ναι. Με ρωτάει αν γίνεται να πούμε ότι είμαστε μαζί, γιατί το σινεμά τα δύο εισιτήρια μαζί τα δίνει φτηνότερα από τα δύο μεμονωμένα. Ζητάω όντως δύο εισιτήρια, τα παίρνουμε φτηνότερα, η σύντομη σχέση μας τερματίζεται εκεί, κανείς δεν θα μας μεταμόρφωνε σε ζώα που πήγαμε μόνοι μας, αλλά ένα κίνητρο για να μην είμαστε μόνοι μας (ή αντίστροφα μια ποινικοποίηση της μοναχικότητας) υπήρχε ήδη στο ταμείο πριν ξεκινήσει η ταινία.
*
«Το Αυτό» του Άντι Μουσιέτι
Γράφει ο Αλέξανδρος Σουρίλας
Γράφει ο Αλέξανδρος Σουρίλας
Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες και να κάνω σπόιλερ, η ταινία είναι ακριβώς όπως η μίνι σειρά της δεκαετίας του 90, η ιστορία διαδραματίζεται κάπου στα τέλη του 80, και παρόλο που δεν με τρόμαξε όσο θα περίμενα, όλα τα βρήκα πάρα πολύ σωστά.
Μην παρεξηγηθώ δεν το συγκρίνω με την μίνι σειρά, ούτε τον τωρινό Πένιγουαϊζ με τον Πένιγουαϊζ του θρυλικού Τιμ Κάρι!!! Η σειρά για την εποχή της ήταν ιδιαίτερη, αλλά χαίρομαι που σεβάστηκαν το πνεύμα και την γραφή του βιβλίου. Εκεί εξάλλου είναι πάντα το πρόβλημα, ο Στίβεν Κίνγκ είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και μάστορας όταν πλάθει ιστορίες και κόσμους... για να μην αναφέρω τους χαρακτήρες του...!
Η ταινία είχε μια γοητεία, τα εφέ ευτυχώς παρόλο που είχε CGΙ ήταν μοιρασμένα σωστά, χωρίς να χάλαγε κάτι οπτικά από την ατμόσφαιρα, τα παιδιά που έπαιζαν ήταν "στολίδια" και ήταν όλα ταλαντούχα, και ο νέος Πένιγουαϊζ που τον ενσάρκωνε ο Bill Skarsgård ήταν μια έκπληξη.
Μπορώ να πω πως η ιστορία με τον Χιθ Λέτζερ που έπαιξε τρομερά καλά τον Τζόκερ, ενώ έπρεπε να τον φτάσει ερμηνευτικά μετά τον Τζόκερ του Τζακ Νίκολσον, μου ήρθε επιτόπου στο μυαλό.
Επίσης ο μικρός Finn Wolfhard φαίνεται πως ήρθε για να μείνει για τα καλά στον χώρο, ήδη με εντυπωσίασε στην σειρά Stranger Things! Ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος, και ελπίζω να είναι τόσο καλό, όσο το πρώτο
Προσωπικά θα το έβλεπα στο σινεμά, με παρεούλα, δεν ήταν τόσο τρομαχτικό, αλλά είχε πολύ καλή ατμόσφαιρα, καλογραμμένο σενάριο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, και μια νοσταλγία τόσο στην παλιά σειρά, αλλά και στην αγαπημένη μου δεκαετία!!!
popcorn
popcorn
*
Γραφείο Τύπου NEW STAR
Phone: 2108220008, 2108220023
E-mail: newstarcine@gmail.com
http://newstarartcinema.gr/
***
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.