Εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, στην κεντρική συζήτηση του 42ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή»
Για να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στην ΕΕ και στην Ελλάδα, πρέπει να δούμε καταρχήν τη μεγάλη εικόνα της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας. Μπορούμε να τη συνοψίσουμε σε τέσσερις επισημάνσεις:
Επισήμανση 1η: Στις σημερινές συνθήκες, κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο δεν προβλέπεται να λειτουργήσει ως ατμομηχανή για μια σημαντική αύξηση του ρυθμού καπιταλιστικής ανάπτυξης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, την επόμενη διετία. Ολες οι πρόσφατες προβλέψεις των διεθνών οργανισμών κινούνται μεταξύ στασιμότητας και αναιμικής ανάκαμψης για τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Ακόμη και η Κίνα, παρότι διατηρεί υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, παρουσιάζει μεγάλη επιβράδυνση. Ο ρυθμός της βρίσκεται στο κατώτερο σημείο της εικοσαετίας. Ετσι αυξάνεται η ανησυχία στα ιμπεριαλιστικά κέντρα γιατί η Κίνα έχει μεγάλα μερίδια στο διεθνές εμπόριο, στις επενδύσεις και είναι μεγαλύτερος πιστωτής των ΗΠΑ.
Επισήμανση 2η: Διογκώνεται διαρκώς το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, δηλαδή το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Η μεγάλη απαξίωση, η καταστροφή ενός μεγάλου μέρους του κεφαλαίου ώστε να δοθεί μια ουσιαστικά νέα ώθηση στην ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση στην πράξη. Κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο δεν μπορεί να διασφαλίσει μια ελεγχόμενη απαξίωση κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες. Σε όλα τα διεθνή φόρα και τις σχετικές εκθέσεις των διεθνών οργανισμών, αναδεικνύονται οι δυσκολίες και τα προβλήματα που υπάρχουν για μια ελεγχόμενη χρεοκοπία υπερχρεωμένων κρατών ή διεθνών τραπεζικών ομίλων.
Αμερικανικοί όμιλοι, για παράδειγμα, διαθέτουν τεράστια αποθέματα μετρητών τα οποία δεν επενδύονται στην παραγωγή. Από το 2007 το κρατικό χρέος σε παγκόσμιο επίπεδο έχει αυξηθεί πάνω από 27 τρισ. δολάρια. Σημαντικές ζημιές καταγράφονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως ιταλικές, καθώς και στη γερμανική Deutsche Bank. Στην τελευταία έκθεσή της, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών αναδεικνύει την πιθανότητα νέας σημαντικής πτώσης των μετοχών των διεθνών τραπεζικών ομίλων και σημάδια ότι μπορεί να εκδηλωθεί νέα διεθνής οικονομική κρίση.
Επισήμανση 3η: Συνεχίζεται την τελευταία 5ετία σε οικονομικό επίπεδο η τάση μεταβολής του συσχετισμού δύναμης, με συρρίκνωση του μεριδίου των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν και αύξηση του μεριδίου της Κίνας. Πάνω σε αυτό το έδαφος, οξύνεται ο οικονομικός ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας και γενικότερα η διαπάλη των ιμπεριαλιστικών κέντρων για να ελέγξουν αγορές, ενεργειακές πηγές και δρόμους μεταφοράς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αντίστοιχα σε στρατιωτικό επίπεδο οξύνεται η διαπάλη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.
Επισήμανση 4η: Οι ΗΠΑ, που διατηρούν την πρώτη θέση στην πυραμίδα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, προτείνουν να δημιουργηθεί ένα «Οικονομικό ΝΑΤΟ», με μία Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων με την ΕΕ, που θα καλύψει το 50% της σημερινής παγκόσμιας παραγωγής και το 30% του παγκόσμιου εμπορίου. Ομως, σημαντικά τμήματα της γαλλικής και γερμανικής αστικής τάξης αντιδρούν γιατί καταλαβαίνουν ότι η αμερικανική πρόταση αποτελεί το «δούρειο ίππο» για τη διασφάλιση της οικονομικής ηγεμονίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Γι' αυτό και οι διαπραγματεύσεις προχωρούν αργά και βασανιστικά και η επίτευξη συμφωνίας δεν είναι διασφαλισμένη. Ταυτόχρονα, εντείνεται ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας, και γενικότερα με ΕΕ, με την ανάδειξη υποθέσεων σκανδάλων, με δικαστικές αποφάσεις που αφορούν στη «Siemens», τη VW, τη Deutsche Bank, την «Apple». Οι ΗΠΑ πρωταγωνιστούν, επίσης, στην παράταση των οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, που πλήττει τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας.
Αυτό το πλαίσιο καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην ΕΕ. Η ΕΕ παραμένει σήμερα μία προωθημένη μορφή αντιδραστικής συμμαχίας, μεταξύ καπιταλιστικών κρατών στην Ευρώπη. Ωστόσο, οι κοινές στοχεύσεις των μονοπωλίων, των αστικών τάξεων που συγκρότησαν αυτή τη συμμαχία, δεν μπορούν να αναιρέσουν την ασύμμετρη ανάπτυξη οικονομιών των κρατών - μελών.
Οι κοινές στοχεύσεις των αστικών τάξεων της Ευρώπης αφορούν στην ενίσχυση, τη μεγέθυνση των μονοπωλίων, τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης, την προώθηση της απελευθέρωσης των αγορών, ιδιαίτερα σε τομείς στρατηγικής σημασίας, καθώς και τα πλεονεκτήματα του κοινού νομίσματος στην Ευρωζώνη.
Ωστόσο, η εκδήλωση της διεθνούς κρίσης του 2008-2009 όξυνε την ανισομετρία, δηλαδή αύξησε τη διαφορά στην οικονομική ισχύ μεταξύ των κρατών - μελών. Εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει κανείς αν δει πώς αυξάνουν οι διαφορές των κρατών στην παραγωγικότητα, στον όγκο των εξαγωγών, στις άμεσες επενδύσεις κεφαλαίου.
Ο συσχετισμός μεταβλήθηκε ακόμη και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ υπέρ της Γερμανίας και σε βάρος της Ιταλίας και της Γαλλίας. Αρκεί να δει κανείς τις διαφορές στο εμπορικό ισοζύγιο, στη βιομηχανική παραγωγή, στις επενδύσεις, καθώς και στη δημοσιονομική κατάσταση, για να διαπιστώσει πώς διευρύνεται η υπεροχή της Γερμανίας. Αυτή είναι η αντικειμενική βάση που οξύνει τις αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εκτιμήσουμε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και την επίδρασή του στην πορεία της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Ξεχωρίζουμε ως σημαντικούς παράγοντες:
- Την ύπαρξη τμημάτων του βρετανικού και αμερικανικού κεφαλαίου που επιθυμούσαν το Brexit.
- Τη γενικότερη αρνητική στάση της βρετανικής αστικής τάξης στην πορεία εμβάθυνσης της ΟΝΕ και τη σύμπλευσή της με τις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία.
- Την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια που εγκλωβίστηκε στο ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού.
Ετσι, ακόμη και αστοί πολιτικοί, υπέρμαχοι της παραμονής στην ΕΕ, θεωρούσαν ότι ένα σχετικά υψηλό ποσοστό του Brexit μπορούσε να αξιοποιηθεί διαπραγματευτικά στη συνέχεια.
Η απόφαση της Βρετανίας έχει μεγάλο ειδικό βάρος σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο για το μέλλον της ΕΕ. Το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ και την πέμπτη παγκόσμια σε όρους ΑΕΠ. Καλύπτει το 20% των εσόδων του κοινοτικού προϋπολογισμού, το 53% των εισαγόμενων εμπορευμάτων της προέρχεται από την ΕΕ. Η Βρετανία αποτελεί επίσης τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης.
Γενικότερα, αν εξετάσουμε συνοπτικά την ανάκαμψη που παρουσίασε η ΕΕ και η Ευρωζώνη μετά την κρίση του 2008, θα δούμε ότι στην ουσία βρίσκεται ξανά στο επίπεδο που ήταν πριν την εκδήλωση της κρίσης.
Το 2015, η Ευρωζώνη παρουσίασε αναιμικό ρυθμό ανάπτυξης, ο οποίος φαίνεται ότι θα διατηρηθεί και το 2016. Ωστόσο, μία σειρά ευνοϊκοί παράγοντες της προηγούμενης περιόδου, όπως η φθηνή Ενέργεια με τη μεγάλη πτώση της τιμής των καυσίμων και η σχετική υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου, αναμένεται να εξασθενίσουν. Πάνω σε αυτό το οικονομικό υπόβαθρο οξύνονται σήμερα οι αντιθέσεις και η διαπάλη μέσα και έξω από την ΕΕ, οι οποίες καθιστούν αβέβαιο το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Ας δούμε, λοιπόν, ποιες δυνάμεις συγκρούονται και δοκιμάζουν τη συνοχή και τη σταθερότητα της ΕΕ.
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας ζητούν χαλάρωση της κοινοτικής δημοσιονομικής πολιτικής και αύξηση της κρατικής και της κοινοτικής χρηματοδότησης των επενδύσεων, ώστε να ενισχύσουν τους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους τους. Ζητούν να ενισχυθεί η πορεία εμβάθυνσης της ενοποίησης της Ευρωζώνης, με στόχο να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη το ρόλο του εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Πρωταγωνιστούν στη συσπείρωση των χωρών της Ευρωμεσογειακής Διάσκεψης. Καθώς, όμως, η γερμανική κυβέρνηση αντιστέκεται σθεναρά στις συγκεκριμένες πιέσεις, δυναμώνει το αστικό ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα σε Γαλλία και Ιταλία, που εκφράζουν οι Λεπέν, Μπερλουσκόνι, Πέπε Γκρίλο.
Από την άλλη, εμφανίζονται κράτη - μέλη που διατηρούν στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, όπως η ομάδα του Βίσεγκραντ και σκανδιναβικές χώρες που ζητούν ενίσχυση της αυτοτέλειας των εθνικών πολιτικών και περιορισμό της εξουσίας των κοινοτικών θεμάτων. Ιδιαίτερα στο προσφυγικό πρόβλημα αρνούνται να δεχτούν τις ποσοστώσεις, να αναλάβουν δηλαδή ένα μέρος των προσφύγων. Αρνούνται ήδη στην πράξη να εφαρμόσουν συγκεκριμένες κοινοτικές συμφωνίες και μιλούν για την ανάγκη «ευφυούς ευελιξίας» στην εφαρμογή των αποφάσεων της ΕΕ.
Έτσι αυξάνονται τα διλήμματα της γερμανικής κυβέρνησης και των κοινοτικών οργάνων. Στην πρόσφατη Σύνοδο της Μπρατισλάβα, όλοι τόνισαν την κρισιμότητα της κατάστασης. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, τόνισε ότι «η απόδοση νέων πρόσθετων εξουσιών στους κοινοτικούς θεσμούς δεν είναι πλέον επιθυμητή συνταγή».
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ανέφερε ότι πότε ξανά δεν διαπίστωσε τόσα λίγα κοινά μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ. Ενώ, σε πρόσφατη έκθεσή του, το ινστιτούτο Ντελόρ προβλέπει ότι το ευρώ ως κοινό νόμισμα μπορεί να μην επιβιώσει στην επόμενη μεγάλη κρίση της Ευρωζώνης.
Η γερμανική κυβέρνηση επιμένει στην αυστηρή εφαρμογή της σημερινής περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής και αναδιπλώνεται στο θέμα της εμβάθυνσης. Ο στόχος της είναι μεσοπρόθεσμα να διατηρηθεί τουλάχιστον ο σημερινός διακυβερνητικός χαρακτήρας των αποφάσεων στην ΕΕ, όπου μπορεί να διατηρήσει την ηγεμονία της.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ στηρίζει όλες τις πιέσεις προς τη γερμανική κυβέρνηση, τόσο απ' την ομάδα του Βίσεγκραντ όσο και απ' την πλευρά της Ιταλίας, η οποία αρνήθηκε να υπογράψει το κείμενο των συμπερασμάτων της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της Μπρατισλάβα.
Η μόνη ουσιαστική απόφαση της τελευταίας Συνόδου, με τη σύμπραξη Γερμανίας και Γαλλίας, αφορά την ενίσχυση της κατασταλτικής λειτουργίας στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών και την κατεύθυνση συγκρότησης ενός ισχυρού ευρωστρατού ικανού για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Τι δείχνουν όλα όσα προαναφέραμε; Οτι η σταθερότητα της ΕΕ δεν είναι δεδομένη και ότι έχει ήδη ανακοπεί η πορεία εμβάθυνσης της ενοποίησης. Το αμέσως επόμενο διάστημα, η συνοχή της ΕΕ μπορεί να δεχτεί νέα πλήγματα. Είναι μπροστά μας τα δημοψηφίσματα στην Ουγγαρία και κυρίως στην Ιταλία, αλλά και οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία. Η πιθανή άνοδος των εθνικιστικών ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων θα επιταχύνει τις εξελίξεις.
Στη βρετανική κυβέρνηση κυριαρχεί η γραμμή της διαπραγμάτευσης μιας στενής ειδικής σχέσης με την ΕΕ και η προσπάθεια να κατοχυρώσει η Βρετανία το ρόλου του χρήσιμου ενδιάμεσου μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας.
Ομως, ήδη οξύνεται ο ανταγωνισμός, με τη Γερμανία να απειλεί τις βρετανικές τράπεζες σχετικά με τη δυνατότητα παραμονής τους στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ζώνη και τη Βρετανία να εξαγγέλλει μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων στο έδαφός της. Ηδη, αμερικανικοί όμιλοι με έδρα το City του Λονδίνου εξετάζουν μια πιθανή μετεγκατάστασή τους στη Γαλλία και στη Γερμανία.
Οξύνονται, λοιπόν, οι αντιθέσεις στο αστικό στρατόπεδο, στο στρατόπεδο του εχθρού μας. Ομως, αυτό το κουβάρι των ενδοαστικών αντιθέσεων δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει τη στρατηγική σύμπλευση όλων τους ενάντια στο συμφέρον της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ολοι, παρά τις διαφορές τους, ζητούν συνεχώς θυσίες των λαϊκών αναγκών για να θωρακισθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Γι' αυτό δεν πρέπει κανείς να ξεγελαστεί απ' τις νέες απατηλές υποσχέσεις του Τσίπρα ότι τάχα μπορεί ν' αλλάξει και ν' ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική από μία συμμαχία των κρατών του Νότου της ΕΕ, από μια συμμαχία των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών.
Οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις, που στην Ελλάδα εξειδικεύτηκαν με τα 3 μνημόνια, εφαρμόζονται σταθερά σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Οι φίλοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οι κυβερνήσεις Ολάντ στη Γαλλία και Ρέντσι στην Ιταλία, προωθούν νόμους και μέτρα σφαγιασμού του λαού και της εργατικής τάξης για να διασφαλίσουν φθηνή εργατική δύναμη και νέα πεδία για επένδυση, με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους για το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Με το νόμο «Ελ Κομρί» στη Γαλλία, προωθείται η πλήρης ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, το 12ωρο σε ημερήσια βάση, το 48ωρο τη βδομάδα, οι απλήρωτες υπερωρίες.
Με το νόμο «Jobs Act» στην Ιταλία, απελευθερώνονται οι απολύσεις και επιβάλλονται συμβάσεις με μηδενικά δικαιώματα.
Οι όποιες διαφορές του Τσίπρα, του Ολάντ, του Ρέντσι με τη γερμανική κυβέρνηση δεν αφορούν το συμφέρον του λαού, αλλά τη διασφάλιση μεγαλύτερης κοινοτικής και κρατικής στήριξης των εγχώριων μονοπωλίων τους, με αλλαγές στη δημοσιονομική πολιτική και στην κατανομή των κοινοτικών κονδυλίων, με αύξηση του πακέτου Γιούνκερ και άλλα παρόμοια μέτρα για το μεγάλο κεφάλαιο.
Τα αντιλαϊκά μέτρα δεν εφαρμόζονται μόνο στις χώρες του Μεσογειακού Νότου. Στη Βρετανία, που δεν ανήκει στην Ευρωζώνη, το 27% εργάζεται ήδη με σχέσεις μερικής απασχόλησης και η πλειοψηφία των εργαζομένων σε μεγάλα εμπορικά καταστήματα εργάζεται με συμβόλαια μηδενικών ωρών, ουσιαστικά ανασφάλιστοι με μισθούς πείνας.
Εξίσου απατηλές είναι οι υποσχέσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ ότι τα βάσανά μας θα τελειώσουν αν επιστρέψουμε σε ψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Τα στοιχεία δείχνουν καταρχήν ότι το ΑΕΠ θα σημειώσει νέα συρρίκνωση το 2016, μετά τη συρρίκνωση του 2015, δηλαδή ότι η ελληνική οικονομία δεν έχει βγει ακόμα απ' την κρίση. Οι αστικές αναλύσεις προβλέπουν με τα σημερινά δεδομένα κάποια ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας το 2017. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετές αβεβαιότητες και παράγοντες που μπορούν να επιδράσουν αρνητικά. Αφορούν την πιθανότητα επιδείνωσης της κατάστασης της οικονομίας στην Ευρωζώνη, την πιθανή όξυνση της κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, την εξέλιξη του προσφυγικού προβλήματος, την πορεία του εμπορικού ισοζυγίου και της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής, την επίδραση της σημερινής δημοσιονομικής πολιτικής. Στην πραγματικότητα, είναι μεγάλη η απόσταση για να υπάρξει επιστροφή στο επίπεδο της ελληνικής οικονομίας πριν την κρίση. Απαιτείται πάνω από μια 10ετία συνεχούς καπιταλιστικής ανάπτυξης με ετήσιο ρυθμό 2%, δηλαδή ένα απίθανο ενδεχόμενο.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ κρύβουν το κύριο, ότι η όποια αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, η όποια ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας απαιτεί και θα απαιτεί φθηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και νέα πεδία κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους. Κρύβουν ότι όσο τα μονοπώλια κρατούν στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας, δεν πρόκειται να πουν ποτέ στους εργαζόμενους «ελάτε να σας επιστρέψουμε τις απώλειές σας, τις κατακτήσεις ή τα δικαιώματα που χάσατε». Κρύβουν, επίσης, όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ότι η αξιοποίηση της καινοτομίας και της νέας τεχνολογίας, ώστε ν' αυξηθεί η παραγωγικότητα, δεν χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για ν' αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Ετσι αυξάνει η ψαλίδα ανάμεσα στο επίπεδο της παραγωγικότητας και του μισθού και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ και στ' άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η ανάκαμψη την οποία υπόσχονται, δεν οδηγεί στην κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων των προηγούμενων χρόνων, ούτε στην αναπλήρωση των απωλειών μας. Αντίθετα, θα στηριχθεί στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας, σε νέα αφαίρεση του εισοδήματος του λαού. Γι' αυτό και ο ΣΕΒ, οι διεθνές ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και τα εγχώρια αστικά κόμματα συμφωνούν και προβάλλουν την ανάγκη να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Φυσικά, οι εργαζόμενοι απ' την πλευρά τους πρέπει να κρίνουν αυτές τις εξελίξεις με βάση την απαίτησή τους ν' αναπληρωθούν άμεσα οι μεγάλες απώλειες που είχαν την περίοδο της κρίσης και κυρίως να ικανοποιηθούν επιτέλους οι ανάγκες τους.
Η λαϊκή οικογένεια έχει χάσει πάνω απ' το 25% της αγοραστικής δύναμης που είχε πριν την κρίση. Ο ένας στους δύο Ελληνες έχει πλέον χρέη στην εφορία. Μέσα σε μια τετραετία, ο κατώτερος μισθός κατρακύλησε απ' τα 751 στα 586 ευρώ, ο μέσος μισθός μειώθηκε πάνω από 15%, οι μισές νέες θέσεις εργασίας είναι κυρίως κακοπληρωμένες θέσεις μερικής απασχόλησης.
Το πάθημα απ' τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει μάθημα σ' όποιον πίστεψε καλοπροαίρετα ότι αρκεί ν' αλλάξει η κυβέρνηση για να εξανθρωπιστεί το σύστημα της εκμετάλλευσης και για να μεταμορφωθεί φιλολαϊκά η ΕΕ. Οσοι πίστεψαν ότι θ' ανακτήσουν τουλάχιστον κάποιες απ' τις μεγάλες απώλειές τους την περίοδο της κρίσης, όσοι είχαν την ελπίδα ότι τουλάχιστον δε θα ληφθούν νέα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, τώρα καταλαβαίνουν ποιοι τους εξαπάτησαν.
Για να αποτρέψουμε τα χειρότερα που έρχονται, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, πρέπει να ξεφύγουμε από την παγίδα της αναμονής, να ξεφύγουμε από τις αυταπάτες ότι υπάρχουν ανώδυνες λύσεις, χωρίς συγκρούσεις με τον πραγματικό αντίπαλό μας, την εξουσία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου. Πρέπει και μπορούμε να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας, να αλλάξουμε το συσχετισμό υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, να δυναμώσουμε πρωτοπόρες εστίες αντίστασης σε κάθε εργασιακό χώρο, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να αλλάξει τελικά χέρια η εξουσία.
Να συμπληρώσω μόνο, κλείνοντας, ότι ως Κόμμα προειδοποιήσαμε έγκαιρα το λαό, μιλήσαμε έγκαιρα για την επερχόμενη διεθνή κρίση, για το αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης, για τις αντιθέσεις και τον ενεργειακό πόλεμο στην Ανατολική Μεσόγειο, την περίοδο που το αστικό πολιτικό σύστημα έκανε φτηνό εμπόριο ελπίδας με τα λαϊκά στρώματα. Είπαμε έγκαιρα την αλήθεια, όχι μόνο γιατί έχουμε την ικανότητα πρόβλεψης, την οποία μας διασφαλίζει η μαρξιστική ανάλυση, αλλά κυρίως γιατί το σύστημα δεν μας έχει στο χέρι, γιατί το ΚΚΕ δεν φοβάται να σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία του κεφαλαίου.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 25/9/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.