ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Με αφορμή τα 11χρονα του Ευρώ    Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιευτηκε από τον συντάκτη της ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ, στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ, "Ο ΠΑΛΜΟΣ", με την υπογραφή Z. Babis, πριν έντεκα (11) χρόνια, τον Μάρτιο του 2002, με αφορμή την είσοδό μας στο νέο νόμισμα. Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης, αλλά ο καθείς και τα όπλα του ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ. Άραγε, είναι το καινούργιο νόμισμα θωράκιση της χώρας μας ή θα αποδειχθεί μύθος; Φοβόμαστε ότι η πραγματικότητα του σκληρού ΕΥΡΩ έχει πολλές ομοιότητες με  τη σκληρή πραγματικότητα του ΠΕΣΟΣ. Στην Αργεντινή ούτε μία μετοχή ανήκε σε Αργεντινό. Η σταθερή ισοτιμία 1 ΠΕΣΟΣ=1 ΔΟΛΑΡΙΟ προσέλκυσε τα ξένα κεφάλαια και τα πάντα ξεπουλήθηκαν. Όλος ο Δημόσιος Τομέας, η Παιδεία ακόμα και η Υγεία  ιδιωτικοποιήθηκαν πλήρως. Εμείς εδώ έχουμε μπει ήδη σ’ αυτό το «πανηγύρι». Να σημειώσουμε δε ότι η Ελλάδα συγκριτικά με την Αργεντινή έχει μεγαλύτερο χρέος. 100% του ΑΕΠ εμείς, 50% η Αργεντινή. Η εθνική αποταμίευση της Αργεντινής σαρώθηκε, όπως σαρώνεται πάντα από τις ισχυρότερες οικονομίες, αυτές δηλαδή που βασίζονται στην πολεμική τους βιομηχανία. Την τελευταία 20ετία η παγκόσμια οικονομία οργανώθηκε από το Δ.Ν.Τ. με την αρχή του «σκληρού νομίσματος», οδηγώντας τις χώρες να χάσουν τεράστιες ποσότητες εθνικών αποταμιεύσεων, λόγω εμμονής του Ταμείου σε σταθερές-υψηλές ισοτιμίες, αφού αυτές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεωκοπία Έτσι το Δ.Ν.Τ. οδήγησε τη Ρωσία να χάσει το 50% του εθνικού της εισοδήματος την τελευταία 5ετία. Παρόμοιου μεγέθους ήταν η απώλεια στις χώρες της Άπω Ανατολής την τελευταία 3ετία. Και σήμερα όταν μια οικονομία βουλιάζει δεν υπάρχει μηχανισμός στήριξης. Και γιατί άλλωστε να υπάρξει; Το Δ.Ν.Τ. έχασε λιγότερα με  τη χρεωκοπία της Αργεντινής, απ’ ότι αν συνέχιζε να τη δανειοδοτεί. «Η πορεία πολλών χωρών που συμμετέχουν στο ΕΥΡΩ μπορεί να αποβεί καταστροφική. Προηγούνται  Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και μετά η Ελλάδα. Η κατάταξη γίνεται με βάση τα στοιχεία από την εισροή ξένου κεφαλαίου», τόνιζε ο καθηγητής Κ. Βεργόπουλος σε συνέντευξή του στις  6 Ιανουαρίου του 2002.  Και στις 6 Μαρτίου 2002 διαβάσαμε ότι η Πορτογαλία έμεινε από... καύσιμα. Έτσι ακριβώς! Ο στόλος και η αεροπορία επέστρεψαν στις βάσεις τους ματαιώνοντας γυμνάσια, διότι δεν υπήρχαν λεφτά για να κινηθούν. Η πρόσδεση, λοιπόν, της οικονομίας σε ένα νόμισμα, όταν αυτό ρυθμίζεται απ’ το εξωτερικό, μπορεί να φέρει την οικονομία σε αδιέξοδο: Ανάγκη υπερδανεισμού σε συνάλλαγμα, υψηλά επιτόκια, διαρροή αποταμιεύσεων, πρόσθετη μεταφορά πλούτου σε βάρος των δανειζομένων, επισφαλείς πιστώσεις, αποδιάρθρωση πιστωτικού συστήματος, εξάντληση των αδύναμων περιοχών, κατάρρευση κάθε οικονομικής δραστηριότητας.  Συνεπώς, το ενιαίο νόμισμα, σε συνδυασμό με υψηλές  ισοτιμίες, δεν μπορεί να διευκολύνει τίποτ’ άλλο από την  απρόσκοπτη κυκλοφορία του χρήματος.  Προς δόξαν του Kεφαλαίου. Κι εμείς; Τι θα κάνουμε στη μεγάλη γιορτή του ΕΥΡΩ; Θα παρασυρθούμε στα χαρούμενα βαλς της Ευρώπης, ή θα βουλιάξουμε στα  μελαγχολικά ταγκό της Αργεντινής;