Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ή ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;

Το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο Ξέφυγα από τους καρχαρίες Και νίκησα τους τίγρεις Μ’ έφαγαν όμως Οι κοριοί. Μπέρτολτ Μπρεχτ Στο post της 3/1/2013, Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ, γράφαμε σχετικά με την ίδρυση της Ε.Ε.: «Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 1992 μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού (και όχι μόνο) λαού εκπαιδεύτηκε με ποικίλους τρόπους (συστημική προπαγάνδα από σχολεία και πανεπιστήμια –προγράμματα σπουδών, μεταπτυχιακά, διδακτορικά–, ΜΜΕ και θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας –ΚΕΠΕ, ΕΛΙΑΜΕΠ, ΜΚΟ), ώστε να πιστέψει την αναγκαιότητα των μέτρων και να τα δεχτεί χωρίς αντίδραση». Στα παραπάνω αξίζει τον κόπο να παραθέσουμε μερικά στοιχεία ακόμα:   Στη χώρα μας, η υποδοχή και αποδοχή ενός τέτοιου οικοδομήματος ξεπερνάει τα όρια της συνηθισμένης προπαγάνδας. Πρόκειται πια για μια «δια βίου εκπαίδευση» με βαθιά συστημικά χαρακτηριστικά. Ο σκοπός προφανής: Να πιστέψουμε στο περίφημο «Ευρωπαϊκό κεκτημένο». Αυτό δηλαδή που επιτρέπει τον πλειστηριασμό τού (καταναλωτικού!) αγαθού της στέγασης, και μετατρέπει σε επαιτεία το δικαίωμα στην Εργασία.  Να πιστέψουμε την αναγκαιότητα των Αγορών (οι οποίες καμιά σχέση δεν έχουν με τον καπιταλισμό, εκτός κι αν πέσει φωτιά να μας κάψει), ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξής μας, και να αποδεχτούμε τον τρόπο λειτουργία της Ε.Ε. με «πρόταγμα» (διάβαζε: προκάλυμμα) τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (βλέπε και σε αυτό το ιστολόγιο για το Ευρωσύνταγμα, 21 Ιουν. 2008). Έτσι, είναι πιο εύκολο να ξεπερνάει ο καπιταλισμός τις κρίσεις του, που είναι δομικό του –και όχι μόνο κατά τον Μαρξ (Μανιφέστο, σελ. 27)– στοιχείο. Άντε τώρα το κράτος να τρέχει να κάνει τον επιχειρηματία και να φροντίζει για κοινωνική πρόνοια και άλλα ωραία τέτοια Κευνσιανά γιατροσόφια.  Και είναι ακόμα πιο εύκολο να αποδεχτούμε εμείς τις μειώσεις μισθών, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, την ανεργία, τον αφανισμό των κοινωνικών δαπανών (με ή άνευ Μνημονίων), χωρίς αντίδραση. Αυτή η εκπαίδευση, βέβαια, πάει πολύ πιο πίσω στο χρόνο. Από το 1959 ακόμα ο «εθνάρχης» με την συνδρομή του Ζολώτα (πάντα οι τραπεζίτες παίζουν καθοριστικό ρόλο σε κρίσιμες στιγμές της πολιτικής μας ζωής) έστησε το περίφημο ΚΕΠΕ, Κέντρο Προγραμματισμού και οικονομικών Ερευνών. Σκοπός του Κέντρου, η «προετοιμασία» για την είσοδο  της Ελλάδας στην Τελωνειακή ενοποίησή της το 1961 με την ΕΟΚ των Αγορών (στην ουσία). Ναι, από τότε χρονολογούνται οι δεσμοί μας με τις Αγορές. Γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, για Ευρώπη των Αγορών και όχι των Λαών πρόκειται. Για την ιστορία, πρώτος Πρόεδρος Δ. Σ. και Επιστημονικός Διευθυντής του ο Καθηγητής Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, ο οποίος μετακλήθηκε για αυτό το σκοπό από το Πανεπιστήμιο Berkeley των ΗΠΑ. Ο άνθρωπος που τον προσκάλεσε ήταν ο Εθνάρχης, ο οποίος αργότερα θα πει το γνωστό «Φταίω εγώ ο μαλάκας που σε έφερα από την Αμερική».  Ο εθνάρχης ήταν ο άνθρωπος που έπρεπε να εκτελέσει την ημιτελή (λόγω Χούντας) συμφωνία με την ΕΕ. Το κεφάλαιο κάνει γερά κουμάντα. Και τα σκατά του, χρυσάφι και εθνάρχες. Πάνω στα ερείπια των σεισμών του 1953, στην πατρίδα μου τη Κεφαλονιά, ο Ζολώτας ευλόγησε και το μεγάλο φαγοπότι από την Τράπεζά του. Χαρακτηριστικός ο κυνισμός του (κάποιοι το λένε χιούμορ): Όχι σεισμός, αλλά σωσμός για την οικονομία μας(!!)   Ανέκαθεν άλλωστε, από τα ερείπια οικοδομούνται οι εκάστοτε καραμανλήδες. Κι εμείς χωμένοι στα σκατά θα χτίσουμε τους νέους χρυσούς τους ΟΙΚΟΥΣ. Αλλά και το ΕΛΙΑΜΕΠ, Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, με πρόεδρο τον τηλεοπτικό κύριο Τσούκαλη, σε αυτήν την κατηγορία των Ιδρυμάτων ανήκει. Εκεί, μεταξύ των μελών, συναντάμε Νομική Σύμβουλο την κυρία Ελένη Παπακωνσταντίνου, του ΤΑΙΔΕΠ (Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων). Και πού δεν δίνει τις συμβουλές της η κυρία! Είναι η γνωστή εξαδέλφη το όνομα της οποίας πειράχτηκε από την λίστα Λαγκάρντ.  Ειρήσθω εν παρόδω, τα αρχικά του ΕΛΙΑΜΕΠ δεν ταιριάζουν στο Ευρωπαϊκή, αλλά στο Αμερικανική Πολιτική. Λες και αλλάζει κάτι.  Κατά δήλωσίν του, το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι ένα ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ερευνητικό και εκπαιδευτικό ίδρυμα. Δεν εκφράζει, ούτε εκπροσωπεί συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις. Επιχειρεί μόνο να λειτουργήσει ως βήμα ελεύθερου διαλόγου και ως κέντρο παραγωγής και διακίνησης ιδεών.   Τώρα ποιους εκπαιδεύει και γιατί βάλθηκε να τους εκπαιδεύσει, και από τι φρούτα συνίσταται η παραγωγή και η διακίνηση των ιδεών του, μας το λέει αμέσως μετά. Μα βέβαια σε θέματα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, διεθνών σχέσεων, ευρωπαϊκού και διεθνούς περιβάλλοντος. Βλέπετε να εκπροσωπεί συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις; Τόσο εδώ όσο και στο ΚΕΠΕ βρίσκουμε γνωστές τηλεοπτικές και δημοσιογραφικές περσόνες, που κατευθύνουν τον Δημόσιο Βίο της χώρας και διαμορφώνουν το ιδιωτικό και κοινωνικό αβίωτο των πολιτών της. Στο ΕΛΙΑΜΕΠ θα συναντήσουμε, από τον και ιδρυτή του το 1988, κύριο Θάνο Βερέμη, έως τον Διευθυντή της Καθημερινής κύριο Παπαχελά (γραμματέα του ιδρύματος), παρακαθήμενο της Λέσχης Μπιλντεμπεργκ, αλλά και μέλος της περίφημης TRILATERAL, του Ιδρύματος Ροκφέλερ, (όπου προσφέρει της υπηρεσίες του μαζί με τους κυρίους Παπαδήμο, Βουρλούμη του ΟΤΕ, Mario Monti, κ.α. εκλεκτούς). Δείτε στο pdf τη λίστα των μελών της TRILATERAL, με Οκτ. 2011. Είναι όλοι αυτοί οι τύποι που εμφανίζονται στα διάφορα τηλεοπτικά πανέλια και αρθρογραφούν στον τύπο, προσπαθώντας να μας πείσουν «για το πόσο αξίζει ο ευρωπαϊκός (μονο)δρόμος, και να γιατί είναι τόσο δύσκολος». Αυτοί οι τύποι, και κανένας άλλος, ενημερώνουν στα πρωινάδικα, στα δελτία ειδήσεων, στις ειδικές ενημερωτικές εκπομπές, προσκαλεσμένοι των κάθε λογής αυτιάδων, παπαδάκηδων και καμπουράκηδων, για την αναγκαιότητα παραμονής της χώρας μας στην Ε.Ε. πάση θυσία. Και η άλλη άποψη, περί εξόδου από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό αυτού του τέρατος θεωρείται από ξύλινη έως περιθωριακή. Είναι όλοι αυτοί οι τύποι, για τους οποίους γράφει ακόμα και η καθεστωτική Καθημερινή: οικονομολόγοι–διαμορφωτές της κοινής γνώμης που σιτίζονται από χρηματιστικούς ομίλους. Αλλά κι αυτό δεν είναι καινούργιο. Αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση, οικονομική ένωση ήταν ανέκαθεν. Και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, κεκτημένο των Αγορών ήταν πάντα. Των χρηματιστών και των τραπεζιτών. Γι αυτό εν τέλει, το ιδεολόγημα περί της Ευρώπης των Λαών –που ανήκουν πλέον, με νόμους και συντάγματα, στις Αγορές– είναι επιτακτική ανάγκη να αντικατασταθεί από μια ιδεολογία των Λαών της Ευρώπης.  Που θα προτάξουν έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αυτοδύναμες οικονομίες. Πάνω από τις Αγορές, και με τους εργαζόμενους να ελέγχουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών τους.