Ο Δρόμος Του Νοέμβρη

Ένα κείμενο «...Ίσως εκεί, που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα...». ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Κάθε χρόνο, στις 17 Νοέμβρη η κραυγή του Πολυτεχνείου τρυπάει τη μνήμη μας. Μνήμη φρέσκια ακόμα από το αίμα και τους Μεγάλους Νεκρούς που έπεσαν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, κάτω από το αλύγιστο πέλμα της βίας. Για μια ακόμα φορά, την τραγική νύχτα του ’73, λέξεις χιλιοειπωμένες πήραν την αληθινή τους διάσταση. Έγιναν τα ιδανικά που αιώνες τώρα, σ’ αυτή την ανηφορική πορεία του κόσμου, γράφουν την Ανθρώπινη Ιστορία. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Αυτό ήταν και παραμένει το τρίπτυχο που ορίζει το στίγμα μας στον άγριο ωκεανό της ζωής. Πραγματικότητα κι όραμα. Αγωνία κι αγώνας. Το μήνυμα που φτάνει σε μας δεν πρέπει να μένει απλά και μόνο Ιστορία και Μνήμη, στιγμή ή σταθμός. Είναι Ζωή και Παρόν. Αιωνιότης και Σύμβολο. Κι όμως, σήμερα, πέντε χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη, το χρέος μας σ’ αυτά τα παιδιά, που το μπόι τους χωρίς μέτρο και μέγεθος υψώθηκε απέναντι στους παραχαράκτες της ιστορίας του λαού μας, παραμένει ανεκπλήρωτο. Στόχος μας να το ξεπληρώσουμε, αγωνιζόμενοι ενάντια στους άρπαγες του ψωμιού μας, τους εκπορνευτές της παιδείας μας, τους βιαστές της ελευθερίας μας, που σήμερα κυκλοφορούν ανενόχλητοι. Το Πολυτεχνείο –πρόσφατη κληρονομιά μας και Δύναμη– μας οδηγεί με σίγουρο βήμα στο δρόμο για την κατάχτηση των Μεγάλων Ιδανικών. …Και δυο υστερόγραφα Υ.Γ. του 2002 Όχι, το «πέντε χρόνια μετά» δεν πρόκειται περί λάθους, αφού αυτό το κείμενο είχαμε γραφτεί για τον ΠΑΛΜΟ (σ.σ. συνδικαλιστικό έντυπο των εργαζομένων της τότε ESSO PAPPAS και νυν ΕΚΟ), πριν από 24 χρόνια κι αναδημοσιεύεται σήμερα, στην τέταρτη (και τελευταία) περίοδό της εφημερίδας, χωρίς καμιά αλλαγή. Μέρες του ’78. Η μεταπολίτευση αγκομαχάει, στην ατμόσφαιρα αιωρούνται «σταγονίδια», ο Λάσκαρης με τον νόμο 330 βγάζει τις απεργίες παράνομες, η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσπαθεί να καταστείλει το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία, και το ΠΑΣΟΚ τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα… Μέρες του 2002. Το Παγκοσμιοποιημένο πρόσωπο της βίας ξεφυσάει και σπέρνει τον όλεθρο, τα σταγονίδια γίνονται μαύρα σύννεφα πάνω απ’ τον κόσμο, οι απεργίες (ξανά) παράνομες, η δημοκρατία το μεγάλο ζητούμενο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πεφωτισμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, η Ν.Δ. υπόσχεται ένα καλύτερο τίποτα… Μέρες μιας άγριας εποχής. Με Κάποια από κείνα τα «παιδιά» να νέμονται σήμερα την εξουσία, βαδίζοντας στο δρόμο της «κονόμας» και των (ι)δανεικών επιταγών του Κεφαλαίου. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αγωνία κι αγώνας. Με όσους δεν αντάλλαξαν την παιδική τους αθωότητα με θώκους και δημόσιες αμαρτίες· με όσους την αθωότητα των παιδιών δε θέλησαν να χάσουν· με όσους –έστω–  ψάχνουν να την ξαναβρούν. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ξανά, πάλι και πάλι. Αφού «όσοι αγαπάνε τρώνε βρόμικο ψωμί», η παιδεία μάς «παιδεύει» ιδιωτεύοντας, κι «ελευθερία ανάπηρη πάλι μας τάζουν». Υ.Γ. του 2008 Μέρες του 2008. Το νεοφιλελεύθερο όραμα, ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από ολόκληρο τον κόσμο πλέον. Ο άνεμος της ελεύθερης αγοράς (διάβαζε καπιταλισμός) έγινε τυφώνας αφήνοντας στο πέρασμά του εκατομμύρια ζωντανούς νεκρούς. Στη χώρα μας τα πράγματα τούμπαλιν: Τώρα η κυβέρνηση της Ν.Δ. τυφλωμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, και το ΠΑΣΟΚ σε θέση αντί (ξανα)υπόσχεται το νέο καλύτερο τίποτα… Μέρες μιας άνυδρης εποχής. Με τα όνειρά μας στην παρανομία, μένει να ξαναβγούμε στους δρόμους. Μέρες του Νοέμβρη. Ένα τόσο μακρινό μας κοντά και ταυτόχρονα ένα πολύ κοντινό μας μακριά... ____________ Η δεύτερη δημοσίευση με το Υ.Γ. του 2002: Ο ΠΑΛΜΟΣ, Δεκ. 2002, Αρ. φ. 8, σελ. 3

"In The Long Run, We Are All Dead"

Μια πρώτη, συντομευμένη, μορφή του κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιευτηκε στην εφημερίδα των εργαζομένων της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού ΕΚΟ (ΠΕΠΕΚΟ), "Ο ΠΑΛΜΟΣ" (Αρ.Φ. 1, Μάρτιος 2002), σε μια προηγούμενη (έντυπη) ζωή της Μποτίλιας Στον Άνεμο και του συντάκτη της, με την υπογραφή Z. Babis. Η τρίτη και οριστική μορφή του θα υπάρξει εκ των πραγμάτων μετά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. * «Καπιταλισμός είναι η καταπληκτική δοξασία κατά την οποία οι πιο αχρείοι άνθρωποι θα κάνουν τα πιο ανήθικα πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους».  ΛΟΡΔΟΣ ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ (1883-1946)  ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ Καρλ Μαρξ (1818-1883) - Φριντριχ Ενγκελς (1820-1895) «ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ», έλεγε πριν από 70τόσα χρόνια ο λόρδος Κέυνς. Kαι υποστήριζε (αντίθετα από τους οικονομικούς φωστήρες της εποχής του) ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε από τις δυνάμεις της αγοράς να ανασύρουν τις καπιταλιστικές οικονομίες από την υφεση στην οποία οι ίδιες οδηγούσαν. Θεωρούσε, ακόμα, ότι οι άνεργοι μιας χώρας δεν πρέπει να περιμένουν υπομονετικά το θάνατό τους −η λαϊκή σοφία το λέει: ζήσε μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι−, ώσπου να καπνίσει της αγοράς να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες που θα τους επιτρέψουν να ξαναβρούν δουλειά. Πρότεινε λοιπόν την κρατική παρέμβαση με στόχο να αυξήσει την ενεργό ζήτηση, ώστε να ξαναπάρει μπρος η παραγωγική μηχανή. «Στον καπιταλισμό −έλεγε όχι ο επαναστάτης Μαρξ, αλλά ο αστός Κέυνς− δεν υπάρχει αυτόματος μηχανισμός ασφάλειας. Μόνο η κρατική παρέμβαση μπορεί να βοηθήσει την οικονομία σε περιόδους ύφεσης. Δηλαδή δημόσιες επενδύσεις, ρυθμίσεις και μέτρα κοινωνικής προστασίας, παρεμβάσεις υπέρ των αδυνάτων. Η πραγματική ανάπτυξη βασίζεται στα εγχώρια κεφάλαια, που προέρχονται από την εθνική αποταμίευση. Η οικονομία της αγοράς, από μόνη της, είναι αδύνατον να δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής σταθερότητας, επειδή στην καρδιά του καπιταλισμού φωλιάζει η αβεβαιότητα και όχι η σιγουριά». Και συνέχιζε: «Τα σημαντικά σφάλματα της οικονομικής κοινωνίας στην οποία ζούμε είναι η αποτυχία της να εξασφαλίσει πλήρη απασχόληση και η αυθαίρετη και άνιση διανομή του πλούτου και των εισοδημάτων». Κατά τον Κέυνς, λοιπόν, το κράτος οφείλει να παρεμβαίνει προστατεύοντας την εργασία και μειώνοντας δραστικά τις εισοδηματικές ανισότητες. Η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να αυτορυθμιστεί, η ανάκαμψη δεν πρόκειται να φανεί ποτέ. Άλλωστε από τότε πίστευε για το Μεγάλο Κραχ του 1929 ότι «Οι ρίζες του κατακλυσμού βρίσκονται στην ουτοπική προσπάθεια με την οποία ο οικονομικός φιλελευθερισμός θέλησε να δημιουργήσει ένα σύστημα αυτορυθμιζόμενης αγοράς». Βέβαια, αν η ΗΠΑ δεν έμπαιναν στον πόλεμο δεν θα είχαν βγει από την κρίση (μάλλον δεν θα είχε τελειώσει ακόμη) και ο λόρδος θα είχε τινάξει ταυ μυαλά του στον αέρα. Μετά ο λόρδος πήγε να γνωρίσει τον σύντροφο Μαρξ (με τον οποίον δεν είχε συναντηθεί ποτέ, αφού γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε εκείνος) σ’ έναν κόσμο όπου έχει λύσει για πάντα όλα τα προβλήματα του Κεφαλαίου, της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος, και όπου όλοι κυκλοφορούν χωρίς τσέπες. Εκεί ίσως ψιλοκουβεντιάζουν ακόμα για την παγκοσμιοποίηση, όπως την περιέγραφε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του ο θείος Κάρολος: «Η ανάγκη για μια αγορά που εξαπλώνεται ολοένα προκειμένου να διοχετευτούν τα προϊόντα της, καταδιώκει την αστική τάξη σε όλη τη γήινη σφαίρα. Υποχρεώνεται να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να εγκαθιδρύει σχέσεις παντού». Κι ακόμα: «Η σύγχρονη αστική κοινωνία, που έχει ως διά μαγείας παρουσιάσει τέτοια γιγαντιαία μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με τον μαθητευόμενο μάγο που δεν είναι πια σε θέση να ελέγξει τις υποχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος επικαλέστηκε με τα τεχνάσματά του». Μιλώντας δε για τις περιοδικές εμπορικές κρίσεις, αναφέρει: «Και πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Αφ’ ενός με την καταστροφή ενός αριθμού παραγωγικών δυνάμεων· αφ’ ετέρου, με την κατάκτηση νέων αγορών και την πληρέστερη εκμετάλλευση των παλαιών. Σαν να λέμε, προετοιμάζοντας κρίσεις ακόμα πιο εκτεταμένες και ολέθριες, και περιορίζοντας τα μέτρα για την αποτροπή τους». Κι ο λόρδος Τζων, όμως, είχε φοβηθεί αυτό το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο, αφού είχε αντιπροτείνει μια παγκόσμια οικονομική συνεργασία −επειδή ακριβώς απεχθανόταν τον παγκόσμιο και χωρίς έλεγχο οικονομικό ανταγωνισμό−, προσπαθώντας, όπως έλεγε, να συνδυάσει «την οικονομική αποτελεσματικότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πολιτική ελευθερία». Στο μεταξύ, οι θεωρίες του διδάσκονταν ήδη στα Πανεπιστήμια, δυο-τρεις γενιές οικονομολόγων μεγάλωσαν μ’ αυτές, χώρες και χώρες βγήκαν απ’ τη φτώχεια, στρατιές ανέργων την έβγαλαν καθαρή για κάμποσους Μάηδες. Το τριφύλλι έφτασε για καμιά πενηνταριά χρόνια. Και τότε ενσκήπτει στην αγορά η περίφημη Σχολή του Σικάγου (το 1950 έχει ήδη ξεθάψει τον Άνταμ Σμιθ) στην πόλη όπου οι οικονομικές μελέτες του Αλ Καπόνε μύριζαν ακόμα νοθευμένο ουίσκυ. Κι έτσι, ο Νεοφιλελευθερισμός, από περιθωριακό κάποτε κίνημα, έγινε η κυρίαρχη ιδεολογία της δεκαετίας του 70. Για την νέα «θρησκεία», ο Κέυνς είναι μάλλον ένας επικίνδυνος μαρξιστής! Αλλιώς γιατί παντρεύτηκε με την πρώτη μπαλαρίνα των Μπαλέτων Ντιαγκίλεφ;! «Αυτός ο τύπος θα μας διαλύσει την αγορά, έτσι όπως το πάει. Ε, δεν είναι και λίγος μισός αιώνας βασιλείας του! Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους... », είπε το 1973 με την κρίση του πετρελαίου ένας λαμπρός αστήρ, ο κ. Μίλτον Φρήντμαν, ο οποίος είχε μπει στο μεταξύ στα πανεπιστήμια ως διδάκτωρ και είχε γίνει το νέο κατεστημένο στους κύκλους της Wall Street. «Αυξάνουν –είπε− τα ελλείμματα, τρέχει ο πληθωρισμός, ξεχάστε πια τον Λόρδο, ότι έγινε έγινε, το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον εμποράκο, οι βιομήχανοι δεν αντέχουν άλλο τον πατρικό εναγκαλισμό του, ήγουν πάμε γι’ άλλα». Και τσουπ, το 1976 τον χρήζουν και με Nobel. Και με αυτό το νόμπελ λήγει πλέον οριστικά η «Εποχή Κέυνς» (1945-1975). Αξίζει ίσως εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση και να πούμε ότι το Ίδρυμα Νόμπελ και οι κληρονόμοι του βρίσκονται στα μαχαίρια, αφού ο Νόμπελ δεν ανέφερε ποτέ στη διαθήκη του την επιθυμία του για τη θέσπιση βραβείου για την οικονομία, ούτε όμως και το απαγόρευσε όπως είχε κάνει με τα μαθηματικά. Σχετικά με αυτό οι κληρονόμοι του Νόμπελ υποστηρίζουν ότι δεν τη θεωρούσε καθαρή επιστήμη και άξια να βραβεύεται με μία υψηλού κύρους διάκριση. Την άποψη αυτή τη συμμερίζονται και άλλοι, κυρίως εκπρόσωποι κλάδων μη αμφισβητούμενης επιστημονικότητας (φυσική, χημεία). Κάποιοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να ζητήσουν την κατάργηση του βραβείου, ανάμεσα τους και ένας μακρινός εγγονός του Νόμπελ, ο Πίτερ Νόμπελ, δικηγόρος ασχολούμενος με θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υποστηρίζεται επίσης ότι η βράβευση με το βραβείο αυτό μπορεί να εμπεριέχει πολιτικές σκοπιμότητες καθώς τα οικονομικά αποτελούν κοινωνική επιστήμη. Το ζήτημα πάντως δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Ρόμπερτ Μέρτον και Μάιρον Σόουλς, οι οποίοι πήραν νόμπελ το 1997 «για την ανάπτυξη μίας νέας μεθόδου προσδιορισμού της αξίας χρηματοοικονομικών παραγώγων». Την επόμενη χρονιά, το 1998, –ένα χρόνο πριν ξεσπάσουν τα μεγάλα σκάνδαλα με τις κομπίνες της Άρθουρ Άντερσεν και την κατάρρευση της Enron− οι νομπελίστες Μάιρον Σόουλς και ο Ρόμπερτ Μέρτον έχασαν τις οικονομίες τους όταν το Long-Term Capital Management, μια εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων (hedge fund) βασισμένη στις ιδέες τους περί ορθολογικής αγοράς, τινάχτηκε στον αέρα. Κλέινει η παρένθεση. Για να φτάσει μέχρι εδώ ο κύριος "αυτορύθμιση", και σύμβουλος του Πινοσέτ, το «σύστημα» του παρείχε τα πάντα: περιοδικό, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, ίδρυμα, έδρα στο πανεπιστήμιο, διαλέξεις... Τον ασπάζεται ο k. Ρήγκαν, τον ερωτεύεται η k. Θάτσερ, τον έχουν ήδη σπουδάσει στο Αμερικάνικο Kολλέγιο Αθηνών (της Αθήνας!) ο k. Manos και ο k. Giannos και o k. Alogoskoufis, και όλοι μαζί −σοσιαλίζοντες νεοφιλελεύθεροι και νεοφιλελευθεριάζοντες σοσιαλιστές− σαλπίζουν επίθεση. Θάνατος σε κάθε τι κρατικό. Ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση των αγορών, μεταφραζόμενα στα καθ’ ημάς με ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, ΟΑ... Δώσε! 10, 11,... 20,... 120%. (Αυτό το τελευταίο ποσοστό δεν είναι φανταστικό, αφού παλιότερα ο σοσιαλφιλελεύθερος k. Nikos, ο Christodoulakis, «θα ιδιωτικοποιούμε επ’ άπειρον!» είχε πει, αλλά δεν το θυμάται και τώρα κατηγορεί τον k. Alogoskoufis για θατσερισμό). Η νέα «νέα εποχή» της Πολιτικής των Ελευθέρων Θυρών, του laissez faire- laissez passer −«μπάτε σκύλοι αλέστε» σε ελεύθερη απόδοση− έχει παραβιάσει τις πόρτες μας. Και σίγουρα αυτό το σύστημα μιας ανεξέλεγκτης αγοράς δεν έχει συμβάλει ούτε στο ελάχιστο στην άρση των ανισοτήτων και στη δίκαιη αναδιανομή πόρων. Το αντίθετο μάλιστα. Η οικονομία του λόρδου Τζων Μέυναρντ Κέυνς, στην οποία στηρίχτηκαν οι πολιτικές των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων μετά τον πόλεμο, δηλαδή ιδιωτική πρωτοβουλία με ισχυρό κοινωνικό κράτος και αυξημένη συμμετοχή των συνδικάτων, αργά αλλά σταθερά ξεθεμελιώνεται. Ο αυτοματισμός των αγορών απορρυθμίζει την κοινωνία, κι ο αυτισμός των αγοραίων της εξουσίας, ρυθμίζει τις τύχες μας. Από την κραταιά αυτοκρατορία της k. Θάτσερ, ως την αυτοκρατορικά γαλαντόμα ενίσχυση των τραπεζών του k. Μπράουν, από την ισχυρή Ελλάδα του k. Simitis, μέχρι την επανίδρυση του ελληνικού κράτους, την οποία υποσχέθηκε ο k. Karamanlis, και από το βασίλειο των Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Θαπατέρο, Μέρκελ και των άλλων μυθικών της Νέας Τάξης, η εργασία βρίσκεται υπό διωγμόν, οι στρατιές των ανέργων μεγαλώνουν, οι πολίτες λυγίζουν κάτω από την πίεση που ασκούν τα διάφορα «κέντρα» με τα «αποκρυφιστικά αρκτικόλεξα: ΕΕ, ΔΝΤ, G8, WTO, NAFTA, FTAA…» Και τώρα, τι μέλλει πια γενέσθαι; Θάβουμε τον κόσμο της εργασίας και μένει η οικονομία μόνη της για να αυτορυθμιστεί; Ή προλαβαίνουμε να ξεθάψουμε τον λόρδο και να τον ρωτήσουμε πώς έληξε η κουβεντούλα με τον προλετάριο εκεί στους Άυλους Τόπους; Κι εμείς, πώς θα πορευτούμε, αφού η παντοδύναμη «αόρατη χειρ» του Άνταμ Σμιθ δεν μπορεί να βάλει το... χέρι της στην αγορά και να μας σώσει; Ποιος θα μας τείνει χείρα βοηθείας με... τριφύλλι, αφού μεσοπρόθεσμα −μέχρι το Μάη, δηλαδή− θα είμαστε όλοι νεκροί; Μάλλον όμως, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, πριν εξαϋλωθούμε, είναι να ξανασκεφτούμε ότι «Οι προλετάριοι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, εξόν τις αλυσίδες μας. Κι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε».  Ακόμα κι αν έχουμε φροντίσει οι ίδιοι να αγοράσουμε αυτές τις αλυσίδες με τις πιστωτικές μας κάρτες. Τα αποσπάσματα είναι από τα βιβλία: Καρλ Μαρξ - Φριντριχ Ενγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετάφραση, Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης. (Εκδόσεις Ερατώ, 1997). ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ: Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος. Μετάφραση, Θανάσης Αθανασίου, Επιστημονική Επιμέλεια-Θεώρηση, Μιχάλης Ψαλιδόπουλος. (Εκδόσεις Παπαζήσης, 2001). Σημείωση 1: Από το 1969 μέχρι τον Πωλ Κρούγκμαν, φέτος (2008), έχουν βραβευθεί εξήντα δύο (62) οικονομολόγοι. Από αυτούς οι τριάντα εννιά (39) είναι Αμερικάνοι(!), με τα πρωτεία στη Σχολή του Σικάγου(!!) Σημείωση 2: Ο Κέυνς από τον Zachary Pullen, σκιτσογράφο του λογοτεχνικού ενθέτου «The New York Times Book Review» (Το ΒΗΜΑ, 17/02/2002). Ο Μαρξ, επίσης από Το ΒΗΜΑ, 19/11/2000, χωρίς αναφορά σε καλλιτέχνη.

Ο Λάκης ο Νταής: Ένα βήμα πριν την ασυλία του ασύλου

"Βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιώνα" (Αντάρτικο) "Γελάνε τ΄Αγραφα κι όλη η στεριά" (Παραλογή) Εγώ είμαι κόμμα… Δράμα» (Από το βιογραφικό του δραμινού αντάρτη, όπως ιστορείται στην ιστοσελίδα του) Ο Λάκης ο Νταής Και ο Νταής ο Λάκης «Ο πολιτικός πρέπει να σας κοιτάει στα μάτια, να λέει την αλήθεια, χωρίς φόβο, να είναι αποτελεσματικός, υπεύθυνος, σίγουρος. Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει να έχει την ωριμότητα και τη γνώση για το πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι» (Από το "πιστεύω" ενός τεράστιου πολιτικού αναστήματος. όπως παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα του) «Πάσχω από καραμανλίτιδα» «Οι σταβλάρχες -Ρουσόπουλος, Αγγέλου- δεν αφήνουν το άλογο -τον Καραμανλή- να τρέξει...» «η ελληνική κοινωνία χρειάζεται τομές και πρακτικές που να λύνουν τα θέματα» «Η ΝΔ χρειάζεται παλικάρια» «Δεν θέλω να είμαι βουλευτής με νοηματική. Θα φύγω ως νίντζα, υπερασπιζόμενος τον αρχηγό μου» «Εγώ πηδάω πιο πολύ από τον Κουκοδήμο. Εμείς στη Δράμα ξέρουμε γιατί φοράμε τα παντελόνια» Πάντως, με σημερινές του δηλώσεις ο Σταύρος Δαϊλάκης διεμήνυσε πως δεν χρειάζεται να τον διαγράψουν, αλλά αν του ζητηθεί, θα παραιτηθεί της βουλευτικής του έδρας έτσι ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Στην επιστολή του ο κ. Καραμανλής αναφέρει: «Σας γνωρίζω ότι ο βουλευτής κ. Σταύρος Δαϊλάκης τίθεται από σήμερα εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας και παρακαλώ για τις κατά τον κανονισμό της Βουλής από μέρους σας ενέργειες» «Παίρνω εντολή από τον λαό της Δράμας. Και ο λαός της Δράμας μου λέει να παραμείνω στη παράταξη» «Εγώ είμαι ο τελευταίος που θα φύγω από τη παράταξη. Πρώτα θα φύγει ο Κώστας Καραμανλής και μετά εγώ» 03/10/08: Το καταστάλαγμα σοφίας ενός συνεπούς αντάρτη και η άφοβη ματιά του. «Με αυτή μου τη δήλωση και πέρα από έκφραση της συγγνώμης μου, θεωρώ ότι δεν μπορώ να υπάρξω πολιτικά έξω από τη ΝΔ. Παρακαλώ να επανεξεταστεί άμεσα η επιστροφή μου σε αυτή και συγκεκριμένα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Υπό διαφορετικούς όρους, η παραίτησή μου είναι στη διάθεσή σας». Μετά ταύτα ο δεύτερος των νταήδων εικονιζόμενος, δια στόματος Αντώναρου (τι λέει ο άνθρωπος!), εδήλωσεν: "Εκτιμούμε την κίνηση του κ. Δαϊλάκη. Αυτή η κίνηση θα εξεταστεί" Και ξαναμεταταύτα, το έτερον πιο επίσημο στόμα (τροΜάρα του) του Νταή του Λάκη εδήλωσεν: πως τα μηνύματα του πρωθυπουργού στην ΚΕ ήταν ξεκάθαρα. Σε ό,τι δε αφορά το βουλευτή Θ. Γιαννόπουλο που έκανε παρεμφερείς δηλώσεις και δεν διεγράφη. τόνισε πως υπάρχει δήλωση του βουλευτή που ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Έτσι γίνεται με τους αληθινούς αντάρτες. Κάνουν μια δήλωση και (ξε)καθαρίζουν στο άψε σβήσε. Το ίδιο έπραξαν, άλλωστε, και οι κατά καιρούς ανεβαίνοντες στα βουνά, Μανώλης, Κεφαλογιάννης, Πολύδωρας, και ο Οπλαρχηγός Τατούλης.

Με επι-Μονή και υπο-Μονή

Επέλαση μπετόν στον δρυμό της Πάρνηθας Αυθαίρετα στη Μονή Πεντέλης Η ομώνυμη Ιερά Μονή διεκδικεί 47.500 στρέμματα, 24 οικοδομικοί συνεταιρισμοί 11.000 στρ. ενώ το βουνό γεμίζει με αυθαίρετα «Η Μονή Πεντέλης και ο Συνεταιρισμός Αξιωματικών δήλωσαν ότι είναι αντίθετοι στον καθαρισμό και την αναδάσωση, αντιστοίχως, δασικών ή καμένων εκτάσεων τις οποίες διεκδικούν». Καίγονται 11 στρέμματα αναδασώνεται 1 Διαβάστε επίσης στο ΒΗΜΑ: Το top-10 των χρυσών μοναστηριών Οι μονές με τη μεγαλύτερη περιουσία στον ελλαδικό χώρο και η σκοτεινή πλευρά του «πόθεν έσχες».

Βατεύουν πεδία, παιδία και παιδεία

Βατοπέδιo και όχι Βατοπαίδιο. Βατοπέδιο=τόπος βατός (η μονή έχει πρόσβαση από τη θάλασσα, βρίσκεται δηλαδή σε βατή περιοχή) ή −το και πιθανότερο− τόπος με βάτα. Βατοπαιδίον, αν προερχόταν εκ του παιδός. Βατοπέδιο, όπως οροπέδιο, υδατοπέδιο, λεκανοπέδιο, ναρκοπέδιο. Βατοπεδινός και όχι βατοπαιδινός (Πεδινή και όχι παιδινή περιοχή) Από το παιδί θα ήταν -παιδικός (παιδική και όχι πεδική χαρά) Στα λεξικά που έχω υπόψη μου (Δημητράκου, Πρωίας, Υπερλεξικό) γράφεται: «Βατοπεδίου μονή». Έλα μονή στον τόπο σου! Ιερά Μονή Βατοπεδίου (Βατοπέδι) «Βρίσκεται στα βορειοανατολικά της χερσονήσου του Αθω. Χτίστηκε το 972 και κτήτορές της ήταν οι μοναχοί Αθανάσιος, Αντώνιος και Νικόλαος, όλοι μαθητές του Αγίου Αθανασίου Αθωνίτη. Η ανέγερση των σημερινών κτισμάτων έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνού». Το περιβόλι του Εφραίμ «Τό βασικό ὄνομα Βατοπαιδίου ἤ Βατοπεδίου ἐμφανίζεται ἤδη στίς πρῶτες ἱστορικές μαρτυρίες πού ἀφοροῦν τό ῾Αγιώνυμο ῎Ορος καί ἔχει διπλή ἐτυμολογία καί ἀντιστοίχως διπλή ὀρθογραφία· α) ἑρμηνευόμενο ὡς παιδίον τῶν βάτων στηρίζεται σέ μία παράδοση. Σύμφωνα μέ αὐτήν ἡ Μονή ἱδρύθηκε τόν Δ' αἰ. ἀπό τόν Μέγα Θεοδόσιο, τοῦ ὁποίου ὁ υἱός ᾿Αρκάδιος διασώθηκε μέ θαῦμα ἀπό ἕνα ναυάγιο καί βρέθηκε στήν γεμάτη βάτα περιοχή της, ὅπου ὑπῆρχε παλαιότερος ἐρειπωμένος ναός, κτίσμα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου β) ἑρμηνευόμενο ὡς πεδίον βάτων ὑποδηλώνει ἁπλῶς τό γεγονός ὅτι στήν τοποθεσία γύρω ἀπό τήν Μονή ὑπῆρχουν πολλά βάτα, κάτι πού παρατηρεῖται μέχρι σήμερα». Η δεύτερη ερμηνεία είναι απλώς ερμηνεία, Η πρώτη όμως είναι το θαύμα, που πρέπει να υπάρχει πίσω από κάθε αξιοσέβαστη μονή, αλλιώς θα επρόκειτο για μονή καπέλο. Αλλωστε, «Ο αυτοκράτορας Flavius Theodosius ή Θεοδόσιος Α' (Ισπανία 346 – Μιλάνο 395), o αποκαλούμενος «Μέγας», κάθισε στο θρόνο από το 379 έως το 395». Και ουδεμία σχέση με τη μονή, αφού αυτή χτίστηκε το 972! Η απόδειξη της απάτης με τη σφραγίδα της μονής και χωρίς το χρυσόβουλλο του Ούγγλεση Επινόησε λοιπόν ο Εφραίμ τη διπλή ετυμολογία, και έστησε τη φάμπρικα με νέο λογότυπο: «Τό σῆμα πού χρησιμοποιεῖ ἡ Μονή σήμερα εἶναι ἕνα βυζαντινοῦ τύπου μονόγραμμα μέ τήν φράση "τοῦ Βατοπαιδίου" γραμμένη κατά ὁμάδες συλλαβῶν στίς τέσσερεις κεραῖες ἑνός σταυροῦ. Τό μονόγραμμα περιβάλλεται ἀπό διπλό διακοσμητικό περίγραμμα, ἐντός τοῦ ὁποίου μερικές φορές ἀναγράφεται κυκλικά ὁ τίτλος ΙΕΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ». αφού δεν γινόταν να αποσιωπήσει ένα από τα κειμήλια της μονής «Μία ἀπό τίς παλαιότερες σωζόμενες σφραγίδες τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου φέρει χρονολογία 1600. Στό κέντρο ἀπεικονίζεται ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου, στόν ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένη ἡ Μονή, μέ τήν χρονολογία, ἐνῶ στήν περίμετρο ὑπάρχει ἡ ἐπι-γραφή ΣΦΡΑΓΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ. ᾿Ανάλογη εἶναι ἡ σφραγίδα πού χρησιμοποιεῖ καί σήμερα ἡ Μονή». Business as usual ο Εφραίμ Μάλιστα, το 1994 φέρνει στην Αθήνα και στο Καστρί την Τίμια Ζώνη για να πάρει την ευλογία της ο ασθενής τότε Ανδρέας Παπανδρέου. H Αγία Ζώνη αυτοπροσώπως Η γνωριμία του με την κυρία Δήμητρα Λιάνη αποδείχτηκε «ευεργετική» για τον Εφραίμ, ο οποίος αποκτά πλέον εύκολη πρόσβαση στα υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ, Οικονομικών και Γεωργίας. Η Αγία Οικογένεια Ο Πατήρ Ο Υιός Το πνεύμα το ολέθριο Και η Μήτηρ Θεού Η Τίμια Ζώνη μεταφέρθηκε και στο σπίτι του Κ. Μητσοτάκη στην προσπάθεια τήρησης ισορροπιών και σε πολλά σπίτια επιχειρηματιών για να εξασφαλιστούν οι κατάλληλες… επιχορηγήσεις. Tο βατοπαίδι Το 1997 γνωρίζεται στη μονή με τον κ. Θόδωρο Ρουσόπουλο.