Μποτίλια Στον Άνεμο

Για ναυαγούς που θέλουν να κολυμπήσουν. Το σημείωμα άλλοτε βιαστικό και ταραγμένο, άλλοτε φλύαρο ή λακωνικό, ακατάληπτο κι ερμητικό, κακογραμμένο κι αδέξιο, ευδιάκριτο ή ξεθωριασμένο. Μπουκαλάκια, φιαλίδια, φιάλες αερίου. Μποτίλιες, μποτίλιες, μποτίλιες... Με καθορισμένο, πάντοτε, στίγμα. Καλή στεριά, συνταξιδιώτες... Ή καλή θάλασσα.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024

Ερνέστο Καρδενάλ (20.1.1925 – 1.3.2020): Τηλεσκόπιο στη Θεοσκότεινη Νύχτα (αποσπάσματα) ‒ Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος

[Πηγή φωτό: https://www.pxmolina.com]

Ερνέστο Καρδενάλ

Ernesto Cardenal Martínez

(Νικαράγουα. 20 Ιαν. 1925, Γρανάδα – 1 Μαρ. 2020, Μανάγουα)

Ο μαρξιστής παπάς, ο αντάρτης Σαντινίστα. Ο κομμουνιστής ποιητής που δίδαξε το Ευαγγέλιο της Επανάστασης στους φτωχούς, για να κατακτήσουνε τον επίγειο παράδεισο με το όπλο στο χέρι.

Telescopio en la Noche Oscura (1993)

[Τα 11 πρώτα από τα 91 συνολικά μικρά ποιήματα της συλλογής]

Μετάφραση

Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο

(Πρώτη παρουσίαση στα Ελληνικά 1 Μαρ. 2024)

Ερνέστο Καρδενάλ

Τηλεσκόπιο στη Θεοσκότεινη Νύχτα

[1]

Η αγαπημένη κι ο αγαπημένος. Η αγαπημένη
απ’ την κρεβατοκάμαρα κοιτάζει το φεγγάρι που ανεβαίνει
Μία μοτοσικλέτα γκαζώνει μες στο δρόμο.
Ο αγαπημένος δεν βιάζεται να πάει στο κρεβάτι.

Amada y amado. La amada
mira desde la alcoba la luna que asciende.
Una motocicleta en la calle acelerándose.
El amado sin prisa por ir a la cama.

[2]

Γεννήθηκα για έναν ακραίο έρωτα.
Ίσως γι’ αυτό και καταλαβαινόμαστε.
Μα ό,τι πιο ακραίο είσαι εσύ!
Κι εγώ καλά καλά ακόμα δεν σε ξέρω.

Yo nací para un amor extremista.
Tal vez por eso nos comprendemos.
¡Más extremista sos vos!
Y yo te conozco poco todavía.

[3]
Η καλύτερη εγγύηση πως πρόκειται για αλήθεια
και δεν το επινόησα
είναι πως δεν μου δίνεις απολαύσεις.
Μυστήριέ μου εσύ αγαπημένε που δεν σε απολαμβάνω
¡δεν θέλω τίποτα άλλο απ’ το να βρίσκομαι κοντά σου!

La mejor garantía de que es cierto
y no invención mía
es que no me des goces.
Amado misterioso que no gozo
¡nada quiero sino estar contigo!

[4]

Φεύγεις γυρίζεις,
άστατο σπουργιτάκι
και ξαναφεύγεις.

Te vas y volvés,
inconstante gurrión,
y otra vez te vas.

[5]

Και τι κερδίζω που είναι ωραία η σελήνη
άμα δεν έχω εσένανε;
Κι ούτε που θέλω να τη δω πάνω απ’ τη λίμνη.
Αυτή θα υπάρχει μόνο για τους άλλους.
Και οι ανεξιχνίαστοι ψίθυροι της νύχτας.
Αν είναι κι αυτοί χωρίς εσένα.

¿Qué gano que la luna sea bella
si estoy sin vos?
No quiero siquiera verla sobre el lago.
Para otros será ella.
Los rumores misteriosos de la noche.
Si son sin vos.

[6]
Ένα σκληρό αόρατο γυαλί που μας χωρίζει.
            Απέραντο κενό ανάμεσά μας
και θέλω να σ’ αγκαλιάζω.
                     Κι ίσως να σ’ αγκαλιάζω.
                                     Ή πιστεύω πως σ’ αγκαλιάζω.

Un cruel vidrio invisible nos separa.
            Infinito abismo entre los dos
y querer abrazarte.
                      Y tal vez abrazarte.
                                  O creer abrazarte.

[7]
Αυτό το πάρκο στη Μαδρίτη... Κοίτα εσύ
άυλε εραστή μου τα σώματα που φιλιούνται.
Αν μ’ αγαπάς εσύ
και σ’ αγαπάω κι εγώ
τι να ’ναι άραγε αυτό που δεν μας ενώνει

μες στο σύμπαν;
Λες και βρισκόμαστε σε σύμπαντα παράλληλα

Este parque de Madrid... Mira tú
mi amante inmaterial los cuerpos que se besan.
Si vos me querés
y te quiero yo
¿qué es pues lo que no nos une
en el universo?
Como si estuviéramos en universos paralelos.

[8]

Αν άκουγαν καμιά φορά ετούτα που σου λέω
θα σκανδαλίζονταν. Και τι βλαστήμιες είναι αυτές θα λέγανε.
Όμως εσύ καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι λόγοι μου.
Άσε που αστειεύομαι.
Και λέω πράγματα που λένε στο κρεβάτι όσοι αγαπιούνται.

Si oyeran lo que te digo a veces
se escandalizarían. Que qué blasfemias.
Pero vos entendés mis razones.
Y además bromeo.
Y son cosas que los que se aman se dicen en la cama.

[9]

Αναρωτιέμαι:
πόσο φυσιολογικό είναι να μ’ αγαπάς τόσο πολύ;
Αναρωτιέμαι:
πώς είναι άραγε η ομορφιά που αγαπάς εσύ;
πώς είναι άραγε τα μάτια μου που μόνο εσύ τα βλέπεις;
το πρόσωπο πώς είναι που λατρεύεις;

Yo pregunto
¿será normal que me ames tanto?
Yo pregunto
¿cómo será la belleza que tú amas?
¿cómo serán mis ojos que tú ves?
¿la cara que te encanta?

[10]

Έναν έρωτα έχω κρυφό
που κανείς δεν τονε βλέπει.
Το ’χουμε τόσο μυστικό
που μόνο εμένα βλέπουνε.

Yo tengo un amor secreto
que ninguno ve.
Tan secreto lo tenemos
que sólo a mí me ven.

[11]

Ο ηλεκτρισμός είναι ένας τρόπος ομιλίας.
            Τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα έλκονται.
Όπως το αρσενικό και το θηλυκό. Αλλά
το θετικό και το αρνητικό είναι ένας τρόπος ομιλίας.
                        Κι εγώ σε αγαπάω σαν ετερώνυμο,
                        κι αυτό δεν είναι τρόπος ομιλίας.
Το ότι τα πάντα μες στο σύμπαν είναι αρσενικό και θηλυκό
(ακόμα και η ομοφυλοφιλία αυτό είναι με τον τρόπο της)
το ότι τα πάντα είναι αρσενικό και θηλυκό είναι για μένα επιβεβαίωση
                                  πως και η αγαμία ακόμα είναι γάμος.

Electricidad es una manera de hablar.
            Lo igual se repele y lo opuesto se junta.
Como macho y hembra. Pero
positivo y negativo es una manera de hablar.
                        Yo te amo como opuesto,
                        y no es una manera de hablar.
El que todo en el universo es macho y hembra
(aun lo homosexual lo es a su manera)
el que todo es macho y hembra es para mí confirmación
                                  de que el celibato es matrimonio.