Δεκέμβρης 1944 (17)

Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά. Ο Φιντέλ είναι αθάνατος

Έφοδος στις Μονκάδες τ’ Ουρανού!: Fidel vivirá para siempre! Fidel es inmortal! - Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά! Ο Φιντέλ είναι αθάνατος!
Φιδέλ: Ένα σύγγραμμα περί ηθικής και δυο μεγάλα αρχίδια στην υπηρεσία της ανθρωπότητας (Ντανιέλ Τσαβαρία)
* Φιντέλ: Αυτός που τους σκλάβους ανύψωσε στην κορφή της μυρτιάς και της δάφνης
* Πάμπλο Νερούδα: Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούνε * Νικολάς Γκιγιέν: Φιντέλ, καλημέρα! (3 ποιήματα)
* Ντανιέλ Τσαβαρία: Η Μεγάλη Κουβανική Επανάσταση και τα Ουτοπικά Αρχίδια του Φιδέλ * Ντανιέλ Τσαβαρία: Ο ενεργειακός βαμπιρισμός του Φιδέλ * Ραούλ Τόρες: Καλπάζοντας με τον Φιντέλ − Τραγούδι μεταφρασμένο - Video * Χουάν Χέλμαν: Φιντέλ, το άλογο (video)


Κάρλος Πουέμπλα - Τρία τραγούδια μεταφρασμένα που συνάδουν με τη μελωδία:
* Και τους πρόφτασε ο Φιντέλ (Y en eso llego Fidel) − 4 Video − Aπαγγελία Νερούδα * Δεν έχεις πεθάνει Καμίλο (Canto A Camilo) * Ως τη νίκη Κομαντάντε (Hasta siempre Comandante)
* Τα φρούρια του ιμπεριαλισμού δεν είναι απόρθητα: Μικρή ιστορική αναδρομή στη νικηφόρα Κουβανική Επανάσταση και μέχρι τις μέρες μας ‒ Με αφορμή τα 88α γενέθλια του Φιντέλ ‒ Εκλογικό σύστημα & Εκλογές - Ασφάλεια - Εκπαίδευση - Υγεία (88 ΦΩΤΟ) * Φιντέλ

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2022

Ναζίμ Χικμέτ (15.1.1902 - 3.6.1963): Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο...

Ναζίμ Χικμέτ

15 Ιανουαρίου 1902, Θεσσαλονίκη - 3 Ιουνίου 1963, Μόσχα

Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 5.V.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)

 

 

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

(1942 - 1946)

 

I

Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο

μου λες στο τελευταίο σου γράμμα:

«πάει να σπάσει το κεφάλι μου, σβήνει ή καρδιά μου,

Αν σε κρεμάσουν

                      αν σε χάσω

                                    θα πεθάνω».

Θα ζήσεις, καλή μου, θα ζήσεις,

Η ανάμνησή μου σα μαύρος καπνός

θα διαλυθεί στον άνεμο.

 

Θα ζήσεις, αδελφή, με τα κόκκινα μαλλιά, της καρδίας μου

Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ’να χρόνο

τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα.

 

Ο θάνατος

Ένας νεκρός που τραμπαλίζεται στην άκρη του σκοινιού

σε τούτον ’δω το θάνατο

                                 δεν αντέχει η καρδιά μου.

 

Μα

να ’σαι σίγουρη, πολυαγαπημένη μου,

αν το μαύρο και μαλλιαρό χέρι ενός φουκαρά ατσίγγανου

περάσει στο λαιμό μου τη θηλιά

άδικα θα κοιτάνε

 

 

                          μες στα γαλάζια μάτια του Ναζίμ

                                      να δουν το φόβο.

Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού

θα δω τους φίλους μου και σένα

Και δε θα πάρω μαζί μου κάτου από το χώμα

παρά μόνο την πίκρα ενός ατέλειωτου τραγουδιού.

 

Γυναίκα μου

Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά

Μέλισσά μου με τα μάτια πιο γλυκά απ’ το μέλι

Τι κάθισα και σου ’γραψα πως ζήτησαν το θάνατό μου.

 

Η δίκη μόλις άρχισε

Δεν κόβουν δα και στα καλά καθούμενα έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου

όπως ένα γογγύλι.

Έλα, έλα, μη μου σκας

Αυτά είναι μακρινά ενδεχόμενα.

Αν έχεις τίποτα λεφτά

Αγόρασέ μου ένα μάλλινο σώβρακο

Μου μένει ακόμα κείνη η ισχιαλγία στο πόδι

 

Και μην ξεχνάς πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου

Δεν πρέπει να ’χει μαύρες έγνοιες.

 

 

XVI

 

Γνωρίζουμε κι οι δυο, καλή μου,

Μας το μάθανε

Να πεινάμε, να διψάμε

Να τσακιζόμαστε απ’ την κούραση

Να ζούμε χωρισμένοι.

Δεν καταντήσαμε ακόμη να σκοτώνουμε.

Δε μας έλαχε ακόμη να πεθάνουμε.

Γνωρίζουμε κι οι δυο, καλή μου,

Μπορούμε και στους άλλους να το μάθουμε

Να πολεμάν για τους ανθρώπους μας

Και ν’ αγαπάνε κάθε μέρα λίγο πιο πολύ

Και ν’ αγαπάνε κάθε μέρα λίγο πιο καλά.

 

 

XXI

 

Αχ, τι να κάνει τώρα

Ναι, τώρα, τούτη τη στιγμή;

Είναι στο σπίτι; Είναι στο δρόμο;

Στη δουλειά τάχα; πλαγιασμένη; τάχα ορθή;

Ίσως ανασηκώνει το ’να χέρι της.

Ω εσύ τριαντάφυλλό μου

Πώς τούτη η κίνηση γυμνώνει ξαφνικά

Τον άσπρο και καμπύλο καρπό του χεριού σου!

Αχ, τι να κάνει τώρα;

Ναι, τώρα, τούτη τη στιγμή;

Μια μικρή γάτα εκεί στα γόνατά της

Τη χαϊδεύει.

Ή και μπορεί να περπατάει

Να ’το το πόδι της που προχωρεί.

Τα πόδια σου, ώ, τα λατρεμένα πόδια σου

Τα πόδια σου που σεργιανάν μες στην ψυχή μου

Τα πόδια σου που μου φωτάν τις μαύρες μέρες μου.

Ποιόν σκέφτεται;

Εμένανε; ή... ποιος ξέρει, τα φασόλια

που δε λένε να βράσουν;

Ή μήπως τάχα αναρωτιέται

Γιατί τόσοι άνθρωποι στη γη

Τόσο πολύ δυστυχισμένοι να ’ναι.

Αχ, τι να κάνει, τι να κάνει τώρα,

ετούτη τη στιγμή;

 

(Επιστολές και Ποιήματα, I - XXII)

 

 

Ναζίμ Χικμέτ, Ποιήματα (Δεύτερη Έκδοση)

Πρόλογος και Απόδοση Γιάννη Ρίτσου

Κέδρος, 1970, (σελ. 63, 64)

 

*

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.