Ο Πάμπλο Νερούδα για τον Λουί Αραγκόν, τον Καπετάνιο της Αγάπης

Λουί Αραγκόν (Louis Aragon - Louis Andrieux)
Παρίσι, Γαλλία, 3 Οκτωβρίου 1897 - 24 Δεκεμβρίου 1982
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 24.XII.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)

 

*

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

ΣΤΟΝ ΛΟYΪ ΑΡΑΓΚΟΝ

1

ΑΡΑΓΚΟΝ δέξου από μένα λίγα λουλούδια της Χιλής,

λίγα φύλλα σκεπασμένα με ανέγγιχτη δροσιά,

λίγες ρίζες που είναι ανέλπιστα τυφλές.

Διαβαίνοντας τις φωτεινές οροσειρές της Δύσης

και του ωκεανού την ξέφρενη ύλη,

θα βρεις εκεί, μακριά, μια τρομερή Γή.

Όμορφη σαν ηλεκτρισμένο δέρμα λιόπαρδου.

Εκεί κάθε πρωί, χαιρετάω τη μοναξιά.

Οι πέτρες περιμένανε χιλιάδες αιώνες μόνες

κι ούτε ένα χέρι δεν τις άγγιξε ποτέ να τις πληγώσει·

μοναχές ψηλώσανε το πέτρινο κορμί τους

κι από μονάχες στήσανε τα πικρά τους κάστρα.

Αλλά το φως της θάλασσας άνοιξε εκεί τα μάτια

και στις γυμνές

ερημιές

τούτο το μήνα του Οχτωβριού ανθίσανε λουλούδια

και το γαλάζιο του ωκεανού καίει πάνω στις πέτρες.

2

ΑΠΟ κείνη τη μοναχική άνοιξη,

ποιητή, αδερφέ με το χλωμό πρόσωπο,

με σεβασμό και αγάπη σου φέρνω μια κορώνα.

Κοίταξε το λουλούδι του ηλεκτρισμένου κάκτου και το αγκάθι

του αθάνατου, εκκλησιά της άμμου,

δες τα τέσσερα πέταλα του τριφυλλιού της μπόρας

του γαρούφαλλου τον εγκαταλειμμένο ήλιο,

τη σταγόνα του κοπίχουε από νερά και αίμα,

τη χαμένη ακακία κοντά στο κύμα.

Όλα κάτω από την κούπα

τ’ ουρανού που ’ναι μακρύς κι αργός σαν το ποτάμι.

Δεν ζει κανείς εκεί. Τα βήματα που άκουσες

είναι τα βήματα της θάλασσας,

τα βήματα των αλόγων της.

3

ΌΛΑ αυτά για το γενναίο ευγενικό σου μέτωπο.

Για σένα αλαργινέ τούτα τα μακρινά λουλούδια.

Τούτα τ’ αγκάθια για τη μάχη σου.

Τούτες οι ωκεάνιες σταγόνες για το υγρό σου

μάτι, καθάριο όσο άλλο κανένα.

Αυτή η φιλία για την κρουστάλλινη καρδιά σου.

Αυτά τα χέρια για τα χέρια σου, ω μοναδικέ μονήρη

συντροφεμένε απ’ όλα τα χέρια που πεθάναν

κι απ’ το ψωμί που ο άνθρωπος αύριο θα μαζέψει.

Για σε τούτες οι λέξεις, άρχοντα,

Καστιλιάνε, αφέντη

όλων των λέξεων με το ασημένιο χρώμα

καθώς και αυτών που χύθηκαν σαν άσφαλτος λιωμένη

πάνω στους εχθρούς της καλοσύνης κι όες φτιαγμένες

από χαλαζία, σπαθιά, κρασί και στάρι,

πουρνάρια, λογική κι άξια,

λέξεις που τραγουδήσανε ως μόνο εσύ γνωρίζεις,

καθάριες λέξεις, λέξεις με σκιά και μέλι

που αιφνίδια απειλούν, λαθεύουν, χάνονται,

που οδηγημένες φεύγουνε σαν βέλη

στον αόρατο χρόνο ή στην κρυμμένη άνοιξη

και φέρνουνε τους σπόρους μέσα από την ομίχλη.

4

ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ της Αγάπης που ταξίδευες·

η ξαστοχισμένη σφαίρα, η φωτιά

κάποιων ματιών,

της αγαπημένης γυναίκας,

της πολυαγαπημένης,

έπεσε στη μορφή σου

και σου χάρισε τα δώρα της,

και σ’ εσένα ανθίζει κι ανοίγει αυτό το βλέμμα,

πλούσια, σε ειρήνη ή σε πόλεμο·

Είσαι ντυμένος

με θάλασσα, αγριολούλουδα

κύματα βαθιά

και ουράνια αυγή^·

είσαι ο μνηστήρας

μ’ ένα χαρτί πάνω από την καρδιά,

μ’ ένα «αρχικό» που πάντα ακλούθαε

το καράβι σου.

Ονομάζεται πίστη

το δικό σου πλοίο,

γόνιμη πίστη,

έρωτας σαν την αφθονία σιτοβολώνα,

σπαραχτική γλυκύτητα

και γνώση,

γιατί είσαι ο παλιός, παλιός, παλιός,

εραστής των καθαρών γαντιών,

η φλόγα

του πλανημένου

ιππότη

που μέσα από τον πόλεμο,

τα κύματα,

τη στυφή κακία,

τις νίκες,

τον άγριον άνεμο,

την πικρή μέρα

φέρνει μέσα στη θύελλα ένα ρόδο

στο ατσαλένιο χέρι του.

5

ΑΔΕΛΦΕ, χωρισμένε από τόσες στεριές και θάλασσες,

από τη σύγχυση και την κατασκοπεία,

συναντιόμαστε στην ώρα την περασμένη πια

της Ισπανίας, στο κύπελλό της από δάφνες, στάχτη,

κι αν σαν τις μέλισσες περνάν τα χρόνια,

με αγώνες και πόνους που κοπάζουν και φουντώνουν,

χρόνο το χρόνο είμαστε εδώ, στην πλώρη

του χρόνου,

του χρόνου που τραγουδάς και που προλέγεις.

Όχι μονάχα η λογική και η πλατιά αγάπη

αλλά και οι κίτρινοι, οι ζωντανοί λαοί

οι Δυτικοί, Ανατολικοί, Νότιοι μαύροι κι άσπροι,

μας ζητάν καθημερινά του τραγουδιού το χρέος.

Κι εσύ λεπτός σαν τα σπαθιά,

γνωρίζεις το καθήκον του μεσημεριού σου,

κι οι απειλές σ’ εσένα δεν περνάνε:

η αμφιβολία δεν τρώει την αγιασμένη σου λαμπρότητα

γιατί είσαι της αυγής ένα αγνό κομμάτι.

6

ΤΟΥΤΑ τα φύλλα της αλαργινής Αραουκανίας,

αυτά τα λουλούδια που γεννήθηκαν σε μια σιωπή που μόλις

κόβεται απ’ το ξεχείλισμα της θάλασσας,

είναι για σένα Αραγκόν, είναι αδελφέ δικά σου,

Εδώ τα μάζεψα, στην πατρίδα μου, στον τόπο που γεννήθηκα

κι από την τόση μοναξιά τα φέρνω

για σένα και για ό,τι από σένα τραγουδιέται.

PABLO NERUDA, Εκλογή από το έργο του

Πρόλογος, μετάφραση από το ισπανικό
Ρήγα Καππάτου
(Εκδ. Α. ΚΑΡΑΒΙΑ, 1966, σελ. 107-111)

 

  

Πάμπλο Νερούδα - Ρικάρδο Ελιέσερ Νεφταλί  Ρέγιες Μπασοάλτο
(Pablo Neruda - Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto)
Παράλ, Χιλή, 12 Ιουλίου 1904 - Σαντιάγο, Χιλή, 23 Σεπτεμβρίου 1973
Σχέδιο (1^ο από 2 του Νερούδα), Μπάμπης Ζαφειράτος, 23.XII.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)

 

*

Περισσότερα:

Λουί Αραγκόν ο Μέγας (4 ποιήματα) ‒ Ο Αιώνιος Έφηβος του Ρίτσου και ο Καπετάνιος της Αγάπης του Νερούδα (3 + 1 ποιήματα) ‒ 4 τραγούδια - επίμετρο

 

*

Όλα τα πρόσωπα της Μποτίλιας

Επιμέλεια Μπάμπης Ζαφειράτος - Μποτίλια Στον Άνεμο

*