43ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή - Ελένη Μηλιαρονικολάκη: Οι κόκκινοι καρποί του Οκτώβρη στην Τέχνη και τον Πολιτισμό (VIDEO -Φωτό)

ΧΩΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Συζήτηση - εκδήλωση για τους καρπούς του Οκτώβρη στην Τέχνη

(VIDEO - ΦΩΤΟ)

Μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εκδήλωση μέσα από την οποία αναδείχτηκε πως ο σοσιαλισμός είναι το μόνο κοινωνικό σύστημα που μπορεί να δημιουργήσει τους όρους για μία χωρίς προηγούμενο διάδοση της Τέχνης σε όλες τις μορφές της είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι επισκέπτες του Φεστιβάλ στο στέκι του Πολιτισμού, τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων.

Κεντρική ομιλήτρια στην εκδήλωση που είχε θέμα «Οι κόκκινοι καρποί του Οκτώβρη στην Τέχνη και τον Πολιτισμό» ήταν η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης που κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού, διαβάστηκαν από τους ηθοποιούς, Ήρα Ρόκκου και Μίλτο Δημουλή, αποσπάσματα των Μπ. Μπρεχτ, Τζον Ριντ, Ν. Καζαντζάκη, Μπεζιμένσκι, Μαγιακόφσκι, Βάρναλη, Φωτιάδη, μέσα από τα οποία αναδείχτηκαν παράλληλα η πλούσια καλλιτεχνική δημιουργία σε όλες τις μορφές της Τέχνης, αλλά και η ανάπτυξη στα μέλη της σοσιαλιστικής κοινωνίας της ικανότητας να απολαμβάνουν τα πολιτιστικά αγαθά.

«Ειδικά στον τομέα της Τέχνης -σημείωσε η ομιλήτρια-, η κοινωνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής και διανομής της άνοιξε διάπλατα τις πύλες της στο λαϊκό κοινό, απάλλαξε τους καλλιτέχνες από το άγχος του βιοπορισμού εξασφαλίζοντας σε όλους δουλειά και την απελευθέρωσε από τον έλεγχο των ιδιωτών ιδιοκτητών και παραγγελιοδοτών της.

Ταυτόχρονα, η λύτρωση του εργαζόμενου λαού από τους βαριούς εκμεταλλευτικούς όρους εργασίας, με την καθιέρωση του 8ώρου από το 1917, που αργότερα έγινε 7ωρο, με την εξάλειψη της ανεργίας και μία σειρά άλλα μέτρα που διευκόλυναν τη ζωή του, εξασφάλισε τον ελεύθερο χρόνο αλλά και δημιούργησε τη διάθεση για πνευματική ενασχόληση και πολιτιστική δραστηριότητα.

Το μεγαλύτερο, ωστόσο, κέρδος από την κατάργηση της εκμετάλλευσης ήταν η μοναδική στον κόσμο ένταση των φυσικών και ψυχικών δυνάμεων του λαού και του πρωτοπόρου τμήματος των καλλιτεχνών, η μοναδική στον κόσμο αυτοθυσία τους για να οικοδομήσουν τη δική τους κοινωνία, το δικό τους, το σοσιαλιστικό πολιτισμό.

Πουθενά και ποτέ η εργατική τάξη δεν υπήρξε τόσο διατεθειμένη για θυσίες προκειμένου να μορφωθεί. (...)

Η Τέχνη και η Παιδεία δεν μπορούσαν πια να έχουν το ίδιο καθήκον που είχαν στον καπιταλισμό, να εξασφαλίζουν δηλαδή ευπρεπείς και επιτήδειους υπηρέτες της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η νέα αποστολή τους ήταν να διαμορφώνουν ανθρώπους ελεύθερους, με συνείδηση της αναγκαιότητας, των νομοτελειών εξέλιξης της κοινωνίας, αλλά και με όλη εκείνη την κουλτούρα, προνόμιο ως τότε των εκλεκτών, που θα τους επιτρέψει να ανταποκριθούν στο νέο ρόλο τους ως ιδιοκτητών του πλούτου.

Ανθρώπους που με όλο τους το "είναι" θα σπρώχνουν μπροστά την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής παραγωγής και οικονομίας, ανθρώπους ικανούς να συμμετέχουν ενεργητικά σε πλευρές της διακυβέρνησης του κράτους, στην εργατική εξουσία, να ασκούν συνειδητό εργατικό έλεγχο σε όλες τις υποθέσεις της».

Όπως τόνισε η Ε. Μηλιαρονικολάκη αναφερόμενη στην εξέλιξη της Τέχνης, παρά τις δυσκολίες και τα λάθη στην ανάπτυξή του, «ο πιο κόκκινος καρπός της Οκτωβριανής επανάστασης στην Τέχνη είναι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, γιατί η σημασία του είναι πάντα ολόφρεσκη, όσο ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να αποτελεί το μεγάλο αίτημα της εποχής μας.

Ο καπιταλισμός που σαπίζει του προσφέρει ένα εξαιρετικά γόνιμο έδαφος για να ξεπεταχτεί πιο κόκκινος, πιο ώριμος και πιο ωφέλιμος από ποτέ στις μέρες μας.

Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται οι καλλιτέχνες-δημιουργοί που επικροτούν την επαναστατική γραμμή του Οκτώβρη, τη στρατηγική γραμμή πάλης του Κόμματός μας για το σοσιαλισμό χωρίς στάδια και αυταπάτες περί βελτίωσης του καπιταλισμού, να απαλλαγούν το γρηγορότερο από τη διστακτικότητά τους απέναντι στη στρατευμένη στα κομμουνιστικά ιδανικά τέχνη.

Χωρίς καμιά καθυστέρηση -τι άλλο άλλωστε να περιμένουμε τη στιγμή που τόσες συμφορές μαστίζουν και απειλούν την ανθρωπότητα- χρειάζεται να συγκρουστούν με τα αστικά και οπορτουνιστικά παραμύθια, ότι η στράτευση βλάπτει τάχα την Τέχνη και της στερεί την αμεροληψία και με θάρρος να σηκώσουν ψηλά τη σημαία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Δεν χρειάζεται αμεροληψία, όταν έχεις ταξικό πόλεμο με αντίπαλους που κάθε άλλο παρά ουδέτεροι και αμερόληπτοι είναι. Χρειάζεται Τέχνη αιχμηρή, με αγκάθια όπως του Μαγιακόφσκι, χρειάζεται Τέχνη ωφελιμιστική, όπως το τονίζει ο Βάρναλης.

Όσο πιο επιτακτικά αναδείχνεται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στις μέρες μας, τόσο πιο έντονα προβάλλει η επικαιρότητα της τέχνης που θα εκφράζει αυτήν την αναγκαιότητα και θα διαπαιδαγωγεί μαχητές για να την υπερασπιστούν».

902
Παρασκευή 22/09/2017 - 22:43 - Ενημέρωση: Σάββατο 23/09/2017 - 02:00