«Θα πεθάνω όπως έχω ζήσει»: Ο Κουβανός Αγωνιστής, ποιητής και ζωγράφος Αντόνιο Γκερέρο – Από μέσα προς τα έξω: Ζωγραφική, ποίηση, επιστολές – Επίμετρο: VOLVERAN! (5 VIDEO, 58 πίνακες, 39 φωτό)

Αντόνιο Γκερέρο: "El Gigante" [παστέλ]

Ο ΒΛΑΚΑΣ

Σίλβιο Ροδρίγες

Σίλβιο

Για να μην κάνω την εικόνα μου κομμάτια,

για να σωθώ ανάμεσα σε μοναδικούς και ασύγκριτους,

για να μου παραχωρηθεί ένας χώρος στον Παρνασσό του,

για να μου δοθεί μια γωνίτσα στα ιερά του,

έρχονται να με πείσουν να μετανιώσω,

έρχονται να με πείσουν να μη χάσω,

έρχονται να με πείσουν να είμαι ουδέτερος,

έρχονται να με πείσουν για τόσα σκατά.

Εγώ δεν ξέρω αυτό που είναι γραμμένο,

προχωρώντας έγινα αυτό που έγινα.

Εκεί ο Θεός, που θα είναι θεϊκός.

Εγώ θα πεθάνω όπως έζησα.

Εγώ θέλω να συνεχίσω να παίζω στα χαμένα,

εγώ θέλω να είμαι στα αριστερά παρά στα δεξιά,

εγώ θέλω να κάνω ένα συνέδριο για την ενότητα,

εγώ θέλω να προσευχηθώ απ’ την καρδιά μου ένα «Υιέ ημών».

Θα πουν πως πέρασε η μόδα της τρέλας,

θα πουν πως ο κόσμος είναι κακός και δεν αξίζει,

όμως εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι αταξίες

(ίσως να πολλαπλασιάσω ψωμιά και ψάρια)

Εγώ δεν ξέρω αυτό που είναι γραμμένο,

προχωρώντας έγινα αυτό που έγινα.

Εκεί ο Θεός, που θα είναι θεϊκός.

Εγώ θα πεθάνω όπως έζησα.

Λένε πως θα με σύρουν πάνω στα βράχια

όταν θα πέσει η Επανάσταση,

πως θα τσακίσουν τα χέρια και το στόμα μου,

πως θα μου ξεριζώσουν τα μάτια και τη γλώσσα.

Θα είναι που η βλακεία ζευγάρωσε μαζί μου,

η βλακεία αυτού που σήμερα φαίνεται ηλίθιο:

η βλακεία του να αποδέχεσαι τον εχθρό,

η βλακεία του να ζεις χωρίς να έχεις τιμή.

Εγώ δεν ξέρω αυτό που είναι γραμμένο,

προχωρώντας έγινα αυτό που έγινα.

Εκεί ο Θεός, που θα είναι θεϊκός.

Εγώ θα πεθάνω όπως έζησα.

Μετάφραση: Χάιμε Σβαρτ (Jaime Svart), Χιλή

Αννα Καράπα, Ελλάδα

*

Επόμενος σταθμός της Εκθεσης στις 2/6 στον Βόλο στον ποδοσφαιρικό αγώνα των "ΗASTA SIEMPRE" με τους παλαίμαχους του Ολυμπιακού Βόλου.

15 χρόνια, 15 ακουαρέλες

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ

"Πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι από μέσα προς τα έξω, αντί να συνεχίσεις να φτιάχνεις έργα από τα έξω προς τα μέσα", επέμενε ο Αρτούρο, αδελφός μου στον αγώνα και την τέχνη, φωτογράφος και κριτικός της τέχνης, αφού είδε και φωτογράφησε πολλά από τα έργα μου.

Χρειάστηκε να περάσω αρκετές βδομάδες επαναλαμβάνοντας και εμπεδώνοντας αυτά του τα λόγια, ώσπου μια ωραία πρωία άρχισαν να ξεπηδούν μες στο μυαλό μου εικόνες, που τις μετέφερα σε σκαριφήματα και στη συνέχεια σε χαρτί ακουαρέλας όπου σιγά-σιγά απέκτησαν χρώματα.

Όλες αυτές οι εικόνες είχαν κάτι κοινό: ήταν αναμνήσεις από την άδικη και σκληρή μεταχείριση που μας επεφύλαξαν από την πρώτη μέρα της σύλληψής μας, ήταν στιγμές της επί 17 μήνες επιβίωσής μας σε κελιά απομόνωσης στην ειδική πτέρυγα του Ομοσπονδιακού Καταστήματος Κράτησης του Μαϊάμι.

Φτάνοντας στο έργο Αρ. 15, αποφάσισα να τελειώσω αυτήν τη δουλειά με αυτόν τον αριθμό, που αντιστοιχεί στον αριθμό των χρόνων που συμπληρώνουμε στη φυλακή στις 12 Σεπτεμβρίου του 2013.

Ακριβώς όπως και σε εκείνο το περιβάλλον, σε κάθε πίνακα επικρατούν οι τόνοι του γκρίζου, που τους πέτυχα κυρίως αναμειγνύοντας τα τρία πρωταρχικά χρώματα, κίτρινο, μπλε και κόκκινο.

Οι αποσπασματικές απεικονίσεις σε πορτοκαλί χρώμα αντιπροσωπεύουν τη στολή του φυλακισμένου που έπρεπε όλοι μας να φοράμε σε εκείνο το μέρος, και κατά συνέπεια αντιπροσωπεύουν εμάς του ίδιους.

Αρχικά, η ιδέα μου ήταν να φτιάξω αυτές τις ακουαρέλες ως σπουδές, ώστε στη συνέχεια να φιλοτεχνήσω τα έργα σε μεγαλύτερο σχήμα χρησιμοποιώντας λάδι.

Ωστόσο, προχωρώντας παρατήρησα ότι στην απλότητά τους υπήρχε ομορφιά, και προπαντός αρμονία. Και ως συνήθως, από τη στιγμή που άρχισα το πρώτο σκαρίφημα και τον πρώτο πίνακα, δεν σταμάτησα παρά μόνο όταν είχα τελειώσει και τους δεκαπέντε.

Στο άμεσο μέλλον, σκοπεύουμε να εμπλουτίσουμε αυτήν τη δουλειά με γραπτά, ποιήματα και άλλα εικαστικά έργα εμάς των πέντε και να κάνουμε έτσι γνωστή, με αυτές τις υπομνήσεις, εκείνη την πρώτη περίοδο του εγκλεισμού μας, που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως την πιο σκληρή κι απάνθρωπη.

Εκεί μάθαμε, όσοι δεν τους ξέραμε, τους στίχους του εμβληματικού τραγουδιού "Ελ Νέσιο" του Σίλβιο [Ροντρίγκες] και κάθε μέρα, χωρίς επικοινωνία με κανέναν, και μπροστά στη βάναυση, άγρια μεταχείριση, μέσα απ' την καρδιά μας, από τα μέσα προς τα έξω, βροντοφωνάζαμε με παρρησία: "Όπως έζησα πεθαίνω".

Αντόνιο Γκερέρο Ροντρίγκες

15 Απριλίου 2013

Ομοσπονδιακές Φυλακές Μαριάννα, Φλόριντα

«Θα πεθάνω όπως έχω ζήσει»

15 χρόνια, 15 ακουαρέλες

του Αντόνιο Γκερέρο

Μετάφραση: Σαπφώ Διαμάντη

Αρ. 1: Η ΥΠΟΔΟΧΗ. 12 Σεπτεμβρίου 1998. Μόνο ένα κουβερτάκι κι ένα ρολό χαρτί υγείας, φτάνοντας στο κελί της απομόνωσης, στο Ομοσπονδιακό Κατάστημα Κράτησης του Μαϊάμι.

Αρ. 2: ΑΡΙΘΜΟΙ ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ, ένας συμβολισμός πάνω στον αριθμό κρατουμένου.

Όχι μόνο σου στερούν την ελευθερία, αλλά σε μετατρέπουν σε έναν αριθμό, τον οποίο οφείλεις υποχρεωτικώς και απαραιτήτως να αποστηθίσεις στα αγγλικά, διότι σου τον ρωτούν κάθε φορά που σε μεταφέρουν οπουδήποτε, είτε στην αίθουσα του δικαστηρίου ή όπου αλλού πας. Ουδέποτε σε ρωτούν το όνομά σου.

Αρ. 3: SHAKE DOWN (ΤΟ "ΞΕΤΙΝΑΓΜΑ"). Έτσι λέγονται κοινώς στη φυλακή οι έρευνες που σου κάνουν στο κελί.

Το έργο απεικονίζει μιαν άποψη του κελιού, όπου διακρίνεται η σιδερένια κουκέτα, χωρίς στρώμα ούτε τίποτ' άλλο, και η όλη αυτή άποψη αποτελεί την ανεστραμμένη προοπτική του εσωτερικού του κελιού.

Τα "ξετινάγματα" γίνονται απροειδοποίητα. Κυρίως αν βρίσκεσαι σ' ένα κελί της απομόνωσης.

Αρ. 4: ΤΟ Π. Το έργο αυτό απεικονίζει ένα παραθυράκι σε μια πόρτα, απέναντι στην οποία βρίσκεται μια άλλη πόρτα, ενώ στο παραθυράκι της απέναντι πόρτας εμφανίζεται το γράμμα Π.

Αυτό αντιπροσωπεύει την πρωτότυπη επικοινωνία που χρησιμοποιούν οι κρατούμενοι στην απομόνωση.

Ο Χεράρδο κατάλαβε αμέσως ότι επρόκειτο για γράμματα που εμφανίζονταν ένα-ένα στο τζάμι, με την κίνηση του χεριού και κάτι άσπρο μαζί, όπως ένα κομμάτι χαρτί υγείας ή ακόμα η άκρη μιας άσπρης μπλούζας ή ενός σεντονιού.

Τα γράμματα το ένα μετά το άλλο σχημάτιζαν λέξεις και κάθε λέξη χωριζόταν από την επόμενη με μια κίνηση του χεριού, σαν να έσβηνε κάτι από πάνω προς τα κάτω.

Αυτό το σύστημα χρησίμευε επίσης για να ανταλλάσσουμε μηνύματα με όποιον βρισκόταν στο απέναντι κελί, αντί να φωνάζουμε όπως γίνεται συνήθως, και όπως κάνουν πάντοτε όσοι βρίσκονται πιο μακριά.

Αρ. 5: Η ΣΧΑΡΑ ΕΞΑΕΡΙΣΜΟΥ. Ο πίνακας αυτός απεικονίζει μια σχάρα εξαερισμού, από όπου ανανεωνόταν ο αέρας του κελιού. Από ένα μάτι της σχάρας βγαίνει συμβολικά ένα άσπρο τριαντάφυλλο.

Όταν μας μετέφεραν οριστικά στον 12ο όροφο, όπου βρισκόταν η απομόνωση, δηλαδή η πτέρυγα των τιμωρημένων, κάποια στιγμή μας έβαλαν σε συνεχόμενα κελιά.

Ανάμεσα σε δυο κελιά υπήρχε κάποιου είδους εξαερισμός, και ακόμα κάτι βάνες για τον έλεγχο της ροής του νερού. Αν ερχόταν κάποιος στο διπλανό κελί, μια και ο εξαερισμός ήταν κοινός, μπορούσες να μιλήσεις μαζί του, σκαρφαλώνοντας στη λεκάνη της τουαλέτας, μέσα από τη σχάρα εξαερισμού του κελιού.

Με αυτόν τον τρόπο, συνήθιζα να διαβάζω τα καινούργια μου ποιήματα στα αδέλφια μου.

Αρ. 6: ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ. Εδώ απεικονίζεται ακριβώς ένα κομμάτι αλυσίδας, καθώς και ένα κομμάτι των μικρότερων αλυσίδων από τις χειροπέδες, κι ένα μαύρο κουτί.

Κάθε φορά που μας έβγαζαν από το κελί της απομόνωσης, για οποιονδήποτε λόγο, μας φορούσαν χειροπέδες και ποδοπέδες.

Κάθε φορά που μας μετέφεραν στην αίθουσα του δικαστηρίου ή για να δούμε τους δικηγόρους μας, σε εκείνη τη "δεύτερη απομόνωση" όπου εμφανίστηκαν και τα "αποδεικτικά στοιχεία", σε ολόκληρη τη διαδρομή ήμασταν σιδηροδέσμιοι.

Αφού απαγγέλθηκαν οι ποινές μας, στη μακρά διαδρομή ως τις φυλακές όπου μας μετέφεραν, μας έβαλαν και το μαύρο κουτί, μια αξέχαστη εμπειρία.

Το έργο αυτό αποτελεί μια εικαστική αναπαράσταση όλων αυτών των βιωμάτων.

Αρ. 7: “REC”, ΤΟ "ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ". Σε αυτόν τον πίνακα απεικονίζεται σε πρώτο πλάνο ένα φύλλο χαρτί με ένα ποίημα και ο τοίχος του μικρού δωματίου όπου μας πήγαιναν στο λεγόμενο "διάλειμμα".

Πάνω στο χαρτί και τον τοίχο πέφτει η σκιά της σχάρας εξαερισμού που μετέβαλε εκείνο το δωματιάκι σε κλουβί.

Ακόμα, ένα πουλί που πετά ρίχνει κι αυτό τη σκιά του πάνω στον τοίχο και το χαρτί.

Πολύ νωρίς το πρωί, καμιά φορά πριν τις 6, όπως υπολόγιζα, έφερναν το πρωινό. Τότε ο φύλακας σε ρωτούσε: "Rec;" Κι αν απαντούσες "Yes!", σε σημείωνε σε μια μικρή λίστα που συμπλήρωνε λίγο-λίγο.

Όταν τελείωνε το μοίρασμα του πρωινού, έρχονταν να βγάλουν εμάς τους λίγους που πηγαίναμε στο λεγόμενο διάλειμμα, που διαρκούσε μία ώρα, και γινόταν από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Ήταν η μόνη μας ευκαιρία να πάρουμε λίγο καθαρό αέρα. Και μόλις άρχιζε ίσα-ίσα να βγαίνει ο ήλιος, τέλειωνε η ώρα και σε γύριζαν πίσω στο κελί (κι όλα αυτά αφού σε αλυσόδεναν χειροπόδαρα και σε έψαχναν εξονυχιστικά).

Τα αδέλφια μου δεν πήγαιναν συχνά σε αυτό το "διάλειμμα". Ο Ρενέ πήγαινε απαράβατα τις Τετάρτες, και νομίζω και τις Παρασκευές. Εγώ πήγαινα κάθε μέρα, κι ας έχανα το πρωινό μου, κι ακόμα κανένα μολύβι ή χαρτί, ή κάποιο βιβλίο ή ρούχο, στην έρευνα που έκαναν στο κελί μου κάθε φορά που έβγαινα.

Το θέμα ήταν ότι εκείνες τις στιγμές που ένιωθα τον καθαρό αέρα, μου ερχόταν και η έμπνευση για κάποιο ποίημα. Ήταν αδύνατο να βγάλω ένα μολυβάκι από εκείνα που μας έδιναν κι ένα κομμάτι χαρτί για να γράψω, αν και υπήρξαν φορές που το κατόρθωσα.

Την ώρα του διαλείμματος την περνούσα περπατώντας ή τρέχοντας, με τις παντόφλες που ήταν και τα μοναδικά μας παπούτσια, ή ξυπόλυτος, έκανα και λίγη γιόγκα, προπαντός όμως, στο μυαλό μου διαγραφόταν το σχεδίασμα ενός ποιήματος, στο οποίο στη συνέχεια αφιέρωνα ουσιαστικά ολόκληρη τη μέρα στο κελί, ώσπου να το τελειώσω.

Αρ. 8: ΤΑ ΖΑΡΙΑ - ΕΙΠΑ "ΧΑΜΗΛΟ"! Σε αυτόν τον πίνακα απεικονίζονται πέντε ζάρια στο παιχνίδι της μπλόφας. Έχουν έρθει τρία εφτάρια και δύο οχτάρια, και στον τίτλο, μου ήρθε, εκτός από τα ζάρια, να βάλω και την έκφραση: Είπα "χαμηλό"!

Γιατί βέβαια, υπήρχαν ορισμένοι που περίμεναν "την τελευταία στιγμή" για να πουν "χαμηλό", και οι καβγάδες που ξεκινούσαν από αυτό ήταν απερίγραπτοι, πάντοτε όμως φιλικοί.

Σε μια ορισμένη στιγμή, αφού είχαν περάσει αρκετοί μήνες που μας είχαν απομονωμένους, μας έβαλαν δυο-δυο στα κελιά, εκ περιτροπής, γιατί ο ένας μας πάντα έμενε μόνος, και αλλάζαμε κάθε τρεις βδομάδες.

Στη διάρκεια αυτής της συγκατοίκησης άρχισαν να γεννιούνται ιδέες για το πώς θα περνούσαμε τον καιρό μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όλα ξεκίνησαν από ένα βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, και ο Χεράρδο έφτιαξε τα ζάρια.

Αρ. 9: Ο ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ - Σ' ΕΦΑΓΑ! Στον πίνακα αυτόν απεικονίζεται μία γωνία από το ταμπλό του γκρινιάρη, ένα πιόνι που δεν έχει βγει ακόμα, κι ακόμα ένα, άλλου παίκτη, που βρίσκεται τρεις θέσεις πριν το τέρμα.

Βλέπουμε και τα δύο ζάρια που έχουν φέρει 5 και 3, δηλαδή τον αριθμό που χρειάζεται για να "φας" τον αντίπαλο. Το παιχνίδι του γκρινιάρη ήταν άλλο ένα από τα δημιουργήματα του Χεράρδο.

Η κατασκευή των ζαριών έγινε με την ίδια "μαγική φόρμουλα", του δε ταμπλό οφείλεται σε μια μεγαλοφυή ιδέα. Η διάσωση όλων αυτών από τα "ξετινάγματα", ήταν ένα θαύμα.

Καμιά φορά, κατά τα ξημερώματα, με ξυπνούσε μια φασαρία, σαν να γινόταν καβγάς. Δεν ήταν τίποτα, ο Χεράρδο με τον Ραμόν έπαιζαν γκρινιάρη στο διπλανό κελί.

Αρ. 10: ΤΟ ΣΚΑΚΙ. Σε αυτόν τον πίνακα απεικονίζεται ένα τμήμα της σκακιέρας και πάνω της μερικά πιόνια, παρόμοια με ενός σκακιού που κατασκεύασε ο Ρενέ. Βλέπουμε επίσης κι ένα ξυραφάκι από εκείνα που μας έδιναν για το ξύρισμα, και πιόνια από κομμένο χαρτόνι εκτός παιχνιδιού.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε παίξαμε την πρώτη παρτίδα σκάκι ο Ραμόν (που έπαιζε πιο πολύ απ' τα άλλα αδέλφια μου) κι εγώ. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι όταν ήμασταν μόνοι μας, στην απομόνωση, φωνάζαμε κάθε κίνηση από τη χαραμάδα ανάμεσα στην πόρτα και την κάσα.

Εγώ είχα φτιάξει ένα "σκάκι" κόβοντας με το χέρι κομματάκια χαρτόνι από το δοχείο στο οποίο μας έβαζαν το γάλα και μαρκάροντας κάθε πιόνι με ένα γράμμα. Η σκακιέρα ήταν απλώς ένα φύλλο χαρτί με τα νταμάκια ζωγραφισμένα.

Σημείωνα κάθε κίνηση. Καμιά φορά όμως, στη μέση της παρτίδας, γινόταν ένα τρομερό μπέρδεμα, από κάποιο "λάθος", και το παιχνίδι δεν πήγαινε καθόλου καλά.

Μια ωραία πρωία, ο Ρενέ μάς είπε ότι είχε ένα "αυθεντικό" σκάκι. Πράγματι, όταν μας έβαλαν δυο-δυο, εκ περιτροπής, είδαμε το σκάκι που είχε φτιάξει τόσο αριστοτεχνικά.

Αρ. 11 ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ (FICHINGO). Ο πίνακας αυτός απεικονίζει αυτό που ήταν γνωστό ως "το καρότσι" και "η πετονιά". Το "καρότσι" που επιχείρησα να αναπαραστήσω είναι φτιαγμένο από ένα σωληνάριο οδοντόπαστας με μπαταρίες στο εσωτερικό.

Η "πετονιά" είναι απλώς ένα μακρύ κορδόνι. Στην απομόνωση, αρχίζεις να ανακαλύπτεις σιγά-σιγά κάποια πράγματα που εντάσσονται βαθμιαία στην επιβίωση των έγκλειστων σε τέτοιες συνθήκες.

Από το παραθυράκι της πόρτας, βλέπαμε πως από κάποια άλλη πόρτα έβγαινε ολοταχώς, από τη χαραμάδα ανάμεσα στην πόρτα και το πάτωμα, κάτι που δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τι ακριβώς ήταν, δεμένο σε ένα μακρύ κορδόνι, συνήθως φτιαγμένο από μια λουρίδα σεντονιού.

Δεν αργήσαμε βέβαια να καταλάβουμε ότι ήταν ο συνηθέστερος τρόπος για να περνούν οι κρατούμενοι περιοδικά κι ένα σωρό άλλα πράγματα ο ένας στον άλλον.

Κάποιες φορές, συνεργάζονταν αρκετοί φυλακισμένοι για να στείλουν κάτι σε κάποιον που βρισκόταν μακρύτερα. Αν και η όλη επιχείρηση μπορούσε να ναυαγήσει με την αναπάντεχη είσοδο ενός φύλακα.

Αρ. 12: ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ. Στο έργο αυτό απεικονίζονται, σε κατάμαυρο φόντο, πολυάριθμα μάτια και τρεις κύκλοι που επιχειρούν να αναπαραστήσουν τους φακούς που χρησιμοποιούν οι φύλακες για να επιβλέπουν το εσωτερικό των κελιών τη νύχτα. Διακρίνεται ακόμα η σιλουέτα ενός κοιμισμένου, με την πορτοκαλί στολή.

Στην απομόνωση δεν έχεις τον έλεγχο στο φως του κελιού σου. Καμιά φορά, μερικοί φύλακες το αφήνουν αναμμένο αν τους το ζητήσεις. Άλλοι όμως το σβήνουν και δεν το ξανανάβουν μέχρι να τους το ξαναπείς την άλλη μέρα.

Οι περιπολίες των φυλάκων έχουν συγκεκριμένα ωράρια για την καταμέτρηση, αλλά μπορεί να επαναλαμβάνονται και οποιαδήποτε άλλη ώρα της μέρας και της νύχτας.

Πολύ συχνά, την ώρα που κοιμόσουν βαθιά, άκουγες ένα χτύπημα στην πόρτα και το μόνο που έβλεπες ήταν το φως του φακού και τα μάτια του φύλακα που ήθελε να βεβαιωθεί πως ήσουν εκεί, "σώος και αβλαβής".

Αυτή ήταν μια αιτία μεταξύ άλλων που πολλοί στην απομόνωση έμεναν ξύπνιοι σχεδόν όλη νύχτα, κι ύστερα κοιμόντουσαν σχεδόν όλη μέρα. Ορισμένοι έλεγαν ότι έτσι οι μέρες περνούσαν γρηγορότερα.

Αρ. 13: ΤΟ ΚΕΛΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ. Στο έργο αυτό διακρίνονται πολλές κατσαρίδες ιδωμένες από ψηλά. Έχουν φάει ένα κομματάκι από ένα ζάρι του παιχνιδιού. Περπατούν πάνω στις παντόφλες, που ήταν και τα μοναδικά μας παπούτσια.

Μια ωραία πρωία, σε μια από εκείνες τις εκ περιτροπής αλλαγές κελιού, μας παίρνουν τον Χεράρδο κι εμένα και μας μεταφέρουν σε άλλη πτέρυγα του κτιρίου, εντελώς αποκομμένους από τα αδέλφια μας.

Μας έβαλαν μαζί σ' ένα κελί και νιώσαμε τουλάχιστον αυτήν την ανακούφιση. Δεν αντιληφθήκαμε ότι ένα απ' τα ζάρια του παιχνιδιού είχε πέσει κάτω απ' την κουκέτα.

Το ξημέρωμα, ο αδελφός μου σηκώνεται και συνειδητοποιεί ότι στο πάτωμα κυκλοφορούν άπειρες κατσαρίδες. Ήταν το μοναδικό κελί όπου βιώσαμε τέτοια κατάσταση. Το πρωί το πήραμε είδηση, ότι είχαν φάει μια γωνιά απ' το ζάρι.

Αρ. 14: Η "ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ". Σε αυτό το έργο επιχειρώ να αναπαραστήσω τα κτίρια του Ομοσπονδιακού Καταστήματος Κράτησης, το δικαστήριο και το "down town", και στο κέντρο όλων αυτών, ένα δωματιάκι, με την πόρτα του βαμμένη μαύρη, που αντιπροσωπεύει αυτό που ο Ρενέ αποκάλεσε "δεύτερη απομόνωση", και ήταν το μέρος όπου εμφανίστηκαν τα "αποδεικτικά στοιχεία".

Θα μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που βρεθήκαμε σε εκείνο το μέρος ο καθένας μας μόνος με το δικηγόρο του. Και πιστεύω πως καμιά από εκείνες τις φορές δεν μείναμε εκεί πάνω από μία ώρα.

Έτσι σχεδιάστηκε η "προετοιμασία" της υπεράσπισής μας ενόψει της δίκης, για την οποία κατόρθωσαν να φτιάξουν αυτήν τη "δεύτερη απομόνωση".

No 15: ΤΟ ΜΠΑΛΑΚΙ. Πρόκειται για έναν πίνακα πολύ απλό στη σύλληψή του, όπου απεικονίζεται σε πορτοκαλί χρώμα ένα τμήμα του σώματος, στην προκειμένη περίπτωση του δικού μου, πολύ αδύνατου, και στη μέση πέντε μπαλάκια το ένα πάνω στ' άλλο, που φιλοδοξούν να αναπαραστήσουν μπαλάκια που αναπηδούν.

Το να μιλώ για "το μπαλάκι" σημαίνει για μένα να ανατρέχω στις πιο σκληρές στιγμές που πέρασα στην απομόνωση.

Ο συνδυασμός διαφόρων παραμέτρων αυτού του καλοσχεδιασμένου βασανιστηρίου άρχισε να επιδρά στην ήδη επιβαρυμένη φυσική μου κατάσταση: εμφανής απώλεια βάρους, αιμάτωμα των ούλων, πόνοι λόγω πρόωρης αρθρίτιδας και πεπτικά προβλήματα, μεταξύ άλλων.

Η ιατρική περίθαλψη ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Όλα λύνονταν με έναν βοηθό ιατρό που περνούσε νωρίς-νωρίς το πρωί και σου υποδείκνυε κάποιο χαπάκι που κατ' αυτόν θα καταπράυνε την αδιαθεσία σου.

Μετά από μακρόχρονες διαμαρτυρίες, αντί να με πάνε στον οδοντίατρο, ήρθε αυτός να με δει στην απομόνωση. Δεμένο με χειροπέδες σε μια καρέκλα, με εξέτασε, και το μόνο που έκανε ήταν να μου πει πως τα προβλήματά μου οφείλονταν στην κακή μου υγιεινή και ότι θα μπορούσα κάλλιστα να βγάλω μια κλωστή απ' την πετσέτα και να τη χρησιμοποιήσω για οδοντικό νήμα.

Δεν υπερβάλλω με αυτές τις ιστορίες, αντίθετα, λέω λίγα, και παραλείπω πολλά. Το στρες, η ελλιπής διατροφή και όλα τα άλλα επέδρασαν στο νευρικό μου σύστημα, και υπέφερα από έναν επίμονο πόνο στο ηλιακό πλέγμα, νιώθοντας σαν κάτι να ανεβοκατέβαινε διαρκώς σε εκείνο το σημείο.

Τα αδέλφια μου ανησύχησαν, και προσπαθώντας να με ηρεμήσουν, επινόησαν το όνομα "το μπαλάκι" για εκείνη μου την πάθηση. Έτσι, πολλές φορές, όταν μπορούσαμε να μιλήσουμε ή βλεπόμασταν κατεβαίνοντας για κάποιο ζήτημα στο δικαστήριο, με ρωτούσαν: "Φακίρη, πώς πάει το μπαλάκι;"

***

Όλοι οι πίνακες του Αντόνιο Γκερέρο που ακολουθούν προέρχονται από τον ιστότοπο:
http://freethefive.org/meet5/antonio.htm
 

«Μια μέρα το σακάκι μου της φυλακής θα μείνει εκεί κραμασμένο», Παστέλ

Αντόνιο Γκερέρο

Τρία ποιήματα

Το Μαϊάμι μπροστά στα μάτια μου

I

Το Μαϊάμι μπροστά στα μάτια μου. Ξαγρυπνάω.

Ένας επίμονος ενδεκασύλλαβος ξεπηδά

ανάμεσα στη διαύγεια ενός ουρανοξύστη

και την τραγωδία του χαλασμένου ντους.

Απ' το παράθυρο κοιτάζω τον ήλιο ν' ανατέλλει

να πυρπολεί τα διαθλαστικά τζάμια,

οι άνθρωποι κινούνται σε κάθε κατεύθυνση

και μαζί τους φτιάχνω έναν κόσμο φανταστικό.

Τα κρουαζιερόπλοια της Ρόγιαλ Καρίμπιαν,

το Μακ Ντόναλντ, το σχολείο, οι τράπεζες,

ο άστεγος που ψαχουλεύει στα σκουπίδια,

η πωλήτρια κάτω απ' την ομπρέλα της για τον ήλιο,

πάντα εκεί κι εγώ ξανά να τους κοιτάζω απ' την «τρύπα»,

δηλαδή, «απ' το ύψος που βρίσκομαι».

ΙΙ

Έτσι το λένε: Ντάουν Τάουν Μαϊάμι,

Μάζα από σίδερο, τσιμέντο και γυαλί.

Τη μέρα πραγματική μυρμηγκοφωλιά.

Τη νύχτα τόπος κατηφής και άδειος.

Σύμβολα της εξουσίας και της χλιδής:

τα ολοένα και ψηλότερα κτίρια του:

τράπεζες συναλλαγών εκατομμυρίων,

κατοικίες λιγοστών ενοίκων.

Στην εξωραϊσμένη αστικοποίηση

έχει πάρκινγκ για αμέτρητα αυτοκίνητα.

Και δεν ξέρω καλά πώς να το αποδώσω σε στίχο

αλλά ό,τι τραβάει περισσότερο την προσοχή μου

είναι ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς

τα χρησιμοποιούν κυρίως οι μαύροι.

ΙΙΙ

Ξανά η φόρμα η πορτοκαλιά.

Ξανά η μοναξιά ανάμεσα στα τούβλα.

Ξανά το ξεκοιλιασμένο στρώμα δίχως μαξιλάρι.

Ξανά τα ξεφωνητά στο διάδρομο.

Ξανά μια βδομάδα για ν' αλλάξεις ρούχα.

Ξανά το μικροσκοπικό μολυβάκι.

Ξανά ως εκ θαύματος: ένα τηλεφώνημα.

Ξανά η βόλτα χωρίς προορισμό.

Ξανά το κλουβί για «ψυχαγωγία».

Τούτη τη φορά ούτε καφέ δε δίνουν.

Ξανά το βρόμικο πάτωμα, το κρύο ντους...

Ξανά «cop-out» για να διαμαρτυρηθείς,

Δεν απαντούν, ασφαλώς, ξανά.

Ξανά «τρύπα» και ξανά «ποίηση».

13 Οκτώβρη 2009

____________________

Στις 13 Οκτώβρη 2009 επανεξετάστηκε η ποινή του Αντόνιο και προσδιορίστηκε στα 21 έτη φυλάκισης συν δέκα μήνες. Περιμένοντας να γίνει η ακροαματική διαδικασία, έγραψε αυτό το ποίημα το οποίο στη συνέχεια αναρτήθηκε στην ιστιοσελίδα www.antiterroristas.cu/en

Θα επιστρέψω

Θα επιστρέψω στη ζωή για να πω

Ο έμπιστος σου να γίνω γύρισα.

Από βορρά σε νότο στον κόσμο χάρισα

Το κομμάτι του εντός μου σ' αγαπώ.

Θα ποτίσω τη χαρά την τρανή

Αυτού που ξέρει ταπεινά να γελά.

Απ' ανατολή σε δύση με το μέτωπο ψηλά

Με της υπόσχεσης καλοσύνη παντοτινή.

Όπου σφοδρός και βίαιος αγέρας περάσει

Τα φύλλα του δρόμου θα πάω να βρω

Τα όνειρα με τέτοιο τρόπο έχω συνάξει

Να φτερουγίσουν σ' ανεμοστρόβιλο να μην τα δω.

Τα τραγούδια μου στη μοίρα θα πω

Και με τη φωνή μου το Χάρο θα κάνω να σπαράξει.

24 Ιούνη 1999

___________________

Από τη συλλογή ποιημάτων Desde mis alturas [Από το ύψος που βρίσκομαι].

Επάνω: Αφίσα για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών, με ποίημα του Αντόνιο Γκερέρο. Ακολουθεί μετάφρασή του:

Habra mas poesia!
Κι άλλη ποίηση θα ’ρθει

Κι άλλη ποίηση θα ’ρθει

αφού η αλήθεια
είναι κύμα πελώριο
κι ένα άτι με φτερά ανοιχτά·

Κι αφού δρασκελάει του χρόνου
τα σύνορα, του κελιού μου τις μπάρες
μπορώ να κοιτάζω
τα λουλούδια ν’ ανοίγουν πανιά·

Αφού πέρα μακριά
ο κρυφός μου καημός
πουλί έχει γίνει
και τραγούδι αρχινά· 

Κι αφού μπορώ να θυμάμαι
το χρώμα και τ’ άρωμα
εκείνου του βιαστικού πρωινού
του στερνού μου έχε γεια·

Αφού μπορώ και κρατάω
πιο πολλά απ’ το θεό μας·
είναι τόσο μεγάλο
αυτό που κρατάμε οι δυο μας·

Κι ένας ψίθυρος μέσα μου πάλι
σαν ηφαίστειο αρχαίο ξυπνά
και η μούσα μου αργά ανεβαίνει
γιγαντώνει με καίει σαν φωτιά·

Γιατί εδώ στα δεσμά μου
κάτι λεύτερο τώρα πετά
και το είναι μου αργά συνταράζει
μου δονεί την καρδιά,

μες στο φως του αγώνα
με λούζει ξανά νικητή
και μου φέρνει γαλήνη:
Είναι η αγάπη. Βαθιά. Δυνατή.

25 Οκτωβρίου, 2009

(Απόδοση: Μπάμπης Ζαφειράτος)

***

Φιντέλ (Αερογράφος, 20.5x23)

Αντόνιο Γκερέρο:

Γράμματα στους γιους μου

Τρία γράμματα στον γιο μου Τόνι

Ι.

[...] Δεν ξέρω εάν τελικά βρίσκεσαι στο σχολείο στην εξοχή, ξέρω ότι με το πρόβλημα που έχεις με το άσθμα, αυτό είναι μια σκληρή δοκιμασία, αλλά πάντα μαθαίνει κανείς καινούργια πράγματα με αυτή την εμπειρία και είναι κάτι που βοηθά στην προσωπική σου ανάπτυξη, να μάθεις ότι τα πράγματα δεν έρχονται ουρανοκατέβατα και ότι ο άνθρωπος πρέπει να δουλέψει για να μπορεί να προσφέρει στους άλλους την τροφή που είναι τόσο απαραίτητη για τη ζωή [...]

Πιστεύω ότι στη δουλειά βρίσκεται η πραγματική ευτυχία του ανθρώπου, και σε όλα όσα μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους με τους οποίους ζει σε τούτο τον πλανήτη. Σου τα λέω όλ' αυτά, που σίγουρα τα ξέρεις, γιατί πιστεύω ότι από νεαρή ακόμα ηλικία χρειάζεται να διαμορφώνει κανείς συνείδηση όλων όσων τον περιστοιχίζουν και να μαθαίνει ποιο είναι το σωστό, ποιο το ανθρώπινο, ποιο το πραγματικά αναγκαίο και το χρήσιμο, και να μην παρεκκλίνει σε μια νοοτροπία καταναλωτική, ούτε στην πλεονεξία, ούτε στην ατομικιστική πονηριά.[...]

26 Σεπτέμβρη 2000

Ομοσπονδιακό Κέντρο Κράτησης, Μαϊάμι

____________________________________

Από τη συλλογή El Dulce Abismo: Cartas de amor y esperanza de cinco familias cubanas [Γκυκιά Άβυσσος: Γράμματα αγάπης και ελπίδας πέντε κουβανικών οικογενειών], σελ. 75
(Βλέπε και Επίμετρο, Γ.)

ΙΙ.

[...] Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις καταβεβλημένος, ούτε λυπη μένος, αλλά μάλλον πρέπει να νιώθεις όπως εγώ, εντελώς αντίθετα, περήφανος κι ευτυχισμένος, γιατί όποιες και να 'ναι οι περιστάσεις, ξέρουμε να ζούμε με χαρά και αγάπη, και πάνω απ' όλα συνεχίζουμε να είμαστε χρήσιμοι. Η δικαστική διαδικασία ήταν μακρόχρονη, [...] αλλά μπορώ να σου πω ότι ούτε μια μέρα δεν έχω νιώσει απαισιόδοξος, ούτε μια μέρα δεν έχω νιώσει λυπημένος και αποκαρδιωμένος, ούτε μια μέρα δεν έχω νιώσει πτοημένος και νικημένος, ούτε μια μέρα δεν έχω νιώσει ένοχος στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ούτε μια μέρα δεν έχω νιώσει μόνος, επειδή ξέρω ότι καρδιές σαν τη δική σου ήταν, είναι και θα είναι πάντα μαζί μου.

Αντίθετα, κάθε μέρα μπαίνω στην αίθουσα με μεγαλύτερη αισιοδοξία, με μεγαλύτερο χαμόγελο, με μεγαλύτερη σιγουριά για τον εαυτό μου και για όλους όσους με αγαπούν, με μεγαλύτερη πεποίθηση στο δίκιο της υπόθεσής μου και των ιδανικών της, με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην αλήθεια και στον άνθρωπο και στη δικαιοσύνη του κόσμου. [...]

1 Απρίλη 2001

Ομοσπονδιακό Κέντρο Κράτησης, Μαϊάμι 

___________

Ό.π., σελ. 77

ΙΙΙ.

[...] Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε τη ζωή απ' τη σκοπιά του να δίνεις στους άλλους, να είσαι χρήσιμος σε κάποιον, σε κάτι, σε μια υπόθεση καταξιωμένη, τότε ξαφνικά αντι¬λαμβανόμαστε ότι δεν μας φτάνει ο χρόνος για όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε, που βλέπουμε ότι είναι χρήσιμα και μας δίνουν χαρά. Φρόντιζε όλα όσα μας περιστοιχίζουν: Με ένα λουλούδι που πολλοί δεν του δίνουν σημασία, φέρνεις το χαμόγελο στα χείλη κάποιου που το έχει ανάγκη. Δώσε το χέρι σε ένα φίλο που έχει δυσκολίες, διάβασε ένα βιβλίο που μας μαθαίνει κάτι, βοήθησε στο σπίτι τους ανθρώπους που αγαπάμε. Όλ' αυτά είναι μικροπράγματα που μπορεί να δώσουν τεράστια ικανοποίηση. [...] Θυμήσου ότι τα υλικά πράγματα δεν είναι τα θεμελιώδη.

Μάης 2002

Φλόρενς, Κολοράντο

___________

Ό.π., σελ. 92

Γράμμα στον γιο μου Γκαμπριέλ Εδουάρδο, στον Παναμά

[...] Από το 1998 είμαι φυλακισμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτέλεσμα μιας αδικίας που κάποια μέρα θα καταλάβεις πλήρως. Ο πατέρας σου ουδέποτε διέπραξε κάποιο αδίκημα, ουδέποτε έβλαψε κανέναν. Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα συμπεριφερόμουν σωστά, δίκαιος, ανθρώπινος, απλός και, πάνω απ' όλα, πιστός στις αρχές και τις πεποιθήσεις μου. Με δίκασαν και με καταδίκασαν, όταν το μόνο που έκανα ήταν να αγωνίζομαι ενάντια στην τρομοκρατία, για να μην βλάψει κανείς την Κούβα και το λαό της, και μαζί να μην βλάψει κανείς ανθρώπους από άλλους λαούς.

Η λαχτάρα μου είναι να μεγαλώσεις και να γίνεις καλός άνθρωπος, χρήσιμος στην κοινωνία, πιστός σε μια σπουδαία, καταξιωμένη υπόθεση. [...] Το πιο σημαντικό είναι να γίνεις ένας άνθρωπος γενναιόδωρος, γιατί ο ατομικισμός κι ο εγωισμός δεν αξίζουν τίποτε. «Όποιος δίνεται, μεγαλώνει». Όπως είπε κι ο Τσε στα παιδιά του: «Πάνω απ' όλα να είστε πάντα ικανοί να νιώθετε βαθιά μέσα σας οποιαδήποτε αδικία που διαπράττεται ενάντια σε οποιονδήποτε άνθρωπο σε οποιοδήποτε μέρος της γης». [...]

Μάης 2002

Φλόρενς, Κολοράντο

____________

Ό.π., σελ. 83

Antonio Guerrero - Σχέδιο, Che (Αερογράφος, 16.5χ19.5)

***

Μαθαίνοντας να ζωγραφίζω στη φυλακή

Η πόρτα του κελιού, Παστέλ, 14χ18

Στις αρχές του 2003, ακριβώς όταν συμπλήρωνα τον πρώτο χρόνο του εγκλεισμού μου σε τούτο το σωφρονιστήριο, στο Φλόρενς του Κολοράντο, αναζητούσα εναγωνίως να ασχοληθώ με κάτι ώστε να ξεφεύγω από την ατμόσφαιρα πίεσης και βιαιότητας που κυριαρχούσε σε αυτή τη φυλακή.

Η ποίηση υπήρξε ένα αποτελεσματικό όπλο για να νικήσω τις μακρές περιόδους της άδικης τιμωρίας στα λεγόμενα κελιά-τρύπες, καθώς επίσης και τις μακρές περιόδους όπου περιοριζόμασταν όλοι στα κελιά μας («lock downs»), τιμωρία στην οποία υποβαλλόταν συλλήβδην ο πληθυσμός της φυλακής μετά από κάποιο βίαιο περιστατικό. Αλλά η διαρκής αναστάτωση, που είναι η «φυσιολογική» καθημερινότητα της φυλακής, δε μου επέτρεπε να εμπνευστώ από τη μούσα, λες και αυτή σκιαζόταν και έφευγε.

Nude, blonde, Pastel, 17x25.5

Έτσι, μια ωραία πρωία, πήγα στο λεγόμενο «hobby craft» (Τμήμα Αναψυχής) και συνάντησα έναν τρόφιμο που έδινε μαθήματα σχεδίου με μολύβι. Βασικά όλοι έκαναν κάποιο πορτρέτο. Με εντυπωσίασε κυρίως η δουλειά του δασκάλου και τον ρώτησα πώς μπορούσα να συμμετέχω στο μάθημά του. Ο άνθρωπος αυτός αποδείχτηκε πολύ ενθουσιώδης στο να διδάσκει όλα όσα γνώριζε και για καλή μου τύχη ήμασταν στον ίδιο θάλαμο κατάκλισης.

Μου έδωσε κάποια υλικά και την επόμενη μέρα είχα ήδη αποφασίσει ποιο θα ήταν το πρώτο μου σχέδιο, το πορτρέτο της αγαπημένης μου μητέρας.

Πριν ακόμα ολοκληρώσω εκείνο το πρώτο μου έργο, ήρθε η ξαφνική και αισχρή τιμωρία, σύμφωνα με την οποία έκλειναν εμάς τους Πέντε στην απομόνωση στα κελιά- τρύπες, στις πέντε φυλακές όπου βρισκόμασταν. Η τιμωρία αυτή ήταν το αποτέλεσμα της εφαρμογής των Ειδικών Διοικητικών Μέτρων (Special Administrative Measures) που εκδόθηκαν κατά διαταγή του υπουργού Δικαιοσύνης. Η διεθνής αλληλεγγύη και η δραστήρια διεκδικητική στάση των δικηγόρων μας πέτυχε την ανάκληση αυτής της άδικης τιμωρίας ύστερα από ένα μήνα.

Nude, brunette, Pastel, 25.5x20.5

Συνέπεσε ότι κατά την επιστροφή στο θάλαμο, είχα 'χάσει' τη θέση μου και δεν είχαν κελί να με τοποθετήσουν. Πρόσεξα ότι ο τρόφιμος που δίδασκε το μάθημα του σχεδίου ήταν μόνος του σε ένα κελί και είπα στον φύλακα: βάλε με με αυτόν. Εξεπλάγη γιατί εκείνος ο κρατούμενος ήταν Μαύρος (ή Αφροαμερικανός όπως λεν εδώ) και στη φυλακή ουσιαστικά ποτέ δε συναντάς, και ούτε είναι αποδεκτή από τους ίδιους τους κρατούμενους, η συγκατοίκηση κρατούμενων που ανήκουν σε διαφορετική φυλή ή ομάδα ή συμμορία.

Όπως έλπιζα, ο Αντρέ με δέχτηκε στο κελί του. Με αυτή τη συμβίωση άρχισε να αυξάνεται το ενδιαφέρον μου για το σχέδιο και χτίσαμε μια καλή φιλία.

Αφιέρωνα στο σχέδιο αρκετές ώρες καθημερινά. Χρειάστηκα τη βοήθεια του εκπαιδευτή στα πέντε πρώτα 1 έργα μου αλλά θυμάμαι ότι έγινε ένα «lock down» που διήρκεσε σχεδόν ένα μήνα και ο Αντρέ μου είπε: «Τώρα θα φτιάξεις μόνος σου τα πορτρέτα». Πράγματι, τα πορτρέτα του Χοσέ Μαρτί και του Σίντιο Βιτιέρ τα έκανα κατά τη διάρκεια εκείνου του εγκλεισμού, χωρίς καμία βοήθεια. Όταν τελείωσα κατάλαβα ότι μπορούσα να συνεχίσω ανεξάρτητα την πορεία μου, πράγμα που ήρθε πάνω στην ώρα, γιατί με τη λήξη εκείνου του «lock down» ο Αντρέ μεταφέρθηκε σε άλλο σωφρονιστήριο στην Καλιφόρνια.

Ένας γηγενής ιθαγενής που επίσης ήταν στο θάλαμο μου, πήρε τη θέση του Αντρέ ως δασκάλου. Αναπτύξαμε και με αυτόν μια καλή φιλία. Κάθε βράδυ δουλεύαμε μαζί πάνω σε διάφορα σχέδια. Ο συνδυασμός της διδασκαλίας του Αντρέ και αυτού του καινούργιου δασκάλου με οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας δικής μου μεθόδου εργασίας.

Μίρτα, Η μητέρα του Αντόνιο, Μολύβι, 14.25x16.5

Καμιά φορά μπορούσα να ολοκληρώσω ένα πορτρέτο μέσα σε μία μέρα. Μέχρι σήμερα έχω φτιάξει πάνω από εκατό έργα με μολύβι.

Το 2005 γνώρισα έναν τρόφιμο που προσφέρθηκε να μου διδάξει καλλιγραφία. Σκοπός μου ήταν να καθαρογράψω τα ποιήματα που είχα γράψει όλα αυτά τα χρόνια του εγκλεισμού.

Απέκτησα ορισμένα απαραίτητα υλικά αλλά συνειδητο-ποίησα ότι οι νερομπογιές που χρησιμοποιούσα για μελάνι δεν ήταν ούτε καλές ούτε αρκετές. Αναζητώντας ένα υπο¬κατάστατο του μελανιού, το οποίο δεν επιτρεπόταν να αγοράσουμε, έπεσε στα χέρια μου, από έναν άλλο κρατούμενο, ένα σετ σωληναρίων ακουαρέλας. Η χρήση όμως της ακουαρέλας στην καλλιγραφία ήταν μεγάλη αποτυχία και τώρα αναρωτιόμουν τι άραγε να τα έκανα όλα εκείνα τα υλικά. Αποφάσισα να βάλω μπροστά κάποιες μικρές ζωγραφιές. Κανένας εδώ δε ζωγράφιζε με αυτή την τεχνική, έτσι βασίστηκα μόνο στη βοήθεια κάποιων βιβλίων που είχα αποκτήσει μαζί με τις μπογιές. Απέκτησα σιγά σιγά εμπιστοσύνη στις πινελιές από τα μετρημένα μου πινέλα και έβαλα υψηλότερους στόχους.

 

Σχέδια του Αντόνιο (μολύβια, 14.25χ16.5). Επάνω: Κάρμεν, η μητέρα του Χεράρδο και Ίρμα, η μητέρα του Ρενέ. Κάτω: Νερέιδα, η μητέρα του Ραμόν και Μαγαλί, η μητέρα του Φερνάντο

Το χρώμα έδινε μια άλλη ζωή στα δημιουργήματά μου. Με χαροποιούσε η ζωγραφική. Τελείωνα τα έργα μου μέσα σε μία δύο μέρες.

Με τη βοήθεια μιας μεγάλης φίλης της Κούβας και των Πέντε, της Σίντι Ο'Χάρα, η οποία μου έστειλε βιβλία και φωτογραφίες, μπόρεσα να ολοκληρώσω δύο ενδιαφέρουσες σειρές σε ακουαρέλα: τα ενδημικά πουλιά της Κούβας και τα είδη των γουακαμάγιος [Σ.τ.Μ. πολύχρωμα τροπικά πουλιά της αμερικανικής ηπείρου]. Άλλοι αλληλέγγυοι φίλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως η ακούραστη Πρισίλα Φέλια, μου έστειλαν βιβλία που αποδείχθηκαν πολύ χρήσιμα στην αυτοεκπαίδευσή μου πάνω σε αυτήν και σε άλλες τεχνικές.

Στα τέλη του 2005 ήρθε ένας κρατούμενος από τη φυλακή του Μάριον στο Ιλινόι ο οποίος άρχισε να δείχνει μια εντυπωσιακή δουλειά παστέλ σε φωτογραφία. Τον τοποθέτησαν στην δική μου πτέρυγα και δεν άργησα να ενδιαφερθώ για αυτήν τη νέα τεχνική. Απέκτησα κάποια υλικά σύμφωνα με τις οδηγίες του. Είχε μεγάλη θέληση να διδάξει αλλά σε λίγο αντιμετώπισε προβλήματα, τον έβαλαν στα κελιά-τρύπες από όπου δεν τον επανέφεραν ποτέ.

Πορτραίτο, Χοσέ Μαρτί

Βρέθηκα ξανά απέναντι στο ερώτημα του τί να κάνω με τα υλικά ζωγραφικής που διέθετα και για άλλη μια φορά κατέφυγα στα βιβλία για να εξοικειωθώ με μια άγνωστη τεχνική. Αποφάσισα ότι το πρώτο μου έργο με παστέλ θα ήταν το πορτρέτο του Τσε και στη συνέχεια ανέλαβα να φτιάξω δεκατέσσερα πορτρέτα των πιο σημαντικών προσωπικοτήτων της ιστορίας μας. Εξακολουθώ να χρησιμοποιώ τα παστέλ στα έργα μου. Η πιο πρόσφατη δουλειά μου σε αυτή την τεχνική είναι μια σειρά από γυμνά με τα οποία μελέτησα το ανθρώπινο σώμα και τις διαφορετικές αποχρώσεις του δέρματος υπό διαφορετικό φωτισμό και σκίαση.

Δεν πάνε ούτε δύο μήνες που, επίσης με τη μέθοδο της αυτοδιδασκαλίας, προσέγγισα τα ακριλικά χρησιμοποιώντας ένα πιστόλι αέρα (στα αγγλικά αυτή η τεχνική ονομάζεται «airbrushing»).

Ούτε τα λάδια μου διέφυγαν. Εδώ επιτρέπεται μόνο ένα είδος λαδομπογιάς που είναι διαλυτή σε νερό και, αν και δεν είναι η κλασική λαδομπογιά, ωστόσο έχει αρκετή ομοιότητα με αυτήν ως προς τον τρόπο χρήσης και το τελικό αποτέλεσμά. Με αυτή την τεχνική έχω ολοκληρώσει μέχρι τώρα πέντε έργα.

Γάτα, Πολύχρωμη, Παστέλ, 21x17.5

Χωρίς κανένα πρόγραμμα ούτε και συγκεκριμένη καθοδήγηση, έχω την εντύπωση ότι ακολούθησα μια πορεία αρκετά σωστή, ξεκινώντας από τα πορτρέτα με μολύβι και συνεχίζοντας με την ακουαρέλα, τα παστέλ και τελευταία τη λαδομπογιά. Βέβαια, όλα αυτά τα έργα, έχουν γίνει χωρίς να μπορώ να επωφεληθώ από την επαγγελματική διδασκαλία που προσφέρουν οι σχολές Καλών Τεχνών και χωρίς την καθοδήγηση ενός δασκάλου με αληθινή γνώση των πλαστικών τεχνών.

Σκέφτομαι ότι το σημαντικότερο αποτέλεσμα ήταν η νίκη του εγκλεισμού μου μέσω μιας υγιούς και χρήσιμης δραστηριότητας όπως είναι η πλαστική δημιουργία. Κάθε έργο εκφράζει όχι μόνο τη δική μου ανθρώπινη ουσία αλλά αυτή καθενός από τους Πέντε, ενωμένοι μεταξύ μας με ανεξίτηλες αρχές.

Τα λίγα που έχω μάθει, τα δείχνω σε άλλους κρατού-μενους χωρίς κανένα διάφορο και, καμιά φορά, με μεγάλη υπομονή.

«Η αλήθεια αποζητά την τέχνη» είπε ο Χοσέ Μαρτί και μέσα στις δικές μας καρδιές βασιλεύει η αλήθεια θεμελιωμένη στην αγάπη και στην αφοσίωση στη δίκαιη υπόθεση του ηρωικού μας λαού: Αυτό είναι που με παρακινεί σε κάθε έργο τέχνης!

Αντόνιο Γκερέρο,
15 Νοέμβρη 2007

Αντόνιο Γκερέρο Ροδρίγες
Ποιος είναι;

Green Bird, Watercolor 14.5x11

Ο Γκερέρο γεννήθηκε σε εργατική οικογένεια του Μαϊάμι στις 16 Οκτώβρη 1958. Ο πατέρας του, ο οποίος είχε μετακομίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες σε αναζήτηση εργασίας ως επαγγελματίας παίχτης του μπέιζμπολ, έκανε εράνους για το Κίνημα της 26ης Ιούλη και τον Επαναστατικό Στρατό, κατά τη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος Μπατίστα. Τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς η οικογένεια πήγε για επίσκεψη στην Κούβα και μετά τη νίκη της επανάστασης τον Γενάρη του 1959 αποφάσισε να μείνει.

Σε συνέντευξη τον Ιούλη του 2004, η αδερφή του Γκερέρο, Μαρία Εουχένια, είπε ότι με την επιρροή των γονιών τους «ο αδερφός μου και εγώ δραστηριοποιηθήκαμε στις οργανώσεις των σπουδαστών».

Από τα πρώτα τους σχολικά χρόνια, λέει η Μαρία Εουχένια, έπαιξαν ηγετικό ρόλο στην οργάνωση των πιονιέρων «Χοσέ Μαρτί», στην Ομοσπονδία Μαθητών Μέσης Εκπαίδευσης και στην Ένωση Νέων Κομμουνιστών. Μόλις τελείωσε το λύκειο ο Γκερέρο, πιο γνωστός ως Τόνι, κέρδισε μια υποτροφία για να σπουδάσει στο Κίεβο της Ουκρανίας. Το 1983 αποφοίτησε ως πολιτικός μηχανικός με άριστα. Επιστρέφοντας στην Κούβα, εργάστηκε σε ένα μεγάλο δημόσιο έργο για την επέκταση του διαδρόμου προσγειώσεων του Διεθνούς Αεροδρομίου Αντόνιο Μασέο στο Σαντιάγο της Κούβας.

Parrot, Watercolor 14.5x11

Το 1989 ο Γκερέρο έγινε δεκτός ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας. Εργάστηκε ως εξειδικευμένος τεχνικός στην κατασκευή αεροδρομίων για την Cubana de Aviation. Παντρεύτηκε μια πολίτη του Παναμά και έζησε για κάποια χρόνια στη χώρα αυτή. Αργότερα μετακόμισε στο Μαϊάμι, όπου δούλεψε ως μηχανικός αεροσκαφών στην αεροναυπηγική βάση της Μπόκα Τσίκα στο Κι Γουέστ.

Ο Γκερέρο έχει δύο παιδιά, τον Αντόνιο, 23 ετών, και τον Γκαμπριέλ, 16 ετών.

Καλλιτέχνης και ποιητής, ο Γκερέρο έχει γράψει πολλά ποιήματα στη φυλακή. Μια ποιητική συλλογή του δημοσιεύτηκε στα αγγλικά και στα ισπανικά με τον τίτλο Desde mis alturas [Από το ύψος που βρίσκομαι].

Leopard

Καταδικάστηκε αρχικά σε ισόβια κάθειρξη συν 10 χρόνια στο ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο ύψιστης ασφάλειας «Supermax» στο Φλόρενς του Κολοράντο. Τον Οκτώβρη του 2009 κέρδισε τη μείωση της ποινής του σε εικοσιένα χρόνια και δέκα μήνες και μεταφέρθηκε στη μεσαίας ασφάλειας φυλακή του Φλόρενς. Τον Γενάρη του 2012 μεταφέρθηκε στη φυλακή μεσαίας ασφάλειας στη Μαριάνα της Φλόριδας.

Όταν τον καταδίκασαν τον Δεκέμβρη του 2001, ο Γκερέρο είπε στο δικαστήριο, «Αν μου ξαναζητούσαν να συνεργαστώ σε ένα παρόμοιο εγχείρημα, θα ήταν τιμή μου να το ξανακάνω».

Σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του κουβανικού περιοδικού Bohemia στις 2 Σεπτέμβρη 2008, ο Γκερέρο είπε ότι δεν πρέπει να βλέπουμε τους Πέντε «σε μια διάσταση διαφορετική από αυτήν των εκατομμυρίων συμπατριωτών μας που τα δίνουν όλα κάθε μέρα για την Επανάσταση και που θα μπορούσαν να είναι στη θέση μας και να είχαν συμπεριφερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από Κουβανοί τού σήμερα, επαναστάτες του σήμερα».

(El Morro. Φωτό 2011, Μπάμπης Ζαφειράτος)

El Morro, lighthouse, Acrylic, 12.5x15.5

*

(Havana Harbor. Φωτό 2011, Μπάμπης Ζαφειράτος)

Havana Harbor, Acrylic, 16x13.5

*

Κλικάρετε στην κάθε πεταλούδα ξεχωριστά.

ΜΑ-ΓΕΥ-ΤΙ-ΚΕΣ!

Όλοι οι πίνακες του Αντόνιο Γκερέρο που ακολουθούν προέρχονται από τον ιστότοπο:
http://freethefive.org/meet5/antonio.htm

_______________________________________

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Α.

Οι πέντε Κουβανοί αγωνιστές στις φυλακές των ΗΠΑ

Φερνάντο Γκονζάλες Γιόρτ (1963)
19 χρόνια. Αποφυλακίστηκε στα 16, τον Φεβ. 2014

Ραμόν Λαμπανίνο Σαλασάρ (1963)
Ισόβια+18 χρόνια

Αντόνιο Γκερέρο Ροντρίγκες (1958)
Ισόβια+10 χρόνια

Χεράρδο Ερνάντες Νορδέλο (1965)
2 φορές ισόβια+15 χρόνια

Ρενέ Γκονζάλες Σέβερερτ (1956)
15 χρόνια. Αποφυλακίστηκε στα 13, τον Οκτ. 2011

Κουβανέζικος Προλεταριακος Διεθνισμός I.
Η συμπεριφορά των ΠΕΝΤΕ αποτελεί συνέχεια του ρόλου τους, τόσο στην Κούβα ως φοιτητικά στελέχη, όσο και ως διεθνιστές μαχητές στην Αγκόλα.
Στην περίπτωση των διεθνιστών ανήκουν ο Ρενέ, ο Χεράρδο και ο Φερνάντο.
(Πηγή φωτό: The Marxist-Leninist Daily)

Κουβανέζικος Προλεταριακός Διεθνισμός II.
Αγκόλα 1988. Κουβανέζες σε αντιαεροπορική μονάδα πυροβολικού.
(Πηγή φωτό: juventudrebelde από το βιβλίο "Οι πέντε κουβανοί αγωνιστές στις φυλακές των ΗΠΑ")
Η Αγκόλα αποκτά την ανεξαρτησία της το 1975. 
Aπό τότε μέχρι και το 1991, πάνω από 375.000 άντρες και γυναίκες της Κούβας στάθηκαν εθελοντικά στο πλευρό του αγκολέζικου λαού, στον αγώνα του κατά της αποικιοκρατίας και του ρατσιστικού καθεστώτος της Νότιας Αφρικής, η οποία, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, είχε εισβάλει στη χώρα.

Οι Πέντε Βρέθηκαν στις φυλακές των ΗΠΑ, εκτίοντας αθροιστικά ποινή τετράκις ισόβια και 75 έτη κάθειρξης, καταδικάστηκαν από το ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ στο Μαϊάμι, 8 Ιουνίου 2001, με τη στημένη κατηγορία ότι συνωμότησαν για να διαπράξουν κατασκοπεία κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.

12 άντρες και 2 γάτες
Ο υπολοχαγός Χεράρδο Ερνάντες (στη μέση) με τη διμοιρία του στην Αγκόλα, 1989-1991
(Πηγή: The MILITANT)

Οι πέντε αυτοί αγωνιστές ουδέποτε συμμετείχαν σε κατασκοπευτικές ενέργειες κατά των ΗΠΑ. Παρακολουθούσαν τις αντι-κουβανικές τρομοκρατικές ομάδες οι οποίες, με έδρα το Μαϊάμι, εξαπολύουν επιθέσεις που έχουν κοστίσει τη ζωή σε 3.500 και πλέον Κουβανούς.
 

Ο Φερνάντο Γκονζάλες στην Αγκόλα, 1987-1989
(Πηγή: juventudrebelde)

Οι Πέντε είναι άξιοι εκπρόσωποι του κουβανικού λαού και της σοσιαλιστικής του επανάστασης. Το ήθος και το θάρρος τους είναι απόρροια μιας μακροχρόνιας πορείας επαναστατικού αγώνα και διεθνιστικής δράσης.

Ο Ρενέ Γκονζάλες στην Αγκόλα, 1977-1979
(Πηγή φωτό: havanaluanda)

Είναι όμηροι της κυβέρνησης των ΗΠΑ, που έχει ως απαίτηση ο εργαζόμενος λαός της Κούβας να αποκηρύξει την εθνική του ανεξαρτησία και να υποταχθεί ξανά στην κυριαρχία και στην εκμετάλλευση του βορειοαμερικανικού κεφαλαίου.

Μέσα από τον αγώνα που διεξάγουν οι Πέντε για την απελευθέρωσή τους με αλύγιστο θάρρος και αξιοπρέπεια διευρύνεται η αλληλεγγύη που κερδίζουν διεθνώς.

Γιγαντοαφίσα στην πόλη Σιενφουέγος
Οι μοναδικές γιγαντοαφίσες στην Κούβα είναι αυτές των Πέντε, του Τσε και της Επανάστασης.
(Φωτό Μπάμπης Ζαφειράτος)

Β.

Δυο λόγια για τους Πέντε

Του  Νίκου Καρανδρέα

(Πρόεδρος Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας)

 
Εδώ και σχεδόν δεκατέξη χρόνια, από τις 12 Σεπτέμβρη 1998, οι πέντε Κουβανοί πατριώτες Χεράρδο Ερνάντες, Ρενέ Γκονζάλες, Ραμόν Λαμπανίνο, Φερνάντο Γκονζάλες και Αντόνιο Γκερέρο παραμένουν δέσμιοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Το 'έγκλημά' τους είναι ότι συγκέντρωσαν στοιχεία που έφεραν στο φως τις τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια στη Κούβα που σχεδιάζονταν και οργανώνονταν στο έδαφος των ΗΠΑ, με την ανοχή και την υποστήριξη του επίσημου κράτους.

Τέτοιες τρομοκρατικές επιθέσεις, δολιοφθορές και άλλες εγκληματικές πράξεις, εκτελεσμένες από αντεπαναστατικές, αντικουβανικές οργανώσεις που δρουν στο Μαϊάμι, με τη συνεργασία της CIA και του FBI, έχουν στοιχίσει τη ζωή σε 3.500 περίπου ανθρώπους μέχρι στιγμής, έχουν αφήσει χιλιάδες άλλους ανάπηρους και έχουν προκαλέσει σημαντικές ζημιές στην οικονομία του νησιού.

2010. Ο Φιντέλ εκφωνεί λόγο μπροστά από τα πορτραίτα των 5. (Φωτ. Jose Goitia/AP)

Οι πέντε Κουβανοί πατριώτες καταδικάστηκαν με μια δίκη-παρωδία στο Μαϊάμι, μέσα σε κλίμα αντικουβανικής υστερίας που υποστηρίχθηκε μάλιστα με κρατικά κονδύλια τα οποία διοχετεύτηκαν σε δημοσιογράφους του Τύπου και της τηλεόρασης του Μαϊάμι.

Οι κατηγορίες που επι­στρατεύτηκαν -κυρίως η συνωμοσία για διάπραξη κατα­σκοπείας και η συνωμοσία για διάπραξη δολοφονιών- κατέρρευσαν τόσο από την ανυπαρξία στοιχείων όσο και από τις καταθέσεις ακόμα και των μαρτύρων κατηγορίας, όπως του στρατηγού Κλάπερ, πρώην διευθυντή της DIA (υπηρεσία πληροφοριών του Πενταγώνου) που δήλωσε ότι οι Πέντε δεν είχαν διαπράξει κατασκοπεία ενάντια στις ΗΠΑ. 2010.

Παρ' όλα αυτά, οι ποινές που επιβλήθηκαν ήταν εξοντωτικές.

Ο Χεράρδο Ερνάντες καταδικάστηκε με πρόσχημα την ανυπόστατη κατηγορία της συμμετοχής του στην κατάρριψη, το 1996, ενός αεροπλάνου των αντεπαναστατών που είχε παραβιάσει επανειλημμένα τον κουβανικό εναέριο χώρο, σε δύο φορές ισόβια συν 15 χρόνια, ο Ραμόν Λαμπανίνο σε ισόβια και 18 χρόνια, ο Αντόνιο Γκερέρο σε ισόβια και 10 χρόνια, ο Φερνάντο Γκονζάλες σε 19 χρόνια και ο Ρενέ Γκονζάλες σε 15.

Ο Ρενέ και η σύζυγός του Όλγα Σαλανουέβα

Η Αβάνα γέμισε από κίτρινες κορδέλες, όπως είχε ζητήσει ο Ρενέ, ένα σύμβολο από την παράδοση του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών για τις οικογένειες που περιμένουν την επιστροφή αγαπημένων προσώπων.

Ακολουθούν χαρακτηριστικές φωτογραφίες από διάφορα σημεία της πόλης, των

Στις 7 του περασμένου Οκτώβρη ο Ρενέ Γκονζάλες αποφυλακίστηκε ύστερα από 13 χρόνια άδικης φυλάκισης. Ωστόσο πρέπει να παραμείνει εντός των ΗΠΑ για τρία ακόμα χρόνια, υπό το καθεστώς της «εποπτευόμενης απελευθέρωσης».

Η σύζυγος του, Όλγα Σαλανουέβα, που για μια ακόμα φορά τής απαγορεύτηκε η είσοδος στις ΗΠΑ -καθώς, όπως υποστηρίζουν οι αμερικανικές αρχές, αποτελεί «κίνδυνο για την ασφάλεια των ΗΠΑ»- μιλώντας στο κουβανικό κρατικό κανάλι ανάμεσα στα άλλα σημείωσε πως η άρνηση των αμερικανικών αρχών να επιτρέψουν στον σύζυγο της να γυρίσει στην Κούβα αποτελεί μια ακόμα τιμωρία «που πρέπει να σταματήσει», τονίζοντας παράλληλα πως η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο, αν παραμείνει σε μια πόλη που χαρακτηρίζεται από έντονη αντικουβανική δράση.

Σεπτέμβριος 2011. Διαμαρτυρία έξω από την Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Μπουένος Άϊρες. Πηγή: jimenariveros.wordpress.com

Η όλη διαδικασία και οι συνθήκες μέσα στις οποίες έγινε η δίκη ήταν τόσο φανερά μεροληπτικές και παράτυπες που το 2005 το Εφετείο της Ατλάντα, με ομόφωνη απόφαση, ανακάλεσε τις ποινές και διέταξε επανάληψη της δίκης.

Η απόφαση αυτή όμως ανατράπηκε αργότερα με την παρέμβαση του Γενικού Εισαγγελέα των ΗΠΑ (υπουργού Δικαιοσύνης).

12 Σεπτέμβριος 2013. Βανκούβερ (Πηγή: The Marxist-LeninistDaily)

Οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των Πέντε έχουν καταγγελθεί από μεγάλο αριθμό προσωπικοτήτων και οργανώσεων σε όλο τον κόσμο, αλλά και από την Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.

Οι ποινές αυτές, αλλά και οι συνθήκες κράτησης του καθενός χωριστά σε φυλακές ύψιστης ασφάλειας, σε απομόνωση, με απαγόρευση ή παρεμπόδιση επικοινωνίας με τους δικούς τους, τους δικηγόρους και τη χώρα τους, είχαν και έχουν στόχο να κάμψουν το ηθικό τους, ώστε να δεχτούν να 'συνεργαστούν' με τις αρχές των ΗΠΑ.

Μόντρεαλ, Σεπ. 2013 (Πηγή: The Marxist-Leninist Daily)

Ταυτόχρονα προσπαθούν να θωρακίσουν τις αντικουβανικές οργανώσεις και να αποτρέψουν κάθε νόμιμη προσπάθεια της Κούβας να συλλέγει πληροφορίες για τα τρομοκρατικά σχέδιά τους.

Είναι φανερό πως οι ΗΠΑ προσπαθούν να επιβάλουν έναν μονόπλευρο 'αφοπλισμό' της Κούβας, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα με αλαζονεία το δικαίωμα να διατηρούν οι ίδιες ένα εκτεταμένο κατασκοπευτικό δίκτυο στην Κούβα, κατασκοπευτικούς δορυφόρους και άλλα σύγχρονα ηλεκ­τρονικά μέσα παρακολούθησης και υποκλοπής και να τα χρησιμοποιούν για να επιτύχουν τον τελικό τους στόχο, την ανατροπή της επανάστασης.

Σεπ. 2012. Λευκός Οίκος (Πηγή: The Marxist-Leninist Daily)

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ γνωρίζει πως όλα αυτά –η περίθαλψη και υποστήριξη τρομοκρατών, η κατ' εξακο­λούθηση παραβίαση των δικονομικών κανόνων και οι άμεσες κρατικές παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης, οι εξοντωτικές ποινές και συνθήκες κράτησης– βρίσκονται στον αντίποδα των υποκριτικών διακηρύξεών της ενάντια στην τρομοκρατία και υπέρ της υπεράσπισης της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

2 Σεπτεμβρίου 2013, Αμερικάνικη Πρεσβεία (902)

2 Σεπτεμβρίου 2013, Αμερικάνικη Πρεσβεία (902)

Γι' αυτό έχει προσπαθήσει να καλύψει με ένα πέπλο σιωπής την υπόθεση των Πέντε Κουβανών, τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.

Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας, όπου το θέμα των Πέντε Κουβανών πατριωτών δεν έχει τόσα χρόνια καταφέρει να βρει θέση στις σελίδες του 'ανεξάρτητου' Τύπου και στις οθόνες της τηλεόρασης.

Ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια και μετά την εξάντληση ουσιαστικά των ένδικων μέσων, η απελευθέρωσή των Πέντε είναι αποκλειστικά πια υπόθεση όλων των προοδευτικών ανθρώπων, του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης.

Στη χώρα μας επανειλημμένα έχουν συγκεντρωθεί υπογραφές από προσωπικότητες του πολιτικού, νομικού, καλλιτεχνικού και κοινωνικού κόσμου, από συνδικάτα και συνδικαλιστές, από γυναίκες και νεολαίους, έχουν πραγματοποιηθεί εκδη­λώσεις, συγκεντρώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας, έχουν γραφτεί άρθρα στον Τύπο.

Ακτιβιστές από όλο τον κόσμο βρέθηκαν στην Κούβα, στο 6ο Διεθνές Συνέδριο για Λευτεριά στους Πέντε Κουβανούς, που πραγματοποιήθηκε στο Holguín, 17 - 21 Νοεμβρίου 2010. Η συγκέντρωση απαίτησε να απελευθερωθούν αμέσως από φυλακές των ΗΠΑ οι Πέντε Κουβανοί αντι-τρομοκράτες.
(Πηγή: The Marxist-Leninist Daily)

Για το κίνημα αλλη­λεγγύης με την Κούβα σε όλον τον κόσμο αποτελεί πάγιο αίτημα η απελευθέρωση των Κουβανών πατριωτών, που υπερασπίστηκαν το δικαίωμα του λαού τους να ζει ειρηνικά, σύμφωνα με τις επιλογές του, μοχθώντας για το κτίσιμο μιας κοινωνίας δικαιότερης, χωρίς ανισότητες και εκμετάλλευση. Αυτό το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης δεν πρόκειται να σταματήσει τον αγώνα του μέχρι την επιστροφή των Πέντε στη χώρα τους.

Στις σελίδες που ακολουθούν αναλύεται η σκευωρία σε βάρος των Πέντε και ο αγώνας για την απελευθέρωσή τους. Ευχόμαστε η παρούσα δημοσίευση να συμβάλει στη διεύρυνση του κινήματος αλληλεγγύης. 

Πρόλογος στο βιβλίο, Οι πέντε Κουβανοί αγωνιστές στις φυλακές των ΗΠΑ, Συλλογή κειμένων (Εκδόσεις, Διεθνές Βήμα, 2012)

Tie a yellow ribbon round the old oak tree
[Δέσε μια κίτρινη κορδέλα γύρω απ' τη γέρικη βαλανιδιά].
Οι στίχοι του τραγουδιού διηγούνται την ιστορία ενός φυλακισμένου που πρόκειται να βγει από τη φυλακή και ζητά από την αγαπημένη του να κρεμάσει μια κίτρινη κορδέλα έξω από το σπίτι, για να ξέρει αν τον αγαπά ακόμα.
Έτσι, η κίτρινη κορδέλα έγινε σύμβολο της αναμονής της επιστροφής ενός στρατιώτη, ενός ξενιτεμένου ή της αποφυλάκισης κάποιου αγαπημένου προσώπου.
To τραγούδι των Irwin Levine and L. Russell Brown με ερμηνευτές τους Dawn και Tony Orlando έμεινε για 4 εβδομάδες στην κορυφή των τσαρτς σε ΗΠΑ και Μ. Βρετανία το 1973. (Πηγή: Prensa Rebelde)

*

 Το βίντεο του La Red Solid@ria Griega, «το δικό μας» βίντεο, για την καμπάνια της απελευθέρωσης των "Πέντε", τον Σεπτέμβριο του 2013

***

Γ.

Σίλβιο Ροδρίγες

(Κούβα, Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνος, 1946)

Ο Σίλβιο Ροδρίγες από τον Αντόνιο Γκερέρο

*

Οι στίχοι στην κιθάρα είναι από το:
La era esta pariendo un corazon

[Η εποχή που θα γεννήσει μια καρδιά]

 *

El Dulce Abismo

[Γκυκιά Άβυσσος]

Το τραγούδι έδωσε τον τίτλο στη συλλογή Γλυκιά Άβυσσος: Γράμματα αγάπης και ελπίδας πέντε κουβανικών οικογενειών.

Αυτό το τραγούδι άφησε ο Χεράρδο Ερνάντες Νορδέλο στη σύντροφό του Αδριάνα Πέρες, λίγο πριν αποχωριστούν.

Μαζί και το ποίημα του Kουβανού ποιητή
Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ (Αβάνα, 1930):

«Filin»

[Συναίσθημα]

*

Αν μου πουν ότι έφυγες

και δεν θα επιστρέψεις

δεν θα το πιστέψω,

θα σε περιμένω και θα σε περιμένω.

Αν σου πουν ότι έφυγα

και δεν θα επιστρέψω,

μην το πιστεύεις,

περίμενέ με

παντοτινά.
 

___________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ο Βλάκας, του Σίλβιο Ροδρίγες, το Εισαγωγικό Σημείωμα, του Γκερέρο και τα συνοδευτικά κείμενα των 15 πινάκων είναι ευγενική προσφορά από το αρχείο των: Βαγγέλη Γονατά του ιστολογίου Prensa Rebelde και Λουκίας Κωνσταντίνου του CUBA de Corazon.
Τους ευχαριστούμε συντροφικά.

Τους 15 πίνακες μας τους έστειλε αρχικά ο Βαγγέλης, μετά από αρκετό κόπο, αλλά τελικά χρησιμοποιήσαμε καλύτερες φωτογραφίες τους που βρήκαμε στο διαδίκτυο, κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του παρόντος αφιερώματος.

Βαγγέλη, σε ευχαριστούμε διπλά, ούτως ή άλλως.

Οι λοιποί πίνακες του Γκερέρο  προέρχονται από το Λιβανέζικο μπλογκ για τους ΠΕΝΤΕ: lebanese4cuban5, στο Antonio Guerrero artista. O Σίλβιο από το thecuban5.org
  
Τα δύο ποιήματα του Γκερέρο (Το Μαϊάμι μπροστά στα μάτια μου, Θα επιστρέψω), τα γράμματα στους γιους του, τα Αντόνιο Γκερέρο Ροντρίγκες (βιογραφικό) και Αντόνιο Γκερέρο: Μαθαίνοντας να ζωγραφίζω στη φυλακή, καθώς και το κείμενο για τους Πέντε, του Νίκου Καρανδρέα, προέρχονται από το βιβλίο: Οι πέντε Κουβανοί αγωνιστές στις φυλακές των ΗΠΑ, Συλλογή κειμένων (Εκδόσεις, Διεθνές Βήμα, 2012)

Τα λοιπά (φωτογραφίες, κείμενα, μεταφράσεις, βίντεο) εμφιαλώθηκαν από την Μποτίλια Στον Άνεμο.

*
Για την αλληλέγγυα παρουσία της Κούβας στην Αγκόλα, βλέπε από Μποτίλια: 

• Πέτερ Βάις: Άσμα για την επανάσταση

Με αφορμή τους Κουβανούς μαχητές στην Αγκόλα, να προσεχθεί ιδιαίτερα το εξαιρετικό κείμενο του Lenin Reloaded:

• Ιντερλούδιο: Τι είναι η Μαρξιστική-Λενινιστική αλήθεια;

Και ο Φιντέλ, ανυπερθέτως!