Μπάμπης Ζαφειράτος: Νερούδα, Δάλτον, Χατσατουριάν – 3 Ωδές στο μπαρούτι του Λένιν

Burt Glinn: USSR. 1961. Giant mural of Lenin in front of the Park for Industry and Science. (Πηγή: magnumphotos.com)

Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν (Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ). Ρωσία, 22 Απριλίου 1870, Ουλιάνοφσκ - 21 Ιανουαρίου 1924, Γκόρκι.

Οι εχθροί του Λένιν τού καταλόγισαν ως σφάλμα ότι όλα τα στηρίζει στη βούληση, όπως και οι αναρχικοί. Μόνο που οι υποστηρικτές του Μπακούνιν και του Μπλανκί πίστευαν στη βούληση των εκλεκτών, των συνωμοτών, που μπορούν να ξεκινήσουν την επανάσταση. Ο Λένιν όμως βασιζόταν στη βούληση της μάζας, που δεν είναι άλλο από την ενσάρκωση του ταξικού συμφέροντος. […] Η επανάσταση δε σταματάει στα μισά του δρόμου. Ή η κυβέρνηση θα τσακίσει το λαό ή ο λαός θα σαρώσει την κυβέρνηση, γιατί τα συμφέροντά τους διαφέρουν στην ουσία τους. (Λάζσλο Γιούρκο, Ο Λένιν τον Οκτώβρη. Σύγχρονη Εποχή, 2014)

*

Ρόκε Δάλτον; Είδα τον Λένιν στη Μόσχα

Πάμπλο Νερούδα: Ωδή νστον Λένιν

Μετάφραση – Επιμέλεια
Μπάμπης Ζαφειράτος / Μποτίλια Στον Άνεμο

Πρώτη δημοσίευση Κατιούσα, 21/1/2019

*

 

Ρόκε Δάλτον

Ρόκε Δάλτον. Γεννήθηκε στο Σαν Σαλβαδόρ, 14 Μαΐου 1935 - Δολοφονήθηκε στο Κεσαλτεπέκε, 10 Μαΐου 1975 (Πηγή φωτό: elsalvador.com)

[Το 1957 είδα τον Λένιν στη Μόσχα] (*)

Για τους αγρότες της πατρίδας μου
θέλω τη φωνή του Λένιν.

Για τους προλετάριους της πατρίδας μου
θέλω το φως του Λένιν.

Για τους κατατρεγμένους της πατρίδας μου
θέλω την ειρήνη του Λένιν.

Για τα νιάτα της πατρίδας μου
θέλω την ελπίδα του Λένιν.

Για τους δολοφόνους της πατρίδας μου,
για τους δεσμοφύλακες της πατρίδας μου,
για τους χλευαστές της πατρίδας μου,
θέλω το μίσος του Λένιν,
θέλω τη γροθιά του Λένιν,
θέλω το μπαρούτι του Λένιν.

Ένα Κόκκινο Βιβλίο Για Τον Λένιν (Αβάνα, 1970-1973)

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 19 Ιανουαρίου 2019

* * *

Αράμ Χατσατουριάν (1903-1978)

Aram Khachaturian, 1903-1978 (Armenian Stamps 284-Wikipedia)

Ωδή στη μνήμη του Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν, Op.71

* * *

Πάμπλο Νερούδα – Ρικάρδο Ελιέσερ Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο (Pablo Neruda – Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto). Χιλή, Παράλ, 12 Ιουλίου 1904 – Σαντιάγο, 23 Σεπτεμβρίου 1973. Σχέδιο (1^ο από 2 του Νερούδα), Μπάμπης Ζαφειράτος, 23.XII.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)

Ωδή στον Λένιν

Πάμπλο Νερούδα (1957)

Η επανάσταση είναι 40 ετών.
Έχει την ηλικία μιας ώριμης γυναίκας.
Έχει την ηλικία των όμορφων μανάδων.
Όταν γεννήθηκε,
η είδηση
μαθεύτηκε στον κόσμο
με τρόπο διαφορετικό.

─Τι είναι αυτό; –αναρωτιούνταν οι επίσκοποι–,
η γη μετακινήθηκε,
δεν θα μπορούμε πλέον να πουλάμε ουρανό.

Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης,
της διασυρμένης Αμερικής,
οι βρόμικες δικτατορίες,
διαβάζανε σιωπηλά
τις τρομερές ειδήσεις.
Αργά, σαν μια ανεμόσκαλα
που ανεβαίνει από βαθιά
ανέβαιν’ ένα τηλεγράφημα,
όπως ο πυρετός
μες στο θερμόμετρο:
το δίχως άλλο,
είχε νικήσει ο λαός,
ο κόσμος άλλαζε.



Ι.

Για να σε τραγουδήσω, Λένιν,
πρέπει να πω το αντίο μου στις λέξεις·
να γράψω θα ’πρεπε με δέντρα, με τροχούς,
με αλέτρια, με γεννήματα.
Είσαι χειροπιαστός όπως
η γη και τα γενούμενα.
Άλλος κανείς τόσο γήινος
δεν ήτανε
όσο ο Β. Ουλιάνοφ.
Υπάρχουνε άνθρωποι επιβλητικοί
που το ’χουνε συνήθειο σαν εκκλησιές
να κάνουνε κουβέντα με τα σύννεφα,
άνθρωποι επιβλητικοί που μένουνε μονάχοι.

Ο Λένιν ήτανε δεμένος με τη γη.

Είδε μακριά όσο κανένας άλλος.
Οι άνθρωποι,
τα ποτάμια, οι λόφοι,
οι στέπες,
ήταν βιβλίο ανοιχτό
κι αυτός το διάβαζε,
διάβαζε απ’ όλους πιο μακριά,
πιο καθαρά απ’ όλους.
Έβλεπε αυτός βαθιά
μες στο λαό, μέσα στον άνθρωπο,
τον άνθρωπο έβλεπε σαν μέσα σε πηγάδι,
και τον εξέταζε σαν
να ’τανε άγνωστο μετάλλευμα
που το ’χε ανακαλύψει.
Να αντλήσει έπρεπε το νερό του πηγαδιού,
έπρεπε να σηκώσει το φως το δυνατό,
και των λαών
το θησαυρό που ήτανε κρυμμένος,
για να βλαστήσουνε τα πάντα και να γεννηθούνε,
αντάξια των καιρών, της οικουμένης.



ΙΙ.

Προσέξτε μην τυχόν και τον μπερδέψετε μ’ έναν ψυχρό μηχανικό,
προσέξτε μην τυχόν και τον μπερδέψετε με φλογερό μυστικιστή.
Η ευφυΐα του φλεγόμενη χωρίς ποτέ ν’ αφήνει στάχτες,
ο θάνατος ακόμη δεν επάγωσε την πύρινη καρδιά του.



ΙΙΙ.

Georgy (Yuri) Vasilyevich Kiyanchenko, 1911-1989. Lenin in Razliv. Jun 1917. 1950

Μου αρέσει να βλέπω τον Λένιν να ψαρεύει μέσα στη διάφανη
τη λίμνη του Ρασλίβ, κι εκείνα τα νερά
ένας μικρός καθρέφτης κρυμμένος στο χορτάρι
του απέραντου, ασημένιου, παγερού Βορρά:
αυτές οι ερημιές, δύστροπες ερημιές,
φυτά βασανισμένα απ’ τη νύχτα κι απ’ το χιόνι,
και στην καλύβα του σφυρίζοντας ο αρκτικός αγέρας.
Μ’ αρέσει να τον βλέπω εκεί ολομόναχο ν’ ακούει
την καταιγίδα, το αργό των τρυγονιών
πετάρισμα,
το δυνατό σφυγμό του άγριου δάσους.
Ο Λένιν προσηλώνεται στο δάσος, στη ζωή,
του ανέμου και της ιστορίας τα βήματα αφουγκράζεται
μες στην τελετουργία της φύσης.



IV.

Υπάρχουνε άνθρωποι που ’ναι ικανοί μονάχα για μελέτη,
για βιβλία βαθυστόχαστα, με πάθος για τη γνώση,
κι άλλοι που έχουνε
σαν ψυχική αρετή τη δράση.
Ο Λένιν είχε δυο φτερά:
τη δράση και τη σοφία.
Πίστεψε και στοχάστηκε,
ξεδιάλυνε τα αινίγματα,
τα προσωπεία συντρίβοντας
της αλήθειας και του ανθρώπου
και βρισκότανε παντού,
την ίδια ώρα βρισκότανε παντού.



V.

Κι έτσι, Λένιν, τα χέρια σου δουλέψανε
κι ο λόγος σου δεν εγνώρισε ανάπαυλα
ώσπου απ’ άκρη σ’ άκρη στον ορίζοντα
μια νέα μορφή αναδύθηκε,
ήτανε μια αιμορραγούσα αγαλμάτινη μορφή,
ήτανε νικηφόρα μα ντυμένη με κουρέλια,
μια όμορφη ήτανε κοπέλα σαν το φως,
γεμάτη ουλές, μα λερωμένη από καπνιά.
Από τα πέρατα της γης τη βλέπανε οι λαοί:
ήτανε αυτή αναμφίβολα,
η Επανάσταση ήτανε.
Του κόσμου η γέρικη καρδιά χτύπησε αλλιώτικα.



VI.

Λένιν, άνθρωπε γήινε,
η κόρη σου έχει αγγίξει πια τον ουρανό.
Το χέρι της
ταρακουνάει τώρα
τους λαμπρούς αστερισμούς.
Το ίδιο χέρι
που υπόγραψε διατάγματα
για το ψωμί και για τη γη,
για το λαό,
το ίδιο χέρι
τώρα είναι πλανήτης:
Ο άνθρωπος που έφτιαξες εσύ έχτισε έν’ αστέρι.



VII.

Τα πάντα έχουνε αλλάξει, αλλά
ήτανε σκληρές οι εποχές
κι ήταν τραχιές οι μέρες.
Σαράντα χρόνια ουρλιάζανε
οι λύκοι πλάι στα σύνορα:
Θέλανε να γκρεμίσουνε την αγαλμάτινη μορφή,
να καρβουνιάσουνε θελήσανε τα πράσινά της μάτια,
από την πείνα κι από τη φωτιά
κι από το γκάζι κι απ’ το θάνατο
νεκρή την εθελήσανε,
Λένιν, την κόρη σου,
τη νίκη,
την αποφασιστική, απέραντη, γλυκιά, ψηλή και δυνατή
Σοβιετική Ένωση.

Μα δεν μπορέσανε.
Έχασε το ψωμί, το κάρβουνο,
έχασε τη ζωή,
από τον ουρανό έβρεξε χιόνι κι αίμα,
πάνω στα φτωχικά πυρπολημένα σπίτια,
μα μέσα στον καπνό
και μες στο φως της πυρκαγιάς
είδανε από μακριά οι λαοί την αγαλμάτινη μορφή της ζωντανή
ν’ αντιπαλεύει, να ψηλώνει, να ψηλώνει, να ψηλώνει,
ώσπου η γενναία της καρδιά
έγινε μέταλλο άτρωτο.



VIII.

Λένιν, τα ευχαριστώ μας δέξου από την άκρια της γης.

Γιατί από τότε, οι αποφάσεις σου,
και το περπάτημά σου τ’ αλαφρύ, τ’ αστραποβόλα μάτια σου,
έρημους τους λαούς δεν τους αφήνουνε
μες στον αγώνα που τραβάει για τη χαρά.
Αυτή η τεράστια χώρα η σκληρή,
που άντεξε την επιδρομή,
και του πολέμου την οργή και τη φοβέρα,
πύργος είναι απόρθητος.
Να τον γκρεμίσουνε δεν το μπορούνε τώρα.
Και έτσι, ζούνε οι άνθρωποι
άλλη ζωή,
και τρώνε άλλο ψωμί
μ’ ελπίδα,
γιατί στο κέντρο αυτής της γης υπάρχει
η θυγατέρα του Λένιν, κρυστάλλινη κι αποφασιστική.



IX.

Ευχαριστώ σε, Λένιν,
για τη ζωή και τα διδάγματα,
ευχαριστώ σε και για την επιμονή,
ευχαριστώ σε για το Λένινγκραντ και για τις στέπες,
ευχαριστώ σε για τη μάχη και για την ειρήνη,
ευχαριστώ σε για το στάρι το ανεξάντλητο,
ευχαριστώ σε και για τα σχολειά,
ευχαριστώ σε για τους μικρούς
τιτάνιους στρατιώτες,
ευχαριστώ σε για τον αέρα που ανασαίνω μες στη χώρα σου
που άλλος αέρας όμοιος δεν υπάρχει:
είναι γεμάτος ευωδιές,
είναι η ηλεχτρισμένη ενέργεια των βουνών.

Ευχαριστώ σε Λένιν,
για τον αέρα και για το ψωμί και την ελπίδα.


Ταξίδια και Επιστροφές (1959)

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 27 Οκτωβρίου 2018

***

Roque Dalton

Ο Ρόκε Δάλτον το 1970, στην Κούβα, αντιγράφει “κείμενα” από τον τοίχο ενός κελιού της Φυλακής (επισκέπτης, βέβαια σε εκδήλωση του Casa de las Américas) στο Νησί των Πεύκων (Isla De Pinos). Ίσως να είναι το κελί του Φιντέλ, αφού εκεί είχε φυλακιστεί μετά την επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα. Το νησί από το 1978 μετονομάστηκε σε Νησί της Νιότης (Isla de la Juventud). Εκεί ο Μπατίστα ξέπλενε το μαύρο χρήμα του στα ξενοδοχεία των μαφιόζων. Την πρωτοχρονιά του 1958 μια ομάδα επαναστατών κατέλαβε το νησί και συνέλαβε τους μαφιόζους που είχαν πάει για τα εγκαίνια του ξενοδοχείου Colony. Μετά το 1966, με τη βοήθεια φοιτητών από την Κούβα και από τον υπόλοιπο κόσμο, το νησί έγινε ένας παράδεισος και αριθμεί σήμερα περισσότερους ίσως από 90.000 κατοίκους. (Πηγή φωτό: contrapunto.com.sv, από το αρχείο της οικογένειας Δάλτον).

(*) En 1957 yo lo vi a Lenin en Moscú (I)

Το 1957 είδα τον Λένιν στη Μόσχα

 

Και τότε έγραψα ένα ποίημα ενδόμυχων πόθων, απόλυτα εναρμονισμένων με τα είκοσι δύο χρόνια ενός ανθρώπου που θα ’θελε όλη του τη ζωή να παραμείνει είκοσι δύο:

«Para los campesinos de mi patria
quiero la voz de Lenin.

Para los proletarios de mi patria
quiero la luz de Lenin.

Para los perseguidos de mi patria
quiero la paz de Lenin.

Para la juventud de mi patria
quiero la esperanza de Lenin.

Para los asesinos de mi patria,
para los carceleros de mi patria,
para los escarnecedores de mi patria,
quiero el odio de Lenin,
quiero el puño de Lenin,
quiero la pólvora de Lenin».

Ήμουν ακόμη στρατευμένος καθολικός κι ωστόσο, προτού επιστρέψω στο Ελ Σαλβαδόρ, μετά τη μεγάλη ευρωσοβιετική περιοδεία, με ανέκριναν φεύγοντας από τη Λισαβόνα, με εμπόδισαν να προσγειωθώ στην Βαρκελώνη και στα Κανάρια Νησιά, με καταδίωξαν στο Καράκας (όπου αποβιβάστηκα στο λιμάνι της Λα Γουάιρα από λάθος των λιμενικών αρχών του Πέρες Χιμένες), με συνέλαβε το FBI στον Παναμά, κλπ. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο Λένιν, και όλα όσα σχετίζονταν με αυτόν, ήταν πολύ σοβαρή υπόθεση. Πολύ σοβαρή.

Un libro rojo para Lenin, Poema-collage (La Habana 1970-1973). Mε πέντε από τότε επανεκδόσεις.

Το βιβλίο (1973) είναι αφιερωμένο στον Φιντέλ:

Στον Φιντέλ Κάστρο, τον πρώτο Λατινοαμερικανό λενινιστή, για την ΧΧ επέτειο από την επίθεση στο Στρατώνα Μονκάδα, απαρχή της επανάστασης που συντελείται στη δική μας ήπειρο.

Από Μποτίλια

Ένα Κόκκινο Βιβλίο Για Τον Λένιν (7 ποιήματα)

*

Μονκάδα: Κίνημα της 26 Ιουλίου 1953, 26 (de) Julio ή 26-7 ή Μ-26-7. Και Νικολάς Γκιγιέν: Mister No!
 

Marcos Evangelista Pérez Jiménez. 38ος πρόεδρος της Βενεζουέλας, 1953-1958. Ο Νερούδα στο ποίημά του XXV. Πέρες Χιμένες από τη συλλογή Επικό Τραγούδι γράφει για την αφεντιά του:

[...]
Τον ξέβρασε η νυχτιά: Πέρες Χιμένες
τ’ όνομά του, γνωστός σαν νυχτερίδα.
Με λίπος στην ψυχή και στη σαπρή του
μπάκα, στραβόξυλο κι απατεώνας,
μια γουρουνίσια σαύρα των τελμάτων,
και φαφλατάς χοντρός, πιθηκομούρης,
ένας πορνοβοσκός εγκληματίας,
κράμα από βατράχι και καβούρι,
μπάσταρδο από Τρουχίλο και Σομόζα,
το κατασκεύασμα του Στέιτ Ντηπάρτμεντ
για εγχώρια χρήση των μονοπωλίων,
των παπουτσιών τους βρώμικο πατάκι
θολό του πετρελαίου κατακάθι
κι ένα σκυλόψαρο των υπονόμων.
Αυτός ο βαθρακός ήρθε απ’ το βούρκο
και πάσχισε για τη δική του μπάζα:
παράσημα απ’ έξω και γαλόνια,
δολάρια κι ακίνητα από μέσα,
γενναίος στρατιωτικός με δίχως μάχες
τράβαγε πάντα μόνο προς τη μάσα.
[...]

Επικό Τραγούδι
Εθνικό Τυπογραφείο Κούβας, 1960
(σελ. 36 - 37)
Πρώτη ελληνική μετάφραση,
Μπάμπης Ζαφειράτος, 19 Αυγούστου 2017.

 

Περισσότερα για Ρόκε Δάλτον με βιογραφικό:

Από Κατιούσα: Hasta la poesía de la revolución − Ο Τσε και η ποίηση

Από Μποτίλια: Ρόκε Δάλτον

*
Άλλες μεταφράσεις του Μπ. Ζ. από Κατιούσα και από Μποτίλια Στον Άνεμο

*

Ισπανικό κείμενο  της Ωδής στον Λένιν

Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν (Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ)
Ρωσία, 22 Απριλίου 1870, Ουλιάνοφσκ – 21 Ιανουαρίου 1924, Γκόρκι.
Σχέδιο (3^ο από 3 του Λένιν), Μπάμπης Ζαφειράτος, 15.XI.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)

ODA A LENIN

Pablo Neruda

La revolución tiene 40 años.
Tiene la edad de una joven madura.
Tiene la edad de las madres hermosas.

Cuando nació,
en el mundo
la noticia se supo
en forma diferente.

-¿Qué es esto? -se preguntaban los obispos-,
se ha movido la tierra,
no podremos seguir vendiendo el cielo.

Los gobiernos de Europa,
de América ultrajada,
los dictadores turbios,
leían en silencio
las alarmantes comunicaciones.
Por suaves, por profundas
escaleras
subía un telegrama,
como sube la fiebre
en el termómetro:
ya no cabía duda,
el pueblo había vencido,
se transformaba el mundo.


I

Lenin, para cantarte
debo decir adiós a las palabras;
debo escribir con árboles, con ruedas,
con arados, con cereales.
Eres concreto como
los hechos y la tierra.
No existió nunca
un hombre más terreste
que V. Ulianov.
Hay otros hombres altos
que como las iglesias acostumbran
conversar con las nubes,
son altos hombres solitarios.

Lenin sostuvo un pacto con la tierra.

Vio más lejos que nadie.
Los hombres,
los ríos, las colinas,
las estepas,
eran un libro abierto
y él leía,
leía más lejos que todos,
más claro que ninguno.
Él miraba profundo
en el pueblo, en el hombre,
miraba al hombre como a un pozo,
lo examinaba como
si fuera un mineral desconocido
que hubiera descubierto.
Había que sacar las aguas del pozo,
había que elevar la luz dinámica,
el tesoro secreto
de los pueblos,
para que todo germinara y naciera,
para ser dignos del tiempo y de la tierra.


II

Cuidad de confundirlo con un frío ingeniero,
cuidad de confundirlo con un místico ardiente.
Su inteligencia ardió sin ser jamás cenizas,
la muerte no ha helado aún su corazón de fuego.



III

Ivan Alekseevich Vladimirov, 1869-1947. Lenin - Stalin, summer 1917 in Razliv. Oil on canvas, 89x124cm

Me gusta ver a Lenin pescando en la transparencia
del lago Razliv, y aquellas aguas son
como un pequeño espejo perdido entre la hierba
del vasto Norte frío y plateado:
soledades aquellas, hurañas soledades,
plantas martirizadas por la noche y la nieve,
el ártico silbido del viento en su cabaña.
Me gusta verlo allí solitario escuchando
el aguacero, el tembloroso vuelo
de las tórtolas,
la intensa pulsación del bosque puro.
Lenin atento al bosque y a la vida,
escuchando los pasos del viento y de la historia
en la solemnidad de la naturaleza.


IV

Fueron algunos hombres sólo estudio,
libro profundo, apasionada ciencia,
y otros hombres tuvieron
como virtud del alma el movimiento.
Lenin tuvo dos alas:
el movimiento y la sabiduría.
Creó en el pensamiento,
descifró los enigmas,
fue rompiendo las máscaras
de la verdad y del hombre
y estaba en todas partes,
estaba al mismo tiempo en todas partes.


V

Así, Lenin, tus manos trabajaron
y tu razón no conoció el descanso
hasta que desde todo el horizonte
se divisó una nueva forma,
era una estatua ensangrentada,
era una victoriosa con harapos,
era una niña bella como la luz,
llena de cicatrices, manchada por el humo.
Desde remotas tierras los pueblos la miraron:
era ella, no cabía duda,
era la Revolución.
El viejo corazón del mundo latió de otra manera.


VI

Lenin, hombre terrestre,
tu hija ha llegado al cielo.
Tu mano
mueve ahora
claras constelaciones.
La misma mano
que firmó decretos
sobre el pan y la tierra
para el pueblo,
la misma mano
se convirtió en planeta:
el hombre que tú hiciste se construyó una estrella.


VII

Todo ha cambiado, pero
fue duro el tiempo
y ásperos los días.
Durante cuarenta años aullaron
los lobos junto a las fronteras:
quisieron derribar la estatua viva,
quisieron calcinar sus ojos verdes,
por hambre y fuego
y gas y muerte
quisieron que muriera
tu hija, Lenin,
la victoria,
la extensa, firme, dulce, fuerte y alta
Unión Soviética.

No pudieron.
Faltó el pan, el carbón,
faltó la vida,
del cielo cayó la lluvia, nieve, sangre,
sobre las pobres casas incendiadas,
pero entre el humo
y a la luz del fuego
los pueblos más remotos vieron la estatua viva
defenderse y crecer crecer crecer
hasta que su valiente corazón
se transformó en metal invulnerable.

VIII

Lenin, gracias te damos los lejanos.

Desde entonces, tus decisiones,
desde tus pasos rápidos y tus rápidos ojos
no están los pueblos solos
en la lucha por la alegría.
La inmensa patria dura,
la que aguantó el asedio,
la guerra, la amenaza,
es torre inquebrantable.
Ya no pueden matarla.
Y así viven los hombres
otra vida,
y comen otro pan
con esperanza,
porque en el centro de la tierra existe
la hija de Lenin, clara y decisiva.

IX

Gracias, Lenin,
por la energía y la enseñanza,
gracias por la firmeza,
gracias por el Leningrado y las estepas,
gracias por la batalla y por la paz,
gracias por el trigo infinito,
gracias por las escuelas,
gracias por tus pequeños
titánicos soldados,
gracias por este aire que respiro en tu tierra
que no se parece a otro aire:
es espacio fragante,
es electricidad de enérgicas montañas.

Gracias, Lenin,
por el aire y el pan y la esperanza.

 

Navegaciones y regresos (1959)

Ακλουθήστε το σωστό μονοπάτι, σύντροφοι! Soviet poster from 1920's or 30's. (Photo by: Sovfoto/UIG via Getty Images)

*

Burt Glinn Canción de Gesta Fidel Georgy (Yuri) Vasilyevich Kiyanchenko Ivan Alekseevich Vladimirov Pablo Neruda Roque Dalton Αράμ Χατσατουριάν Ελ Σαλβαδόρ Επικό Τραγούδι Κούβα ΚΟΥΒΑ - Λατινική Αμερική Λένιν Μπάμπης Ζαφειράτος Πάμπλο Νερούδα Ποίηση Ρόκε Δάλτον Φιντέλ Φιντέλ Κάστρο

Facebook Twitter

***