Ελλάς - Τουρκία - Συνεκμετάλλευση: Η σωστή «ενέργεια» της αστικής τάξης για τη φτώχεια του λαού

Made in ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και με τη σφραγίδα ενεργειακών ομίλων

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΩΝ ΕΠΑΦΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Η ανακοίνωση την περασμένη Δευτέρα για την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας - Τουρκίας, στις 25 Γενάρη στην Κωνσταντινούπολη, έφερε ξανά στον «αφρό» τη χρεοκοπημένη ευρωατλαντική προπαγάνδα από την κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, με στόχο να κρυφτεί το πλαίσιο και το περιεχόμενο του παζαριού, που «σημαδεύουν» τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των Ευρωατλαντικών συμμάχων της.

Η όξυνση της αντιπαράθεσης με αυτή τη δηλητηριώδη προπαγάνδα, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δυναμώνει όσο προχωράνε και οι επικίνδυνες διευθετήσεις, η αποκάλυψη των στόχων της, αποτελεί σημαντικό στοιχείο ώστε ο λαός να μη μείνει «θεατής» των επικίνδυνων εξελίξεων, να μην εγκλωβιστεί κάτω από τις σημαίες της αστικής τάξης, που τον οδηγούν σε πολύ μεγάλους κινδύνους, αλλά να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, με «πυξίδα» τα δικά του συμφέροντα.

Στο πλαίσιο αυτό, καταγράφουμε παρακάτω ορισμένα από τα επιχειρήματα κυβέρνησης και αστικών επιτελείων:

***

-- «Η πρόσκληση για διερευνητικές συνομιλίες τώρα, είναι "δικαίωση των κυβερνητικών χειρισμών" και "αποτέλεσμα της πίεσης" που δέχτηκε η "απομονωμένη" Τουρκία από ΗΠΑ και ΕΕ».

Με αυτά και με άλλα ευρωατλαντικά παραμύθια η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα κάνουν το μαύρο άσπρο, προσπαθώντας να εξωραΐσουν το ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με την άμεση μεσολάβηση των οποίων ξαναρχίζουν οι διερευνητικές ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις.

Στην πραγματικότητα, η παρέμβαση αυτή μόνο ανησυχία γεννάει για όσα δρομολογούνται.

Στην ερώτηση «γιατί τώρα;», η απάντηση που δίνουν ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ,είναι γιατί τώρα επείγει να διασφαλιστεί η ΝΑΤΟική «συνοχή», «να μη χαθεί» η Τουρκία για το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, ως πολύτιμος σύμμαχος για να ξεδιπλωθεί ο σχεδιασμός τους απέναντι στην Κίνα, που ενισχύει τις θέσεις της στην περιοχή και απειλεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, καθώς και απέναντι στην «αυξανόμενη επιρροή» της Ρωσίας και άλλων περιφερειακών δυνάμεων, όπως το Ιράν.

• Γιατί, όπως έλεγε μεσοβδόμαδα ο Αμερικανός πρέσβης, επείγει να «ανασχεδιαστεί ο ενεργειακός χάρτης» της περιοχής, να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου, να ενισχύσουν τις θέσεις τους οι ευρωατλαντικοί όμιλοι στους δρόμους της Ενέργειας, του εμπορίου, που «φλέγονται» από τους ανταγωνισμούς.

Με άλλα λόγια, τα Ελληνοτουρκικά αντιμετωπίζονται ως μέρος μιας ευρύτερης διευθέτησης στην περιοχή, που θα κατοχυρώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ΝΑΤΟ, θα ενισχύει την «προβολή ισχύος» των ΗΠΑ απέναντι στους ανταγωνιστές τους, τις θέσεις της ΕΕ.

• «Κρίκοι» του ίδιου επικίνδυνου σχεδιασμού είναι οι εξελίξεις στο Κυπριακό, όπου με την παρέμβαση Αμερικανών και Ευρωπαίων προωθούνται τα σχέδια οριστικής διχοτόμησης, καθώς και οι επικίνδυνες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στον Περσικό Κόλπο, με την «αποκατάσταση σχέσεων» χωρών της περιοχής με το Ισραήλ, υπό την «αιγίδα» των ΗΠΑ.

Γι' αυτό και με την «απομονωμένη» Τουρκία

• η ΕΕ παζαρεύει σε όλα τα πεδία, από το Προσφυγικό μέχρι τις εμπορικές σχέσεις,

• το ΝΑΤΟ επικαλείται με κάθε ευκαιρία τη σημασία της και αναβαθμίζει το ρόλο της στους επικίνδυνους σχεδιασμούς του,

• ενώ η εναλλαγή του «μαστιγίου» και του «καρότου» στις σχέσεις με τις ΗΠΑ υπηρετεί σταθερά το στόχο για παραμονή της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με τα ανάλογα «ανταλλάγματα».

Αυτό είναι το πλαίσιο του διαλόγου που στήνεται ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας.

• Τίποτα καλό δεν μπορεί να περιμένει ο λαός μέσα από έναν τέτοιο σχεδιασμό, που αφορά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που οξύνουν παραπέρα τους ανταγωνισμούς.

Σε αυτό το «τραπέζι» όπου προσέρχεται η ελληνική αστική τάξη για να αναβαθμίσει τη θέση της και για μεγαλύτερο μερτικό από τη «λεία», τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, γίνονται «χαρτί» στα χέρια των ιμπεριαλιστικών παζαριών. 

• «Η τράπουλα είναι σημαδεμένη» από τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, οι δε λαοί της περιοχής, μαζί και ο ελληνικός, «από χέρι» οι χαμένοι.

*

-- «Τουλάχιστον όσο έχουμε διερευνητικές επαφές υπάρχει ένα φρένο στην τουρκική επιθετικότητα. Και στο κάτω κάτω, πώς αλλιώς θα λύσουμε αυτά τα ζητήματα αν όχι με διάλογο;»

Η πείρα των 60 προηγούμενων γύρων των διερευνητικών επαφών είναι διαφωτιστική.

Μέσα στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, όχι μόνο δεν απέτρεψαν την επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά επί της ουσίας αποτέλεσαν πάτημα για την «αναβάθμιση» των απαράδεκτων διεκδικήσεών της (για τα χωρικά ύδατα και το εύρος τους, το εύρος του εναέριου χώρου, τις «γκρίζες ζώνες», την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών κ.ο.κ.), που συγκροτήθηκαν και ως στρατηγική, με τη «Γαλάζια Πατρίδα», ακριβώς επειδή οι θέσεις αυτές συντονίζονται με τα σχέδια των Αμερικανών και της ΕΕ περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, «πατάνε» πάνω στα σχέδια του ΝΑΤΟ, που δεν αναγνωρίζει εθνικά σύνορα στο Αιγαίο και το αντιμετωπίζει ως «ενιαίο επιχειρησιακά χώρο» για τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του.

Με τις απαράδεκτες αυτές διεκδικήσεις επανέρχεται και σήμερα η τουρκική αστική τάξη στο τραπέζι, και ενώ στο ενδιάμεσο δημιούργησε «τετελεσμένα στο πεδίο»,

• με ζεσταμένη την πλάτη από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ,

• με τα «σουλάτσα» του «Ορούτς Ρέις» εντός της ελληνικής ΑΟΖ,

• τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ κ.λπ.

Αυτό δείχνει και πόσο κάλπικο είναι το δίλημμα που θέτει η αστική τάξη, «διάλογος ή πολεμική εμπλοκή», αφού τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και τα πολεμικά «τζαρτζαρίσματα» αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος - το ένα αποτελεί συνέχεια του άλλου.

• Οι δε όποιες εύθραυστες και προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα στις αστικές τάξεις όχι μόνο δεν κλείνουν το κεφάλαιο των ανταγωνισμών, αλλά αποτελούν τον «πρόλογο» των επόμενων γύρων, συγκεντρώνουν επιπλέον «καύσιμη ύλη», αφού «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» των μονοπωλίων.

Επομένως το ζήτημα δεν είναι «αν συζητάμε», αλλά «ποιοι συζητάνε και τι;».

• Και αυτοί που συζητάνε δεν είναι δύο λαοί, αλλά δύο αστικές τάξεις, υπό την «ομπρέλα» ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και στο φόντο των επικίνδυνων σχεδιασμών τους, παζαρεύοντας μοιρασιές και κέρδη για τα συμφέροντά τους.

Είναι λοιπόν συζήτηση εξαρχής «σημαδεμένη», ένας διάλογος που δεν προωθεί ούτε την ειρήνη ούτε την ασφάλεια, και η όποια συμφωνία ακολουθήσει θα εμπεριέχει το σπέρμα της όξυνσης του ανταγωνισμού και των εντάσεων.

• Γι' αυτό και δεν ισχύει ότι στις διερευνητικές απλά «καταγράφουμε θέσεις», όπως λέει η κυβέρνηση, κρύβοντας πως αυτή η διαδικασία έχει συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά και κατάληξη ένα συνυποσχετικό όπου θα καταγράφονται - «αναβαθμίζονται» και επισήμως οι τουρκικές απαιτήσεις.

• Γι' αυτό και η ατζέντα του παζαριού «ανοίγει και πάει», παρά τις υποτιθέμενες «ρητές διαβεβαιώσεις» της κυβέρνησης ότι δεν συζητάει τίποτα άλλο παρά ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.

• Γι' αυτό και έχει ξεκινήσει η «προετοιμασία εδάφους» για τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, με τα αστικά επιτελεία να βαφτίζουν «μαξιμαλιστικές θέσεις» δικαιώματα όπως η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ.

*

-- «Η κυβέρνηση πάει στις διερευνητικές με επιπλέον όπλα στη φαρέτρα της, τις συμφωνίες για τον καθορισμό ΑΟΖ, τις νέες συμμαχίες, αλλά και με νέους εξοπλισμούς, που αυξάνουν την «αυτοπεποίθηση» της χώρας.»

Η επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία έρχεται όντως σαν «επιστέγασμα μιας εξωτερικής πολιτικής που έχει να παρουσιάσει συγκεκριμένα αποτελέσματα», όπως έλεγε ο πρωθυπουργός στην αρχή της βδομάδας.

Πολιτικής όμως η οποίας υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης, την προσπάθεια να αναβαθμίσει τη θέση της μέσα από τη συμμετοχή της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, να διεκδικήσει μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» των κερδών, τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής.

• Σε αυτή τη στρατηγική ταυτίζονται και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδειξε και η ΝΑΤΟική «ομοψυχία» που εκφράστηκε μέσα στη βδομάδα στη Βουλή, με αφορμή τα νομοσχέδια για την αγορά των 18 «Rafale» και την επέκταση της αιγιαλίτιδας στο Ιόνιο.

Όλα αυτά όμως όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, αλλά αντίθετα ανοίγουν την πόρτα μεγάλων κινδύνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συμφωνίες για τον καθορισμό ΑΟΖ με Ιταλία και τη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο, το αντίστοιχο παζάρι που βρίσκεται σε εξέλιξη με την Αλβανία για προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης για τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών, τα οποία η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «οδηγό» και για τις διευθετήσεις με την Τουρκία.

Τι επιβεβαιώνεται;

• Ότι επειδή αυτές οι συμφωνίες «σφραγίζονται» από τα συμφέροντα των ενεργειακών ομίλων, των αστικών τάξεων, των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, όχι μόνο δεν θωρακίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα αλλά, αντίθετα, με τα όσα προβλέπουν (π.χ. για μειωμένη επήρεια σε ελληνικά νησιά, ακόμα και στο μεγαλύτερο, την Κρήτη, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αλιεία, κ.ά.) τα υπονομεύουν και ανοίγουν την πόρτα για αντίστοιχους επώδυνους συμβιβασμούς σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, σε βάρος των λαών της περιοχής.

Αντίστοιχα, οι συμμαχίες που στήνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, οι «άξονες» προς τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, με στόχο τη διευκόλυνση των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, περιπλέκουν παραπέρα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τις βάζουν ακόμα περισσότερο μέσα στο ναρκοπέδιο των ευρύτερων ανταγωνισμών, προσθέτουν επιπλέον «πίεση» για επικίνδυνες διευθετήσεις.

Όσο δε για τους νέους «εξοπλισμούς του αιώνα», που τάχα θωρακίζουν αμυντικά τη χώρα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, τα ίδια έλεγαν και πριν από μερικά χρόνια, π.χ. για τις συμφωνίες για τα «F-16», για τις «ισορροπίες που αλλάζουν» κ.λπ., για να επιβεβαιωθεί στην πορεία ότι οι εξοπλισμοί αυτοί είναι στην υπηρεσία των ΝΑΤΟικών σχεδίων, που δίνουν «αέρα στα πανιά» της τουρκικής επιθετικότητας.

Είναι άλλωστε τα ΝΑΤΟικά σχέδια, στα οποία συμμετέχουν από κοινού ελληνικές και τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, αυτά που «γκριζάρουν» τα σύνορα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, και ενώ το ΝΑΤΟ έχει στήσει και μηχανισμό - «πλατφόρμα» που όπως φαίνεται ενεργοποιείται ξανά τώρα μαζί με την επανέναρξη των διερευνητικών, για να «τρέξουν» μια ώρα αρχύτερα οι επώδυνοι συμβιβασμοί και να κλείσουν «σε συμμαχικό πνεύμα» οι «διμερείς διαφορές», όπως βαφτίζεται η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την Τουρκία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 16-17/1/2021