Οδυσσέας Ελύτης: Ηράκλειο Κρήτης 2 Νοε. 1911 - Αθήνα 18
Μαρ. 1996 |
Οδυσσέας Ελύτης (2.11.1911 – 18.3.1996)
ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ [1-7]
6
Τι θέλεις τι ζητάς
πού ’ναι το νόημα που σου ’πεσε απ’ τα χέρια
Η μουσική που ακούς μόνος εσύ και τα γυμνά
Πόδια που αλλάζουν γη σαν της χορεύτριας
Ενώ τινάζεται ο κομήτης των μαλλιών της και μια σπίθα
Πέφτει μπροστά σου επάνω στο χαλί
Κει που κοιτάς να σε απατά η αλήθεια
Πού πας ποια θλίψη ποιο καιούμενο
Φόρεμα είναι αυτό που σου αποσπά τη σάρκα ποια
Μεταποιημένη αρχαία πηγή για να σε κάνει να χρησμοδοτείς
Έτσι φύλλο το φύλλο και βότσαλο το βότσαλο
Έφηβε γονατιστέ στον διάφανο βυθό
Που όσο κοιμάμαι και ονειρεύομαι τόσο σε βλέπω ν’ ανεβαίνεις
Μ’ ένα πανέρι πράσινα όστρακα και φύκια
Δαγκάνοντας σαν νόμισμα τη θάλασσα την ίδια που
Σου ’δωκε τη λάμψη αυτή το φως αυτό το νόημα που γυρεύεις.
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ, Ίκαρος, 1985 (σελ. 32)
***
ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [VIII-XIV],
ΧΙΙΙ
[...]
Μας χρειάζεται μια νομοθεσία που να διαμορφώνεται
όπως το δέρμα επάνω μας τον καιρό που μεγαλώνουμε.[...]
Έτσι που να μπορεί εκείνο που γεννά ο άνθρωπος
να ξεπερνά τον άνθρωπο δίχως να τον καταπιέζει.
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ, Ίκαρος, 1985 (σελ. 56)
***
Οδυσσέας Ελύτης: Ηράκλειο Κρήτης 2 Νοε. 1911 - Αθήνα 18
Μαρ. 1996
Σχέδιο (2 από 2), Μπάμπης Ζαφειράτος, 2 XI.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)
***
Οδυσσέας Ελύτης: Πάνω από τη σκουριά του χαλασμένου
κόσμου(*)
Δυστυχείς εμπροσθοφύλακες και ανάστροφοι
οδηγοί των βαρέων αρμάτων τ΄ουρανού
ως και τα σύννεφα είναι ναρκοθετημένα
το νου σας: από μας η άνοιξη εξαρτάται.
Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή
καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει
Όταν ακούς “τάξη” ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
(Μαρία Νεφέλη, Ίκαρος 1979)
(*) Ο Άλλος Νώε, Έξι Και Μία Τύψεις Για Τον ουρανό)
***
Από την άλλη μεριά του Κεραυνού. Το καμένο χέρι που θα ξαναβλαστήσει. Να
ισιώσει τις πτυχές του κόσμου.
[Εφτά Μέρες Για Την Αιωνιότητα - Τετάρτη, Έξι Και Μία
Τύψεις Για Τον ουρανό (1960), Ίκαρος, 2002]
***
Μας χρειάζεται μια νομοθεσία που να διαμορφώνεται
όπως το δέρμα επάνω μας τον καιρό που μεγαλώνουμε.[...]
Έτσι που να μπορεί εκείνο που γεννά ο άνθρωπος
να ξεπερνά τον άνθρωπο δίχως να τον καταπιέζει.
(Μυρίσαι Το Άριστον [VIII-XIV],
Ο Μικρός Ναυτίλος, Ίκαρος, 1985)
***
Ένα κλειδί γυρίζει κι απ’ τις δυο μεριές ή που κλείνεσαι
ο ίδιος
Ή που σ' όλους ανοίγεσαι.
ΠΡΟΣ ΤΡΟΙΑΝ, ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ. Ίκαρος, 1996Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ, Ίκαρος, 1985
***
Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή
καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει.
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ, Ίκαρος, 1979
_______