Φιντέλ: 6 χρόνια από τον θάνατό του — Τιμητική εκδήλωση στο STUDIO new star art cinema
Πλήθος κόσμου γέμισε τον κινηματογράφο STUDIO new star art cinema για να παρευρεθούν στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον ηγέτη της Κούβας Φιδέλ Κάστρο. Με το σύνθημα Τιμούμε, Διδασκόμαστε, Εμπνεόμαστε, Συνεχίζουμε απέδειξαν ότι ο Κομαντάντε μπορεί να πέρασε στην ιστορία πριν από έξι χρόνια, το παράδειγμά του όμως συνεχίζει να εμπνέει τους λαούς.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με βιντεοσκοπημένο μήνυμα από την Κούβα του Ριγοβέρτο Σάρσα Ρος (Rigoberto Zarza Ross), Διευθυντή Ευρωπαϊκού Τμήματος του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας με τους Λαούς (Instituto Cubano de Amistad con los Pueblos –ICAP).
*
Ομιλία του Πρέσβη της Δημοκρατίας της Κούβας
Aramís Fuente Hernández
(Μετάφραση: Όλγα Κυριακίδου)
Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι
Σήμερα είναι η έκτη επέτειος από τη βιολογική απώλεια του Κομαντάντε Φιδέλ Κάστρο Ρουζ, από εκείνη τη θλιβερή μέρα που εκείνος πέρασε οριστικά στην αθανασία.
Μια τέτοια περίσταση, χωρίς να παραβιάζει ή να βλάπτει εντελώς την παροιμιώδη σεμνότητα που χαρακτήριζε τον Κομαντάντε, μας προκαλεί ωστόσο να παρουσιάσουμε, προσπαθώντας πάντα να το κάνουμε μέσα σε πλαίσια που σέβονται αυτή τη σεμνότητα, μερικά από τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την εξαιρετική προσωπικότητά του, τη σφραγισμένη με αδιαμφισβήτητες ανθρώπινες και ιστορικές αξίες.
Όπως είπε ο αρχηγός του στρατού Ραούλ Κάστρο, πιστός στην ηθική φιλοσοφία του Μαρτί ότι «όλη η δόξα του κόσμου χωράει σ’ έναν κόκκο καλαμποκιού», ο ηγέτης της Επανάστασης απέρριπτε κάθε εκδήλωση λατρείας στην προσωπικότητα και παρέμεινε συνεπής σ’ αυτή τη στάση μέχρι τις τελευταίες του στιγμές, επιμένοντας ότι, αφού πεθάνει, το όνομα και η φυσιογνωμία του δε θα χρησιμοποιηθούν ποτέ για να ονομάσουν ιδρύματα, πλατείες, πάρκα, λεωφόρους, δρόμους ή άλλους δημόσιους χώρους, ούτε να χτιστούν στη μνήμη του μνημεία, προτομές, αγάλματα και άλλες παρόμοιες μορφές φόρου τιμής. Αυτή η επιθυμία του είναι σεβαστή και ισχύει στην Κούβα.
Έξι χρόνια μετά την αναχώρησή του, ακόμα και σήμερα πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν είναι πια μαζί μας, για να εντοπίσει και να καθοδηγήσει, με τη γνωστή οξυδέρκειά του και τη βαθιά αναλυτική του ικανότητα, τις πορείες δράσης και να υποδείξει τον ασφαλέστερο και φωτεινότερο δρόμο.
Μας μένει η απόλυτη ηρεμία από την πραγματικότητα οτι ο Φιδέλ, είναι μαζί μας σε όλους τους τομείς : στο παιδί που κοιτάει με εμπιστοσύνη το μέλλον και την πατρίδα, στον εργάτη που αναγνωρίζει και έχει πετύχει τα μεγαλύτερα του επιτεύγματα και τη σταθερή του πορεία, η οποία αναγνωρίστηκε και υπερασπίστηκε από τον αγρότη, που είναι ιδιοκτήτης της γης του και ξέρει ότι η εκμετάλλευση στην οποία είχε υποβληθεί, δε θα επέστρεφε. Στις δικαιωμένες και ενδυναμωμένες γυναίκες σε όλους τους τομείς της χώρας, χωρίς αδικίες και διακρίσεις. Στους νέους που υπερασπίζονται τη χώρα τους και ξέρουν ότι είναι το μέλλον της χώρας, όσον αφορά στην επανάσταση. Ο Φιδέλ, βρίσκεται ανάμεσα στους επιστήμονες που είναι ικανοί να εγγυηθούν την υγεία και την ανάπτυξη της επιστήμης στη χώρα. Βρίσκεται σε κάθε κατάκτηση της πατρίδας, στις πεποιθήσεις που πρέπει να συμπεριλάβουμε, για να είμαστε αξιοπρεπείς και να κοιτάμε προς το μέλλον με το μέτωπο ψηλά. Με τους στρατιώτες και τον ιστορικό λαό της Κούβας, ο οποίος αντιστάθηκε νικηφόρα στις συνεχείς επιθέσεις του ιμπεριαλισμού. Σε αυτόν που ήταν επικεφαλής της επανάστασης, χρωστάμε πολλές άλλες προόδους και κατακτήσεις που δε θα ήταν εφικτές, χωρίς εκείνον.
Ο Φιδέλ ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο πιο εξέχων μαθητής του αποστόλου της ανεξαρτησίας της Κούβας, Χοσέ Μαρτί, και συνέλαβε την ιδέα της επίθεσης στους στρατώνες της Μονκάδα, για να αποτρέψει τον κίνδυνο η κληρονομιά του (Μαρτί) να χαθεί τη χρονιά της συμπλήρωσης της εκατονταετηρίδας του. Οδήγησε τη γενιά των νέων που πολέμησαν ενάντια στη δικτατορία που είχε η χώρα εκείνη την εποχή και ήταν πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την αριστοκρατική ζωή τους για χάρη μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης πατρίδας. Όπως είπε ο εθνικός ποιητής της Κούβας Nicolás Guillén, ήταν ο Fidel που θα εκπλήρωνε την υπόσχεση του Martí να πετύχει το όνειρο της πατρίδας για ανεξαρτησία.
Ένας διάσημος Κουβανός συγγραφέας αναρωτιόταν: Πώς γίνεται ένα τόσο μικρό νησί της Καραϊβικής, άγνωστο σε εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο πριν από το 1959, να έχει πετύχει τόσο εξαιρετική διεθνή προβολή και να έχει γίνει μια χώρα μεγάλου κύρους και επιρροής; Πολλές από τις απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, υποστήριξε, οδηγούν στον Φιδέλ Κάστρο, τον μεγαλύτερο εμπνευστή και αρχιτέκτονα του έργου της Κουβανικής Επανάστασης.
Εμείς, οι Κουβανοί, τον θυμόμαστε κάθε μέρα, κάθε λεπτό και συνεχίζουμε να τον θεωρούμε αιώνιο οδηγό. Η ανησυχία και η αγάπη του για τα παιδιά και τους νέους υπήρξε μία σταθερά της δράσης του. Σήμερα μια νέα γενιά, διαμορφωμένη με τις αρχές και τις αξίες του, εγγυάται τη συνέχεια της επανάστασης και διατηρεί το ίδιο πνεύμα αγώνα και νίκης που πάντα μας εμφυσούσε.
Ο Φιδέλ επέδειξε μια διαρκή ενέργεια στο να σπέρνει και να υπερασπίζεται ιδέες σαν δυναμικούς σπόρους, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις της οικοδόμησης αυτής της νέας και πιο δίκαιης κοινωνίας, που είναι ο σοσιαλισμός, να αγωνιστεί για την ελευθερία των λαών που υφίστανται την ιμπεριαλιστική καταπίεση, για την αξιοπρέπεια, την ειρήνη. και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πάντα κατάφερνε να μεταδώσει, με την ακριβή σκέψη και δράση του, ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Ωστόσο, ποτέ δεν καλλιέργησε ψευδείς προσδοκίες, αλλά μιλούσε πάντα με την αλήθεια και την απόλυτη διαφάνεια. Από τις πρώτες στιγμές του θριάμβου, προειδοποίησε το λαό ότι η επανάσταση θα ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα και γεμάτο κινδύνους και ότι θα έπρεπε να ξεπεράσει αναρίθμητα εμπόδια για να διαφυλάξει και να υπερασπιστεί την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την ελευθερία, που είχαν στοιχίσει τόσες προσπάθειες και ζωές στο λαό μας. Ο Φιδέλ ήταν εξαρχής σίγουρος ότι μια αληθινή επανάσταση (...) ήταν ασυμβίβαστη με τα συμφέροντα των ΗΠΑ».
Στις πιο τεταμένες στιγμές τον έβλεπαν πάντα να αναλύει, μαζί με τους δικούς του ανθρώπους, τα πιο διαφορετικά γεγονότα και να ορίζει τον τρόπο αντιμετώπισής τους, με ενότητα και αισιοδοξία. Σε αυτόν οφείλουμε την ενότητα που σφυρηλατήθηκε στο λαό μας, που μας εμφύσησε μόνιμα και χωρίς την οποία δε θα ήταν δυνατά ούτε ο θρίαμβος ούτε η σιδερένια αντίσταση, που υπήρξε μέχρι σήμερα η εγγύηση της επανάστασης.
Μπροστά στον οικονομικό πόλεμο αλλά και τον πόλεμο κάθε είδους που εξαπέλυσαν οι ιμπεριαλιστές εναντίον της Κούβας, από το θρίαμβο της επανάστασης το 1959, μπροστά στις δολιοφθορές, τις προκλήσεις, την εισβολή των μισθοφόρων στην Playa Girón, την Οκτωβριανή Κρίση, τις αντεπαναστατικές συμμορίες, την τρομοκρατία, τον εγκληματικό οικονομικό, εμπορικό και χρηματοοικονομικό αποκλεισμό που εξακολουθούν να συντηρούν και να ενισχύουν, τις μόνιμες προσπάθειες απομόνωσης της χώρας, τις συστηματικές και απατηλές εκστρατείες συκοφαντικής δυσφήμησης, η πολιτική οξυδέρκεια του Φιδέλ και η ακριβής καθοδήγησή του πάντα δημιουργούσαν εμπιστοσύνη και πεποίθηση για τη νίκη.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Τσε, στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του προς τον κουβανικό λαό, τόνισε τις ιδιότητές του ως ηγέτη και επαναστάτη και επιβεβαίωσε ότι σπάνια ένας πολιτικός άνδρας έλαμψε πιο έντονα από τις ημέρες της κρίσης του Οκτωβρίου 1962.
Ο Φιδέλ είναι σύμβολο για τους φτωχούς και όσους υφίστανται εκμετάλλευση σ’ αυτό τον κόσμο και πολλοί αναγνωρίζουν σε αυτόν μια από τις πιο λαμπρές και εξέχουσες προσωπικότητες αυτής της εποχής. Εμπνέει σεβασμό και θαυμασμό παντού, αλλά ιδιαίτερα μεταξύ των πιο στερημένων λαών της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, στους οποίους πρόσφερε την άνευ όρων αλληλεγγύη του, και η σοσιαλιστική επανάσταση που οδήγησε έγινε παράδειγμα του αντιαποικιοκρατικού αγώνα, του αγώνα κατά του απαρτχάιντ και του ιμπεριαλισμού, για τη χειραφέτηση και την αξιοπρέπεια των λαών.
Σε αυτόν οφείλουμε επίσης τις έννοιες και τις αξίες του διεθνισμού και της αλληλεγγύης που συνθέτουν τη συνείδηση και τις πράξεις του κουβανικού λαού, όπως αποδεικνύεται από τον ηρωικό αγώνα του Βιετναμέζικου λαού και πιο πρόσφατα, προς την επανάσταση της Βενεζουέλας, με επικεφαλής τον ηγέτη της Ούγκο Τσάβες.
Εκείνος συνέλαβε και έκανε πράξη τη χωρίς αμοιβαίο όφελος συνεργασία που, από την αρχή κιόλας της επανάστασης, η Κούβα παρέχει σε δεκάδες χώρες με τη συμμετοχή χιλιάδων συνεργατών. Στο διεθνιστικό του πνεύμα και στην αντανάκλασή του στο λαό μας οφείλεται η αποφασιστική συμβολή της Κούβας στους αγώνες των αφρικανικών λαών για την απελευθέρωση από την αποικιοκρατία.
Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Κούβα του διακεκριμένου Νοτιοαφρικανού επαναστάτη Νέλσον Μαντέλα, στην οποία απέτισε φόρο τιμής στην αλληλεγγύη της Κούβας στους αφρικανικούς λαούς, είπε: «Ήρθαμε με την αίσθηση του μεγάλου χρέους που έχουμε συνάψει με το λαό της Κούβας. Ποια άλλη χώρα, αναρωτήθηκε ο Μαντέλα, έχει ιστορία μεγαλύτερου αλτρουισμού από αυτήν που εκδήλωσε η Κούβα στις σχέσεις της με την Αφρική;
Αυτό που εντυπωσιάζει στον Φιδέλ είναι το όραμά του για το μέλλον, που επιβεβαιώθηκε σε διάφορες περιπτώσεις και το οποίο οδήγησε έναν Αλγερινό ηγέτη να δηλώσει ότι ο Φιδέλ ταξιδεύει στο μέλλον και επιστρέφει για να το εξηγήσει.
Μια απόδειξη είναι, όταν πολύ λίγοι μιλούσαν ακόμη για την κλιματική αλλαγή και τις τρομερές επιπτώσεις που θα προκαλούσε στην ανθρωπότητα, η έγκαιρη έκκληση και η προειδοποιηση του στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, που πραγματοποιήθηκε στη Βραζιλία το 1992. Εκεί προειδοποίησε ότι «ένα σημαντικό βιολογικό είδος κινδυνεύει να εξαφανιστεί λόγω της ταχείας και προοδευτικής εκκαθάρισης των φυσικών συνθηκών διαβίωσής του: ο άνθρωπος» και επεσήμανε ξεκάθαρα ότι «οι καταναλωτικές κοινωνίες ευθύνονται θεμελιωδώς για τη φρικτή καταστροφή του περιβάλλοντος και τον αντίκτυπο των πράξεών τους, που αλλάζουν τις κλιματικές συνθήκες με καταστροφικές συνέπειες’’, είπε,’’ τις οποίες ήδη αρχίζουμε να υφιστάμεθα’’.
30 χρόνια μετά από αυτή την καταγγελία, η κατάσταση σήμερα είναι πρακτικά μη αναστρέψιμη. Εκεί επίσης, για άλλη μια φορά, απηύθυνε μια επιτακτική έκκληση για μια πιο ορθολογική ανθρώπινη ζωή, μια δικαιότερη διεθνή τάξη, μια βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς ρύπανση. Και μια οραματική αξίωση: πληρώστε το οικολογικό χρέος και όχι το εξωτερικό χρέος. Να εξαφανιστεί η πείνα και όχι ο άνθρωπος. Αύριο, δήλωσε, θα είναι πολύ αργά για να κάνουμε αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολύ καιρό.
Αλλά ίσως το πιο εμφανές παράδειγμα αυτού του προφητικού οράματος ήταν όταν, το 1989, αφού εξέθεσε την περίπλοκη κατάσταση που υπήρχε στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, δήλωσε:
«... Αν αύριο ή κάποια μέρα ξυπνούσαμε με την είδηση ότι έχει δημιουργηθεί μεγάλη εμφύλια διαμάχη στην ΕΣΣΔ, ή, ακόμη, αν ξυπνούσαμε με την είδηση ότι η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, (...) ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες η Κούβα και η Κουβανική Επανάσταση θα συνέχιζαν να πολεμούν και θα συνέχιζαν να αντιστέκονται!».
Με αυτόν τον τρόπο, ένα σαφές και στρατηγικό όραμα για το μέλλον και οι ανυποχώρητες επαναστατικές του αντιλήψεις για στέρεα σφυρηλατημένες αρχές ενώθηκαν, για να υπερασπιστούν την Κουβανική Επανάσταση με κάθε κόστος και να συνεχίσουν, με όποιο κόστος, να χτίζουν τη νέα μας κοινωνία.
Όσοι νόμιζαν και αυταπατήθηκαν ότι παρόμοια κατάρρευση θα συμβεί στην Κούβα, ως εύλογη συνέπεια και λόγω των ενεργειών του ιμπεριαλιστικού εχθρού, έκαναν για άλλη μια φορά λάθος. Ο λαός αντιστάθηκε και αντιμετώπισε με γενναιότητα ένα από τα πιο πολύπλοκα και δύσκολα στάδια που πέρασε η επανάσταση, γιατί σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να αποκηρύξει τα κύρια επιτεύγματά της. Διαφυλάχθηκε επίσης το δικαίωμα και η ελπίδα διατήρησης του σοσιαλισμού ως ρεαλιστικής επιλογής, χωρίς να δοθεί χώρος στην ιδέα ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές στον καπιταλισμό.
Για άλλη μια φορά, είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε σε ένα απόσπασμα του αρχηγού του στρατού, όταν είπε: Η εξουσία του Φιδέλ και η στενή σχέση του με το λαό ήταν καθοριστικές για την ηρωική αντίσταση της χώρας στα δραματικά χρόνια της ειδικής περιόδου. Λίγοι στον κόσμο στοιχηματίζουν στην ικανότητά μας να αντισταθούμε και να νικήσουμε μπροστά στις αντιξοότητες και την ενισχυμένη εχθρική πολιορκία. Ωστόσο, ο λαός μας υπό την ηγεσία του Φιντέλ έδωσε ένα αξέχαστο μάθημα σταθερότητας και πίστης στις αρχές της Επανάστασης.
Ένας από τους πιο οξυδερκείς ορισμούς του Fidel σε αυτές τις συνθήκες, εν μέσω περιορισμών κάθε είδους, εκτός από τον προσδιορισμό των τομέων στρατηγικής ανάπτυξης, που θα ήταν θεμελιώδεις για την ανάπτυξή μας και στους οποίους δε θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να εργαζόμαστε, όπως η βιοτεχνολογία, η φαρμακοβιομηχανία και η διατήρηση των συστημάτων εκπαίδευσης και υγεία, καθώς και η προσπάθεια να εξασφαλιστεί η τροφή του λαού, ήταν η έκκλησή του ότι το πρώτο πράγμα που έπρεπε να σωθεί ήταν ο Πολιτισμός , στην ευρύτερη και πιο περιεκτική του αντίληψη. Για άλλη μια φορά καταδείχθηκε το όραμα και η σοφία του να προσδιορίσει τις στρατηγικές πτυχές για την προστασία του λαού και των αξιών του, τη διατήρηση και επιβίωση της επανάστασης και την ακεραιότητα του έθνους.
Ο Φιδέλ ήταν έμπνευση και θα μου επιτρέψετε να ολοκληρώσω με ένα απόσπασμα από ένα όμορφο ποίημα του παγκοσμίως αναγνωρισμένου Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα που έλεγε:
θα πέφταμε όλοι αν έπεφτε η Κούβα,
μα εμείς θα τη σηκώναμε στα χέρια, (...)
Κι αν πάει κανείς ν’ αγγίξει έστω μια τρίχα
της Κούβας, που τα χέρια σου λυτρώσαν,
των λαών μας τις γροθιές θα βρει μπροστά του,
θα πάρουμε τα όπλα τα θαμμένα:
το αίμα κι η περηφάνια θα στραφούνε
την Κούβα να υπερασπιστούν τη λατρεμένη.
Η αναχώρηση του Φιδέλ ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένα γεγονός που επηρέασε όχι μόνο τον κουβανικό λαό, αλλά και τον κόσμο όλο.
Ευχαριστώ πολύ,
(Ολόκληρο το ποίημα του Νερούδα, και με τη φωνή του ποιητή, σε μετάφραση Μπάμπη Ζαφειράτου, από την Μποτίλια, 24/11/2017).
*
Ομιλία Επιτετραμμένου, Πρεσβευτή Συμβούλου της Πρεσβείας της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα
Freddy Jesús Fernández Torres
Εκ μέρους του λαού της Βενεζουέλας, της κυβέρνησης μας και του Προέδρου μας, Νικολάς Μαδούρο, σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να τιμήσω τη μνήμη του Φιντέλ Κάστρο, μιας ζωτικής φυσιογνωμίας μιας φυσιογνωμίας δύναμης, έμπνευσης και θεμελιώδους συμβόλου όλων των λαών που αγωνίζονται για να κατακτήσουν έναν κόσμο πραγματικής δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρήνης.
Ανήκω σε μια γενιά επαναστατών που σημαδεύτηκε βαθιά από το αποτύπωμα του Φιντέλ και από την αδιάκοπη ηρωική πράξη του Κουβανικού λαού.
Ενός λαού αξιοπρεπή που ο ιμπεριαλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών και οι σύμμαχοί τους, τον έχουν αποκλείσει και πολιορκήσει, και που, ωστόσο εκείνος απαντά στον κόσμο με την ηχηρή του αλληλεγγύη, θεραπεύοντας τους αρρώστους, αποκαθιστώντας την όραση σε εκατομμύρια ανθρώπους και προάγοντας την εκμάθηση της ανάγνωσης στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική.
Ανήκω σε μια γενιά επαναστατών που έμαθαν από τον Φιντέλ ότι η ήπειρός μας απαιτούσε τα δικά της στρατηγικά οράματα και τις δικές τις τακτικές, που να ταιριάζουν στην ιστορία και τις πραγματικότητες μας.
Από τον Φιντέλ μάθαμε να είμαστε σταθεροί στις αξίες μας, πιστοί στον αγώνα μας και στοργικοί προς τους λαούς μας.
Χρειάζονται πολλές δεκαετίες για να μιλήσει κάποιος για τον Φιντέλ. Οι ζωές μας δεν είναι αρκετές για να τιμήσουμε τη μνήμη του.
Ο Χούλιο Κορτάσαρ, ο μεγάλος Αργεντινός συγγραφέας, μας είπε ότι :
«Ο Φιντέλ είναι ένας άνθρωπος που ενσαρκώνει την ίδια την Επανάσταση όπως είναι: ως κατεύθυνση, ως προσανατολισμό, ως φυσιογνωμία. Είναι προφανές ότι για τον κουβανικό λαό συνολικά… είναι ήδη ένα σύμβολο που αποκτά αξία έξω από το ανθρώπινο, έξω από το καθημερινό.
Όταν η λέξη Φιντέλ ακούγεται στο στόμα ενός παιδιού, ενός ενήλικα εκτός από την άμεση αξία της, έχει και μια σειρά από αντηχήσεις όπως η μουσική της φυσαρμόνικας που αγγίζει τις χορδές της ευαισθησίας, της συνέιδησης. Ο Φιντέλ είναι ο γλύπτης της Κουβανικής Επανάστασης.»
Σε ένα ποίημα, ο Πάμπλο Νερούδα λέει:
Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σε ευγνωμονούνε:
τα λόγια δράση, οι πράξεις σου τραγούδια,
γι’ αυτό κι εγώ σου φέρνω απ’ την πατρίδα
μια κούπα με κρασί: είναι το αίμα
ενός λαού από τα έγκατα της γης μου
που απ’ τη σκιά δροσιά θα στάξει εντός σου,
είναι οι μεταλλωρύχοι των αιώνων
που απ’ την κρύα γη βγάζουνε λάβα.
Και κλείνει το ποίημα του με αυτούς τους στίχους που υποδηλώνουν μια δέσμευση που αγγίζει όλες τις ευαίσθητες χορδές μας:
Κι αν πάει κανείς ν’ αγγίξει έστω μια τρίχα
της Κούβας, που τα χέρια σου λυτρώσαν,
των λαών μας τις γροθιές θα βρει μπροστά του,
θα πάρουμε τα όπλα τα θαμμένα:
το αίμα κι η περηφάνια θα στραφούνε
την Κούβα να υπερασπιστούν τη λατρεμένη.
Αυτά έγραψε ο Πάμπλο Νερούδα αναφερόμενος στον Φιντέλ Κάστρο.
Σύμφωνα με τα λόγια του Ούγκο Τσάβες, «Ο Φιντέλ είναι ένας γίγαντας, αλλά πάνω απ’ όλα δάσκαλος, πόσα έχω μάθει εγώ από τον Φιντέλ, έναν δάσκαλο, έναν πατέρα που διδάσκει που μελετά πολύ».
Ο Τσάβες δηλώνει επίσης ότι « Ο Φιντέλ είναι ένας γίγαντας, από τους τελευταίους του 20ου αιώνα. Είναι τόσο ικανός που πέρασε και στον 21ο αιώνα(…) Ο Φιντέλ κατευθύνεται και στον 22ο ή τον 23ο αιώνα γιατί είναι ένα από αυτά τα πλάσματα που δεν πεθαίνουν ποτέ».
Θέλω να ολοκληρώσω τον χαιρετισμό μου με λίγα λόγια του Προέδρου Νικολάς Μαδούρο για τον Φιντέλ Κάστρο: «Επέτυχε την αποστολή του σε αυτή τη γη, την πέτυχε ξεπερνώντας τις μεγαλύτερες προσδοκίες που θα μπορούσαν να υπάρχουν. Λίγες ζωές υπήρξαν τόσο ολοκληρωμένες, τόσο φωτεινές. Φεύγει αήττητος, ή καλύτερα όπως εσείς λέτε, δεν φεύγει, μένει αήττητος ανάμεσά μας, αθωωμένος, απολύτως αθωωμένος από τη μεγάλη ιστορία της Πατρίδας!»
Ο Φιντέλ και ο Τσάβες, ο Τσάβες και ο Φιντέλ, μας δίδαξαν ότι αποτελούσαν ένα λαό. Μας άφησαν το καθήκον να γίνουμε σαν αυτούς. Είναι ένα καθήκον που μάλλον απέχει πολύ από τις ανθρώπινες δυνατότητές μας, αλλά μας δεσμεύει μόνιμα να προσπαθούμε να το εκπληρώσουμε.
(Οι στίχοι από το ποίημα του Νερούδα για τον Φιντέλ στο οποίο αναφέρθηκε και ο Πρέσβης της Κούβας, είναι από τη μετάφραση του Μπάμπη Ζαφειράτου στην Μποτίλια, 24/11/207).
*
Ομιλία του Επιτετραμμένου Της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας Του Κράτους Της Παλαιστίνης
Yussef Dorkhom
Εξοχότατοι
Αξιότιμοι προσκεκλημένοι
Κυρίες και κύριοι
Επιτρέψτε μου, εκ μέρους της ηγεσίας μας και εκ μέρους όλων των Παλαιστινίων που ζουν στην κατεχόμενη πατρίδα και στη διασπορά, και εξ ονόματος των ελεύθερων ανθρώπων του κόσμου, να σας μεταφέρω τους θερμότερους μας αγωνιστικούς χαιρετισμούς με αυτή την μεγάλη ευκαιρία να τιμήσουμε τον αείμνηστο επαναστάτη ηγέτη Φιδέλ Κάστρο στην έκτη επέτειο από τον θάνατό του. Ο θρυλικός ηγέτης που ξεκίνησε με τον Τσε Γκεβάρα και τους συντρόφους του και τους εκπαίδευσε σε ένα επαναστατικό κίνημα ενάντια στη σκλαβιά και την τυραννία ξεπέρασε τα όρια του κόσμου με την επιρροή και τις πεποιθήσεις του.
Ο Φιδέλ Κάστρο δεν ήταν ικανοποιημένος μόνο με την απελευθέρωση, και την ανάπτυξη της χώρας του, την υπεράσπιση της, τη διατήρηση του πλούτου της και την παροχή εργασίας, εκπαίδευσης, υγείας και αξιοπρεπούς ζωής στους φτωχούς και εργαζομένους. Αντίθετα, ηγήθηκε επίσης μιας παγκόσμιας εκστρατείας για την υπεράσπιση των λαών και των απελευθερωτικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, πιστεύοντας στην πληρότητα της αντιπαράθεσης και στην αποτελεσματικότητα της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ όλων των απελευθερωτικών δυνάμεων στον κόσμο. Όλες οι τιμωρίες, οι πειρασμοί, οι απειλές, τα συνωμοτικά σχέδια και οι απόπειρες δολοφονίας δεν υπονόμευσαν την αποφασιστικότητά του και δεν εγκατέλειψε τις θέσεις και τις αρχές του και συνέχισε τον αγώνα του.
Το όραμα του Φιδέλ Κάστρο δεν περιοριζόταν σε έναν απομονωτικό εθνικισμό σε συγκεκριμένη περιφερειακή διάσταση, αλλά είχε έναν διακεκριμένο παγκόσμιο ρόλο στο να στέκεται δίπλα στους λαούς και να υποστηρίζει τα ζητήματά τους ειδικά γιατί το Παλαιστινιακό είναι το επίκεντρο της αραβικής υπόθεσης, σε συντονισμό , αλληλεπίδραση και συνεχής συνεργασία με τους ηγέτες της παλαιστινιακής επανάστασης και τον φίλο του, τον μάρτυρα Γιασέρ Αραφάτ. Ο Φιδέλ ήταν πραγματικός φίλος των Παλαιστινίων και ένας από τους κύριους υποστηρικτές στην υπεράσπιση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού στην απελευθέρωση και την ανεξαρτησία.
Η Παλαιστίνη ήταν παρούσα σε όλες τις ομιλίες και τις συναντήσεις του σε όλα τα φόρουμ. Κατήγγειλε τις πρακτικές της κατοχής και τόνισε την ανάγκη να αποσυρθεί το Ισραήλ από τα παλαιστινιακά εδάφη. Η Κούβα εξακολουθεί να είναι, μέχρι σήμερα, ένα προπύργιο δίπλα στο λαό μας, παρά τα δεινά της από τον αποκλεισμό για δεκαετίες.
Αγαπητά μου αδέλφια, είναι δύσκολο για εμάς, με λίγες λέξεις ή σελίδες, να αναθεωρήσουμε την ιστορία και τους σταθμούς της ζωής, του αγώνα και του χαρίσματος ενός εξαιρετικού ηγέτη στο μέγεθος του Φιδέλ Κάστρο, ενός εκλεπτυσμένου και σοφού στρατηγού, όπως περιγράφεται από τους εχθρούς τους πριν από τους φίλους και τους συμμάχους του.
Το κατέστησε εφικτό, χωρίς να ανταγωνίζεται με τον τίτλο του «Ιστορικού Ηγέτη και ενός Παγκόσμιου Συμβόλου», που μας άφησε η φυσική του παρουσία, έξι χρόνια πριν, αλλά άφησε σαν κληρονομιά τπμ αγώνα του και μας υπέδειξε οτι οπ δρόμος είναι ο εξής : ο δρόμος είναι πάντα μπροστά μέχρι τη νίκη, μέχρι τη νίκη, μέχρι τη νίκη. Ζήτω οι αγώνες των λαών και ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη.
*
Νίκος Καρανδρέας, ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ και Πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης
Είπε πως «ο Φιντέλ Κάστρο συνδύαζε την οξυδέρκεια, την ικανότητα να συλλαμβάνει το κεντρικό σημείο της ιστορικής στιγμής, την αποφασιστικότητα και την πίστη στις αστείρευτες δυνατότητες του εργαζόμενου λαού. Μπόρεσε να συνδυάσει το αντιιμπεριαλιστικό και ανθρωπιστικό μήνυμα του Χοσέ Μαρτί με τον Μαρξισμό-Λενινισμό και να οδηγήσει τον Κουβανικό στην νικηφόρα έκβαση μιάς σχεδόν ενενηντάχρονης επαναστατικής πορείας. Έτσι, μετά τη νίκη της Επανάστασης, όταν ο ταξικός αγώνας συνδυάστηκε απόλυτα με την απόκρουση των επιθέσεων του ιμπεριαλισμού, ο Φ. Κάστρο, μαζί με τους συντρόφους του, αναγνώρισε έγκαιρα και διακήρυξε σύμφωνα με τη λαϊκή βούληση, πως η εθνική κυριαρχία είναι άρρηκτα δεμένη και δεν μπορεί να κερδηθεί παρά μόνο μέσα από την πάλη για τον σοσιαλισμό, πως η επανάσταση στη Κούβα αλλά και σ’ ολόκληρη τη Λατινική Αμερική δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστική.»
(Ολόκληρη η ομιλία από την Μποτίλια Στον Άνεμο).
*
Δέσποινα Μάρκου, Πρόεδρος της Ε.Ε.Δ.Δ.Α. της Ελληνικής Επιτροπής της Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης
Τόνισε πως: «Ο Φιδέλ Κάστρο στη ζωή του έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα του κουβανικού λαού για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, κράτησε ζωντανή την Επανάσταση μέσα στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που επιβάλλει ο οικονομικός, εμπορικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός του ιμπεριαλισμού πρώτα και κύρια των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τα ψηφίσματα και τις καλυμμένες δραστηριότητες κατά της κυβέρνησης της Κούβας για δήθεν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για έλλειψη δημοκρατίας. Σφυρηλάτησε την ενότητα του κουβανικού λαού γύρω από τα οράματα και τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, γύρω από το ΚΚ Κούβας και την ηγεσία του. Για την ΕΕΔΔΑ, μια οργάνωση που εκφράζει την αλληλεγγύη της με τους λαούς που αγωνίζονται, ο Φιδέλ Κάστρο είναι αυτό που ο Μπέρτολντ Μπρεχτ ονόμασε όχι απλά καλούς, όχι απλά πολύ καλούς αλλά απόλυτα αναγκαίους ανθρώπους που αγωνίζονται, ένα αδιαμφισβήτητο σύμβολο της διεθνιστικής αλληλεγγύης, που προσφέρθηκε απλόχερα σε όποιον λαό τη χρειάστηκε και τη ζήτησε, για να αντιμετωπίσει αρρώστιες, επιδημίες, σεισμούς, πλημμύρες, κυκλώνες, κάθε είδους καταστροφή. Στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, ακόμα και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Με το σύνθημα ότι η Κούβα δεν προσφέρει αυτό που της περισσεύει, αλλά τα λίγα που έχει».
(Ολόκληρη η ομιλία από την Μποτίλια Στον Άνεμο).
*
Ανάμεσα στις ομιλίες των καλεσμένων τραγούδησαν και έπαιξαν οι μουσικοί:
Η Marlem Caridad Olano από την Κούβα ερμήνευσε το τραγούδι ”Cabalgando con Fidel” του Ραούλ Τόρες, ακούστηκε "Το τραγούδι του Εκλεκτού" του Σίλβιο Ροδρίγες.
(Και τα δύο τραγούδια από την Μποτίλια, 25/11/2019).
Ο Χιλανός Alejandro Diaz Corvalán Plegaria ερμήνευσε τα μουσικά κομμάτια με τη συνοδεία κιθάρας ”Α un Labrador” (Victor Jara) και ”A Desalambrar” (Daniel Viglietti).
*
Γιώργος Μαυρίκος, επίτιμος Πρόεδρος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.
Ο ΦΙΔΕΛ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ
Αγαπητοί φίλοι,
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Τη θεωρητική κα ιστορικοπολιτική προσέγγιση για το Φιντέλ ήδη την ακούσαμε από τις εύστοχες ομιλίες που έδωσαν οι προηγούμενοι ομιλητές.
Επειδή θα ήταν βαρετό να επαναλάβω ειπωμένα λόγια, θα μου επιτρέψετε χωρίς παρεξήγηση να καταθέσω προσωπικές μαρτυρίες, σε περιστατικά και γεγονότα που στο μυαλό μου και στο κριτήριό μου αποδείχνουν στοιχεία μιας μεγάλης και ολοκληρωμένης επαναστατικής προσωπικότητας που δεν κατέχει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία απλά και μόνο για να θυμίζει εντυπωσιακά τσιτάτα, αλλά την έχει σαν καθημερινό δημιουργικό οδηγό για δράση. Μια ολοκληρωμένη επαναστατική προσωπικότητα που πίστευε στον πρωτοπόρο, ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και αυτή την πίστη του την αποδείκνυε έμπρακτα.
Μέχρι τα δύο περιστατικά που θα αναφέρουμε γνώριζα, όπως σχεδόν όλοι, την πολύωρη και σπουδαία ομιλία που είχε κάνει στην έναρξη του 10ου Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Συνεδρίου που έγινε στην Αβάνα το 1982, αναδεικνύοντας τους ακατανίκητους αγώνες των εργαζομένων και των Λαών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η φωτογραφία με τον Φιντέλ στο βήμα του 10ου Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Συνεδρίου της ΠΣΟ υπάρχει στα γραφεία αμέτρητων συνδικάτων σε όλο τον κόσμο.
Σταματάω όμως τα εισαγωγικά και πάμε στο …. Συνέδριο της ΓΣΕΕ που γίνεται στο ξενοδοχείο Νοβοτέλ, στην πλατεία Βάθης. Η Κουβανέζικη αντιπροσωπία ζητά να μας συναντήσει. Είμαστε έναν χρόνο μετά τις ανατροπές που έφεραν ανάποδα τον κόσμο. Ο κουρνιαχτός για το παγκόσμιο κοινό σπίτι, για το τέλος τάχα του Ψυχρού Πολέμου κλπ. έχει σκεπάσει τα πάντα. Στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα, ο ρεφορμισμός ζητά τη διάλυση της ΠΣΟ και την απορρόφησή της από τη Διεθνή των «Ελεύθερων» Συνδικάτων. Μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΠΣΟ δηλώνουν την πρόθεσή τους να αποχωρήσουν. Η CGT Γαλλίας, η CGIL Ιταλίας πχ ζητούν τη διάλυση της ΠΣΟ και την προσχώρησή της στη Διεθνή των «Ελεύθερων» που ήταν και συνεχίζει να είναι μηχανισμός των μονοπωλίων και τυφλός υπηρέτης του ιμπεριαλισμού.
Η συνάντηση έγινε στα Γραφεία της ΕΣΑΚ στη Μενάνδρου 44. Από την πλευρά μας παρόντες ήταν ο Γιάννης Επιτρόπου, Πρόεδρος της ΕΣΑΚ, αξέχαστος και σπουδαίος αγωνιστής, ελεύθερος σκοπευτής της ΟΠΛΑ και Μακρονησιώτης, και ο ομιλών. Ο Κουβανός συνδικαλιστής Λιονέλ Γκονσάλεζ, υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Κούβας, της ηρωικής CTC, μας ενημερώνει ότι η απόφαση του Φιντέλ είναι να μη διαλυθεί η ΠΣΟ και στην περίπτωση που η πλειοψηφία των οργάνων της ΠΣΟ αποφασίσει τη διάλυσή της, τότε οι Κουβανοί θα προχωρήσουν στην ανασύστασή της. Μας παρουσίασε την ανάλυσή τους για την κατάσταση και τα άμεσα καθήκοντα στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα και ζήτησε να συμπορευτεί η ΕΣΑΚ με τη γραμμή διατήρησης και ενίσχυσης της ΠΣΟ.
Τώρα όλα ίσως ακούγονται απλά. Τότε δεν ήταν καθόλου απλά. Kαταναλώσαμε πολύ χρόνο και πολλές συζητήσεις μέχρι να καταλήξουμε στην ξεκάθαρη θέση και ξεκινήσουμε τις διμερείς συνδικαλιστικές επαφές για τη συγκρότηση διεθνούς συνδικαλιστικού μπλοκ ενάντια στη διάλυση της ΠΣΟ. Μέχρι που φτάσαμε να απευθυνθούμε ανοιχτά, δημόσια, στα μεγάλα συνδικάτα όλων των χωρών μελών της ΠΣΟ και να δηλώσουμε λίγο πριν από το Συνέδριο της ΠΣΟ στη Δαμασκό το 1994 ότι:
«Σας υπογραμμίζουμε για μια ακόμη φορά ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταστρέψει την ΠΣΟ. Υπάρχουν πολλά αγωνιστικά συνδικάτο που δε φοβούνται και που θα βοηθήσουν την ΠΣΟ να δυναμώσει. Είμαστε με αυτούς τους συντρόφους και μαζί θα δουλέψουμε για να κάνουμε την ΠΣΟ δυνατότερη. Όποιος θέλει, όποιος φοβάται, μπορεί να φύγει μαζί με τους Ιταλούς και τους Γάλλους. Οι πραγματικοί αγωνιστές θα μείνουν εδώ μαζί μας. Ο αγώνας συνεχίζεται».
Στο Συνέδριο με οριακή πλειοψηφία αποκρούστηκαν οι διαλυτικές προτάσεις των ρεφορμιστών και άρχισε η δύσκολη προσπάθεια της ανασυγκρότησης. Έξι (6) χρόνια αργότερα, σαν αντιπρόεδρος τότε της ΠΣΟ, στην Αβάνα, στη δεξίωση που έδινε την Πρωτομαγιά η Κουβανική ηγεσία, όταν ο μεταφραστής είπε στον Φιντέλ ότι ο σύντροφος είναι από την Ελλάδα και Αντιπρόεδρος της ΠΣΟ, αφού ρώτησε τι κάνει ο Χαρίλαος, τραβά από το χέρι πιο κοντά του τον Πέδρο Ρος, Γενικό Γραμματέα της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Κούβας κι επίσης Αντιπρόεδρο της ΠΣΟ, και με αυστηρό τόνο μας εξήγησε σύντομα την ανάγκη ενίσχυσης της ΠΣΟ. Τέτοιος ήταν ο Φιντέλ. Με γνώση και αυθεντικό ενδιαφέρον για την κατάσταση της εργατικής τάξης και τους αγώνες της σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κι ένα ακόμη γεγονός που με εντυπωσίασε: Στην αίθουσα του «Συνεδριακού Μεγάρου» γίνεται το τακτικό Συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Κούβας: 4.500 αντιπρόσωποι, 35 διεθνείς συνδικαλιστικές αντιπροσωπίες και όλο το Υπουργικό Συμβούλιο. Τέσσερεις μέρες κράτησε το Συνέδριο. Ο Φιντέλ δεν έφυγε από τη θέση του ούτε λεπτό. Ένας ομιλητής, εκπαιδευτικός, προτείνει να κλείσει ένα δημοτικό σχολείο σε ορεινό χωριό επειδή έχει μόνο έναν μαθητή. Ο Φιντέλ τον διακόπτει και του κάνει πολλές διευκρινιστικές ερωτήσεις: γιατί υπάρχει μόνο ένα παιδί, τι δουλειά κάνουν οι γονείς του κλπ. Κατεβαίνει από το βήμα ο ομιλητής εκπαιδευτικός και το προεδρείο καλεί στο βήμα τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών για να αναπτύξει το σκεπτικό με βάση το οποίο τα συνδικάτα τους ζητάνε να κλείσει το σχολείο αυτό. Η πρόταση της Ομοσπονδίας απολύτως αιτιολογημένη. Η συζήτηση φούντωσε, κράτησε πάνω από δύο ώρες. Όλοι οι ομιλητές στηρίζουν το σκεπτικό της Ομοσπονδίας αφού και το κόστος να πηγαίνει ο δάσκαλος καθημερινά 60 χιλιόμετρα ήταν μεγάλο και η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχονταν σε μια αίθουσα με ένα μαθητή κι ένα δάσκαλο ήταν υποβαθμισμένη.
Μετά από τρεις ώρες συζήτηση όπου ο Φιντέλ δεν είχε πει κουβέντα, ανεβαίνει στο βήμα και λέει:
«Διαφωνώ με την πρόταση της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών και όλων των τοπικών καθοδηγητικών σας οργάνων και καταθέτω δική μου πρόταση στο Συνέδριο.»
Μίλησε δυο ώρες. Έκανε μια μοναδική ανάλυση για την ανάπτυξη της υπαίθρου μέχρι να διατυπώσει την πρότασή του να διατηρηθεί και να ενισχυθεί το σχολείο με εβδομαδιαίο μάθημα μιας ξένης γλώσσας, μάθημα υπολογιστών, προτείνοντας παράλληλα να δοθούν ευνοϊκά μόρια στο μαθητή αλλά και στις οικογένειες που θα εγκατασταθούν στην περιοχή για την καλλιέργεια της ξυλείας στις ορεινές ζούγκλες της περιφέρειας. Κλείνει δε, λέγοντας πως:
«Η πρόταση της Ομοσπονδίας θα ήταν σωστή αν είμασταν απέναντι, στη χώρα των Ροκφέλερ, όμως είμαστε εδώ, στην Επανάσταση, και οι αποφάσεις μας πρέπει να μην το ξεχνούν αυτό ούτε στιγμή. Ζητώ λοιπόν από το Προεδρείο να βάλει τώρα σε ψηφοφορία τη δική μου πρόταση και την πρόταση της Ομοσπονδίας.»
Και βέβαια, σχεδόν παμψηφεί ψηφίστηκε η πρόταση του Φιντέλ.
Αυτός ήταν ο Φιντέλ. Ανυπόταχτος, οραματιστής με πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις των λαϊκών μαζών.
Το 2016, στην τελική διαδήλωση της μέρας ταφής του Φιντέλ στο στάδιο του Σαντιάγκο ντε Κούμπα, είχα την τιμή, εκπροσωπώντας την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, να καταθέσω το χαιρετισμό μας, δηλώνοντας τον αιώνιο σεβασμό μας για ό,τι προσέφερε ο Φιντέλ με τη ζωή και τη δράση του προς την παγκόσμια εργατική τάξη στον αγώνα για τη χειραφέτησή της και την απαλλαγή της από τα καπιταλιστικά δεσμά.
Και ήταν τιμή μεγάλη για την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία να προσκληθεί και να συμμετάσχει μαζί με την πολύ στενή οικογένεια του Φιντέλ στην ταφή της τέφρας του που έγινε τα ξημερώματα της 4ης Δεκέμβρη 2016, στο Κοιμητήριο της Σάντα Ιφιχένεια στο Σαντιάγκο ντε Κούμπα.
Αθάνατος στους αιώνες.
*
Η ομιλία του του ποιητή, μεταφραστή Μπάμπη Ζαφειράτου
Κούβα, Μια πατρίδα για όλον τον Κόσμο — Το Βραβείο Λένιν στον Φιντέλ (1961) — Δύο ποιήματα του Ελ Ίντιο Ναβορί και ένα Επίγραμμα για τον αθάνατο Κομαντάντε.
Πρώτα αναφέρθηκε στην ιστορία του Βραβείου ”Λένιν” και σημείωσε το εξής: Ο Φιντέλ έλαβε το βραβείο «για τις εξαιρετικές υπηρεσίες του στον αγώνα ενίσχυσης και διατήρησης της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς» και το παρέλαβε την επόμενη χρονιά, στις 21 Μαρ. 1962, σε ειδική τελετή στο Θέατρο Τσάπλιν στην Αβάνα». Στη συνέχεια, εκφώνησε ένα απόσπασμα από τον λόγο του Φιδέλ, όταν ο σπουδαίος ηγέτης παρέλαβε το βραβείο. Αναφέρθηκε και σε άλλες προσωπικότητα που έχουν βραβευτεί, μεταξύ των οποίων ο εθνικός ποιητής της Κούβας Νικολάς Γκιγιέν (1954, Βραβείο Στάλιν αυτός) και η Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυναικών Κούβας, Βίλμα Εσπίν (1977-1978). Πρόσθεσε ότι από τη χώρα μας με το Βραβείο Λένιν τιμήθηκαν οι: Κώστας Βάρναλης (1959), Μανόλης Γλέζος (1963), Γιάννης Ρίτσος (1975-1976), Μίκης Θεοδωράκης (1980-1982), Χαρίλαος Φλωράκης (1983-1984). Τελευταίος βραβευμένος ήταν ο Νέλσον Μαντέλα (1990).
Απήγγειλε επίσης δύο ποιήματα του Χεσούς Όρτα Ρουίς (Ελ Ίντιο Ναβορί), Φιδέλ, Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη, και Οι λυτρωτές δεν αφανίζονται απ’ το χρόνο, σε δική του μετάφραση, παραθέτοντας πληροφορίες για αυτά. Και έκλεισε την ομιλία του με ένα δικό του Επίγραμμα για τον αθάνατο Κομαντάντε.
(Ολόκληρη η ομιλία τού Μπ. Ζ. με τα ποιήματα εδώ).
*
Ομιλία του διοργανωτή της εκδήλωσης και καλλιτεχνικού διευθυντή του STUDIO new star art cinema
Βελισσάριου Κοσσυβάκη
«Ο ΦΙΔΕΛ και H ΔΙΕΘΝHΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ HENRY REEVE»
Στις 28 Αυγούστου του 2005 ο τυφώνας Κατρίνα χτύπησε τις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ. Οι καταστροφές που προκλήθηκαν ιδιαίτερα στην πολιτεία της Φλόριντα ήταν τεράστιες. Το ογδόντα τις εκατό της Νέας Ορλεάνης βρέθηκε κάτω από το νερό. Υπήρξαν δεκάδες χιλιάδες νεκροί και εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες στη πλειοψηφία τους από τις φτωχογειτονιές. Στην ουσία ήταν ένας εφιάλτης στη καρδιά της πιο ισχυρής καπιταλιστικής οικονομίας. Όλες οι επίσημες αρχές από τον Κυβερνήτη της πολιτείας μέχρι τον Πρόεδρο Μπους και το επιτελείο του πανικοβλήθηκαν και άφησαν τα θύματα αβοήθητα καθώς στάθηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.
Λίγες μέρες μετά στις 19 Σεπτεμβρίου, ο Φιντέλ Κάστρο, ο ηγέτης της Κούβας, πιστός στην δέσμευση του για παροχή ιατρικής περίθαλψης στους απόρους, σε όλο τον κόσμο, οργανώνει την Μπριγάδα Χένρι Ριβ. Αυτή η Διεθνής Ιατρική Ταξιαρχία δημιουργείται με σκοπό να παρέχει ανθρωπιστική και ιατρική βοήθεια στους λαούς των χωρών που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές ή επιδημίες. Σύμφωνα με τα λόγια του Φιντέλ: «Θα εκπαιδεύσουμε επαγγελματίες, που θα είναι έτοιμοι να καταπολεμήσουν το θάνατο. Θα αποδείξουμε πως υπάρχει απάντηση σε πολλές τραγωδίες του πλανήτη, πως ο πλανήτης μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος, θα καταδείξουμε την αξία της συνείδησης και της ηθικής και θα προσφέρουμε ζωή».
Το όνομα της το οφείλει στον νεαρό αμερικανό Χένρι Ριβ από το Μπρούκλιν που ακολούθησε τους Κουβανούς εθελοντές στο νησί κατά την διάρκεια του αγώνα της ανεξαρτησίας από την Ισπανία το 1898. Ο Ριβ πολέμησε και σκοτώθηκε για την ελευθερία των Κουβανών, δείχνοντας με τη θυσία του τον δρόμο της διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Έχοντας ως παράδειγμα τον Ριβ, η Κουβανική Ιατρική Ταξιαρχία θέλησε να βοηθήσει τον λαό των ΗΠΑ σε μία δύσκολη στιγμή της ιστορίας του. Η καπιταλιστική κυβέρνηση αρνήθηκε την συνδρομή της. Θα ήταν αδύνατο μία κυβέρνηση που αντιμετωπίζει την υγεία ως εμπόρευμα και θεωρεί την παροχή ιατρική περίθαλψης πηγή πλούτου, να δεχτεί την ανιδιοτελή προσφορά της μικρής Κούβας.
Η Ταξιαρχία συνέχισε την αποστολή της. Ένα μήνα μετά βρέθηκε στην Γουατεμάλα για να βοηθήσει τους πληγέντες από τις καταστροφικές πλημμύρες. Και λίγο αργότερα σκαρφάλωσε στα χιονισμένα βουνά του Πακιστάν όπου για έξι μήνες και κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες έστησε τριανταδύο πρόχειρα νοσοκομεία για να περιθάλψει τα θύματα του καταστροφικού σεισμού.
Φυσικά η ιδέα μίας ομάδας γιατρών και νοσηλευτών που βρίσκονται αμέσως δίπλα στον λαό κάθε χώρας μετά από μία ανθρωπιστική καταστροφή δεν γεννήθηκε το 2005. Ήδη από τον καιρό που επικράτησε η σοσιαλιστική επανάσταση στο νησί ο Κάστρο είχε μιλήσει στους πρώτους απόφοιτους της Ιατρικής Σχολής της Αβάνας. Τότε τους είχε πει να φροντίσουν ως νέοι ιατροί ώστε «να επεκτείνουν τις αγροτικές ιατρικές υπηρεσίες, την προληπτική φροντίδα υγείας και την προώθηση της μέσα στο λαό και την ανιδιοτελή παροχή βοήθειας σε άπορους». Από εκεί ξεκίνησε και η διεθνιστική ιατρική αλληλεγγύη των Κουβανών γιατρών.
Οι γιατροί και οι νοσηλευτές βρέθηκαν στη Χιλή το 1960 για να βοηθήσουν τα θύματα του σεισμού, στην επαναστατημένη Αλγερία λίγα χρόνια μετά για να στήσουν ουσιαστικά ένα σύστημα υγείας σε μία χώρα χωρίς ιατρικό προσωπικό. Την δεκαετία του εβδομήντα οι ιατρικές ομάδες της Κούβας βρέθηκαν στην Αφρική δίπλα στους Κουβανούς που πολεμούσαν την νοτιαφρικάνικη κυβέρνηση του Άπαρτχαιντ. Ενώ από το 1986 περιέθαλψαν χιλιάδες ασθενείς κυρίως παιδιά που μολύνθηκαν από ραδιενέργεια στην έκρηξη του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη της Κούβας στην Σοβιετική Ένωση. Από την έναρξη της Επανάστασης οι γιατροί έχουν βρεθεί σε 158 χώρες στην πλειοψηφία τους υπανάπτυκτες, ταξιδεύοντας στις φτωχότερες και πιο παραμελημένες περιοχές όπου οι ιατρικές αποστολές της Δύσης αρνούνταν να πάνε. Ουσιαστικά εφαρμόζουν το Σύνταγμα της Κούβας που αναφέρεται ρητά στον «προλεταριακό διεθνισμό, την αδελφική φιλία, τη βοήθεια, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη με τους λαούς του κόσμου»
Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η εκπαίδευση γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού στις αναπτυσσόμενες χώρες. Γιατί η Κούβα πιστεύει στην προληπτική ιατρική και όχι μόνο στην αντιμετώπιση των ασθενειών. Έτσι η ιατρική εκπαίδευση αποτελεί ένα μεγάλο μέρος του ιατρικού διεθνισμού του νησιού της επανάστασης. Η Κούβα έχει ιδρύσει ιατρικές σχολές σε 15 χώρες και παρέχει καθηγητές σε 13 από αυτές. Ενώ η Ιατρική Σχολή της Λατινικής Αμερικής (ELAM) που ιδρύθηκε το 1999 από τον Φιντέλ, στην Αβάνα παρέχει υποτροφίες για ιατρική εκπαίδευση σε φοιτητές από την Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία.
Η Διεθνής Ιατρική Ταξιαρχία Χένρι Ριβς είναι το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής του Κάστρο που θεμελιώθηκε στα σοσιαλιστικά ιδεώδη και την αλληλεγγύη των λάών. Μία πολιτική που πιστεύει ότι η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό κι όχι εμπόρευμα. Γι΄αυτό και η Κούβα δεν στέλνει όπλα στις άλλες χώρες όπως οι ιμπεριαλιστές, αντίθετα στέλνει γιατρούς και σώζει ζωές.
Αναγνωρίζοντας την προσφορά της ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας το 2017 βράβευσε την Ταξιαρχία Χένρι Ριβ για την συμβολή της στην καταπολέμηση του ιού Έμπολα σε χώρες της Αφρικής.
Η συνεχιζόμενη τεράστια προσφορά της Ταξιαρχίας Χένρι Ριβ στην προσπάθεια για την καταπολέμηση της πανδημίας του Covid-19 οδήγησε πολλές κινήσεις πολιτών και προσωπικότητες σε όλο τον κόσμο στην απόφαση να ζητήσουν από τη Νορβηγική Επιτροπή να της απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης για το 2021. Η ελληνική πρωτοβουλία, ξεκίνησε πρώτη στις 28 Μαρτίου 2020 από την Ελλάδα και διεθνοποιήθηκε, ενώ συγκέντρωσε περισσότερες από 245.000 υπογραφές. Ιδρύθηκε και Τιμητική Επιτροπή από 700 προσωπικότητες με επίτιμο Πρόεδρο τον Μίκη Θεοδωράκη και τον ΒΙΕΤ Κώστα Σαραντίδη με σκοπό να συντονίσει τις απαραίτητες ενέργειες και το αίτημα κατατέθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020 στην αρμόδια Νορβηγική Επιτροπή. Φυσικά το αίτημα αγνοήθηκε καθώς η Δύση αρνήθηκε να δεχτεί ότι η Κούβα πρωτοστατεί και στο σύστημα δημόσιας υγείας και στην διεθνιστική ιατρική αλληλεγγύη.
Τώρα που ο τύπος στη Δύση επανέρχεται κάνοντας λόγο για την έλλειψη ιατρικού προσωπικού και την κατάρρευση των δομών δημόσιας υγείας στον καπιταλισμό, το παράδειγμα της ταξιαρχίας Χένρι Ριβ, δημιούργημα του Φιντέλ, μοιάζει πιό φωτεινό και πιο επίκαιρο από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.