Μετέωρος αδελφός
Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
1. Πριν από μέρες κατέβηκα στην Ομόνοια για δουλειές βουτηγμένος σε σκέψεις, τον ειρμό των οποίων διέκοψε απότομα ένα πρεζάκι, γεμάτο πληγές, που γύριζε δεξιά κι αριστερά. Αυτή την εικόνα δυσκολεύομαι ακόμα και τώρα να βγάλω από το μυαλό μου. Το πρεζάκι εισπράττει από μας μόνο βρισιές: «παράσιτο», «χαμένο κορμί», «τελειωμένος», προσβολές που εκπορεύονται από μια κοινωνία στην οποία μέχρι και ο διάβολος έχει δικαίωμα για μια θέση, η παρουσία του οποίου τροφοδοτεί το πολυκατάστημα της εκκλησίας. Κανένα δικαίωμα, όμως, δεν δίνει η κοινωνία για μια θέση στο πρεζάκι.