ΣΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

Αχέροντας ποταμός (Φωτό, Μπ.Ζ.) Στα Ποταμια   Πυριφλεγέθων  Κωκυτός  Αχέροντας διαβήκαμε ποτάμια κάποτε με μυθικά ονόματα μέχρι να φτάσουμε στου πάνω κόσμου τις γωνιές ονειροπόλοι χωρίς ούτ’ ένα νόμισμα για το ταξίδι Πυριφλεγέθων Κωκυτός Αχέροντας τούς ανεβήκαμε παλεύοντας να κρατηθούμε απ’ τις ιτιές που κλαίγανε στο πέρασμά μας πέσαμε μέσα τους έτσι όπως σμίγει ερωτικά φυλακισμένος ή ναυτικός που έλειπε για χρόνια βρήκαμε τις πηγές και είπαμε είναι καλά εδώ να στήσουμε το σπιτικό μας βάλαμε ξόβεργες μα τα πουλιά ήτανε λιγοστά και το χειρότερο πέφταν νεκρά πριν φτάσουνε κοντά μας κι αυτό δεν το ’βλεπες ούτε από τον καλπασμό ούτε απ’ το γνώριμο αχό της ντουφεκιάς παρά απ’ τη μυρωδιά που σε ξεκούφαινε μες στο λιγνό αεράκι ή απ’ το ελαφρό στροβίλισμα ενός ασήμαντου φτερού σαν μπόμπα που έσκαγε μπροστά σου ωστόσο μείναμε ήσυχοι μάθαμε τέχνες γράμματα κάναμε κάποιοι οικογένεια κι όλα τα σχετικά τα πράγματα κυλούσαν ήσυχα αφού σιγά σιγά τα φέραμε στα μέτρα μας κι αφήσαμε τους κυνηγούς να κάνουν τη δουλειά τους έτσι επέρασε ο καιρός χωρίς πουλιά χωρίς τη μυρωδιά που πια δεν την ακούγαμε χωρίς εκείνο το φτερό που πια καθόλου δεν το βλέπαμε θα σταματησαν είπαμε οι κυνηγοί να κυνηγάνε   κι ούτε που το σκεφτήκαμε μην είμαστε εμείς οι ίδιοι οι κυνηγοί και τι ν’ ακούσουμε απ’ τη δική μας την ανάσα τη βαριά κι ούτε στιγμή δεν πήραμε είδηση ότι στις ξόβεργες που τις σαρώνανε οι βροχές ήτανε κι η ζωή μας κολλημένη κατρακυλώντας σε μιαν έρημη ακτή που είχανε φτάσει κι άλλοι κι όπου μαζί με μας τους ζωντανούς χιλιάδες πεθαμένοι κι όλο πληθαίνανε μ’ αυτούς που αδιάκοπα τους ξέβραζε ο καιρός κι εκεί που ο Αϊ Δονάτος πάτησε κάτω το στοιχειό να ξανακάνει τα νερά γλυκά να ποτιστεί ξανά η γης φτύνουνε οι Λάμιες μες στον κάμπο γίνονται τα ποτάμια ρέματα στραγγίζουνε οι λίμνες ο Βουβοπόταμος κι ο Κάκαβας κατρακυλάνε διψασμένοι αρχίσαμε ξανά να ονειρευόμαστε μήπως και βρούμε πάλι την αρχή κι ας είχαμε ξεμάθει να παλεύουμε να κολυμπάμε ανάποδα στο ρεύμα πολλοί από μας κατάκοποι σταθήκαμε να ξαποστάσουμε λιγάκι στα πλατάνια κόψαμε σκουτελλάριες και μόλτκιες βγάλαμε τα παπούτσια και τις κάλτσες και πλατσουρίσαμε στην όχθη κι άλλοι σε σκοτεινή χαθήκαμε χαράδρα με λαδανιές ασφάκες και σκαβιόζες στα μαλλιά μας οι πιο αδύναμοι ίσως δεν φτάσουμε ποτέ μες στο βαθύ της Περσεφόνης Δάσος άλλοι ψάχνουμε ακόμα πέρα απ’ τις πηγές μήπως και βρούμε κάποτε τις αηδονοφωλιές στις εκβολές του Αχέροντα αφήνοντας τα μέσα μας ποτάμια να φουσκώνουν άλλοι βλέπουμε τα έξω ποτάμια πέτρες και ξύλα και σκουριά σάπιες κασέλες και ψοφίμια παρασέρνοντας κι από ψηλά κάτι αδέσποτα πουλιά να πυρπολούν την ερημιά μας κι όσοι ήπιαμε της Λήθης τη ρακή τον οβολό μας που τόνε προσκυνούσαμε και τον φυλάξαμε σαν κόρη οφθαλμού σφίγγουμε τώρα ανάμεσα στα δόντια    Μπάμπης Ζαφειράτος, Φεβρουάριος 2013 Εδώ αποτυπώνεται η Β΄ γραφή, που δημοσιεύτηκε τον Μάρτη του 2020

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: Λόγος για τη δύναμη αντίστασης της λογικής

Μπέρτολτ Μπρεχτ Άουγκσμπουργκ Βαυαρίας, 10 Φεβρουαρίου 1898 Ανατολικό Βερολίνο, 14 Αυγούστου 1956  Ο Μπρεχτ σε σκίτσο του 1980 από τον Ντέηβιντ Λεβίν (1926-2009) Λόγος για τη δύναμη αντίστασης της λογικής Βλέποντας τα υπερβολικά σκληρά μέτρα, τα τόσο μεθοδευμένα όσο και βίαια, που παίρνονται τώρα σε όλα τα φασιστικά κράτη ενάντια στη λογική, είναι επιτρεπτή η ερώτηση, αν το ανθρώπινο λογικό θα μπορέσει να αντισταθεί σ' αυτήν την έφοδο της βίας. Φυσικά, σ' αυτό το ζήτημα δεν ωφελούν οι αόριστες αισιόδοξες διαβεβαιώσεις, όπως: «Στο τέλος νικάει πάντοτε η λογική» ή «όσο περισσότερη βία ασκείται στο πνεύμα, τόσο πιο ελεύθερα αναπτύσσεται αυτό». Τέτοιες διαβεβαιώσεις είναι οι ίδιες ελάχιστα λογικές. Πραγματικά, είναι εκπληκτικός ο τρόπος, που μπορεί να φθαρεί ο νοητικός πλούτος του ανθρώπου. Αυτό ισχύει για το λογικό τόσο του μεμονωμένου ατόμου, όσο και ολόκληρων κοινωνικών τάξεων και λαών. Η ιστορία της ανθρώπινης διανόησης παρουσιάζει μεγάλες περιόδους μερικής ή ολικής πνευματικής στειρότητας, παραδείγματα τρομακτικών οπισθοδρομήσεων και μαρασμού. Με κατάλληλα μέσα μπορεί να οργανωθεί η βραδύνοια σε μεγάλη έκταση. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, ο άνθρωπος είναι σε θέση να μάθει το ίδιο καλά ότι δύο επί δύο κάνει πέντε, και όχι τέσσερα. Ο Αγγλος φιλόσοφος Χομπς είπε ήδη στο 17ο αιώνα: «Αν το θεώρημα, ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ισούται με δύο ορθές, αντιστρατευόταν τα συμφέροντα των εμπόρων, οι έμποροι θα έβαζαν αμέσως να καούν όλα τα βιβλία της Γεωμετρίας».

ΚΥΡΙΕ!

Ρενέ Μαγκρίτ: The False Mirror, 1928

Επικληση

 

Κυριε!

Πιστός σού ήμουν μέχρι σήμερα
υπέρ το δέον, Κύριε·
αυτή την κρίσιμη στιγμή γιατί με εγκαταλείπεις;

Γιατί δεν με προειδοποίησες νωρίτερα
να ζήσω τουλάχιστον λίγο πιο συνετά;
Ένα σημάδι Σου θα μου ήταν αρκετό.
Πώς με άφησες να τρέφω ψευδαισθήσεις;

Μήπως τα του Οίκου Σου δεν νοιάστηκα;
Δεν ήμουν συνεπής;
Δεν ποίησα τις εξι ημέρες, ανελλιπώς, πάντα τα έργα Σου;
Ακόμα και την έβδομη Σου αφιέρωσα —θου Κύριε.
Σε αμφισβήτησα ποτέ; Είχα επιθυμίες παράλογες;
Κοντολογίς, δεν τήρησα όλες τις εντολές Σου κατά γράμμα;
Τι άλλο ήθελες να κάνω;
Γιατί με δοκιμάζεις, Κύριε;

Το μόνο που μπορείς να μου καταλογίσεις, Κύριέ μου,
είναι που άνθρωποι είμαστε,
και ως εκ τούτου παρασύρθηκα
από μικρές γήινες απολαύσεις υλικές.
Μπορεί να φόρτωσα τον προϋπολογισμό μου λιγάκι πιο πολύ
ζητώντας κάποιο δάνειο μικρό
—Σου το επέστρεφα άλλωστε και με το παραπάνω—
όμως, Εσύ μου επέτρεψες αυτό το βάρος να σηκώσω.

Ωστόσο, χάρη, Κύριε, πρώτα στη Χάρη Σου
και ύστερα σε αυτές τις μικροαπολαύσεις
στάθηκα πάντοτε στο ύψος των περιστάσεων.
Κι όταν απείχα (τρόπος του λέγειν)
σπάνια απ’ τα καθήκοντά μου,
το έπραξα, γνωρίζεις, με βαριά καρδιά
γιατί δεχόμουν αφόρητες πιέσεις, Κύριε.
Και όπως πολύ καλά ξαναγνωρίζεις, Εσύ, ος τα πανθ’ οράς,
έπρεπε να το πράξω, για να σε προστατεύσω, Κύριε,
—και να προστατευτώ κι εγώ μαζί Σου—
Εσένα που τόσες προσβολές έχεις δεχτεί
από τους βλάστημους που πιάνουνε επί ματαίω το όνομά Σου,
και επιβουλεύονται τη θέση Σου,
αμφισβητούνε αυτό το περιβάλλον που δημιούργησες για εμάς
με τη σοφία Σου.

Ε, και στο κάτω κάτω της γραφής
δεν έκανα το έγκλημα του Κάιν.
Τον αδελφό μου, τον πλησίον, τον συνάνθρωπο
αγάπησα —Συ είπας Κύριε—,
κρατώντας, βεβαίως, αποστάσεις.
Σεβάστηκα του διπλανού μου το δικαίωμα να σε αμφισβητεί,
αν και ο συνάνθρωπος δεν συμμερίστηκε ομοίως το δικό μου.

Ουσιαστικά δεν έλειψα ποτέ από το πόστο μου,
που θα μπορούσα, εφόσον Εσύ αφήνεις περιθώρια.
Μα δεν το εκμεταλλεύτηκα ποτέ, ούτε και το επικαλέστηκα.
Και στις πιο δύσκολες συνθήκες,
και οδοιπόρος και ασθενής
στάθηκα πλάι σου να σε υπηρετήσω αγόγγυστα,
πολλές φορές και εξ αποστάσεως,
εν μέσω μεγάλων κρίσεων,
που τις περνάω με στερήσεις,
όποτε Εσύ κρατάς τον Οίκο σου κλειστό.

Και, Κύριε, πώς και γιατί εξαντλείς την Κρίση Σου
σε μας τους συνεπείς;
Κι οι άλλοι; Πώς θα τιμωρηθούνε αυτοί; Και πότε;
Σε τούτη ή στην άλλη Παρουσία;

Γιατί γίνεσαι τόσο άδικος μαζί μου;
Γιατί εμένα, Κύριε;
Δεν μου ταιριάζει η τιμωρία που μου επιφύλαξες.

Εγώ, κοίταζα πάντα τη δουλίτσα μου.
Πώς γίνεται να χάνω τώρα τη δουλειά μου;
Πώς;

Αλλά από ’δω και πέρα
εσύ τη δουλίτσα σου κι εγώ τη δουλειά μου!

Γιατί πολύ καλά το ξέρεις
—και κατά βάθος το ήξερα κι εγώ—
πως μόνο χάρη σ’ εμένα υπάρχεις, κύριε!

 

Μπάμπης Ζαφειράτος, Φεβ. 2013
(Εδώ αποτυπώνεται η Β΄ γραφή, που δημοσιεύτηκε τον Ιαν. 2021)

____________

Πίνακας: Ρενέ Μαγκρίτ (Βέλγιο, Βρυξέλλες, 1898-1967)
Ο ψεύτικος καθρέφτης (Le faux miroir, 1928)
Museum of Modern Art (MoMA), New York City (Λάδι σε καμβά, 54x80.9 cm)

Κρίση Μπάμπης Ζαφειράτος Ποίημα Ποίηση

 

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

Διάφορα Όργανα Βασανισμού

«ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΟΥΝ»

Ομολογία Του Βασανιστή    «Το 2003, ο Ίμπν αλ-Σαΐχ αλ-Λιμπί, αρχηγός της Αλ Κάιντα, βασανίστηκε μέχρι να ομολογήσει ότι είχε εκπαιδευτεί στο Ιράκ για τη χρήση χημικών και βιοχημικών όπλων. Επόμενη κίνηση ήταν η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να προβάλει θριαμβευτικά τη μαρτυρία του για να πείσει πως έπρεπε να εισβάλουν στο Ιράκ. Λίγο αργότερα έγινε γνωστό, ως συνήθως, πως ο βασανισμένος είπε εκείνο που επιθυμούσε ο βασανιστής. Το γελοίο αυτό επεισόδιο δεν εμπόδισε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να συνεχίσει στην πράξη τα βασανιστήρια, και στη θεωρία να υποστηρίζει τη χρησιμότητά τους σε παγκόσμια κλίμακα, δίνοντάς τους πολλά καλλιτεχνικά ονόματα: εναλλακτική μέθοδος εξαναγκασμού, εντατική ανάκριση, άσκηση πίεσης και εκφοβισμού, πειθώ…  Τα ισχυρότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκθειάζουν, με όλο και λιγότερη υποκρισία, την αποτελεσματικότητα αυτής της κρεατομηχανής, ενώ κάθε φορά όλο και περισσότερος κόσμος επικροτεί, ή τουλάχιστον την αποδέχεται. Μήπως άλλωστε δεν έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας από τους τρομοκράτες και τους εγκληματίες που μας απειλούν; Οι ιεροεξεταστές το ήξεραν καλά, όπως το ξέρουν και σήμερα οι λήσταρχοι των χωρών: Τα βασανιστήρια δεν χρησιμεύουν για να μας προστατέψουν. Χρησιμεύουν για να μας τρομοκρατήσουν. Η γραφειοκρατία του πόνου βασανίζει στο όνομα της εξουσίας, έτσι ώστε η εξουσία να κρατιέται στη θέση της. Η ομολογία του βασανισμένου δεν αξίζει πολλά, ή δεν αξίζει τίποτα. Αντίθετα η εξουσία ξεσκεπάζει το πρόσωπό της στις αίθουσες βασανισμού. Όταν η εξουσία βασανίζει, ομολογεί πως τρέφεται με φόβο». ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ Μια σχεδόν παγκόσμια Ιστορία Μετάφραση Ισμήνη Κανσή Εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, 2009  Βλέπε και εδώ:  «Είδατε τι πάθατε;» Όργανο βασανισμού    Κι άλλο όργανο βασανισμού

Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ή ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;

Το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο Ξέφυγα από τους καρχαρίες Και νίκησα τους τίγρεις Μ’ έφαγαν όμως Οι κοριοί. Μπέρτολτ Μπρεχτ Στο post της 3/1/2013, Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ, γράφαμε σχετικά με την ίδρυση της Ε.Ε.: «Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 1992 μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού (και όχι μόνο) λαού εκπαιδεύτηκε με ποικίλους τρόπους (συστημική προπαγάνδα από σχολεία και πανεπιστήμια –προγράμματα σπουδών, μεταπτυχιακά, διδακτορικά–, ΜΜΕ και θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας –ΚΕΠΕ, ΕΛΙΑΜΕΠ, ΜΚΟ), ώστε να πιστέψει την αναγκαιότητα των μέτρων και να τα δεχτεί χωρίς αντίδραση». Στα παραπάνω αξίζει τον κόπο να παραθέσουμε μερικά στοιχεία ακόμα:

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Προς νέον, σπουδάζοντα οικονομικά (Σπουδές με σπουδή) Νέε μου, Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. (ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Τόμος Πρώτος, Σύγχρονη Εποχή, σελ. 779, αλλά και εδώ: http://karlmarxkefalaio.wordpress.com/) Κι αν αυτό δεν σου λέει τίποτα, το παρακάτω νομίζω ότι μιλάει από μόνο του. Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, ή αύξηση των φόρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, πού άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τoυς), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή.(ό.π.π. σελ. 780-781) Κι αυτό, επίση: «Και πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Αφ’ ενός με την καταστροφή ενός αριθμού παραγωγικών δυνάμεων· αφ’ ετέρου, με την κατάκτηση νέων αγορών και την πληρέστερη εκμετάλλευση των παλαιών. Σαν να λέμε, προετοιμάζοντας κρίσεις ακόμα πιο εκτεταμένες και ολέθριες, και περιορίζοντας τα μέτρα για την αποτροπή τους». (Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ, 1997, αλλά και από εδώ, σελ. 27: http://marxengelsebooks.wordpress.com/) Ακόμα: «Στον κόσμο υπάρχουν μόνο δύο έθνη, που μεταξύ τους δεν έχουν σχέση και συμπάθεια, και τα οποία δεν κυβερνώνται με τους ίδιους νόμους: Οι πλούσιοι και οι φτωχοί». Μπέντζαμιν Ντισραέλι (1804-1881), Βρετανός συγγραφέας και πρωθυπουργός. Και τέλος: «Καπιταλισμός είναι η καταπληκτική δοξασία κατά την οποία οι πιο αχρείοι άνθρωποι θα κάνουν τα πιο ανήθικα πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους». Όχι ο Μαρξ, αλλά ο ΛΟΡΔΟΣ ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ (1883-1946)   Η οικονομία είναι ένας Ιανός με δύο πρόσωπα: Αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των καπιταλιστών και αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των εργαζομένων. Διαλέγεις και βλέπεις. Και τα δύο, αδύνατο. Τα μέσα παραγωγής και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας μας, εμείς ή οι άλλοι; Τα MALL τι μορφή πρέπει να έχουν, άραγε; Οι εργαζόμενοι μπορούν να τα δουλέψουν ή είναι ανίκανοι; Εργαζόμενοι χωρίς αφεντικά μάλλον υπάρχουν. Αφεντικά χωρίς εργαζόμενους; Να δουλεύω τζάμπα για τον Βγενόπουλο ή ανταποδοτικά για το κράτος; Ρωτάει ο ένας καπιταλιστής τον άλλον σε κάποιο έργο του Μπρεχτ: Οι εργαζόμενοι γιατί μας έχουν ανάγκη; Μα επειδή δεν ξέρουν ότι τους έχουμε ανάγκη.   Και η κρίση; Τι είναι; Αξίωμα, φυσικό φαινόμενο, θαύμα, νέμεσις, μοίρα; Και τι προηγείται; Η κρίση της ανεργίας ή τούμπαλιν;  Το χρέος είναι αιτία ή συνέπεια της κρίσης; Δικτατορία των Αγορών ή «δικτατορία» του προλεταριάτου; Και τι είναι χειρότερο; Να ζεις στα σκατά ή να τα καθαρίσεις; (Άχρηστος) ηλίθιος του 5% που πιστεύει ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι καλύτερος, ή (χρήσιμος) ηλίθιος του 95% που πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι νομοτέλεια; Στοιχειώδες Γουάτσον; (Με την ευκαιρία, μπορείς –κι αν το έχεις κάνει, ρίξε πάλι ένα φρεσκάρισμα– να συμπεριλάβεις ολίγον Μαρξ στα νεοφιλελεύθερα αναγνώσματά σου. Πρόκειται για πολύ καλό εργαλείο, παρά το ότι δεν καθαρίζει φασολάκια). Αν θέλεις σταματάς εδώ. Τα παρακάτω είναι γρήγορες (όχι βιαστικές) σκέψεις, και πεζές (όχι άνευ ουσίας) παραπομπές, που δεν θα σε πείσουν αν δεν προσπαθήσεις να απαντήσεις στα προηγούμενα. Αλλά κι αν έχεις απαντήσει, ένας ακόμα προβληματισμός (από άλλη οπτική) δεν βλάπτει. Άλλωστε, τα πράγματα είναι ο τρόπος που (θέλουμε να) τα κοιτάμε. Συνεχίζω(;)

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ

Με την απουσία μας Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε / όπως αυτός ο δραπέτης / ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο / απέναντί τους. Μιχάλης Κατσαρός «Ο Δούλος» (Κατά Σαδδουκαίων) Το 2006, από ένα βήμα δημόσιου διαλόγου (συνέλευση εργαζομένων), είχα αναφέρει ότι: «...όπως τα κόμματα γίνονται εταιρείες και οι εταιρείες κόμματα, έτσι και οι επιχειρήσεις προσπαθούν να ελέγξουν ή να υποκαταστήσουν τα σωματεία, και τα σωματεία ταυτίζονται με τις επιχειρήσεις. Η «διαδικασία» είναι κοινή: Η ανοχή μας, και η αποχή μας από τα κοινά». Και πριν 22 μήνες (Μάιος 2010), με την είσοδό μας στο Μνημόνιο, σε μια άλλη μάζωξη παρατηρούσα ότι:

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Με αφορμή τα 11χρονα του Ευρώ    Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιευτηκε από τον συντάκτη της ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ, στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ, "Ο ΠΑΛΜΟΣ", με την υπογραφή Z. Babis, πριν έντεκα (11) χρόνια, τον Μάρτιο του 2002, με αφορμή την είσοδό μας στο νέο νόμισμα. Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης, αλλά ο καθείς και τα όπλα του ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ. Άραγε, είναι το καινούργιο νόμισμα θωράκιση της χώρας μας ή θα αποδειχθεί μύθος; Φοβόμαστε ότι η πραγματικότητα του σκληρού ΕΥΡΩ έχει πολλές ομοιότητες με  τη σκληρή πραγματικότητα του ΠΕΣΟΣ. Στην Αργεντινή ούτε μία μετοχή ανήκε σε Αργεντινό. Η σταθερή ισοτιμία 1 ΠΕΣΟΣ=1 ΔΟΛΑΡΙΟ προσέλκυσε τα ξένα κεφάλαια και τα πάντα ξεπουλήθηκαν. Όλος ο Δημόσιος Τομέας, η Παιδεία ακόμα και η Υγεία  ιδιωτικοποιήθηκαν πλήρως. Εμείς εδώ έχουμε μπει ήδη σ’ αυτό το «πανηγύρι». Να σημειώσουμε δε ότι η Ελλάδα συγκριτικά με την Αργεντινή έχει μεγαλύτερο χρέος. 100% του ΑΕΠ εμείς, 50% η Αργεντινή. Η εθνική αποταμίευση της Αργεντινής σαρώθηκε, όπως σαρώνεται πάντα από τις ισχυρότερες οικονομίες, αυτές δηλαδή που βασίζονται στην πολεμική τους βιομηχανία.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Η ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΙ Η ΓΟΝΙΜΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι. ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ  Με τα πλατιά ποτάμια της οργής ΣΕ όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του άνυδρου πλανήτη οικοδομείται ο Γενναίος Νέος Κόσμος. ΠΡΕΠΕΙ το δίχως άλλο «να υψώσουμε πύργο ατίθασο απέναντί τους». Ένας τρόπος υπάρχει για να το κατορθώσουμε: Να σταθούμε με μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στους εαυτούς μας, και να ορθώσουμε το ανάστημά μας προασπίζοντας και ενισχύοντας τους θεσμούς που προωθούν τη συλλογική δράση και –αν δεν το έχουμε ακόμα αντιληφθεί– είναι οι μόνοι που μπορούν να ανακόψουν την επέλαση των βαρβάρων και να ματαιώσουν τα σχέδιά τους. ΤΟ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΜΑ θεσμών και αξιών είναι η «φιλοσοφία» των ισχυρών του Κεφαλαίου. Να κατασκευάζουν υπηκόους χωρίς αντιστάσεις, συνεργούς στην κάθε Σταυροφορία τους, άλλοθι που θα καθαγιάζει το χρήμα και θα ευλογεί τα όπλα τους, που θα φέρνουν φρέσκο χρήμα, που θα φτιάχνει καινούργια όπλα… ΝΑ ΓΙΑΤΙ, χρόνια τώρα, οι πολιτικοί γελωτοποιοί των ισχυρών του κεφαλαίου απαξιώνουν τον συνδικαλισμό, κάνοντάς μας να νοιώθουμε αποστροφή στο άκουσμά του. Να γιατί –παράλληλα με τον ανταγωνισμό των Αγορών– βιώνουμε μια ανήθικη εποχή, η οποία έχει μετατρέψει το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» του Πρωταγόρα σε «πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα», καθιστώντας μας άγουρα και αγοραία υποκείμενα, μεταλλάσσοντάς μας αργά μα σταθερά από πολίτες σε ανδράποδα και ιδιώτες, αλληλοσπαραγμένους και σπαράγματα σ’ ένα ομοίωμα ζωής. ΈΧΟΥΜΕ υποχρέωση να αντισταθούμε στις επιλογές που ναρκοθετούν το παρόν και υποθηκεύουν το μέλλον μας και τη ζωή των παιδιών μας. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι… ΓΙΑ να μην είμαστε το μόνο επουσιώδες εν επαρκεία είδος στις άθλιες αγορές εργασίας, δίπλα στα τελάρα με τα μεταλλαγμένα. ΓΙΑ να μη μείνουμε αντικείμενο άνευ αξίας στις αγορές εργασίας του ασύδοτου καπιταλισμού. ΓΙΑ να μη γινόμαστε προεκλογικώς αντικείμενα πλειοδοσίας, και μετεκλογικώς υποκείμενα σκέτα. ΝΑΙ! Παλεύουμε με τέρατα και δαίμονες. Με μπαρακούντες και γύπες… Τότε; Που πάμε λοιπόν παιδιά της νύχτας; ΘΕΛΟΥΜΕ, άραγε, να συναντήσουμε έναν κόσμο, όπου θα ηττώνται οι Καραμανλήδες και θα νικάνε οι Παπανδρέου (και τούμπαλιν), όταν κι οι δυο μαζί θάβουν το μέλλον μας στις νεοφιλελεύθερες χωματερές; Ή ΘΕΛΟΥΜΕ έναν κόσμο στον οποίο θα βγαίνουν κερδισμένοι οι πολίτες, οι άνθρωποι, η ζωή μας κι ο κόσμος ο ίδιος; Αν ναι, τότε… Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε! ΠΑΜΕ με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη. Κι ας είναι επίπονος ο αγώνας. Γιατί αξίζει να δοκιμάζεις. Πάλι και πάλι και ξανά… Επειδή αν εγκαταλείπεις κάθε φορά που δεν πετυχαίνεις το στόχο, τότε περίμενε να συμβεί το χειρότερο…    Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.  Σημείωση: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2004, στο περιοδικό εδώ, της Ομοσπονδίας Διυλιστηρίων (ΠΟΕΠΔΧΒ), και αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ο ΠΑΛΜΟΣ (αρ. φ. 18, Δεκ. 2004, σελ. 2, εδώ), των εργαζομένων της Πανελλήνιας Ένωσης Εργαζομένων ΕΚΟ (ΠΕΠΕΚΟ).