Συναυλία με έργα των Αλ. Ξένου και Λ.Β. Μπετόβεν - Η ομιλία της Ελ. Μηλιαρονικολάκη
*
100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ
Ολόκληρη η συναυλία με έργα των Αλέκου Ξένου και Λούντβιχ Βαν Μπετόβεv
Τετάρτη 17/10/2018 - 19:57 - Ενημέρωση: Τετάρτη 17/10/2018 - 21:56
Γέμισε με μελωδίες, το απόγευμα της Τρίτης, η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, με τη συναυλία που διοργάνωσε η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος με έργα των Αλέκου Ξένου και Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν.
Μια συναυλία που αποτελεί κομμάτι του εορτασμού για τη συμπλήρωση 100 χρόνων ζωής του ΚΚΕ, αλλά παράλληλα αποτελεί και έναν μικρό φόρο τιμής στον συνθέτη Αλέκο Ξένο, τον συνθέτη της Αντίστασης, όπως δικαίως επονομάστηκε.
Η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Χρήστου Ηλ. Κολοβού, ερμήνευσε στο Α' Μέρος της συναυλίας τα έργα του Αλ. Ξένου, «Κύπρος, Ελλάδα μας» και «Ο Διγενής δεν πέθανε» και στο Β' Μέρος την 5η Συμφωνία, σε ντο ελ., έργο 67 του Μπετόβεν.
Ξεχωριστή στιγμή, στο κλείσιμο της συναυλίας, ήταν η εκτέλεση, σε πρώτη παγκόσμια, της «Διεθνούς» που ενορχηστρώθηκε και διασκευάστηκε για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, ειδικά για τη συγκεκριμένη συναυλία από τον Σπύρο Μαυρόπουλο.
Στη συναυλία παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της, Δημήτρη Κουτσούμπα. Το άνοιγμα της εκδήλωσης έγινε από την Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού (διαβάστε παρακάτω την ομιλία και δείτε πάνω βίντεο).
Η ομιλία της Ελένης Μηλιαρονικολάκη
Η σημερινή συναυλία μας είναι αφιερωμένη στα 100 χρόνια πάλης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για μια νέα κοινωνία με ανθρώπινους νόμους. Ταυτόχρονα όμως είναι και μια μικρή προκαταβολή για το χρέος μας απέναντι στον πρωτοπόρο στη δράση και το έργο, τον κομμουνιστή μουσουργό Αλέκο Ξένο, πρωτεργάτη στην ανάπτυξη της μουσικής καλλιέργειας στον τόπο μας και προπαντός στην εισαγωγή της λαϊκότητας στην ελληνική "κλασική" μουσική.
Αρκετοί βέβαια υποστηρίζουν ότι η έντεχνη, δηλαδή η "κλασική" μουσική δεν μπορεί να είναι "λαϊκή" γιατί απευθύνεται σε ένα στενό κύκλο μυημένων. Πραγματικά λαϊκό όμως δεν είναι αυτό που γίνεται άμεσα αντιληπτό πλατιά από το λαό, αλλά αυτό που υπηρετεί το γιγάντιο πλέγμα των λαϊκών συμφερόντων, από τα πιο φανερά μέχρι τα πιο μύχια και κρυφά. Η "κλασική" μουσική, για παράδειγμα, έχει τη δύναμη να ενσαρκώνει με μοναδική, με ανυπέρβλητη βαθύτητα και σθένος τις ιδέες, τα αισθήματα και τα ανθρώπινα βιώματα, ακριβώς επειδή είναι η πιο απαιτητική και σύνθετη κατηγορία της μουσικής. Καθήκον επομένως των δυνάμεων που επιζητούν τη λαϊκότητα στην Τέχνη είναι να μετατρέψουν το στενό κύκλο των μυημένων στη μουσική και σε κάθε είδος Τέχνης σε πλατύ κύκλο μυημένων.
Αυτό ακριβώς δηλαδή που έναν αιώνα τώρα επιδιώκει και πραγματοποιεί το ΚΚΕ με τη μορφωτική και πολιτιστική δράση του σε οποιεσδήποτε περιστάσεις -και όχι μονάχα στις σχετικά "ειρηνικές" όπως η σημερινή- χωρίς ποτέ να παραιτηθεί: Ούτε στις περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης όπως η ΕΑΜική - ΕΛΑΣίτικη Αντίσταση και ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας -περίοδοι στις οποίες η Τέχνη αποδείχτηκε πολύτιμος συν-οργανωτής της λαϊκής αντεπίθεσης, όπως φαίνεται και στο έργο του Αλέκου Ξένου- ούτε σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, στις φυλακές και τις εξορίες.
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Το κόμμα που αγωνίζεται για να ανοίξει το δρόμο στο μέλλον της αταξικής κοινωνίας, είναι φυσικό να αναδείχνει την Τέχνη ως παράγοντα ανύψωσης του ανθρώπου σε όλο και πιο πολύπλευρο, σε ολοκληρωμένο άνθρωπο. Για τα λαϊκά στρώματα και ειδικά για την πρωτοπορία τους, την εργατική τάξη, η πνευματική και αισθητική καλλιέργεια δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αναντικατάστατο όπλο και εφόδιο στην πάλη της με την αστική τάξη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και την οικοδόμηση ενός ανώτερου ανθρώπινου πολιτισμού.
Κι αυτό γιατί η αληθινή Τέχνη πάνω απ’ όλα είναι αυτή που καλλιεργεί στον άνθρωπο τη βαθύτερη συνείδηση της ανθρωπιάς του, τη δύναμή του να υποτάξει τη φύση και την κοινωνία στις ανάγκες του, είναι η Τέχνη που δημιουργεί τον άνθρωπο-δημιουργό.
Τα έργα της σημερινής συναυλίας επιλέχτηκαν γιατί επιβεβαιώνουν, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτή την τοποθέτηση στην Τέχνη κάθε εποχής, αφού η σύνθεσή τους έγινε σε δύο διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Η 5η Συμφωνία του Μπετόβεν γράφτηκε την εποχή των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων και της συντριβής των φεουδαρχικών σχέσεων, την εποχή δηλαδή της ανόδου της αστικής τάξης. Τα συμφωνικά ποιήματα του Αλέκου Ξένου "Ο Διγενής δεν πέθανε" και το "Κύπρος, Ελλάδα μας" ανήκουν στη σύγχρονη εποχή, που η αστική τάξη είναι πια ξεπερασμένη και αντιδραστική, αντιστέκεται και καταπολεμάει την κοινωνική πρόοδο, της οποίας η σκυτάλη έχει περάσει πια στα χέρια της εργατικής τάξης. Το κοινό χαρακτηριστικό των δύο αυτών μουσουργών -παρά τη μεγάλη απόσταση που τους χωρίζει- είναι ότι δημιούργησαν έργο "λαϊκό". Έργο δηλαδή που αντιπροσωπεύει σημαντικές και χρήσιμες κοινωνικά και ιστορικά ιδέες για τη συνεχή και -παρά τις παλινδρομήσεις- ανοδική πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Η σύνθεση στο συμφωνικό ποίημα του Αλέκου Ξένου "Ο Διγενής δεν πέθανε" έγινε το 1952, εμπνευσμένη από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και αποτελεί ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του μουσουργού. Τη σύλληψή της την αντλεί από την τραγωδία του Άγγελου Σικελιανού "Ο θάνατος του Διγενή", για την οποία ο Ξένος είχε την ίδια χρονιά μελοποιήσει τα Χορικά. Η τραγωδία του Σικελιανού, που γράφτηκε την περίοδο 1947-48, απηχεί τη συγκίνηση του μεγάλου αυτού ποιητή μπροστά στο μεγαλείο και την τραγικότητα του αγώνα της ΕΑΜικής- ΕΛΑΣίτικης "λεβεντογενιάς", που η ταξική βία του αντιπάλου την υποχρεώνει να συνεχίζει με ακόμα σκληρότερους όρους την πάλη της μέσα από τις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αλλά και την αισιοδοξία και την πίστη του στην αναπότρεπτη ιστορικά νίκη του λαού, όπως εκφράζεται στο συγκλονιστικό τέλος της: Απ' την αντίβιγλα των λαών κι από τα δάση,/ χυμά μια απέραντη πνοή,/ πόχει βουή κι αντιβουή:/ "Τόπο στη ζωή... Τόπο στη ζωή.../ Δεν αποπαίδισεν η Πλάση!".
Στο έργο του Ξένου "Ο Διγενής δεν πέθανε" υπάρχει η ίδια αισιόδοξη, αγωνιστική ανταπάντηση, με τη διαφορά ότι ο "Διγενής" του Ξένου δεν είναι συνολικά η γενιά της Αντίστασης που υπερασπίζεται την πατρίδα από τους κατακτητές, αλλά το πρωτοπόρο τμήμα της ταξικής, επαναστατικής πάλης για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, οι κομμουνιστές, όπως εκπροσωπούνται από την ηρωική μορφή του Μπελογιάννη.
Το συμφωνικό αυτό έργο στο σύνολό του στηρίζεται στην κλασική φόρμα της σονάτας, όμως ενσωματώνει στοιχεία της βυζαντινής παράδοσης καθώς και τεχνικές σύνθεσης και ενορχήστρωσης των αρχών του 20ού αιώνα.
Ξεκινά με μια γρήγορη, βίαιη κίνηση της ορχήστρας σαν ξαφνική ριπή ανέμου που φέρνει τα θλιβερά μαντάτα της εκτέλεσης. Τον αιφνιδιασμό από το άκουσμα της φοβερής είδησης διαδέχεται αμέσως μια πένθιμη μελωδία με βυζαντινά ακούσματα, που όμως έχει στοιχεία εμβατηρίου και που σταδιακά -με μια ευφυή μουσική σύνθεση- μετατρέπεται σε ηρωική. Η θλιμμένη βυζαντινή μελωδία αποκτά πολυφωνικό χαρακτήρα, οι αρμονίες της αλλάζουν και εξελίσσεται σε κάλεσμα επαγρύπνησης και μάχης.
Ένας πλούτος μουσικών ιδεών παρουσιάζεται στη συνέχεια με ορμητικές, επιθετικές μελωδίες που παραπέμπουν στον αγώνα, στη φλόγα και αντοχή των μαχητών, την ηθική νίκη τους απέναντι στο θάνατο, εναλλασσόμενες με εικόνες σκληρής αναμέτρησης, αλλά και λυρικά, τρυφερά θέματα -που αποδίδουν μικρότερα σύνολα της ορχήστρας- εκφράζοντας τη συντροφικότητα και τη στοργή για τους φυλακισμένους, τους εξόριστους, τους εκτελεσμένους κομμουνιστές και αγωνιστές, ενώ το αρχικό θέμα παρεμβάλλεται συχνά μέσα στο έργο με τον πονεμένο, μελαγχολικό τόνο του να τον διαδέχεται ο φωτεινός και ελπιδοφόρος.
Το σοβαρό και στιβαρό μαζί φινάλε της σύνθεσης εκφράζει μια πιο σταθερή, πιο ώριμη, βαθύτερα συνειδητή μέσα από το θάνατο του Μπελογιάννη υπόσχεση, ότι "θα φέρουμε την κληρονομιά του στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου", όπως έγραφε ο Ρίτσος την ίδια χρονιά στο ποίημά του "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο". Το φινάλε φτάνει σε μια εντυπωσιακή επική κλιμάκωση με ύφος δοξαστικό και κορυφώνεται με μια τελική φράση, που παραπέμπει σε μια κατηγορηματική διακήρυξη πως την τελευταία λέξη στην ταξική σύγκρουση θα την πουν οι επαναστατικές δυνάμεις της νέας ζωής.
Άλλωστε, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Αλέκου Ξένου για τη συγκεκριμένη σύνθεση: "Μπορείς να σκοτώσεις τον άνθρωπο, αλλά όχι τις ιδέες του".
Το συμφωνικό ποίημά του "Κύπρος, Ελλάδα μας" γράφτηκε το 1964, μέσα σε ένα κλίμα αναζωογόνησης της διεθνιστικής αλληλεγγύης στον κυπριακό λαό με αφορμή την υπεράσπιση από τη Σοβιετική Ένωση της ανεξαρτησίας του νησιού από κάθε ξένη επέμβαση και την εναντίωσή της στα σχέδια του αμερικανικού και εγγλέζικου ιμπεριαλισμού για ΝΑΤΟποίησή του. Μια εξέλιξη που λειτουργούσε ως αντίβαρο στις επιδιώξεις των τριών λεγόμενων εγγυητριών δυνάμεων -Βρετανίας, Τουρκίας και Ελλάδας- αλλά και των εθνικιστικών και αντικομμουνιστικών κύκλων της Κύπρου και της Ελλάδας να προετοιμάσουν το έδαφος για ένωση.
Έτσι τη σύνθεση του Ξένου πλημμυρίζει ένα πλήθος από αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης συνολικότερα για τον κυπριακό λαό: Θαυμασμός για τον ηρωισμό του στον αγώνα ενάντια στη βρετανική κατοχή, αγανάκτηση, που γίνεται κραυγή διαμαρτυρίας για το δράμα του και βαθιά οδύνη για τα εκατοντάδες θύματά του, ενώ τη διαπερνά ο πόθος για ένα ειρηνικό και ευτυχισμένο μέλλον για τους λαούς.
Ο Αλέκος Ξένος, παρά την έντονη μαζική δράση του από το 1936 που γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην παράνομη Κομματική Οργάνωση των μουσικών και στέλεχός της στα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης, μια δράση που συνεχίστηκε με σοβαρές συνέπειες για τη σταδιοδρομία του, χωρίς συμβιβασμούς σε όλα τα γόνιμα χρόνια της ζωής του και μάλλον ακριβώς εξαιτίας αυτής της δράσης, που διαρκώς ερέθιζε το ταλέντο του, διαθέτει πλουσιότατη εργογραφία σε όλες σχεδόν τις μουσικές κατηγορίες:
Στη μουσική δωματίου, στη μουσική για το θέατρο, στα χορωδιακά έργα μα πάνω απ’ όλα στη συμφωνική μουσική, για την οποία αναγνωρίστηκε και διακρίθηκε και στο εξωτερικό. Στη συμφωνική μουσική, εκτός από τις συνθέσεις που σήμερα παρουσιάζουμε, ξεχωρίζουν η Συμφωνία της Αντίστασης, γραμμένη στο διάστημα 1944-1946, όπου στα τρία μέρη της αναπτύσσονται τα αντιστασιακά τραγούδια «Στ' άρματα, στ' άρματα», «Λευτεριά, πανώρια κόρη» και «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα», η σουίτα για ορχήστρα εγχόρδων «Λαφίνα» του 1945, βαθιά επηρεασμένη από τον ηρωικό, ματοβαμμένο Δεκέμβρη του ’44 που βρήκε τον Αλέκο Ξένο να συμμετέχει ενεργά, εμψυχώνοντας με μικρές μουσικές ομάδες τους αντάρτες στα πεδία των μαχών, καθώς και το συμφωνικό ποίημα-μπαλέτο «Σπάρτακος» του 1963, όπου εκδηλώνει ακόμη μια φορά την πεποίθηση του πως παρά τις θυσίες, οι αγώνες του λαού θα δικαιωθούν.
Πάμπολλα και πανέμορφα όμως είναι και τα τραγούδια του με μελοποιημένη ποίηση των σημαντικότερων Ελλήνων ποιητών όπως οι: Σολωμός, Κάλβος, Παλαμάς, Καβάφης, Βάρναλης, Ρίτσος, Ρώτας, Βρεττάκος, Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, Αγγουλές, Κοτζιούλας, Λειβαδίτης κ.ά. Ιδιαίτερα περήφανος φαίνεται ωστόσο να είναι ο ίδιος για τα αντιστασιακά τραγούδια που έγραψε στο βουνό, όπου κατέφυγε καταδιωγμένος από τους ναζί το 1943, γιατί αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από πλήθος κόσμου, τέτοια σαν το «Τραγούδι της Αλληλεγγύης», ο «Ύμνος της ΕΠΟΝ», το «Τραγούδι του Άρη», το «Τραγούδι για τ’ Αετόπουλα», ο «Ύμνος της ΠΕΕΑ» που παρουσίασε στην ορκωμοσία της Κυβέρνησης του Βουνού.
Για τον Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, του οποίου η αριστουργηματική και διάσημη 5η Συμφωνία σε Ντο ελάσσονα, έργο 67 καλύπτει το 2ο μέρος της συναυλίας μας, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Πρόκειται για κορυφαία μορφή της μουσικής τέχνης, που άλλαξε την παγκόσμια μουσική ιστορία και άφησε ανεξίτηλα σημάδια σ’ αυτήν δημιουργώντας ορχηστρικούς ήχους με πρωτοφανή δύναμη, έντονες συγκρούσεις και βαθύτατη δραματικότητα. Εκείνο που παραμένει λιγότερο γνωστό, είναι πως η τεράστια μορφική ανανέωση που επέφερε στην κλασική μουσική ο Μπετόβεν, οφείλει την επιτυχία της στην ανανέωση πρώτα απ΄ όλα του περιεχομένου της, στην αναγκαιότητα δηλαδή να ανατραπούν οι παλιές μορφές για να αποδοθεί κατάλληλα το νέο περιεχόμενο της Τέχνης του.
Γιατί ο Μπετόβεν δεν υπέτασσε τη δημιουργία του στις επιθυμίες και τα γούστα των πριγκίπων, των ηγεμόνων και της εκκλησίας, όπως το έκαναν οι συγκαιρινοί του μουσουργοί, ενώ επηρεάστηκε και από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης καθώς και από τα γεγονότα που την ακολούθησαν και σηματοδοτούσαν το πέρασμα από τη φεουδαρχία σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση, τον καπιταλισμό. Με λίγα λόγια, ο Μπετόβεν υπήρξε μια τιτάνια προσωπικότητα, γιατί συνδύαζε το μεγαλοφυές μουσικό ταλέντο του με ένα ορμητικό, επαναστατικό πνεύμα. Στο έργο του συμπυκνώνεται η αντίληψη πως το ηρωικό άτομο που αγωνίζεται, μπορεί να υποφέρει, αλλά τελικά θριαμβεύει, ή αλλιώς η φράση "Με αγώνα, για τη νίκη".
Αυτό άλλωστε είναι και το περιεχόμενο της 5ης Συμφωνίας του. Το θέμα του έργου είναι η πάλη του ανθρώπου με το πεπρωμένο. Μια πάλη που ξετυλίγεται στα τέσσερα μέρη της συμφωνίας, ξεκινώντας στο πρώτο μέρος σκληρά και επιθετικά από την πλευρά της μοίρας και με αβέβαιη την έκβασή της, αφού στον πρώτο αυτό γύρο η μοίρα, παρά τις αντιστάσεις του ανθρώπου, επιβάλλεται και νικά. Μετά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις και αμφίρροπες φάσεις μέσα από τις οποίες ο άνθρωπος κατακτά την εμπιστοσύνη στη δύναμή του, τη σταθερότητα και τη βεβαιότητα ότι μπορεί με την πάλη του να φέρει καλύτερες μέρες και να απελευθερωθεί, καταλήγει σε μια θριαμβευτική νίκη του ανθρώπου πάνω στην αλαζονική μοίρα.
Οι περισσότεροι αναλυτές του έργου ισχυρίζονται μέχρι σήμερα ότι εκφράζει την εσωτερική πάλη, τα προσωπικά βιώματα και αισθήματα του Μπετόβεν, που έδινε μάχη με την κώφωση. Μια άλλη ανάγνωση του έργου, που τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος, είναι ότι η 5η Συμφωνία έχει κοινωνικό περιεχόμενο με αναφορά στη Γαλλική Επανάσταση.
Ανεξάρτητα πάντως από το αν ήταν ή δεν ήταν στις προθέσεις του Μπετόβεν, με το έργο του αυτό εναποθέτει τη μοίρα των ανθρώπων στα δικά τους χέρια. Μοιάζει σαν να μας καλεί να γίνουμε οι ίδιοι δημιουργοί της τύχης μας, όπως το έκανε και ο ίδιος αρνούμενος με προσωπικό κόστος να γίνει όργανο των λίγων, που καθορίζουν τη μοίρα των πολλών. Η 5η Συμφωνία αντιπροσωπεύει αντικειμενικά τα προωθημένα ιδανικά της εποχής της: Την αναγκαιότητα μέσα από την πάλη να κινηθεί η ζωή και η ιστορία προς τα εμπρός.
Τόσο ο Μπετόβεν, όσο και ο Αλέκος Ξένος φαίνεται ότι συνειδητοποιούσαν πως ο χρόνος δεν αναγνωρίζει ελαφρυντικά στους σκέτους "ωραιοπλάστες" ούτε σε κείνους που απλά αντιγράφουν την οδυνηρή πραγματικότητα. Αντίθετα επιβραβεύει όσους παλεύουν για να την αλλάξουν.
Η ίδια -επιστημονικά τεκμηριωμένη και πρακτικά επαληθευμένη- ακλόνητη βεβαιότητα έθρεψε την 100χρονη αντοχή του Κόμματός μας στις απίστευτα σκληρές και αποθαρρυντικές δοκιμασίες, μαζί και στις επίμονες προσπάθειες της αστικής τάξης να το καταντήσει ακίνδυνο. Και θα εξακολουθήσει να το τροφοδοτεί με την ίδια αντοχή, ψυχρή υπομονή και συνειδητή επιμονή στους ανατρεπτικούς στόχους του, ώσπου η ανθρωπότητα να εξανθρωπιστεί.
Γι’ αυτό είναι σίγουρο πως η μουσική των δύο αυτών δημιουργών -αν και "κλασική"-θα μπει βαθιά στην καρδιά μας, διεγείροντας τις καλύτερες σκέψεις, αισθήματα και διαθέσεις για το δίκιο, την αναγκαιότητα και τη νίκη της πάλης που θ’ αλλάξει τον κόσμο.
Τελειώνοντας, δεν μπορούμε παρά να ευχαριστήσουμε ολόψυχα τους μουσικούς της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ καθώς και το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό της, που για δεύτερη χρονιά φέτος μας συγκινούν δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό για την επιτυχία της συναυλίας μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ απευθύνουμε επίσης στο νέο, ταλαντούχο και γερά σπουδαγμένο μαέστρο και ερευνητή της Νεοελληνικής Έντεχνης Μουσικής Χρήστο Κολοβό, που με χαρά προσφέρθηκε να διευθύνει την ορχήστρα.
Ακόμη ευχαριστούμε το μαέστρο και ενορχηστρωτή Σπύρο Μαυρόπουλο, που ενορχήστρωσε ειδικά για την αποψινή συναυλία τον "Ύμνο της Διεθνούς" για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα και ο οποίος θα ακουστεί σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση.
Θερμές ευχαριστίες απευθύνουμε στην Αλίκη Βενάρδου - Ξένου, κόρη του Αλέκου Ξένου, για την καθοριστική συμβολή της στην προετοιμασία της σημερινής εκδήλωσης εφοδιάζοντάς μας με μουσικό υλικό και σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου μουσουργού μας.
Τέλος, ευχαριστούμε όλους εσάς που μας τιμήσατε με την παρουσία σας και σας ευχόμαστε καλή ακρόαση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.