Συλλαλητήρια 26 Φλεβάρη: Για την προστασία του εισοδήματος, της δουλειάς και της υγείας του λαού ― Αποφασιστική αναμέτρηση με τον εφιάλτη της ακρίβειας και της πανδημίας

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 26 ΦΛΕΒΑΡΗ

Σημαίνουμε ξεσηκωμό! Να γίνει μέρα - σταθμός για την κλιμάκωση της πάλης

• Δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας και με την ακρίβεια να σαρώνει, ο λαός δεν έχει την «πολυτέλεια» να αναμένει «σωτήρες» και «λύσεις» έξω από τη δική του πάλη
• Δυναμώνουν οι εστίες διεκδίκησης και αγώνα | «Φάρος» ο περήφανος αγώνας στη ΛΑΡΚΟ, η μεγάλη απεργία των λιμενεργατών, η ανυποχώρητη πάλη σε «Πετρέλαια Καβάλας» και «Βαρβαρέσο», τα μπλόκα των βιοπαλαιστών αγροτών

Οι νέες μεγάλες δυνατότητες που διαμορφώνονται ώστε στα συλλαλητήρια στις 26 Φλεβάρη (βλ. σελ. 8 - 9) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (και σε άλλες πόλεις, σε διαφορετικές ημερομηνίες) να υπάρξει μαζική κάθοδος στον δρόμο και συμμετοχή περισσότερων σωματείων και φορέων αποτυπώνονται από τις συγκλονιστικές εικόνες των μεγάλων απεργιακών μαχών των τελευταίων βδομάδων.

Επίσης, από την τεράστια και πολύμορφη αλληλεγγύη που αποσπούν αυτές οι αναμετρήσεις, όπως των λιμενεργατών στην COSCO και των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, χώροι που ο καθένας τους έχει δεχτεί πάνω από 300 μηνύματα στήριξης από συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Είναι τέτοια η αξία αυτής της έκφρασης αλληλεγγύης, που μετά και τη μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη ΛΑΡΚΟ στο υπουργείο Οικονομικών, όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι σωματείων, εργαζόμενοι που είναι στον αγώνα κ.ά., τροφοδοτεί την κοινή δράση, τον συντονισμό της πάλης ανάμεσα σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

Οι διεργασίες λοιπόν που είναι σε εξέλιξη στο εργατικό - λαϊκό κίνημα φαίνονται από το γεγονός ότι τη συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο συζητούν, εκτός από εργατικά σωματεία, που πήραν και τη σχετική πρωτοβουλία, ενώσεις και σύλλογοι αυτοαπασχολούμενων, μαθητικά συμβούλια, φοιτητικοί σύλλογοι, ακόμα και πολιτιστικοί φορείς σε συνοικίες της Αθήνας. Επίσης, συνδικαλιστικές οργανώσεις που σε προηγούμενες κινητοποιήσεις δεν συμμετείχαν, σήμερα το συζητούν και παίρνουν σχετικές αποφάσεις.

Αυτές οι δυνατότητες δείχνουν την ανάγκη τις επόμενες μέρες να μην υπάρχει διοίκηση σωματείου και ομοσπονδίας, να μην υπάρχει Επιτροπή Αγώνα, άλλες μορφές οργάνωσης του κινήματος που δεν θα συζητήσουν, δεν θα κάνουν υπόθεσή τους την επιτυχία του συλλαλητηρίου. 

Με πρακτικά μέτρα για τη μαζική προπαγάνδα, με ανακοινώσεις, αφίσες, διεκδικητικά πλαίσια με βάση τα οξυμένα προβλήματα κάθε κλάδου και χώρου, με πολύμορφη δράση που θα βοηθάει στη μαζική συμμετοχή, να «ξεσηκωθούν κι οι πέτρες» μέχρι τις 26/2.

Να φανεί στην πράξη ότι «δεν πάμε για ένα ακόμα συλλαλητήριο», αλλά ο στόχος είναι αυτή η κινητοποίηση να αποτελέσει σταθμό κλιμάκωσης για το αμέσως επόμενο διάστημα, οπότε, όπως φαίνεται, θα γιγαντωθούν τα προβλήματα των εργαζομένων, καθώς και οι πιέσεις να σκύψουν το κεφάλι, να «αναμένουν» λύσεις «από τα πάνω» ώστε ανενόχλητοι η εργοδοσία, οι μονοπωλιακοί όμιλοι να ξεσαλώνουν σε βάρος του λαού που υποφέρει.

Αποφασιστική αναμέτρηση με τον εφιάλτη της ακρίβειας και της πανδημίας

Τα συλλαλητήρια παίρνουν λοιπόν παλλαϊκά χαρακτηριστικά, αφού στο επίκεντρο έχουν τα προβλήματα που «καίνε» την εργατική - λαϊκή οικογένεια και που δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της πανδημίας διαμορφώνουν μια εφιαλτική κατάσταση: Ακρίβεια και ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά και στην Ενέργεια, που βάζουν όλο και πιο σφιχτά τη θηλιά των χρεών στον λαιμό των εργαζομένων. Εκατόμβη νεκρών καθημερινά λόγω του σμπαραλιασμένου δημόσιου συστήματος Υγείας, του κριτηρίου «κόστους - οφέλους» που έχει διαλύσει τα νοσοκομεία και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Φυσικές και «αφύσικες» καταστροφές από αναμενόμενες κακοκαιρίες που αποκαλύπτουν τις υποδομές - ρημαδιό με ευθύνη του κράτους και την εγκληματική «ιδιωτική πρωτοβουλία» σε κρίσιμες για τη ζωή του λαού εγκαταστάσεις και υπηρεσίες.

Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι βλέπουν γύρω τους έναν προκλητικό χορό εκατομμυρίων ευρώ που πάνε στους επιχειρηματικούς ομίλους από το Ταμείο Ανάκαμψης και άλλες πηγές. Βλέπουν τα πάνω από 4 δισ. ευρώ για τις ΝΑΤΟικές εξοπλιστικές δαπάνες αλλά και τη διαρκή διαφήμιση των «απροσδόκητων» ρυθμών ανάκαμψης εν αναμονή και της νέας τουριστικής σεζόν.

Αυτές οι τραγικές για τον λαό αντιφάσεις ήρθαν στην επιφάνεια με τους μεγάλους αγώνες που είναι σε εξέλιξη σε στρατηγικούς κλάδους και χώρους δουλειάς σε όλη τη χώρα. Μια δράση η οποία αναπτύσσεται σε επιχειρήσεις που παράγουν τεράστιο πλούτο, φωτίζοντας ότι στο σημερινό σύστημα προϋπόθεση γι' αυτό είναι το τσάκισμα των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.

Παίρνουμε κουράγιο από τους μεγάλους αγώνες σε σημαντικούς κλάδους

Ταυτόχρονα, τέτοιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις δίνουν κουράγιο σε όλη την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, μπορούν να παρακινήσουν για δράση ακόμα κι εκείνους που μέχρι χτες δίσταζαν, να πάρουν «διαζύγιο» από το «δεν αλλάζει τίποτα».

Είναι αγωνιστικές διεργασίες που μπορούν να δώσουν αποφασιστικό χτύπημα στη μοιρολατρία, στο δηλητήριο της αναμονής για «λύσεις» από κυβερνητικούς και άλλους «σωτήρες», αλλά και στον εγκλωβισμό σε «σωτήριες διεξόδους», όπως η «πράσινη ανάπτυξη», η «γεωπολιτική αναβάθμιση» κ.ο.κ.

Σε όλες εκείνες δηλαδή τις «συνταγές», που από τη μια θέλουν τον λαό στη γωνία και από την άλλη του φορτώνουν τα σπασμένα πότε της κρίσης, πότε της ανάπτυξης και πότε της εμπλοκής σε σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι.

Εκεί, λοιπόν, που οι εργαζόμενοι γίνονται πρωταγωνιστές για τη ζωή και το δίκιο τους, εκεί που χτυπάει η καρδιά της πάλης για το μεροκάματο, για την προστασία του εισοδήματος, ενάντια σε απολύσεις, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, εκεί εκφράζεται και η δύναμη που έχουν στα χέρια τους.

Αυτή η δύναμη αναδείχθηκε στη μαζική παράσταση διαμαρτυρίας της περασμένης Πέμπτης με την κάθοδο στην Αθήνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, οι οποίοι έξω από το υπουργείο Οικονομικών συναντήθηκαν με τους αγωνιζόμενους εργάτες από μια σειρά κλάδων που δίνουν μάχη τις τελευταίες μέρες.

Τέτοιες είναι οι κινητοποιήσεις:

-- Στην κορυφαία μεταλλευτική βιομηχανία της χώρας, τη ΛΑΡΚΟ, με παραγωγικές δυνατότητες που σπανίζουν σε ολόκληρη την ΕΕ, όπως για την παραγωγή σιδηρονικελίου και ανοξείδωτου χάλυβα.

Δυνατότητες δηλαδή που θα μπορούσαν όχι απλά να θρέψουν τους εργαζόμενους που κάνουν το «χώμα ατσάλι» και τις οικογένειές τους αλλά και να είναι πηγή πλούτου συνολικά για τον λαό.

Αντί γι' αυτό η επιχείρηση απαξιώνεται εδώ και δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις, με τη σημερινή να της δίνει τη «χαριστική βολή», πάνω από 1.300 εργαζόμενοι πετιούνται στην ανεργία και περισσότερες από 300 οικογένειες στον οικισμό της Λάρυμνας μένουν ξεσπιτωμένες, μπας και γλυκαθούν οι «στρατηγικοί επενδυτές» που πολιορκούν το εργοστάσιο και τα μεταλλεία.

Απέναντι σε αυτό το έγκλημα στέκονται εδώ και δύο χρόνια οι εργαζόμενοι σε όλες τις εγκαταστάσεις της επιχείρησης, συσπειρωμένοι στα σωματεία τους, έχοντας προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα.  

Μια δράση που τις τελευταίες μέρες, και μετά τις πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης, παίρνει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά, με τις περιοχές γύρω από το εργοστάσιο της Λάρυμνας να είναι στο πόδι, ενώ το συλλαλητήριο της ερχόμενης Κυριακής αναμένεται να δώσει σήμα κλιμάκωσης.

-- Στο λιμάνι του Πειραιά, στις προβλήτες της COSCO, εκεί που πίσω από τις εμβληματικές επενδύσεις, τις «ευλογημένες» από όλες τις κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια και τα κέρδη - ρεκόρ με την ανάδειξη του Πειραιά σε «κόμβο», οι εργαζόμενοι ακόμα παλεύουν για να κατοχυρώσουν τα αυτονόητα:

Τις ΣΣΕ, τα Βαρέα και Ανθυγιεινά, τη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Και με την απεργία τους την περασμένη Δευτέρα έδειξαν το μεγαλείο της δύναμης που έχουν οι εργαζόμενοι, συσπειρωμένοι στο σωματείο τους.

Με τον οργανωμένο συλλογικό αγώνα, την απόφαση για συμμετοχή στην απεργία, την τεράστια αλληλεγγύη από όλο τον λαό κουρέλιασαν την προσπάθεια καταστολής.

Άφησαν «σύξυλα» τα ΜΑΤ, τους βατραχανθρώπους, τις «αύρες» και τα στελέχη του Λιμενικού, οι οποίοι κράτησαν το λιμάνι «ανοιχτό», για να ...μην μπει τελικά ούτε ένας για δουλειά.

-- Στη «Νηματουργία Βαρβαρέσος» στη Νάουσα, όπου οι εργαζόμενοι δίνουν μια παλικαρίσια μάχη με απεργίες, στάσεις εργασίας, συλλαλητήρια, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους.

Απέναντί τους έχουν μια εργοδοσία που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει εύσημα για την «καινοτομία» της από όλες τις κυβερνήσεις, έχει καρπωθεί πακτωλό χρημάτων από «αναπτυξιακούς» νόμους, όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2016, έχει τον πολυπόθητο για την αστική τάξη «εξαγωγικό προσανατολισμό», προμηθεύει κορυφαία ενδυματολογικά brand διεθνώς.

Κι όμως, όλα τα παραπάνω δεν «προστάτευσαν» τους εργαζόμενους από την απληρωσιά και τις απολύσεις, από την εργοδοτική τρομοκρατία όταν αντέδρασαν διεκδικώντας το αυτονόητο: Να πληρώνονται για τη δουλειά τους και να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας.

-- Στα «Πετρέλαια Καβάλας», σε μια ακόμα στρατηγικού χαρακτήρα βιομηχανία, οι εργαζόμενοι έζησαν ξανά το τι σημαίνει «θωράκιση των επενδυτικών σχεδιασμών»:

Εργολαβίες, απολύσεις, επίθεση στους μισθούς. Και μόλις αντέδρασαν επιστρατεύτηκαν απέναντί τους αστυνομικές δυνάμεις σε μια επιχείρηση που δεν έχει ξαναγίνει στην περιοχή, ενώ την επόμενη μέρα βρέθηκαν απολυμένοι όλοι οι συνδικαλιστές - μέλη του ΔΣ του Σωματείου.

Η παλλαϊκή αγωνιστική απάντηση που δόθηκε στην Καβάλα, τα δεκάδες σωματεία και οι μαζικοί φορείς που συντονίστηκαν στη μεγάλη σύσκεψη και στα συλλαλητήρια που ακολούθησαν, όπως και στη συναυλία αλληλεγγύης έδειξαν τις δυνατότητες που υπάρχουν να «ξεφύγει» η κοινή δράση από τα συνηθισμένα όρια, να συμμετάσχουν περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις.

-- Στον κλάδο των οικοδόμων, που συνεχίζουν τη μάχη για την υπογραφή ΣΣΕ, με την Ομοσπονδία τους να έχει αποφασίσει πανοικοδομική απεργία μέσα στον Μάρτη, την οποία προετοιμάζει με συζητήσεις στα Συνδικάτα, στα μεγάλα εργοτάξια και στους άλλους χώρους δουλειάς, συνεχίζοντας μια δράση που αποτελεί παράδειγμα και στήριγμα για όλη την εργατική τάξη.

Και, βέβαια, στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν τα μπλόκα των βιοπαλαιστών αγροτών που δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης, παλεύουν για να μπορούν να ζουν από την καλλιέργεια των χωραφιών τους, για εγγυημένο εισόδημα, για να μπορούν να παράγουν φθηνά και ποιοτικά προϊόντα.

Για διεκδικήσεις δηλαδή που αφορούν όλο τον λαό, δείχνοντας την ανάγκη του κοινού συντονισμένου αγώνα, ο οποίος όλο και περισσότερο αναπτύσσεται στα μπλόκα, με τη συμμετοχή στις κατά τόπους κινητοποιήσεις εργατικών σωματείων, Εργατικών Κέντρων και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Δυο βδομάδες μάχης, δεν χάνουμε ούτε λεπτό!

Μένουν ακριβώς δύο βδομάδες μέχρι το συλλαλητήριο. Δεκατέσσερις μέρες που για κάθε συνδικαλιστή, για κάθε εργαζόμενο και άνθρωπο του μεροκάματου που αγωνιά για την οργάνωση της πάλης, για κάθε σωματείο θα αποτελέσουν «πεδίο δόξης» για να «οργωθούν» χώροι δουλειάς, κλάδοι και συνοικίες, για να βρει αγωνιστική έκφραση το «ως εδώ και μη παρέκει» που ακούγεται σε κάθε λαϊκό σπίτι.

Στον βαθμό που σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια συναντηθούν εκατοντάδες νέα σωματεία από επιχειρήσεις, κλάδους, άλλες μαζικές οργανώσεις, στον βαθμό που πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης και ενωθούν σε ένα μεγάλο ποτάμι καταδίκης της πολιτικής που οξύνει τα λαϊκά προβλήματα, συλλογικής διεκδίκησης και πάλης, τότε με άλλους όρους μπαίνει στην ημερήσια διάταξη η κλιμάκωση.

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να ανοίξει αυτή η συζήτηση παντού, σε όλα τα όργανα του κινήματος, χωρίς δισταγμούς, σε σωματεία και ομοσπονδίες, σε Εργατικά Κέντρα, σε μαζικούς φορείς, σε σχολεία και σχολές.

Να ξεδιπλωθεί ένα σχέδιο δράσης και συντονισμού που θα δίνει «σάρκα και οστά» στο «τίποτα δεν χαρίζεται! Ολα κατακτιούνται με οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, αντίσταση και σύγκρουση με την πολιτική που θυσιάζει τη ζωή μας για τα κέρδη των λίγων».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 15/2/2022