*
*
Πρώτη μέρα στου 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στο Πάρκο Τρίτση – Είσοδος στην νέα του πεντηκονταετία
*
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ 51ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»
Το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα επιβεβαιώνει: Σοσιαλισμός η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα!
Παρασκευή 26/09/2025 - 21:48
Με πολύ μεγάλη συμμετοχή έγινε η κεντρική συζήτηση του Φεστιβάλ, με θέμα «Το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα επιβεβαιώνει: Σοσιαλισμός η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα!». Η συζήτηση μεταφέρθηκε από τη Λαϊκή στην Κεντρική Σκηνή και ξεχώρισε η μαζική παρουσία νέων ανθρώπων, που την παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον.
Η ζωντάνια στις ερωταπαντήσεις, ανάμεσα στον Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και στον Βαγγέλη Μαγνήσαλη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, το οπτικό υλικό που προβαλλόταν στην γιγαντοοθόνη και ακολουθούσε τη ροή της συζήτησης, πλαισιώνοντας με στοιχεία τις απαντήσεις, αλλά και το γεγονός ότι η συζήτηση προετοιμάστηκε με τη συμβολή όσων ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΚΝΕ να στείλουν τις ερωτήσεις τους, κράτησαν μέχρι το τέλος αμείωτη την προσοχή του κοινού, που είχε τη δυνατότητα να παρεμβαίνει και κατά τη διάρκειά της, θέτοντας ερωτήσεις μέσω ειδικής εφαρμογής, όπως και να απαντάει σε ερωτήσεις των ομιλητών.
Ανοίγοντας τη συζήτηση και παρουσιάζοντας τις τρεις ενότητες του θέματος («Η κοινωνία της εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός», «Υπάρχει ελευθερία σήμερα;», Ποιος συγκρούεται πραγματικά με το σύστημα;), ο Β. Μαγνήσαλης σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Ο τίτλος της εκδήλωσής μας πιθανόν σε πολλούς να δημιουργεί μια αίσθηση ανασκόπησης των χρόνων που πέρασαν. Η αλήθεια είναι ότι εμείς θέλουμε περισσότερο να συζητήσουμε για τα χρόνια που έρχονται, για τις προκλήσεις της εποχής μας και για την διέξοδο από το σύστημα της εκμετάλλευσης... Αυτή τη συζήτηση επιδιώκουμε να κάνουμε σήμερα».
Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από τις απαντήσεις του Κ. Παπασταύρου στα θέματα της συζήτησης και σε ερωτήσεις που τέθηκαν σε αυτή.
Το σύστημα είναι ο καπιταλισμός, η εξουσία των μονοπωλίων
- Το σύνθημα του Φεστιβάλ λέει, ανατρέπουμε το παλιό. Ποιο είναι όμως το παλιό που πρέπει να γκρεμίσουμε; Το σύστημα, θα πει κάποιος... Ομως δεν είναι σίγουρο ότι όλοι εννοούμε το ίδιο όταν μιλάμε για σύστημα.
- Οι κομμουνιστές είναι αντισυστημικοί από τη γέννηση και διαμόρφωσή τους ως κίνημα, ως επαναστατικό κίνημα. Γιατί στο στόχαστρο βάζουν το σημερινό οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, δηλαδή τον καπιταλισμό. Βάζουν στο στόχαστρο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, πάνω στον οποίο στηρίζονται όλες οι άλλες κοινωνικές σχέσεις. Αυτό είναι το παλιό σήμερα. Είναι παλιό εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Ενα σύστημα που σαπίζει και πεθαίνει.
Και αν στις αρχές της δεκαετίας του '90 έμοιαζε ο σάπιος κόσμος να ξανατονώνεται, όπως λέει και το τραγούδι, δεν άργησε πολύ να μας δείξει με διάφορους τρόπους τη σαπίλα του. Οσο και να σαπίζει, όμως, δεν πέφτει μόνο του. Και σήμερα υπάρχει μόνο εξαιτίας της αδυναμίας των εργαζομένων και του κινήματός τους.
Δεν υπάρχει επειδή - όπως λένε διάφοροι αναλυτές και θεωρίες - είναι ανθεκτικός, έχει μάθει να ξεπερνά τις αντιφάσεις του, να λύνει τις αδυναμίες του. Κάθε άλλο. Υπάρχει γιατί αποδείχθηκε ιστορικά ότι απαιτείται μια πιο υψηλή ταξική συνειδητότητα, μια μεγαλύτερη επαναστατική επιμονή και αποφασιστικότητα, θεμελιωμένη στην επιστημονική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, τόσο για να μην ξεστρατίζεις από το γκρέμισμα της παλιάς εξουσίας, όσο και για το χτίσιμο της νέας κοινωνίας.
Το σύστημα λοιπόν είναι ο καπιταλισμός, είναι η εξουσία των μονοπωλίων, είναι ο ιμπεριαλισμός. Μέσα σε αυτά εντάσσονται όλα τα υπόλοιπα: Πολιτικό προσωπικό, σάπιοι και «φρέσκοι» αστικοί θεσμοί, υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι, διεφθαρμένοι και αδιάφθοροι, παλιοί και νέοι, φθαρμένοι και άφθαρτοι, καλοσυνάτα και σκαιά πρόσωπα, αυτοδημιούργητοι και κληρονόμοι, τζάκια και μη τζάκια κ.λπ.
Οσοι ψάχνουν να βρουν το «σύστημα» αλλού, σε ορισμένες γωνιές, σε ορισμένα ακραία φαινόμενα της σαπίλας του πραγματικού συστήματος, δεν το κάνουν πάντα από άγνοια, όπως μπορεί αυθόρμητα να το αντιλαμβάνονται τμήματα του λαού. Το κάνουν και από σκοπιμότητα, για να κρύψουν την πραγματική ουσία του συστήματος.
Η πάλη απλώς για κάποια ανατροπή κυβέρνησης, προσώπων, εκλογικών συσχετισμών, δεν σημαίνει ότι τα βάζεις με το σύστημα. Εμείς παλεύουμε για την ανατροπή, που είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Δηλαδή για την επαναστατική ανατροπή. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι προχωρά μπροστά με επαναστάσεις. Αυτό δεν το λέμε από ρομαντισμό, αλλά από πραγματισμό, από συνειδητοποίηση της σύγχρονης αναγκαιότητας.
Δεν θέλουμε να αλλάξουν όλα και να μην αλλάξει τίποτα. Θέλουμε να ανατρέψουμε τη ρίζα των προβλημάτων. Για να γεννηθεί το νέο πρέπει να γκρεμιστεί το παλιό. Το παλιό δεν πέφτει μόνο του. Η αντίσταση του παλιού είναι δεδομένη και επιβεβαιωμένη. Ιστορικά υπάρχει πλούτος παραδειγμάτων. Και φάνηκε μάλιστα ότι αυτή η αντίσταση είναι ισχυρότερη στον χρόνο, περισσότερο κι απ' ό,τι φαντάζονταν οι κομμουνιστές.
Η εποχή μας είναι εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων
Στη σημερινή κοινωνία διαμορφώνονται μόνο οι προϋποθέσεις για τη νέα κοινωνία, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Διαμορφώνονται οι δυνατότητες, αλλά και η ανάγκη της νέας κοινωνικής οργάνωσης. Ο καπιταλισμός δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, ούτε η νέα τεχνολογία, ούτε η ρομποτική, ούτε η ΤΝ δεν αλλάζουν τη φύση του καπιταλισμού. Φωτίζουν, όμως, τη δυνατότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Φωτίζουν τη δυνατότητα απελευθέρωσης της εργασίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, φωτίζουν τη δυνατότητα απελευθέρωσης του χρόνου, τη δυνατότητα ικανοποίησης των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Οσο αυτό όμως δεν λύνεται, ο καπιταλισμός θα ζει και θα βασιλεύει μέσα στις αντιφάσεις του, θα σαπίζει και θα γεννά τέρατα.
Επανάσταση είναι η ριζική αλλαγή των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων από καπιταλιστικές σε κομμουνιστικές - σοσιαλιστικές. Αυτό μπορεί μόνο να είναι αποτέλεσμα της συνειδητής μαζικής εργατικής - λαϊκής δράσης. Πρώτη πράξη σε αυτήν την κατεύθυνση είναι να γκρεμιστεί όλο το κρατικό και θεσμικό πλαίσιο που περιφρουρεί, προστατεύει και διαχειρίζεται το παλιό, τις παλιές σχέσεις. Δηλαδή να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού.
35 χρόνια μετά από την ανατροπή του σοσιαλισμού και την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες του σοσιαλισμού, ο νικητής του Ψυχρού Πολέμου έχει χάσει τη μάσκα της «ευημερίας», της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης», που έκρυβε ένα σύστημα που στην πραγματικότητα σαπίζει και πεθαίνει. Και όσο πεθαίνει και σαπίζει χωρίς να ανατρέπεται, τόσο πιο αποκρουστικό και επικίνδυνο γίνεται.
Και όλο το νερό που κύλησε στο αυλάκι όλα αυτά τα χρόνια, σε όλα τα πεδία της κοινωνικής - οικονομικής ανάπτυξης, επιβεβαιώνει ότι ο σοσιαλισμός, που μπορεί να ηττήθηκε προσωρινά, μας χαμογελάει απ' όλα τα παράθυρα δείχνοντας την υπαρκτή δυνατότητα μιας άλλης κοινωνίας, που θα βάλει τέλος στις αιτίες της αδικίας, που αντί για ένταση της εκμετάλλευσης θα προσφέρει απελευθέρωση του χρόνου εργασίας, που θα κάνει τον εργαζόμενο ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, ανοίγοντας τον δρόμο για να μπει τέλος στην εποχή των ιμπεριαλιστικών πολέμων... Η εποχή μας είναι εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων.
Ο σοσιαλισμός δεν είναι μια πιο δίκαιη κοινωνία, δεν είναι απλώς μια καλύτερη κατάσταση από σήμερα, δεν δίνει ορισμένες καλύτερες λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Είναι μια κοσμοϊστορική αλλαγή, αλλάζει σελίδα η ανθρώπινη Ιστορία, ανοίγει μια νέα ολόκληρη ιστορική περίοδος, όπου πια οι κοινωνίες δεν λειτουργούν στηριγμένες στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ολόκληρη επαναστατική περίοδος.
Η επανάσταση λοιπόν δεν είναι απλώς ένα ξέσπασμα. Είναι η συνειδητή δράση του οργανωμένου και αποφασισμένου λαού να απαντήσει ριζικά στα αδιέξοδα που γεννά το σύστημα. Και εδώ νομίζω ότι μπορούν να αξιοποιηθούν σημαντικές εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», όπως τα Ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου, η παλιότερη σειρά του ΚΣ, «Αλήθειες και Ψέματα για τον Σοσιαλισμό», η επιστολή Μολότοφ κ.ά.
Ο στόχος είναι αυτός που καθορίζει τον δρόμο
- Ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, ποιος είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ανατροπή;
- Το πού θες να πας καθορίζει και το πώς θα πας, ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις. Αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα. Αν θες έναν «δημοκρατικό καπιταλισμό», όπως ο Τσίπρας, ένα αστικό «κράτος δικαίου», όπως διάφορες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και όχι μόνο, αν θες «ευρωπαϊκή κανονικότητα», αν θες δηλαδή να «μπαλώσεις» το σημερινό σύστημα, να κρύψεις τη σαπίλα του, να του φορέσεις καινούργια ρούχα, να του βάλεις καινούρια μάσκα, δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά. Θα τα κάνει το ίδιο το σύστημα αντί για σένα.
Ηδη επιχειρηματικοί όμιλοι, αστικά επιτελεία, ΜΜΕ και άλλοι δουλεύουν τα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, νέα κόμματα, νέοι επίδοξοι ηγέτες, αναπαλαίωση παλιών κ.λπ. Εσύ απλώς θα πας να ψηφίσεις αυτούς που έχουν ήδη επιλέξει για σένα. Θα βρεθούν άλλωστε και οι πρόθυμοι που θα εξωραΐσουν αυτήν την κατάσταση, θα της δώσουν και «αριστερό», «ριζοσπαστικό» μακιγιάζ, στο όνομα αγωνιστικών μετώπων, συσπείρωσης δυνάμεων κ.λπ., όπως έκαναν και παλιότερα, εγκλωβίζοντας ουσιαστικά στα αδιέξοδα του συστήματος δυνάμεις που αρχίζουν να ριζοσπαστικοποιούνται, να βλέπουν έξω από το «κουτί».
Εχει αποδειχθεί - ας πούμε - ιστορικά ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν ανοίγει και δεν άνοιξε ποτέ τον δρόμο για επαναστατικές αλλαγές, όπως λένε κάποιες δυνάμεις του οπορτουνισμού. Ανεξάρτητα από προθέσεις, η αναζήτηση κυβερνητικής λύσης με βάση το αστικό κοινοβούλιο αυτό που κάνει είναι να συντηρεί αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι ένας θεσμός του αστικού κράτους, όπως είναι η κοινοβουλευτική διαδικασία, μπορεί - κάτω από τη πίεση του κινήματος - να φέρει ένα ανατρεπτικό αποτέλεσμα. Ουτοπίες που οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες ήττες.
Σήμερα επίσης ακούμε από κάποιους του οπορτουνιστικού χώρου ότι αν βάλουμε στόχο να πέσει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τότε μπορεί να ανοίξουμε τον δρόμο για ριζικές ανατροπές. Σε εμάς που ανήκουμε σε παλιότερη γενιά δεν ξέρετε πόσο «ντεζαβού» ακούγεται αυτό. Στην εποχή που εμείς μπαίναμε στην πολιτική δράση, 18 - 20 χρονών φοιτητές, ακουγόταν ακριβώς το ίδιο σύνθημα για τον πατέρα του, από τις ίδιες περίπου δυνάμεις, που έλεγαν παρόμοια πράγματα, ότι μια εναλλαγή κυβέρνησης θα δώσει ώθηση στις διαθέσεις των μαζών.
Ο Μητσοτάκης έπεσε και μετά ήρθε η 11χρονη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και μετά τον Μητσοτάκη έπεσαν κι άλλοι. Το σύστημα μια χαρά τα κατάφερε. Κανένα ρήγμα, κανένας κλονισμός, όσο μπορεί και αλλάζει τους εκπροσώπους του σαν τα πουκάμισα. Είναι όμως η εργατική - λαϊκή δράση η πραγματικά αντισυστημική, δηλαδή αντικαπιταλιστικά προσανατολισμένη, που μπορεί να «κάψει» όλες τις εφεδρείες του συστήματος, να ακυρώσει και να δυσκολέψει αυτές τις σωτήριες για το σύστημα εναλλαγές, να συμβάλει ώστε να ριζοσπαστικοποιούνται εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.
Ο στόχος λοιπόν καθορίζει και τον δρόμο. Ο δρόμος ο δικός μας δεν είναι λεωφόρος, δεν είναι εύκολος, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και να πω εδώ κάτι: Πίσω από την κατηγορία που γίνεται ότι το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στον σοσιαλισμό - από δυνάμεις μάλιστα που επικαλούνται την αντικαπιταλιστική πάλη - δεν αποκρύπτεται μόνο το γεγονός ότι το ΚΚΕ παλεύει σήμερα για όλα τα λαϊκά προβλήματα, αλλά κρύβονται τελικά ο συμβιβασμός και οι αυταπάτες αυτών των δυνάμεων για τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Ονειρεύονται έναν καπιταλισμό που κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος θα λύνει οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Μπερδεύουν και απολυτοποιούν ιστορικές περιόδους του καπιταλισμού όπου υπήρχαν ορισμένες πιο εκτεταμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, κυρίως λόγω του συσχετισμού δυνάμεων, της ύπαρξης της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος. Αυτή η περίοδος όμως έχει πάψει να υπάρχει, όχι 25 αλλά 50 χρόνια πριν.
Ο πόλεμος είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός
- Συζητώντας για την επανάσταση σε μη επαναστατικές συνθήκες και κάτω από το βάρος της αντεπανάστασης πριν από 35 χρόνια, είναι λογικό να υπάρχουν πολλά ερωτήματα για αυτό το ζήτημα...
- Καταρχήν η επανάσταση δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι αποτέλεσμα απλώς της θέλησης κάποιας κοινωνικής τάξης, κάποιου πολιτικού κόμματος. Πρέπει να στηρίζεται και σε ορισμένες αντικειμενικές εξελίξεις στην ίδια την κοινωνία. Οπως έχει αποδειχτεί και ιστορικά, η επανάσταση εκδηλώνεται σε συνθήκες που για διάφορους λόγους των ίδιων των κοινωνικών οικονομικών εξελίξεων το σύστημα δεν μπορεί να κυβερνιέται όπως πριν.
Με αυτό δεν εννοούμε π.χ. μια απλώς εναλλαγή κυβερνήσεων με έναν πιο συχνό τρόπο. Εννοούμε τα ρήγματα, τον κλονισμό που μπορεί να έχει στο ίδιο το αστικό κράτος, στους θεσμούς του, στις λειτουργίες του, ως αποτέλεσμα διαφόρων αντιθέσεων που οξύνονται. Σε αυτή την εξέλιξη επιδρά προφανώς και η εργατική - λαϊκή δράση, δεν την προκαλεί όμως ούτε την καθορίζει. Μια τέτοια κατάσταση δεν σχεδιάζεται, να το πούμε έτσι.
Σήμερα μπορεί να λέμε ότι ζούμε σε αντεπαναστατική περίοδο, σε περίοδο υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος. Ομως, αν συγκρίνουμε με το 1991 υπάρχει μια ποιοτική διαφορά. Σήμερα έχει συσσωρευτεί και συσσωρεύεται - με γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια - πολύ υλικό από τις εξελίξεις, από τις αντιθέσεις, τα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, την οικονομική στασιμότητα, τον κίνδυνο της κρίσης, υλικό που μπορεί να οδηγήσει σε στιγμές μεγάλου κλονισμού, μεγάλων δυσκολιών για το σύστημα.
Το γεγονός αυτό απασχολεί και τα αστικά επιτελεία, γι' αυτό παίρνουν μέτρα με ένταση του αντικομμουνισμού, νέα μέτρα καταστολής, συκοφάντησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Πρόκειται για μια αντικειμενική κατάσταση που βρίσκεται στην ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη. Οπως φτάνουμε στον πόλεμο ή την οικονομική κρίση μέσα από τη λειτουργία του καπιταλισμού, έτσι μπορούμε να φτάσουμε και σε τέτοιες καταστάσεις.
Για παράδειγμα, ο Λένιν σημείωνε ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αποδείχτηκε ως ο μεγάλος σκηνοθέτης της επανάστασης. Ο πόλεμος σημαίνει έναν συγκλονισμό και για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό κράτος. Οι αντιθέσεις οξύνονται στο εξωτερικό, παλιές συμμαχίες και συμβιβασμοί σπάνε, νέες δημιουργούνται. Η σταθερότητα του συστήματος μπορεί να μοιάζει ακλόνητη, μέσα της όμως περιέχει όλα τα υλικά ενός μεγάλου κλονισμού.
Ο πόλεμος ενώνει προσωρινά, ενώ στην πραγματικότητα βαθαίνει τις διαφορές, δυναμώνει ο εσωτερικός αγώνας στην αστική τάξη για το ποιος θα βγει κερδισμένος ή χαμένος, για την επιλογή συμμαχιών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πάντα σε συνθήκες κρίσεων και πολέμων η αρχική τάση είναι η συσπείρωση των εργαζομένων και του λαού γύρω από την κυβέρνηση. Η τάση αυτή εκφράζει την ψευδαίσθηση ότι η κυβέρνηση είναι «δική του», εκλέχτηκε για να τον προστατεύσει, να του λύσει τα προβλήματα, να υπερασπιστεί τη ζωή και το συμφέρον του.
Η ιστορική πείρα από «κρίσιμες στιγμές» δείχνει ότι η αστική τάξη σε όλες τις εκδοχές της δεν υπερασπίζεται τον λαό, αλλά τα συμφέροντά της. Δείτε π.χ. τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι' αυτό από τώρα πρέπει να δυναμώσει η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα του κράτους, ότι είναι δηλαδή όχι κράτος όλων, αλλά κράτος του κεφαλαίου. Γι' αυτό όχι μόνο δεν μπορούν και δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να δείξουν εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του, αλλά να το αμφισβητήσουν, να απειθαρχήσουν.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός αντίθετα πρέπει να εμπιστευτούν τη δύναμη της δικιάς τους αυτοτελούς οργάνωσης με όλες τις μορφές και όλα τα μέσα, για όλα τα ζητήματα, για τη διεκδίκηση, την αλληλεγγύη, την προστασία και την υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού. Μια δύναμη που μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη σύγκρουσης και ανατροπής και όχι στήριξης της αστικής εξουσίας.
Διέξοδος από τον πόλεμο υπέρ του λαού δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας
Οι κομμουνιστές έχουν αποδείξει και το αποδεικνύουν και σήμερα ότι δεν εγκαταλείπουν τον λαό στις κρίσιμες συνθήκες, ούτε βέβαια στις συνθήκες του πολέμου, όποια εξέλιξη και αν έχει αυτός, όπως και αν διεξάγεται. Μάρτυρας η ηρωική του Ιστορία της δεκαετίας του 1940, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ. Αυτό άλλωστε δίνει τη δυνατότητα να απαντηθεί από τους κομμουνιστές το ποια είναι η διέξοδος από τον πόλεμο.
Είναι κρίσιμο οι κομμουνιστές να μη χάνουν τον μπούσουλα, τον προσανατολισμό της δράσης τους, παίρνοντας υπόψη τις κάθε φορά συνθήκες, αλλά δουλεύοντας πάντα και σταθερά το βασικό ζήτημα: Οτι διέξοδος από τον πόλεμο υπέρ των εργαζομένων και του λαού δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, έξω από τον αγώνα για να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη με τη στήριξη των συμμάχων της. Πολύτιμο ιστορικό δίδαγμα που δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε.
Γι' αυτό χρειάζεται σήμερα να ωριμάζει η αντίληψη ότι τελικά η διέξοδος για τον λαό δεν μπορεί να δοθεί μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Οι φαύλοι κύκλοι της οικονομικής κρίσης και της ανάπτυξης με ένταση της εκμετάλλευσης, του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο μπορούν να τελειώσουν μόνο με την ανατροπή αυτού του συστήματος και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής.
Σε τέτοιες συνθήκες το σύστημα, όσα προβλήματα και αν έχει, όσο και να δυναμώνουν οι αντιφάσεις του, όσο και να οξύνει τα προβλήματα των εργαζομένων, όσο και να δυναμώνει η εργατική - λαϊκή κινητικότητα και διαμαρτυρία, δεν πέφτει από μόνο του, χωρίς την αποφασιστικότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος και του οργανωμένου εργατικού και λαϊκού κινήματος, που δεν θα μπει μπροστά μόνο για να οργανώσει τη λαϊκή διεκδίκηση και πάλη, αλλά για να την οδηγήσει στο γκρέμισμα της εξουσίας των μονοπωλίων του κεφαλαίου.
Αυτό το γκρέμισμα είναι ουσιαστικά η αρχή μιας μακρόχρονης επαναστατικής διαδικασίας που περιλαμβάνει μια κοινωνική επανάσταση. Δεν μπορεί να μείνει τίποτα όρθιο από το παλιό κράτος, τους θεσμούς του, τον κρατικό μηχανισμό, δεν μπορεί να αξιοποιηθεί τίποτα απ' αυτόν τον σάπιο αντιδραστικό μηχανισμό προς όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.
Δεν είναι απλώς μια αλλαγή κυβέρνησης. Αντίθετα στη θέση αυτού του κράτους οι εργαζόμενοι θα βάλουν το δικό τους κράτος, το εργατικό κράτος που θα επιβάλει τη θέληση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, που θα στηρίζεται στους δικούς του θεσμούς, που θα χουν γεννηθεί μέσα στην επαναστατική πάλη. Θεσμοί που θα εκφράζουν την εργατική - λαϊκή συμμετοχή, τον εργατικό έλεγχο, την αιρετότητα και άμεση ανακλητότητα των εκπροσώπων των εργαζομένων.
Είναι λοιπόν κρίσιμο να διαμορφωθεί αυτή η ισχυρή εργατική - λαϊκή δύναμη που θα συγκρουστεί με αυτή την εξουσία, με το σύστημα. Εμείς δεν περιμένουμε καμιά «δευτέρα παρουσία», όπως μας λένε κάποιοι. Σήμερα κατακτάμε την ικανότητα και την αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα ως Κόμμα και ΚΝΕ. Σήμερα δουλεύουμε για να συγκροτηθεί αυτή η εργατική - λαϊκή δύναμη που και θα συμβάλει στις δυσκολίες του συστήματος, αλλά και που θα μπορέσει στην τελική να του δώσει το αποφασιστικό χτύπημα. Και ξέρουμε ότι βασικό περιεχόμενο αυτής της δουλειάς που κάνουμε σήμερα είναι να γκρεμίζουμε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που υπάρχουν σε τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας για το αστικό κράτος και τον ρόλο του.
Χρειάζεται να δυναμώσει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να νικήσουν
- Εχουν αξία οι σημερινοί αγώνες, παρόλο που δεν οδηγούν στην ανατροπή;
- Οι αγώνες του σήμερα είναι πολύτιμοι. Πρώτα απ' όλα γιατί σηματοδοτούν την αντίσταση στη βαρβαρότητα. Σηματοδοτούν τη μη συναίνεση στην ένταση της εκμετάλλευσης, στη διαρκή επιδείνωση στη ζωή των εργαζομένων που φέρνει σταθερά ο καπιταλισμός. Σηματοδοτούν τον μη συμβιβασμό με τη ζωή έτσι όπως τη θέλει το σύστημα, τον μη συμβιβασμό με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Μπορούν να ασκήσουν πίεση στο κεφάλαιο, στις αστικές κυβερνήσεις. Συμβάλλουν στο να βάζουν εμπόδια, να καθυστερούν την επίθεση, να έχουν και ορισμένες, περιορισμένες έστω νίκες. Είναι ένα κίνημα άμυνας που έχει σημασία να δυναμώσει, να ισχυροποιηθεί. Για αυτόν τον λόγο μέσα στους κόλπους του χρειάζεται να ισχυροποιείται αυτή η μαχητική κατεύθυνση και ο προσανατολισμός που δεν παζαρεύει με βάση τις προτεραιότητες του κεφαλαίου, αλλά με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Σε αντίθεση με τις δυνάμεις που θέλουν οι αγώνες να γίνονται ντεκόρ σε διάφορα αστικά παζάρια.
Ομως το κίνημα αυτό και αυτοί οι αγώνες δεν μπορούν έτσι να ανατρέψουν συνολικά την κατάσταση, όσο μαζικό, δυνατό και ισχυρό και αν γίνει.
Τι χρειάζεται; Σήμερα χρειάζεται να δυναμώσει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να νικήσουν. Χρειάζεται αυτό που ξεκινάει σήμερα ως άμυνα, ως αντίσταση, να πάρει σε μια πορεία χαρακτηριστικά αντεπίθεσης, να πάρει χαρακτηριστικά σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τις δυνάμεις του και τελικά την εξουσία του. Ο οργανωμένος λαός στις δικές του μαζικές οργανώσεις που δεν παζαρεύει τη ζωή του, που δεν διεκδικεί καλύτερη μερίδα, αλλά ζητά όλο το καρβέλι.
Μιλάμε για ένα κίνημα που τελικά θα έχει πολιτικό στόχο, θα βάζει δηλαδή το ζήτημα της εξουσίας. Πώς θα φτάσουμε εκεί; Πολλά θα κριθούν και κρίνονται σήμερα από τις μικρές και μεγάλες μάχες. Πόσο το κίνημα δεν χάνεται, στοχεύει σωστά τον κύριο αντίπαλο, που δεν είναι κυρίως οι κυβερνήσεις, αλλά αυτός που ανεβοκατεβάζει τις κυβερνήσεις. Πόσο δεν εγκλωβίζεται στους διάφορους αστικούς σχεδιασμούς.
Πόσο το κίνημα δεν μένει στην άμυνα, δεν παίζει μόνο άμυνα, αλλά διεκδικεί αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη και ο λαός με βάση τις δυνατότητες της οικονομίας και της παραγωγής, τις δυνατότητες της εποχής. Οχι μόνο να υπερασπιστούμε το 8ωρο, να αντισταθούμε στο 13ωρο, αλλά να διεκδικήσουμε τη μείωση του εργάσιμου χρόνου. Οχι μόνο να αντισταθούμε στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση της Υγείας, αλλά να διεκδικήσουμε την πλήρη κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης. Οχι να αντισταθούμε στην ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας, του νερού, αλλά να διεκδικήσουμε Ενέργεια, νερό καθολικά κοινωνικά αγαθά.
Κίνημα λοιπόν που συγκρούεται παντού, στον χώρο δουλειάς, στον κλάδο, σε κεντρικό επίπεδο. Που θα τα βάζει με το κράτος και τον ταξικό του χαρακτήρα. Οσο το κίνημα σπάει τα στενά όρια της επιχείρησης, του κλάδου, της περιοχής, γίνεται ένα κίνημα όλης της εργατικής τάξης και πολύ περισσότερο ένα παλλαϊκό κίνημα, μια κοινωνική συμμαχία εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών που συγκρούονται με την εξουσία των μονοπωλίων, που συνενώνονται απέναντι στον κοινό τους εχθρό.
ΚΚΕ δυνατό, έτοιμο για να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό -κομμουνισμό
Ετσι μπορεί σήμερα να αλλάζει ουσιαστικά ο συσχετισμός δυνάμεων, να γκρεμίζονται οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις πως οι θεσμοί του συστήματος μπορούν να μας σώσουν. Να δυναμώνει η αυτοπεποίθηση, η πίστη στη δύναμη του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος. Δηλαδή να δυναμώνει ένα εργατικό - λαϊκό ρεύμα που θα αμφισβητεί το σημερινό σύστημα, θα εκπαιδεύεται και θα αποκτά πείρα στις μάχες μαζί του, θα συσπειρώνεται γύρω από το ΚΚΕ και το Πρόγραμμά του. Το ΚΚΕ είναι ψυχή, νους, καρδιά, καθοδηγητής αυτής της διαδικασίας.
Τα ζητήματα αυτά μπαίνουν στο επίκεντρο των θεμάτων που ανοίγουν οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο που θα δημοσιευτούν το επόμενο Σαββατοκύριακο. Το πώς δηλαδή το Κόμμα μας και η ΚΝΕ θα γίνουν ακόμα πιο ικανοί να δουλεύουν στην πράξη με αυτή την επαναστατική γραμμή με βάση τις σημερινές συνθήκες και απαιτήσεις, να δουλεύουν με βάση το Πρόγραμμα και τη στρατηγική του.
Το κάλεσμα λοιπόν απευθύνεται σε κάθε νέο και νέα να πάρει μέρος σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα, σε αυτήν την υπόθεση, να στρατευτεί ενταγμένος στις γραμμές της ΚΝΕ. Είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να ανταποκριθούμε, πως μπορούμε να είμαστε Κόμμα δυνατό, έτοιμο για να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Κλείνοντας την συζήτηση ο Βαγγέλης Μαγνήσαλης τόνισε πως «Έχουμε μπροστά μας μεγάλες μάχες, με εφόδιο την επιτυχία και τον παλμό του Φεστιβάλ με απόδειξη πως χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι αποζητούν να έρθουν σε επαφή με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, αυτές τις λίγες μέρες να μπουν όλες οι δυνάμεις στην μάχη μπροστά στην μεγάλη απεργία την 1η Οκτώβρη.
Να εκφραστεί ακόμα πιο πολύ η αλληλεγγύη στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης. Το σύνθημα ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας, να γίνει σημαία ενάντια στην εκμετάλλευση και την τρομοκρατία, όπως για παράδειγμα την απαράδεκτη και τρομοκρατική δίωξη του συντρόφου και συνδικαλιστή Νίκου Τσακλίδη.
Στις 4-5 Οκτώβρη, οργανώνουμε ένα ακόμα «Φεστιβαλ» για την διάδοση των Θέσεων της ΚΕ του Κόμματός μας, να φτάσει πιο πλατιά το κάλεσμα για συμπόρευση με το ΚΚΕ, για την ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.