F-14

F-14 Φυσάει δαιμονισμένος άνεμος απ’ τις τουρμπίνες του θεού. Βαριές ερπύστριες τα σύννεφα. Και κάτω η ζωή μουγκρίζοντας κι ο θάνατος. Είναι οι θρίαμβοι των Καισάρων και σαρώνουνε τα χρόνια μας. Κι ο φόβος σου είναι που φοβάται. Και θέλει να κρυφτεί σαράντα οργιές κάτω απ’ τη γη στα έγκατα του τρόμου. Καθώς, αλλού βαμμένος μίνιο και θειάφι, κι αλλού πηχτός και κόκκινος σαν το φρεσκοχυμένο αίμα, ρόδι που σκάει ο ουρανός, ουράνιο ξερνώντας και σκοτωμένα αστέρια. Μετά στο σπίτι μπαίνει ένα φλεγόμενο «ήταν», από κει που δυο στιγμές πιο πριν έστεκε ο τοίχος… το ταβάνι… η κούνια… ένα κλάμα αρχινισμένο… Όταν εκείνο το αλλόκοτο σημάδι στον ορίζοντα. *** Ύστερα κατακάθισε η σκόνη των καιρών. Νύχτα η νύχτα μες στη νύχτα μας. Μαύρο στο μαύρο η μέρα μας και σκλήρυνε ξανά η ψύχα της ψυχής μας. Αυτή αλυχτώντας. Σφίγγει στο στήθος της δυο χέρια παιδικά· δυο χέρια μόνο. Ένα σκυλί κλαίει βυζαίνοντας την πείνα του μες στο ξεκοιλιασμένο σώμα του Μαρτίου. Με τα σπασμένα πόδια του να κροταλίζουν στα ανήλιαγα σοκάκια. Με το στα δύο κομμένο σώμα σου αιωρούμενο σαν ξέφτι. Ένα χαμίνι σκάβοντας στην τρύπα του να βρει το κόκαλο που έθαψε στην περασμένη καταιγίδα. Κι ο Τίγρης κατεβάζοντας αθόρυβα σφαγμένα ελάφια στα νερά του. Μετά το χαλασμένο μάτι σου δακρύζοντας σαν άδειος κάλυκας οβίδας που ’γινε βάζο για λουλούδια. Αλλά η άνοιξη είναι αδύνατο κι εφέτος να περάσει απ’ τη Βαγδάτη. Η νεκροκεφαλή: προετοιμασία Αμερικάνου πιλότου στο F-14, λίγο πριν βομβαρδίσει.