Φιδέλ Κάστρο Ρους. Για τα 8 χρόνια από τον θάνατό του
Σαπφώ Διαμάντη
Μέλος
του ΔΣ του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης
Το κείμενο παρουσιάστηκε στην εκδήλωση που διοργάνωσε η New Star στο STUDIO, 2 Δεκ. 2024
*
Δεν
είμαι ο υπερασπιστής του λαού. Ουδέποτε φιλοδόξησα αυτόν τον πομπώδη τίτλο,
είμαι του λαού, ανέκαθεν ήμουν μόνον αυτό, δεν επιθυμώ να είμαι άλλο από αυτό,
περιφρονώ οιονδήποτε τρέφει τη φιλοδοξία να είναι κάτι περισσότερο.
Μαξιμιλιέν
ντε Ρομπεσπιέρ
Άφησε μέσα τους άλλους να
ξαναπερνάνε τις λεπτομέρειες και βγήκε να πάρει αέρα, να λαγαρίσει το κεφάλι
του. Η νύχτα είναι ζεστή και υγρή, σχεδόν όπως η μέρα, περασμένες τέσσερις.
Πάει πέρα δώθε στην αυλή, σιάζει με τον δεξή του δείκτη τα γυαλιά στη ράχη της
μύτης του. Τ' αγόρασε το απόγευμα περνώντας απ' τη Σάντα Κλάρα, στο δρόμο απ'
την Αβάνα για εδώ. Μες στην απόλυτη σιγή, μια κουκουβάγια φτερουγίζει
αλαφιασμένη κι εκείνος αναβλέπει. Η ματιά του πέφτει στα υποτιθέμενα κοτέτσια.
Κρύβουν τα αμάξια που θα τους μεταφέρουν σε λίγο. Τον πιάνουν τα γέλια. Εμ,
χωρίς φαντασία, παρανομία δε γίνεται! Συνοφρυώνεται. Δεν ξέρει τι θα γίνει
αύριο κι αυτό τον τρώει.
Ολη μου η ζωή ως τώρα
κύλησε για να με φέρει σε τούτο το μεταίχμιο, μονολογεί. Τα μικράτα στο Μπιράν,
όχι μακριά από δω, οι βουτιές στο ποταμάκι όταν φούσκωνε, οι κότες που
παραμόνευε πιτσιρικάς με το πιστολάκι του και τον κυνηγούσε ο πατέρας, η παρέα
με τα παιδιά των Αϊτινών εργατών γης στη φυτεία, - αντίβαρο στην αστική
κουλτούρα. Το σχολειό, που δεν τ' άρεσε, αντάρτης γεννημένος, πού να τον κάνουν
ζάφτι οι Ιησουίτες στο Σαντιάγο. Και το γυμνάσιο, στην Αβάνα πια, ο νους του κι
ο λογισμός του στο μπάσκετ, το μπέιζμπολ, το ποδόσφαιρο. Χαμογελάει καθώς
αναθυμάται κάτι χαμένα γκολ. Από τότε μου έμεινε η αγάπη για την μπάλα.
