Ο μεντεσές των Βαλκανών, το γαλλικό κλειδί του χρέους, η κανονικότητα του... τριφυλλιού ως το 2060 και τα κλειδιά του λαού

–Τόσο μακρόν το χρέος σας (μετά συγχωρήσεως)!

Καμία προσδοκία για το χρέος!

Η γνώριμη συζήτηση ενόψει της αυριανής συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ, με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ, για τη διαχείριση του κρατικού χρέους, ξαναζεσταίνεται από την κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, με στόχο να μεταφέρει τις «αγωνίες» και τις προσδοκίες του κεφαλαίου στη μεριά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Όποιο αποτέλεσμα κι αν προκύψει από τα παζάρια για το χρέος, δεν πρόκειται να ανακουφίσει το λαό, πολύ περισσότερο να αναχαιτίσει την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος του.

• Αντίθετα, τα όποια μέτρα ελάφρυνσης αποφασιστούν, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, θα σηματοδοτήσουν ένα νέο γύρο απωλειών, αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων, όπως είχε γίνει και με το PSI.

Άλλωστε, προϋπόθεση για την όποια ελάφρυνση, και τώρα και στο μέλλον, είναι

• να προχωρήσουν και να ενταθούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις,
• να κοπεί μαχαίρι κάθε συζήτηση για την ανάκτηση των απωλειών από την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης.

Σε αυτό εξάλλου η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί όχι μόνο με δηλώσεις σαν κι αυτές του πρωθυπουργού στη γερμανική «Die Welt» ότι «δεν θα επιτρέψουμε καμία οπισθοδρόμηση», αλλά και με υπογραφές όπως αυτή στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο και στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης», που προβλέπουν ότι «απαρέγκλιτα» τα επόμενα χρόνια θα πιάνονται οι στόχοι των «ματωμένων πλεονασμάτων»,

• από τη λεηλασία μισθωτών και συνταξιούχων,
• από το ανελέητο «τσεκούρι» στις δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, συντάξεις κ.ο.κ.

Ως επιπλέον «ασφαλιστική δικλίδα» ότι η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί χωρίς υπαναχωρήσεις λειτουργούν και οι διάφοροι μηχανισμοί «ενισχυμένης εποπτείας» που έχουν ήδη συμφωνηθεί για την περίοδο μετά την τυπική λήξη του τρέχοντος μνημονίου.

Εξίσου ενδεικτικοί για το αντιλαϊκό περιεχόμενο της όποιας συμφωνίας για το χρέος είναι και οι «μηχανισμοί» που βρίσκονται στο τραπέζι για την υλοποίησή της,

• όπως το λεγόμενο «γαλλικό κλειδί», που συνδέει τα μέτρα ελάφρυνσης με την «ανάπτυξη» της καπιταλιστικής οικονομίας και η κυβέρνηση παρουσιάζει περίπου ως ιδανική επιλογή.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, το «καλό» αυτό σενάριο έχει στόχο να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από τους αναπτυξιακούς στόχους του κεφαλαίου,

• που προϋποθέτουν θυσίες δίχως τέλος, με τη φρούδα προσδοκία ότι τα «οφέλη» από την ελάφρυνση του χρέους θα διαχυθούν και στα λαϊκά στρώματα.

Δεδομένο είναι εξάλλου ότι ο λαός θα κληθεί να πληρώσει «μέχρι δεκάρας» ένα χρέος που δεν το δημιούργησε ο ίδιος αλλά το κεφάλαιο στον προηγούμενο γύρο της καπιταλιστικής συσσώρευσης,

• με τον πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει ότι σε καμία περίπτωση «δεν απαιτούμε να μπουν στο αρχείο οι υποχρεώσεις μας»
• και τον Κλ. Ρέγκλινγκ να προσθέτει ότι μετά την «ενισχυμένη εποπτεία» θα ακολουθήσει η «κανονική» έως το 2060 (!), γιατί «κάποια στιγμή θέλουμε να πάρουμε τα λεφτά μας πίσω».

Εξίσου δεδομένο είναι ότι ο «δημοσιονομικός χώρος» που επιζητούν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του μέσα από τις «ευκολίες πληρωμής» του χρέους,

• καμία σχέση δεν έχει με την κάλυψη των μεγάλων λαϊκών αναγκών, αλλά
• αντίθετα θα δοθεί για να στηριχτεί ο νέος γύρος κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, με επενδυτικά «πακέτα» και κάθε είδους ελαφρύνσεις.

Στη «μεγάλη εικόνα» ο λαός μας χρειάζεται να δει καθαρά ότι οι όποιοι συμβιβασμοί των ιμπεριαλιστικών κέντρων γύρω από ζητήματα όπως τα κρατικά χρέη, μόνο προσωρινοί είναι, ειδικά τώρα που τα «σύννεφα» ξαναμαζεύονται στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία, οι ανταγωνισμοί που σπαράσσουν την ΕΕ και τη συνοχή της συνεχίζονται αμείωτοι, το ίδιο και αυτοί με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ.

• Καμία προσδοκία επομένως δεν πρέπει να έχει ο λαός από τη συζήτηση και την όποια συμφωνία για το χρέος.

Μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, που μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν ο ίδιος ο λαός πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας και συγκρουστεί με τις διεθνείς λυκοσυμμαχίες, όπως η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Ριζοσπάστης - Η Άποψή μας, 20/6/2018