Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι...
«Απλά επειδή ο ελεύθερος χρόνος είναι μια αποδεκτή εναλλακτική κατάσταση για τους εύπορους, μπορεί να είναι ηθικά επιζήμια για τους φτωχούς. Κοστίζει σε χρήμα, ιδιωτικό και δημόσιο -με τη μορφή λιγότερων εργάσιμων ημερών και περισσότερων αργιών. Κατά συνέπεια, ενώ η αεργία θεωρείται καλή για την αργόσχολη τάξη στις ΗΠΑ και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, συνήθως είναι καταδικαστέα για τους φτωχούς».
Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, «Τα Οικονομικά Της Αθώας Απάτης» (Κεφ.4, Ο Απατηλός Κόσμος Της Εργασίας)
H νέα απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης της Ε.Ε. χειροτερεύει το ήδη «ευέλικτο» καθεστώς που δρομολογήθηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, αφού ο εβδομαδιαίος χρόνος θα φτάνει μέχρι και τις 65 ώρες (ή 78 για εξαήμερο) αντί των 48 ωρών που ισχύουν σήμερα. Σε περίπτωση δε που η σύμβαση εργασίας ορίζει διαφορετικά, τότε ο εργάσιμος χρόνος μπορεί να υπερβαίνει και τις 65 ώρες της πενθήμερης εβδομάδας(!)
Βέβαια, η απόφαση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Χρόνια το παλεύουν τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών υπό την πίεση των εντολοδόχων τους, της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων (UNICE).
Το τραγικό όμως είναι ότι με τις συνεχείς τροποποιήσεις η συνθήκη γίνεται όλο και πιο επαχθής για τους εργαζόμενους.
Όλα άρχισαν στις 23-11-1993 όταν το συμβούλιο της ΕΕ ενέκρινε την οδηγία 93/104/ΕΚ η οποία αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο των μετέπειτα νομοθετικών ρυθμίσεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για την οργάνωση του χρόνου εργασίας.
Σύμφωνα με το ελληνικό εργατικό δίκαιο, ο χρόνος εργασίας είναι χρόνος κατά τον οποίο ο «εργαζόμενος βρίσκεται στη διάθεση του εργοδότη χωρίς να απαιτείται πραγματική απασχόληση», αλλά στην οδηγία 93/104/ΕΚ (αρθ. 2, παρ. 1) αναφέρεται ως "χρόνος εργασίας": κάθε περίοδος κατά, τη διάρκεια της οποίας ο εργαζόμενος ευρίσκεται στην εργασία, στη διάθεση του εργοδότη, και ασκεί τη δραστηριότητα ή τα καθήκοντά του, σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες ή/και πρακτικές-
Στο άρ. 3 η οδηγία ορίζει: «Τα κράτη μέλη θεσπίζουν τα αναγκαία μέτρα ώστε κάθε εργαζόμενος να διαθέτει, ανά εικοσιτετράωρο, περίοδο ανάπαυσης ελάχιστης διάρκειας ένδεκα συναπτών ωρών».
Άρα οι ισχυροί του Κεφαλαίου αποκτούν αυτομάτως το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη επί 13 ώρες ημερησίως(!)
Στη χώρα μας η πρώτη διευθέτηση του χρόνου εργασίας έγινε με τον Ν. 1892/90 (άρ. 40) και δίνεται η δυνατότητα 6μηνης διευθέτησης με ανώτατα όρια 9ωρης ημερησίας και 48ωρης εβδομαδιαίας εργασίας.
Ο Ν. 2639/98 (άρ. 3) δίνει δυνατότητα ετήσιας διαχείρισης του χρόνου με υπέρβαση του συμβατικού ωραρίου κατά δύο ώρες ημερησίως και μέχρι έξι μήνες. Και οι δύο περιπτώσεις προβλέπουν ανώτατο εβδομαδιαίο χρόνο τις 48 ώρες.
Με τον Ν. 2874/2000 (άρ. 5) η ετήσια διευθέτηση συνδέθηκε με την πλασματική μείωση του ετήσιου εργάσιμου χρόνου κατά 90 ώρες και τη θέσπιση εβδομαδιαίου μέσου όρου απασχόλησης 38 ωρών. Ο συνολικός χρόνος για διευθέτηση έγινε 138 ώρες. Δηλαδή οι επιχειρήσεις δεν είναι υποχρεωμένες να καταβάλλουν πρόσθετη αποζημίωση γι αυτές τις ώρες, εφ’ όσον τις διαθέτουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
...ας γίνουμε χιονοστιβάδα
Με την οδηγία 2003/88/ΕΚ (ψηφίστηκε στις 4/11/2005) εισάγεται για πρώτη φορά ο όρος «opt-out» (Παρέκκλιση), όπως αναφέρεται στο Άρθρο 17, και για τα άρθρα: 3 (Ημερήσια ανάπαυση), 4 (Διαλείμματα), 5 (Εβδομαδιαία ανάπαυση), 6 (Μέγιστη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας), 8 (Διάρκεια της νυχτερινής εργασίας) και 16 (Περίοδοι αναφοράς).
Η... πιστή μετάφραση των παραπάνω αποκαλύπτει την παράταση (μέχρι και 13 ώρες δουλειάς) του μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, σε απευθείας διαπραγμάτευση (δηλ. επιβολή διευθυντικού δικαιώματος) με τον εργαζόμενο.
Η Μεγάλη Βρετανία είναι η πρώτη χώρα που κάνει χρήση του μέτρου, με ευεργετικά αποτελέσματα για την κερδοφορία των εταιρειών και καταστροφικά για τους εργαζόμενους. 4 και πλέον εκατομμύρια υπερβαίνουν τις 48 ώρες εργασίας, δηλαδή σχεδόν ένα εκατομμύριο περισσότεροι από όσους πραγματοποιούσαν τόσο μεγάλης διάρκειας βδομάδες εργασίας πριν από την έκδοση της οδηγίας. Ομοίως αυξήθηκε ο αριθμός όσων εργάζονται πάνω από 55 ώρες και σήμερα ανέρχεται σε πάνω από 1,55 εκατομμύρια άτομα. Το 1% των εργαζομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο απασχολούνται για περισσότερες από 70 ώρες.
Τέλη του 2004 προέκυψε και το (υπό συζήτηση) σχέδιο οδηγίας COM(2004) 0607: Εδώ ο χρόνος εργασίας σπάει σε «ενεργό» και σε «ανενεργό» (εφημερίες), ενώ προβλέπεται η ετήσια διευθέτησή του και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των Σωματείων.
Πιο αναλυτικά, στο Άρθρο 2 (Ορισμοί) παρεμβάλλονται τα σημεία 1α, 1β, και το Άρθρο 2α, και εισάγονται δύο νέοι ορισμοί: «χρόνος εφημερίας (on-call time)» και «ανενεργή περίοδος του χρόνου εφημερίας (inactive part of on-call time)». «Η ανενεργή περίοδος εφημερίας δεν θεωρείται ως χρόνος εργασίας, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στην εθνική νομοθεσία ή, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία ή/και εθνική πρακτική, σε συλλογικές συμβάσεις ή συμφωνίες μεταξύ των κοινωνικών εταίρων».
Δηλαδή... «χέζε ψηλά κι αγνάντευε!»
Και επειδή η «εφημερία» επεκτείνεται σε πολλούς άλλους χώρους δουλειάς (πολυκαταστήματα, σούπερ μάρκετ), και επειδή τρώγοντας (εμάς) έρχεται η όρεξη −τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη;− τότε κατά το μάλλον (κατά το... μέλλον, καλύτερα) μάς αφορά όλους.
Και δεν χρειάζεται βέβαια να είναι κανείς μαρξιστής για να καταλάβει ότι η απλή και μόνο παράταση της εργάσιμης μέρας ρίχνει την τιμή της εργασίας μας, και καλύπτει τη βασικη και μόνιμη επιδίωξη των επιχειρηματιών για μεγαλύτερα, μεγαλύτερα, μεγαλύτερα κέρδη.
Ως πότε τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών θα μας θεωρούν χωρίς μέλλον, εφήμερους, ανενεργούς κι αναλώσιμους;
Για το θέμα, βλέπε εκτενώς και:
Ριζοσπάστης, 10/06/2008 και 11/06/2008
Ελευθεροτυπία, 11/06/2008 και Κύριο Άρθρο
|
Τρίτη 17 Ιουνίου 2008
Η Διευθέτηση Της Ζωής Μας
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008
Τι είδους κοινωνία θέλουμε, λοιπόν;
«Η αδυναμία, όπως πάντα, βρίσκει καταφύγιο στα θαύματα»
Καρλ Μαρξ
το ερωτημα παλιό. Σήμερα όμως (με την απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης, για την κατάργηση του 48ώρου) εμφανίζεται επίμονο, αφού είναι άρρηκτα δεμένο με την ποιότητα ζωής μας και τις δυνατότητες βελτίωσής της.
κι αν είναι απαντημένο γι αυτούς που νομοθετούν, κι αν για τα φερέφωνά τους και την κάθε Πετραλιά είναι ανύπαρκτο, για μας τους υπόλοιπους, που βλέπουμε να συρρικνώνεται η ζωή μας, είναι ανάγκη να απαντηθεί χωρίς καθυστέρηση.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ βέβαια γίνονται πάντα. Αλλά, κάθε φορά τα ερωτηματικά-τσιγκέλια είναι αμείλικτα. Και δεν θα πάψουν να μας βασανίζουν αν δεν απαντήσουμε σε ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα: Τι είδους συμμετοχή θέλουμε, λοιπόν;
ΕΝΕΡΓΟ ή αδιάφορη; Ουσιώδη ή τυπική; Διαρκή ή περιστασιακή; Σταθερή ή ταλαντευόμενη; Πραγματική ή εικονική; Συλλογική ή ατομική;
ΚΙ ΕΔΩ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού στην αφασική κοινωνία μας η μη συμμετοχή στα κοινά θεωρείται μέγιστος εκσυγχρονισμός κι η «απελευθερωμένη» χωρίς συμβάσεις δουλεία προβάλλεται ως η αναγέννηση των εργασιακών σχέσεων.
ΟΤΑΝ τα δύο μεγάλα κόμματα υπόσχονται καλύτερες μέρες, και μάλιστα χωρίς τη δική μας κοπιαστική συμμετοχή (κι αυτό μας βολεύει), τότε προς τι η αγωνία μας;
ΚΙ ΟΤΑΝ εμείς πολίτες-πελάτες καλούμαστε να «παίξουμε» -και παίζουμε- στο (χωρίς πόδια) τραπέζι της πολιτικής ρουλέτας, ποντάροντας ανάμεσα στο κόκκινο της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας και στο μαύρο του ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, τότε προς τι τα μεταφυσικά ερωτήματα;
ΑΦΟΥ έχουμε ήδη απαντήσει.
Ή ΜΑΛΛΟΝ συμβαίνει κάτι χειρότερο: Συνειδητοποιώντας τον αυτοεγκλωβισμό μας κι έχοντας ξεπεράσει τον Μαρξ, πιστεύουμε πλέον τους θαυματοποιούς.
ΚΑΙ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ολοταχώς την απόσταση που οδηγεί από τον πλούτο της κοινωνικής συμμετοχής στην ένδεια της ιδιώτευσης· κι από ’κει στην έρημο του ατομοκεντρισμού μας.
|
Κυριακή 8 Ιουνίου 2008
Εθελοντισμός ή Εθελοδουλία;
Εθελοντής είναι όποιος προσφέρει χρόνο, ενέργεια, γνώσεις και δεξιότητες σε κάποιο άτομο ή σε μια ομάδα ή σε μια οργάνωση χωρίς να πληρώνεται.
Γενική Γραμματεία Νέας γενιάς
Νικήτας Κακλαμάνης, Δήμαρχος Αθηναίων
Θέλω έναν εθελοντή! Τσακίσου κι έλα ’δω εσύ…
Κλασική στρατιωτική ατάκα
 Εθελοντές μες στην καλή χαρά
ΕΣΧΑΤΩΣ, μια παλιά λέξη σε νέο περιτύλιγμα έρχεται να πλουτίσει το «φιλοσοφικό λεξιλόγιο» των κυνικών της Αγοράς: εθελοντισμός.
ΕΝΝΟΙΕΣ όπως εθελοντική προσφορά, εθελοντική συμμετοχή, εθελοντική εργασία, (ακόμα και η έννοια εθελοντική στράτευση) είχαν πάντα μεγάλο ειδικό και ηθικό βάρος.
Ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ είναι μια κοινωνική αξία, που περικλείει την ανιδιοτέλεια και την προσφορά, χωρίς αναμονή κάποιου οφέλους υλικού ή ηθικού.
ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ μορφές οργάνωσης και δράσης προϋποθέτουν υψηλό αίσθημα ευθύνης των εθελοντών, και αποτελούν συστατικό στοιχείο της κοινωνίας των πολιτών.
ΌΜΩΣ, σήμερα ο εθελοντισμός είναι ταυτόσημος με τη δωρεάν εργασία.
ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, οι αθάνατοι του 2004 αμείβονται με αστρονομικά ποσά για να καλούν όλους τους υπόλοιπους να δουλέψουν τζάμπα! Και διάφοροι πολιτικοί −με μάστερ παραθυρολογίας− βγαίνουν να μας ψέξουν επειδή δεν έχουμε εθελοντική συνείδηση, καλώντας μας να δουλεύουμε χωρίς αμοιβή. Τη στιγμή που οι ίδιοι (ως επί το πλείστον) αμείβονται χωρίς να δουλεύουν…
ΜΕΤΑ την Ολυμπιάδα, το 2006, 420 εθελοντές πρόσφεραν την εργασία τους για τα αγνά ιδεώδη του διαγωνισμού Γιουροβίζιον που διοργανώθηκε στη χώρα μας.
ΤΟ 2005, για τους υπαλλήλους του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) του Δήμου Αθηναίων ανακοινώθηκε ότι οι καλοκαιρινές άδειες παγώνουν» και «άδεια δικαιούται όποιος τακτοποιήσει την υποχρέωσή του στον "εθελοντισμό"».
ΑΛΛΑ και οι επιχειρήσεις με την περιλάλητη Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ) προβάλλουν το «κοινωνικό» τους πρόσωπο με πολυδιαφημισμένες δωρεές –σε κάποιο νοσοκομείο, ας πούμε−, τη στιγμή που απασχολούν, κατά δεκάδες, νοικιασμένους εργαζόμενους (εργολαβική σχέση), χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Έτσι «εθελοντισμός» και ΕΚΕ οδηγούν σε συρρίκνωση ακόμη και τις υποτυπώδεις πολιτικές πρόνοιας.
Υπάρχουν ακόμα τα προγράμματα: Ιατρική Απόβαση σε Ακριτικά Νησιά, Δράση 2 του Προγράμματος "Νέα Γενιά σε Δράση" σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία για Νέους.
(ΒΛΕΠΕ ακόμα και: Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις: Συνταγματική αναγνώριση, "Έργο Πολιτών" και "κοινωνία της κουμπαριάς", στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ).
Η ΕΜΦΑΣΗ δίνεται πάντα στο ότι με τον (κατ’ αυτούς) εθελοντισμό το άτομο αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη, και το (πανταχού απόν) κράτος δίνει ίσες ευκαιρίες στον καθένα· αρκεί εμείς οι εθελοντές–εργαζόμενοι να τις αρπάξουμε· και να κάνουν κάποιοι την αρπαχτή τους.
ΑΛΛΑ ο εθελοντισμός επεκτείνεται και στους χώρους δουλειάς. Πρόσφατα, στην Ολλανδία, εργαζόμενοι οδηγήθηκαν εθελοντικά (υπό την απειλή απόλυσης) να δουλέψουν επιπλέον ένα 2ωρο την εβδομάδα χωρίς αμοιβή για να μην κλείσει η επιχείρηση. Αλλά το δικαστήριο, με μια σημαντική απόφαση που δεν επιτρέπει την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, απέρριψε την πρόταση της εταιρείας. Και στα δικά μας!
ΕΙΝΑΙ προφανές ότι αυτός ο εθελοντισμός ουδεμία σχέση έχει με τον… εθελοντισμό. Βοηθάει(!) όμως την κοινωνία, αφού οι διάφορες φιλανθρωπικές ομάδες (διάβαζε κέντρα εξουσίας) που «αγοράζουν» την εθελοντική εργασία μας, καταφέρνουν να αυτοσυντηρούνται οι καημένες! Εις τους αιώνας των αιώνων.
ΚΑΤΑ μία άλλη έννοια, στους τόπους εργασίας, η συμμετοχή στα κοινά (π.χ. Σωματεία) −ούτως ή άλλως εθελοντική− απαξιώνεται, ενώ οι μισθοί, δεμένοι με μπόνους και μόρια, «μοιράζονται» απλόχερα ανάλογα με το πόσο… εθελοντές είμαστε.
ΝΑ, λοιπόν που σ’ αυτή την αγοραία κοινωνία μπορούμε να επιλέξουμε εντελώς ελεύθερα τη μορφή του… εθελοντισμού μας!!
…ΚΑΙ να ζήσουμε εμείς καλά, κι ΑΥΤΟΥΣ να τους ζούμε καλύτερα!!
|
Σάββατο 7 Ιουνίου 2008
Τρύπες
«Τα μεγάλα έργα αφήνουν και μεγάλες τρύπες»,
είπε παλιότερα η Βάσω!
«Οι μεγάλες τρύπες (Ελληνικό, Χαϊδάρι, Ελαιώνας, Γουδή, Πάρνηθα) αφήνουν και μεγάλα έργα»,
εννοεί σήμερα ο Σουφλιάς.
«Μπροστά μου δρόμοι που βιάζονται να κλείσουν»,
τραγούδησαν κάποτε οι Τρύπες!
|
Παγκόσμια Ημέρα (Ελληνικού) Περιβάλλοντος.
 Κατά πού πέφτει το περιβάλλον, ρε παιδιά;
*
Γ. Σουφλιάς: Το Πτρωτοκωλό-χαρτο του Κιότο.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο επιχειρεί να αντιμετωπίσει τις κλιματικές αλλαγές
Ο Στ. Δήμας τονίζει πως η Ευρ. Επιτροπή είναι υποχρεωμένη μετά τις τελευταίες εξελίξεις «να κινήσει και η ίδια διαδικασία παράβασης καθότι μαζί με το Πρωτόκολλο του Κιότο η Ελλάδα παραβιάζει και την κοινοτική νομοθεσία που το ενσωματώνει στην κοινοτική έννομη τάξη»
Δείτε τι είναι το Πρωτόκολλο του Κιότο και τι προβλέπει.
*
Γ. Σουφλιάς: Δεν θα υπάρξουν αυθαίρετα στην Πάρνηθα.
*
Χάσαμε όμως την επαφή με το δορυφόρο
*
Γ. Σουφλιάς: Η αναδάσωση στην Πάρνηθα γίνεται με τον καλύτερο τρόπο.
 
*
Κ. Καραμανλής: Οπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος.
(από βίλες)  
*
Σουφλιάς - real estate
 Επιμένει το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ στα σχέδια που έχει ανακοινώσει για χρηματοδότηση του μητροπολιτικού πάρκου στο Ελληνικό από τα έσοδα της οικιστικής αξιοποίησης τμήματος της έκτασης. Απορρίπτει έτσι την πρόταση της Κομισιόν να εξασφαλίσει έως και το 85% του κόστους, αλλά και το αίτημα των γύρω δήμων (Ελληνικού, Αλίμου, Αργυρούπολης, κ.λπ.) να μην οικοπεδοποιηθεί ούτε ένα στρέμμα, αφήνοντας παράλληλα έκθετο τον πρωθυπουργό που πριν από τις εκλογές του 2004 είχε δεσμευτεί δημόσια ότι στο Ελληνικό θα γίνει μόνον πάρκο.
*
Μ’ άλλα λόγια, «Στα Παπάρια μας!»
Ελευθεροτυπία: Χωρίς άδεια το σπίτι Σουφλιά
*
*
*
 «Τι έχει γίνει στον Ασωπό 10 μήνες μετά την διάγνωση εξασθενούς χρωμίου; 15 Δήμοι σε όλη την Ελλάδα πίνουν νερό με αρσενικό. Στους Ταγαράδες του νομού Θεσσαλονίκης, έχουν αποθηκευτεί, από το 1981, 15 εκατομμύρια τόνοι απορριμμάτων. Το 2006 προκλήθηκε πυρκαγιά, η οποία και δημιούργησε ένα τοξικό σύννεφο που εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την περιοχή».
*
 |
Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008
Ασφαλιστικό: Το Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου
Η απαξίωση της Κοινωνικής Ασφάλισης τροφοδοτεί την Ιδιωτική Ασφάλιση.
Μοναδικό κριτήριο του περίφημου Τρίτου Πυλώνα (Ιδιωτικός) είναι το κέρδος,
με αποτέλεσμα να καθίσταται εντελώς αναξιόπιστος.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
(ΣΥΝΤΑΞΗ, ΥΓΕΙΑ, ΠΡΟΝΟΙΑ)
ΕΙΝΑΙ Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ
ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
*
Ακολουθεί συνοπτική παρουσίαση όλων των (απο)ρυθμίσεων,
που οδήγησαν στο ξεθεμέλιωμα του Κοινωνικού Κράτους Πρόνοιας,
από το 1950 έως σήμερα
|
ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ
|
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
|
ΣΧΟΛΙΑ
|
1950-1970
| ||
Η Τράπεζα της Ελλάδας, με υποχρεωτικούς νόμους, «αξιοποιεί» τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων με 0% επιτόκιο, ένα τεράστιο τελικά κίνητρο για τους βιομήχανους!
|
Το ΙΚΑ για να πληρώσει τις συντάξεις δανείζεται από τις τράπεζες με τα τότε υπέρογκα επιτόκια 10% και 20%.
|
Πρόκειται για καθαρή κλοπή των εκάστοτε κυβερνήσεων. Οι απώλειες του ΙΚΑ, είναι πάνω από 25 τρισ. δρχ!
|
1980-1990
Ν. 1759/88, Ν. 1902/90
| ||
―Κατάργηση προσωρινών συντάξεων αναπηρίας
Μείωση συντάξεων αναπηρίας και αναπροσαρμογή ποσοστού.
|
Δίνεται η δυνατότητα στα Ασφαλιστικά Ταμεία να έχουν έως και το 10% του αποθεματικού τους σε τίτλους του Δημοσίου με σταθερή και εξασφαλισμένη απόδοση.
| |
1992
Ν. 2076/92 (Νόμος Σιούφα)
| ||
―Διαχωρισμός τους ασφαλισμένων σε πριν και μετά το 1993
―Αύξηση ορίου συνταξιοδότησης στα 65.
―Αύξηση εισφορών εργαζομένων.
―Αποσύνδεση κατώτερου ορίου συντάξεων ΙΚΑ από τα 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη.
25% συμμετοχή στην αγορά φαρμάκων.
―Αύξηση χρόνου ασφάλισης ΙΚΑ από 4050 ένσημα σε 4500.
―Κύρια σύνταξη στο 60% συντάξιμων αποδοχών από το 80% που ίσχυε.
|
Επιτρέπει στα διοικητικά συμβούλια να ιδρύσουν ανώνυμες εταιρείες διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων με δικαίωμα να τζογάρουν έως και το 20% του αποθεματικού τους στο χρηματιστήριο. Νωρίτερα είχε καταργήσει τους περιορισμούς σε «επενδύσεις» ομόλογων τραπεζών.
|
Έτσι έρχεται η σειρά των τραπεζιτών και των χρηματιστών να λεηλατήσουν τις κρατήσεις από τους μισθούς μας.
|
1995-1998
Ν. 2335/95, Ν. 2556/97, Ν. 2046/98
| ||
Επιβολή νέας εισφοράς σε βάρος των συνταξιούχων.
|
Παραδίδεται η διαχείριση στο Τραπεζικό Κεφαλαίο. Παραχωρείται το δικαίωμα στα διοικητικά συμβούλια των Ασφαλιστικών Ταμείων να προσλαμβάνουν για «συμβούλους» τις Τράπεζες ή θυγατρικές τους!
|
Μειώνεται στο ελάχιστο η κρατική χρηματοδότηση για την λειτουργία ιδρυμάτων πρόνοιας στα πλαίσια της ατομικής ευθύνης.
|
1999
Ν. 2676/99
| ||
―Αύξηση των ενσήμων για την κατώτερη επικουρική σύνταξη από 4050 σε 4500.
―Εισάγεται η ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης μέσα από τα ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης.
|
Οι Τράπεζες απλώνουν χέρι και στην ακίνητη περιουσία των ασφαλιστικών φορέων.
Αυξάνει σε 23% το ποσοστό των αποθεματικών που τζογάρεται σε μετοχές και σε μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων, τα οποία κυκλοφορούν οι θυγατρικές εταιρείες των τραπεζών.
Παραγραφές «διευκολύνσεις» οφειλών για κακοπληρωτές εργοδότες του ΙΚΑ.
|
Έτσι με τα δικά μας χρήματα (των Ταμείων) φτιάχτηκε το 1999 το «θαύμα» του χρηματιστηρίου.
|
2002
Ν. 2992/02
| ||
―Νέα μείωση συντάξεων στο δημόσιο και στις πρώην ΔΕΚΟ.
―Υπολογισμός σύνταξης στο 70% του μέσου όρου μισθών τελευταίας 5ετίας, αντί 80% του τελευταίου μισθού.
―Ανοίγει ο δρόμος για σύνταξη στα 67, για την ιδιωτική Ασφάλιση και για την κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών.
|
Επιτρέπονται οι «επενδύσεις» και σε παράγωγα του χρηματιστηρίου (προϊόντα υψηλού ρίσκου ή αλλιώς χοντρού τζόγου). Ταυτόχρονα συνεχίζεται τόσο η προκλητική εισφοροδιαφυγή του κεφαλαίου όσο και οι χαριστικές ρυθμίσεις των χρεών τους. Το ίδιο γίνεται και από το κράτος.
|
Το διάστημα 1999-2002 η ζημιά Ασφαλιστικών Ταμείων μέσω του χρηματιστηρίου υπολογίζεται πάνω από 3,5 δισ. Ευρώ!
|
2008
Ν. 3655/08
| ||
Μητέρες ανηλίκων
Μέχρι τώρα 25 έτη και 50ετών.
|
―Από 1/1/2013 25 έτη υπηρ. και 51 ετών
―Από 1/1/2014 25 έτη υπηρ. και 52 ετών ―Από 1/1/2015 25 έτη υπηρ. και 53 ετών ―Από 1/1/2016 25 έτη υπηρ. και 54 ετών ―Από 1/1/2017 25 έτη υπηρ. και55 ετών |
Συμπαρασύρει τα όρια ηλικίας προς τα πάνω, που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει και τα 10 χρόνια.
|
Μητέρες με 3 παιδιά.Μέχρι τώρα 20 χρόνια χωρίς όριο.
|
20 χρόνια και 50 ετών από 1/1/2013
|
Η αύξηση θεωρητικά φτάνει και τα 10 χρόνια.
|
Ασφαλισμένοι από 1/1/1983 έως 31/12/1992
(Άνδρες & Γυναίκες)
Μέχρι τώρα 35 Χρόνια και 58 ετών
|
―Από 1/1/2013 20 έτη υπηρ. και 50 ετών
―Από 1/1/2013 35 έτη υπηρ. και 58,5 ετών ―Από 1/1/2014 35 έτη υπηρ. και 59 ετών ―Από 1/1/2015 35 έτη υπηρ. και 59,5 ετών ―Από 1/1/2016 35 έτη υπηρ. και 60 ετών | |
Νέοι ασφαλισμένοι από 1/1/93
| ||
Α. Μητέρες ανηλίκων.
Στις δύο περιπτώσεις που ακολουθούν
Η μείωση για 5 χρόνια πρόωρης εξόδου από 22,5% γίνεται 30%
Στην ουσία καταργείται η δυνατότητα πρόωρης συνταξιοδότησης
| ||
Μέχρι τώρα,
Πλήρης σύνταξη στα 20 χρόνια και 55 ετών.
|
Πλήρης σύνταξη στα 20 χρόνια και 55 ετών.
|
Επειδή το ανήλικο και ο συντάξιμος χρόνος πρέπει να συντρέχουν κατά στο 55 έτος, πολύ λίγες θα είναι οι μητέρες που θα έχουν ανήλικο στα 55.
|
Πρόωρη σύνταξη
Μέχρι τώρα, 20 χρόνια και 50 ετών.
|
Πρόωρη σύνταξη
―2009: 20 έτη & 51
―2010: 20 έτη & 52 ―2011: 20 έτη & 53 ―2012: 20 έτη & 54 ―2013: 20 έτη & 55 |
Η μείωση για την πρόωρη από 4,5% για κάθε χρόνο ή 1/267 για κάθε μήνα που υπολείπεται του αντίστοιχου ορίου ηλικίας για πλήρη σύνταξη
Θα γίνει 6% ή 1/200 |
Β. Μητέρες με 3, 4, 5 παιδιά
| ||
Μέχρι τώρα, 20 χρόνια και 56, 53, 50 αντίστοιχα.
|
20 χρόνια και 59, 57, 55 από 1/1/2013
|
Αύξηση από 3-5 χρόνια.
|
Γ. Άνδρες και Γυναίκες (πρόωρη συνταξιοδότηση)
Μέχρι τώρα 35 χρόνια και 55 ετών
Καταργείται
| ||
Δ. Άνδρες και Γυναίκες Ασφαλισμένοι από 1/1/1983 έως 31/12/1992 και από 1/1/1993.
Μέχρι τώρα 37 χωρίς όριο ηλικίας.
Παραμένει ως έχει
| ||
Θα επανέλθουμε.
Σάββατο 31 Μαΐου 2008
Εκτός Των Τειχών
Σήμερα ο νέος, από ραγιάς μαθητής, ανώνυμος φοιτητής και στο τέλος φάντασμα στρατιώτης θα καταλήξει επαίτης εργασίας. Σε μια χώρα που είναι ο φάρος του πολιτισμού, αυτός νοιώθει τη μοναξιά του φαροφύλακα.
Βασίλης Βασιλικός (Εκτός των Τειχών, 1966)
Η άσκηση βίας είναι λοιπόν το πρώτο πρόβλημα του ελληνικού Πανεπιστημίου κατά τον όλον κ. Βενιζέλο!
Και τότε τι είναι η απαξίωση της παιδείας, η υποβάθμιση των πανεπιστημίων, τα κατ’ επιταγήν των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων προγράμματα σπουδών, οι σχολές χωρίς αντίκρυσμα, η κατευθυνόμενη έρευνα, το λασπωμένο μέλλον που προσφέρεται στους νέους μας, το απειλητικό φάσμα της ανεργίας που κρύβει τον ορίζοντά τους;
Φαίνεται ότι ο κ. Βενιζέλος μιλώντας αορίστως για «ενδοπανεπιστημιακή βία», χωρίς να κατονομάζει αυτούς που πυροδοτούν το κλίμα αναταραχής και «καταδικάζοντας (μαζί με τον αρχηγό του) τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται», ξεμπλέκει από τις δικές του ευθύνες, ή τουλάχιστον θεωρεί πως η βία δεν εκπορεύεται από τη δική του πλευρά.
Και τι είναι αυτά τα φαινόμενα; Μεταφυσικά;
Όταν μαζί με το όλον ΠΑΣΟΚ πρότειναν την ανασφάλιστη εργασία των νέων και υιοθετούσαν το Μάρτη του 2000 της αποφάσεις της Σύνοδου Κορυφής της Λισαβόνας, για «γοργή εφαρμογή της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων, τόσο επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, όσο και τομέων παροχής δημοσίων κοινωνικών υπηρεσιών (Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας)», τι περίμεναν;
Όταν τα μέτρα που αποφασίζονται για την Παιδεία απαξιώνουν τη μόρφωση, επειδή θέλουν φτηνούς, ευέλικτους και υποταγμένους εργαζόμενους και συνδέουν την Παιδεία με την εξασφάλιση της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας, τι φαντάζονται;
Όταν η Ε.Ε. «οραματίζεται» την κατάρτιση και τη διά βίου εκπαίδευση μέσα από τις επιχειρήσεις (ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση), ως το άπαν για την ένταξη των νέων ανέργων στη δουλειά και τη μείωση της ανεργίας, τι αναμένουν;
Όταν η «Λευκή Βίβλος» του 1993 έχει σιγά σιγά διαμορφώσει τον «περιπλανώμενο εργάτη», φτηνό, ευέλικτο, πειθήνιο και υπάκουο όργανο στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων, και τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια» θα τροφοδοτούν κάθε τέσσερα χρόνια τις επιχειρήσεις με φρέσκο αίμα, ΠΟΙΟΣ «καταλύει το άσυλο» και εμποδίζει «να λειτουργήσουν οι κανόνες μιας δημοκρατικής ακαδημαϊκής κοινότητας»;
Πως μπορούν να μιλάνε οι μεν για «ενδοπανεπιστημιακή βία» και οι δε, δια Στυλιανίδη και προς επίδειξη πυγμής, να επιμένουν ότι «θα προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις, επιδιώκοντας τη βελτίωση της ποιότητας και την επιβολή της δημοκρατίας στα ΑΕΙ»;
Όταν «προς περιφρούρηση της κάλπης είχαν σπεύσει άνθρωποι της νύχτας, χρυσαυγίτες, μπράβοι και κουκουλοφόροι», τότε για ΠΟΙΑ φαινόμενα «μιλάει σκληρά» ο κυρ Βενιζέλος, για ΠΟΙΑ ποιότητα κόπτεται ο κυρ Στυλιανίδης, και ΠΟΙΑ δημοκρατία θα επιβάλλουν και οι δυο;
Σήμερα, ποια κατάρα βαραίνει τους νέους μας; ποιος φάρος υπάρχει στο δρόμο τους; και ποια απέραντη μοναξιά τούς πετάει έξω απ’ της ζωής τους τα τείχη; Μπάμπης Ζαφειράτος, 31/5/2008  |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)