Νικολάς Γκιγιέν - Νικολάς Κριστόμπαλ Γκιγιέν Μπατίστα
(Nicolás Cristóbal Guillén Batista - Nicolás Guillén)
10 Ιουλίου 1902, Καμαγουέι - 16 Ιουλίου 1989, Αβάνα
Σχέδιο (4ο από 5 του Γκιγιέν), Μπάμπης Ζαφειράτος, 16.XII.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)
Μετάφραση
Μπάμπης
Ζαφειράτος / Μποτίλια Στον Άνεμο
Πρώτη δημοσίευση, 16/7/2025
Νικολάς Γκιγιέν
Ερχομός
Να ’μαστε!
Η κουβέντα μας φτάνει φορτωμένη την υγρασία του δάσους
κι ένας ήλιος ζωογόνος ανατέλλει μέσα στις φλέβες μας.
Η φούχτα μας δυνατή
κρατάει γερά το κουπί.
Στων ματιών μας τα βάθη κοιμούνται υπέροχοι φοίνικες.
Η κραυγή μας αναβλύζει, σάμπως σταγόνα ατόφυο χρυσάφι.
Η πατούσα μας,
σκληρή και φαρδιά,
τσαλαπατάει τη σκόνη στους εγκαταλειμμένους έρημους δρόμους,
που είναι στενοί για τις αραδαριές μας.
Ξέρουμε τους τόπους που γεννιούνται τα νερά
και τα αγαπάμε γιατί σπρώχνουνε τις φελούκες μας κάτω
από άλικους ουρανούς.
Το τραγούδι μας
ένα μούσκουλο κάτω απ’ το πετσί της ψυχής μας,
το απλό μας τραγούδι.
Φέρνουμε την πάχνη μες στα χαράματα
και τη φωτιά μέσα στη νύχτα
και το μαχαίρι, ένα κομμάτι σκληρό απ’ το φεγγάρι,
ό,τι πρέπει για τη βάρβαρη επιδερμίδα μας⸱
φέρνουμε τα καϊμάν μέσα στο βούρκο
και το τόξο που σπέρνει τους πόθους μας
και τη ζώνη του τροπικού,
και το αμαγάριστο πνεύμα.
Φέρνουμε
τη γραμμή μας διαμορφώνοντας το οριστικό προφίλ της Αμερικής.
Ε, σύντροφοι, να ’μαστε!
Η πόλη μάς προσμένει με τα παλάτια της, λεπτοδουλεμένες
κερήθρες από άγριες μέλισσες⸱
οι δρόμοι ποτάμια στεγνά και ξερά όταν
δεν βρέχει ψηλά στο βουνό
και τα σπίτια της μας κοιτάζουνε με των παραθυριών
τα φοβισμένα τους μάτια.
Τα γερόντια θα μας δώσουνε γάλα και μέλι
και θα μας στεφανώσουνε με πράσινα φύλλα.
Ε, σύντροφοι, να ’μαστε!
Κάτω απ’ τον ήλιο
το ιδρωμένο κορμί μας θα καθρεφτίσει τα μουσκεμένα πρόσωπα
των νικημένων
και μέσα στη νύχτα, την ώρα που τα άστρα θα ’χουνε αρπάξει φωτιά
απ’ τις φλόγες μας,
θα ξημερώσει το γέλιο μας απάνω απ’ τα ποτάμια
κι απάνω απ’ τα πουλιά.
Llegada. Από τη δεύτερη ποιητική συλλογή του Νικολάς Γκιγιέν, Sóngoro Cosongo (1931).
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, Ιούλιος 2023
Τα ποιήματα στο Πράσινο Σημειωματάριο (El Cuaderno vedre del Che) ανήκουν σε τέσσερεις μόνο ποιητές: 25 του Γκιγιέν, 18 του Σέσαρ Βαγιέχο (Περού, 16 Μαρ. 1892 – Παρίσι, 15 Απρ. 1938· ο Τσε ήταν τότε 10 χρονών), 17 του Νερούδα και 9 του Λεόν Φελίπε (Ισπανία, 11 Απρ. 1884 – Πόλη Μεξικού, 18 Σεπ. 1968), όπου ζούσε εξόριστος στο Μεξικό κι εκεί, το 1955, γνωρίστηκε με τον Τσε.
Άλλα ποιήματα από το Πράσινο Σημειωματάριο
Nicolás Guillén
Llegada
¡Aquí estamos!
La palabra nos viene húmeda de los bosques,
y un sol enérgico nos amanece entre las venas.
El puño es fuerte
y tiene el remo.
En el ojo profundo duermen palmeras exorbitantes.
El grito se nos sale como una gota de oro virgen.
Nuestro pie,
duro y ancho,
aplasta el polvo en los caminos abandonados
y estrechos para nuestras filas.
Sabemos dónde nacen las aguas,
y las amamos porque empujaron nuestras canoas bajo
los cielos rojos.
Nuestro canto
es como un músculo bajo la piel del alma,
nuestro sencillo canto.
Traemos el humo en la mañana,
y el fuego sobre la noche,
y el cuchillo, como un duro pedazo de luna,
apto para las pieles bárbaras;
traemos los caimanes en el fango,
y el arco que dispara nuestras ansias,
y el cinturón del trópico,
y el espíritu limpio.
Traemos
nuestro rasgo al perfil definitivo de América.
¡Eh, compañeros, aquí estamos!
La ciudad nos espera con sus palacios, tenues
como panales de abejas silvestres;
sus calles están secas como los ríos cuando no llueve
en la montaña,
y sus casas nos miran con los ojos pávidos
de las ventanas.
Los hombres antiguos nos darán leche y miel
y nos coronarán de hojas verdes.
¡Eh, compañeros, aquí estamos!
Bajo el sol
nuestra piel sudorosa reflejará los rostros húmedos
de los vencidos,
y en la noche, mientras los astros ardan en la punta
de nuestras llamas,
nuestra risa madrugará sobre los ríos y los pájaros.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.