Του Νικόλαου Μόττα.
«Ένα
ψέμα»,
έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, «κάνει
το γύρο
του κόσμου
πριν
η αλήθεια προλάβει να φορέσει το παντελόνι
της».
Ως πολιτικός εκφραστής της βρετανικής
αστικής τάξης, ο Τσώρτσιλ γνώριζε αν μη
τι άλλο πολύ καλά την χρησιμότητα του
ψέματος στην χειραγώγηση των μαζών.
Όπως πολύ καλά την γνωρίζουν και οι
πολιτικοί εκπρόσωποι της καθ' ημάς
αστικής τάξης και οι ιδεολογικοί τους
υπερασπιστές και υπέρμαχοι. Ένα
ψέμα λοιπόν που, με αφορμή την καπιταλιστική
κρίση, έχει «κάνει
το γύρο της Ελλάδας»
είναι πως η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης
είναι «η
τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης».
Το επιχείρημα αυτό έχει δύο σκέλη: Αφενός
προσπαθεί να πείσει ότι η κρίση δεν
οφείλεται στο ίδιο το DNA
του
καπιταλιστικού συστήματος και στην
υπερσυσσώρευση πλούτου, αλλά στη δήθεν
«σοβιετοποιημένη»
(κατ' αυτούς) δομή του ελληνικού κρατικού
οικοδομήματος. Αφετέρου, επιχειρεί να
περάσει τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές,
φιλομονοπωλιακές «μεταρρυθμίσεις»
στην οικονομία και το κράτος ως αναγκαίες
για την (δήθεν) «αποσοβιετικοποίηση»
της χώρας και την έξοδο απ' την κρίση.