ΕΜΕΙΣ κι εμείς

Ποιοι είναι ΕΜΕΙΣ και ποιοι είμαστε εμείς; ΕΜΕΙΣ ή οι Άλλοι; Αυτοί ή Εμείς; ΜΙΑ ΝΕΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ  ή ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ   Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΣΚ ΚΑΙ Η ΡΗΞΗ (ή ΡΙΚΣΣΥ;) ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ Ευχόμαστε Αυτοί να μην είναι οι Άλλοι, ή οι Άλλοι να μην είμαστε Εμείς, ή ΕΜΕΙΣ να μην είναι Αυτοί που είναι (και ήταν). Ευχόμαστε να μην συμβαίνει αυτό που συμβαίνει στην ταινία του Αμενάμπαρ, με την Νικόλ Κίντμαν, Οι Άλλοι (με αγγλικούς υπότιτλους). Όπου οι άλλοι είναι ο πραγματικός κόσμος κι αυτοί (οι πρωταγωνιστές) είναι οι Άλλοι, δηλαδή τα φαντάσματα. Το ευχόμαστε. Αλλά οι συντάξαντες τη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ "ΕΝΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ" ζουν στο σκοτάδι. Όπως ακριβώς οι «ήρωες» της ταινίας.   Δείτε επίσης: A.   35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ-Χιλιόμετρα μακριά από την εργατική τάξη (ΠΡΙΝ, 16/3/2013). Εδώ κι αν πρόκειται περί καθαρής ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ! B.  'Η με το κεφάλαιο ή μετους εργάτες. ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ 35ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ. Για να δούμε τι κάνει τη διαφορά και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.   Υ.Γ. της αρχής. 1.   Έγινε προσπάθεια, ώστε ο σχολιασμός που συνοδεύει τη Διακήρυξη του ΕΜΕΙΣ να κρατήσει ένα επίπεδο. Αν δεν τα κατάφερε, ζητάμε συγγνώμη. Εμείς δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ.  2.   Τα bold στη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ τα έβαλαν... ΕΜΕΙΣ. Τα κόκκινα εμείς, για να διευκολύνουμε τους αγαπητούς αναγνώστες μας. Μπορεί δηλαδή κάποιος να διαβάσει κατευθείαν τα κόκκινα και να περνάει (αν θέλει) στα σχόλια. Έτσι θα κερδίσουμε όλοι χρόνο πολύτιμο, ώστε να τον αξιοποιήσουμε μαζί με την Νέα Δύναμη που ανατέλλει στο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, για να μη χρονοτριβούμε άλλο πια. Ώρα για επίθεση! 3.   Τώρα, αν κάποιοι από τους υπογράφοντες έβαλαν την υπογραφή τους και για την αυτονόμηση των Επικουρικών Ταμείων, που σηματοδοτεί την παράδοση της κοινωνικής ασφάλισης στους ιδιώτες, τότε "Ο αγώνας τώρα  δικαιώνεται".  4.   Αν τα 1, 2 και 3 δεν σας ενδιαφέρουν, δείτε την Νικόλ. 5.   Αν πάλι επιμένετε, ΠΑΜΕ. Κι όποιος αντέξει.     "ΕΝΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ" ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ  Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ – ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ Η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται από βίαιες και θεμελιακές αλλαγές. Η πρωτοφανής οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, προϊόν της εφαρμογής ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής έχει προκαλέσει τεκτονικές μεταβολές στις δομές και στους θεσμούς και ανυπολόγιστες συνέπειες στους εργαζόμενους και τους κοινωνικά αδύναμους. [Η ελληνική οικονομία μόνο; Για τι είδους κρίση πρόκειται; Ποιος το παράγει αυτό το προϊόν; Ποιος κατάρτισε το πρόγραμμα, και ποιος το επιβάλλει; Σε τι συνίσταται η δημοσιονομική του προσαρμογή;]  Κοινωνικές κατακτήσεις που διεκδικήθηκαν και κατακτήθηκαν από τους εργαζόμενους και το οργανωμένο Συνδικαλιστικό Κίνημα, στη περίοδο της μεταπολίτευσης, έχουν μπει στο στόχαστρο των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τους τοκογλύφους δανειστές της χώρας μας και η μία κατάκτηση μετά την άλλη αποδομείται. [Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις και ποιοι οι τοκογλύφοι; Τι στοχεύουν;] Όσοι σχεδιάζουν, υλοποιούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά και όσοι την υπηρετούν διαμορφώνοντας τη κοινή γνώμη, δεν μπορούν να «ανεχθούν» μια κοινωνία με οφέλη για τους εργαζόμενους, για τους συνταξιούχους και τους μη προνομιούχους. Δεν χωράει στην ιδεολογία τους το κράτους δικαίου και το κοινωνικό κράτος. [Ποιοι σχεδιάζουν αυτήν την πολιτική και πώς ακριβώς ορίζεται η ιδεολογία τους; Και γιατί να «ανεχθούν», έστω και σε εισαγωγικά, μια κοινωνία με οφέλη για τον κόσμο της εργασίας; Από πότε το Κεφάλαιο ήταν ανεχτικό, και πότε στην ιδεολογία του χώραγε το κράτος δικαίου;] Όλοι αυτοί που απλώνουν τον εφιάλτη και τη βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής πάνω από την Ευρώπη, θέλουν παραγωγή πλούτου και ανάπτυξη μόνο υπέρ των αγορών, των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, υπέρ των τραπεζών, αδιαφορώντας για την εξαθλίωση και φτωχοποίηση του λαού. [Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Και ποιον εφιάλτη απλώνουν πάνω από την Ευρώπη; Ποιες είναι οι αγορές; Τι σχέση να έχουν με τον καπιταλισμό; Και πότε «αυτοί» (για τους ίδιους μιλάμε όλοι;) ενδιαφέρθηκαν για την ευημερία του λαού; Πότε (δεν) φρόντισαν να μην τον εξαθλιώσουν; Όσο για τον εφιάλτη, αυτός δεν είναι άλλος από την ιερή συμμαχία που περιέγραφε ο Μαρξ στο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του το 1848. Τα ονόματα μόνο αλλάζουν. Αλλά έχουν τον ίδιο στόχο: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ό πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, οι γάλλοι ριζοσπάστες και οι γερμανοί αστυνομικοί».] Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αμφισβητούν πλέον ανοιχτά θεσμούς που βρίσκονταν μέχρι πρότινος στο απυρόβλητο. Το πολιτικό σύστημα και οι εκφραστές του δείχνουν ανήμποροι να κατανοήσουν τις αλλαγές, να αναπροσαρμόσουν τη λειτουργία τους και να εκφράσουν εκ νέου την κοινωνία. [Ποιοι είναι οι θεσμοί τους οποίους αμφισβητούν οι άνθρωποι; Ποιοι είναι οι με bold εκφραστές του πολιτικού συστήματος; Και από πότε είναι ανήμποροι να κατευθύνουν τη λειτουργία τους; Ίσα ίσα, με την ίδια πάντα συνέπεια την κατευθύνουν. Και ποια κοινωνία να εκφράσουν εκ νέου; Την ταξική; Αυτή που δεν εξέφραζαν ποτέ; Πλάκα κάνουμε; ΕΜΕΙΣ τι προτείνετε;] Στον κυκλώνα της κρίσης βρίσκεται εγκλωβισμένο το κίνημα της εργασίας. Στην πλέον δυσμενή περίοδο για τους εργαζόμενους, τη στιγμή που καταλύεται το εργασιακό δίκαιο, ισοπεδώνονται μισθοί, συντάξεις και συμβάσεις εργασίας, τα συνδικάτα δεν έχουν κατορθώσει να οργανώσουν αποτελεσματικά την άμυνα και τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης. [Πότε στο παρελθόν το κίνημα της εργασίας δεν ήταν εγκλωβισμένο στην κρίση (του καπιταλισμού), αφού κατά τον θείο Κάρολο ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του; Αλλά τώρα που ΕΜΕΙΣ θα οργανώσουμε την άμυνά μας… Με το συμπάθειο παιδιά, συγγνώμη για την Άμυνα.] Επιμέρους ενέργειες αλλά και προσωπικές διαδρομές κάποιων ηγεσιών του Συνδικαλιστικού Κινήματος, αξιοποιήθηκαν επικοινωνιακά από τους κονδυλοφόρους και τους τηλεαστέρες που υπηρετούν τις πολιτικές κυβέρνησης και τρόικα και χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου το Συνδικαλιστικό Κίνημα να απαξιωθεί στη συνείδηση των εργαζόμενων. Το κίνημα της εργασίας όσα προβλήματα και αν είχε και έχει στο εσωτερικό του, όσες αγκυλώσεις και εξαρτήσεις και δομικές αδυναμίες αδυνάτιζαν την αποτελεσματικότητα του, έπρεπε άμεσα να αντιληφθεί ότι η εργατική τάξη δέχεται ανελέητη επίθεση. Στην επίθεση αυτή με γρήγορα αντανακλαστικά οφείλαμε να αντιληφθούμε ότι στον «πόλεμο» δεν μπορεί να απαντάς με όρους της διπλωματίας. Ο συνδικαλισμός της διαπραγμάτευσης πρέπει να δώσει τη θέση του στο μαχόμενο, αγωνιστικό, διεκδικητικό συνδικαλισμό. Τα συνδικάτα μας είναι η ασπίδα των συμφερόντων των εργαζομένων και την ασπίδα πρέπει να τη χρησιμοποιούμε για να αποκρούομε την επίθεση στα συμφέροντα της τάξης μας. [Ποιο κίνημα έπρεπε να αντιληφθεί το ποια εργατική τάξη δέχεται επίθεση; Τα κανάλια μάς φταίνε και η Μενεγάκη που υπηρετεί την τρόικα; Αυτοί απαξίωσαν το συνδικαλιστικό κίνημα; Και πριν από την τρόικα, ποιοι;  Άντε και αποχτήσαμε αντανακλαστικά. Σε ποιο πεδίο θα δώσουμε τη μάχη; Κι αφού έχουμε καταργήσει την πάλη των τάξεων, πώς θα βρούμε τα συμφέροντα της δικής μας τάξης για να αποκρούσουμε την επίθεση;] Η βίαιη εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» στην Ελλάδα, όπως είχε εφαρμοστεί στο παρελθόν από το ΔΝΤ σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ν.Α Ασίας, με μοναδικό στόχο τη μετατροπή της χώρας μας σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη με μισθούς Βαλκανίων και εργασιακά δικαιώματα Μπαγκλαντές, έφερε τον κόσμο της εργασίας σε θέση άμυνας. [Ποιο «δόγμα του σοκ» και πράσιν’ άλογα; Μετά από είκοσι ολόκληρα έτη, δεν έχουμε μάθει τίποτα για το δόγμα του Μάαστριχτ; Άραγε, το ΔΝΤ είναι αυτό που θα μας πάει στο Μπαγκλαντές; Ή η Ευρωπαϊκή Ευρώπη έχει ήδη φέρει το Μπαγκλαντές σ’ εμάς, και μας χώνει στα Τάρταρα;] Χωρίς αμφιβολία, η κοινή γνώμη σοκαρισμένη από τη θηριωδία των περικοπών και της λιτότητας αποδεικνύεται αυστηρότερος κριτής για τους συνδικαλιστές ακόμα και σε σχέση με τους πρωταγωνιστές της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Πολλές φορές όχι άδικα αφού το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα έδειξε να ολιγωρεί και αρκετοί εκ των πρωταγωνιστών του να ισορροπούν στην ανισορροπία της καταγγελίας μεν αποδοχής δε του μνημονικού ‘’μονόδρομου’’ των αντιλαϊκών μέτρων. [Καθόλου δεν αμφιβάλλουμε. Αν δηλαδή η κοινή γνώμη δεν είχε φάει κατακέφαλα (όπως λέτε κι ΕΜΕΙΣ)  το «δόγμα του σοκ», θα είχε αντιδράσει καλύτερα; Και καλά η κοινή γνώμη, ΕΜΕΙΣ θα είχατε αντιδράσει καλύτερα; Τι νέο κομίζετε για να αλλάξουμε εμείς γνώμη; Και ποιος είναι ο άλλος δρόμος; Υπάρχει εντός ΕΕ; Ή μήπως εμείς  –όπως λέει κι ο κ. Μηλιός– δεν πρέπει να είμαστε κολλημένοι στο 1992, ώστε με ασφάλεια να οδηγηθούμε, από «άλλο δρόμο» στον ίδιο μονόδρομο;] Σήμερα που η κρίση βαθαίνει, που η ανεργία, η φτώχεια, η αποστέρηση, η περιθωριοποίηση και η αποδόμηση του κράτους πρόνοιας κερδίζουν έδαφος, γινόμαστε μάρτυρες της θεμελίωσης μιας κοινωνίας της ζούγκλας με τις ευλογίες της τρόικας και των ντόπιων εκφραστών της. [Θα συμφωνήσουμε πλήρως στη ζούγκλα. Για τα θηρία που περιέχει δεν είπαμε τίποτα. Και σε ποιον πλανήτη ΕΜΕΙΣ τοποθετούμε τη ζούγκλα.] Αυτή τη στιγμή στη συνείδηση της κοινωνίας το συνδικαλιστικό κίνημα καθίσταται δομικό μέρος για την λύση του προβλήματος της χώρας. Αρκεί να αντιταχθεί με σθένος και ορμή, συγκροτώντας μια νέα πρωτοπορία για τη χώρα, Σταματώντας να συμπεριφέρεται αμυντικά για να διαμορφώσει από θέση ισχύος τους όρους μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας προς όφελος των εργαζομένων και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. [Αμήν. Επίθεση λοιπόν, αφού ως γνωστόν είναι η καλύτερη άμυνα. Αρκεί να βρούμε αντίπαλο. Ή αρκεί να δούμε τον πραγματικό αντίπαλο. Εκτός από την Τρόικα (ντόπια και ξένη). Και με ποιον θα διαμορφώσουμε μια νέα κοινωνική συμφωνία;] Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΛΑΖΕΙ – ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ Στο τέλος του Μάρτη διεξάγεται το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το κρισιμότερο, ίσως, των τελευταίων δεκαετιών. Είναι βέβαιο ότι, παρά τις επιφυλάξεις της, η κοινωνία θα παρακολουθήσει με μεγάλο ενδιαφέρον τις εργασίες του. Θα περιμένει να διαπιστώσει, εάν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων έχουν λάβει τα μηνύματα των καιρών, εάν μπορούν να αφουγκραστούν τις αγωνίες και τα νέα αιτήματα που έχουν προκύψει. Θα είναι αδιανόητο σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στη χώρα, το συνδικαλιστικό κίνημα να παραμείνει απαθές, κομματικά καθοδηγούμενο και ιδεολογικά βαλτωμένο. [Εμείς πιστεύουμε ότι η κοινωνία δεν αλλάζει από μόνη της. Αλλά ΕΜΕΙΣ κάνουμε ένα νέο νέο ξεκίνημα. Και υποσχόμαστε ότι δεν θα παραμείνουμε απαθείς ή κομματικά καθοδηγούμενοι. Το κουκί και το ρεβίθι...] Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα είναι βαθιά τραυματισμένο. Η συνδικαλιστική πυκνότητα μειώνεται, το εργατικό μέτωπο αποδυναμώνεται, οι νέοι άνθρωποι αποστρέφονται την εμπλοκή τους στα κοινά. Η γραφειοκρατικοποίηση, η παθητική εξάρτηση από τους κομματικούς μηχανισμούς, η αδιαφάνεια, η λογική των «ημετέρων», η ουσιαστική αδρανοποίηση των θεσμικών οργάνων και διαδικασιών, η περιφρόνηση των θεσμών και των καταστατικών αρχών αποτελούν μερικά μόνο από τα εμφανή συμπτώματα που το οδήγησαν σε μια παθητική ταύτιση με τα τεκταινόμενα στην κεντρική πολιτική σκηνή. [Άντε πάλι! Μόλις πατάξουμε λοιπόν το παραμύθι της γραφειοκρατικοποίησης (από τη λέξη καταλαβαίνεις τον εχθρό) και τα λοιπά τέρατα που αδρανοποιούν τους θεσμούς, κι αφού ξανακινήσουμε τα θεσμικά όργανα (που είναι αδρανοποιημένα), τότε οι νέοι μας θα ξαναδούνε τα κοινά με άλλο μάτι, και, ε, του πούστη, θα αποστασιοποιηθούν από την κεντρική πολιτική σκηνή. Αθάνατε Μπρεχτ της αποστασιοποίησης, που γλίτωσες από τους καρχαρίες, αλλά σε έφαγαν οι κοριοί!] Η βάση δεν έχει καμιά συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων ή στη χάραξη πορείας για το μέλλον, αντιθέτως αυτές προκύπτουν από ενδοπαραταξιακούς και εξωθεσμικούς συμβιβασμούς και καταλήγουν σε άνευρες δράσεις, ανίκανες να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους. [Ενώ ΕΜΕΙΣ, προτείνοντας καινούργιες νευρικές δράσεις, θα εμπνεύσουμε τη βάση. Κι αν περάσουμε τη βάση, θα είναι θαύμα.] ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ Οι συνθήκες της κρίσης και η μονομερής επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη χωρίς να υπάρχει και να οργανώνεται η αποτελεσματική απάντηση από την πλευρά της τάξης μας, οδήγησαν μια ομάδα ανθρώπων, μελών Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και απλών εργαζόμενων να επιχειρήσουμε μια νέα αρχή. Μια νέα αρχή χωρίς Φαινόμενα όπως:  ο συντεχνιακός συνδικαλισμός, ο κομματικός συνδικαλισμός,  ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός με τα οποία πρέπει να τελειώνουμε οριστικά. [Μετά το νέο «νέο ξεκίνημα» ας κάνουμε και μια νέα «νέα αρχή». Χωρίς συντεχνίες, κόμματα και γραφειοκρατικοποιήσεις (φοβερή λέξη!). Αλλά και χωρίς αυτό που (δεν) παρέλειψαν να αναφέρουν ΕΜΕΙΣ: ΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ. Κυρίως χωρίς αυτόν. Μόνο που ΧΩΡΙΣ αυτόν τον ΤΑΞΙΚΟ συνδικαλισμό, ξεχάσαμε και τη Χρυσή Αυγή που μας την έχει στημένη στη γωνία. Για να τελειώσουμε άπαξ και διά παντός.] Η κοινωνία και οι εργαζόμενοι οραματίζονται ένα καινούριο πρότυπο συνδικαλιστικής δράσης που θα εκπροσωπεί αυθεντικά τους κοινωνικά αδύναμους, τους νέους, τους ανέργους, τους ελαστικά εργαζόμενους, τους μισθωτούς που είναι τα μεγάλα θύματα της κρίσης. [Δηλαδή, η κοινωνία και οι εργαζόμενοι οραματίστηκαν τους ΕΜΕΙΣ. ΕΜΕΙΣ είμαστε το όραμά μας!. Και πώς οραματιζόμαστε τους εργαζόμενους; Και σε ποιον εργασιακό Μεσαίωνα; Τι πρότυπο θα έχει αυτό το πρότυπο; Πώς θα δρα; Τα πόσα εκατομμύρια άνεργους θα εκπροσωπεί; Τα πόσα εκατομμύρια ελαστικά απασχολούμενους; Μα δεν θα καταργήσουν τη μερική απασχόληση; Δεν έχει καμιά σημασία, αφού ΟΛΑ τα θύματα της κρίσης θα εκπροσωπηθούν από το όραμά τους.] Η πρωτοβουλία μας δεν είναι ένα πείραμα στο κενό, ούτε αποτελεί μια τυχοδιωκτική προσπάθεια εκμετάλλευσης των αδυναμιών του συνδικαλιστικού κινήματος. Αντίθετα, εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων, των πολιτών, των μη προνομιούχων που αρνούνται να ενδώσουν στις σειρήνες του εφιαλτικού νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου λαϊκισμού. [Όχι άλλες πρωτοβουλίες, παιδιά!] ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ Η πρωτοβουλία μας: Είναι μια ανεξάρτητη πολιτική-συνδικαλιστική κίνηση χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, με πρόταγμα την πλήρη αυτονόμηση του συνδικαλιστικού κινήματος από τις καθεστωτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος. [Πρωτοβουλία ανεξάρτητη, με αυτονόμηση από τις καθεστωτικές δυνάμεις. Και μάλιστα αυτονόμηση πλήρους και όχι μερικής απασχόλησης. Ωραία ακούγεται.] Έλκει τις ιδεολογικές ρίζες της από τους αγώνες του δημοκρατικού κινήματος και το όραμα για μια σύγχρονη δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία. [Εμπρός για ένα νέο νέο ΠΑΣΟΚ.] Αρνείται το φονταμενταλισμό των αγορών, τον ξέφρενο «καπιταλισμό του καζίνο», το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που απειλεί να απορρυθμίσει ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, με πρώτο σταθμό και πειραματόζωο την Ελλάδα. [Πίσω στον Κέυνς. Ο οποίος, αν ζούσε σήμερα θα είχε απαρνηθεί τον κεϋνσιασμό μετά βδελυγμίας. Εμπρός για έναν καπιταλισμό έξω από τα καζίνα. Εμείς προσωπικά καμιά απορρύθμιση της ΕΕ δεν βλέπουμε. Κανένα πειραματόζωο. Αυτό πια δεν είναι πείραμα. Είναι η λειτουργία της φύσης του καπιταλισμού.] Αντιστρατεύεται την ταξική κυβερνητική πολιτική των μνημονίων και μάχεται ενάντια στους ξένους και εγχώριους εκφραστές της. [Ωπ, να μια «ταξική». Δεν πρόκειται βέβαια περί πάλης. Κι εμείς που νομίζαμε ότι αυτά τα μνημόνια είναι αταξικά. Ποιοι είναι οι ξένοι και ντόπιοι εκφραστές; και τι εκφράζουν; Ονόματα, παιδιά, ονόματα!] Αγωνίζεται για την αποκατάσταση του εργατικού δικαίου που εξαφάνισαν οι φωστήρες της τρόικα και τα εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα και για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του θεσμού της διαιτησίας, όπως ίσχυαν στην περίοδο πριν από τα μνημόνια. [Ποιο δίκαιο; Του ισχυρού; Και τι είναι η τρόικα; Ο κέρβερος με τα τρία κεφάλια, ο οποίος μάλλον προς Λερναία Ύδρα φέρνει; Και πώς θα καυτηριάσουμε τα κεφάλια της; Με τι αγώνες. Αυτό το καινούργιο πρότυπο σε ποια κατεύθυνση θα αγωνιστεί; Και μετά, τι θα γένουμε χωρίς μνημόνια; Πώς θα πείσουμε τους κακούς εργοδότες που πολύ τους αρέσουν τα εξαφανισμένα δικαιώματα, μετά ή άνευ μνημονίων; Αυτά τα εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα (τώρα βάλαμε και επώνυμο, αλλά πάλι δεν λέμε ονόματα) δεν υπήρχαν και πριν από το δόγμα του σοκ;] Επιδιώκει με κάθε πολιτικό και συνδικαλιστικό μέσο την αναστήλωση του κράτους πρόνοιας, την παροχή δημόσιων και υψηλής ποιότητας υπηρεσιών παιδείας, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης, συγκοινωνιών, νερού και ενέργειας σε όλους τους πολίτες. [Και εγένετο κράτος Πρόνοιας! Να, ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ!] ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΙΛΑΜΕ Η πρωτοβουλία μας υπερασπίζεται ένα συνδικαλιστικό κίνημα, όπου: ·           Θεμέλιος λίθος και βασική μονάδα δράσης είναι η πρωτοβάθμια οργάνωση, η οργάνωση των χώρων δουλειάς με στόχο η δύναμη να επανέλθει από τις γραφειοκρατικές δομές της συνδικαλιστικής εξουσίας στον απλό εργαζόμενο, τον άνθρωπο του πρωτογενούς μόχθου. [Λίθον, λίθον έπί λίθου (πετραδάκι πετραδάκι, δηλαδή). Κι αυτόν τον στόχο δεν τον διακρίνω καθαρά. Κομματάκι μακριά μου πέφτει. Άλλο οι  γραφειοκρατικές δομές και άλλο η «γραφειοκρατικοποίηση»; Και καλά η εξουσία να γυρίσει πίσω στον πρωτογενή μόχθο. Τα μέσα παραγωγής, πού στο διάολο θα πάνε;] Το συνδικάτο να χαράξει ξανά πολιτική, με σαφές ιδεολογικό και ταξικό στίγμα και να διασυνδεθεί με τα κοινωνικά κινήματα, το χώρο της οικολογίας, τις νεανικές πολιτισμικές δράσεις, το καταναλωτικό κίνημα. [Εμπρός στον έτσι και τα λοιπά... Δηλαδή χάσαμε το ταξικό μας στίγμα επειδή ξεκόψαμε από τις... δύο αράδες που αναφέρετε αμέσως μετά;] Το οργανωμένο κίνημα της εργασίας να αποδεσμευτεί από τον πατερναλισμό κάθε είδους κομματισμού με στόχο την πολιτική αυτονομία, τον αυτοκαθορισμό και την ανεξάρτητη χάραξη πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος. Το συνδικάτο δεν μπορεί και δεν νοείται να αποτελεί το δεκανίκι του οποιουδήποτε κομματικού φορέα, αφού από τη φύση του οφείλει να καθίσταται μια δύναμη κατά των διαπλεκόμενων συμφερόντων, κατά των ισχυρών οικονομικά μειοψηφιών, της εκμετάλλευσης και της ασυδοσίας. [Κάτω ο «πατερναλισμός του Κομματισμού». Κάτω το «δεκανίκι του κομματικού φορέα». Κάτω τα «διαλπλεκόμενα συμφέροντα». Κάτω οι «οικονομικές μειοψηφίες».  Κάτω η εκμετάλλευση και η ασυδοσία. Ονόματα, παιδιά, ονόματα!] Τα όργανα να λειτουργούν με προσήλωση στις αρχές της συμμετοχικότητας, της άμεσης δημοκρατίας, της ισότιμης συμμετοχής ανεξαρτήτως φύλου, θρησκεύματος, εθνικής καταγωγής και κάθε είδους ιδιωτικού οφέλους και συμφέροντος. [Ζήτω η «συμμετοχικότητα και η άμεση δημοκρατίας». Ζήτω η «ισότιμη συμμετοχή» ανεξαρτήτως κάθε είδους ιδιωτικού οφέλους και συμφέροντος»(!!!). Η αλήθεια είναι ότι αυτό το τελευταίο μπορεί να μην το έχω πολυκαταλάβει, επειδή η πρόταση μού διαφεύγει λίγο.] Κυρίαρχο σύνθημα θα είναι το «Όλα στο φως». Ενδελεχής έλεγχος του «πόθεν έσχες» όσων καταλαμβάνουν συνδικαλιστικά αξιώματα και εμπλέκονται θεσμικά είτε σε διαχείριση κοινοτικών επιδοτήσεων, είτε σε αξιοποίηση χρημάτων από εθνικούς και δημόσιους πόρους. [Φως, περισσότερο φως! Εδώ θα αποδειχθεί καταλυτική η παρουσία του σύντροφου Φωτόπουλου. Έχει και το όνομα και τη χάρη (της ΔΕΗ). Και πόθεν έσχες για τα κοινοτικά κονδύλια. Αυτό κι αν είναι επαναστατικό! Και πώς λέγεται; ΑνεξΑρτητος ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ή ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΣ;] Η παραγωγή και αξιοποίηση στελεχών να γίνεται μέσα από αξιολογικές διαδικασίες κι όχι με βάση τις κομματικές ή τις προσωπικές διασυνδέσεις, εξαρτήσεις και επιρροές. [Εγώ λέω να σας αξιολογούν οι εργοδότες. Ή να θεσπίσετε γραπτές εξετάσεις. Προτείνω επίσης μια Ανωτάτη Σχολή Συνδικαλιστικών Στελεχών Εργασίας (ΑΣΣΣΕ, καλύτερα. Όπως λέμε, δηλαδή, ΡΙΚΣΣΥ.] Η επιμόρφωση και η επιστημονική τεκμηρίωση των θέσεων να αποτελεί ζωτικό κύτταρο της συνδικαλιστικής δραστηριότητας. Σε μια εποχή που οι εργοδοτικές δυνάμεις αντλούν τεράστια ισχύ από την διαπλοκή τους με το πολιτικό σύστημα, από τον έλεγχο των περισσοτέρων ΜΜΕ και την διασύνδεσή τους με άρτια οργανωμένα think tanks, συμβούλους επικοινωνίας και διαμορφωτές κοινής γνώμης, το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να αντιτάξει τη δύναμη της γνώσης και του ορθολογισμού, υπερασπίζοντας με επιστημονική επάρκεια και πολιτικό δυναμισμό το δίκαιο των αιτημάτων του, τους στόχους και την στρατηγική του. [Αυτό για την «επιμόρφωση των θέσεων»(!) μού ακούγεται πολύ πρωτοποριακό. Τα άλλα είναι ήσσονος σημασίας, παρά το ότι περιλαμβάνουν και κάτι φοβερά και αιμοβόρικα «οργανωμένα think tanks». Αλλά, ρε παιδιά, ακόμα δεν κάνατε λιανά «το δίκαιο των αιτημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος, τους στόχους του και την στρατηγική του».] Η δημιουργία ενός ισχυρού, αγωνιστικού μετώπου με τα συνδικάτα της Ευρώπης και κυρίως των χωρών που δέχονται τις επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, είναι επιβεβλημένη και θα μαζικοποιήσει το Ευρωπαϊκό Εργατικό Κίνημα απέναντι στην οργανωμένη επίθεση που δέχεται. [Αλήθεια, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΙΛΑΜΕ; Και ώσπου να «μαζικοποιηθεί» (άλλη φοβερή λέξη κι αυτή!) το κίνημα, και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο… χέζε ψηλά κι αγνάντευε.] ΣΗΜΕΡΑ... Ήρθε η ώρα για αλλαγή σελίδας. Είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να υπερβούμε τις παθογένειες του συνδικαλιστικού μας παρελθόντος και να γυρίσουμε οριστικά σελίδα με στόχο την απελευθέρωση δυνάμεων και προοπτικών. Αποτελεί κοινωνική ευθύνη και εθνικό χρέος απέναντι στους εαυτούς μας, στους συναδέλφους μας και στη νέα γενιά να αλλάξουμε πορεία, να καταδικάσουμε την διαφθορά, τα γερασμένα συμφέροντα του κατεστημένου, την πολιτική της συνθηκολόγησης, την ιδεολογία της ανοχής στη βία και στη βαρβαρότητα των ολιγαρχιών. Η κοινωνία το απαιτεί, οι εποχές το προστάζουν. [Κι αφού ΕΜΕΙΣ «αλλάξουμε σελίδα», και έπειτα «γυρίσουμε οριστικά σελίδα», και αφού δεν θα έχουμε αφήσει σελίδα για σελίδα αγύριστη, και άρα θα έχουμε «απελευθερώσει δυνάμεις , προοπτικές και παθογένειες», τότε με «κοινωνική ευθύνη και εθνικό χρέος» απέναντι… και τα λοιπά, και θα έχουμε χαράξει μια νέα πορεία καταδικάζοντας και τα λοιπά  «γερασμένα» και τα λοιπά, τότε θα έχουμε ανταποκριθεί πλήρως στο πρόσταγμα των εποχών. (Ποιων εποχών δεν έχει σημασία. Οι εποχές να είναι πάντα καλά και να προστάζουν). ΕΣ ΑΥΡΙΟΝ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ.] Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013. Τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ και τώρα της νέας συνδικαλιστικής παράταξης ΕΜΕΙΣ (Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων) που υπογράφουν τη διακήρυξη: Ν. Κουλουμπαρίτσης, μέλος Δ.Σ. Συνδικάτου ΟΑΣΑ, Στ. Μπασινάς, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Εύβοιας, και τα πρώην και νυν μέλη της διοίκησης της ΓΣΕΕ Μ. Κουρουτός, μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ, πρόεδρος ΟΙΕΛΕ, Ν. Ορφανός, πρώην μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ, Πρόεδρος Π.Ο.Ε.Π.Δ.Χ.Β., Στ. Σαλουφάκου, μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Αθήνας, Μ. Στεκουλέα, μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ και Ν. Φωτόπουλος, μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ, Πρόεδρος ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Υποστηρίζουν ότι διαθέτουν 37 εκλεγμένους συνέδρους σε σύνολο 165 που διέθετε συνολικά μέχρι χθές η ΠΑΣΚ, διεκδικώντας έτσι 3 ή 4 έδρες και κατεβάζοντας την παράταξη του ΠΑΣΟΚ στις 15 - 16 έδρες από 20 που είχε στόχο να διεκδικήσει και σε αυτό το συνέδριο.