|
Στρατής Τσίρκας (Γιάννης Χατζηανδρέας)
Κάιρο 23 Ιουλίου 1911 – Αθήνα 27 Ιανουαρίου 1980
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 10.V.1983
(Μολύβι και κερομπογιά, 44,5 χ 33,8 εκ. / Με κορνίζα 60,5 χ 46 εκ.)
|
ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ
Απ’ το γιγαντοπόταμο στην ξεροποταμιά
ψυχήν αμάλαγη έφερες και λογισμόν αντρίκιο.
Πάει χάθηκες! Στη χώρ’ αφτήν που μάχεται το δίκιο
κι από το Βούθουλ’ ανεβάζει κάθε του βρωμιά,
στον τενεκέ των σκουπιδιών κοπρόσκυλα οι πρωτάτοι.
Σκύλος γενού και δάγκανε, άμα θέλεις να ’σαι κάτι.
ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ, 1965 (σελ. 94)
*
|
ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ, ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ, ΚΕΔΡΟΣ, 1978 (προσ. αρχείο Μπ.Ζ.) |
Ο εκφωνητής κι ο διερμηνέας
Στα προάστια της Αλεξάντρειας, η απελευθέρωση της Αθήνας γιορτάστηκε δυο φορές. Την πρώτη, είκοσι μέρες πριν απ’ την πραγματική, όταν απ’ το ραδιοφωνικό σταθμό της που ελέγχαν οι ναζήδες ακούστηκε το βράδυ ένας άντρας να κόβει έξαφνα την εκπομπή και να φωνάζει κάποιο κατεβατό όπου ξεχώριζαν οι λέξεις: «Προσοχή... Ο ηρωικός ΕΛΑΣ λευτερώνει... την Αθήνα μας... Φωτιά και τσεκούρι... Ζήτω το ΕΑΜ...». Δες όμως τι σού είναι ο άνθρωπος! Από την οδό Πηλουσίου της Ιμπραημίας ως την οδό Ελευσίνος του Καμποτσέζαρε, δηλαδή όσο να πας απ’ την Ομόνοια στην πλατεία Βάθης, βρέθηκαν δεκαπέντε «αυτήκοες» μάρτυρες, που ό καθένας είχε και δική του εκδοχή. Ποιος άκουσε πως η Ελλάς χτυπάει την Ελλάδα, ποιος ότι το ΕΑΜ ελευθέρωσε την Αθήνα, ποιος εκείνο που έγραψα πιο πάνω και ποιος άλλα αντ’ άλλων. Σήμερα πια, θα μου ήταν εύκολο να βρω το πραγματικό κείμενο και την ημερομηνία για να ντοκουμεντάρω τούτο το γραφτό, μα προτιμώ να μείνουν όπως είναι. Γιατί μου θυμίζουν την τρεχάλα μέσα στη νύχτα, κι από σπίτι σε σπίτι, τ’ αγκαλιάσματα με άγνωστους, τα «Χριστός Ανέστη» που σου φώναζαν μες στο σκοτάδι χωρίς να ξέρεις ποιος, τα λαμπερά πρόσωπα, την ευφροσύνη, την ανακούφιση και την έξαρση. Κι ακόμα την ανακάλυψη πως ο κόσμος αυτός είχε κρεμαστεί στα ραδιόφωνα, με το δείχτη καρφωμένο στο πιο ευαίσθητο σημείο, περιμένοντας, νύχτα και μέρα, τον κραδασμό, το μήνυμα, τούτο το μήνυμα.