 |
| Ο Φιντέλ στην Πλατεία της Επανάστασης Χοσέ Μαρτί. Φωτό του 2003. (Πηγή: Agência Brasil, Author Ricardo Stuckert/ABr. Aπό wikipedia) |
Τ έ ρ μ α Π ι α!
(Σε ρυθμό «Σον»)
ΣΤΟ ’χε τάξει ο Μαρτί
κι ο Φιντέλ στο ’χε ορκιστεί·
Κούβα μου, πάει, τέρμα πια,
τέρμα και ποτέ ξανά,
τέρμα πια.
ΚΟΥΒΑ μου, ω, ναι, γλυκιά,
τέρμα πια κνούτο από μανάτου δέρμα
που ’χε ο γιάνκης να χτυπά.
Τέρμα πια.
Στο ’χε τάξει ο Μαρτί
κι ο Φιντέλ στο ’χε ορκιστεί.
Τέρμα πια!
ΔΗΜΙΟΙ με νύχια γύπα,
μας αρπάζουν τα τραχτέρια:
Κλέφτες που ήρθατε απ’ τις ΗΠΑ,
φέρτε πίσω τα λεφτά μας
που είν’ των εργατών τα χέρια!
ΤΟ σύγνεφο φτύνει αστραπή,
αχ, Κούβα, κι εκεί το ’χα δει·
σκιαγμένο γυμνό τον αετό
είχα δει·
σπασμένο το μαύρο ζυγό
είχα δει·
τραγούδι ο λαός τραγουδά
τραγούδι ξανά αρχινά:
‒Είχε ο Φιντέλ ορκιστεί
αυτό που ’χε τάξει ο Μαρτί:
Τέρμα πια!
ΑΧ, η όμορφή μου η παντιέρα,
η παντιερούλα μου η Κουβάνα,
καμιά δεν την διατάζει λέρα
απ’ έξω, και καμιά ρουφιάνα
δεν την τσαλαπατάει μες στην Αβάνα!
ΤΕΡΜΑ πια.
Το είδα, γιατί,
στο ’χε τάξει ο Μαρτί
κι ο Φιντέλ στο ’χε ορκιστεί.
Τέρμα πια!
Νικολάς Γκιγιέν
*
Ο Φιντέλ στο 7ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας:
Ο Φιντέλ στο 7ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας:
«Ο κουβανικός λαός θα νικήσει»
Το να καθοδηγείς οποιοδήποτε λαό σε καιρό κρίσης, αποτελεί υπεράνθρωπη προσπάθεια. Χωρίς αυτούς, οι αλλαγές θα ήταν αδύνατες. Μια τέτοια συνάντηση όπως αυτή, όπου παρευρίσκονται πάνω από χίλιοι αντιπρόσωποι επιλεγμένοι από τον ίδιο τον επαναστατικό λαό και στους οποίους έδωσε την εξουσία να τον εκπροσωπήσουν, αποτελεί για όλους τη μεγαλύτερη τιμή που έχει δεχθεί κανείς στη ζωή του. Σε αυτό, προστίθεται και το προνόμιο του να είσαι επαναστάτης, το οποίο είναι καρπός της ίδιας μας της συνείδησης.
Γιατί έγινα σοσιαλιστής ή, για να το πω ακόμα πιο ξεκάθαρα, γιατί έγινα κομμουνιστής; Αυτή η λέξη έχει αποτελέσει την πιο διαστρεβλωμένη και συκοφαντημένη έννοια της ιστορίας από εκείνους που είχαν το προνόμιο να εκμεταλλεύονται τους φτωχούς, που τους απογύμνωσαν αφού τους στέρησαν κάθε υλικό αγαθό που προέρχεται από την εργασία, αφού τους στέρησαν το ταλέντο και την ανθρώπινη ενέργεια. Από τότε ο άνθρωπος ζει σε αυτό το δίλημμα μέσα στο βάθος του ατέρμονου χρόνου. Γνωρίζω ότι εσείς δεν χρειάζεστε τέτοιες επεξηγήσεις, ίσως όμως τις χρειάζονται κάποιοι από αυτούς που μας ακούν.
