Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι της αντιλαϊκής πολιτικής
Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ
(Mέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ)
Όλη την προηγούμενη περίοδο, η «χορωδία» του ΣΥΡΙΖΑ αναμασούσε την επιχειρηματολογία ενός παράλληλου προγράμματος το οποίο, δίπλα στο μνημόνιο, θα οδηγούσε σε κάποιες βελτιώσεις, μια στοιχειώδη ανακούφιση. Με ελαφρά διαφορετικό λεξιλόγιο αντίστοιχη ήταν η επιχειρηματολογία και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Αντί της ανακούφισης που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεδιπλώνεται μια νέα φάση επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των αντιλαϊκών μέτρων όλου του προηγούμενου διαστήματος.
Για να το «χωνέψει» ο λαός ευκολότερα και για να συγκαλύψει τους πραγματικούς υπαίτιους της σφαγής των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων, η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει πως το νομοσχέδιο είναι «εισαγόμενο», πως είναι προϊόν εκβιασμού της απ' την ΕΕ, γι' αυτό, άλλωστε, βαφτίζει τα αντιλαϊκά μέτρα ως «προαπαιτούμενα».
Όμως δύσκολα μπορεί να κρύψει η κυβέρνηση ότι η πολιτική της έχει κερδισμένους και χαμένους. Χαμένος είναι ο λαός, τα δικαιώματα του οποίου κατεδαφίζονται. Μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι που βλέπουν τα κέρδη τους συνεχώς να αυξάνονται. Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε την Παρασκευή είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η αντεπίθεση καθορίζεται από το χαρακτήρα της επίθεσης
Η πολιτική που εφαρμόζει η σημερινή συγκυβέρνηση δεν είναι τυχαία. Θυσιάζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στο βωμό της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων. Τα κυβερνητικά μέτρα έχουν ως στόχο τη διασφάλιση κεφαλαίων για τη χρηματοδότηση των ομίλων, τη φθηνή εργατική δύναμη, τη δημιουργία επενδυτικών ευκαιριών για το μεγάλο κεφάλαιο, μέσα απ' τις ιδιωτικοποιήσεις και την επιτάχυνση της συγκέντρωσης. Πρόκειται για τον κεντρικό πυρήνα της αστικής πολιτικής, για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των ομίλων, για την έξοδο απ' την κρίση που ακολουθείται παντού, σε ολόκληρη την ΕΕ.