ΧΙΡΟΣΙΜΑ: 1945-2008

«Θεέ μου, τι είναι αυτό που κάναμε!» Ρόμπερτ Λούις, Β΄πιλότος του βομβαρδιστικού ΕΝΟΛΑ ΓΚΑΙΗ 6 Αυγουστου 1945, 08.15΄: ΧΙΡΟΣΙΜΑ 200.000 νεκροί Ισχύς: 20.000 τόνοι ΤΝΤ 3 μέρες μετά: ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ 80.000 νεκροί * Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κέντρο της πόλης καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι κάτοικοί του κυριολεκτικά εξατμίστηκαν. Σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου τα πουλιά λαμπάδιασαν στον αέρα, κτήρια από πέτρα και ατσάλι έλιωσαν, και οι άνθρωποι απανθρακώθηκαν. Οι δύο πόλεις ξαναζούν χτισμένες πάνω στα ερείπια της καταστροφής. Όμως, τα θύματα εκείνης της βαρβαρότητας φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. * ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ Πρώτα η ακτινοβολία. Μετά, το ωστικό κύμα αποκολλάει τη σάρκα * ΧΙΡΟΣΙΜΑ Ο Δόμος της Ατομικής Βόμβας Tο “Μικρό Αγόρι”, η πρώτη βόμβα ουρανίου, εξερράγη πάνω απ’ αυτό το κτήριο. Η ακτινοβολία και το ωστικό κύμα το χτύπησαν κατακόρυφα. Άντεξαν οι τοίχοι και ο σκελετός του θόλου του (δόμος). Σήμερα στέκει εκεί –χαίνουσα πληγή στο βάθος της μνήμης μας. Στον ήσυχο κήπο του βρίσκουν καταφύγιο τα περιστέρια. * ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ Οι πληγές επουλώνονται. Τα τραύματα δεν κλείνουν ποτέ * «Μάλλον, εμείς οι άνθρωποι, έχουμε το δικαίωμα να επιμείνουμε ότι δεν σας δώσαμε την εξουσία να καταστρέψετε τον κόσμο, κ. Μπους». Τανταντόσι Ακίμπα, Δήμαρχος Χιροσίμας, 6/8/2002 * Πηγή: EXPERIMENT, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1995. Κείμενο: ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΟΥΦΕΞΗΣ. Φωτογραφίες: EIJI MIYAZAWA - DENNIS BRACK / BLACK STAR / APEIRON / SCIENCE FOTO LIBRARY / ISSARIS * πατήστε εδώ για slides * Hiroshima, mon amour. Γαλλία-Ιαπωνία, 1959. Μαυρόασπρη. Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ. Σενάριο: Μαργκερίτ Ντιράς. Ηθοποιοί: Εμανουέλ Ριβά, Εϊτζι Οκάντα, Στέλα Ντασάς, Πιερ Μπαρμπό, Μπερνάρ Φρεσόν. 88 λεπτά. * Μεγάλο αφιέρωμα από την Μποτίλια Στον Άνεμο (15/8/2013): Χιροσίμα, αγάπη μου: Ένα έγκλημα (1945). Μια ταινία (1959) Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας

Deal: Tο (Ξανα)Mοίρασμα Tης Tράπουλας

ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΤΑ 18 ΑΤΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΓΟΡΑ-ΜΑΜΟΥΘ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΜΗΝΥΣΗ 5 κακουργήματα για το «deal» Γερμανός *deal: συμφωνία (για αγοραπωλησία κτλ.), δοσοληψία, συναλλαγή, «δουλειά». Μοιράζω την τράπουλα, καταφέρω (πλήγμα) • New Deal (Νιου Ντηλ): Έτσι ονομάστηκε η Νέα Κοινωνικοοικονομική Πολιτική επί Ρούσβελτ, το 1933 • dealer: μεταπράτης, μεταπωλητής, διακινητής ναρκωτικών ή κλοπιμαίων, κλεπταποδόχος • wheeler-dealer: κομπιναδόρος • double-dealer: απατεώνας, διπρόσωπος, «πούστης» • double-deal: απάτη, κομπίνα, πουστιά • call it a deal: κλείνω συμφωνία • underhand dealing: βρομοδουλειά, ύποπτη δοσοληψία, συναλλαγή κάτω απ’ το τραπέζι.

Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (Ε.Κ.Ε.): Φιλανθρωπία Αντί Ανθρωπιάς

Αλάσκα: 24/3/89, το "Exxon Valdez" βυθίζεται μαυρίζοντας τις ακτές τις περιοχής Prince William Sound με 36.000 τόνους αργού πετρελαίου

Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη

Πολύ κουβέντα γίνεται τελευταία για την περίφημη Ε.Κ.Ε. Ξαφνικά λοιπόν τι έγινε και υπάρχει τέτοιος οργασμός, χορηγιών, δωρεών και φιλανθρωπίας;

Το φαινόμενο εμφανίζεται το 1992, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σχηματοποιείται το 1993, με την Οδηγία Ντελόρ προς τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις για την κοινωνική τους υπευθυνότητα −σε συνέχεια της Λευκής Βίβλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την «Ανάπτυξη, Ανταγωνιστικότητα και Απασχόληση»−, και καθιερώνεται το 2001, με την Πράσινη Βίβλο, ταυτόχρονα με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας.

Τη στιγμή ακριβώς που οι επιχειρήσεις γίνονται όλο και πιο στυγνές (κατάργηση σταθερής ημερήσιας εργασίας και 8ωρου, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, κατάργηση ορίου απολύσεων, αποζημιώσεων και συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών, κ.λπ., κ.λπ.), και το Κοινωνικό Κράτος Πρόνοιας πάει περίπατο (πολιτική ιδιωτικοποιήσεων σε κρατικές επιχειρήσεις και σε τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών ―Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια).

Η Πράσινη Βίβλος όρισε την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη ως την «έννοια σύμφωνα με την οποία οι εταιρείες ενσωματώνουν σε εθελοντική βάση κοινωνικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και στις επαφές τους με άλλα ενδιαφερόμενα μέρη», καθώς οι επιχειρήσεις συνειδητοποιούν διαρκώς περισσότερο ότι η υπεύθυνη συμπεριφορά οδηγεί σε βιώσιμη επιχειρηματική επιτυχία.

Πρόκειται, άρα για πιστή εφαρμογή «νεοφιλελεύθερων» μοντέλων, στο πώς (δεν) αντιμετωπίζεται ο κοινωνικός αποκλεισμός.

ΠΡΙΟΝΙΖΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ

Δεκάδες εταιρείες στη χώρα μας παρουσιάζουν δράσεις για το Περιβάλλον, την Ασφάλεια, την Υγεία, την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και τους ανθρώπους. Στα πλαίσια δράσης για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη καλύπτεται το άλλοθι των εταιρειών που πριονίζουν το μέλλον μας εξασφαλίζοντας για λογαριασμό τους λεία εκατομμυρίων €. Μερικά παραδείγματα:

H Μc Donald’s κάνει μαθήματα σε σχολεία για τη σωστή διατροφή καλύπτοντας την εταιρική διαστροφή της, αφού μας ταΐζει σκουπίδια.

Οι εταιρείες κινητής, με «μπροστάρη» τη VODAFONE, φροντίζοντας από τώρα για το νέο πελατολόγιό τους, αναλαμβάνουν να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά μας για το περιβάλλον. Με το άλλο χέρι (το μακρύ) τοποθετούν παράνομα κεραίες δίπλα σε σχολεία τσαλακώνοντας τους νόμους και την αρχή προφύλαξης για τη Δημόσια Υγεία. Με μεγάλη ευθύνη παρακολουθούν όχι μόνο τα τηλέφωνα πολιτών, πολιτικών και ακτιβιστών, αλλά και του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης μιας χώρας. Και… αυτοκτονούν ανεξήγητα. Τι σημασία έχει, όμως, αφού στον τομέα της εταιρικής υπευθυνότητας βαθμολογήθηκαν με «άριστα»;

Εταιρείες καταστρέφουν τον πλανήτη, μολύνουν το περιβάλλον και υιοθετούν περιβαλλοντικά προγράμματα, βγάζοντας προς τα έξω το φιλικό πρόσωπό τους.

Η ΕΧΧΟΝ αφανίζει την Αλάσκα και μας ευαισθητοποιεί για τη φώκια.

Η SHELL, η οποία σε ένα διαρκές έγκλημα καταστρέφει τον Νίγηρα και κατηγορείται για δολοφονίες ακτιβιστών, μπορεί, ας πούμε, να εξοντώνει τη λευκή αρκούδα στο Βόρειο Πόλο, αλλά και να προστατεύει την καφέ στον «Αρκτούρο», με μοχλό το WWF, του οποίου (με την ευκαιρία) δεύτερος πρόεδρος, από το 1976-1981, υπήρξε ο πρόεδρος της Shell, ενώ σημερινός πρόεδρος του ελληνικού τμήματός είναι ταυτόχρονα και μεγαλοστέλεχος της Eurobank.

Στα δάση της Βόρειας Αμερικής «το μεγαλύτερο στην Ιστορία περιβαλλοντικό έγκλημα μεθοδεύει ο γίγαντας της βρετανικής πετρελαιοβιομηχανίας, η εταιρεία ΒΡ», μαζί με ΕΧΧΟΝ και SHELL.

Πηγή φωτογραφίας: Greenpace

Την ίδια στιγμή μέσω της EuroCharity επενδύοντας στο κοινωνικό της προφίλ υπόσχεται «Καμία ζημιά στους ανθρώπους ή στο περιβάλλον» και καλεί για τη δενδροφύτευση του πλανήτη.

ΑΚΑΛΥΠΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ

Οι εταιρείες που μας κυβερνούν και ορίζουν την τύχη μας σε όλους του τομείς (προκαλώντας τεράστια ελλείματα στην υγεία, στον πολιτισμό, στο περιβάλλον) υιοθετούν το θεαθήναι.

Πώς γίνεται εταιρείες που χοροστατούν σε προγράμματα Κοινωνικής Ευθύνης και ευαισθησίας να μην ενδιαφέρονται καν για τους τόνους χαρτιού που καταλήγουν καθημερινά από τα γραφεία τους στα σκουπίδια, αντί να ανακυκλώνονται;

Πόσο κοστίζει ένα διαφημιστικό σποτ; Και πόσο ένα κρεβάτι νοσοκομείου; Τι εκπίπτει από την εφορία; Πόσο κοστίζει μια μονάδα εγκαυμάτων στο Θριάσιο και πόσο τα συστήματα ασφαλείας ενός διυλιστηρίου;

Πώς αποσβένεται ένα πλοίο στο βυθό της Σαντορίνης; Πώς «βγαίνει» ένα πρόστιμο στο τάνκερ που μολύνει τη Μεσόγειο; Πόσο κοστίζουν οι ορατές φιλανθρωπίες των εξακοσίων (600) εργοστασίων της Βοιωτίας (180 εκ των οποίων βρίσκονται στις όχθες του Ασωπού), και πόσο οι απάνθρωπες ενέργειες με το αόρατο εξασθενές χρώμιο;

Πώς αντισταθμίζεται ο αφανισμός του ελεύθερου χώρου στον πρώην ιππόδρομο από το Ίδρυμα Λάτση;

Πώς να αντέξει η «Αγέλαστος Πέτρα» της Ελευσίνας από τη νέα επέκταση των ΕΛΠΕ (συμφερόντων Λάτση) στις εγκαταστάσεις της πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ;

Διαβάστε το Δελτίο Τύπου των κατοίκων της Ελευσίνας (Ο ρυπαίνων πληρώνει… για να κάνει την δουλειά του!), αλλά και με πόση «ευαισθησία» απαντούν τα ΕΛΠΕ και πόσο μεγάλη Κοινωνική Ευθύνη επιδεικνύουν.

Μια ματιά στις καθημερινές ειδήσεις για τις διοξίνες, τις τρελές αγελάδες, τους λιγνίτες, τα ορυκτέλαια, θα προσθέσει ερωτήματα και απαντήσεις.

Όσο επικεντρωνόμαστε στη δράση της Ε. Κ. Ε., τοσο αποσπάται η προσοχή μας από την ανεύθυνη συμπεριφορά αδηφάγων Εταιρειών, και από τη μεγάλη απόδραση του Κοινωνικού Κράτους Πρόνοιας.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ

Πραγματική Ε. Κ. Ε. σημαίνει:

• Δουλειά με ανθρώπινα ωράρια και όχι δουλεία με εργολαβικούς και «διευθέτηση» της ζωής μας.

• Συμβάσεις Μισθών και Κανονισμοί Εργασίας και όχι ιδιωτικά συμφωνητικά με μπόνους.

• Προγράματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλθης στους συνταξιούχους.

• Προϊόντα φτηνά και ασφαλή για τους πολίτες.

• Οι εταιρείες να καλύψουν τα ελλειμμάτα των Ασφαλιστικών Ταμείων.

Αλλά μιλάμε για μια άλλη κοινωνία. Αν θέλουμε την παλεύουμε. Αλλιώς...

Με τη (συν)εταιρική ευθύνη της Ν. Φλόκα

Ιστορία Αντίστροφη

«Μελαγχολώ, λέει η Όλγα, όταν το πρωί μου λέει πως πάει στον Πύργο: αυτή η ανώφελη, πιθανώς, πορεία, αυτή η χαμένη, πιθανώς, μέρα, αυτή η –πιθανώς– μάταιη ελπίδα». ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ, Ο Πύργος. Ο Νότιος Πύργος (1962-1965, Βρυξέλλες, κρατικό κτήριο). Σκοπός του ήταν να συγκεντρωθούν εκεί όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες που εξετάζουν το συνταξιοδοτικό σύστημα. Πηγή φωτoγραφίας Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, ο κεντρικός ήρωας, ο Κ…, διορίζεται γεωμέτρης του Πύργου και φτάνει στο χωριό. Αλλά η επικοινωνία ανάμεσα στο χωριό και στον Πύργο είναι αδύνατη. Σε δεκάδες σελίδες ο Κ… προσπαθεί με πείσμα να βρει το δρόμο για τον Πύργο. Kι έπειτα μια άλλη καθημερινή μυθο-ιστορία. Με μάταιη –πιθανώς– ελπίδα ψάχνεις για μια χαραμάδα φωτός. Μα όλες οι είσοδοι είναι κλειστές· όλες οι έξοδοι δεν οδηγούν πουθενά… Σ’ αυτούς τους σύγχρονους αφιλόξενους Πύργους, με τους αόρατους τοίχους και τη ρευστή «δομή», νοιώθεις μόνος και ένοχος. Μια ενοχή για κάτι που δεν έκανες. Για κάτι θαρρείς που θα κάνεις και θα επισύρει την τιμωρία του νόμου. Και κάθε πρωί ανακαλύπτεις ότι χάνεσαι όλο και πιο βαθιά στο σκοτεινό Λαβύρινθο της μέρας. Και κάθε μέρα, βλέποντας να στενεύουν τα περιθώρια, με τη ζωή σου να στριμώχνεται σε βιαστικά πενθήμερα και σε αβέβαιους μήνες, ανάμεσα σε δυο στιγμές, αισθάνεσαι πίσω σου την ανάσα που προδίδει τον Μινώταυρο. Χωρίς όμως τη σιγουριά πως όπου να ’ναι θ’ ανακαλύψεις το θηρίο σε κάποια σκοτεινή γωνιά της νύχτας. Γιατί κάποτε είναι σιγουριά να ξέρεις πως θα μετρηθείς με τα σκοτάδια. Κι είναι ίσως οδυνηρό ν’ ανακαλύπτεις πως ο «μίτος» αντί να σε βοηθήσει να ξαναβρείς την έξοδο σε σπρώχνει όλο και πιο βαθιά σε διαδρόμους φτιαγμένους από κινούμενη άμμο. Κι είναι ακόμα πιο οδυνηρό όταν δεν περιμένεις την ομορφιά μιας έστω αβέβαιης νίκης. Την όμορφη αβεβαιότητα πως, όταν το θηρίο νικηθεί, στην άλλη άκρη σε περιμένουν ή περιμένεις… Όταν ο Κ… προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον «πύργο» από το τηλέφωνο ακούει ακατάληπτους ψίθυρους, αόριστα γέλια, μακρινές φωνές… Κάθε κεφάλαιο και μια αποτυχία. Κι επίσης ένα ξαναρχίνισμα. Ο Κ… ζητάει ένα επάγγελμα, ένα σπίτι… Όταν οι άλλοι, οι εκατομμύρια Κ… προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το «χωριό» ακούνε τους ίδιους απροσδιόριστους ήχους, τις ίδιες άηχες φωνές... Αλλά όσο κι αν είναι τραγικό να διαπιστώνεις καθημερινά την απόσταση, φυλακισμένος στο Λαβύρινθο με τους ευμετάβλητους τοίχους, όσο κι αν είναι οδυνηρό να μη βρίσκεις το δρόμο για τον Πύργο, και αντίστροφα το δρόμο για το χωριό, κάπου αχνοφαίνεται μια χαραμάδα ελπίδας: Όταν ανακαλύπτεις ότι γύρω σου υπάρχουν εκατομμύρια Κ… Και κρατιούνται απ’ τον ίδιο μίτο που κρατιέσαι κι εσύ… Όταν αγωνιάς κι επιμένεις. «Σαν τις βραδινές υποσχέσεις που δικαιολογούν τη ζωή σου». Πύργος Αθηνών (1968-1971). Kτήριο γραφείων. Πηγή φωτογραφίας Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στη συνδικαλιστική εφημερίδα «Ο ΠΑΛΜΟΣ» (Μάιος 2003, φ. 12, ) του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ΕΚΟ (πρώην ESSO PAPPAS).

ΕυρωΣΥΝΤΑΓΜΑ των λαών ή ΕυρωΠΡΟΣΤΑΓΜΑ των ισχυρών;

Εν τέλει, δεν κυριαρχεί η Αγορά του Δήμου, αλλά ο δείμος (τρόμος) της αγοράς * Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοπαρουσιάστηκε στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ "Ο ΠΑΛΜΟΣ", το καλοκαίρι του 2005, με αφορμή την καταψήφιση του ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ από τους Γάλλους, στο δημοψήφισμα της 29 Μαΐου του 2005. Εδώ παρουσιάζεται με αφορμή την μεταμόρφωσή του σε Συνθήκη της Λισσσαβόνας. * Η Συνθήκη Της Λισσαβόνας *   ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (2008/C 115/01) * Χαρακτηριστική είναι η συχνότητα εμφάνισης κάποιων λέξεων (φορές): Τράπεζα (385) Αγορά (100, 5 κεφαλαιαγορά) Επιχειρήσεις (68) Επένδυση (67) Ελεύθερος ανταγωνισμός, ανταγωνισμός, ανταγωνιστικότητα (51) Τρομοκρατία και τρομοκρατική (12) Νοθεύω την αγορά και νόθευση της αγοράς (8) Και μόνο 37 φορές η λέξη Ελευθερία (τις 24 δίπλα στην ασφάλεια). Επανακάμπτει... δριμύτερο το μόρφωμα του Ευρω-Προστάγματος μεταμφιεσμένο σε Συνθήκη− αλλά με την ίδια ακριβώς ισχύ− και επικυρώνεται από τις κυβερνήσεις των χωρών-μελών, οι οποίες εντελώς φιλελεύθερα υποχρεώνουν τους «υπηκόους» τους να πειθαρχήσουν εκόντες άκοντες. Έτσι, τα σαρκοζοειδή μετατρέπουν τη σθεναρή άρνηση (το 2005) των Γάλλων και των Ολλανδών, σε αποδοχή −μέσα από τα κοινοβούλιά τους πλέον−, γράφουν στα παπάρια τους το πρόσφατο «ΟΧΙ» των Ιρλανδών, και καλούν τους αγοραίους (συν)εταίρους τους να προχωρήσουν με αταλάντευτο «δημοκρατικό» βηματισμό, ώστε να μην υπάρξει «νόθευση του ανταγωνισμού εντός της Ένωσης». Έστω και μία χώρα να πει ΟΧΙ, η Συνθήκη θεωρείται νεκρή, αφού για την επικύρωσή της χρειάζεται ομόφωνη απόφαση και από τα 27 κράτη-μέλη. Ε, καλά! Είπαμε «ομόφωνη», αλλά με ποιο δικαίωμα το 0,125% των ευρωπαίων μπορεί να ανακόψει τη νικηφόρα πορεία της ελεύθερης αγοράς προς τους πακτωλούς της μίζας της κονόμας και της αρπαχτής; Ας περιμένουμε να δούμε τι θα πει μετά το επικείμενο ΟΧΙ των Τσέχων ο μουσολινικών εκφράσεων και χειρονομιών Γάλλος συνέταιρος. «Λάβαμε την απόφαση ότι η διαδικασία της επικύρωσης πρέπει να συνεχιστεί σε όλα τα κράτη-μέλη, αυτή είναι τώρα η θέση του Συμβουλίου» δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. «Η Ιρλανδία είναι ένα πρόβλημα, αλλά αν είχαμε ένα δεύτερο ή ένα τρίτο πρόβλημα, τότε θα ήταν πολύ δύσκολο» προσέθεσε υπογραμίζοντας την ανάγκη για τους εταίρους της Ιρλανδίας να προχωρήσουν. Ο Τσέχος πρωθυπουργός Μίρεκ Τοπολάνεκ δήλωσε από τις Βρυξέλλες ότι δεν θα επιχειρήσει να εμποδίσει τη διαδικασία επικύρωσης στη χώρα του, υπογράμμισε όμως ταυτόχρονα πως «δεν πρόκειται να αναγκάσει τους βουλευτές να στηρίξουν τη Λισαβόνα και δεν θα στοιχημάτιζε 100 κορόνες σε ένα τσεχικό "ναι"» Με τα πλατιά θυμωμένα ποτάμια… …ή ένας ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος Στη χώρα μας, όποιος πρόλαβε να ενημερωθεί ενημερώθηκε και το δημοψήφισμα κρίθηκε περιττό, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει τίποτα, αφού όπως αποδεικνύεται κανένα «ΟΧΙ» δεν πρόκειται να νεκρώσει το Ευρω-πρόσταγμα, αλλά ούτε και να αναστρέψει τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ε.Ε. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ταπεινωτική συνθήκη, επιστέγασμα των ολοκληρωτικών επιλογών μιας κατ’ επίφαση δημοκρατικής Ευρώπης. Η Νέα Βίβλος καταγράφει τις πολιτικές της Ε.Ε. που ισχύουν από το 1992 (συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου η ΕΟΚ μετεξελίσσεται σε Ε.Ε. σηματοδοτώντας το ξεχαρβάλωμα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους) αποτελείται από την Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Α), με 55 άρθρα, και τη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Β), με 358 άρθρα, ενώ ενσωματώνει 37 Πρωτόκολλα και δύο Παραρτήματα. «Η Συνθήκη, όπως προβλέπει το άρθρο 6 αυτής, θα αρχίσει να ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2009, εφόσον θα έχουν κατατεθεί όλα τα έγγραφα κύρωσης πριν από την ημερομηνία αυτή ή, εν ελλείψει, από την πρώτη ημέρα του μηνός που ακολουθεί την κατάθεση του τελευταίου εγγράφου κύρωσης». (σελ. 2, ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ) Το «νέο ευαγγέλιο» είναι (για να αντιστρέψουμε μια ατυχή παρομοίωση ενός καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας) ένα «φτηνό προϊόν σε ακριβό περιτύλιγμα». Είναι το απότρόπαιο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού με μάσκα «συντάγματος». Συνοπτικά: Η Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει διακοσμητικό χαρακτήρα. Η εργασία δεν αποτελεί προστατευμένο έννομο αγαθό αλλά απλώς ατομικό δικαίωμα. Οι «θεμελιώδεις ελευθερίες» διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, προσώπων και υπηρεσιών επεκτείνονται στις «ελαστικές» πλέον αγορές εργασίας, στην εξάλειψη των εμποδίων για ελεύθερη διαμόρφωση ημερομισθίων και στο «ευπροσάρμοστο εργατικό δυναμικό» (Β. Άρθρο 145). «Η Ένωση εγκαθιδρύει εσωτερική αγορά. Εργάζεται για την αειφόρο ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς» (Α. Άρθρο 3). Η Ένωση καθορίζει και εφαρμόζει κοινές πολιτικές και δράσεις(...), με στόχο «την προώθηση της ενσωμάτωσης όλων των χωρών στην παγκόσμια οικονομία, μεταξύ άλλων και μέσω της προοδευτικής κατάργησης των περιορισμών του διεθνούς εμπορίου» (Α. Άρθρο 21, 2ε). «Η Ένωση έχει αποκλειστική αρμοδιότητα» στη «θέσπιση των κανόνων ανταγωνισμού» στην «εμπορική και νομισματική πολιτική», (Β. Άρθρο 3, 1β,γ,ε). ...«η δράση των κρατών μελών και της Ένωσης (...) ασκείται σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό» (Β. Άρθρα119, 120, 127). Τα κράτη μέλη απαγορεύεται ουσιαστικά να ασκήσουν οικονομική πολιτική άλλη από τη νεοφιλελεύθερη, η όποια κοινωνική δέσμευση είναι ανύπαρκτη και «κάθε κράτος μέλος δύναται να λαμβάνει τα μέτρα» που «δεν πρέπει να αλλοιώνουν τους όρους του ανταγωνισμού» (Β. Άρθρο 346). «Αν τα μέτρα που λαμβάνονται στις περιπτώσεις των άρθρων 346 και 347 έχουν ως αποτέλεσμα τη νόθευση των όρων του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά, η Επιτροπή εξετάζει μαζί με το ενδιαφερόμενο κράτος τους όρους υπό τους οποίους τα μέτρα αυτά δύνανται να προσαρμοσθούν στους κανόνες που θεσπίζουν οι Συνθήκες» (Β. Άρθρο 348). Απαγορεύονται εθνικές ρυθμίσεις και «Ενισχύσεις που χορηγούνται (...) με κρατικούς πόρους και που νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό» (Β. Άρθρο 107). Στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «η Ένωση και τα κράτη μέλη εφαρμόζουν μέτρα (...) ώστε να «διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ένωσης» (Β. Άρθρο 151). Υπεροχή της Συνθήκης και του Κοινοτικού Δικαίου απέναντι στην εσωτερική έννομη τάξη. Πρωτοκαθεδρία του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Καθιερώνεται η υποχρεωτική συμμετοχή της χώρας στους αντιτρομοκρατικούς «πολέμους» (Α. Άρθρο 43). Ο Υπουργός Εξωτερικών του «ευρωσυντάγματος» μετονομάζεται σε Ύπατο Εκπρόσωπο, ο οποίος «ασκεί την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της Ένωσηςτης». Έχει αυξημένες αρμοδιότητες και εκπροσωπεί την ΕΕ στις διεθνείς σχέσεις, προεδρεύει στο Συμβούλιο Υπ.Εξ. της ΕΕ, είναι αντιπρόεδρος της Επιτροπής, «επικουρείται από ευρωπαϊκή υπηρεσία εξωτερικής δράσης» (Α. Άρθρο 24, 25, 27, 30 κ.α.) «Οι δράσεις της Ένωσης στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας (...) αποσκοπούν, κατά περίπτωση, να παρέχουν εγκαίρως συνδρομή και βοήθεια στους πληθυσμούς τρίτων χωρών που πλήττονται από φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές και να τους προστατεύουν ώστε να αντιμετωπίσουν τις ανθρωπιστικές ανάγκες που προκύπτουν από τις διάφορες αυτές καταστάσεις» (Β. Άρθρο 214). Θεσμοθετείται «ΡΗΤΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ» (Β. Άρθρο 222) και «Σε περίπτωση που κράτος μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση (...) τα κράτη μέλη συντονίζονται στο πλαίσιο του Συμβουλίου» «Οι λεπτομερείς διατάξεις για την εφαρμογή από την Ένωση της παρούσας ρήτρας αλληλεγγύης καθορίζονται με απόφαση που εκδίδεται από το Συμβούλιο,...» (Β. Άρθρο 222, 2, 3). Και για να αναθεωρηθεί το Ευρω-πρόσταγμα, ούτε λόγος, αφού χρειάζεται πλήρης ομοφωνία των κρατών-μελών! Έτσι, με πρόσχημα την ευρωπαϊκή ενοποίηση, διαβρώνονται οι κοινωνικές προδιαγραφές σε κάθε χώρα-μέλος και οι εργαζόμενοι παραδίδονται ανυπεράσπιστοι στη πυρά των Διεθνών Αγορών. Εξουδετερώνονται, ακόμα, όλοι τοι «θεσμοί» που εμποδίζουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και είχαν εισαχθεί από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις: Ο εκτεταμένος δημόσιος τομέας και το κράτος-πρόνοιας, ο κρατικός παρεμβατισμός που εξασφάλιζε την πλήρη απασχόληση, οι «περιοριστικές πρακτικές» των κακών εργατικών συνδικάτων κ.ά. Στόχος, όπως επισημαίνει ο συνταγματολόγος Αντώνης Μανιτάκης, είναι «η διαιώνιση και η συνταγματική κατοχύρωση μιας διακρατικής διακυβέρνησης λαών». Η Ε.Ε. και το Ευρω-σύνταγμα, επομένως, δεν σημαίνουν την ενοποίηση λαών –ούτε καν την ενοποίηση κρατών– αλλά απλώς την ενοποίηση των ελεύθερων αγορών. Η οικονομία της αγοράς… UMBER ALLES!! Το πιο πάνω σημείωμα έλαβε υπόψη του ένα κείμενο του Αντώνη Μανιτάκη στο περιοδικό Ο ΠΟΛΙΤΗΣ (τ. 130, Φεβ.2005), και δύο άρθρα των Τάκη Φωτόπουλου και Κώστα Βεργόπουλου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 16/4 και 15/4/2005).

Βρυξελλιστάν

Σκεφθείτε τι θα γινόταν, αν βλέπαμε μια παρόμοια εικόνα στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια. Ο ΚΛΙΚάνθρωπος κ. Κωστόπουλος. Ξιφήρης γι’ αυτούς που κόβουν την Ελλάδα στα δυο, καταπατάνε την ελευθερία των άλλων, και τον εμποδίζουν να πάει να δει την άρρωστη μανούλα του στη Λάρισα. Ο θαυμαστής του Χιροχίτο, Ιαπωνολάγνος και λαμπρός ευρωβουλευτής κ. Γιάννης Μαρίνος. Λάβρος κατά των Ελλήνων που δεν θα γίνουν ποτέ... Ευρωπαίοι. Και ένιοι όψιμοι Τροτσκιστές υπερεπαναστάτες. Μιλάνε για τον αντιδραστικό ρόλο των αγροτών στην επανάσταση, που νοθεύει τη φύση και το ρόλο του προλεταριάτου. Δείτε το φιλμάκι από το ΕΘΝΟΣ Μπλόκο στις Βρυξέλλες

Innocent When You Dream (VIDEO)

«Είμαστε πίθηκοι με λεφτά και όπλα» (Photo by Michael O’Brien) «Είμαστε θαμμένοι κάτω από το βάρος των πληροφοριών, που συγχέονται με τη γνώση. Η ποσότητα συγχέεται με την αφθονία και ο πλούτος με την ευτυχία. Ο σκύλος της Λεόνα Χάμσλεϊ έβγαλε 12 εκατ. δολάρια πέρσι... κι ο Ντιν Μακλέιν, ένα αγρότης στο Οχάιο, έβγαλε 30.000 δολάρια. Είναι απλώς μια γιγαντιαία εκδοχή της παράνοιας που τρέφουμε μέσα στον εγκέφαλό μας. Είμαστε πίθηκοι με λεφτά και όπλα». Τομ Γουέιτς: Συνέντευξη από τον εαυτό του, στην εφημερίδα «Ιντεπέντεντ» Innocent When You Dream (Franks Wild Years,1987)

Η Διευθέτηση Της Ζωής Μας

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι... «Απλά επειδή ο ελεύθερος χρόνος είναι μια αποδεκτή εναλλακτική κατάσταση για τους εύπορους, μπορεί να είναι ηθικά επιζήμια για τους φτωχούς. Κοστίζει σε χρήμα, ιδιωτικό και δημόσιο -με τη μορφή λιγότερων εργάσιμων ημερών και περισσότερων αργιών. Κατά συνέπεια, ενώ η αεργία θεωρείται καλή για την αργόσχολη τάξη στις ΗΠΑ και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, συνήθως είναι καταδικαστέα για τους φτωχούς». Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, «Τα Οικονομικά Της Αθώας Απάτης» (Κεφ.4, Ο Απατηλός Κόσμος Της Εργασίας) H νέα απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης της Ε.Ε. χειροτερεύει το ήδη «ευέλικτο» καθεστώς που δρομολογήθηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, αφού ο εβδομαδιαίος χρόνος θα φτάνει μέχρι και τις 65 ώρες (ή 78 για εξαήμερο) αντί των 48 ωρών που ισχύουν σήμερα. Σε περίπτωση δε που η σύμβαση εργασίας ορίζει διαφορετικά, τότε ο εργάσιμος χρόνος μπορεί να υπερβαίνει και τις 65 ώρες της πενθήμερης εβδομάδας(!) Βέβαια, η απόφαση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Χρόνια το παλεύουν τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών υπό την πίεση των εντολοδόχων τους, της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων (UNICE). Το τραγικό όμως είναι ότι με τις συνεχείς τροποποιήσεις η συνθήκη γίνεται όλο και πιο επαχθής για τους εργαζόμενους. Όλα άρχισαν στις 23-11-1993 όταν το συμβούλιο της ΕΕ ενέκρινε την οδηγία 93/104/ΕΚ η οποία αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο των μετέπειτα νομοθετικών ρυθμίσεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Σύμφωνα με το ελληνικό εργατικό δίκαιο, ο χρόνος εργασίας είναι χρόνος κατά τον οποίο ο «εργαζόμενος βρίσκεται στη διάθεση του εργοδότη χωρίς να απαιτείται πραγματική απασχόληση», αλλά στην οδηγία 93/104/ΕΚ (αρθ. 2, παρ. 1) αναφέρεται ως "χρόνος εργασίας": κάθε περίοδος κατά, τη διάρκεια της οποίας ο εργαζόμενος ευρίσκεται στην εργασία, στη διάθεση του εργοδότη, και ασκεί τη δραστηριότητα ή τα καθήκοντά του, σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες ή/και πρακτικές- Στο άρ. 3 η οδηγία ορίζει: «Τα κράτη μέλη θεσπίζουν τα αναγκαία μέτρα ώστε κάθε εργαζόμενος να διαθέτει, ανά εικοσιτετράωρο, περίοδο ανάπαυσης ελάχιστης διάρκειας ένδεκα συναπτών ωρών». Άρα οι ισχυροί του Κεφαλαίου αποκτούν αυτομάτως το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη επί 13 ώρες ημερησίως(!) Στη χώρα μας η πρώτη διευθέτηση του χρόνου εργασίας έγινε με τον Ν. 1892/90 (άρ. 40) και δίνεται η δυνατότητα 6μηνης διευθέτησης με ανώτατα όρια 9ωρης ημερησίας και 48ωρης εβδομαδιαίας εργασίας. Ο Ν. 2639/98 (άρ. 3) δίνει δυνατότητα ετήσιας διαχείρισης του χρόνου με υπέρβαση του συμβατικού ωραρίου κατά δύο ώρες ημερησίως και μέχρι έξι μήνες. Και οι δύο περιπτώσεις προβλέπουν ανώτατο εβδομαδιαίο χρόνο τις 48 ώρες. Με τον Ν. 2874/2000 (άρ. 5) η ετήσια διευθέτηση συνδέθηκε με την πλασματική μείωση του ετήσιου εργάσιμου χρόνου κατά 90 ώρες και τη θέσπιση εβδομαδιαίου μέσου όρου απασχόλησης 38 ωρών. Ο συνολικός χρόνος για διευθέτηση έγινε 138 ώρες. Δηλαδή οι επιχειρήσεις δεν είναι υποχρεωμένες να καταβάλλουν πρόσθετη αποζημίωση γι αυτές τις ώρες, εφ’ όσον τις διαθέτουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. ...ας γίνουμε χιονοστιβάδα Με την οδηγία 2003/88/ΕΚ (ψηφίστηκε στις 4/11/2005) εισάγεται για πρώτη φορά ο όρος «opt-out» (Παρέκκλιση), όπως αναφέρεται στο Άρθρο 17, και για τα άρθρα: 3 (Ημερήσια ανάπαυση), 4 (Διαλείμματα), 5 (Εβδομαδιαία ανάπαυση), 6 (Μέγιστη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας), 8 (Διάρκεια της νυχτερινής εργασίας) και 16 (Περίοδοι αναφοράς). «Οι παρεκκλίσεις που προβλέπονται στις παραγράφους 3, 4 και 5 επιτρέπεται να θεσπίζονται μέσω της νομοθετικής, κανονιστικής ή διοικητικής οδού ή με συλλογικές συμβάσεις ή με συμφωνίες μεταξύ κοινωνικών εταίρων...» Η... πιστή μετάφραση των παραπάνω αποκαλύπτει την παράταση (μέχρι και 13 ώρες δουλειάς) του μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, σε απευθείας διαπραγμάτευση (δηλ. επιβολή διευθυντικού δικαιώματος) με τον εργαζόμενο. Η Μεγάλη Βρετανία είναι η πρώτη χώρα που κάνει χρήση του μέτρου, με ευεργετικά αποτελέσματα για την κερδοφορία των εταιρειών και καταστροφικά για τους εργαζόμενους. 4 και πλέον εκατομμύρια υπερβαίνουν τις 48 ώρες εργασίας, δηλαδή σχεδόν ένα εκατομμύριο περισσότεροι από όσους πραγματοποιούσαν τόσο μεγάλης διάρκειας βδομάδες εργασίας πριν από την έκδοση της οδηγίας. Ομοίως αυξήθηκε ο αριθμός όσων εργάζονται πάνω από 55 ώρες και σήμερα ανέρχεται σε πάνω από 1,55 εκατομμύρια άτομα. Το 1% των εργαζομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο απασχολούνται για περισσότερες από 70 ώρες. Τέλη του 2004 προέκυψε και το (υπό συζήτηση) σχέδιο οδηγίας COM(2004) 0607: Εδώ ο χρόνος εργασίας σπάει σε «ενεργό» και σε «ανενεργό» (εφημερίες), ενώ προβλέπεται η ετήσια διευθέτησή του και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των Σωματείων. Πιο αναλυτικά, στο Άρθρο 2 (Ορισμοί) παρεμβάλλονται τα σημεία 1α, 1β, και το Άρθρο 2α, και εισάγονται δύο νέοι ορισμοί: «χρόνος εφημερίας (on-call time)» και «ανενεργή περίοδος του χρόνου εφημερίας (inactive part of on-call time)». «Η ανενεργή περίοδος εφημερίας δεν θεωρείται ως χρόνος εργασίας, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στην εθνική νομοθεσία ή, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία ή/και εθνική πρακτική, σε συλλογικές συμβάσεις ή συμφωνίες μεταξύ των κοινωνικών εταίρων». Δηλαδή... «χέζε ψηλά κι αγνάντευε!» Και επειδή η «εφημερία» επεκτείνεται σε πολλούς άλλους χώρους δουλειάς (πολυκαταστήματα, σούπερ μάρκετ), και επειδή τρώγοντας (εμάς) έρχεται η όρεξη −τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη;− τότε κατά το μάλλον (κατά το... μέλλον, καλύτερα) μάς αφορά όλους. Και δεν χρειάζεται βέβαια να είναι κανείς μαρξιστής για να καταλάβει ότι η απλή και μόνο παράταση της εργάσιμης μέρας ρίχνει την τιμή της εργασίας μας, και καλύπτει τη βασικη και μόνιμη επιδίωξη των επιχειρηματιών για μεγαλύτερα, μεγαλύτερα, μεγαλύτερα κέρδη. Ως πότε τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών θα μας θεωρούν χωρίς μέλλον, εφήμερους, ανενεργούς κι αναλώσιμους; Για το θέμα, βλέπε εκτενώς και: Ριζοσπάστης, 10/06/2008 και 11/06/2008 Ελευθεροτυπία, 11/06/2008 και Κύριο Άρθρο