96 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ: «Η ευτυχία δεν είναι παραμύθι των δυστυχισμένων. Περπατάτε...» ‒ «Ελπίδα, η πάλη των λαών» ‒ Μια μουσικοθεατρική παράσταση γι' αυτούς που οργανώνονται και παλεύουν (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα, και από το 55:00 ολόκληρη η μουσικοθεατρική παράσταση


«Συνεχίζουμε. Η σκυτάλη είναι στα δικά μας χέρια...» - Η μεγάλη μουσικοθεατρική παράσταση στο ΣΕΦ για τα 96 χρόνια του ΚΚΕ (ΦΩΤΟ)

Δημοσίευση: Κυρ, 11/01/2015 - 22:55
Τελευταία Ενημέρωση: Κυρ, 11/01/2015 - 23:04

«Συνεχίζουμε. Η σκυτάλη είναι στα δικά μας χέρια που δεν φοβούνται, που σπάνε τις αυταπάτες, που οργανώνονται και παλεύουν».

Αυτό το μήνυμα έστειλε η μουσικοθεατρική παράσταση με τη συμμετοχή περισσότερων από 200 συντελεστών.

Ποιος μπορεί να είναι ο Naji al-Ali;

Ο Naji al-Ali

Ο Naji al-Ali
γεννήθηκε σ' ένα χωριό που δεν υπάρχει πια.
Στα δέκα του, ήτανε πρόσφυγας στη Σιδώνα
και τη Σατίλα. Μάζευε πορτοκάλια, δούλευε στα εργοστάσια,
μάθαινε για τις μηχανές αυτοκινήτων. Τον πατέρα του τον θάψανε
στον προσφυγικό καταυλισμό.
Ο Naji al-Ali έμαθε γράμματα στις τεχνικές σχολές
και τα κατηχητικά. Ζωγράφιζε ένα παιδί
μες στα κουρέλια, που κοίταγε και δεν μπορούσες
να το κοιτάξεις. Ζωγράφιζε στάχυα, συρματοπλέγματα, σκοτωμένους, λουλούδια.
Και μια πέτρα, μικρή, γιατί ο τόπος του σ' αυτό είχε συμπυκνωθεί.

Αντώνης Μπαλασόπουλος: Οι δύο όψεις του κυνισμού, ή η Όπερα της Πεντάρας ως οδηγός για δύσκολους καιρούς

Dirk Hagner, Bertolt Brecht (I)
Reduction woodcut on washi, 2001 (91 x 57 cm)

Αντώνης Μπαλασόπουλος

Μια ομιλία του στον
Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, 22/11/2013
 
Οι δύο όψεις του κυνισμού
ή
H Όπερα της Πεντάρας ως οδηγός για δύσκολους καιρούς

*
(Η προσθήκη της ξυλογραφίας και το βιντεάκι στο τέλος: Ελάχιστος φόρος τιμής της Μποτίλιας στις καθημερινές όπερες του Αντώνη)

*

Γερμανοί και Αυστριακοί ανάπηροι του Πρώτου Παγκοσμίου κατά την επιστροφή στις πατρίδες τους (απ' το οπτικό υλικό που συνόδευσε την ομιλία)

Η ιστορία λέει πως Η όπερα της πεντάρας, στα γερμανικά Η Όπερα των τριών γροσιών, πήρε το όνομά της από τον φίλο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, τον γερμανο-εβραίο συγγραφέα Λέον Φόιχτβανγκερ, καθώς ολοκληρώνονταν οι πρόβες. Ο τίτλος, που άρεσε αμέσως στον Μπρεχτ και τους άλλους συντελεστές της παράστασης, είναι βέβαια σαρκαστικός. Στο βαθμό που αυτοπαρουσιαζόταν ως “όπερα”, το έργο παρέπεμπε ειρωνικά σ’ ένα εμβληματικά αστικό είδος τέχνης, στολισμένο με πολυμελείς ορχήστρες, αστέρες των λυρικών σκηνών, λαμπρές σάλες και μεγαλοαστικά και αριστοκρατικά ακροατήρια· στην πράξη, παρουσίαζε ένα μείγμα οπερέτας, τζαζ και μουσικής καμπαρέ για να αφηγηθεί μια ιστορία από τη ζωή του λεγόμενου “λούμπεν” προλεταριάτου, και ειδικότερα του υπόκοσμου δύο φιλόδοξων μεγαλοεγκληματιών, των διεφθαρμένων συνεργατών τους στον κρατικό μηχανισμό, και των ζητιάνων, μικροκακοποιών και εκδιδόμενων γυναικών που αποτελούν τους “υπαλλήλους” τους. Φέρνοντας μαζί την “όπερα” και το φάσμα της εξαθλίωσης του λεγόμενου “περιθωρίου” λοιπόν, ο τίτλος που πρότεινε ο Φόιχτβανγκερ αντανακλούσε την επιδεικτική, κυριολεκτική και μεταφορική, “φτήνεια” ενός έργου που προβάλλει, χωρίς καμία ηθικοπλαστική διάθεση, τη σεξουαλική ωμότητα, τα εξαχρειωμένα ήθη, το έγκλημα, το ψέμα, την απάτη, την προδοσία και τη γενική κατάπτωση αξιών. Η “Όπερα” είναι ένα έργο “τόσο φτηνό που και ζητιάνου βαλάντιο το σηκώνει”, όπως μας λέει ο αφηγητής στον Πρόλογο, και συνάμα ένα έργο ενσυνείδητα απογυμνωμένο από υψηλά συναισθήματα, από τραγικό μεγαλείο, από ηρωϊσμό ή έρωτα —εν ολίγοις, από οτιδήποτε υποτίθεται πως συνιστά την υπερβατική σφαίρα στην οποία κινείται η υψηλή τέχνη.

Η Κοκκινιά του Ρίτσου

ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ - 1955
(Γιώργος Ζογγολόπουλος, 1903-2004)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Κ Ο Κ Κ Ι Ν Ι Α

Α, Κοκκινιά, πώς σμίγουν στα στενά καντούνια σου κουράγιο, λεβεντιά και πίκρα,

εσύ, κονάκι της κυνηγημένης πάντοτε Δημοκρατίας,

οι πόρτες σου κι οι στέγες σου όλες γαζωμένες απ’ το ντουφεκίδι,

στην κεφαλή σου πάντα μαύρο το τσεμπέρι, και στη μέση σου το κόκκινο ζουνάρι·

τ’ όνομά σου το πήρες απ' το χρώμα του αίματός σου,

κι όλη, βαμμένη απ’ το αίμα σου, λάμπεις από καημό και τόλμη και αγιοσύνη.