Για μένα είναι σχεδόν μία αντίληψη του κόσμου.
Ο κινηματογράφος είναι φορέας της κίνησης.
Ο κινηματογράφος ανανεώνει τις λογοτεχνίες.
Ο κινηματογράφος είναι τόλμη.
Ο κινηματογράφος είναι αθλητής.
Ο κινηματογράφος διαδίδει ιδέες.
Αλλά ο κινηματογράφος είναι άρρωστος.
Ο καπιταλισμός τού έριξε στα μάτια χρυσόσκονη.
Επιτήδειοι επιχειρηματίες τον σέρνουν στους δρόμους.
Ο κομμουνισμός πρέπει να διαφυλάξει τον κινηματογράφο
από τα χέρια των κερδοσκόπων.
από τα χέρια των κερδοσκόπων.
Μαγιακόβσκη, 1922
*
Βλέπε και
*
Βλέπε και
*
Κώστας ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Συνεργάτης του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ
Το τελευταίο διάστημα, ο «θόρυβος» από τις εξελίξεις στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου με την παραίτηση του προέδρου του, Γιάννη Λεοντάρη έφερε στην επιφάνεια ερωτήματα για την πιθανή κατάργηση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και ξανάνοιξε τη γενικότερη συζήτηση στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου για το μέλλον του...
Πριν φτάσουμε όμως στο σήμερα, χρειάζεται να θυμηθούμε ότι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ιδρύεται μέσα στη χούντα, το 1970, τη στιγμή που αρχίζει η «κατάρρευση» του λεγόμενου εμπορικού κινηματογράφου, όταν κατά συνέπεια ήταν επισφαλής η επένδυση από ιδιωτικά κεφάλαια.