Δεκέμβρης 1944 (17)

Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά. Ο Φιντέλ είναι αθάνατος

Έφοδος στις Μονκάδες τ’ Ουρανού!: Fidel vivirá para siempre! Fidel es inmortal! - Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά! Ο Φιντέλ είναι αθάνατος!
Φιδέλ: Ένα σύγγραμμα περί ηθικής και δυο μεγάλα αρχίδια στην υπηρεσία της ανθρωπότητας (Ντανιέλ Τσαβαρία)
* Φιντέλ: Αυτός που τους σκλάβους ανύψωσε στην κορφή της μυρτιάς και της δάφνης
* Πάμπλο Νερούδα: Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούνε * Νικολάς Γκιγιέν: Φιντέλ, καλημέρα! (3 ποιήματα)
* Ντανιέλ Τσαβαρία: Η Μεγάλη Κουβανική Επανάσταση και τα Ουτοπικά Αρχίδια του Φιδέλ * Ντανιέλ Τσαβαρία: Ο ενεργειακός βαμπιρισμός του Φιδέλ * Ραούλ Τόρες: Καλπάζοντας με τον Φιντέλ − Τραγούδι μεταφρασμένο - Video * Χουάν Χέλμαν: Φιντέλ, το άλογο (video)


Κάρλος Πουέμπλα - Τρία τραγούδια μεταφρασμένα που συνάδουν με τη μελωδία:
* Και τους πρόφτασε ο Φιντέλ (Y en eso llego Fidel) − 4 Video − Aπαγγελία Νερούδα * Δεν έχεις πεθάνει Καμίλο (Canto A Camilo) * Ως τη νίκη Κομαντάντε (Hasta siempre Comandante)
* Τα φρούρια του ιμπεριαλισμού δεν είναι απόρθητα: Μικρή ιστορική αναδρομή στη νικηφόρα Κουβανική Επανάσταση και μέχρι τις μέρες μας ‒ Με αφορμή τα 88α γενέθλια του Φιντέλ ‒ Εκλογικό σύστημα & Εκλογές - Ασφάλεια - Εκπαίδευση - Υγεία (88 ΦΩΤΟ) * Φιντέλ

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ή ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;

Το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο

Ξέφυγα από τους καρχαρίες
Και νίκησα τους τίγρεις
Μ’ έφαγαν όμως
Οι κοριοί.
Μπέρτολτ Μπρεχτ

Στο post της 3/1/2013, Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ, γράφαμε σχετικά με την ίδρυση της Ε.Ε.: «Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 1992 μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού (και όχι μόνο) λαού εκπαιδεύτηκε με ποικίλους τρόπους (συστημική προπαγάνδα από σχολεία και πανεπιστήμια –προγράμματα σπουδών, μεταπτυχιακά, διδακτορικά–, ΜΜΕ και θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας –ΚΕΠΕ, ΕΛΙΑΜΕΠ, ΜΚΟ), ώστε να πιστέψει την αναγκαιότητα των μέτρων και να τα δεχτεί χωρίς αντίδραση».

Στα παραπάνω αξίζει τον κόπο να παραθέσουμε μερικά στοιχεία ακόμα:

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Προς νέον, σπουδάζοντα οικονομικά
(Σπουδές με σπουδή)
Νέε μου,
Κι αν αυτό δεν σου λέει τίποτα, το παρακάτω νομίζω ότι μιλάει από μόνο του.
Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, ή αύξηση των φόρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, πού άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τoυς), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή.(ό.π.π. σελ. 780-781)
Κι αυτό, επίση:
Ακόμα:
«Στον κόσμο υπάρχουν μόνο δύο έθνη, που μεταξύ τους δεν έχουν σχέση και συμπάθεια, και τα οποία δεν κυβερνώνται με τους ίδιους νόμους: Οι πλούσιοι και οι φτωχοί». Μπέντζαμιν Ντισραέλι (1804-1881), Βρετανός συγγραφέας και πρωθυπουργός.
Και τέλος:
«Καπιταλισμός είναι η καταπληκτική δοξασία κατά την οποία οι πιο αχρείοι άνθρωποι θα κάνουν τα πιο ανήθικα πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους». Όχι ο Μαρξ, αλλά ο ΛΟΡΔΟΣ ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ (1883-1946)
 

Η οικονομία είναι ένας Ιανός με δύο πρόσωπα: Αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των καπιταλιστών και αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των εργαζομένων. Διαλέγεις και βλέπεις. Και τα δύο, αδύνατο.
Τα μέσα παραγωγής και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας μας, εμείς ή οι άλλοι;
Τα MALL τι μορφή πρέπει να έχουν, άραγε; Οι εργαζόμενοι μπορούν να τα δουλέψουν ή είναι ανίκανοι;
Εργαζόμενοι χωρίς αφεντικά μάλλον υπάρχουν. Αφεντικά χωρίς εργαζόμενους;
Να δουλεύω τζάμπα για τον Βγενόπουλο ή ανταποδοτικά για το κράτος;
Ρωτάει ο ένας καπιταλιστής τον άλλον σε κάποιο έργο του Μπρεχτ: Οι εργαζόμενοι γιατί μας έχουν ανάγκη; Μα επειδή δεν ξέρουν ότι τους έχουμε ανάγκη.  
Και η κρίση; Τι είναι; Αξίωμα, φυσικό φαινόμενο, θαύμα, νέμεσις, μοίρα;
Και τι προηγείται; Η κρίση της ανεργίας ή τούμπαλιν; 
Το χρέος είναι αιτία ή συνέπεια της κρίσης;
Δικτατορία των Αγορών ή «δικτατορία» του προλεταριάτου;
Και τι είναι χειρότερο; Να ζεις στα σκατά ή να τα καθαρίσεις;
(Άχρηστος) ηλίθιος του 5% που πιστεύει ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι καλύτερος, ή (χρήσιμος) ηλίθιος του 95% που πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι νομοτέλεια;
Στοιχειώδες Γουάτσον;
(Με την ευκαιρία, μπορείς –κι αν το έχεις κάνει, ρίξε πάλι ένα φρεσκάρισμα να συμπεριλάβεις ολίγον Μαρξ στα νεοφιλελεύθερα αναγνώσματά σου. Πρόκειται για πολύ καλό εργαλείο, παρά το ότι δεν καθαρίζει φασολάκια).
Αν θέλεις σταματάς εδώ. Τα παρακάτω είναι γρήγορες (όχι βιαστικές) σκέψεις, και πεζές (όχι άνευ ουσίας) παραπομπές, που δεν θα σε πείσουν αν δεν προσπαθήσεις να απαντήσεις στα προηγούμενα. Αλλά κι αν έχεις απαντήσει, ένας ακόμα προβληματισμός (από άλλη οπτική) δεν βλάπτει.
Άλλωστε, τα πράγματα είναι ο τρόπος που (θέλουμε να) τα κοιτάμε.
Συνεχίζω(;)

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ


Με την απουσία μας

Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε / όπως αυτός ο δραπέτης / ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο / απέναντί τους.
Μιχάλης Κατσαρός
«Ο Δούλος» (Κατά Σαδδουκαίων)


Το 2006, από ένα βήμα δημόσιου διαλόγου (συνέλευση εργαζομένων), είχα αναφέρει ότι:
«...όπως τα κόμματα γίνονται εταιρείες και οι εταιρείες κόμματα, έτσι και οι επιχειρήσεις προσπαθούν να ελέγξουν ή να υποκαταστήσουν τα σωματεία, και τα σωματεία ταυτίζονται με τις επιχειρήσεις. Η «διαδικασία» είναι κοινή: Η ανοχή μας, και η αποχή μας από τα κοινά».
Και πριν 22 μήνες (Μάιος 2010), με την είσοδό μας στο Μνημόνιο, σε μια άλλη μάζωξη παρατηρούσα ότι:

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ


ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ. Άραγε, είναι το καινούργιο νόμισμα θωράκιση της χώρας μας ή θα αποδειχθεί μύθος; Φοβόμαστε ότι η πραγματικότητα του σκληρού ΕΥΡΩ έχει πολλές ομοιότητες με  τη σκληρή πραγματικότητα του ΠΕΣΟΣ.
Στην Αργεντινή ούτε μία μετοχή ανήκε σε Αργεντινό. Η σταθερή ισοτιμία 1 ΠΕΣΟΣ=1 ΔΟΛΑΡΙΟ προσέλκυσε τα ξένα κεφάλαια και τα πάντα ξεπουλήθηκαν. Όλος ο Δημόσιος Τομέας, η Παιδεία ακόμα και η Υγεία  ιδιωτικοποιήθηκαν πλήρως.
Εμείς εδώ έχουμε μπει ήδη σ’ αυτό το «πανηγύρι». Να σημειώσουμε δε ότι η Ελλάδα συγκριτικά με την Αργεντινή έχει μεγαλύτερο χρέος. 100% του ΑΕΠ εμείς, 50% η Αργεντινή.
Η εθνική αποταμίευση της Αργεντινής σαρώθηκε, όπως σαρώνεται πάντα από τις ισχυρότερες οικονομίες, αυτές δηλαδή που βασίζονται στην πολεμική τους βιομηχανία.