Τρία γράμματα που εξακολουθούν να φωτίζουν

Από Μποτίλια επίσης

ΕΑΜ (35)

*

Το ΚΚΕ νους, ψυχή και αιμοδότης της ΕΑΜικής αντίστασης

Νίκος Μόττας // ατέχνως

Ήταν 75 χρόνια πριν, στις 27 Σεπτέμβρη 1941, όταν ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) που συσπείρωσε τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Η δράση του ΕΑΜ έχει καταγραφεί στην Ιστορία- όχι την διαστρεβλωμένη ιστορία των αστικών επιτελείων αλλά την αληθινή, αυτήν που χαράκτηκε στην ψυχή του λαού μέσα από την ταξική πάλη- ως εκείνη η πολιτική οργάνωση που καθοδήγησε το λαϊκο-αντιφασιστικό απελευθερωτικό αγώνα την περίοδο 1941-1944.

Νους, ψυχή, καθοδηγητής και αιμοδότης του ΕΑΜ υπήρξε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι χωρίς το ΚΚΕ δεν θα υπήρχε ούτε το ΕΑΜ, ούτε ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ. Άλλωστε, τα χρόνια που προηγήθηκαν της ίδρυσης του ΕΑΜ, μέσα στη δίνη της μεταξικής δικτατορίας, μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες διώξεων και φυλακίσεων, είχε αποδειχθεί η ετοιμότητα της εργατικής τάξης να πρωτοστατεί, να παλεύει, να αντιστέκεται. Να θυμηθούμε τους χιλιάδες διωκόμενους κομμουνιστές την περίοδο των αστικών κυβερνήσεων Βενιζέλου, Πάγκαλου, Γούναρη. Να θυμηθούμε την αντικομμουνιστική φρενίτιδα επί εποχής Μεταξά-Μανιαδάκη, και τον αιματοβαμμένο Μάη του ’36. Να θυμηθούμε, επίσης, την ίδρυση του Εργατικού ΕΑΜ (ΕΕΑΜ) τον Ιούλη του 1941.

Πωλ Ρόμπσον: Απίστευτο ανθρώπινο ον! (*)

Πωλ Ρόμπσον (9 Απρ. 1898 - 23 Ιαν. 1976). Στο Λονδίνο το 1925, όταν έπαιζε στο Ambassador Theater τον «Αυτοκράτορα Τζόουνς» του Ο’Νηλ.*

*

Ο καλλιτέχνης πρέπει να παίρνει θέση. Διαλέγει να πολεμήσει για την ελευθερία ή για τη σκλαβιά. Προσωπικά έχω κάνει την επιλογή μου. Δεν είχα εναλλακτική λύση
(Επίγραμμα χαραγμένο στην επιτάφια πλάκα του Ρόμπσον)

Είναι το ηχογραφημένο μήνυμα που έστειλε το 1957, στο Φεστιβάλ των Ανθρακωρύχων της Νότιας Ουαλίας, στο οποίο δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, αφού η κυβέρνηση των ΗΠΑ του είχε αφαιρέσει το διαβατήριο, λόγω της κομμουνιστικής του ιδεολογίας και των αντιρατσιστικών του απόψεων.

(*) Το επιτάφιο μότο, οι 2 προηγούμενες φωτογραφίες και αυτή που ακολουθεί (με τις λεζάντες τους) είναι μέρος ενός μεγάλου αφιερώματος της Μποτίλιας Στον Άνεμο στον Ναζίμ Χικμέτ, αλλά και στον Πωλ Ρόμπσον, όπου και βρίσκεται το ποίημα ΔΕ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝΕ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΜΕ του Χικμέτ
Ναζίμ Χικμέτ - Τζόαν Μπαέζ - Πητ Σίγκερ - Γιάννης Ρίτσος: Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας ‒ Επίμετρο: Πωλ Ρόμπσον, Χάουαρντ Φαστ, Ντάλτον Τράμπο, Στηβ Μακουίν, Ναζίμ Χικμέτ
Το ποιήμα που έχει γράψει ο Νερούδα για τον Ρόμπσον... στα προσεχώς.

Από το ίδιο αφιέρωμα προέρχεται και ο τίτλος της παρούσας αναδημοσίευσης:

Απίστευτο ανθρώπινο ον! Έτσι χαρακτηρίζει τον Ρόμπσον ο Στηβ ΜακΚουήν, σκηνοθέτης του 12 Χρόνια Σκλάβος. Και ετοιμάζει την κινηματογραφική του βιογραφία, με τη συμμετοχή του 87χρονου (σήμερα) τραγουδιστή Χάρυ Μπελαφόντε, προσωπικού φίλου του Ρόμπσον.

Για αυτόν τον θρύλο υπάρχει ήδη η τηλεταινία Paul Robeson (1979), με τον Τζαίημς Ερλ Τζόουνς στον ομώνυμο ρόλο.

Περισσότερα από Μποτίλια:

***

«Στην Σοβιετική Ένωση ένιωσα για πρώτη φορά άνθρωπος»

Νίκος Μόττας // Ατέχνως

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ο μακαρθισμός οργιάζει στις ΗΠΑ έχοντας εξαπολύσει ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών: αμερικανοί πολίτες προσάγονται σε ανακρίσεις για να διαπιστωθούν τυχόν «κομμουνιστικές επιρροές», οι παρακολουθήσεις ύποπτων «σοβιετόφιλων» βρίσκονται στο ζενίθ, το FBI και οι μυστικές υπηρεσίες φτιάχνουν «μαύρες λίστες» με ονόματα ανθρώπων της διανόησης και της τέχνης που διώκονται για τις αριστερές τους πεποιθήσεις. Όσοι μπαίνουν στη «λίστα» είτε χάνουν τη δουλειά τους, είτε οδηγούνται στην αυτοεξορία. Στο αντικομμουνιστικό, τρομοκρατικό αυτό κλίμα πρωταγωνιστεί η περίφημη Κοινοβουλευτική Επιτροπή Μη-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων (HUAC) – ένα ανακριτικό σώμα αποτελούμενο από μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Ο Χαρίλαος απ' τα κόκκινα χώματα της Ιστορίας

Χαρίλαος Φλωράκης 20 Ιουλίου 1914, Παλιοζογλώπι, Καρδίτσας 22 Μαΐου 2005 Αθήνα. Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 17.V.2015 (Μελάνι, 21 χ 29 εκ.)

Χαρίλαος Φλωράκης: Σημειώσεις για την αντεπανάσταση, τον σοσιαλισμό και τον οπορτουνισμό

Επιμέλεια: Νίκος Μόττας* // Ατέχνως

Στις 22 Μάη συμπληρώνονται 11 χρόνια από το “φευγιό” του Χαρίλαου Φλωράκη. Πέρυσι τέτοια εποχή, με αφορμή τα δέκα χρόνια απ’ το θάνατο του, είχαμε επιχειρήσει να προσεγγίσουμε πτυχές της ζωής και δράσης του αλύγιστου κομμουνιστή, του αγωνιστή καπετάνιου και λαϊκού ηγέτη, του επί σχεδόν 20 χρόνια στυλοβάτη-Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ.

Φέτος, αντί οποιουδήποτε άλλου αφιερώματος, παραθέτουμε σημειώσεις του ίδιου του Χαρίλαου για τις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989-1991 στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη. Πρόκειται για σημειώσεις που- όπως αναφέρει ο Χρήστος Θεοχαράτος- «διαποτίζονται από ένα πνεύμα νηφαλιότητας και λαϊκής σοφίας- με μοναδική εξαίρεση μια μικρή δέσμη από αυτές, που είναι γραμμένες με οργή και με αγανάκτηση και που πρέπει- λογικά- να γράφτηκαν από τον Αύγουστο του 1991 μέχρι το καλοκαίρι του 1992. Είναι οι σημειώσεις που αναφέρονται στις ανατροπές, στο χάος, στις προδοσίες και στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και στην αποθράσυνση του ιμπεριαλισμού και της “νέας τάξης” στην “δημοκρατική” Ευρώπη και στη “δημοκρατικότερη” Αμερική». Στο τέλος κάθε σημείωσης, σε παρένθεση, αναφέρεται η κατά προσέγγιση και με βάση τα συμφραζόμενα χρονολογία κατά την οποία γράφτηκε.

Ο Κώστας Πελετίδης και ο δρόμος (του) της ταξικής αλήθειας (VIDEO)

Να τι σημαίνει κομμουνιστής δήμαρχος!

Γράφει ο Νίκος Μόττας

Διαβάζουμε στο 902.gr:

«Καμπάνια για την ανεργία και τη στήριξη των ανέργων και των οικογενειών τους, την κάλυψη κενών θέσεων στο Δήμο Πάτρας κ.ά., κλιμακώνει ο Δήμος Πάτρας, δρομολογώντας σειρά αγώνων και πρωτοβουλιών, από την ενημέρωση των ανέργων και τις συνελεύσεις στις γειτονιές, μέχρι την κινητοποίηση με πορεία από την Πάτρα ως το Σύνταγμα στην Αθήνα για το θέμα της ανεργίας, ο Δήμος Πάτρας καλεί τη νεολαία, τον πατραϊκό λαό και τους φορείς του σε συστράτευση».

Για όσους παρακολουθούν την πολιτική που έχει χαράξει ο- εκλεγμένος με την στήριξη του ΚΚΕ- δήμαρχος της αχαϊκής πρωτεύουσας Κώστας Πελετίδης η παραπάνω είδηση δεν εκπλήσει. Αντιθέτως.

Τα έργα και οι ημέρες τής, μέχρι τώρα, δημαρχίας Πελετίδη αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της ειδοποιού διαφοράς του κομμουνιστή δημάρχου με τους υπόλοιπους. Η διαφορά αυτή έγκειται στο εξής απλό: ο Πελετίδης δεν είναι δήμαρχος-διαχειριστής, αλλά αγωνιστής, μπροστάρης της τοπικής αυτοδιοίκησης.

ΣΥΡΙΖΑ: Ένας χρόνος αριστερά μνημόνια, ένας χρόνος μάχη για το κεφάλαιο. Προχωράνε σαρώνοντας ό,τι απόμεινε – ΠΑΜΕ για την ανατροπή

365 μέρες κυβέρνησης της «αριστεράς» – Τι μάθαμε

Γράφει ο Νίκος Μόττας

(Υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας)

Στις 25 Γενάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το θριαμβευτικό ερχομό της «αριστεράς» στη διακυβέρνηση του τόπου. ‘Ενας χρόνος από την περίφημη «Πρώτη φορά Αριστερά», τότε που η «ελπίδα έρχονταν» και η «Ελλάδα προχωρούσε» όπως έγραφαν τα σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, θα ήταν κανείς το λιγότερο αχάριστος αν δεν αναγνώριζε ότι αυτός ο ένας χρόνος της αριστερής διακυβέρνησης αποτελεί πηγή πλούσιων συμπερασμάτων από τα οποία οφείλουμε να διδαχθούμε.

Τι μάθαμε, λοιπόν, μεταξύ άλλων, μέσα σε αυτό το διάστημα;

• Μάθαμε ότι το διαβόητο «σκίσιμο των μνημονίων» του κ. Τσίπρα δεν σήμαινε τελικά απεμπλοκή απ’ τα μνημόνια, αλλά- αντιθέτως– σήμαινε επαναδιαπραγμάτευση και τελικά επιβολή νέου, επαχθέστερου μνημονίου.

Βενεζουέλα: Το εύκολο μάθημα της σοσιαλδημοκρατίας

Ο Ουρίμπε (πρόεδρος της Κολομβίας, 2002-2010) και ο καταζητούμενος για δολοφονίες Λεοπόλντο Λόπεζ (από τους συνασπισμένους ηγέτες της αντιπολίτευσης και νικητής σήμερα), την έχουν στήσει στον Μαδούρο.

*

Περισσότερα για τους ανωτέρω εικονιζόμενους,
βλέπε από Μποτίλια:

 Τρομοκρατία και Δολοφονίες στη Βενεζουέλα – Ο Νέος Βρώμικος Πόλεμος

ΗΠΑ εναντίον Βενεζουέλας: Πραγματικότητα, Όχι Φαντασία

Βενεζουέλα (13)

* * *

Το μάθημα της Βενεζουέλας

Γράφει ο Νίκος Μόττας

(Υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας)

Η πρόσφατη νίκη της αντιδραστικής-συντηρητικής αντιπολίτευσης στις βουλευτικές εκλογές της Βενεζουέλας σηματοδοτεί μια ιστορική καμπή στην πολιτική ιστορία της χώρας: μετά από 16 χρόνια το- ιδρυθέν από τον Ούγκο Τσάβες- Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSUV) χάνει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Με 99 έδρες ο συντηρητικός συνασπισμός «Τραπέζι τη Δημοκρατικής Ενότητας» (MUD) αποτελεί πλέον την πλειοψηφούσα δύναμη στην Εθνική Συνέλευση, έναντι 46 εδρών του κόμματος του προέδρου Νικολάς Μαδούρο.

Άμοιροι Αμυράδες και Έλληνες Κομμουνιστές

Οι Έλληνες Κομμουνιστές μάς έμαθαν
πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.(*)

***

Τι ξέρετε για τους Έλληνες κομμουνιστές, κύριε Αμυρά;

Νίκος Μόττας / Ατέχνως.

«Είστε γελοίος και δειλός. Είστε ένας γελοίος δειλός. Μ’ άλλα λόγια είστε ένας Έλληνας κομμουνιστής». Με αυτήν την άθλια φράση απάντησε ο βουλευτής του «Ποταμιού» Γ. Αμυράς στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΚΚΕ Νίκο Καραθανασόπουλο. Ο ωμός αντικομμουνισμός του κ. Αμυρά δεν εκπλήσσει. Έρχεται κι' αυτός να προστεθεί στην αλυσίδα του χυδαίου αντικομμουνισμού που χαρακτηρίζει το αστικό πολιτικό σύστημα, απ' τη ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή μέχρι το ΓΓ της κυβέρνησης Σαμαρά Μπαλτάκο («γεννήθηκα και θα πεθάνω αντικομμουνιστής») και από τους γραφικούς Τζήμερους μέχρι τον «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές»-υποψήφιο πρόεδρο της ΝΔ Γεωργιάδη.

Μιας και όμως ο κ. Αμυράς είχε το θράσος να συνδέσει τη «γελοιότητα» και τη «δειλία» με τους έλληνες κομμουνιστές, αξίζει να ανατρέξουμε στην ιστορία των περασμένων δεκαετιών.

Να θυμηθούμε:

Κάπα Κάπα Έψιλον: Όπλο του λαού στο όπιο που τον ποτίζουν

ΚΚΕ –

τρία κόκκινα γράμματα –

πολύ πονέσαμε, σύντροφοι,

πολύ ξαγρυπνήσαμε

πολύ μακριά κοιτάξαμε·

από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο.

– δικό μας αίμα·

τρία κόκκινα γράμματα

σεμνή υπογραφή του λαού μας

στις λεωφόρους του μέλλοντος –

ο δρόμος φεύγει γρήγορα

η Ιστορία δε γυρίζει πίσω.

Γιάννης Ρίτσος

*

Τρία Κόκκινα Γράμματα

Γράφει ο Νίκος Μόττας

Πηγή Ατέχνως

Η κοινωνική, πολιτική και κυρίως ταξική πραγματικότητα έχει διαμορφωθεί έτσι ούτως ώστε δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Ακόμη και κάποιος που δεν είναι κομμουνιστής, δεν έχει πλέον και πολλά περιθώρια να μην είναι πια κομμουνιστής. Ακόμη κι” αν δεν συμφωνεί σε όλα με την ιδεολογία και τις θέσεις του ΚΚΕ, δεν έχει πλέον πολλά περιθώρια να μην συνταχθεί με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Μια πολιτική πρόταση που, όπως έγραφε κι” ο Μπρεχτ «είναι το τέλος κάθε εγκλήματος. Δεν είναι παραφροσύνη, μα το τέλος της παραφροσύνης. Δεν είναι χάος. Μα η τάξη. Είναι το απλό. Που είναι δύσκολο να γίνει».

Τρία Κόκκινα Γράμματα στην κάλπη, λοιπόν:

1. Γιατί το ζητούμενο για το λαό δεν είναι αλλάξει διαχειριστές ή πρόσωπα, αλλά να αλλάξει σύστημα. Διότι η ουσία δεν βρίσκεται στον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά στην ανατροπή της.

Με το παλιό ή με το νέο (μνημόνιο); – Να θυμάσαι: Η αναμέτρηση είναι ανάμεσα στον λαό και στην πολιτική που γεννάει Μνημόνια

Δαγκωτό ΚΚΕ στις 20 Σεπτέμβρη

Γράφει ο Νίκος Μόττας

Πηγή: Ατέχνως

Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Ευρώ ή δραχμή; Τσίπρας ή Μεϊμαράκης; Κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Δημοκρατία; Αυτά είναι κάποια απ” τα «κριτήρια ψήφου» με τα οποία τα αστικά μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να μπολιάσουν τον ελληνικό λαό, λίγες μέρες πριν τις κάλπες. Μέσα σε αυτό το κλίμα αποπροσανατολισμού του κόσμου, ο λαός θα κληθεί να πάρει μια απόφαση, να κάνει μια επιλογή. Μια επιλογή μεταξύ δεκάδων κομματικών σχηματισμών (μνημονιακών και αντιμνημονιακών, φιλοευρωπαϊκών και ευρωσκεπτικιστικών, ευρωλάγνων και δραχμιστών) αλλά- επί της ουσίας- μεταξύ δύο πολιτικών. Μεταξύ της πολιτικής του ΚΚΕ και της πολιτικής όλων των υπολοίπων.

Στην ύπαρξη και διαπάλη αυτών των δύο πολιτικών βρίσκεται όλη η ουσία του εκλογικού αγώνα. Έτσι, λοιπόν, αντί να πέσει στην παγίδα των ψευτοδιλημμάτων που το πολιτικό σύστημα καλλιεργεί ο λαός οφείλει να ζυγίσει δύο πολιτικές οδούς: αυτήν που διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα και, απ” την άλλη πλευρά, αυτήν που το ανατρέπει.

1. Απ' τη μια πλευρά είναι η πολιτική που αποδέχεται τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Δηλαδή την οικονομία της αγοράς, την ύπαρξη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (με λίγα λόγια την ύπαρξη των μονοπωλίων). Πρόκειται για την πολιτική εκείνη σύμφωνα με την οποία οι λίγοι, τα παράσιτα, οι καπιταλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο, μπορούν να καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Είναι, να θυμήσουμε η πολιτική εκείνη που:

Νίκος Μόττας: Το 3ο μνημόνιο, ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και οι θέσεις του ΚΚΕ

Η πλήρης δικαίωση των θέσεων του ΚΚΕ

Γράφει ο Νίκος Μόττας

Πηγή: Ατέχνως

Το μνημόνιο Τσίπρα, το μνημόνιο της «πρώτης φορά Αριστερά», είναι εδώ. Επτά μήνες μετά την εκλογή του στην κυβέρνηση, εν μέσω καλοκαιριού, ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο – ένα πακέτο βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που συνθλίβει ότι απέμεινε όρθιο τα τελευταία πέντε χρόνια. Η «Αριστερά» του κ.Τσίπρα απέδειξε στην πράξη ότι είναι εκείνη η Αριστερά – όπως έλεγε κάποτε ο ιταλός κροίσος Ανιέλι – που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά. Είναι, δηλαδή, εκείνη η «Αριστερά» που μπορεί να λέει «Όχι» και να εννοεί «Ναι», που μπορεί στα λόγια να «σκίζει τα μνημόνια» και στην πράξη να υπογράφει νέα, ακόμη πιο βάρβαρα πακέτα μέτρων, να χειραγωγεί και να εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις με κάλπικα διλήμματα, να αποπροσανατολίζει τον εργαζόμενο λαό χάρην της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Νίκος Μόττας: Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες

Η φωτογραφία-σύμβολο του Δήμου Σακελαρίου, που γνώρισε μία απήχηση (στην εποχή της, αλλά και σήμερα) ανάλογη αυτής του "Τσε" του κουβανού φωτογράφου Alberto Korda. Πηγή: www.lifo.gr

Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες

του Νίκου Μόττα

Από Lenin Reloaded

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατέψουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας…».

Νίκος Μπελογιάννης

Ήταν χαράματα Κυριακής, 30 Μαρτίου 1952, όταν σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά ενός σπουδαίου ήρωα. Του Κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη. Λειτουργώντας με λογική κοινού δολοφόνου, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που είχαν μέσα σε λίγα μόλις χρόνια μετεξελιχθεί σε αμερικανοτσολιάδες, και οι υπερατλαντικοί πάτρονες του, οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα το Μπελογιάννη και τρεις συντρόφους του – τους Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο. Υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών οχημάτων, οι σφαίρες του μετεμφυλιακού αστικού κράτους θα έφερναν το βιολογικό τέλος του Ν.Μπελογιάννη. Δεν κατάφεραν όμως να «ξεμπερδέψουν» με τις ιδέες και τα ιδανικά για τα οποία ο ίδιος αγωνίστηκε και πάλεψε μέχρι τέλους.

Η Θεσσαλονίκη ορμητήριο των Ιμπεριαλιστών – Καμιά συμμετοχή στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς

Η Θεσσαλονίκη ορμητήριο των Ιμπεριαλιστών – Καμιά συμμετοχή στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς

Νικόλαος Μόττας 
Υποψ. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας
Οπλίτης, 2014 Ε' ΕΣΣΟ

via Οικοδόμος

Το τριήμερο 16-19 Φλεβάρη έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη συνέδριο του ΝΑΤΟ με την συμμετοχή υψηλόβαθμων αξιωματούχων της βορειοατλαντικής συμμαχίας. 

Η είδηση πέρασε στα “ψιλά” των αστικών ΜΜΕ καθώς τις ίδιες μέρες στις Βρυξέλλες παζαρεύονταν οι νέοι όροι σφαγής του ελληνικού λαού απ' τη νεοεκλείσα συγκυβέρνηση.

Μοναδικές εξαιρέσεις η αρθρογραφία του Ριζοσπάστη και του 902.gr όπου αποκαλύπτονταν σημαντικές πτυχές των στόχων του συνεδρίου της λυκοσυμμαχίας.

Γάζα: Αυτός είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε! - Του Νικόλαου Μόττα (3 VIDEO)

Γάζα: Αυτός είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε!

Γράφει ο Νίκος Μόττας
Υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας

Πηγή: Revolution Now!

Μέχρι και την στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές (26/7/2014):
- Περισσότεροι απο 1000 νεκροί (εξ αυτών τουλάχιστον 500 παιδιά και γυναίκες).
- 117.000 παλαιστίνοι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους.
- Περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν καθόλου, ή έχουν ελάχιστη πρόσβαση σε νερό.
- 90 σχολεία και 18 κέντρα νοσοκομ. περίθαλψης έχουν καταστραφεί.
- 2.655 κατοικίες έχουν καταστραφεί ολοσχερώς.
- “Δεν υπάρχει κυριολεκτικά κανένα ασφαλές μέρος για άμαχο πληθυσμό στη Γάζα” - δηλώσεις εκπροσώπου του Γραφείου Ανθρωπιστικών Ζητημάτων του ΟΗΕ.

Ν. Μόττας – 20+1 λόγοι για ισχυρό ΚΚΕ στις εκλογές του Μάη

20+1 λόγοι για ισχυρό ΚΚΕ στις εκλογές του Μάη

του Νικόλαου Μόττα

«Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος. Δεν είναι παραφροσύνη, μα το τέλος της παραφροσύνης. Δεν είναι χάος. Μα η τάξη. Είναι το απλό. Που είναι δύσκολο να γίνει» έγραφε ο Μπ.Μπρεχτ στο «Εγκώμιο στον Κομμουνισμό». Κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης των τελευταίων πέντε χρόνων είδαμε και το έγκλημα και την παραφροσύνη και το χάος. Τα ζήσαμε –και τα ζούμε– σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και κάποιον που δεν θέλει να είναι κομμουνιστής δεν του αφήνει και πολλά περιθώρια να μην είναι πια κομμουνιστής, να αντιληφθεί δηλαδή το απλό, που είναι δύσκολο να γίνει. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι όσοι νιώθουν στο πετσί τους τα δεινά της κρίσης, ακόμη και αν δεν συμφωνούν σε όλα με τη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, δεν έχουν πλέον πολλά περιθώρια να μην συνταχθούν με το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση.

«Ευρωπαϊκή Αμνησία»

 

 Του Νίκου Μόττα*

Ο σοβιετικός στρατιώτης που εικονίζεται στη γνωστή φωτογραφία να υψώνει την κόκκινη σημαία στο Ράϊχσταγκ το Μάη του 1945 λεγόταν Αμπτουλαχίμ Ισμαήλοφ. Ο Ισμαήλοφ, που απεβίωσε πριν τρία χρόνια σε ηλικία 94 ετών, ήταν ένας απ' τους εκατοντάδες χιλιάδες ηρωϊκούς σοβιετικούς στρατιώτες που στραγγάλισαν το τέρας του ναζισμού μέσα στην ίδια του τη φωλιά, στο Βερολίνο. 

Πέντε και πλέον δεκαετίες αργότερα, η Ευρώπη – που χρωστάει το γεγονός της ίδιας της ύπαρξης στους «Ισμαήλοφ» του '45, στα 20 εκατομμύρια νεκρούς που έδωσε ο Κόκκινος Στρατός και στα 2 εκατομ. μέλη του Κόμματος των μπολσεβίκων που θυσίασαν τις ζωές τους – φροντίζει να παραδώσει μαθήματα χυδαίου αντικομμουνισμού, εξισώνοντας ναζισμό και κομμουνισμό, δηλαδή τους βιαστές της με τους σωτήρες της. 

Επτά σχεδόν δεκαετίες, λοιπόν, μετά το Ράϊχσταγκ έχουμε και λέμε:

Ν. Μόττας-Οι κολομβιανοί επαναστάτες του FARC-EP και οι πραιτωριανοί του Ιμπεριαλισμού

Οι κολομβιανοί επαναστάτες του FARC-EP και οι πραιτωριανοί του Ιμπεριαλισμού

του Νίκου Μόττα*

«Εκφράζουμε την πλήρη αλληλεγγύη μας στον ελληνικό λαό, την εργατική τάξη της χώρας σας, στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και την ΚΝΕ, σε όλο το επαναστατικό κίνημα που αντιμετωπίζει το δολοφονικό καπιταλισμό και τις φασιστικές του εκδηλώσεις», FARC-EP, Σεπτέμβρης 2013.

Μια απ' τις ωραιότερες στιγμές των πετυχημένων εκδηλώσεων του φετινού Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, που κορυφώθηκαν με το τριήμερο στο Πάρκο Τρίτση, ήταν το μαγνητοσκοπημένο μήνυμα αλληλεγγύης εκ μέρους του κολομβιανού λαϊκού στρατού FARC-EP (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia—Ejército del Pueblo). Το μήνυμα αυτό των ηρωϊκών κολομβιανών ανταρτών, όπως ήταν επόμενο, ξύπνησε τα αντικομμουνιστικά αντανακλαστικά όσων έχουν κάνει επάγγελμα τους τις συκοφαντίες κατά του εργατικού κινήματος και των λαϊκών αγώνων. Τόσο απ' τον διαδικτυακό απόπατο των νεοναζί χρυσαυγιτών, όσο και απ' το κόμμα του βιομήχανου Στ. Μάνου, γράφτηκαν χοντροειδείς συκοφαντίες ενάντια στους κολομβιανούς επαναστάτες με απώτερο ασφαλώς στόχο την σπίλωση του ΚΚΕ.

«Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»: επαναστατική θεωρία ή σοσιαλδημοκρατικός οπορτουνισμός;

 Εκείνοι που δεν κινούνται,
δεν συνειδητοποιούν τις αλυσίδες τους

Του Νικόλαου Μόττα 

Το άρθρο γράφτηκε πριν την ανακοίνωση του θανάτου του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες (5 Μάρτη 2013)

Πηγή αναδημοσίευσης: Revolution Now!

Πρώτη δημοσίευση:

Μαρξιστική Επιθεώρηση Praxis (Τεύχος 3, Απρίλης 2013, ISSN: 2241-293X), από όπου η επισήμανση για τον Τσάβες και η εικόνα με το μότο της Ρόζας.

Καράκας, 21 Νοέμβρη 2009. Από το βήμα του συνεδρίου του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας, ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες κραδαίνει ένα βιβλίο – το «Κράτος και Επανάσταση» του Β.Ι.Λένιν. Με το χαρακτηριστικό του ύφος, μπροστά σε 772 συνέδρους, ο πρόεδρος εκφράζει τη συμφωνία του με την κεντρική ιδέα του λενινιστικού πονήματος και συμπληρώνει: «είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ένα νέο επαναστατικό κράτος από τα κάτω που θα ‘ναι ο αληθινός μηχανισμός για το χτίσιμο του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Τσάβες αναφέρονταν δημόσια στην ανάγκη ενός «νέου είδους σοσιαλισμού».

Το μεγάλο ψέμα περί «κράτους-Σοβιέτ» και η Ελλάδα του Καπιταλισμού

 Του Νικόλαου Μόττα. 

«Ένα ψέμα», έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, «κάνει το γύρο του κόσμου πριν η αλήθεια προλάβει να φορέσει το παντελόνι της». Ως πολιτικός εκφραστής της βρετανικής αστικής τάξης, ο Τσώρτσιλ γνώριζε αν μη τι άλλο πολύ καλά την χρησιμότητα του ψέματος στην χειραγώγηση των μαζών. Όπως πολύ καλά την γνωρίζουν και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της καθ' ημάς αστικής τάξης και οι ιδεολογικοί τους υπερασπιστές και υπέρμαχοι. Ένα ψέμα λοιπόν που, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση, έχει «κάνει το γύρο της Ελλάδας» είναι πως η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είναι «η τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης». Το επιχείρημα αυτό έχει δύο σκέλη: Αφενός προσπαθεί να πείσει ότι η κρίση δεν οφείλεται στο ίδιο το DNA του καπιταλιστικού συστήματος και στην υπερσυσσώρευση πλούτου, αλλά στη δήθεν «σοβιετοποιημένη» (κατ' αυτούς) δομή του ελληνικού κρατικού οικοδομήματος. Αφετέρου, επιχειρεί να περάσει τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές, φιλομονοπωλιακές «μεταρρυθμίσεις» στην οικονομία και το κράτος ως αναγκαίες για την (δήθεν) «αποσοβιετικοποίηση» της χώρας και την έξοδο απ' την κρίση.