Καρλ Μαρξ - Φρήντριχ Ένγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (1848) - Εισαγωγή - Αστοί και Προλετάριοι

(Μπισκέκ, Κιργιστάν)

Karl Marx
5 Μαΐου 1818, Τρίερ Ρηνανίας
14 Μαρτίου 1883, Λονδίνο
 Friedrich Engels
28 Νοεμβρίου 1820, Βούπερταλ Γερμανίας
5 Αυγούστου 1895, Λονδίνο

 196 χρόνια από τη γέννηση του Θείου Κάρολου

*

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ

ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί.

Ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει κατηγορηθεί σαν κομμουνιστικό από τους αντιπάλους του που κυβερνούν, ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν αντέκρουσε με την κατηγορία του κομμουνισμού τους πιο προοδευτικούς αντιπολιτευόμενους, καθώς και τους αντιδραστικούς αντιπάλους του;

Δυο πράγματα βγαίνουν απ' το γεγονός αυτό:

Ο κομμουνισμός αναγνωρίζεται πια απ' όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις σαν μια δύναμη.

Είναι καιρός πια οι κομμουνιστές να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ' όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις τους, τους σκοπούς τους, τις επιδιώξεις τους και ν' αντιπαραθέσουν στο παραμύθι του κομμουνιστικού φαντάσματος ένα Μανιφέστο του ίδιου του κόμματος.

Για το σκοπό αυτό συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο κομμουνιστές από τις πιο διαφορετικές εθνότητες και συντάξανε το παρακάτω Μανιφέστο που δημοσιεύεται στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική, φλαμανδική και δανική γλώσσα.

Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ο Τσε και ο περισσός φασισμός των γιγάντων του πνεύματος για τους "Κομμουνιστές εκατομμυριούχους" – Μικροαστέ, μη γίνεσαι Χρυσαυγίτης για να δικαιολογήσεις τη μικρόνοιά σου. Είναι κρίμα. (Τρία κείμενα του Lenin Reloaded)

Ι.

"Κομμουνιστής εκατομμυριούχος"

(Το δεύτερο σκέλος του τίτλου είναι σχόλιο του Αντώνη στο ΙΙΙ)

Αρχική δημοσίευση Lenin Reloaded, 10 Ιούλη 2013.

Εσύ, που σμιλεύεις ένα άγαλμα του Λένιν
είκοσι μέτρα ψηλό, στο Μέγαρο των Συνδικάτων
Να μην ξεχνάς πως στο παπούτσι του
είχε μια τρύπα, σημάδι φτώχειας -- πολλοί το μαρτυρούν.
Ακούω βέβαια πως κοιτάζει
προς Δυσμάς, όπου ζουν πολλοί, που στην τρύπα απ' το παπούτσι του
θα αναγνωρίσουν τον Ίλιτς
ως έναν απ' αυτούς.
 
Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Η τρύπα στα παπούτσια του Λένιν"

Θα μπορούσε να είναι ένα από τα γνωστά "σύντομα ανέκδοτα" ο τίτλος αυτής της ανάρτησης, αλλά δεν είναι.

Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι ο πολτοποιητικός μηχανισμός των πάσης φύσεως φασιζόντων παιδιών της Αυριανής τον έχει καταστήσει συνώνυμο των "συγκλονιστικών αποκαλύψεων."

Φρίντριχ Ένγκελς – Περί δημοκρατίας

Από το "Η Δημοκρατία στην Ισπανία" (1873), ΚΟΜΕΠ 2013, τευχ. 6.

Μέσω Lenin Reloaded 
Με ένα τριπλό σχόλιο του Αντώνη από το ιστολόγιό του

[...] Από το 1789 μέχρι το 1869 [η δημοκρατία] αποτελούσε το ιδανικό ενθουσιωδών μαχητών ης ελευθερίας, οι οποίοι πάντα φιλοδοξούσαν να την πετύχουν μέσα από σκληρό, αιματηρό αγώνα· και κάθε φορά που πλησίαζαν να την πετύχουν, αυτή δραπέτευε και πάλι. Από τη στιγμή που ένας βασιλιάς της Πρωσίας [ο Γουλιέλμος Α'] κατάφερε να δημιουργήσει μια γαλλική δημοκρατία, όλα αυτά άλλαξαν. Από το 1870 –και αυτό αποτελεί πρόοδο– οι δημοκρατίες δεν γίνονται πια από δημοκράτες, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν πια καθαροί δημοκράτες, αλλά από βασιλικούς απελπισμένους από τη μοναρχία. Για ν' αποφύγει τον εμφύλιο πόλεμο η μοναρχικά σκεπτόμενη αστική τάξη εδραιώνει τη δημοκρατία στη Γαλλία και την διακηρύσσει στην Ισπανία –στη Γαλλία επειδή υπάρχουν πολλοί υπερασπιστές της, στην Ισπανία επειδή ο τελευταίος πιθανός βασιλιάς είναι σε απεργία.

Εδώ βρίσκεται μια διπλή πρόοδος.

Πρώτο, η μαγεία που περιέβαλλε μέχρι τώρα τ' όνομα της δημοκρατίας διαλύθηκε. Μετά από τα γεγονότα στη Γαλλία και την Ισπανία μόνο ένας Karl Blind [οπαδός της δημοκρατίας, που κράτησε σοβινιστική στάση στο γερμανογαλλικό πόλεμο] μπορεί να παραμείνει προσκολλημένος στη μεταφυσική πίστη στα θαυματουργά οφέλη της δημοκρατίας. Η δημοκρατία εμφανίζεται επιτέλους και στην Ευρώπη ως αυτό που είναι σύμφωνα με τη φύση της και ως αυτό που αποτελεί πραγματικότητα στην Αμερική –ως η πιο τελειοποιημένη μορφή της εξουσίας της αστικής τάξης. [...] Από ‘δω και στο εξής η εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει πια αυταπάτες για τη φύση της σύγχρονης δημοκρατίας ως τη μορφή του κράτους στην οποία η εξουσία της αστικής τάξης επιτυγχάνει την τελική, την πιο τελειοποιημένη της έκφραση. Στη σύγχρονη δημοκρατία η πολιτική ισότητα, η οποία σε όλες τις μοναρχίες υπόκειται ακόμα σε κάποιες εξαιρέσεις, επιβάλλεται επιτέλους πλήρως. Και αυτή η πολιτική ισότητα τι άλλο μπορεί να είναι πέρα από τη διακήρυξη της θέσης ότι οι ταξικές διαφορές δεν αφορούν το κράτος, ότι η αστική τάξη έχει στον ίδιο βαθμό το δικαίωμα να είναι αστική τάξη όπως και οι εργάτες να είναι προλετάριοι;

 

Lenin Reloaded, 27/10/2013

_____________________________________

Τα σχόλια του Αντώνη από 11:12– 11:17 μ.μ. 

 

1. 23 Νοεμβρίου 2013 - 11:12 μ.μ.

Έχω περιέργεια πόσες επισκέψεις θα έχει αυτή η ανάρτηση, που λέει σε δύο παραγράφους ό,τι δεν είπαν τόνοι ολόκληροι "αριστερής θεωρίας" την περίοδο 2008-2013.

Ως τώρα, βαράει μύγες, και χωρίς να είναι "tl:dr", που ‘λεγε και μια ψυχή.

Γιατί βέβαια, αν διαβαζόντουσαν οι Ένγκελς αντί των Ρούσηδων, δεν θα ήταν τα πράγματα όπως είναι σήμερα...

2. 23 Νοεμβρίου 2013 - 11:15 μ.μ.

Θα μου πείτε, τυχαία, αυθαίρετα, κατά λάθος διαβάστηκαν οι Ρούσηδες και όχι οι Ένγκελς;

Όχι βέβαια, ούτε τυχαία, ούτε αυθαίρετα, ούτε κατά λάθος. Οι Ρούσηδες εξέφρασαν τις αναζητήσεις της μεγαλύτερης μερίδας του σημερινού ελληνικού λαού, τους ιδεολογικούς του προσανατολισμούς, και το επίπεδο της ταξικής του συνείδησης πολύ περισσότερο από ό,τι οι Ένγκελς. Οι αντεπαναστάσεις έχουν συνέπειες βαθιές και δύσκολα αναστρέψιμες.

3. 23 Νοεμβρίου 2013 - 11:17 μ.μ.

Διαβάζουμε αυτό που είμαστε, αναζητούμε αυτό που κουβαλάμε, συγκλονιζόμαστε από ό,τι έχουμε τον εξοπλισμό για να συγκλονιστούμε, αλλάζουμε από ό,τι ανταποκρίνεται στο τι είδους αλλαγή επιζητούμε.

Φρίντριχ Ένγκελς: «ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ» – Σημερινά προβλήματα από την εποχή του 19ου αιώνα (Βιβλιοπαρουσίαση)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Φρίντριχ Ενγκελς: «ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ»
Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Το έργο αυτό του Ένγκελς για το ζήτημα της κατοικίας γράφτηκε με τη μορφή σειράς άρθρων που ξεκίνησαν να δημοσιεύονται το 1872 στο περιοδικό «Der Volksstaat» (Λαϊκό Κράτος). Ποια είναι άραγε η σημασία τους;

Όπως τονίζει ο Ένγκελς, η σημασία αυτού του έργου δεν είναι τόσο η αντιπαράθεση με κάποιον Α. Μίλμπεργκερ (καθηγητή ιατρικής στη Βιρτεμβέργη), που τα άρθρα του στο «Der Volksstaat» και οι προυντονικές τους απόψεις στάθηκαν η αφορμή για την απάντηση του Ενγκελς, ούτε η αντιπαράθεση με τον Προυντόν, του οποίου οι θεωρίες είχαν απαντηθεί προ πολλού από τον Μαρξ και τον Ενγκελς. Ούτε ήταν τόσο το θέμα της απάντησης στη «φιλανθρωπική - αστική αντίληψη» του κυρίου Εμίλ Ζαξ, που από τη δική του σκοπιά είχε εμπλακεί στη συζήτηση.

Οι Marx, Engels, και Lenin για την ατομική τρομοκρατία - Πηγές ανεξάντλητες: Το μεγάλο σχολείο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και η παιδαγωγική μεθοδολογία του Lenin Reloaded

Πηγές ανεξάντλητες: Το μεγάλο σχολείο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και η παιδαγωγική μεθοδολογία του Lenin Reloaded

Σχετικά με τη «Μυστική Συμμαχία»

Οι Μαρξ-Ενγκελς, έχουν δώσει πλήθος στοιχείων ως προς τη δράση των Μπακούνιν και Νετσάγιεφ και την πρακτόρικη-προβοκατόρικη ταχτική τους. Πρόσφατα, δημοσιογράφος απογευματινής εφημερίδας παρουσίασε το Νετσάγιεφ ως μαρξιστή, τον οποίο μάλιστα είχαν ως πρότυπό τους οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία αποδίδοντας έτσι στο μαρξισμό την «ιδεολογία της τρομοκρατίας». Ο Νετσάγιεφ βεβαίως ήταν πράκτορας της «Οχράνας» του Τσάρου της Ρωσίας και μαζί με τον Μπακούνιν είχαν ιδρύσει τη «Μυστική Συμμαχία», η οποία σκοπό της έχει την είσοδο μελών της στη «Διεθνή Ενωση Εργατών», με σκοπό την υπονόμευση και διάλυσή της. Ενώ ταυτόχρονα δρούσαν αυτοτελώς με μορφές πάλης την ατομική τρομοκρατία, τις δολοφονίες πολιτικών, τη διάπραξη άλλων εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου.

Πέθανε ο Γ. Χουρμουζιάδης. Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατό του και δυο συνεντεύξεις του για τη μαρξιστική θεώρηση της αρχαιολογίας

«Ο Παρθενώνας, από εξαιρετικό αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό δείγμα της κλασικής εποχής, μετατράπηκε σε "αιχμή" της αστικής ιδεοληψίας για την αρχαιότητα»

*

«Ακόμη, όμως, διδάσκονται όροι όπως "προελληνικός", "πρωτοελληνικός" πολιτισμός. Φρικαλέο λάθος. Υπάρχει μια άρρηκτη συνέχεια, όχι ως εθνική, αλλά ως πολιτισμική συνέχεια. Αν τον πολιτισμό τον ορίσουμε όπως ο Μαρξ και ο Ενγκελς στη "Γερμανική ιδεολογία", ότι αλλαγή πολιτισμού έχουμε όταν έχουμε αλλαγή του τρόπου εκμετάλλευσης των παραγωγικών πηγών, τότε θα διαπιστώσουμε αυτή τη συνέχεια. Αυτό είναι το ελληνικό. Οχι η χλαμύδα, ο μαίανδρος και το αττικό κάλλος»

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση για το θάνατο του σ. Γιώργου Χουρμουζιάδη:

«Το ΚΚΕ με θλίψη ανακοινώνει τον θάνατο του συντρόφου Γιώργου Χουρμουζιάδη.

Ο σ. Γ. Χουρμουζιάδης, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1932, όπου και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Το 1981 έγινε μέλος του ΚΚΕ και στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1991, εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Υπηρέτησε το Κόμμα και το λαό της Θεσσαλονίκης από διάφορες θέσεις και ως βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης, όπου εκλέχθηκε στις εκλογές του 2000 και του 2004. Παρέμεινε μέλος του Κόμματος ως το τέλος της ζωής του.