Δεκέμβρης 1944 (17)

▼

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2023

Μπάμπης Ζαφειράτος: Το τελευταίο ποίημα του δολοφονημένου Ρεφαάτ Αλαρίρ (23.9.1976 - 6.12.2023) και ένα Επίγραμμα για τον χαρταετό του — «Η Ξυπόλυτη Κραυγή της Παλαιστίνης»: Μια παρουσίαση στο Athens Palestine Film Festival (STUDIO, 17-24 Δεκ. 2023)

Ρεφαάτ Αλαρίρ

Γεννήθηκε στην Πόλη της Γάζας, 23 Σεπ. 1979

Δολοφονήθηκε από τους εβραιοναζί, 6 Δεκ. 2023

Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 14.ΧΙΙ.2023

(Μολύβι σε χαρτί ακουαρέλας, 30 χ 23 εκ.)

 

 

Μπάμπης Ζαφειράτος

Το τελευταίο ποίημα του Ρεφαάτ Αλαρίρ και ένα Επίγραμμα για τον χαρταετό του

 

Ρεφαάτ Αλαρίρ

Αν εγώ χρειαστεί να πεθάνω

 

Αν εγώ χρειαστεί να πεθάνω,
εσύ πρέπει να ζήσεις...
να πεις την ιστορία μου,
να πουλήσεις ό,τι έχω και δεν έχω
και ν’ αγοράσεις ένα κομμάτι πανί
και μερικά κουβάρια σπάγκο,
(να τονε κάνεις άσπρο και την ουρά του μακριά),
έτσι που κάπου εκεί στη Γάζα,
την ώρα που ένα παιδί το βλέμμα του
στον ουρανό καρφώνει
μην τύχει κι αντικρίσει τον πατέρα του,
που ’φυγε μέσα στου πολέμου τη φωτιά,
—και δεν αποχαιρέτησε κανέναν,
ακόμα και το ίδιο του το σπλάχνο,
μα ούτε κι αυτός που το κατάλαβε—
να βλέπει το χαρταετό, εκείνον το χαρταετό
που μου ’φτιαξες εσύ,
ψηλά να φτερουγίζει⸱
και φευγαλέα να θαρρεί πως βλέπει έναν άγγελο
που θα του φέρει πάλι την αγάπη
Αν χρειαστεί να πεθάνω
ο θάνατός μου ας φέρει απαντοχή
ας γίνει παραμύθι


Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 12 Δεκεμβρίου 2023

ΣτΜ: να τονε κάνεις άσπρο (από άσπρο πανί). Όπως το καφάν (kafan) δηλ., το άσπρο ύφασμα που κάνουνε τα σάβανα

(Βλέπε πιο κάτω το πρωτότυπο κείμενο μαζί με δυο λόγια για τον ποιητή του)


 

Μπάμπης Ζαφειράτος

Επίγραμμα

Για Τον Ρεφαάτ Αλαρίρ και τον χαρταετό του

Γεννήθηκε στην Πόλη της Γάζας, 23 Σεπ. 1979
Δολοφονήθηκε από τους εβραιοναζί, 6 Δεκ. 2023

 

Ο Ρεφαάτ επέταξε ψηλά με τον χαρταετό του
Τον σκοτωμένο σκέπασε ουρανό στου κόσμου όλου τις Γάζες
Ούτ’ ένα δάκρυ, ναι, ποτέ να μη χυθεί για το χαμό του
Το τελευταίο ποίημα του και το γαλήνιο πρόσωπό του
Τις οπλισμένες σφίγγουνε γροθιές στις οργισμένες μάζες


Μπάμπης Ζαφειράτος, 12 Δεκεμβρίου 2023

 

Έργο του Al-Mozayen, Abdul Rahman (1943-): Η Επανάσταση προστατεύεται από τον ένοπλο λαό της, 1984. (Έργα)

 

 

Μπάμπης Ζαφειράτος: Η Ξυπόλυτη Κραυγή της Παλαιστίνης — Στη μνήμη του Ρεφαάτ Αλαρίρ

Ομιλία στο STUDIO New Star art cinema, 17 Δεκεμβρίου 2023, στην έναρξη του 7ημερου Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου

[Το κείμενο σε αγκύλες και το Επίμετρο δεν περιελήφθησαν στην ομιλία λόγω πίεσης χρόνου]

(Πηγή φωτό)

Αυτές τις μέρες, η καρδιά όσων θέλουμε να λεγόμαστε ακόμα άνθρωποι χτυπάει στη Γάζα. Και φωνάζει:

Ναι, εγώ είμαι η οργή και η ξυπόλυτη κραυγή της Παλαιστίνης

Φίλες και φίλοι γεια σας. Είναι μεγάλη η τιμή για μένα να πω δυο λόγια σε αυτό το κινηματογραφικό εφταήμερο, αλλά και βαθύτατη η συγκίνησή μου να τα απευθύνω παρουσία του Πρέσβη της Παλαιστίνης και ομολογώ πως νιώθω άβολα μιλώντας από την ασφάλεια του σπιτιού μου. Κύριε πρέσβη, εύχομαι να σταματήσει αυτή η Νάκμπα, που δεν έχει αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα, αυτή η γενοκτονία εν τη γενέσει της, που συντελείται μπροστά στα μάτια ενός κόσμου που θέλει να λέγεται πολιτισμένος. Εύχομαι ο λαός σας να δικαιωθεί και να αποχτήσει μια ελεύθερη και κυρίαρχη πατρίδα.

Ο Μπ.Ζ. με τον πρέσβη της Παλαιστίνης Γιούσεφ Ντόρκχομ, STUDIO, 17 Δεκ. 2023

Θα ήθελα επίσης να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον Βελισάριο Κοσσυβάκη, τον άνθρωπο που όταν βάλει έναν στόχο δεν τον σταματάει ούτε το τέταρτο ράιχ. Αυτό το STUDIO δεν είναι ένα ακόμα σινεμά της Αθήνας, αλλά —για να χρησιμοποιήσω κινηματογραφικό όρο— ένα Σινεμά Βεριτέ, ένα σινεμά της αλήθειας δηλαδή. Και δεν είναι μόνο μια Κιβωτός Τέχνης, όπως το χαρακτηρίζει ο Βελισσάριος. Είναι ένας Ναός όπου λατρεύεται ο Άνθρωπος, ένα σπουδαστήριο ταυτόχρονα (αυτό άλλωστε δεν σημαίνει STUDIO) που σπουδάζεις ανθρωπιά και σε κάνει να νιώθεις πιο δυνατός στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Οφείλουμε να στηρίξουμε αυτό το STUDIO με όλες μας τις δυνάμεις.

Η φίλη Αντιγόνη Μωυσίδη, ο Μεγάλος Ηρακλής Κοσσυβάκης, η Carol Sansour, ποιήτρια και διευθύντρια του Φεστιβάλ, η ψυχή του STUDIO Βελισσάριος Κοσσυβάκης και ο Μπ.Ζ. Κάτω: Αγγελική Ζαφειράτου, Αντιγόνη Μωυσίδη, Μπ.Ζ. (STUDIO, 17 Δεκ. 2023)

[Να προσθέσω επίσης πως ο Βελισσάριος διαθέτει και μια μεγάλη τηλεπαθητική ικανότητα: Όταν έμαθα τη δολοφονία του ποιητή Ρεφαάτ Αλαρίρ, σκέφτηκα να αφιερώσω την «Ξυπόλυτη κραυγή της Παλαιστίνης» στη μνήμη του, να πω δυο λόγια γι’ αυτόν και να μεταφράσω το τελευταίο του ποίημα. Δυο τρεις μέρες αργότερα, διαβάζοντας το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ, είδα με έκπληξη πως ο Βελισσάριος ήταν αυτός που μου είχε... υποβάλει τη σκέψη, αφού η εναρκτήρια εκδήλωση θα ήταν αφιερωμένη στον Ρεφαάτ Αλαρίρ. Να σημειώσω επίσης πως του Βελισσάριου ιδέα, τηλεφωνική αυτή τη φορά, την οποία με χαρμολύπη εκτέλεσα, ήταν να κάνω το σκίτσο του άτυχου ποιητή, που εκτέθηκε στο φουαγιέ].

Ο Μπ.Ζ. με τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη

Αλλά ποιος είναι ο ποιητής Ρεαφαάτ Αλαρίρ στην μνήμη του οποίου είναι  αφιερωμένη η σημερινή εκδήλωση;

Ο Refaat Alareer (δεξιά) και ο νεαρός Παλαιστίνιος συγγραφέας και φίλος του Ρεφαάτ, Yousef Aljamal, κατά την περιοδεία τους στις ΗΠΑ το 2014 για το Gaza Writes Back. (Πηγή φωτό)

Ποιητής, καθηγητής και ακτιβιστής από τη Λωρίδα της Γάζας, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του, σκοτώθηκε σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή των εβραιοναζί, στις 6 Δεκεμβρίου 2023 το απόγευμα, στα 44 χρόνια του (γεν. 6 Δεκ. 2023). Ήταν παντρεμένος και πατέρας 6 παιδιών.

Την 1η Νοεμβρίου, δημοσίευσε στο «Twitter» το τελευταίο του ποίημα γραμμένο στα αγγλικά, με τον τίτλο «If I must die» («Αν εγώ χρειαστεί να πεθάνω»).

Με τη στάση ζωής του, και με αυτό του το ποίημα, επαλήθευσε τον δικό μας Εγγονόπουλο, ο οποίος το 1957, στο ποίημά του για τη δολοφονία του Λόρκα ξεκινάει μ’ αυτά τα λόγια: η τέχνη κι η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε: / η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε / να πεθάνουμε.

Μαζί με τον ποιητή σκοτώθηκε και ο αδερφός του, ο γιος του αδερφού του, η αδερφή του και τα τρία της παιδιά. Ήταν ήδη στοχοποιημένος. Πριν από τον βομβαρδισμό του κτηρίου όπου είχε καταφύγει, και όπου έμενε η αδελφή του, είχε λάβει πολλά απειλητικά τηλεφωνήματα.

Ο πάντα εξαιρετικός Latuff

Καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας ήταν συνιδρυτής της πρωτοβουλίας «We are not numbers» (Δεν είμαστε αριθμοί), όπου «μέντορες των Γραμμάτων» στο εξωτερικό αδελφοποιούνται με συγγραφείς στη Γάζα και τους βοηθούν να γράψουν στα αγγλικά και να αφηγηθούν την πραγματικότητά τους.

Είχε επιμεληθεί το βιβλίο «Gaza writes back» (Η Γάζα δίνει την απάντηση): χρονικό της ζωής στη Λωρίδα της Γάζας από 15 συγγραφείς, αγόρια και κορίτσια της νέας γενιάς, που μιλάνε για τις τραγικές συνθήκες της ισραηλινής κατοχής.

Έχει γράψει το «Gaza unsilenced» (Ασίγαστη Γάζα): Μαρτυρίες για τις ισραηλινές επιθέσεις και τις συνέπειες της γενοκτονικής πολιορκίας που στραγγαλίζει τον λαό.

Μα κανείς δεν νοιάζεται για τη δολοφονία ενός ποιητή, και μάλιστα Παλαιστίνιου, αφού, όπως καταλήγει το ποίημα τού Εγγονόπουλου για τον Λόρκα, ο καθείς γνωρίζει / πως / από καιρό τώρα / —και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα— / είθισται / να δολοφονούν / τους ποιητάς

Ας ακούσουμε τώρα τον Αλαρίρ στο τελευταίο του ποίημα, Αν εγώ χρειαστεί να πεθάνω, σε δική μου μετάφραση....... (βλ. από επάνω).

......

Ας μου επιτραπεί να καταθέσω και δυο δικούς μου στίχους που γράφτηκαν στις 12 Δεκ., Επίγραμμα για τον Ρεφαάτ Αλαρίρ και τον χαρταετό του...... (βλ. από επάνω).

Κρατάμε ψηλά τη σημαία της Παλαιστίνης. Το χειροκρότημα όλο στον ακούραστο Ηρακλή

Περνώντας τώρα στην Ξυπόλυτη κραυγή της Παλαιστίνης, να δηλώσω πως δεν θα είναι απλά μια ποιητική ανάγνωση, αλλά θα γίνει και μια σύντομη αναφορά στα γεγονότα και τα πρόσωπα που σημάδεψαν ετούτους τους στίχους.

Αρχίζω με 2 ποιήματα που γράφτηκαν την Άνοιξη του 2002 (Απρίλιο-Μάιο). Ήταν η Άνοιξη της μεγάλης σφαγής στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν στις 10 Απριλίου, εποχή της Δεύτερης Ιντιφάντας (Σεπ. 2000 – Φεβ. 2005). Ο καταυλισμός φιλοξενούσε 13.000 Παλαιστίνιους. Ο αριθμός των θυμάτων ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί. Κάνουν λόγο για 500 νεκρούς Παλαιστίνιους, ενώ επίσημες παλαιστινιακές πηγές μιλάνε για πολύ περισσότερους. Τον Νοέμβριο του 2008 ο ΟΗΕ ξεκίνησε έρευνα για τη σφαγή της Τζενίν…

Τα ποιήματα δημοσιεύτηκαν το 2002 σε μια συνδικαλιστική —και όχι μόνο— μικρή εφημερίδα που έγραφα εξ ολοκλήρου και κυκλοφορούσε και ηλεκτρονικά στον χώρο του Πετρελαίου, όπου εργαζόμουν.

Το πρώτο ξαναδημοσιεύτηκε στην προσωπική μου ιστοσελίδα Μποτίλια Στον Άνεμο τον Αύγ. του 2014 (βλ. από εδώ με παραπομπή στην πρώτη δημοσίευσή του το 2002), για μιαν ακόμα σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας (8/7 – 26/8/2014).

Απολογισμός: 50 μέρες, 2.200 Παλαιστίνιοι νεκροί (ανάμεσά τους πάνω από 500 παιδιά), 11.000 τραυματίες σε 15 αεροπορικές επιδρομές, ισοπεδωμένα κτήρια.

Δημοσιεύτηκε πάλι με μικρές προσθήκες τον Μάιο του 2021, σε νέο βομβαρδισμό της Γάζας: 245 Παλαιστίνιοι εξαερωμένοι, μεταξύ τους 64 παιδιά, πάνω από 1.540 τραυματίες, περισσότεροι από 65.000 εκτοπισμένοι. Βομβαρδίστηκε και το δίκτυο ύδρευσης στη Χαν Γιουνίς και στην Τζαμπαλίγια πάλι.

Κι αφού πρόκειται για Εβδομάδα Παλαιστινιακού Κινηματογράφου: Το ντοκιμαντέρ του 2003 «Τζενίν, Τζενίν» απαγορεύτηκε το 2021 και ο σκηνοθέτης του, ο Μοχάμαντ Μπακρί, κυνηγήθηκε άγρια. Τζενίν, Τζενίν και Ραμάλα, Ραμάλα —de facto πρωτεύουσα της Παλαιστίνης— ήταν το κάλεσμα των Παλαιστίνιων οδηγών ταξί στους περαστικούς στα ισραηλινά check point).

Το πρώτο ποίημα αποτελείται από 11 τρίστιχα που διαβάζονται και σαν ξεχωριστά ποιήματα με τίτλο τον πρώτο τους στίχο. (Μάιος 2002 - Αύγ. 2014 - Μάιος 2021)

Άτιτλο
(Γάζα, μέρες 2001-2021)

Φοράει κόκκινα / Καίει το βλέμμα των ανθρώπων / Τον ύπνο κλέβει την ψυχή τους

Στους προσφυγικούς καταυλισμούς / Ξεχαρβαλωμένο παιδί / Πεταμένο στη μέση του δρόμου

Σφαγμένη άνοιξη / Μικρά ανήσυχα πουλιά / Τρώνε τα μάτια των μελλοθανάτων

Δέντρα γυμνά / Πεθαίνουνε στα γυναικεία σώματα / Στις αγκαλιές αντρών αγαπημένων

Σκιές κυνηγημένες / Και πίσω η νύχτα / Τρίζοντας τα δόντια

Χυτός μόλυβδος / Κοχλάζει ο θάνατος / Στα ερείπια της μνήμης

Όνειρα λεηλατημένα / Μέσα στα τείχη / Που υψώνουμε εντός μας

Ζωές Παροπλισμένες / Άδεια κορμιά / Και φλέβες χάρτινες

Γυάλινα Πρόσωπα / Περνούν και χάνονται / Στο βάθος της δικιάς μας ευτυχίας

Κραυγή Σιωπής / Μπροστά στο βιασμένο σώμα της Τζενίν / Στην ένοχη απουσία των ανθρώπων

Μια Ματωμενη Ηλιαχτιδα / Μπαίνει από το σφαλισμένο μας παράθυρο / Μας βρίσκει ανάμεσα στα μάτια

______________________

Σημείωση: Επιχείρηση «Χυτός Μόλυβδος»: Η επίθεση που εξαπέλυσε το Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας στις 27 Δεκ. 2008 με 1.400 σκοτωμένους Παλαιστίνιους.

Ο Θάνατος Κοιτάζει με τα Μάτια μας

Σκηνή Πρώτη (Αυτός. Mε την κοπέλα του στη στάση. Κι άλλοι πολλοί. Περιμένουνε το καμιόνι για τα κατεχόμενα. Ακούμε αυτά που λένε ή που δεν λένε)

Ετούτη η Άνοιξη δεν μπήκε σαν την Άνοιξη. Λυγάει ο τρυφερός της μίσχος. Τα χρώματά της καθώς σε ψηλαφίζω με τα χείλια μου έχουν μια γεύση αλλιώτικη και μιαν οσμή μελλοθανάτου.

Μου ’πες: Φέτος η Άνοιξη δεν μπήκε σαν την Άνοιξη. Μη φεύγεις. Μείνε μαζί μου λίγο ακόμα. Τα χέρια μου όταν σ’ αγγίζω παίρνουν της απουσίας σου το σχήμα. Τα δάχτυλά σου, όταν μ’ αγγίζεις, μοιάζουνε έρημα πουλιά στη μέση του χειμώνα. Τα μπράτσα σου στους ώμους μου ζαρκάδια τρομαγμένα.

Μίλαγες και σε κοίταζα. Στα μάτια σου είχε πέσει συννεφιά. Μα εγώ κατάφερα να δω που μέσα τους καθρέφτιζαν τα ξέφτια της ζωής μας.

Ήθελα ν’ αρνηθώ, σου είπα. Το ξέρεις πως πονάω όταν μπαίνουμε στα σπίτια τους, όταν τους σπρώχνω με το όπλο να ξαπλώσουνε στο χώμα, όταν τους γδύνουμε, όταν εισβάλλουμε στα βάθη της ψυχής τους. Όταν παραβιάζουμε τα μύχια του μυαλού τους. Ντρέπομαι όταν τα μάτια τους, πηγάδια απύθμενα, με παίρνουν στο βυθό τους.

Φοβάμαι. Φοβάμαι αυτά τα εκτυφλωτικά σκοτάδια του μεσημεριού.

Σκηνή δεύτερη (Το κορίτσι. Εμφανίζεται από το βάθος του δρόμου. Ένα λιγνό αεράκι πρόβαλε δειλά γεμάτο ενοχές. Ρίγησε κι έτρεξε να κρυφτεί μες στα μαλλιά της. Ακούμε αυτά που σκέφτεται)

Μου ’πες: Ετούτη η Άνοιξη δεν μπήκε σαν την Άνοιξη. Λαχανιασμένη ακούγεται. Σε σιδερένιους κάλυκες τα άνθη της. Ήρθε κυνηγημένη απ’ τις ερπύστριες, σαρώνοντας στο διάβα της τα ταραγμένα όνειρά μας. Μη φεύγεις. Πάρε με μαζί σου. Τα χέρια μου, κάθε φορά που σε κρατώ, χίλια κομμάτια παγωμένα. Τα δάχτυλά σου, γυμνά καλώδια που μ’ αγγίζουνε βουβά. Μη φεύγεις μοναχή. Πάρε με, πάρε με στο θάνατο μαζί σου.

……………………

Μια λάμψη μια πνοή ένας λυγμός σκόρπισε στον αέρα τον ορίζοντα τη στάση τα κορμιά τους τα κορμιά μας.

Το σώμα του απογεύματος διαμελισμένο μπρος στα μάτια μας, μικρό κορίτσι άγουρο, ζωσμένο στο κορμί κατάσαρκα τον πόθο και το πάθος.

Κι οι λέξεις μου, ξυπόλυτα παιδιά στους σκοτωμένους δρόμους της Ραμάλας.

Σκηνή Τρίτη (Εμείς μπροστά στην τηλεόραση)

Και ναι, μπορούμε –δική μας άλλωστε υπόθεση– να κρύψουμε στις τσέπες μας το φονικό που μας παιδεύει. Μα είναι αδύνατο να κρύψουμε απ’ τα μάτια μας αυτούς τους άταφους νεκρούς. Που περιφέρονται όρθιοι. Και μαρτυράνε στη σιωπή τους, πως πλήθυναν κι απόψε οι ζωντανοί ανάμεσά μας.

(Περιλαμβάνεται στην ποιητική μου συλλογή Άδεντρες Πλατείες, Δίαυλος, 2012. Πρώτη δημοσίευση το 2002 εδώ).

______________________

Σημείωση: Μια δυο μέρες μετά που είχαν γραφτεί αυτές οι γραμμές, έγινε στη Ραμάλα (Δυτική Όχθη) κοινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας Παλαιστινίων - Ισραηλινών. Βλέπε και από το Επίμετρο.

— Φέτος, τέλη Οκτ. υπήρξε Κοινό κάλεσμα Παλαιστινίων και Εβραίων διανοούμενων και καλλιτεχνών μέσα από τη «ζώνη του τραύματος», όπως έγραψαν, όπου μεταξύ άλλων ανέφεραν:

Η διεθνής κοινότητα, αντί να στέκεται στο πλευρό μας, στέλνει δισεκατομμύρια δολάρια σε έναν κατοχικό στρατό απαρτχάιντ που καταστέλλει βίαια κάθε μη βίαιο αγώνα, για δικαιοσύνη και ισότητα, αδιαφορώντας κατάφωρα για το διεθνές δίκαιο. Διεκδικώντας την ελευθερία των Παλαιστινίων, επιδιώκουμε επίσης να απελευθερώσουμε το Ισραήλ από τα δεσμά της εξουσίας των ελίτ…

— Στις 18 Νοε. επίσης, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι σε κοινή διαδήλωση στο Τελ Αβίβ  απαίτησαν να σταματήσει ο πόλεμος και η ισραηλινή κατοχή.

 — Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου ο γνωστός Ισραηλινός συγγραφέα και δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί, έγραψε ένα συγκλονιστικό κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ με τίτλο: Το Ισραήλ δεν μπορεί να φυλακίζει 2.000.000 κατοίκους στη Γάζα χωρίς να πληρώσει οδυνηρό τίμημα (ό.


20 Χαϊκού για την Ξυπόλητη Κραυγή της Παλαιστίνης

Προέρχονται από τα 100 Χαϊκού Της Ταξικής Πάλης. Δημοσιεύτηκαν στην Μποτίλια Στον Άνεμο (εδώ και εδώ) και στην Κατιούσα τον Μάη του 2021, με αφορμή τον βομβαρδισμό της Γάζας που προαναφέραμε. Το χαϊκού είναι μικρό ποίημα 3στιχο με 5, 7 και 5 συλλαβές. Τούτο το ακαριαίον… (που λέει ο Σεφέρης στα δικά του χάϊ κάϊ, όπως τα έλεγαν τότε)*

 1. Δυο πήχες τόπος / Μια ματωμένη Γάζα / Κι αιώνια Νάκμπα

 2. Γύρω μας τείχη / Μα του Ισραήλ το τείχος / Αόρατο είναι

 3. Τρομερή νύχτα / Ανατολή δεν έχει / Στη Δυτική Όχθη

 4. Αλλόκοτο άστρο / Βάζει φωτιά στη μέρα / Και σβήνει ο κόσμος

 5. Της Τζενίν κόρες / Της Σετζάγιας κοπέλες / Πουλιά σφαγμένα

 6. Μες στα θηρία / Πισθάγκωνα δεμένο / Ετών εννέα

 7. Κατεχόμενα / Ταις πρεσβείαις των ΗΠΑ / Γκρεμίζουν σπίτια

 8. Δεντροφυτεύουν / Οι έποικοι κι έναν λαό / Τον ξεριζώνουν

 9. Έξω στο κρύο / Μικροί Παλαιστίνιοι / Μες στα κλουβιά τους

10. Βόμβες φωσφόρου / Παιδιά πυγολαμπίδες / Στο άγριο λυκόφως

11. Οι εβραιοναζί / Βομβαρδίζουν πηγάδια / Κάνουν πισίνες

12. Η ανελέητη / Μικροσκοπική σφαγή / Του Αριέλ Σαρόν (ή του Νετανιάχου)

13. Κι η Αγιελέτ Σακέντ / Το αγγελικό πρόσωπο / Ενός Αδόλφου

14. Στην Παλαιστίνη / Του Ισραήλ τα Άουσβιτς / Καπνίζουν πάντα

15. Κι ό,τι απομένει / Μια λωρίδα θανάτου / Και μια Ιντιφάντα

16. Μικρό κορίτσι / Η άνοιξη ζωσμένη / Με δυναμίτη 

17. Πέτρα η καρδιά τους / Μεγάλη μα οπλίζουν / Μικρές σφεντόνες

18. Η Αχέντ Ταμίμι / Σταματάει λεγεώνες / Με τη γροθιά της

19. Όρθιο το τείχος / Μπροστά στον όρθιο λαό / Χάρτινος τοίχος

20. Je suis Χαντάλα / H ξυπόλυτη κραυγή / Της Παλαιστίνης

______________________

Σημείωση: Οι βόμβες λευκού φωσφόρου, χρήση των οποίων έγινε στις 12 Οκτ. 2023 στη Λωρίδα της Γάζας και στον Λίβανο είναι ρητά απαγορευμένες από τη Σύμβαση της Γενεύης του 1980 (δείτε και στο ΥΓ).

[* Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν: Πέταξε τα όλα, κράτησε μόνο τούτα τα λίγα· και να θυμάσαι ακόμη ότι καθένας ζει μόνο το παρόν —τούτο το ακαριαίο· τα άλλα ή τα έχει ζήσει πια ή είναι στη σφαίρα του άδηλου].

Και κλείνω με δυο λόγια για δύο τέρατα και δύο Ανθρώπους:

— Ο Αριέλ Σαρόν το 1982, μετά τη σφαγή στη Σάμπρα και στη Σατίλα (16-18 Σεπ. με 3.000 θύματα), σε μια κυνική και αποτρόπαια συνέντευξη του στον Ισραηλινό συγγραφέα Άμος Οζ, έλεγε μεταξύ άλλων:

«…Αυτή η μικροσκοπική σφαγή· μπορείτε να θεωρήσετε το θάνατο 500 Αράβων σφαγή; Προσφέρομαι να σκοτώσω όσους Άραβες χρειαστεί…. Και μπορείτε να γράψετε ότι είμαι ντροπή για την ανθρωπότητα, δεν με νοιάζει, ίσα-ίσα. Δεν με απασχολεί αν με περάσετε μετά από μια δίκη της Νυρεμβέργης. Καλύτερα ζωντανός και εβραιοναζί παρά νεκρός και άγιος».

— Η Ayelet Shaked (γεν. 1976), μια όμορφη κοπέλα με τερατώδη ψυχή, που χρημάτισε Υπουργός Δικαιοσύνης 2015-2019, και Εσωτερικών 2021-2022, σε δηλώσεις της τον Ιούλ. του 2014, είχε πει:

«Είναι όλοι εχθροί, και το αίμα τους πρέπει να πέσει στα κεφάλια τους. Το ίδιο ισχύει και για τις μανάδες τους... Να πάνε στην κόλαση κι αυτές και τα σπίτια που μεγαλώνουνε τα φίδια τους. Για να μη γεννήσουνε άλλα φίδια εκεί»

— Ο Χαντάλα είναι ο 10χρονος ξυπόλυτος ήρωας του διάσημου Παλαιστίνιου καρτουνίστα Naji al-Ali, το alter ego του, και τον βλέπουμε πάντα γυρισμένον πισώπλατα.  Είναι ο σιωπηλός, μα όχι άφωνος μάρτυρας που δρα, καταδεικνύει και καταγγέλλει τα εγκλήματα του Ισραήλ. Είναι ο ίδιος ο λαός της Παλαιστίνης. Ναι, είναι Άνθρωπος ο Χαντάλα.

— O Naji al-Ali γεννήθηκε το 1938, εξορίστηκε 10χρονος στο Λίβανο, το 1948 με την Νάκμπα, την καταστροφή της παλαιστινιακής πατρίδας δηλαδή, και έχει εκδώσει το χειρόγραφο πολιτικό περιοδικό Η Κραυγή. Έζησε στο Λονδίνο μέχρι τη δολοφονία του από την Μοσάντ, στις 29 Αυγ. 1987, με μια σφαίρα στο αριστερό του μάτι.

(Περισσότερα και για τη συνέντευξη Σαρόν: εδώ)

Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Μπάμπης Ζαφειράτος, STUDIO, 17 Δεκεμβρίου 2023

7ήμερο παλαιστινιακού κινηματογράφου, 17- 24 Δεκεμβρίου 2023

Επίμετρο

ΗΠΑ 2014 (Πηγή φωτό)

— Ολόκληρο το άρθρο του Γκιντεόν Λεβί από την Μποτίλια Στον Άνεμο.

Ας δούμε τι καταγγέλλουν και κάποιοι διακεκριμένοι Ισραηλινοί:

— Το 2004 ο Υπουργός Δικαιοσύνης Ιωσήφ Λαπίντ, κατά την ισοπέδωση της Ράφας (νότια Λωρίδα της Γάζας) από τις μπουλντόζες του Ισραήλ, είχε πει για τη σφαγή Παλαιστινίων και την κατεδάφιση των σπιτιών τους:

«Θύμισε Ολοκαύτωμα η Ράφα. H εικόνα ηλικιωμένης γυναίκας στην τηλεόραση να ψάχνει τα φάρμακά της στα ερείπια του κατεδαφισμένου σπιτιού της μου θύμισε τη γιαγιά μου που χάθηκε στο Ολοκαύτωμα. Φαντάζουμε τέρατα στα μάτια του κόσμου».

— Ο Uriel Tal (Εβραίος ακαδημαϊκός):

«Οι οιμωγές περί αντισημιτισμού είναι για να συγκαλύψουν το γεγονός ότι στα μάτια τού κόσμου εξευτελίζεται η εικόνα του Ισραήλ. Οι κατηγορίες περί αντισημιτισμού επιδιώκουν απλώς να ξεσηκώσουν τον κόσμο του Ισραήλ, να ενσταλάξουν το μίσος και τον φανατισμό, να καλλιεργήσουν παρανοϊκές ψυχώσεις, λες κι όλος ο κόσμος μάς καταδιώκει, λες κι όλοι οι άλλοι λαοί είναι μολυσμένοι και μόνο εμείς είμαστε οι άσπιλοι και αμόλυντοι...»

— Ο Νόρμαν Φιλκενστάιν (γ. 1953), Εβραίος πολιτικός επιστήμονας και ακτιβιστής, που οι γονείς του επέζησαν από τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων, στο βιβλίο του «Εικόνα και πραγματικότητα της ισραηλο-παλαιστινιακής διαμάχης», Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, γράφει:

«Για την καταστολή της παλαιστινιακής αντίστασης, ένας ανώτερος Ισραηλινός αξιωματικός, στις αρχές του 2002, συμβούλευσε τον στρατό να «αναλύσει και να πάρει μαθήματα (...) από τον τρόπο με τον οποίο ο γερμανικός στρατός είχε πολεμήσει στα γκέτο της Βαρσοβίας». Κρίνοντας από το ισραηλινό μακελειό στη Δυτική Όχθη, που κορυφώθηκε με την επιχείρηση «Αμυντική Ασπίδα» [επανακατάληψη της Δυτικής Όχθης] φαίνεται ότι ο ισραηλινός στρατός ακολούθησε τη συμβουλή του αξιωματικού»...

Και συνεχίζει ο Φιλκενστάιν παραθέτοντας πράξεις βίας και ασύλληπτες ωμότητες:

«Πυρά κατά παλαιστινιακών ασθενοφόρων και νοσηλευτικού προσωπικού, πυρά κατά δημοσιογράφων, δολοφονίες μικρών Παλαιστινίων «για διασκέδαση», κράτηση σε χώρους συγκέντρωσης, δέσιμο με χειροπέδες και δέσιμο των ματιών Παλαιστινίων ανδρών δεκαπέντε έως πενήντα ετών, εγχάραξη αριθμών στους καρπούς τους, χωρίς διακρίσεις, βασανιστήρια Παλαιστίνιων κρατουμένων, άρνηση παροχής τροφίμων, ύδρευσης, ηλεκτρισμού, ιατρικής περίθαλψης και ταφής στον παλαιστινιακό άμαχο πληθυσμό, γενικευμένες αεροπορικές επιδρομές, συστηματική χρήση Παλαιστίνιων αμάχων σαν ανθρώπινες ασπίδες, ισοπέδωση παλαιστινιακών κατοικιών μαζί με τους κατοίκους τους».

— Βόμβες φωσφόρου: Ο λευκός φώσφορος είναι χημική ουσία που χρησιμοποιείται συνήθως για να φωτίσει τις εχθρικές θέσεις, γιατί, όταν εκρήγνυται, παράγει μεγάλη λάμψη και θερμαντική ενέργεια και όσοι εκτίθενται σε αυτόν καίγονται ολοσχερώς ή παθαίνουν μη αναστρέψιμα εγκαύματα στο δέρμα.

ΜπΖ, 18/12/2023

at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.