Συνένοχοι;
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Τα γεγονότα
τρέχουν με την ταχύτητα του χρέους, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.
Και τα δυο λόγια που ετοιμάζεσαι να αφήσεις σαν
τελευταίο ασπασμό στα παλληκάρια της Λάρισας ηχούν κούφια.
Μπερδεύονται με τις παραινέσεις εκείνων που μας
καλούν να αντέξουμε σήμερα τις «θυσίες», για να μας ζητήσουν αύριο
μεγαλύτερες.
Και αθωώνουν τις ρητορείες αυτών που «ερμηνεύουν»
την κοινωνία με την οικονομίστικη λογική
του χρέους.
Η φονική πολιτική που κόστισε τη ζωή στα δυο νέα
παιδιά, και έστειλε άλλα τρία στην εντατική να χαροπαλεύουν, δεν σχεδιάστηκε
από αρειανούς.
Την χάραξαν οι ισχυροί του κεφαλαίου στα σαλόνια
της ΕΕ. Την εφαρμόζουν τα πειθήνια όργανά τους που παριστάνουν τις
κυβερνήσεις στις χώρες-μέλη της.
Την επιτρέπει η σιωπή μας. Που υποθάλπει γιάπηδες
τύπου Τζήμερου να ελεεινολογούν για «έλλειψη παιδείας, επειδή κανένας δεν τους δίδαξε τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα», και
ανέχεται υστερικά φαινόμενα τύπου Άδωνι να «επιχειρηματολογούν» πως δεν είναι «αποτέλεσμα πολιτικής που πήραν την ψησταριά και την έβαλαν μέσα».
Το τραγικό συμβάν της Λάρισας δεν είναι ένα ατυχές
περιστατικό. Έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται Καπιταλιστική Βαρβαρότητα.
Είναι το τέρας του κεφαλαίου που τρέφεται
με φτωχούς, άνεργους, νέους, ηλικιωμένους.
Είναι ο διαρκής πόλεμος που έχουν κηρύξει
οι κεφαλαιοκράτες στον κόσμο της εργασίας.
Είναι
ένα αποτρόπαιο έγκλημα.
Η
αποσιώπηση των αιτίων του μας καθιστά συνενόχους.
|
Για ναυαγούς που θέλουν να κολυμπήσουν. Το σημείωμα άλλοτε βιαστικό και ταραγμένο, άλλοτε φλύαρο ή λακωνικό, ακατάληπτο κι ερμητικό, κακογραμμένο κι αδέξιο, ευδιάκριτο ή ξεθωριασμένο. Μπουκαλάκια, φιαλίδια, φιάλες αερίου. Μποτίλιες, μποτίλιες, μποτίλιες... Με καθορισμένο, πάντοτε, στίγμα. Καλή στεριά, συνταξιδιώτες... Ή καλή θάλασσα.
Δεκέμβρης 1944 (17)
▼
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.