Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν (Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ).
Ρωσία, 22 Απριλίου 1870, Ουλιάνοφσκ – 21 Ιανουαρίου 1924, Γκόρκι.
Σχέδιο (3ο από 3 του Λένιν), Μπάμπης Ζαφειράτος, 15.XI.2015 – var. 2020
(Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)
Λένιν
22 Απριλίου 1870, Ουλιανόβσκ – 21 Ιανουαρίου 1924, Γκόρκι
Ρόκε Δάλτον
Γεννήθηκε στο Σαν Σαλβαδόρ στις 14 Μαΐου 1935
Δολοφονήθηκε από «συντρόφους» οπορτουνιστές στο Κεσαλτεπέκε, στις 10 Μαΐου 1975
Απόσπασμα από το:
Ένα Κόκκινο Βιβλίο για τον Λένιν
Ποίημα-κολάζ
(Αβάνα 1970-1973)
[Το βιβλίο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά]
Στον Φιντέλ Κάστρο, τον πρώτο Λατινοαμερικανό
λενινιστή,
για την ΧΧ επέτειο από την επίθεση στον Στρατώνα Μονκάδα,
απαρχή της επανάστασης που συντελείται στη δική μας ήπειρο.
Μετάφραση – Σημειώσεις
Μπάμπης
Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο
(Πρώτη δημοσίευση Κατιούσα, 22/4/2023)
94
Δοκίμιο Ύμνου
Για τη Λενινιστική Αριστερά*
Στον Kiba Maidanik
Στ’ αριστερά του αιώνα βαδίζουμε
Ξέρε το
Ποιος δεν το ξέρει ακόμα:
Της δεξιάς τα χρόνια πεθάνανε
Απ’ όταν ο αιώνας στην γεννήθηκε
δεκαεφτά χρονών στην Πετρούπολη.
Δεξιά είναι
το ίδιο με το κάτω και το απάνω είναι το ίδιο με το αριστερά
αλλά όχι σε σχέση με το εύφορο έδαφος και με το
άπειρο σύμπαν
που το ένα έχει ανάγκη το άλλο:
η δεξιά δεν θα εδραιώσει το μέλλον,
το μέλλον απάνω της δεν θα μπορέσει να ρίξει τα γερά του θεμέλια.
Γι’ αυτό η
εποχή μας είναι του Λένιν η εποχή
και ο χρόνος είναι αυτός που δίνει «στα συνθήματά της μια νέα ορμή»
και ο Λένιν είναι «η δική μας γνώση, η δική μας δύναμη,
το δικό μας όπλο και το δικό μας τραγούδι».
Και ξέρουμε
ακόμα πως κολυμπάμε
ανάμεσα σε άχρηστες λέξεις:
η τελευταία απόδειξη
της ατομικής μοριακής δομής της ύλης
που μας τη δίνει το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και όχι οι θεωρίες.
Σε έχουμε ανάγκη σοφή γυναίκα, μάνα, δασκάλα, καπετάνισσα,
αλλά σε ικετεύουμε μη σταματήσεις να είσαι ένα κορίτσι της άνοιξης,
μικρή συντροφισσούλα μας
μες στη ροή των γεγονότων που μέλλεται να ’ρθούν.
Στο στόμα θα κρατήσουμε σφιχτά
τα νέα της σοφίας σου ονόματα,
που είναι της νιότης η σοφία.
Παλιό είναι εκείνο που πια δεν είναι αληθινό,
που όταν το γκρεμίσουμε στο άπειρο διάστημα
θα πάρει σβάρνα του ανθρώπου τον εχθρό.
Ο εικοστός
αιώνας είναι αμείλικτος,
με την κομπιουτερέ ψυχή του και με την κουρδιστή του την καρδιά.
Ας μην κάνουμε τη βλακεία να τον εκδικηθούμε
με τις μεθόδους που μας οδηγήσανε σε μια θανατηφόρα αιμορραγία⸱
ας μη διεξάγουμε τον Πόλεμο του Οπίου στην τρανζιστορική του ισχύ.
Ας συνειδητοποιηθούμε για να βγούμε θριαμβευτές,
ας συνοψίσουμε τα χαρακτηριστικά των κατακτητών,
με την εγγύηση πως δεν θα κατακτήσουμε ανθρώπους για να στραγγίξουμε
τους θαυμαστούς χυμούς τους, μα για να βρούμε λύσεις,
τη μαστοριά του αγγειοπλάστη που θα πλάσει την ιστορία,
ανοίγματα σκακιστικά που θα περιορίζουνε και θα περιορίζουνε και θα
περιορίζουνε
το εύρος του αγνώστου.
Ας συνοψίσουμε τη δίψα εντός μας και τη μηχανή
και την αποδοχή των προκλήσεων και τα μαθηματικά των μεγάλων σοφών.
Για το σκοπό
αυτόν όλα τα όπλα:
τα παλιά στραβωμένα σπαθιά μας,
το μικρά τρυφερά μας μουσκέτα από χίλιες ενέδρες αλάθευτες,
το πολυβόλο και το κανόνι,
και τον λαό που έχει πάει στα τάρταρα από την απεργία πείνας.
Ο μονόλογος του ατόμου είναι μια μαλακία
(ή η ψευτιά του επιζώντα μαζοχιστή).
Η ζωή έπαψε να είναι μια ιστορία προσωπική
και ζήτω της!
Ας
εξαντλήσουμε, που λες, παθιασμένα την προϊστορία μας,
όπως εκείνη η σεξουαλική πράξη που κράτησε πάρα πολύ
και έχει γίνει επώδυνη:
να γίνουμε εξπέρ της ελευθερίας,
μονάχα της ελευθερίας οι εξπέρ ξέρουνε πώς να την βγάλουνε
απ’ το σκληρό καμίνι που ουρλιάζει ανάμεσα στις πέτρες,
στο σχήμα του ψωμιού και της δημιουργίας.
Αστροναύτες
της λίθινης εποχής:
έτσι φαινόμαστε στον καθρέφτη,
την ώρα που πίσω από την πλάτη μας βρυχιούνται τα ηφαίστεια
και οι ατομικές τουρμπίνες και οι δεινόσαυροι.
Ας είμαστε
όλοι μας θεοί (μπορούμε να είμαστε!)
κεραυνοβόλοι και ανώνυμοι:
μονάχα έτσι θα σπάσουμε το τσόφλι του ουρανού.
Ας ασκηθούμε στο πάρε δώσε το μεθυστικό της τυμπανοκρουσίας του έρωτα
σε ομάδες των εκατό εκατομμυρίων, τουλάχιστον, ελεύθερων ατόμων:
η τρύπα δεν πρέπει να ντρέπεται μπροστά στο φεγγάρι
και οι θεωρίες μας για την ελευθερία
είναι οι θεωρίες για το μαρασμό του καβουκιού μας:
το καβούκι-θρησκεία, το καβούκι-κράτος,
το καβούκι-εισαιδικιαμουειμαιδικόςσου,
το καβούκι-σκεψουγιαμένα, το καβούκι-μετά-πομεναοκατακλυσμός,
αυτές τις σάλτσες ανακύκλωσης βλακείας και κακίας,
του αποτυχημένου έργου του ανθρώπου που είχαμε στηρίξει
με κολώνες από βούτυρο και σκατά.
Τρεις
σφαίρες στο δοξαπατρί
σ’ όποιονε συνεχίζει να επιμένει στα μυστήρια της ζωής!
Θάνατος στους Καλιγκάρηδες της ιστορίας,
στα ανθρώπινα καρτούν,
στις συνήθειες των χρωματικών συμπληρωμάτων!
Η μυθοποίηση της ζωής είναι ένας
από τους υπ’ αριθμόν ένα δημόσιους εχθρούς,
της φτωχής ανθρωπότητας, κυρίως, που έχει πει «φτάνει!»
και έχει αρχίσει να πορεύεται με την ορμή που θα την κάνει να είναι
πανίσχυρη
όταν το καταλάβει για τα καλά
πως δεν φτάνει να πεις «φτάνει!».
Γιατί, ω
επανάσταση,
δεν είσαι ο κράχτης του συστήματος που θέλει απλά την ιστορία ένα ακόμα
σύμβολο,
δεν χρειάζεται να παραμείνεις κρυφή όπως ο Λόγος του Θεού,
οι ανόητοι και οι τυφλοί και οι αναλφάβητοι σε έχουμε ανάγκη από όλους πιο πολύ,
υποχρεώνεσαι να κολακεύεις ακαδημαϊκούς και ποιητές
(και τους Αρχηγούς του Γενικού Επιτελείου της Μπουρζουαζίας, όχι αυτούς του
προλεταριάτου).
Εκείνο που πραγματικά έχει σημασία είναι της αλήθειας σου η
ανεξάντλητη πηγή,
αντιμεταφυσική του αίματος και πέτρα και δύναμη και ταχύτητα και έρωτας.
Μην υποτάσσεσαι στους νόμους της πολιτικής, πρώτη εσύ αληθινή μητέρα του ανθρώπου,
θα ήταν ένας ασυγχώρητος αναχρονισμός.
Εσύ, που θα μαράνεις ακόμα και τη βαθιά δημοκρατία σου
που με τα ελληνικά της πέταλα θα γονιμοποιήσουμε
τον πρώτο ρομαντισμό που είναι άξιος για τη Γη. Τον ρεαλιστικό
ρομαντισμό, το φάρο που θα φωτίσει τη μικρή γιγάντισσά μας
στις διαδρομές του Σύμπαντος
και στο κοινό τραπέζι όλων των ανθρώπων.
Και είσαι η
λέξη που δεν παραχωρεί ούτε έναν τόνο από τη λέξη της πατρίδας μας
και ο ελιγμός της περικύκλωσης και η τακτική υποχώρηση,
όλα τα όπλα δηλαδή που η βία μπορεί να συνδυάσει,
γιατί η βία είναι η κίνηση στο κάθε τι που υπάρχει
ακόμα κι αν το δεις συγκριτικά
και είναι πέρα για πέρα γενικός ο νόμος που η φύση εξελίσσεται
και η ιστορία και η σκέψη
και ακριβώς γι’ αυτό είσαι προικισμένη
με μια εμβέλεια και με μια σημασία σπάνιες.
(Αριστερά, πάντα αριστερά!)
Και τώρα στο
κατώφλι της μεγάλης ώρας ας μην μας ντροπιάσει
το σκληρό εμπόριο των τυμβωρύχων: με όλη μας την ψυχή
και με όλο μας το είναι εμπρός να σκάψουμε το λάκκο της εκμετάλλευσης.
Κι άσε τους
λύκους να ουρλιάζουνε, τον τρόμο τους ενώνοντας και την οργή τους:
ο ορίζοντας θα τους ρίξει κι αυτούς
μες στη μεγάλη τρύπα του καμπινέ μας.
Η ιερή οργή
των φτωχών είναι η ηθική επιταγή μας:
δεν είναι ο ψεύτικος ο οίκτος του άπληστου
που απ’ το λίπος έχει μάτια μοσχαριού⸱
δεν είναι η ψεύτικη Αγάπη με το Α κεφαλαίο,
η Αγάπη των μεγάλων κηρυγμάτων
που με τα παχιά της λόγια θέλει να βγάλει απ’ των ανθρώπων τα αφτιά
τα ανταριασμένα λόγια που προμηνάνε την απελευθέρωση⸱
δεν είναι ο ανθρωπισμός των καλαμαράδων που οι καλοί
μπουρζουάδες τον τυπώνουνε σε φυλλάδια
και τα μοιράζουνε στις στρούγκες του φιλελευθερισμού⸱
δεν είναι η φλεγματική ομορφιά που δαγκώνει την ουρά της
την ξεδιάντροπη διαβολική ουρά της
που να την κρύψει δεν μπορεί κάτω απ’ τις πλουμιστές της φούστες⸱
δεν είναι ο πασιφισμός, λευκός όπως τα σύννεφα στις γειτονιές του ουρανού
λίγα λεπτά προτού, κάθε πρωί, τα κατουρήσουνε οι αγγέλοι.
Η πανάγια οργή των φτωχών, πολλαπλασιασμένη
για κάθε χρόνο από την ηλικία της ανθρωπότητας: ηθική υποχρέωση
των επαναστατών όσο υπάρχουνε φτωχοί, μοναδική θρησκεία
να επιλέξουνε, μοναδικός και έγκυρος φανατισμός για όποιον οδηγεί
την επιστημονική αντίληψη του κόσμου σαν μια υπάκουη άμαξα.
Τι σημασία
έχει αν μας συγκρίνουνε με τον μαθητευόμενο μάγο
που ξαμόλησε τα συστατικά της μαγείας
και τον καταπλακώσανε σαν μια χιονοστιβάδα;
Εμείς
εξαπολύουμε την έφοδό μας σε όλους τους ουρανούς,
σε όλες τις ψευδαισθήσεις που κρύβουνε τη λαιμαργία του κάθε αγιογδύτη,
αλλά αρχίσαμε να μελετάμε
τα στρατιωτικά έργα του Λένιν, του Μάο, του Βιετναμέζου και του Τσε,
και τη θεωρία της προλεταριακής επανάστασης,
και την πολιτική οικονομία και την ιστορία της πατρίδας μας.
Θα μάθουμε να είμαστε τιμονιέρηδες μέσα στο χάος⸱
θα καταφέρουμε να δούμε στο σκοτάδι⸱
θα σπρώξουμε το μαχαίρι μας στην καρδιά του απόρθητου κάστρου
και προσθέτοντας τις αδυναμίες μας
θα είμαστε οι πιο δυνατοί του κόσμου,
της ιστορίας και των αγώνων του δίκιου και της λογικής.
Μόνο ο
δισταγμός μπορεί να διαβρώσει τη μεγάλη μας αλήθεια.
Μόνο ο φόβος θα μπορούσε να μας σταματήσει μες στην απέραντη ντροπή.
Μόνο η δειλία θα ήτανε μια αρρώστια
ικανή για να νεκρώσει τα όργανά μας.
Αριστερά,
πάντα αριστερά!:
η θέση της καρδιάς του λιονταριού και του καινούργιου ανθρώπου,
η ανατολή που κάνει να γεννηθεί το φως και ο άνεμος της εξέγερσης,
ο διαλεκτικός άξονας του παρόντος και του μέλλοντος,
η πρόκληση της ζωής
η δημιουργική αντίφαση που τολμάει να πει δυνατά το όνομά της!
* Ημιτελές ποίημα –όσο ζει ο συγγραφέας– γραμμένο στο Ανόι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ, τον Ιούλιο του 1973. (Σημείωση του Ρόκε Δάλτον).
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 20 Φεβ. 2023
Σημειώσεις
Ρόκε Δάλτον – Ελ Σαλβαδόρ
Γεννήθηκε στο Σαν Σαλβαδόρ, 14 Μαΐ. 1935
Δολοφονήθηκε στο Κεσαλτεπέκε, 10 Μαΐ. 1975
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 22.VI.2019 (Μολύβι σε χαρτί ακουαρέλας, 21 χ 29 εκ.)
Το Δοκίμιο Ύμνου είναι το τελευταίο κείμενο-ποίημα του Δάλτον από το προαναφερθέν Ένα Κόκκινο Βιβλίο για τον Λένιν.
Κίβα Λβόβιτς Μαϊντάνικ (Kiba Maidanik, Μόσχα 13 Ιαν. 1929 – 24 Δεκ. 2006). Σοβιετικός ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Ειδικός σε θέματα Λατινικής Αμερικής, συνέβαλε σημαντικά στη μελέτη των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, ιδιαίτερα στην Κούβα, τη Βραζιλία, τη Νικαράγουα, το Μεξικό και τη Βενεζουέλα. Το 1980–87 εκδιώχθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ για «μη εξουσιοδοτημένες επαφές με ξένους».
Οι Πόλεμοι του Οπίου ή Αγγλο-κινεζικοί πόλεμοι: Δύο πολεμικές συγκρούσεις τον 19ο αιώνα μεταξύ της Κινεζικής και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. 1839-1842 η πρώτη. 1856-1860 η δεύτερη, όπου πήρε μέρος και η Γαλλία στο πλευρό των Βρετανών. Αιτία των πολέμων ήταν τα συγκρουόμενα εμπορικά συμφέροντα από το βρετανικό λαθρεμπόριο οπίου στην Ινδία και την Κίνα, η οποία προσπάθησε να επιβάλει τους νόμους της.
Από Μποτίλια και:
Μπάμπης Ζαφειράτος: Ρόκε Δάλτον – Ένα Κόκκινο Βιβλίο για τον Λένιν (7 ποιήματα)
Kiba Maidanik Roque Dalton Δοκίμιο Ύμνου Για τη Λενινιστική Αριστερά Ένα Κόκκινο Βιβλίο για τον Λένιν Κίβα Λβόβιτς Μαϊντάνικ Λένιν Μπάμπης Ζαφειράτος Μπάμπης Ζαφειράτος: Σχέδιο Ποίημα Ποίηση Πόλεμοι του Οπίου Ρόκε Δάλτον Φιντέλ Φιντέλ Κάστρο Φιντέλ Κάστρο Ρους
94. Ensayo de himno Para la izquierda leninista*
A Kiba Maidánik
A la izquierda del siglo marchamos
Sépalo
Quien aún no lo sabe:
Los años de la derecha murieron
Desde que el siglo nació en Petrogrado
Con diecisiete años de edad.
Derecha es lo mismo que abajo y arriba es lo mismo que izquierda
pero no en la relación del suelo fértil y el
cosmos infinito
que se necesitan mutuamente:
la derecha no fundará el porvenir,
en ella no podrá poner sus firmes cimientos el futuro.
Por eso nuestro tiempo es de Lenin
y el tiempo es quien da «a sus consignas nuevo impulso»
y Lenin es «nuestro saber, nuestra fortaleza,
nuestra arma y nuestro canto».
Sabemos también que nadamos
entre palabras inútiles:
la última prueba
de la estructura molecular atómica de la materia
la proporcionada el microscopio electrónico y no las aseveraciones.
Te necesitamos sabia, madre, maestra, capitana,
pero te rogamos que no dejes de ser muchacha de la primavera,
camaradita desnuda
en el arroyo de los acontecimientos por venir.
Nosotros conservaremos en la boca
los nombres nuevos de tu sabiduría,
que es la sabiduría de la juventud.
Viejo es lo que ya no es verdad,
y al arrojarlo al espacio infinito
se golpea al enemigo del hombre.
El siglo veinte es inexorable,
con su alma de computadora y su corazón de relojería.
No cometamos la estupidez de vengarnos en él
con los métodos que sirvieron para desangrarnos;
no le hagamos la Guerra del Opio a su potencia transistorizada.
Realicémonos para triunfar,
resumamos la calidad de conquistadores,
con la salvedad de que no conquistaremos hombres para extraerles
sus jugos preciosos, sino soluciones,
capacidades de alfarero para tornear la historia,
aperturas que limitarán y limitarán y limitarán
la amplitud de lo desconocido.
Resumamos en nosotros la sed y la máquina
y la aceptación de los retos y la matemática de los descubridores.
Para ello todas las armas:
nuestras viejas espadas melladas,
el mosquetón cuasitierno de mil emboscadas infalibles,
la ametralladora y el cañón,
y las masas que fueron más allá de la huelga famélica.
El soliloquio del individuo es una masturbación
(o es el embuste del masoquista sobreviviente).
La vida dejó de ser una historia personal,
¡hurra por ella!
Agotemos, pues, febrilmente, nuestra prehistoria,
como ese acto sexual que se ha prolongado demasiado
y se ha tornado doloroso:
volvámonos expertos en la libertad,
sólo los expertos en la libertad saben como extraerla
del ríspido fogón que grita entre las piedras,
en su forma de pan y de creación.
Astronautas de la edad de piedra:
así aparecemos en el espejo,
mientras a nuestras espaldas rugen los volcanes
y las turbinas atómicas y los dinosaurios.
Seamos dioses todos (¡podemos serlo!)
anónimos y tonantes:
sólo así marchitaremos el cielo.
Practiquemos el bombo mutuo del amor
en grupos no menores de cien millones de personas libres:
el surco no tiene vergüenza de la luna
y nuestras teorías de la libertad
son las teorías del marchitamiento de nuestras cáscaras:
la cáscara-religión, la cáscara-Estado,
la cáscara-eresmíasoytuyo,
la cáscara-piensapormí, la cáscara-después-demíeldiluvio,
caldos de cultivo de la estupidez y la torvedad,
del proyecto fallido de hombre que veníamos apuntalando
con columnas de mantequilla y de mierda.
¡Tres tiros en el paladar
a quien siga insistiendo en los misterios de la vida!
¡Muerte a los Caligaris de la historia,
a los hombres de tira cómica,
a las conductas de suplemento a colores!
La mitologización de la vida es uno
de los enemigos públicos número uno,
sobre todo para la pobre humanidad que ha dicho «¡basta!»
y ha echado a andar con fuerza que será omnipotente
cuando comprenda del todo
que no basta con decir «¡basta!».
Porque, oh revolución,
tú no eres un ganchito del sistema en que la historia es solo otro símbolo,
no tienes por qué permanecer secreta como La Palabra de Dios,
los tontos y los ciegos y los analfabetos te necesitamos más que nadie,
estás obligada a ponerle los cuernos a los académicos y a los poetas
(y a los Jefes del Estado Mayor de la Burguesía, no a los
del proletariado).
Lo que importa verdaderamente es la inagotable reserva de tu verdad,
antimetafísica de sangre y piedra y fuerza y velocidad y amor.
No te sometas a las leyes políticas, primera madre verdadera del hombre
sería un imperdonable anacronismo.
Tú, que marchitarás hasta tu profunda democracia
con cuyos pétalos griegos abonaremos
el primer romanticismo merecido en la Tierra. Romanticismo
realista, faro que iluminará nuestra pequeña gigantez
en las rutas del Cosmos
y en la mesa común de todos los hombres.
Y la palabra que no concede un ápice de territorio,
y la maniobra envolvente y hasta el repliegue táctico, es decir,
todas las armas que pueda uniformar la violencia,
porque la violencia es el movimiento de todo lo que existe
aunque sea desde un punto de vista relativo
y es en extremo general la ley del desarrollo de la naturaleza
de la historia y el pensamiento
y precisamente por eso revestida
de un alcance y una significación extremas.
(¡Izquierda, siempre izquierda!)
Que en el umbral de la gran época no nos avergüence
el duro oficio de sepultureros: con toda el alma
y todos los músculos apresuremos la fosa de la explotación.
Y que los lobos aúllen, hermanando su terror y su furia:
el horizonte les arreará también
hacia nuestro gran agujero sanitario.
La cólera santa de los pobres es nuestra moral momentánea:
no falsa de piedad del avariento
a quien la gordura ha dado ojos de carnero;
no el mentiroso Amor con mayúscula,
el Amor de los grandes sermones
que con su tamaño de concepto general busca sacar de los oídos de los hombres
las palabras y los ruidos que anuncian la liberación;
no el humanismo de tintero que los buenos burgueses imprimen en hojitas
para distribuirán los corrales del liberalismo;
no la belleza imperturbable que se muerde la cola,
la demoníaca y sinvergüenza cola
que no logra ocultar bajo sus faldas de oropel;
no el pacifismo, blanco como las nubes de las vecindades del cielo
minutos antes de que, cada mañana, las orinen los ángeles.
La santísima cólera de los pobres, multiplicada
por cada año de edad de la humanidad: moral obligatoria
de los revolucionarios mientras haya pobres, única religión
para escoger, único fanatismo válido para quien maneja
como un carruaje dócil la concepción científica del mundo.
¿Qué importa que nos comparen con el aprendiz de brujo
que desencadenó los elementos de la magia
y fue ahogado por su alud?
Nosotros desencadenamos el asalto a todos los cielo,
a todos los espejismos que ocultan el hartazgo de los ladrones,
pero hemos comenzado por estudiar
las obras militares de Lenin, Mao, los vietnamitas el Che,
y la teoría de la revolución proletaria,
y la economía política y la historia de nuestros países.
Aprenderemos a ser timoneles en medio del caos;
lograremos ver en la oscuridad;
llevaremos nuestro cuchillo hasta el corazón de la fortaleza blindada
y a fuerza de sumar nuestras debilidades
seremos los más fuertes del mundo,
de la historia y de las luchas de la razón.
Sólo la vacilación puede corroer nuestra gran verdad.
Sólo el temor podría detenernos en medio de la vergüenza infinita.
Sólo la cobardía sería enfermedad
suficientemente mortal para nuestros órganos.
¡Izquierda, siempre izquierda:
el lugar del corazón en el león, y el hombre nuevo,
el oriente que hace nacer la luz y el viento de la rebelión,
el eje dialéctico del presente y el porvenir,
el reto de la vida
la contradicción creadora que osa decir su nombre en alta voz!
* Poema inconcluso –mientras viva el autor– escrito en Hanoi, República Democrática de Vietnam,en julio de 1973. (Nota de Roque Dalton).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.