Δεκέμβρης 1944 (17)

Σάββατο 26 Ιουνίου 2021

Βιέτ-Κώστας: Από τα βουνά των Βιετνμίνχ στις κορφές της Αθανασίας — Το ΚΚΕ αποχαιρετά με θλίψη τον Κώστα Σαραντίδη (Νγκουγέν Βαν Λαπ) — Και μια συνέντευξη (Οκτ. 2019) στον Ριζοσπάστη


*

Βλέπε από Μποτίλια: 
*

31 Αυγούστου 2017, Πρεσβεία του Βιετνάμ στην Αθήνα. Εορτασμός για τα 72 χρόνια της Εθνικής Ημέρας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Ο Κώστας Σαραντίδης με την πρέσβειρα Tran Thi Ha Phuong

Μια αφήγηση του θρύλου από τον Ριζοσπάστη (Μάης 2005)

και

Βιέτ Κώστας

*


Βιέτ Κώστας: Ένας μύθος στα βουνά των Βιετνμίνχ

*

ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Αποχαιρετά με θλίψη τον Κώστα Σαραντίδη

 

Παρασκευή 25/06/2021 - 20:15

Σε ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο του Κώστα Σαραντίδη (Βαν Λαπ) σημειώνει:

«To KKE με μεγάλη θλίψη αποχαιρετά τον Κώστα Σαραντίδη (Nguyễn Văn Lập), έναν σεμνό Έλληνα κομμουνιστή, υποδειγματικό διεθνιστή που πολέμησε στο πλευρό των Βιετμίνχ την περίοδο της γαλλικής αποικιοκρατίας στο Βιετνάμ και αναδείχθηκε σε ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα του λαού του Βιετνάμ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 24 Ιούνη 2021.

Ο Κώστας Σαραντίδης γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη από γονείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Γόνος φτωχής πολύτεκνης οικογένειας μπήκε από μικρός στη βιοπάλη.

Προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον συνέλαβαν και τον έστειλαν σε στρατόπεδο εργασίας, όμως στο μεταξύ συνθηκολόγησε η Γερμανία.

Το 1945 τον στρατολογούν οι Γάλλοι στη Λεγεώνα των Ξένων, υποτίθεται για να πολεμήσουν τους Ιάπωνες στην Άπω Ανατολή.

Φτάνοντας το Φλεβάρη του 1946 στην τότε Ινδοκίνα, συνειδητοποιεί το ρόλο του Γαλλικού ιμπεριαλισμού και λίγο αργότερα στις 4 Ιούνη αυτομολεί και προσχωρεί στους Βιετμίνχ.

Το 1949 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ.

Πολεμάει στο πλευρό του βιετναμέζικου λαού έως τη συντριβή των Γάλλων και την ανεξαρτησία του Βιετνάμ. Στη συνέχεια αποστρατεύεται με το βαθμό του λοχαγού και ζει στο Βιετνάμ έως το 1965, οπότε και επιστρέφει στην Ελλάδα.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε στην ΠΕΣΙΝΕ, όπου και συνέβαλλε στη δημιουργία της πρώτης οργάνωσης του ΚΚΕ στο γαλλικό μονοπώλιο.

Έγραψε βιβλία και ανέπτυξε πολύ σημαντική δραστηριότητα για τη συγκέντρωση πόρων για τα χιλιάδες θύματα της διοξίνης του "Πορτοκαλί Παράγοντα", με τον οποίο οι ΗΠΑ δηλητηρίασαν το Βιετνάμ.

Το 2010 του αποδόθηκε τιμητικά η βιετναμέζικη υπηκοότητα και το 2013 ονομάζεται Ήρωας των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων.

Αποτέλεσε ζωντανό σύνδεσμο των ηρωικών παραδόσεων και των λαϊκών κινημάτων της χώρας μας και του Βιετνάμ. Η ζωή του αποτελεί παράδειγμα και παρακαταθήκη για τους νέους αγωνιστές.

Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα βαθιά της συλλυπητήρια στα παιδιά και τα εγγόνια του, στα αδέρφια του, στους συναγωνιστές του και το λαό του Βιετνάμ.

Η κηδεία του και η πολιτική τελετή θα γίνει στο Άρμα Θηβών, την Τρίτη 29 Ιούνη 2021 στις 8.00 π.μ. και στη συνέχεια θα ακολουθήσει αποτέφρωση της σορού του».

902

*

Συζήτηση με τον σύντροφο Κώστα Σαραντίδη (Νγκουιέν Βαν Λαπ), τον Ελληνα Βιετμίνχ

Συναντήσαμε τον σύντροφο Κώστα Σαραντίδη, τον Νγκουιέν Βαν Λαπ, που μεγάλο μέρος της ζωής του το πέρασε πολεμώντας στο πλευρό των Βιετμίνχ (οι αντάρτες την περίοδο της γαλλικής αποικιοκρατίας). Παραθέτουμε σε συνέχειες τη συνομιλία που είχαμε μαζί του, μέσα από την οποία φαίνονται η πορεία και η σύνδεση ενός νέου και φτωχού ανθρώπου με το επαναστατικό κίνημα.

Στη δράση του στο Βιετνάμ αποτυπώνεται η δύναμη των ιδεών και αξιών ενός επαναστατικού στρατού, ενάντια στους αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές, Γάλλους και Αμερικανούς.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Κώστας Σαραντίδης γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη από γονείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Με επτά αδέρφια και εκτός σχολείου την περίοδο της γερμανικής κατοχής, αναγκάστηκε από μικρός να βγει στο μεροκάματο.

Συνελήφθη από Ελληνες Γκεσταπίτες και στις 22/9/43 πέρασε τα σύνορα με προορισμό τη Γερμανία ώστε να οδηγηθεί σε ναζιστικό στρατόπεδο για καταναγκαστικά έργα.

Στη Γιουγκοσλαβία κατάφερε να δραπετεύσει.

Σύντομα βρέθηκε στη Βιέννη μαζί με μία γερμανική στολή που είχε κλέψει και του επέτρεπε να περνάει απαρατήρητος και να παραμείνει ελεύθερος.

Εκεί έκανε διάφορες δουλειές μέχρι το τέλος του πολέμου για να επιβιώσει.

Έπειτα βρέθηκε στην Ιταλία, όπου γνώρισε έναν Ελληνα που ήταν στη Λεγεώνα των Ξένων και στις 16/8/1945 εντάχθηκε κι αυτός χωρίς να γνωρίζει τι πραγματικά ήταν.

Τον Φλεβάρη του 1946 φτάνει στη Σαϊγκόν της τότε Ινδοκίνας.

Μετά από δύο μήνες αυτομολεί και προσχωρεί στις αντάρτικες ομάδες των Βιετκόνγκ.

Το 1949 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ.

Πολεμάει στο πλευρό του βιετναμέζικου λαού έως τη συντριβή των Γάλλων και την ανεξαρτησία του Βιετνάμ, που χωρίζεται σε Βόρειο και Νότιο στη Διάσκεψη της Γενεύης.

Στη συνέχεια ζει στο Βόρειο Βιετνάμ έως το 1965, οπότε και επιστρέφει στην Ελλάδα.

Το 2010 λαμβάνει τη βιετναμέζικη υπηκοότητα και το 2013 ονομάζεται Ήρωας των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων.

Έχει στη συλλογή του αρκετούς τιμητικούς τίτλους, με πιο πρόσφατο αυτόν για τη συμπλήρωση των 70 χρόνων ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ.

Ακολουθεί η συζήτηση μαζί του:



(Από την παρουσίαση της ταινίας στο Αλκυονίς, 26/3/2017)

Τα πρώτα χρόνια

Το 1941 που ήρθαν οι Γερμανοί, εγώ ήμουν εκτός σχολείου διότι δεν είχα γραφτεί στη Νεολαία του Μεταξά, την ΕΟΝ.

Κι έτσι, εκείνη την περίοδο γύριζα μια από δω, μια από κει. Στο σπίτι ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός, ήμαστε μεγάλη οικογένεια, επτά παιδιά.

Τα οικονομικά ήταν στριμωγμένα και αποφάσισα εγώ να σηκωθώ να φύγω από το σπίτι.

Οι αιτίες ήταν δυο, μια η φτώχεια και μια γιατί ο πατέρας ήταν πολύ αυστηρός.

Σαν μεγαλύτερος που ήμουν, όλες τις μπόρες τις έπαιρνα στο κεφάλι μου κι έτσι έφυγα απ' το σπίτι.

Πήγα και δούλευα στην «Αλλατίνη», στο μύλο, για τους Γερμανούς που κάνανε ψωμιά.

Δούλεψα ένα φεγγάρι στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, φορτώναμε νάρκες, μέχρι που κατέληξα στη μαύρη αγορά στο Βαρδάρη, οδός Αγίας Ειρήνης.

Είναι μια οδός... από ειρήνη τίποτα άλλο (γέλια).

Πιάστηκα, λοιπόν, απ' τους Ελληνες Γκεσταπίτες.

Με έστειλαν στου Παύλου Μελά, ένα χρονικό διάστημα και από κει στις 22 Σεπτέμβρη του '43, πέρασα τα σύνορα για τη Γερμανία.

Όλη η διαδρομή έγινε με τα πόδια. Οι Γερμανοί μας παίρνανε απ' το ένα πόστο στο άλλο.

Μας είχαν πάρει μπουλούκι, αιχμάλωτους. Μας πηγαίνανε για έργα - ούτε ξέραμε και για τι.

Στη διαδρομή μέσα στη Γιουγκοσλαβία, εγώ κατόρθωσα και την κοπάνησα απ' το μπουλούκι με τον εξής τρόπο: Ένα τεθωρακισμένο γερμανικό μετέφερε κάτι τραυματίες.

Σ' ένα ρυάκι, εκεί κοντά που ήμουν, σταμάτησαν και μου δώσανε να τους γεμίσω τα παγούρια νερό

Αφού τα γέμισα ανέβηκα, λοιπόν κι εγώ στο όχημα, κλείνει η πόρτα κι έφυγα μαζί τους. Έτσι, μου δόθηκε η ευκαιρία και έφτασα στο Ζάγκρεμπ.

Αγώνας για την επιβίωση

Τώρα στο Ζάγκρεμπ, δουλειά δεν είχα κι άρχισα να κάνω τον «σαλταδόρο».

Από τρένο σε τρένο. Μια από δω, μια από κει, όπου υπήρχε τρένο που μετέφερε Γερμανούς στρατιώτες, το ακολουθούσα.

Συχνά το τρένο δεν έφτανε στον προορισμό του, βομβαρδιζόταν. Με το βομβαρδισμό που κάνανε, κατεβαίναμε από το τρένο και σαν «πονηρός» Έλληνας έπαιρνα και μια βαλίτσα μαζί.

Στις βαλίτσες έβρισκα διάφορα τρόφιμα. Έτυχε μια φορά να βρω γερμανική στολή.

Ρούχα δεν είχα και φόρεσα τη στολή η οποία με έσωσε. Ήταν το διαβατήριό μου. Ποτέ κανείς δεν με έλεγχε.

Μας κόψανε ένα χαρτί, φύλλο διατροφής. Σε κάθε σταθμό μας δίνανε μια - δυο μέρες διατροφή.

Κι έτσι, έφτασα στη Βιέννη. Εκεί έκανα αυτή τη δουλειά, όπως στο Ζάγκρεμπ. Απ' το ένα τρένο στο άλλο. Το ίδιο και στο Γκρατς, στο Λιντς.

Αυτή τη δουλειά μέχρι που τελείωσε ο πόλεμος.

Το τέλος του πολέμου και η προσπάθεια επαναπατρισμού

Πήρα τον δρόμο για την επιστροφή. Κι οι Γερμανοί τραυματίες πήραν το δρόμο για την Ιταλία. Αιχμάλωτοι, πολίτες, αλλά εμένα όμως δεν μου έκοψε να αλλάξω τα ρούχα, να βάλω πολιτικά.

Κι όταν φτάσαμε στα σύνορα της Ιταλίας ήταν οι Αμερικανοί εκεί. Μας ξεχώρισαν και μας στείλανε στην Τεργέστη. Από κει πήγαινες στη Νάπολη και από κει στη Ρώμη.

Εκεί αντάμωσα κάτι Έλληνες, τον Φιτσιτζόγλου, τον Στέφανο Γκανά και έναν Στραβοπόδη.

Πήγαμε στην ελληνική πρεσβεία να ζητήσουμε να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά ο πρέσβης μας είπε ότι στην Ελλάδα υπάρχει εμφύλιος.

Εγώ ξαφνιάστηκα, τι είναι εμφύλιος δεν ήξερα. Πολιτικά δεν είχα ιδέα, τίποτα.

Κι εφόσον είδαμε ότι δεν γίνεται τίποτα, βρήκαμε τον Στέφανο τον Γκανά ντυμένο Λεγεωνάριο, ο οποίος μας «ψώνισε».

Κι έτσι πήγαμε κι εμείς στη Λεγεώνα, για να επιβιώσουμε, τον Αύγουστο του '45.

Φτάνοντας στη Σαϊγκόν (Χο Τσι Μιν)

Τον Φλεβάρη του '46 φτάσαμε στη Σαϊγκόν, τη λεγόμενη Χο Τσι Μιν.

Φτάνοντας εκεί, είδαμε τα πράγμα διαφορετικά απ' αυτά που μας λέγανε στη διαδρομή.

Στη διαδρομή μας λέγανε να μην πάμε στα μπαρ, να είμαστε πάνω από δυο - τρεις, μας προειδοποιούσαν.

Φτάσαμε στη Σαϊγκόν και αντιληφθήκαμε αμέσως περί τίνος πρόκειται.

Θυμάμαι ήταν κάτι παιδάκια που πουλάγανε καρύδες.

Εκεί που παζαρεύαμε με έναν πιτσιρικά έρχεται ένας στρατιωτικός του γαλλικού στρατού, δίνει μια του πιτσιρικά και του πετάγονται οι καρύδες.

Ξαφνιάστηκα. Διαμαρτυρήθηκα. Λέω «τι έγινε;». Μου λέει ο στρατιωτικός, αύριο θα κάνεις και συ τα ίδια.

Από τότε άρχισε το μυαλό μου να σκέφτεται, κάτι δεν πάει καλά. Θυμήθηκα και τι μας κάνανε οι Γερμανοί.

Τη νύχτα δεν μπορούσα πλέον να κοιμηθώ. Ώσπου έπιασα μια συζήτηση με μια κοπέλα και κατάλαβα ότι γίνεται επανάσταση.

Σαν πιτσιρικάς όμως το μόνο που θυμόμουν απ' την Ιστορία ήταν τον Λόρδο Βύρωνα.

Και λέω γιατί αυτός να γίνει ξακουστός στην Ελλάδα και να μην γίνω κι εγώ ξακουστός εδώ;

Κι έτσι, έπιασα σύνδεσμο, αφού ήξερα πλέον περί τίνος πρόκειται, και αποφάσισα στις 4/4/46 να λιποτακτήσω από τη Λεγεώνα.

Ο Σαραντίδης περνά με τους Βιετμίνχ

Αφήνω τη Λεγεώνα μαζί μ' έναν φίλο Ισπανό κομμουνιστή, τον Σάντος Μερίνος.

Συνδεθήκαμε μεταξύ μας, ταιριάξανε και τα μυαλά μας, με καθοδηγούσε σαν μεγαλύτερος και κομμουνιστής, εγώ ήμουν μωρό παιδάκι μπροστά του, δεν ήξερα τίποτα.

Μου 'λεγε συχνά ιστορίες απ' τον ισπανικό εμφύλιο και τον συμπάθησα. Και του άνοιξα την ψυχή μου.

Ένα βράδυ του λέω, «τότε στο βουνό εδώ τι δουλειά έχουμε;». «Εσύ δεν ξέρω. Εγώ αποκλείω να κάτσω εδώ να λερώσω τα χέρια μου». Και συμφωνήσαμε να φύγουμε.

Καταστρώσαμε, λοιπόν, ένα σχέδιο. Συνεννοηθήκαμε με τον Μερίνος να εξαγοράσουμε τον λοχία με κάνα - δυο ποτηράκια κρασί ώστε να μας βάλει την ίδια βάρδια. Κι όπως το πετύχαμε, 2 με 4.

Τότε ήταν νέκρα τα πάντα. Πήραμε τα οπλοπολυβόλα μας, κάνα - δυο όπλα ακόμα, μερικές χειροβομβίδες και απελευθερώσαμε και τους 25 Βιετναμέζους αιχμαλώτους.

Αυτοί, όμως, φεύγοντας δεν ήταν από ένα μέρος, ήταν από διάφορες περιοχές. Έτσι, ο καθένας πήρε το δρόμο προς τον προορισμό του.

Περνώντας, όμως, μέσα στα χωριά, έγινε σαματάς με τα σκυλιά, γαβγίσματα και οι Γάλλοι πήραν χαμπάρι κι άρχισαν να μας ψάχνουν. Ήταν όμως πολύ αργά.

Έτσι, μετά από δυο μέρες στο βουνό, ο Μπιέν, ο αιχμάλωτος αξιωματικός, έψαξε και με έφερε σε επαφή με το αντάρτικο.

Στην Πρώτη Ομάδα εκεί, μας δέχτηκαν με τα χέρια ανοιχτά, αγκαλιές, φιλιά, τόσο ότι γλιτώσαμε τους 25 και τον αξιωματικό, αλλά φέραμε και το οπλοπολυβόλο. Ήταν τόση η χαρά που σφάξαν κι ένα μοσχαράκι.

Έπειτα, με δοκιμάσανε και αφού πέρασα τη δοκιμασία, από εκείνη τη στιγμή μου βγάλανε το όνομα Νγκουιέν Βαν Λαπ και του Μερίνος Νγκουιέν Βαν Βι και μπήκαμε στις γραμμές του αντάρτικου.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 26-27/10/2019

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.