Δεκέμβρης 1944 (17)

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Χορός μεταμφιεσμένων ή Πρόσωπα και μάσκες

 
Χορός μεταμφιεσμένων
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
1. Φωτογραφίζοντας τη νεότητα: Αφού της άρπαξαν το χρόνο, της στέρησαν και το όνειρο, αφήνοντάς την εκτεθειμένη σε όλους τους κινδύνους. Αντί για σεβασμό, της έδειξαν τα δόντια τους.
Παρ' όλα αυτά ο δημόσιος λόγος προς αυτήν γίνεται παρηγορητικός, ώστε δημιουργώντας μια κατάσταση εθνικής αταραξίας να την παραδώσουν σε όσους καραδοκούν. Ο φόβος τους είναι απόλυτα δικαιολογημένος.
Μπ.Ζ., 27.IV.2017
2. Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται στην προοπτική της δυστυχίας που απλόχερα προσφέρουν οι δύο αρχηγοί.
Ο δεσποτισμός της εξουσίας πρέπει να δεχτεί μια προσβολή εφ' όλης της ύλης, από την οποία να μην μπορεί να συνέλθει.
Ρήξη παντού στην καθημερινότητα, στο πεζοδρόμιο, αυτό το ανοιχτό βιβλίο του λαού μας.
3. Η ματαιότητα είναι το σαράκι που μας τρώει. Όταν κάθε κίνηση στο σκάκι της ζωής είναι καταδικασμένη, ο καθένας καταλήγει αποδιοπομπαίος τράγος, χαμένος στο κέντρο της Ευρώπης.
Τι κατάφεραν με το παιχνίδι της ματαιότητας των πάντων; Τίποτα. Μόνο ένα μικρό κομμάτι της εργατικής τάξης βιώνει αυτή την κατάσταση.
Κατανοώ την έκπληξή τους. Μετά από τόση προσπάθεια, δεν είναι τυχαίο ότι ο κοινός στόχος των δύο αρχηγών είναι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ο μόνος σοβαρός κίνδυνος.
Οι δυνάμεις του υπερβαίνουν το φόβο του δόγματος «νόμος και τάξη» και βρίσκονται εκεί όπου χτυπάει κόκκινο η αδικία.
Κάθε επιχειρηματίας γίνεται γελοίος μέσα στη μισαλλοδοξία του και τη θρησκευτική του πίστη στους μπάτσους.
4. Ο χορός των μεταμφιεσμένων στην πολιτική σκηνή συνεχίζεται απρόσκοπτα έξω από κάθε φωτιά. Προκαλούν γέλιο που καταλήγει σε δάκρυα.
Το κρυφό βλέμμα του μεταμφιεσμένου, τα λόγια του -πόσα λόγια-, η αμεριμνησία του είναι άξια για έρευνα. Πάντως, η αυλαία στο θέατρο δεν πρόκειται να σηκωθεί.
Κάτι σκιές μόνο φαίνονται που παραπέμπουν σε χορό και μια κακή υποκριτική που θυμίζει αχνά την Αριστερά.
5. Ο Κυριάκος καινοτομεί: Διεκδικεί να αποκτήσει την πρωθυπουργία σαν να διεκδικεί κληροδότημα. Δεν έχω ξαναδεί τόσο απροκάλυπτη αδημονία για την καρέκλα της εξουσίας. Όσο κι αν προσπαθεί με τους χειμαρρώδεις λόγους του να το καλύψει, το χούι βγαίνει τελευταίο, όπως λέει κι ο λαός.
6. Η αγάπη των ξένων ποιητών για την Ελλάδα με συνεπαίρνει, όπως αυτή του Χέλντερλιν:
«Τώρα μένω στο νησί του Αίαντα, στην ακριβή μου Σαλαμίνα. Αγαπώ παντού αυτή την Ελλάδα. Φοράει το χρώμα της καρδιάς μου (...) Εδώ περνάω τις πιο ωραίες μου ώρες, εδώ κάθομαι ολόκληρες βραδιές και κοιτάζω την Αττική ώσπου η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά. Τότε παίρνω τα σύνεργά μου και κατεβαίνω στο γιαλό να ψαρέψω. Ή διαβάζω πάνω στο ύψωμά μου για το μεγαλείο της αρχαίας ναυμαχίας που δίπλα στη Σαλαμίνα ξεθύμανε σε άγρια σοφά καθοδηγημένο σάλαγο, και χαίρομαι το πνεύμα, που είχε τη δύναμη να κυβερνά το λυσσασμένο χάος φίλων και εχθρών για να το δαμάσει, όπως ο ιππέας το αψύ άλογο, και ντρέπομαι με όλη μου την καρδιά για τη δική μου πολεμική ιστορία (...) Για να το ξαναπούμε λοιπόν: Ο Αθηναίος δεν μπορεί να υποφέρει την αυθαιρεσία επειδή η θεϊκή του φύση δεν θέλει να ταραχτεί, δεν μπορεί να υποφέρει το νόμο επειδή δεν τον έχει παντού ανάγκη. Ο Δράκων δεν του κάνει. Θέλει να του φέρονται με τρυφερότητα και έχει δίκιο» (Φρίντριχ Χέλντερλιν, «Υπερίων ή ο ερημίτης στην Ελλάδα», μετ. Λαυρέντιος Γκέμερεϋ, εκδ. «Ηριδανός»).
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 19-20/1/2018

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.