Απόφαση της Ευρείας Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
Η πορεία ανασύνταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και της ανάπτυξης της κομματικής οικοδόμησης στην εργατική τάξη
Στις 19 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η διευρυμένη Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, υλοποιώντας σχετική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου, και εξέτασε την πορεία υλοποίησης σημαντικών, στρατηγικής σημασίας, καθηκόντων: Την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και την κομματική οικοδόμηση.
Ως περιεχόμενο της ανασύνταξης έχει τεθεί η προετοιμασία και η ανάπτυξη εργατικού κινήματος ικανού να αντιπαρατεθεί με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικά και σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολουμένων και αγροτών στην ενιαία και επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας. Καθήκον που απαιτεί πιο σύνθετη και ανώτερη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά από το Κόμμα τόσο εσωτερικά, στο Κόμμα, όσο και μέσα στις γραμμές του κινήματος, με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, διεκδικήσεις ενταγμένες σε ένα σχέδιο συγκέντρωσης δυνάμεων, πάλης με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Πρώτα απ' όλα, απαιτεί σχέδιο που θα στηρίζεται σε γερές Κομματικές Οργανώσεις στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, σε κλάδους στρατηγικής σημασίας. Σχέδιο που θα παλεύεται ενιαία πανελλαδικά, αλλά με σταθερότητα, ανυποχώρητα και σε κάθε κλάδο με τις απαιτούμενες προσαρμογές, με εξειδίκευση. Το σύνθημα, που γεννήθηκε μέσα στον αγώνα, «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», εκφράζει την κατεύθυνση και το περιεχόμενο της ταξικής πάλης στις σύγχρονες συνθήκες.
Η ΚΕ εξέτασε τη δουλειά της καθώς και των Κομματικών Οργανώσεων στη βάση της Απόφασης της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για τη δουλειά στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα και την οικοδόμηση στην εργατική τάξη που είχε πραγματοποιηθεί το Μάρτη του 2010.
Η πορεία υλοποίησης των καθηκόντων της ανασύνταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και της κομματικής οικοδόμησης συνέπεσε με την εκδήλωση της πιο μακρόχρονης και βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με τις αντίστοιχες συνέπειες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Είναι περίοδος πυκνών οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, αγώνων, συχνά σε πολλά ταυτόχρονα μέτωπα, με αυξημένες απαιτήσεις καθοδήγησης, νέες δυσκολίες, αλλά και με παρακαταθήκες για τους επερχόμενους ταξικούς αγώνες.
Η ΚΕ εξέτασε τις συνθήκες μέσα στις οποίες πάλεψε το Κόμμα για την προώθηση της ανασύνταξης. Εκτίμησε προβλήματα που δημιουργήθηκαν και βασικά συμπεράσματα από την πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και την κομματική οικοδόμηση.
1. Συνθήκες μέσα στις οποίες πάλεψε το Κόμμα για την ανασύνταξη και ορισμένα συμπεράσματα
Ο στόχος της ανασύνταξης είχε τεθεί σε συνθήκες που ήδη επιταχύνονταν οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις στην αγορά εργασίας της ΕΕ, αλλά δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση στην Ελλάδα και οι συνέπειές της.
Αν και υπήρξε σχετική πρόβλεψη για την εκδήλωση της κρίσης και τις συνέπειες της στρατηγικής του κεφαλαίου σε βάρος των μισθωτών, των συνταξιούχων και των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας, δεν ήμασταν επαρκώς έτοιμοι για γρήγορες προσαρμογές στις νέες συνθήκες, που δημιουργούσε η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση. Δεν ήμασταν έτοιμοι ή δεν είχαμε μελετήσει ορισμένους νέους περιορισμούς ή δυσκολίες για την αφομοίωση και υλοποίηση του σχεδιασμού για την ανασύνταξη. Δεν είχαμε μελετήσει, κυρίως, τα νέα δεδομένα που δημιουργούσε η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και οι σημαντικές απώλειες της ΝΔ, που διοχετεύτηκαν στην ανασυγκρότηση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού (ΣΥΡΙΖΑ), στην άνοδο του ναζισμού (Χρυσή Αυγή), κ.ά, τα δεδομένα που έφεραν καινούρια προβλήματα στο εργατικό - συνδικαλιστικό, αλλά και συνολικά στο λαϊκό κίνημα.
Αυτήν την πείρα οφείλουμε να την πάρουμε υπόψη μας στην περίοδο που διανύουμε, με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τις αστικές στοχεύσεις για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος που είναι σε εξέλιξη.
Θέτουμε ορισμένα ζητήματα ως καθήκοντα και κατευθύνσεις, ώστε να ανταποκριθεί το Κόμμα στις αυξανόμενες απαιτήσεις της ταξικής πάλης στα επόμενα χρόνια:
Ένα πρώτο ζήτημα:
Η στρατηγική του κεφαλαίου
Η στρατηγική του κεφαλαίου
Έχει σημασία, να παρακολουθούμε τη στρατηγική του κεφαλαίου και το επίπεδο ετοιμότητας και ικανότητας του Κόμματος και του κινήματος για προσαρμογές στις νέες συνθήκες.
Τα μέτρα που οδήγησαν σε μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές, κ.α., είχαν προσχεδιαστεί πολύ πριν από την κρίση, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πιο ειδικά από το 1993, με τη «Λευκή Βίβλο», δηλαδή αφορούσαν στο σύνολο των χωρών της ΕΕ και ήταν ανεξάρτητα από τη φάση στον κύκλο της καπιταλιστικής αναπαραγωγής.
Πρόκειται για τις λεγόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις.
Ο στρατηγικός αυτός σχεδιασμός προωθείται στοχευμένα, μεθοδικά και σε βάθος χρόνου από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις σε κάθε χώρα. Τα μέτρα αυτά βρήκαν την ταχύτερη και πλήρη ανάπτυξή τους, ειδικά στην Ελλάδα, από το 2010 και μετά.
Οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, που, ειδικά στην Ελλάδα, προχώρησαν με ταχύτητα και επιβλήθηκαν με «τη φωτιά και το σίδερο» στη διάρκεια της κρίσης, είχαν ως στόχο όχι μόνο την προστασία του μονοπωλιακού κεφαλαίου από την κρίση, με τη μεταφορά των συνεπειών στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά και την μακροπρόθεσμη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας στις σχετικά νέες συνθήκες του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, όπως έχουμε εκτιμήσει, εκπονούνται συστηματικά και με ενιαίο ευρωενωσιακό σχέδιο και πηγάζουν από εσωτερικές ανάγκες της κίνησης του κεφαλαίου και του συστήματος και σε συνθήκες όπου η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, η ενιαία αγορά και το ενιαίο νόμισμα στην Ευρωζώνη κάνουν πιο επιτακτική όχι μόνο ενιαία στρατηγική, αλλά και ενιαία δημοσιονομική πολιτική που σκοντάφτει στις διαφορετικές οικονομίες των κρατών - μελών της Ευρωζώνης.
Ωστόσο στο πλαίσιο της ενιαίας στρατηγικής προωθούνται:
- Ενιαία πολιτική για δραστική μείωση των μισθών και μεροκάματων με σειρά μέτρων που αποσκοπούν στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την προώθηση μορφών εναλλακτικής και μερικής απασχόλησης με διάφορες μορφές: Εργασία ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, ατομικές συμβάσεις, μίνι τζομπς, συμβάσεις με την ώρα, συμβόλαια μηδενικού ωραρίου, κ.ά.
- Κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, της μονιμότητας στη δουλειά στο Δημόσιο και ορισμένης πιο σταθερής στον ιδιωτικό τομέα, γενικευμένες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όπως: Διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ενεργός κι ανενεργός χρόνος εργασίας (Οδηγία Σέρκας) κατάργηση υπερωριών, απελευθέρωση των απολύσεων, απελευθέρωση των υπηρεσιών στην ενιαία αγορά με την Οδηγία Μπολκεστάιν το 2006, την Οδηγία για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, την «Πράσινη Βίβλο» για τον εκσυγχρονισμό του Εργατικού Δικαίου στον 21ο αιώνα κ.ά. Πολιτικές που είναι ενταγμένες στη στρατηγική της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας σε βάθος χρόνου και στην προσαρμογή των εργατικών μισθών και μεροκαμάτων στα πολύ χαμηλά επίπεδα που διαμορφώνονται στη διεθνή καπιταλιστική αγορά (Κίνα, Ινδία, κ.λπ.).
- Ενιαία πολιτική για τη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και, πριν από όλα, για τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης (συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια), επέκταση της ιδιωτικοποίησης, των επαγγελματικών Ταμείων.
- Πολιτικές για τη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων και την αξιοποίηση των μεταναστών ως φτηνής εργατικής δύναμης και μοχλού πίεσης για συνολική μείωση μισθών και μεροκαμάτων.
- Νέους νομικούς κατασταλτικούς περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας, αποφάσεις δικαστηρίων και νομολογίες περί καταχρηστικών απεργιών κ.λπ.
- Η επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης εκδηλώνεται επίσης και με τις αυξήσεις σε ζωτικής σημασίας είδη λαϊκής κατανάλωσης (π.χ. ηλεκτρικό ρεύμα, συγκοινωνίες κ.λπ.), παρά τη γενική μείωση του πληθωρισμού.
Όλα αυτά θεσμοθετούνται και προωθούνται ενιαία, κάνουν το κεφάλαιο ακόμα πιο επιθετικό, με ιδιαίτερα οξυμένο τρόπο απέναντι στη μισθωτή γυναικεία δουλειά, καθώς και εκείνη των νέων. Η «Στρατηγική Ευρώπη 2020», που υιοθετήθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Ιούνη του 2010, συνιστά εμβάθυνση όλου του αντεργατικού πλαισίου που είχε διαμορφωθεί.
Τα μέτρα αυτά, που αποσκοπούν στο να κάνουν πιο ανταγωνιστικά τα μονοπώλια της Ευρώπης και ανάμεσα σε αυτά και της Ελλάδας, δε σημαίνει ότι μπορούν να εξαλείψουν τις αντιθέσεις του συστήματος, την ανισόμετρη ανάπτυξη, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά στην ΕΕ σήμερα, στην οποία ετοιμάζεται νέα «Λευκή Βίβλος», που θα ανακοινωθεί την άνοιξη του 2017, με στόχο να γίνει η ΟΝΕ ανθεκτικότερη στους «μελλοντικούς κλυδωνισμούς».
Ένα δεύτερο ζήτημα:
Η κατάσταση της εργατικής τάξης
Η κατάσταση της εργατικής τάξης
Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και τα αντεργατικά μέτρα, που πάρθηκαν με τα γνωστά μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, προκάλεσαν μεγάλες, βαθιές και μόνιμες ανατροπές στις συνθήκες ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης, μεγάλου τμήματος των αυτοαπασχολουμένων και μικροϊδιοκτητών.
Ως συνέπεια αυτών των εξελίξεων και των μέτρων, έχουμε σημαντικές αλλαγές και στις γραμμές της εργατικής τάξης, στην κατάστασή της (μαζική ανεργία, γενικευμένη ανασφάλεια, μεγάλωμα απόλυτης και σχετικής φτώχειας), στη σύνθεση των γραμμών της.
Διευρύνθηκαν οι γραμμές της εργατικής τάξης με νέα τμήματα από κατεστραμμένα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Περισσότερα τμήματα μεσαίων στρωμάτων προσεγγίζουν την εργατική τάξη, αυξάνονται οι μισοπρολετάριοι. Διογκώθηκαν η ανεργία και η μάζα φτηνού εργατικού δυναμικού.
Η μαζική συνταξιοδότηση ταξικά έμπειρων τμημάτων της εργατικής τάξης και η διεύρυνση των γραμμών της με νέα τμήματα, άπειρα, αλλά και με μικροαστικές αντιλήψεις, κάνουν πιο δύσκολη και πιο σύνθετη τη δουλειά του Κόμματος για την άνοδο του ταξικού κινήματος.
Οι αναδιαρθρώσεις και η κρίση συρρικνώνουν το στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας και της κρατικής υπαλληλίας. Αυτό δεν σημαίνει και παραίτηση της αστικής τάξης για διατήρηση ή ανανέωση των μηχανισμών για τη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος. Παραμένει η σημαντική διαφοροποίηση, διαστρωμάτωση στο εσωτερικό της εργατικής τάξης και ευρύτερα της μισθωτής εργασίας, που δίνει την υλική βάση της εργατικής αριστοκρατίας. Το ζήτημα αυτό απαιτεί ξεχωριστή μελέτη. Χρειάζεται να διερευνήσουμε καλύτερα ορισμένα στοιχεία και χαρακτηριστικά της σήμερα.
Ολα τα παραπάνω θέτουν νέα προβλήματα και καθήκοντα, όπως τη βαθύτερη μελέτη των αλλαγών στις γραμμές της εργατικής τάξης και της σύνθεσής της. Σε κάθε περίπτωση, η πάλη για την ενότητα της εργατικής τάξης κατά χώρο εργασίας, κλάδο και γενικά αποκτά προτεραιότητα.
Ένα τρίτο ζήτημα:
Αλλαγές στο εποικοδόμημα, η ιδεολογική - πολιτική διαπάλη
Αλλαγές στο εποικοδόμημα, η ιδεολογική - πολιτική διαπάλη
Η οικονομική κρίση έδειξε πολύ πιο καθαρά το βάθος των αντιθέσεων και τις δυσκολίες του καπιταλισμού. Οτι η καπιταλιστική ανάπτυξη φέρνει τις κρίσεις, δηλαδή την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και πρώτα από όλα μαζικά την ανεργία, φέρνει σε όλο και πιο μαζική κλίμακα την εξαθλίωση, τη μαζική φτώχεια, τη συνεχή υποβάθμιση των λαϊκών αναγκών, την πορνεία, τα ναρκωτικά, αλλά και νέα ένταση της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας, οξύνει την ανισόμετρη ανάπτυξη, φέρνει τον πόλεμο.
Τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, για να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις συντονίζονται, επεξεργάζονται και βαθαίνουν την ενιαία γραμμή τους απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της σε όλα τα επίπεδα. Ενιαία γραμμή που συνδυάζει τον οικονομικό πόλεμο με τη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση και ταυτόχρονα τον αποπροσανατολισμό και την καταστολή των ταξικών αγώνων και εξεγέρσεων, ενώ σε εθνικό επίπεδο επιλέγουν το δικό τους δρόμο σε ό,τι αφορά τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και διαχείρισης.
Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με τον οικονομικό πόλεμο για την αύξηση της εκμετάλλευσης αναπτύσσεται και δυναμώνει ταυτόχρονα και ο πολιτικός και ιδεολογικός πόλεμος για τη διάσπαση, τη χειραγώγηση, τον αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό των εργατικών και λαϊκών μαζών.
Ζήσαμε αυτόν τον πόλεμο ιδιαίτερα και πολύ έντονα: Τη συσκότιση του χαρακτήρα και των αιτιών της κρίσης (καζινοκαπιταλισμός, ακραία νεοφιλελεύθερη αγορά και πολιτική, κ.λπ.), την άποψη ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και την ύφεση, τις θεωρίες ότι η κρίση είναι συνέπεια της διαφθοράς και της διαπλοκής, της κλεπτοκρατίας, ότι η Ελλάδα είναι αποικία, τα κύματα επίθεσης για εθνική συνεννόηση και σύμπνοια κ.ά. Γνωρίσαμε και αντιμετωπίσαμε τις οργανωμένες προβοκάτσιες, το «κίνημα των πλατειών», την αύξηση της τρομοκρατίας, κρατικής και εργοδοτικής, τις εναλλαγές κυβερνήσεων και διαχειριστών, την άμεση παρέμβαση του συστήματος στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων.
Σε αυτόν τον αγώνα αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των ρεφορμιστών, του οπορτουνισμού, ως χρήσιμων στυλοβατών του συστήματος σε κρίσιμες στιγμές. Οι δυνάμεις αυτές ευθύνονται για την αποδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος, την παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης.
Έχουν τεράστιες ιστορικές ευθύνες, γιατί με όλη την γκάμα των ιδεολογικών και πολιτικών τους απόψεων και πρακτικών σκορπούσαν τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και συνέβαλαν στον εγκλωβισμό των εργατικών και λαϊκών μαζών σε βολικές για το σύστημα απόψεις, με κύριο όχημα την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας, καθώς και μια σειρά πλαστές αντιθέσεις.
Στο εδαφος της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας του ο ταξικός αντίπαλος, με τη βοήθεια των ρεφορμιστών και οπορτουνιστών, πέτυχε να περάσει πλατιά στην εργατική και λαϊκή συνείδηση ότι η κρίση είναι συνέπεια κακής διαχείρισης από τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ότι είναι μια παρέκκλιση από ένα δήθεν υγιές καπιταλιστικό σύστημα και επομένως με ένα καλύτερο μείγμα πολιτικής μπορεί να διορθωθούν το σύστημα και η ΕΕ.
Ολα αυτά αποτελούν νέα στοιχεία του ιδεολογικού πολιτικού αγώνα, μας έφεραν μπροστά σε σύνθετες καταστάσεις. Επρεπε να αντιμετωπίσουμε πολλά και καινούρια προβλήματα που απαιτούσαν μια ανώτερη ιδεολογικοπολιτική οργανωτική και πρακτική μαζική δράση στις εργατικές και λαϊκές μάζες. Να βρεθεί η δράση αυτή σε αντιστοιχία με την επεξεργασμένη στρατηγική του αντιπάλου, με γρήγορες προσαρμογές και εναλλαγές στις μορφές της, με την πυκνότητα των εξελίξεων και τις διαθέσεις των μαζών, που, σε κάθε φάση, πρέπει να προσπαθούμε να εκτιμάμε έγκαιρα και αντικειμενικά, συνυπολογίζοντας και την παρέμβαση αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων. Να βρεθούμε με ισχυρές οργανωμένες δυνάμεις στα κύρια μέτωπα.
Μέσα σε αυτές τις δυσκολίες είναι σημαντικός ο ρόλος και η προσφορά του Κόμματος αυτήν την περίοδο, κατά την οποία έβαλε νέες βάσεις επαφής με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Το Κόμμα δεν υποχώρησε ιδεολογικά και οργανωτικά, πρωτοστάτησε σε μεγάλους αγώνες, άνοιξε μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά μέτωπα και νέους δρόμους. Η θέση του Κόμματος, για παράδειγμα, για τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις αποδείχθηκε ισχυρό όπλο για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, αποτέλεσε ασπίδα προφύλαξης του εργατικού κινήματος από την υποταγή και το συμβιβασμό στους αστικούς σχεδιασμούς.
Το Κόμμα κράτησε τις δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα και σε ορισμένους χώρους και κλάδους μάλιστα κατέκτησε νέες θέσεις και δυνάμεις. Οπως δείχνουν και τα σχετικά στοιχεία, οι κύριες απώλειες του Κόμματος εντοπίζονται σε κλάδους που δέχτηκαν μεγάλο πλήγμα από την κρίση, εξαιτίας της συρρίκνωσης του εργατικού δυναμικού, λόγω ανεργίας (κατασκευές, κλωστοϋφαντουργία, ένδυση, υπόδηση, καπνός, κ.λπ.) και συνταξιοδοτήσεων.
Έχουμε καθαρό ότι η εκδήλωση της κρίσης οδήγησε μεν σε συρρίκνωση σε ορισμένους κλάδους, κυρίως σε κλάδους της μεταποίησης και της οικοδομής και σε κλείσιμο επιχειρήσεων, αλλά η διαδικασία αυτή δεν μειώνει την τάση συγκεντροποίησης της παραγωγής, του κεφαλαίου, γιγάντωσης των μονοπωλίων με όλες τις μορφές, ενώ παράλληλα και στην πιο βαθιά κρίση υπάρχουν επιχειρήσεις, όμιλοι ακόμα και κλάδοι σε φάση ανάπτυξης. Ωστόσο, η όποια συνολική ανάκαμψη δεν πρόκειται να απορροφήσει την ανεργία, ούτε θα υπάρξει επιστροφή στην προ κρίσης περίοδο σε ό,τι αφορά τις βασικές κατακτήσεις και δικαιώματα της εργατικής τάξης που αποσπάστηκαν στον 20ό αιώνα.
Πρέπει, επομένως, να περιμένουμε από την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου παραπέρα όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας και στη βάση αυτή όξυνση του συνόλου των κοινωνικών αντιθέσεων. Από εδώ απορρέουν η ανάγκη και οι δυνατότητες της πιο σχεδιασμένης δουλειάς των Κομματικών Οργανώσεων στις γραμμές της εργατικής τάξης και του κινήματός της, ώστε να δυναμώνει η ταξική πάλη που ως κύριο περιεχόμενό της έχει την αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης και συμμαχίας. Η δράση, ταυτόχρονα, του Κόμματος να συμβάλλει ώστε να δυναμώνει η πάλη για άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, δηλαδή η ανάγκη και προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Στα χρόνια 2010 - 2015 δόθηκαν σκληρές μάχες, αγώνες σε πολλά επίπεδα και μέτωπα με πλούσιες μορφές πάλης, που αφήνουν, χωρίς αμφιβολία, παρακαταθήκες και διδάγματα για το μέλλον. Ωστόσο, χρειάζεται να απαντήσουμε στο εάν οι αγώνες αυτοί και η ανάπτυξη του κινήματος θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση υπέρ του λαού.
Από το Κόμμα μας υπήρχε μια σχετική θεωρητική πρόβλεψη για τα όρια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, για την επερχόμενη κρίση, για τη στρατηγική του κεφαλαίου, και μια ορισμένη προετοιμασία των κομματικών δυνάμεων για πιο δυναμικούς αγώνες και οξυμένη ταξική πάλη. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε, στρατηγικής σημασίας για το σύστημα, μέτρα που δεν ήταν συνηθισμένα μέτρα λιτότητας. Στρατηγικής σημασίας όχι μόνο για την ελληνική αστική τάξη, αλλά γενικότερα για την ΕΕ. Ωστόσο, είναι προφανές και από τη θεωρητική σκοπιά και την ιστορική εμπειρία ότι έξοδος από την κρίση υπέρ του λαού, δηλαδή αλλαγή τάξης στην εξουσία, είναι δυνατή μόνο εφόσον διαμορφώνονται αντίστοιχες αντικειμενικές αλλαγές, συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Παράλληλα, όμως, πρέπει να εξετάσουμε καλύτερα και τη δική μας δουλειά και να προβληματιστούμε, αν θα μπορούσαμε να είχαμε πιο ουσιαστικά αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση και στο συσχετισμό μέσα στο κίνημα.
Αν μπορούσαν οι αγώνες να βάλουν επιπλέον εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Χρειάζεται, γι' αυτό, να εμβαθύνουμε περισσότερο στις βασικές αιτίες αυτών των δυσκολιών και να δούμε πιο προσεκτικά τις δικές μας αδυναμίες και καθυστερήσεις:
α) Παρά την ένταση των δυνάμεων του Κόμματος, της ΚΝΕ και τη δράση με αυτοθυσία μελών και στελεχών, αισθανόμαστε σε κάθε βήμα του κινήματος την απουσία οργανωμένων κομματικών δυνάμεων στα μεγάλα εργοστάσια και άλλους μεγάλους τόπους δουλειάς. Στις περισσότερες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και στους κλάδους στρατηγικής σημασίας οι Κομματικές Οργανώσεις είναι πολύ αδύναμες και το επίπεδο συνδικαλιστικής οργάνωσης χαμηλό. Αυτό δεν βοηθάει στην αλλαγή του αρνητικού συσχετισμού στα μεγάλα εργοστάσια και τους κλάδους στρατηγικής σημασίας. Αυτή η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με απ' έξω εξορμήσεις και καμπανιακή δουλειά. Πρόκειται για διαχρονικό πρόβλημα, που μεγάλωσε πολύ με την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες, εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες, στις υποκειμενικές δυσκολίες και ελλείψεις. Η αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων έγινε καθυστερημένα. Ξεκίνησε μετά το 2010, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούσε η αναδιάταξη από μόνη της να λύσει το πρόβλημα δίχως πρόσθετα ειδικά μέτρα συνέχισης κι εμβάθυνσής της με συνεχή βελτίωση της διάταξης των στελεχών, γενικά με πιο απαιτητικό σχέδιο κι επίμονο έλεγχο. Συνολικά, είναι χαμηλό ακόμα το επίπεδο της ιδεολογικής και οργανωτικής δουλειάς στις εργατικές και λαϊκές μάζες, με βάση το Πρόγραμμα και τη στρατηγική του Κόμματος, της εξειδικευμένης ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς, με στόχο την κομματική οικοδόμηση στα μεγάλα εργοστάσια και χώρους δουλειάς.
Το ανέβασμα του επιπέδου της ιδεολογικής και οργανωτικής δουλειάς μας προϋποθέτει τον αντικειμενικό υπολογισμό του καθοριστικού ανασχετικού παράγοντα της αντεπανάστασης στην άνοδο του κινήματος και της ταξικής πάλης, της κρίσης και υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της κυριαρχίας ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Σημαίνει την εξήγησή τους με πειστικότητα, υπομονή και επιμονή, γνωρίζοντας ότι είναι μακροχρόνιες οι συνέπειες από τη σταδιοποίηση της επαναστατικής διαδικασίας, τη συμμετοχή των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις.
Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης θα πάρει χρόνο.
Θα πρέπει, όμως, να εκτιμήσουμε και να αναδείξουμε ως θετικό, σημαντικό, με μακροπρόθεσμες θετικές συνέπειες για το Κόμμα και γενικότερα, το γεγονός ότι σε αυτές τις συνθήκες αναμετρηθήκαμε για πρώτη φορά με στρατηγικές θέσεις του παρελθόντος.
β) Κυρίαρχη γραμμή μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα για πολλά χρόνια ήταν και είναι η γραμμή της προσαρμογής και της υποταγής στις στρατηγικές της ΕΕ και της ταξικής συνεργασίας, της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Εχει γίνει μακροχρόνια ζημιά, καθώς οι δυνάμεις του ρεφορμισμού και της εργατικής αριστοκρατίας έχουν κυρίαρχη θέση σε κλάδους στρατηγικής σημασίας, μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και άλλες επιχειρήσεις (Μεταφορές, Τράπεζες, Λιμάνια, Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, κρατικές υπηρεσίες, ΑΕΙ, γενικότερα στην εκπαίδευση κ.λπ.). Η όποια κριτική στάση από αυτές τις δυνάμεις απέναντι στην ΕΕ ή και η αμφισβήτησή της θολώνει συχνά με τις θεωρίες τους περί «νεοφιλελεύθερων πολιτικών», ή της δυνατότητας διόρθωσής της από τα μέσα.
Η γραμμή της αντικαπιταλιστικής πάλης, της ρήξης και της ανατροπής στους βασικούς κλάδους στρατηγικής σημασίας έχει ακόμα χαμηλό δείκτη επιρροής. Σε αυτήν την κατάσταση επιδρούσε και επιδρά η αρνητική, κρισιακή, κατάσταση και του ευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και παγκόσμια. Από εδώ απορρέει και το συμπέρασμα ότι, όταν μιλάμε για αλλαγή συσχετισμού και ανασύνταξη του κινήματος δεν εννοούμε μόνο ορισμένους ποσοτικούς δείκτες, αλλά αλλαγές και ανατροπές στο περιεχόμενο, στην κατεύθυνση πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η πρωτοβουλία του Κόμματος για την ίδρυση του ΠΑΜΕ συνέβαλε ουσιαστικά στη γραμμή διαχωρισμού και ρήξης με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Διαφορετικά, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα και πιο δύσκολα.
γ) Παράγοντας που δυσκόλεψε και ακόμα δυσκολεύει τον απεγκλωβισμό δυνάμεων από ρεφορμιστικές αντιλήψεις είναι η απολυτοποίηση ορισμένων κατακτήσεων, που είχαν αποσπάσει τα Συνδικάτα και ειδικά σε συνθήκες, όπου ο καπιταλισμός είχε δυνατότητες ορισμένων παραχωρήσεων, γεγονός που προκαλούσε εφησυχασμό και ενίσχυε αυταπάτες. Επίσης, εφησυχασμό δημιουργούσε το γεγονός ότι κυρίαρχη, για πολλά χρόνια, στις γραμμές ευρύτερα του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν η επαναλαμβανόμενη κάθε χρόνο τακτική των καθιερωμένων χρονιάτικων διαπραγματεύσεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις, χωρίς σε πολλές περιπτώσεις τη συμμετοχή των εργαζομένων και πρόσθετα μέτρα για τη σταθερή οργάνωση των Σωματείων στους τόπους δουλειάς, τη διεύρυνση των μετώπων πάλης με βάση το σύνολο των βασικών αναγκών της εργατικής οικογένειας κ.ά. Η πάλη αυτή, κατά κανόνα με το συγκεκριμένο εργοδότη κατά επιχείρηση ή κλάδο, ήταν περιορισμένη και σε αρκετούς χώρους, κυρίως ΔΕΚΟ, με έντονα συντεχνιακά χαρακτηριστικά. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και με την αυξημένη επίθεση του κεφαλαίου πολλά Σωματεία βρέθηκαν σε δυσκολία μεγάλη, χάνοντας το περιεχόμενο της δράσης τους. Οι εκτιμήσεις αυτές δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση υποτίμηση της σημασίας που έχει η πάλη για το μισθό και το μεροκάματο, για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που είναι και θα είναι αναγκαίο πεδίο σκληρής ταξικής πάλης και στις σημερινές συνθήκες.
Καθοριστικά αρνητική επίδραση είχε και η παρέμβαση της σοσιαλδημοκρατίας και του σύγχρονου οπορτουνισμού, τη δεκαετία πριν από την κρίση, στον προσανατολισμό του οργανωμένου συνδικαλισμού, στον «κοινωνικό εταιρισμό», στον «κοινωνικό διάλογο». Η λογική του τέλους των κοινωνικών συγκρούσεων, η λογική της κοινωνικής συνεργασίας προωθήθηκε με ποταμούς κονδυλίων, από ινστιτούτα, με τη δημιουργία Ακαδημίας στη ΓΣΕΕ, με «θεσμικά» όργανα διαβούλευσης μέσα στους μεγάλους χώρους δουλειάς. Στους εργασιακούς χώρους στρατηγικής σημασίας επικράτησε η λογική, που διδασκόταν στις Ακαδημίες του εργοπατερισμού, ότι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας δεν είναι αποτέλεσμα αγώνων, αλλά «γνώσης και ικανότητας διαπραγμάτευσης», ότι το κριτήριο είναι η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία της «δικής μας επιχείρησης». Με αυτά τα κριτήρια διαμορφώνονταν οι διεκδικήσεις.
Αυτό έκανε πολύ μεγάλη ζημιά στις εργατικές συνειδήσεις, ιδιαίτερα στο οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης.
Μια σειρά από απλουστευτικές αντιλήψεις, που είναι ακόμα ισχυρές, σε τμήμα της εργατικής τάξης με συμμετοχή στους αγώνες ότι η όξυνση των προβλημάτων ή η επιθετικότητα του κεφαλαίου φέρνουν ντεφάκτο αποτελέσματα σε επίπεδο συνείδησης και αγωνιστικής στάσης και ότι μπορούν να ανατρέψουν αστικές στρατηγικές και κυβερνήσεις, έχουν τη ρίζα τους και σε εδραιωμένες αντιλήψεις της προηγούμενης περιόδου. Η ρεφορμιστική αντίληψη ότι μπορεί συνεχώς η εργατική τάξη να βελτιώνει τη θέση της και μάλιστα χωρίς συγκρούσεις, αλλά με αλλαγές στον κοινοβουλευτικό συσχετισμό, αποδείχθηκε πολύ ισχυρή. Στις σημερινές ειδικά συνθήκες, όπου η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας οξύνεται, η πάλη για αυξήσεις, για Συλλογικές Συμβάσεις δεν μπορεί να αποσυνδέεται από τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής και λαϊκής οικογένειας (μόνιμη και σταθερή δουλειά, ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, καθολική Ασφάλιση και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ελεύθερο χρόνο, κατοικία, κ.ά.), από την αμφισβήτηση της εξουσίας και κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Πρέπει, επομένως, να εδραιωθεί ως συμπέρασμα ότι: Από μόνη της η πάλη για τα οξυμένα, εργασιακά και κλαδικά αιτήματα σήμερα δεν αρκεί και, πολύ περισσότερο, δεν οδηγεί στην άνοδο της ταξικής πάλης και σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
δ) Στη γενική κατάσταση του εργατικού κινήματος πρέπει να προσθέσουμε και την κατάσταση στο κίνημα των αυτοαπασχολουμένων και μικρών και μεσαίων ιδιοκτητών, όπου εδώ είναι ακόμα πιο αρνητικός ο συσχετισμός και κυρίως η αντίληψη του συμβιβασμού είναι ακόμα πιο ισχυρή. Ο μεγάλος όγκος αυτού του στρώματος ασκεί αντικειμενικά μεγάλη επίδραση και πίεση στις γραμμές της εργατικής τάξης. Τα μικροαστικά αυτά στρώματα, παρά την επέκταση των μονοπωλίων, παραμένουν σχετικά πολυάριθμα, απασχολούν μεγάλο αριθμό εργατικού δυναμικού και πολύ δύσκολα παραιτούνται από την ιδιοκτησία και την προσδοκία να αυξήσουν τη συμμετοχή τους στην πίτα των κερδών.
ε) Στις παραπάνω γενικές αιτίες πρέπει να αναζητήσουμε και δικές μας πιο ειδικές ευθύνες. Σχετίζονται με μια σειρά από αδυναμίες και προβλήματα στην καθοδήγηση των κομματικών δυνάμεων που είναι εκλεγμένες στα Σωματεία, και στην περίπτωση που οι δυνάμεις μας είναι πλειοψηφία και ειδικότερα όπου είναι μειοψηφία. Κατά κανόνα, δίνουμε πολλές δυνάμεις και χρόνο στην οργάνωση των αρχαιρεσιών, και σωστά, αλλά μετά τις αρχαιρεσίες παρουσιάζονται σοβαρά κενά στη συστηματική, καθημερινή δουλειά.
Επίσης, με μια πιο επίμονη και σταθερή δουλειά προσανατολισμού, θα μπορούσαμε να είχαμε καλύτερα αποτελέσματα σε μια σειρά Σωματεία και χώρους δουλειάς όπου δεν έχουμε δυνάμεις. Τα προβλήματα αυτά, στα οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια, είχαν την επίδρασή τους και στη γενική πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος και σίγουρα στη διατήρηση αρνητικών συσχετισμών σε μια σειρά πρωτοβάθμια και κλαδικά Σωματεία.
Συμπέρασμα: Το Κόμμα μας, ανεξάρτητα από αδυναμίες, με τις αποφάσεις του, είχε μια ορισμένη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία. Είχε επεξεργαστεί ως κεντρικό ζήτημα το σχέδιο για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και τη συγκέντρωση κομματικών δυνάμεων στην εργατική τάξη μέσω της αναδιάταξης. Το Κόμμα ήταν καλύτερα προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Με αυτό το σχέδιο πάλεψε και μέσα στις συνθήκες της κρίσης. Στη δράση έγινε προσπάθεια να αφομοιωθούν οι βασικές κατευθύνσεις, της ανασύνταξης, εγχείρημα που είχε τις δυσκολίες του.
Στην πράξη, η Απόφαση για την ανασύνταξη αποδείχτηκε απόφαση στρατηγικής σημασίας, ένα ισχυρό όπλο, παρότι ο σχεδιασμός δεν ήταν ολοκληρωμένος. Το κύριο περιεχόμενό του, οι κύριες κατευθύνσεις και οι βασικοί δείκτες διατηρούν πλήρως την αξία τους, παραμένουν επίκαιροι. Χρειάζεται, βέβαια, να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα από την πάλη για την προώθηση της ανασύνταξης, να εμπλουτιστεί το σχέδιο με την πείρα που προκύπτει από τις αδυναμίες, τα λάθη, τις καθυστερήσεις ή τις αποκλίσεις από τις κύριες κατευθύνσεις.
Μέσα από τη δράση έχει δημιουργηθεί μια βασική υποδομή και καλύτερες προϋποθέσεις, για να προχωρήσει πιο στοχοπροσηλωμένα και πιο σταθερά η ανασύνταξη.
Βγαίνει ως κυρίαρχο συμπέρασμα και πρωταρχική ανάγκη η οικοδόμηση γερών και μαζικών Οργανώσεων στα εργοστάσια, στις μεγάλες επιχειρήσεις, στους μονοπωλιακούς ομίλους, στις βιομηχανικές και εμπορικές ζώνες. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση δεν μπορεί να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Αλλά και αυτό το καθήκον δεν μπορεί φυσικά να προχωρήσει έξω από την επίμονη και εξειδικευμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και μαζική πάλη για την οργάνωση της εργατικής τάξης και των νεότερων γενεών, των ανέργων, για πιο σύνθετους και ανεβασμένους ταξικούς αγώνες. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να επεξεργαστούμε την πείρα και να κατακτηθεί ενιαία αντίληψη σε ό,τι αφορά την ανασύνταξη και το περιεχόμενό της, για να περάσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε φάση αντεπίθεσης. Εχουν συγκεντρωθεί δυνάμεις και πλούσια πείρα που μας επιτρέπουν να θέσουμε πιο υψηλούς στόχους και να ανεβάσουμε το επίπεδο και την ποιότητα καθοδήγησης μπροστά στα 100 χρόνια του Κόμματος.
Εχει δημιουργηθεί ένας πιο σταθερός προσανατολισμός και μια καλύτερη υποδομή στην κατά κλάδο οργάνωση της δουλειάς, κομματικά και συνδικαλιστικά. Καλύτερη διάταξη, συγκέντρωση και προσανατολισμός κομματικών δυνάμεων κατά κλάδο. Καλύτερη γνώση της κατάστασης στον κλάδο (επιχειρήσεις, συνδικαλιστική κατάσταση, πείρα δράσης), επεξεργασία θέσεων, συγκρότηση και λειτουργία των Κομματικών Ομάδων στους κυριότερους κλάδους, αύξηση των θέσεων, ανάδειξη νέων στελεχών. Εχουμε τη βάση για μια πιο επιτελική οργάνωση και καθοδήγηση της δουλειάς κατά κλάδο. Χρειάζεται, όμως, να γίνει ενιαία πεποίθηση ότι κρίκος καθοριστικός για την ανασύνταξη και το ανέβασμα της ετοιμότητας, για όξυνση της ταξικής πάλης μαζί και ταυτόχρονα με την κομματική οικοδόμηση, είναι η ισχυροποίηση του ταξικού ρεύματος με τη συσπείρωση νέων δυνάμεων, Σωματείων, Επιτροπών, συνδικαλιστών στο ΠΑΜΕ σε επίπεδο κλάδου και με γερά πόδια στους μεγάλους τόπους δουλειάς. Είναι πολύ σκληρό και απαιτητικό αυτό το μέτωπο.
Εχουν δημιουργηθεί καλύτερες προϋποθέσεις για την κομματική οικοδόμηση. Εχουμε πολύ καλύτερο εξοπλισμό, ιδεολογικό, πολιτικό, με βάση το νέο Πρόγραμμα. Με βάση αυτόν τον εξοπλισμό και εφόδιο τη συσσωρευμένη πείρα αυτής της περιόδου, τις διάφορες επεξεργασίες που εμπλουτίζουν την πολιτική του Κόμματος, μπορούμε να οικοδομήσουμε στέρεες βάσεις εξόρμησης και αντεπίθεσης. Χρειάζεται, βέβαια, πιο επεξεργασμένο σχέδιο οικοδόμησης, καλύτερη διάταξη και συγκέντρωση δυνάμεων, εξοπλισμός και έλεγχος για την αφομοίωση βασικών κατευθύνσεων. Να μας απασχολήσει και να μας προβληματίσει περισσότερο το εξής ζήτημα:
Ενώ σε αυτά τα χρόνια είχαμε σημαντικούς αγώνες, παρά τα βήματα που έγιναν είναι μικρή η αύξηση της οργανωμένης κομματικής δύναμης. Δεν πρέπει να αποδώσουμε αυτές τις καθυστερήσεις στις αντικειμενικές δυσκολίες, που είναι, βέβαια, υπαρκτές. Σε ό,τι αφορά την κομματική οικοδόμηση, και ειδικά στις σημερινές συνθήκες, χρειάζεται να γίνει στέρεη και βαθιά πεποίθηση ότι στον επαναστατικό αγώνα, στο Κόμμα, δεν μπαίνουν εργατοϋπάλληλοι αν δεν έχουν πειστεί για τους μεγάλους σκοπούς του Κόμματος, πράγμα που απαιτεί πολύ πιο ειδική οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική δουλειά, παράλληλα και ταυτόχρονα με την τρέχουσα πολιτική και μαζική συνδικαλιστική πάλη.
Παρά τις συνέπειες της κρίσης (κλείσιμο επιχειρήσεων, συρρίκνωση κλάδων, απολύσεις, συρρίκνωση ή διάλυση Σωματείων), το ΠΑΜΕ (μέσα σε αυτό δουλεύουν πρωτοπόρα οι κομμουνιστές) ως πόλος συσπείρωσης Σωματείων, ως εκφραστής του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα έχει αυξήσει τις δυνάμεις του, το κύρος και την επιρροή του όπως φαίνεται και από τα σχετικά στοιχεία.
Εχει συγκεντρωθεί μια πιο πλούσια πείρα από την οργάνωση και καθοδήγηση αγώνων και την πάλη με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, το κράτος, την εργοδοσία. Στην οργάνωση και εξέλιξη των αγώνων για το μέλλον είναι πολύ χρήσιμη η πείρα που έχει αποκτηθεί, στο πώς παρεμβαίνει ο αντίπαλος. Αρκετές φορές, όταν δημιουργούνται προϋποθέσεις μαζικών, καλύτερα προσανατολισμένων αγώνων, παρεμβάλλονται δυνάμεις συγκράτησης, ανάσχεσης, χειραγώγησης, αποπροσανατολισμού και υπονόμευσης. Το παρελθόν διδάσκει. Το αστικό σύστημα διαθέτει ισχυρούς μηχανισμούς και επιτελεία που δεν πρέπει να παραγνωρίζονται ή να υποτιμώνται. Ασχετα αν δεν ταυτίζονται αυτές οι παρεμβάσεις, τα τελευταία χρόνια έχουμε τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα: «Το κίνημα των πλατειών», οι προβοκάτσιες, οι δολοφονίες στη «Μαρφίν», οι οργανωμένες επιθέσεις σε βάρος του Κόμματος, η δράση της φασιστικής Χρυσής Αυγής ως τρομοκρατικής δύναμης κρούσης του κεφαλαίου, κ.ά.
Γενικά σωστά αντιμετωπίστηκαν και αντιπαλέφτηκαν συνολικά και κατά περίπτωση αυτές οι επιθέσεις. Αναδεικνύονται, όμως, ορισμένα προβλήματα, όπως:
Πιο αποφασιστικά χρειάζεται να αντιταχθούμε σε απεργίες χωρίς απεργούς. Μεγάλη προσοχή απαιτείται στην επεξεργασία των συνθημάτων. Για παράδειγμα, τα σύνθηματα «απειθαρχία» και «δεν πληρώνω» ως απάντηση στη φοροκαταιγίδα, χωρίς να τίθενται ολοκληρωμένα τα ζητήματα για το πού πρέπει να κατευθύνεται αυτή η πάλη, δεν βοηθούσαν πάντα τον ταξικό προσανατολισμό, αξιοποιήθηκαν από μικροαστικά στοιχεία, από την οπορτουνιστική παρέμβαση, που αποπροσανατόλιζε λαϊκές δυνάμεις από μια ριζοσπαστική γραμμή πάλης. Χρειάζεται πιο σχεδιασμένη δουλειά, για να οργανώνονται μέσα στα Σωματεία η αποκάλυψη και η απομόνωση διαφόρων μηχανισμών, ώστε με μαζικούς και συλλογικούς όρους να αντιπαλεύονται, να διαπαιδαγωγείται, να συσπειρώνεται και να μαχητικοποιείται η πλειοψηφία της εργατικής τάξης.
Εχει γίνει πρόοδος, έχει διαμορφωθεί μια στοιχειώδης υποδομή και πείρα για την ανάπτυξη της Κοινωνικής Συμμαχίας. Το κοινό πλαίσιο πάλης ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ, που διαμορφώθηκε το 2010, ως απάντηση σε μια ώριμη ανάγκη, αποτέλεσε αφετηρία στον καλύτερο συντονισμό δράσης, αλλά βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες, ειδικά σε επίπεδο κλάδων. Τα όποια θετικά βήματα δεν πρέπει να κρύψουν ότι είναι ακόμα σε εμβρυακό στάδιο με σοβαρές αδυναμίες στη δράση εκ μέρους των κομμουνιστών και κομμουνιστριών που δουλεύουν στους αντίστοιχους φορείς, γεγονός που δείχνει ίσως λειψή ακόμα κατανόηση της στρατηγικής σημασίας της Κοινωνικής Συμμαχίας.
α. Υπάρχουν ακόμα δυσκολίες στην ενιαία και στέρεη αντίληψη σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο και τους σκοπούς της ανασύνταξης
Στο ερώτημα τι σημαίνει σχέδιο ανασύνταξης σε κάθε κλάδο και πώς αυτό θα προχωρήσει δεν παίρνουμε ακόμα παντού ενιαία απάντηση ως προς την ουσία. Δεν μπορούμε, επομένως, να ισχυριστούμε ότι έχουμε σε όλους τους κλάδους ένα συγκροτημένο σχέδιο ανασύνταξης του κινήματος, που να ταιριάζει βεβαίως στη στρατηγική του σημασία και να υπολογίζει την ιδιαιτερότητα του κάθε κλάδου. Υπάρχει μια αποσπασματικότητα και όχι ενιαία αντίληψη.
Αλλοτε κατανοείται ότι η ανασύνταξη εξαρτάται κύρια από την καλύτερη οργάνωση των αρχαιρεσιών για την κατάκτηση της πλειοψηφίας στις διοικήσεις ή περισσότερων θέσεων, άλλοτε από την καλύτερη οργάνωση της πάλης για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τα οξυμένα προβλήματα, από την ένταση και την πυκνότητα των αγώνων και ειδικά των απεργιακών. Ταυτίζεται, σε πολλές περιπτώσεις, το κίνημα και η ανάπτυξή του με τους αγώνες για την επίλυση προβλημάτων που γεννιούνται στον τόπο δουλειάς ή από την κυβερνητική πολιτική. Βεβαίως, πρέπει ασταμάτητα να γίνονται τέτοιοι αγώνες, όμως η ανασύνταξη προϋποθέτει πολύ καλύτερη οργάνωση της πάλης που έχει αυξημένες απαιτήσεις στο σχεδιασμό και στην καθοδήγησή της. Για να έχουν αποτελέσματα και προοπτική αυτοί οι αγώνες πρέπει να συνδέονται άρρηκτα με την πολιτική κατεύθυνση, δηλαδή την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης, στην οποία εντάσσονται από τη σκοπιά των γενικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και όχι μιας απλής κάθε φορά κυβερνητικής εναλλαγής, που φορτώνει νέα βάρη στους εργαζόμενους.
Η ανασύνταξη, επομένως, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος απαιτεί μια συνεχή συνδυασμένη, ιδεολογική, πολιτική, μαζική συνδικαλιστική δουλειά και σκληρή οργανωτική κομματική δουλειά με σχέδιο και στόχο καθαρό. Προϋποθέτει κάθε Σωματείο, Συνδικάτο, σε επίπεδο κλάδου ή επιχείρησης, να έχει το δικό του πρόγραμμα δράσης, το δικό του πλαίσιο διεκδικήσεων, να αναπτύσσει πρωτοβουλίες, με στόχο την οργάνωση εργατικών μαζών. Δουλειά που θα ανατρέπει μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα, συσχετισμούς, αντιλήψεις, θα ανεβάζει το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης πρωτοπόρων δυνάμεων ως τον κύριο και καθοριστικό δρόμο για αλλαγές και ανατροπές, που θα φέρουν την εργατική τάξη στην εξουσία. Καθοριστικός σε κάθε περίπτωση είναι ο ρόλος του Κόμματος ως οργανωμένης πρωτοπορίας, που αξιοποιεί τη συνδικαλιστική πάλη χωρίς όμως η δουλειά του να εξαντλείται στην καλύτερη οργάνωση της συνδικαλιστικής πάλης και της δουλειάς του Σωματείου, να χάνεται η αυτοτελής του παρέμβαση. Το Κόμμα και το κίνημα να οργανώνονται και να προετοιμάζονται για τις μεγάλες μάχες με γερές βάσεις στη βιομηχανία σε κλάδους στρατηγικής σημασίας.
Συμπέρασμα: Ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος, με βάση τους κλάδους που έχουμε ιεραρχήσει και καθορίζονται ειδικότερα από τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου και το Πρόγραμμα του Κόμματος, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν πρέπει να μας παρασύρει η τρέχουσα δουλειά, η επικαιρότητα και να μας αποσπά από ένα σταθερό σχέδιο και επιτελική, στοχοπροσηλωμένη δουλειά, επίμονη, ακούραστη, σταθερή προσπάθεια για την ανασύνταξη. Βεβαίως, χρειάζεται να εμπλουτίζεται συνεχώς ο σχεδιασμός μας, με την εναλλαγή των μορφών δράσης και πάλης, με σταθερό άξονα πάλης τη διεκδίκηση των απωλειών, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες εργατικές- λαϊκές ανάγκες, εξειδίκευση της γραμμής πάλης και συσπείρωσης κατά κλάδο, Σωματείο, τόπο δουλειάς, σε διαρκή πάλη με την εργοδοσία, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό και το ρεφορμισμό, ανησυχία και φροντίδα για την ανάδειξη και εκπαίδευση στελεχών, ειδική στοχευμένη ιδεολογική και πολιτική δουλειά για τη συμμετοχή στην ταξική πάλη των γυναικών και των νέων από τις σχολές μαθητείας, κατάρτισης, τα ΕΠΑΛ, τα διάφορα προγράμματα, τα ΤΕΙ ακόμα και τα ΑΕΙ. Δουλειά που να βοηθάει τις αυριανές εργατικές μάζες να μην ενσωματώνονται στο σύστημα.
β. Σχέσεις Κόμματος - Συνδικάτων και ορισμένα προβλήματα καθοδήγησης
Παρά το ότι τόσο στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κόμματος το 2010 «Για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα», όσο και στην Απόφαση του 19ου Συνεδρίου έχουν συζητηθεί και ξεκαθαριστεί αρκετά ζητήματα για το πώς δουλεύουμε στο μαζικό κίνημα και πώς καθοδηγούμε τις δυνάμεις μας, συνεχίζουν να εκδηλώνονται μια σειρά προβλήματα, συγχύσεις ή να επανέρχονται ζητήματα που υποτίθεται ότι είναι θεωρητικά λυμένα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δυσκολίες στη δράση μας στο συνδικαλιστικό κίνημα και τη γενικότερη δουλειά του Κόμματος.
Αρχίζουν από απλά προβλήματα που σχετίζονται με τη συμμετοχή των μελών του Κόμματος και πώς δουλεύουν στα Σωματεία, στην καθοδήγηση των κομματικών δυνάμεων που είναι εκλεγμένες στα Σωματεία, εκδηλώνονται ως γενικότερα προβλήματα που αφορούν το ρόλο και την αποστολή των Συνδικάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος και τον καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος.
Βεβαίως, οι σχέσεις Κόμματος - Συνδικάτων και ιστορικά δεν ήταν ποτέ ένα απλό και εύκολο ζήτημα και δεν είναι σωστό ούτε να απλοποιούνται τα ζητήματα που προκύπτουν, ούτε να απολυτοποιούνται και να τα προσεγγίζουμε στατικά και έξω από την εξέλιξή τους και τη διαλεκτική τους σχέση.
Η επεξεργασία θέσεων και τακτικής απαιτεί αυξημένη ευθύνη. Αφορά την ικανότητα των καθοδηγητικών οργάνων και των Κομματικών Ομάδων να αξιοποιούν κεντρικές επεξεργασίες του Κόμματος στην καθημερινή δουλειά, αλλά και την απαιτητικότητα να ανεβαίνει το αίσθημα ευθύνης των στελεχών που είναι χρεωμένα στο μαζικό κίνημα. Αφορά την ικανότητα εξειδίκευσης της ιδεολογικής - πολιτικής διαπάλης με τις άλλες δυνάμεις σε κάθε χώρο, διαπάλη που έχει ειδικές απαιτήσεις όταν διεξάγεται μέσα στο μαζικό κίνημα. Αφορά την καθοδηγητική ενίσχυση και ενθάρρυνση της πρωτοβουλίας που πρέπει να αναπτύσσουν οι κομμουνιστές, οι οποίοι δουλεύουν στα Συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς.
Προϋποθέσεις για όλα τα παραπάνω ανάμεσα στα άλλα είναι:
- Η αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος, της πολιτικής και των επεξεργασιών του για κρίσιμα ζητήματα.
- Η κατανόηση του χαρακτήρα της διαπάλης με τις άλλες δυνάμεις, που δεν περιορίζεται μόνο στα ζητήματα των αρχαιρεσιών, αλλά αφορά την κατεύθυνση του κινήματος.
- Η συνεχής παρακολούθηση των εξελίξεων στον κλάδο, στο εργοστάσιο, στο χώρο ευθύνης του καθοδηγητικού οργάνου και της Κομματικής Ομάδας (οικονομικές εξελίξεις, παρεμβάσεις εργοδοσίας και άλλων δυνάμεων, διαθέσεις εργαζομένων κ.λπ.) και η επεξεργασία συγκεκριμένου σχεδίου δράσης.
Αυτές οι προϋποθέσεις βεβαίως δεν κατακτιούνται αυτόματα, όμως πρέπει η λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων, των Κομματικών Ομάδων, η συζήτηση, ο εξοπλισμός, ο καταμερισμός τους να διευκολύνουν τη συλλογική λειτουργία, τη σταδιακή κατάκτηση αυτών των βασικών προϋποθέσεων.
Οι σχέσεις του Κόμματος με τα Συνδικάτα καθορίζονται από αρχές και κανόνες:
- - Είναι θέμα καταστατικής αρχής και πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα η δραστήρια και πρωτοπόρα δράση των μελών του Κόμματος στα Συνδικάτα. Στην πράξη, έχουμε πολλά προβλήματα, από την τυπική συμμετοχή μέχρι το αν είναι ουσιαστική η δουλειά που κάνουν και πώς ελέγχονται, ώστε να διευρύνουν συνεχώς, να αναπτύσσουν και να διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με εργατικές μάζες, αφού η κατάλληλη προσωπική, ιδεολογική και οργανωτική δουλειά των μελών του Κόμματος αποτελεί στοιχειώδη προϋπόθεση για τον ταξικό προσανατολισμό των Σωματείων και την αύξηση της επιρροής και δύναμης του Κόμματος.
- - Η οργανωτική αυτοτέλεια και η λειτουργία των Σωματείων είναι σεβαστή από το Κόμμα και την υπερασπιζόμαστε και απέναντι στην εργοδοσία, το κράτος, τους μηχανισμούς, άλλα κόμματα. Δεν είναι ένα τυπικό ζήτημα. Τα μέλη του Κόμματος δουλεύουν στα Σωματεία με ενιαία γραμμή και καθήκοντα σε ό,τι αφορά τη δουλειά του Σωματείου που καθορίζονται από την Κομματική Ομάδα, η οποία έχει την ευθύνη για την επεξεργασία, εξειδίκευση των θέσεων του Κόμματος με την καθοδήγηση των αντίστοιχων καθοδηγητικών οργάνων ή ΚΟΒ. Οι Κομματικές Ομάδες, οι εκλεγμένοι κομμουνιστές απολογούνται στο Κόμμα, αλλά και στους εργαζόμενους που τους εξέλεξαν.
Εδώ παρουσιάζονται αρκετά προβλήματα, από τη μη συγκρότηση και λειτουργία Κομματικών Ομάδων, ειδικά στα πρωτοβάθμια Σωματεία, μέχρι τι συζητάνε και πώς προσπαθούν να υλοποιούν τις κατευθύνσεις των καθοδηγητικών οργάνων, τις επεξεργασμένες θέσεις της Απόφασης της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης σχετικά με την ευθύνη των κομμουνιστών για τη λειτουργία των Σωματείων.
- - Το Κόμμα με ευθύνη της ΚΕ συνολικά επεξεργάζεται θέσεις, τακτική, έχει πολιτική για τα Συνδικάτα και το συνδικαλιστικό κίνημα και υλοποιούνται δημιουργικά μέσω των μελών του Κόμματος στα Σωματεία όλων των βαθμίδων. Στις κατευθύνσεις, στην πολιτική του Κόμματος ενυπάρχει και το στοιχείο του τρόπου δουλειάς και λειτουργίας των κομμουνιστών μέσα στα Σωματεία. Είναι όμως ανάγκη να δυναμώσουν οι προσπάθειες, ώστε να υλοποιείται ενιαία η γραμμή μας, η επαγρύπνηση για τη σωστή υλοποίησή της.
Με την απαιτούμενη επιμονή και ευθύνη τα παραπάνω προβλήματα μπορούν να ξεπεραστούν.
Θεωρούμε όμως πως τα πιο σοβαρά προβλήματα έχουν τη ρίζα τους στο ότι δεν έχουμε ακόμα, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, απαλλαγεί από τις συνέπειες προηγούμενων προγραμματικών θέσεων κι αντιλήψεων και σε δυσκολίες αφομοίωσης του σύγχρονου Προγράμματος, της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος, σε συνδυασμό φυσικά με τις σύνθετες εξελίξεις που έφεραν η κρίση, η όξυνση των αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, η επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της.
Τις λαθεμένες αντιλήψεις τις βρίσκουμε κάθε μέρα μπροστά μας, επιδρούν και στις δυνάμεις μας. Είναι κυρίαρχη γραμμή σε όλες τις Ομοσπονδίες των πρώην ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ), Πετρέλαια, Τράπεζες, Λιμάνια, ΟΤΑ, μεγάλα εργοστάσια και στους εργαζόμενους στη Δημόσια Διοίκηση, τις οποίες συστηματικά υπερασπίζεται ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και ο ρεφορμισμός - οπορτουνισμός.
Οι πάγιες απόψεις τους για την «ενότητα στο πρόβλημα», «περί μερικών αγώνων» εξελίσσονται, μετατρέπονται σήμερα σε υπεράσπιση της «δημόσιας περιουσίας» απέναντι στις «ιδιωτικοποιήσεις», της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», της «ρύθμισης του χρέους», της «εθνικοποίησης των τραπεζών», του «δικού μας εργοδότη», κ.ά.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και κάτω από τις υπάρχουσες δυσκολίες δεν τα καταφέρνουμε πάντα και με σταθερότητα να μπολιάζεται και να οργανώνεται η πάλη σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και συνολικά ως γενική κατεύθυνση στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και κατά κλάδο.
Οι δυνάμεις μας πρέπει να έχουν σταθερό προσανατολισμό και έγκαιρα, σχεδιασμένα, να μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση των αγώνων για κάθε εργατικό και λαϊκό πρόβλημα, εξαντλώντας τις δυνατότητες για την κατάκτηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων, προσπαθώντας μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις, στα Διοικητικά Συμβούλια, στις συσκέψεις και στους εργασιακούς χώρους να συσπειρώνουν τους εργαζόμενους στο πλαίσιο και την ταξική γραμμή πάλης του κινήματος. Σε περιπτώσεις όπου κυριαρχεί το πλαίσιο άλλων δυνάμεων παρεμβαίνουμε από θέση μειοψηφίας, συμμετέχουμε στον αγώνα, οργανώνουμε τη διαπάλη με βάση το πλαίσιο της ταξικής γραμμής πάλης, μελετώντας καλά την κατάσταση, εξετάζοντας την πορεία του αγώνα, με κριτήριο την ενίσχυση της γενικής κατεύθυνσης της πάλης.
1. Κομματική Οικοδόμηση
Ανάπτυξη της πολιτικής ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης μόνο το Κόμμα μπορεί να πετύχει, με την αυτοτελή δουλειά του, παράλληλα και σε συνδυασμό με τους οικονομικούς αγώνες επιδρώντας στον προσανατολισμό και στη διεξαγωγή τους, ώστε να συνδέονται όλο και περισσότερο με το πολιτικό ζήτημα, το ζήτημα της εξουσίας. Η κατάκτηση, όμως, αυτού του στόχου προϋποθέτει και αυτοτελή κομματική δράση. Οσο η αυτοτελής κομματική δράση θα δυναμώνει, θα δημιουργούνται και καλύτερες συνθήκες για ανάπτυξη και του ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αυτοτελής όμως δουλειά δεν είναι μόνο η ξεχωριστή εμφάνιση του Κόμματος, της ΚΟΒ, αλλά και η δράση των μελών του Κόμματος μέσα στο μαζικό κίνημα με την προσωπική τους δουλειά και στάση. Είναι πρωτοπόροι στη δράση των Σωματείων, αλλά είναι ταυτόχρονα και πόλος συσπείρωσης οπαδών και φίλων του ΚΚΕ, διευρύνουν τον κύκλο αυτό, αξιοποιούν κάθε δραστήριο εργάτη κι εργάτρια στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες με προοπτική να ενταχθεί στο Κόμμα, να στηρίξει το Κόμμα, όχι απλά ως ένας ψηφοφόρος, αλλά ως μαχητής των εργατικών, κομμουνιστικών ιδεών και στόχων.
Μπροστά στα 100 χρόνια του Κόμματος και με μοχλό την άμιλλα που έχει αποφασίσει η ΚΕ, να δώσουμε αυτή τη μάχη αποτελεσματικά.
Καθοριστικός δείκτης και κριτήριο για κάθε Οργάνωση Περιοχής θα είναι η αύξηση της οργανωμένης δύναμης του Κόμματος και της ΚΝΕ στην εργατική τάξη, η συγκρότηση Κομματικών Οργανώσεων στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στους μονοπωλιακούς ομίλους και στις σχολές όλων των βαθμίδων και ειδικά σε ΤΕΙ, σχολές μαθητείας και κατάρτισης.
Σε όλες τις Οργανώσεις έχουν τεθεί φιλόδοξοι στόχοι οικοδόμησης και σχέδιο για την κατάκτησή τους. Η υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού δε θα είναι εύκολη υπόθεση και θα απαιτείται καλή οργάνωση του ελέγχου, να συμπληρώνεται, να εμπλουτίζεται διαρκώς το σχέδιο.
Η στρατολογία στο Κόμμα απαιτεί πολύ συγκεκριμένη ατομική δουλειά, πραγματικά μερμηγκιού, σε κρίσιμους και δύσκολους χώρους, χρόνο κι επιμονή, οργανωτική δουλειά, καλό συντονισμό δυνάμεων στους στόχους.
Για το σκοπό αυτό, πρέπει να διευρύνεται συνεχώς ο κύκλος των μελών του Κόμματος που θα αναλαμβάνουν καθήκοντα σε αυτόν τον τομέα, που, άλλωστε, αποτελεί και βασικό καταστατικό καθήκον για κάθε μέλος. Στην κατεύθυνση αυτή πιο σταθερά να ενταχθούν κομματικά μέλη που είναι εκλεγμένα στα διάφορα Συνδικάτα. Σε αυτό έχουμε αδυναμία και ατομικά και συλλογικά.
Προϋπόθεση για την αύξηση της επιρροής και της οργανωτικής δύναμης του Κόμματος είναι η μαζική ιδεολογική, πολιτική δουλειά στα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς. Απαιτείται αυξημένη καθοδηγητική δουλειά, μεγαλύτερη ανησυχία κι εμπλουτισμός και των μεθόδων διαφώτισης για να εδραιωθεί η αντίληψη ότι κινητήρια δύναμη της ταξικής πάλης είναι, βέβαια, τα υλικά συμφέροντα των τάξεων, αλλά για να δράσει η εργατική τάξη για τα γενικά της συμφέροντα χρειάζεται η δύναμη των επαναστατικών ιδεών και θέσεων, η επαναστατική θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού. Η εκλαΐκευση της πολιτικής του Κόμματος, που απορρέει από το Πρόγραμμα, από τη στρατηγική του για την εργατική εξουσία και τη σοσιαλιστική επανάσταση, πρέπει να είναι στο κέντρο της καθημερινής δράσης των ΚΟΒ και η προϋπόθεση για την κομματική οικοδόμηση και όχι να περιορίζεται σε μεγάλες εξορμήσεις, στις εκλογές, με καμπανιακές μορφές δράσης.
Η ΚΟΒ με τον «Ριζοσπάστη», το βιβλίο, την ΚΟΜΕΠ, την μπροσούρα, τη συζήτηση, τις ατομικές συσκέψεις, τις διαλέξεις, τις ημερίδες, κ.ά. είναι ο κύριος κι αναντικατάστατος φορέας επικοινωνίας και σύνδεσης του Κόμματος με τους εργαζόμενους σε κάθε χώρο. Αυτός είναι ο δρόμος για να διαμορφώνεται ρεύμα πάλης με το ΚΚΕ για αλλαγές κι ανατροπές και υπόβαθρο για να κατανοείται τι σημαίνει ισχυρό ΚΚΕ πολιτικά και οργανωτικά.
Βεβαίως, έχει μεγάλη σημασία με ποια μορφή διεξάγεται η διαφώτιση, η διαπάλη με άξονα τις θέσεις του Κόμματος, αλλά έχει μεγαλύτερη σημασία το περιεχόμενο, με στόχο να μπαίνουν στο επίκεντρο της διαπάλης η αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού από όλες τις πλευρές των εξελίξεων που έρχονται στην επιφάνεια καθημερινά.
Επικεντρώνουμε στους στόχους:
- Να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος να αλλάξει με γρήγορους ρυθμούς η κοινωνική, ηλικιακή σύνθεση του περίγυρου του Κόμματος, με βάση τη σύγχρονη σύνθεση των γραμμών της εργατικής τάξης, πιο σταθερό προσανατολισμό στις νεότερες ηλικίες ως ειδικό και ξεχωριστό καθήκον του Κόμματος και ταυτόχρονα καλή συνεργασία με την ΚΝΕ και πιο ουσιαστική βοήθεια.
- Στη συγκρότηση και καλή καθοδήγηση των Κομματικών Ομάδων στα Σωματεία, που μπορούν να δώσουν καλά αποτελέσματα στον τομέα της στρατολογίας και οικοδόμησης.
- Στη συγκέντρωση της καθοδηγητικής προσοχής μας στην ιδεολογική - πολιτική δράση των κλαδικών ΚΟΒ, στις οποίες υπάρχουν αναξιοποίητες εφεδρείες λόγω έλλειψης σταθερού προσανατολισμού στην οικοδόμηση στους τόπους δουλειάς και μονόπλευρη ροπή στη συνδικαλιστική δουλειά.
- Στην καλύτερη οργάνωση, συντονισμό της καθοδήγησης της κατά κλάδο δουλειάς από την ίδια την ΚΕ και τα επιτελεία της, στην επεξεργασία θέσεων, στη διάταξη και στον εξοπλισμό στελεχών, ώστε από όλες τις μεριές, η Γραμματεία της ΚΕ, τα Τμήματα της ΚΕ, οι Κομματικές Οργανώσεις, ο «Ριζοσπάστης», οι Κομματικές Ομάδες, να βαράμε στον ίδιο στόχο, με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να στηρίζεται, να παρακολουθείται και να ελέγχεται σε πιο σταθερή βάση η πρόοδος της δουλειάς, να λύνεται συντονισμένα η ανάδειξη νέων στελεχών και η καλύτερη διάταξή τους. Να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα πολυχρέωσης αρκετών στελεχών.
- Στην εξασφάλιση πιο σταθερού προσανατολισμού των εδαφικών Οργανώσεων και συντονισμού δράσης κλαδικών - εδαφικών Οργανώσεων καθώς και με τις Οργανώσεις της ΚΝΕ, ώστε να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα.
Για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και καθυστερήσεις που έχουμε εντοπίσει, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα παρακάτω προβλήματα ως αφετηρία για την παραπέρα επεξεργασία, προσαρμογή κι εξειδίκευση της γραμμής μας στο συνδικαλιστικό κίνημα ως ενιαία κατεύθυνση.
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να εδραιωθεί η αντίληψη ότι: Τα οικονομικά προβλήματα, γενικότερα τα προβλήματα ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης, είναι οπωσδήποτε η βάση αγώνων και συσπείρωσής της και πρέπει ο αγώνας αυτός να διεξάγεται ασταμάτητα και σε επίπεδο κλάδου και σε επίπεδο κάθε επιχείρησης και μάλιστα στη βάση της γνώσης με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια της συγκεκριμένης κατάστασης.
Εχουμε πιο επεξεργασμένες θέσεις και συντονίζουμε τις παρεμβάσεις μας. Είναι βέβαιο ότι η υλοποίηση των πολιτικών που προβλέπονται στα μνημόνια και είναι σε εξέλιξη θα δημιουργήσουν οπωσδήποτε νέο τοπίο στη ζωή και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, του λαού.
Επιμένουμε να ανοίγονται συνεχώς μέτωπα πάλης για όλα τα προβλήματα στον κλάδο, στο εργοστάσιο, σε γειτονιές, σχολεία, χωριά, κ.λπ., εστίες αντίστασης, συντονισμού και αλληλεγγύης, ώστε από όλες τις πλευρές να ισχυροποιείται η ταξική γραμμή πάλης και σύγκρουσης με την εργοδοσία, συσπείρωσης σε ενιαίο αντικαπιταλιστικό μέτωπο πάλης και συμμαχίας.
Επιμένουμε να αναπτύσσουμε πολύπλευρη δουλειά, που να περιλαμβάνει το σύνολο των προβλημάτων της εργατικής τάξης, για την Υγεία, την Παιδεία, την Προσχολική Αγωγή, τα ειδικά προβλήματα των εργαζόμενων γυναικών και συνολικά της εργατικής οικογένειας. Χρειάζεται να δοθεί συνέχεια και να αναπτυχθούν περισσότερο οι δραστηριότητες αλληλεγγύης που παίρνουν τα Συνδικάτα καθώς και Λαϊκές Επιτροπές στη συνοικία, εστιάζοντας ιδιαίτερα σε τμήματα εργαζομένων που υφίστανται μεγαλύτερες επιπτώσεις της επίθεσης του κεφαλαίου, ανέργους, απλήρωτους κ.λπ. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να ενταθούν οι προσπάθειες και οι πρωτοβουλίες των Συνδικάτων για πολιτιστικές, μορφωτικές και αθλητικές δραστηριότητες που απευθύνονται ιδιαίτερα σε νέους εργαζόμενους, στα παιδιά της εργατικής τάξης.
Εννοείται ότι χρειάζεται να γενικεύεται η πείρα, να συμπληρώνονται διαρκώς οι θέσεις και η τακτική στη διεξαγωγή των αγώνων και κυρίως της οργάνωσης δυνάμεων στα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς. Το μεροκάματο, οι συνθήκες δουλειάς και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας να αποτελέσουν σταθερό μέτωπο πάλης. Να επεξεργαστούμε το επόμενο διάστημα πιο καλά τις διεκδικήσεις σε αυτόν τον τομέα.
Οσο, όμως, κι αν οξυνθεί αυτή η πάλη, ακόμα κι αν πάρει τις πιο ανεβασμένες μορφές, δεν οδηγεί αυτόματα σε ταξική πολιτική συνείδηση. Από εδώ απορρέει και η κατεύθυνση του τι κίνημα παλεύουμε να αναπτυχθεί, σε ποια κατεύθυνση, με τι στόχους και αιτήματα, μορφές οργάνωσης και συμμαχιών.
Οταν μιλάμε για κίνημα, σε καμία περίπτωση δεν το ταυτίζουμε με έναν αγώνα ή μια κινητοποίηση ανάλογα με το ξέσπασμα του ενός ή του άλλου προβλήματος στο εργοστάσιο, στον κλάδο, κ.λπ. Μιλάμε για ένα ενιαίο πανελλαδικό κίνημα με βάση τον κλάδο, που θα πατάει γερά στα πρωτοβάθμια Σωματεία και τους τόπους δουλειάς που θα διακρίνεται για τη σταθερή συμμετοχή στην οργάνωση, στη δράση, με πολύμορφα χαρακτηριστικά με βάση τις ανάγκες της ζωής των εργαζομένων, που θα παλεύει σε ενιαία κατεύθυνση και δε θα εξαντλείται στη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες ή και σε κάποιες απεργίες και κινητοποιήσεις.
Ενιαία κατεύθυνση απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, στις κυβερνήσεις και το κράτος, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, στο ρεφορμισμό - οπορτουνισμό, σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά, με γραμμή πάλης τη διεκδίκηση των απωλειών σε συνδυασμό με τις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων και με στόχο την ανατροπή στο χαρακτήρα της εξουσίας, ώστε να αλλάξουν οι οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις.
Απαιτείται, επομένως, πιο βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά, για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι για την κατάργησή τους. Εδώ βρίσκεται η ουσία της πολιτικής πάλης, του συνδυασμού της οικονομικής με την πολιτική πάλη, της ενιαίας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και οργάνωσης του κινήματος που διεξάγεται από τους κομμουνιστές μέσα στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εδώ είναι ο βασικός κρίκος σύνδεσης οικονομίας και πολιτικής και η ουσία της ενιαίας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και οργάνωσης του κινήματος.
Στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι εύκολο να συσπειρώνονται σε αυτήν τη γραμμή σταθερά μεγάλες εργατικές μάζες. Αυτό θα γίνεται δυνατό με την οργάνωση της πάλης σε επίπεδο κλάδου και μέσα στα Σωματεία και τους τόπους δουλειάς, με κεντρικό στόχο την αλλαγή του συσχετισμού και τη σταθεροποίηση και συνεχή διεύρυνση ενός πρωτοπόρου μαχητικού τμήματος σε κάθε κλάδο, Σωματείο, εργοστάσιο με την πρωτοπόρα δουλειά του Κόμματος, της ΚΝΕ, των οπαδών του Κόμματος.
Οι αγώνες της εργατικής τάξης, η τακτική για τη συσπείρωση των γραμμών της, για την ανάπτυξη της συμμαχίας της με λαϊκά μεσαία στρώματα, η πάλη για την ανασύνταξη πρέπει να έχουν ως κύριο σκοπό να αναπτυχθεί ένα ενιαίο, ισχυρό, παλλαϊκό κίνημα που θα πατάει γερά στα πόδια του. Σε κάθε πόλη με κέντρο τους μονοπωλιακούς ομίλους, τα εργοστάσια, τα εμπορικά κέντρα, τα νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, τις μονάδες ηλεκτρικής ενέργειας, τις τηλεπικοινωνίες, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε όλους τους παραδοσιακούς και σύγχρονους κλάδους, τους βιοπαλαιστές της πόλης, τους φτωχούς αγρότες στα χωριά και βεβαίως τους χώρους μόρφωσης, τους χώρους συγκέντρωσης της νεολαίας που υποφέρει.
Αποκτά, επομένως, απόλυτη προτεραιότητα, ως κύριο περιεχόμενο της ανασύνταξης, η πάλη για την εξασφάλιση και την ενίσχυση αυτών των προϋποθέσεων, για ένα τέτοιο μαζικό κίνημα, που θα μπολιάζεται με τον αγώνα για ανατροπές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας, η κατεύθυνση της πάλης του θα είναι σε κατεύθυνση αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής γραμμής. Μόνο στην προοπτική αυτή μπορεί να μετριάζει το κίνημα τις συνέπειες, να αποσπά προσωρινά ορισμένα μέτρα ανακούφισης και όχι αντίστροφα. Εχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο που απαιτεί αντοχή, σταθερότητα, μελετημένη και ευέλικτη τακτική συσπείρωσης, χωρίς να αφήνουμε περιθώρια αυταπατών ότι με ορισμένες απεργίες μπορούν να ανατραπούν αντιλαϊκές πολιτικές, βάρβαρα μέτρα και αρνητικός συσχετισμός. Εχουμε να αντιπαλέψουμε πλήθος μορφών αποπροσανατολιστικής οργάνωσης και χειραγώγησης των μαζών που σήμερα διαθέτει το αστικό κράτος π.χ. ΜΚΟ, θεσμούς που δουλεύουν με κοινοτικά κονδύλια κ.λπ. Μόνο μέσα από μεγάλες συγκρούσεις, ρήξεις και ανατροπές θα προχωράει το κίνημα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να προετοιμαστούμε, αξιοποιώντας την πείρα και τα συμπεράσματα από την πορεία της ανασύνταξης.
Η πολιτικοποίηση της πάλης και η αλλαγή συσχετισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, που είναι κρίσιμο ζήτημα για το δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής πάλης, απαιτούν πολύ συγκεκριμένη ενασχόληση και εκπαίδευση των στελεχών και μελών μας, ώστε να δρουν αποτελεσματικά, για να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από την επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής, τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις, από την επιρροή της εργοδοσίας και του κράτους, να διευκολύνεται η προσέλκυση στη συνδικαλιστική οργάνωση νέων δυνάμεων που σήμερα είναι μακριά από τα Συνδικάτα και την πάλη. Να υπηρετείται η συσπείρωση και ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης σε ταξική γραμμή πάλης, ώστε να κατανοείται μέσα από την πείρα η ανάγκη ρήξης με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ), με τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Παλεύουμε για συσπείρωση κι ενότητα της εργατικής τάξης με κατεύθυνση την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας με κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικό σχεδιασμό, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Δεν είναι εύκολη αυτή η δουλειά, να δουλεύουμε δηλαδή αποτελεσματικά σε αυτήν την κατεύθυνση. Δε γίνεται με γενικά συνθήματα. Πατάμε πάνω στα προβλήματα, αναλύουμε και φωτίζουμε τις αιτίες τους και την κατεύθυνση της λύσης τους. Αποκαλύπτουμε την ταξική τους ρίζα και τα συμφέροντα που συγκρούονται, με βάση τις αναλύσεις του Κόμματος.
Σε αυτό το επίπεδο πρέπει σήμερα να ανέβει συνολικά η δουλειά του Κόμματος στα Συνδικάτα, στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στο βαθμό που βελτιώνεται και δυναμώνει η καθοδήγηση και ο έλεγχος της δουλειάς των μελών του Κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα Σωματεία, κ.λπ., δημιουργούνται και καλύτερες προϋποθέσεις για την αύξηση της επιρροής του Κόμματος και της άντλησης νέων δυνάμεων για το Κόμμα.
Σε κάθε περίπτωση, βασικό ζήτημα στον έλεγχο αποτελεί η επίμονη, συνεχής δουλειά για τη μαζικοποίηση των Συνδικάτων, κλαδικών και επιχειρησιακών και το ρίζωμά τους στους τόπους δουλειάς. Η ανάγκη αυτή, στις σημερινές συνθήκες, είναι επιτακτική. Οσο αυτό είναι σωστό, άλλο τόσο είναι σωστό και δεν πρέπει να γίνεται μπέρδεμα που στην πράξη υπάρχει - και είναι μεγάλος κίνδυνος που μπορεί να υπονομεύει και να υποβιβάζει τον πρωτοπόρο ρόλο του Κόμματος - ότι τα Συνδικάτα, το συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι αν δυναμώνουν δεν είναι ούτε ο μοναδικός, ούτε ο κύριος δίαυλος σύνδεσης του Κόμματος, των επαναστατικών στόχων και ιδεών του με τις μάζες της εργατικής τάξης. Αυτή η σύγχυση είναι υπαρκτή και πρέπει να ξεπεραστεί.
Και στον τομέα αυτόν πρέπει να αναβαθμιστεί η αυτοτελής ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά του Κόμματος, ως επαναστατικής πρωτοπορίας, με βάση το Πρόγραμμά του.
Αποκτά προτεραιότητα η διάδοση κι εκλαΐκευση, με πολλές μορφές, των ιδεών του στις γραμμές της εργατικής τάξης, με στόχο και σκοπό όχι μόνο την άνοδο της ταξικής πάλης και το δυνάμωμα του ταξικού κινήματος, αλλά για την οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας και το σοσιαλισμό.
Βασικό κριτήριο της αποτελεσματικότητας είναι η συγκρότηση σε κάθε κλάδο πανελλαδικά ενός ισχυρού, μαχητικού, διακριτού πόλου, μιας μαχητικής πρωτοπορίας, που θα διακλαδώνεται και θα διευρύνεται συνεχώς στα πιο μαζικά Σωματεία, στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα βασικά εργοστάσια με ενιαίο σχέδιο που θα διευρύνεται συνεχώς.
Η πορεία της ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης είναι βασικό κριτήριο για την επιτυχία, τη σκοπιμότητα κάθε παρέμβασης, πρωτοβουλίας, δράσης, αγώνα για να κερδίζει έδαφος στις γραμμές της εργατικής τάξης, του μαζικού της κινήματος η αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης. Πείρα και γνώση σε αυτήν την κατεύθυνση δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την κοπιαστική πάλη για την οργάνωση και συμμετοχή στη μαζική δράση, με βάση τα οξυμένα προβλήματα, αλλά πάντα με επιμονή, αξεχώριστη πειστική δουλειά, για να κατανοείται και να συνειδητοποιείται ο ρόλος του κεφαλαίου και των μονοπωλίων στην οικονομία και το εποικοδόμημα. Οχι αποσπασματική δουλειά, όχι γενικότητα θέσεων και συνθημάτων. Δεν είναι καθοδήγηση να λέμε ότι πρέπει να προβάλλουμε την πρότασή μας. Εννοείται ότι πάντα πρέπει να υπολογίζουμε το επίπεδο συνείδησης, την ψυχολογία, τις φοβίες, να περιφρουρείται ο χαρακτήρας των μαζικών οργανώσεων. Η πολιτικοποίηση του αγώνα και η διαπάλη στις γραμμές του κινήματος είναι απαραίτητες, γιατί είναι καθοριστικός παράγοντας για τον απεγκλωβισμό δυνάμεων, αλλά πρέπει να γίνεται ακριβώς, με στόχο να κερδίζει έδαφος η άποψή μας, μέσα από τη διαπάλη να φέρνει καινούργιες δυνάμεις στον αγώνα και να μην ανακόπτει τη δράση τους. Η φροντίδα για τη διατήρηση σταθερών δεσμών ιδιαίτερα με δυνάμεις εργαζομένων που δεν έχουν πεισθεί για το σύνολο της πολιτικής του Κόμματος, είναι βασικό κριτήριο της καθοδηγητικής δουλειάς.
Αποκτά απόλυτη προτεραιότητα η δουλειά στις νεότερες ηλικίες για την οργάνωσή τους στην ταξική πάλη, από τα μαθητικά ακόμα θρανία. Οι κομμουνιστές που δουλεύουν στα Σωματεία, να ασχοληθούν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ένταση για τα προβλήματα των παιδιών της εργατικής τάξης, δεδομένου ότι η αστική τάξη τα προετοιμάζει συστηματικά για φτηνό και υποταγμένο εργατικό δυναμικό. Πρέπει τα προβλήματα και οι ανάγκες τους να γίνουν κύριο θέμα της δράσης των Σωματείων, γιατί, εκτός των άλλων, μπορεί να γίνουν και κρίκος για τη μαζικοποίηση των Σωματείων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η δουλειά με τη νεολαία αποτελεί το κυριότερο κριτήριο αποτελεσματικότητας για κάθε Συνδικάτο με ταξικό προσανατολισμό και μια από τις κυριότερες προϋποθέσεις για την επιτάχυνση της ανασύνταξης.
Στα παρακάτω ζητήματα να συγκεντρώσουμε ιδιαίτερα την προσοχή μας:
α) Η ανεργία, τα προβλήματα των ανέργων, των μισοανέργων, των εργαζομένων στα διάφορα προγράμματα, πρέπει να επιμείνουμε να γίνουν ακόμη πιο σταθερά ιδιαίτερο μέτωπο πάλης όλων των Σωματείων, των Λαϊκών Επιτροπών, της Κοινωνικής Συμμαχίας, βασικό μέτωπο πάλης.
Δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την οργανωμένη δράση μας και την προσπάθεια κινητοποίησης των ανέργων.
Το ζήτημα της ανεργίας, η πάλη για την υπεράσπιση των ανέργων πρέπει να αποτελέσουν βασικό προσανατολισμό των σωματείων, των κλαδικών Συνδικάτων, των Ομοσπονδιών.
Με πλαίσιο αιτημάτων και στόχων πάλης που συνεχώς πρέπει να εμπλουτίζεται, να βάλουμε ως στόχο να ανεβάσουμε το επίπεδο οργάνωσης, την κινητοποίηση, την αλληλεγγύη και το πλαίσιο διεκδικήσεων. Μειωμένες απαιτήσεις σημαίνει χαμηλή διάθεση διεκδίκησης και συμμετοχής στον αγώνα.
Με το σύνθημα «οργάνωση παντού», να ξεκινήσουμε σχεδιασμένη πλατιά δουλειά για την οργάνωση των ανέργων, των εργαζομένων.
Ξεκινώντας από το χώρο δουλειάς, η οργάνωση να διευρύνεται στις γειτονιές, να αγκαλιάζει τους ανέργους, την μισοάνεργη νεολαία. Με Επιτροπές Ανέργων δίπλα σε όλες τις διοικήσεις των Συνδικάτων, πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων (Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών), με σταθερή δράση και κεντρικό συντονισμό, συνεχή καταγραφή, πρωτοβουλίες για όλα τα θέματα, με βάση τους στόχους πάλης (επιδότηση ανεργίας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προστασία από πλειστηριασμούς, κατασχέσεις, διακοπές παροχής ηλεκτρικού, νερού, προστασία των παιδιών, σχολεία κ.ά.).
Οργάνωση των ανέργων στις γειτονιές με Επιτροπές Ανέργων στις συνοικίες, με πρωταγωνιστικό ρόλο των Λαϊκών Επιτροπών. Δοκιμάζοντας και νέες μορφές είναι θετική η πείρα από τη λειτουργία στεκιού (οργανωμένου δηλαδή χώρου) εργαζομένων και νεολαίας στη συνοικία. Μπορεί να λειτουργήσει ως χώρος αναφοράς για τους ανέργους στη γειτονιά, ως χώρος επαφής και δραστηριοποίησης με τα ταξικά Συνδικάτα (εγγραφές μελών, συμμετοχή σε αγώνες, αρχαιρεσίες, εκδηλώσεις, αλληλεγγύη). Παίρνουμε υπόψη μας ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων δεν είναι οργανωμένη σε κάποιο Σωματείο, δεν έχει εμπειρία συνδικαλιστικής δράσης. Το ίδιο συμβαίνει και όταν μένουν άνεργοι, ψάχνουν για δουλειά. Γι' αυτό, απαιτείται αποφασιστική βελτίωση της λειτουργίας των Σωματείων και με ξεχωριστό καταμερισμό και έλεγχο για τους ανέργους, ανάλογη δράση των Λαϊκών Επιτροπών στις γειτονιές. Καλό συντονισμό και σύνδεση κλαδικής και εδαφικής παρέμβασης.
Ηδη, έχει ξεκινήσει μια πολυσχιδής παρέμβαση κεφαλαίου, Ευρωπαϊκής Ενωσης και κυβέρνησης νέων μηχανισμών που έχουν στη διάθεσή τους, όπως οι ΜΚΟ, χρησιμοποιώντας διάφορα εργαλεία, προγράμματα της ΕΕ, ενσωμάτωσης και ανακύκλωσης της ανεργίας, με στόχο τον περιορισμό της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε αυτήν τη μεγάλη μάζα. Θα χρειαστεί να επεξεργαστούμε και νέες μορφές οργάνωσης, πάντα στην κατεύθυνση ενότητας με το εργατικό κίνημα, ενοποίησης της πάλης και όχι το αντίθετο.
Να σταθεροποιηθούν και να γενικευτούν και σε άλλους κλάδους, πόλεις και νομούς μορφές που γεννήθηκαν μέσα στον προηγούμενο κύκλο αγώνων όπως το Πάσχα των ανέργων στο Λιμάνι του Πειραιά, οι γιορτές αλληλεγγύης κ.ά. Θετική πείρα έδωσε η δουλειά προετοιμασίας για το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη του 2014 με ενιαίο πλαίσιο πάλης για τους ανέργους, μορφές πάλης που προηγήθηκαν, ο συντονισμός των κλαδικών Σωματείων της Αθήνας και οι κοινές παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις.
Είναι ώριμη ανάγκη να οργανωθεί συντονισμένα και καλά σχεδιασμένα πανελλαδικής μορφής πρωτοβουλία συσπείρωσης και κινητοποίησης ανέργων.
β) Η αλληλεγγύη, παρότι έχει αναβαθμιστεί στη δράση του Κόμματος και του μαζικού κινήματος, εξακολουθεί να είναι κάτω από τις ανάγκες και δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να αποκτήσει σταθερότητα και οργανωμένο χαρακτήρα, παρά τις όποιες προσπάθειες, τη στιγμή που οργιάζει η δράση των ΜΚΟ και η κυβέρνηση απλώνει πλατύ δίχτυ που λειτουργεί ως μοχλός εγκλωβισμού και ενσωμάτωσης φτωχών ανθρώπων κι ανέργων στο όνομα της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Αξιοποιώντας την πείρα που έχουμε, να ξεκινήσουμε μια νέα, καλύτερα οργανωμένη προσπάθεια, με τη φιλοδοξία να αναπτυχθεί πλατύ κίνημα που θα απλώνεται στα Σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές.
γ) Η δουλειά μας στις επαγγελματικές σχολές, στις σχολές μαθητείας - κατάρτισης, ΙΕΚ, ΕΠΑΛ.
Χιλιάδες νέα παιδιά, με τη μορφή της μαθητείας, δουλεύουν σε πολύ άσχημες συνθήκες στον Τουρισμό - Επισιτισμό, στα ξενοδοχεία το καλοκαίρι και σε άλλους κλάδους. Αυτή η κατάσταση χρόνο με το χρόνο διευρύνεται. Η ΕΕ, το κεφάλαιο με τις ενώσεις του και οι κυβερνήσεις τους την παρουσιάζουν ως «ενεργητική πολιτική απασχόλησης». Ντύνουν την εργασία χωρίς δικαιώματα για μεγάλο μέρος της νεολαίας και ιδεολογικά με προγράμματα και εξειδικευμένες παρεμβάσεις, στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της «ανεργίας των νέων». Ετσι οι μονοπωλιακοί όμιλοι εξασφαλίζουν γρήγορα το απαραίτητο τζάμπα εργατικό δυναμικό, με κρατικές και κοινοτικές επιδοτήσεις χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, ανακυκλώνουν τους ανέργους, ενισχύουν την κινητικότητα των νέων από κλάδο σε κλάδο ακόμα και από χώρα σε χώρα, την περιβόητη «ευελφάλεια».
Τα προβλήματα στις σχολές είναι πολλά. Είναι ανάγκη να δυναμώσει το ρεύμα ενάντια στο οργανωμένο σχέδιο, με το οποίο προσπαθούν διοικήσεις και επιχειρηματίες να διαπαιδαγωγήσουν τα νέα παιδιά. Να σπάει και το κλίμα αυταρχισμού διοικήσεων που είναι σε ανοιχτή διασύνδεση με εργοδότες, λειτουργώντας ως πλασιέ στη διοχέτευση μαθητείας ως πολύ φθηνής εργατικής δύναμης.
Η πάλη αυτή δεν γίνεται να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά, αν το Κόμμα και η ΚΝΕ δεν πρωτοστατήσουν να δεθεί με τα ταξικά Σωματεία, αν τα Σωματεία δεν δουλεύουν για να ανέβει η οργάνωση και η διεκδίκηση των νέων τόσο μέσα στη σχολή όσο και στους χώρους δουλειάς, με καλύτερο συντονισμό των κλαδικών Σωματείων με τις αντίστοιχες ειδικότητες στις σχολές. Δίνουμε βάρος σε Τουρισμό - Επισιτισμό, Τηλεπικοινωνίες, Υγεία, Μέταλλο, Κατασκευές, Μεταφορές, Ενέργεια.
Οι Κομματικές Οργανώσεις σε συντονισμό με τις Κομματικές Ομάδες των κλάδων και την ΚΝΕ οργανώνουνε σχέδιο παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών των Σωματείων, των Ομοσπονδιών, των Γραμματειών του ΠΑΜΕ με επισκέψεις στις σχολές, εκδήλωση στα αντίστοιχα τμήματα - ειδικότητες, αιτήματα επεξεργασμένα για την πρακτική άσκηση και τη μαθητεία, υποδοχή των μαθητευόμενων στο χώρο δουλειάς από τα Σωματεία, ενημερώνοντας για τα δικαιώματά τους, για τη δράση του Σωματείου, με εγγραφές μελών. Υπάρχει ανάλογη εμπειρία από τα ξενοδοχεία στην Αττική, τις αστικές συγκοινωνίες, τους ΟΤΑ, στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις.
Η ενίσχυση και διεύρυνση των δεσμών των Σωματείων με τους σπουδαστές, ξεκινώντας από την οργάνωση της πάλης για τα οξυμένα προβλήματά τους να αξιοποιεί διάφορους δρόμους επικοινωνίας, γνωριμίας, πολύμορφης ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Π.χ. στο τουρνουά ποδοσφαίρου του ΠΑΜΕ κάθε χρόνο συμμετέχουν δεκάδες ομάδες.
Σε συνεργασία με την ΚΝΕ, το σχέδιο των ΚΟ των Σωματείων να έχει στο επίκεντρο την οικοδόμηση ΟΒ της ΚΝΕ στις επαγγελματικές σχολές, την ανάπτυξη αγωνιστικών, πολιτικών δεσμών των μελών της ΚΝΕ με τους σπουδαστές. Να εκφραστεί πρακτικά με χρέωση και καταμερισμό η προσπάθεια να διαμορφωθούν πυρήνες μελών της ΚΝΕ σε κάθε επαγγελματική σχολή, να φτιαχτούν ΟΒ.
δ) Συνολικά πρέπει να παρακολουθούμε καλύτερα τους σχεδιασμούς και τις παρεμβάσεις των διάφορων ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών ομάδων, που ο βασικός τους πυρήνας αποτελείται από πρώην μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται στη ΛΑΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στον Εργατικό Αγώνα και αλλού και επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα νέο ρεφορμιστικό - οπορτουνιστικό ρεύμα με επιφανειακή κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε κοινό αντι- ΚΚΕ και αντι- ΠΑΜΕ μέτωπο, συχνά σε συνεργασία με τον κλασικό εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό στον οποίο ηγούνται ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ.
Επανέρχονται οι χτεσινοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αυτός ήταν στην αντιπολίτευση, με την ίδια λογική της συνεργασίας σε «ορισμένα σημεία» με πασπάλισμα αντικαπιταλιστικών συνθημάτων και με κύρια κατεύθυνση την «αριστερή κυβέρνηση» ως κρίκο στη συσπείρωση δυνάμεων, στην αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, ενώ στην πραγματικότητα γίνεται μέσο υποταγής του κινήματος στην καπιταλιστική εξουσία, ως υπηρέτης της αναζωογονητικής για το σύστημα κυβερνητικής εναλλαγής.
Να δώσουμε βάρος στη μαζικότητα των Συνδικάτων κυρίως στη λειτουργία των Συνελεύσεων, των ΔΣ, ώστε μέσα στην εργατική τάξη να αποκαλύπτονται, να απομονώνονται οι συμβιβαστικές, τυχοδιωκτικές απόψεις, διεξάγοντας διαπάλη με επεξεργασμένο πλαίσιο, στόχους και μορφές πάλης σε κάθε κλάδο και Σωματείο, υπολογίζοντας προσεκτικά το επίπεδο συνείδησης και διαθέσεων.
Εχει ξεχωριστή σημασία η τήρηση και υπεράσπιση της συλλογικής και δημοκρατικής λειτουργίας των Σωματείων, των ΔΣ, ώστε να παίρνονται αποφάσεις με συλλογικές διαδικασίες και να αποτρέπονται φαινόμενα εκφυλισμού και πλαδαρότητας, που είναι έδαφος πρόσφορο για την άνθηση της θολούρας και του τυχοδιωκτισμού. Να υπερασπιζόμαστε το χαρακτήρα των Σωματείων, που είναι μαζικές οργανώσεις στις οποίες συμμετέχουν εργαζόμενοι με πολύ διαφορετικό βαθμό ταξικής πολιτικής συνείδησης.
4. Ενίσχυση της ταξικής συσπείρωσης Συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Επιτροπών Αγώνα και συνδικαλιστών που έχει εκφραστεί με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ
Εχουμε επιλέξει ως μοχλό συσπείρωσης και πάλης απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, κ.λπ. να δρούμε μέσα από το ΠΑΜΕ. Επομένως, πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι μια παράταξη ή εντολοδόχος του Κόμματος. Είναι η ταξική συσπείρωση Σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, συνδικαλιστών, όπου πρωτοστατούν τα μέλη του Κόμματος, για να εδραιωθεί και να διευρυνθεί ως η έκφραση και ο πόλος συσπείρωσης του ταξικά προσανατολισμένου συνδικαλιστικού κινήματος.
Το ΠΑΜΕ, με την παρέμβαση των κομμουνιστών, που δουλεύουν με βάση το πλαίσιο των γενικότερων κατευθύνσεων και θέσεων του Κόμματος, έχει επεξεργασθεί ορισμένες θέσεις για κρίσιμα προβλήματα της εργατικής τάξης, αθλητικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες, θέσεις για τη λειτουργία των Σωματείων, κ.ά. που προσανατολίζουν σωστά και εμπλουτίζουν τις μορφές πάλης των Σωματείων. Οπου αυτές οι θέσεις, προτάσεις, παρεμβάσεις, έγιναν αντικείμενο συζήτησης στα Σωματεία, από τα ΔΣ μέχρι τους τόπους δουλειάς, με συσκέψεις, συζητήσεις, διαλέξεις, με προσπάθειες εμπλουτισμού και εξειδίκευσης έφεραν θετικά αποτελέσματα, άνοιξαν σημαντικούς δρόμους επικοινωνίας, ταξικής συσπείρωσης, διαφώτισης, ισχυροποίησης δεσμών, κ.ά.
Όμως είναι περιορισμένες ή δεν ενθαρρύνονται οι πρωτοβουλίες, οι παρεμβάσεις. Έτσι, χάνονται πολύτιμες δυνατότητες.
Συνολικά, όλα αυτά τα χρόνια, το ΠΑΜΕ έχει εδραιωθεί ως η πιο συγκροτημένη δύναμη μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με τα δεδομένα αυτά, μπορούμε να δουλεύουμε, ώστε το ΠΑΜΕ να αποκτήσει μια νέα δυναμική στη συσπείρωση νέων Σωματείων και δυνάμεων. Εχουμε, όμως, πολλή δουλειά να κάνουμε για να σταθεροποιηθεί και να επιταχυνθεί αυτός ο προσανατολισμός και να ξεπεραστούν μια σειρά από προβλήματα καθοδήγησης και ορισμένες συγχύσεις στις σχέσεις Κόμματος και Συνδικάτων και να αποκτήσουν οι ταξικές δυνάμεις σε κάθε κλάδο την ικανότητα, τον εξοπλισμό, τα μέσα να δουλεύουν και να προσελκύουν στην οργανωμένη δράση τις πλατιές μάζες των ασυνδικάλιστων, ανοργάνωτων εργατών ως βασική προϋπόθεση αλλαγής του συσχετισμού μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να δουλεύουμε με την προοπτική και τη φιλοδοξία, ο κάθε κλάδος να έχει τη δική του δύναμη κρούσης απέναντι στα μονοπώλια του κλάδου. Πρέπει να ξεπεράσουμε πολλές ακόμα αδυναμίες, για να δουλεύουμε με εργατικές μάζες που δεν έχουν την απαιτούμενη συνδικαλιστική και πολιτική πείρα ή δεν έχουν πειστεί ακόμα για το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ. Για να συσπειρώνουμε δυνάμεις σε ταξική κατεύθυνση, για να μπορεί ο κάθε κλάδος να αναπτύσσει τη μαχητική του ικανότητα, πρέπει να αποκτήσει απόλυτη προτεραιότητα η δουλειά του στα πρωτοβάθμια Σωματεία ή μέσω Επιτροπών Αγώνα όπου δεν γίνεται διαφορετικά, ως ενιαία και σταθερή κατεύθυνση.
Η πρόοδος στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος συνδέεται άμεσα με τη διεύρυνση των εργατικών οργανώσεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, τη μαζικοποίησή τους, ιδιαίτερα των πρωτοβάθμιων Σωματείων, τη συσπείρωση νέων δυνάμεων απ' όλα τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι ανάγκη σήμερα το ΠΑΜΕ, ως πόλος ταξικής συσπείρωσης, να αποκτήσει νέα δυναμική.
Χρειάζεται να συζητηθεί συλλογικά ένα πιο συγκεκριμένο σχέδιο για την αναγέννηση και αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος στους παρακάτω, καταρχήν, άξονες. Η ίδια η διαδικασία μπορεί να είναι αφετηρία συσπείρωσης νέων δυνάμεων:
- Οργάνωση και λειτουργία των πρωτοβάθμιων Σωματείων, κλαδικών, επιχειρησιακών και αντιμετώπιση των προβλημάτων που υπάρχουν. Να μελετήσουμε καλύτερα τις εξελίξεις που έχουμε σε διάφορους κλάδους, με τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου που ενισχύεται, τα προβλήματα που υπάρχουν και την πείρα που έχει συσσωρευτεί, ώστε να δυναμώσει το μέτωπο απέναντι στην εργοδοσία, στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, στον κατακερματισμό, στις συντεχνιακές και άλλες αντιλήψεις. Στο πλαίσιο αυτό, να συζητήσουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε πιο οργανωμένα μια σειρά από προβλήματα οργάνωσης των ανέργων, τι θα γίνει με τους εργαζομένους σε εργολάβους, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις.
- Πιο συγκεκριμένο σχέδιο συσπείρωσης Σωματείων και συνδικαλιστών και καλύτερο σχεδιασμό της πάλης με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα βασικά τους στηρίγματα. Είναι ώριμο ζήτημα να ανοίξει η συζήτηση για την ενότητα της εργατικής τάξης. Το θέμα αυτό έχει πολλές πλευρές. Αφορά πριν απ' όλα την κομματική δουλειά, αλλά πρέπει να είναι και βασική κατεύθυνση της δράσης του ΠΑΜΕ ως πόλου του συνδικαλιστικού κινήματος. Θα βοηθήσει πολύ αν καταφέρουμε, και πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, να ολοκληρωθεί η μελέτη για τη σύνθεση της εργατικής τάξης.
- Να γίνει συζήτηση, να ξεκαθαριστούν όποιες συγχύσεις υπάρχουν στο χαρακτήρα του ΠΑΜΕ και να οργανωθούν καλύτερα οι δυνάμεις του, των διάφορων Γραμματειών του, ώστε να δυναμώσει ο ρόλος τους στο συντονισμό και την προώθηση της δράσης των Σωματείων, καθώς και της διεθνούς δράσης του ΠΑΜΕ.
- Κεντρικό, επίσης, θέμα είναι το ζήτημα της Κοινωνικής Συμμαχίας και πώς αυτή θα δυναμώσει και θα δεθεί καλύτερα με τους κλάδους και τη δουλειά των Σωματείων.
5. Η ανάπτυξη της Κοινωνικής Συμμαχίας
Η οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας θα συμβάλει σημαντικά στην ενίσχυση του εργατικού κινήματος απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, γιατί αποσπά τα λαϊκά στρώματα από τη συσπείρωση με τα ανώτερα μεσαία στρώματα και την αστική τάξη. Η οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, όπου η εργατική τάξη και το κίνημά της πρέπει να πρωτοστατούν, συνδέεται άμεσα με τη στρατηγική του Κόμματος για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η οικοδόμησή της εξαρτάται από τη δράση του Κόμματος για την ανασύνταξη.
Μέσα στους αγώνες έχει δοκιμαστεί η αξία αυτής της συμμαχίας κι έχει συγκεντρωθεί μια χρήσιμη πείρα, θετική και αρνητική. Αυτή η πείρα πρέπει να αξιοποιηθεί και να αποτελέσει τη βάση ενός πιο επεξεργασμένου νέου σχεδίου, για να αποκτήσει η οικοδόμηση της Συμμαχίας πιο σταθερή βάση και προοπτική. Το υπάρχον πλαίσιο της κοινής πάλης έχει ξεπεραστεί σε αρκετά ζητήματα και χρειάζεται να συζητηθεί και να διαμορφωθεί μια νέα διακήρυξη - σχέδιο κοινής πάλης και σταθερού συντονισμού για την υλοποίησή του, στο οποίο οι κομμουνιστές θα συμβάλουν με τις προτάσεις τους.
Στοιχείο της οικοδόμησης της Λαϊκής Συμμαχίας είναι και η συγκρότηση των Λαϊκών Επιτροπών στις συνοικίες, που είναι απαραίτητο να αποκτήσουν κύρος στα λαϊκά στρώματα στις πόλεις και στις γειτονιές, ως μορφές λαϊκής συσπείρωσης και συμμαχίας. Να μπορούν να απευθύνονται και να κινητοποιούν πλατύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, να αποκτήσουν σταθερή δράση με ευθύνη των φορέων που τις συγκροτούν, πράγμα που σημαίνει ευθύνη στον τρόπο που παρεμβαίνουν οι κομμουνιστές.
Αφετηρία στην καθοδηγητική μας δουλειά για την οικοδόμηση κι ανάπτυξη της Κοινωνικής Συμμαχίας είναι οι Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου.
Η Λαϊκή Συμμαχία είναι κοινωνική όσον αφορά ποιες κοινωνικές δυνάμεις μπορούν αντικειμενικά να συμπαραταχθούν στον αγώνα, έχει κινηματικά χαρακτηριστικά με γραμμή αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής. Εχει πρόταση διακυβέρνησης - εξουσίας οριοθετημένη από την αστική διακυβέρνηση, δηλαδή από την πολιτική εξουσία των μονοπωλίων, με την έννοια ότι κατευθύνει τη δράση της στην αλλαγή τάξης, κοινωνικών δυνάμεων στο επίπεδο της εξουσίας.
Η συμμαχία αυτή, με τη σημερινή πρώτη μορφή της ως ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ απλώνει την επιρροή της στους χώρους δουλειάς και στην εργατική - λαϊκή γειτονιά, θα προσαρμόζεται με την αλλαγή συσχετισμού στο επίπεδο των οργανώσεων του κινήματος. Η εξέλιξη θα δώσει και νέες μορφές, ιδιαίτερα από τα κάτω προς τα πάνω, θα επέρχονται αναδιατάξεις στο εσωτερικό της και κάτω από την επίδραση της γενικότερης αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων, που δεν είναι δυνατόν σήμερα να προκαθοριστούν.
Η βάση, δηλαδή, της συμμαχίας είναι μέσα στο λαό, απευθύνεται σε όλους και όλες, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και πολιτικές τους θέσεις, με κριτήριο σε ποια τάξη ανήκουν, σε ποιο κοινωνικό στρώμα. Είναι αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική συμμαχία με ταξικά κριτήρια και όχι με ψευδεπίγραφα ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια που χρησιμοποιούν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις (Δεξιά - Αντιδεξιά, Αριστερά - Δεξιά, μνημονιακό - αντιμνημονιακό μέτωπο, Αριστερά έως λαϊκή Δεξιά και άκρα Δεξιά, μερκελικές και αντιμερκελικές δυνάμεις). Στο επίπεδο της εξουσίας δε χωράνε συμβιβασμοί, τακτικισμοί και καιροσκοπικοί ελιγμοί.
Το πρόβλημα δεν είναι αν το κίνημα θα προβάλλει άμεσες διεκδικήσεις, αυτό το ζήτημα είναι λυμένο, το θέμα είναι με ποια πολιτική γραμμή δίνεται απάντηση στα φλέγοντα και συσσωρευμένα προβλήματα του λαού: Με τα μονοπώλια και το κεφάλαιο ή ενάντια στην κυριαρχία τους. Με την εξουσία των μονοπωλίων ή με την εξουσία του εργαζόμενου λαού.
Ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας ως κοινωνικής συμμαχίας, με πολιτική προοπτική την εργατική - λαϊκή εξουσία, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων.
Το ΚΚΕ μετέχει στα όργανα και στις γραμμές της μέσω των στελεχών και μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ που εκλέγονται στα όργανα του κινήματος. Το Κόμμα με την αυτοτελή του δράση καθώς και τη δράση των μελών του στις γραμμές των κοινωνικών δυνάμεων της Λαϊκής Συμμαχίας με ευθύνη επιδιώκει την ανάπτυξη της μαχητικότητας και ανιδιοτέλειας, το ατσάλωμα, την αυτοπεποίθηση των αγωνιστών, στην απόκρουση του κλίματος κούρασης, μοιρολατρίας, αλλά και ανυπομονησίας, ώστε να αντιπαλεύουν τη ρεφορμιστική - οπορτουνιστική γραμμή, να διασφαλίζεται και από τα μέσα ο χαρακτήρας της συμμαχίας, η ικανότητά της να ανοίγεται και να συνδέεται με νέες δυνάμεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
***
Από την άποψη αυτή, μεγαλώνει η ευθύνη του Κόμματος, όλων των μελών και στελεχών μας. Να βοηθήσουμε να εκφραστούν οργανωμένα αγωνιστικές διαθέσεις, με διακριτές, συντονισμένες ενέργειες, πολύμορφες και συγκρουσιακές.
Πρωτοστατούμε στη σύγκρουση με τη μοιρολατρία και το φόβο, την απογοήτευση και το συντηρητισμό, με όλες τις αντιδραστικές αντιλήψεις που δυναμώνουν.
Δίνουμε τη μάχη της μαζικοποίησης του οργανωμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε η σημερινή συγκυβέρνηση, αλλά και οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει, άμεσα να νιώσει την ανερχόμενη λαϊκή πίεση και αντίσταση.
Ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ακόμα τη δύναμή του, επομένως δεν πρέπει να υπάρχει απογοήτευση για την αποτελεσματικότητα των αγώνων: Προέχει η προετοιμασία δυνάμεων για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση.
Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.