H «Αλκυονίς» του θρύλου και του μύθου 365 μέρες το χρόνο ‒ Αφιέρωμα σε πέντε κομμουνιστές δημιουργούς του κινηματογράφου

«Η τέχνη όχι σαν καθρέφτης να αντανακλά,

Αλλά σαν φακός να μεγεθύνει».

Β. Μαγιακόφσκι

H «Αλκυονίς» του θρύλου και του μύθου...

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Κυριακή 26/10, σηκώθηκε ξανά η αυλαία της ιστορικής, αθηναϊκής κινηματογραφικής αίθουσας «Αλκυονίς», στην Ιουλιανού. Την είδηση του εγχειρήματος της επαναλειτουργίας της, ακολούθησε πληθώρα ενθουσιασμένων και ενθουσιαστικών μηνυμάτων, κατ' αρχήν από ανθρώπους της τέχνης, του πνεύματος και του πολιτισμού.

Η «New Star», η εταιρεία διανομής κινηματογράφου Τέχνης με μακρά ιστορία, μαζί με καινούργιους συνεργάτες, αναλαμβάνει, σε πείσμα των καιρών και των πολυεθνικών, να πραγματώσουν ένα μεγαλεπήβολο στόχο.

Να στήσουν έναν πολυχώρο πολιτισμού με θέατρο, κινηματογράφο, εκθέσεις εικαστικών, φωτογραφίας, συναυλίες, βιβλιοπαρουσιάσεις ‒και όχι μόνο‒ στο ποιοτικό πνεύμα της «Αλκυονίδας», προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες και ανάγκες...

«Πολύ ευχάριστη» χαρακτήρισε την είδηση της επαναλειτουργίας ο Κώστας Καζάκος. «Μακάρι να οργανωθεί καλά και να έχει τη συμπαράσταση του κοινού, αυτήν που αρμόζει στην ιστορία που κουβαλάει η Αλκυονίδα» (...) Και συνεχίζει: «Θα παίξει καθοριστικό ρόλο στις πολύ σκοτεινές συνθήκες κάτω απ' τις οποίες ζούμε. Θα είναι μια πόρτα πολιτισμού, στην οποία θα έχει άμεση πρόσβαση ο λαός μας που είναι διψασμένος για πολιτισμό!»

Η «Αλκυονίς», κορωνίδα των, πάλαι ποτέ, ζωντανών κινηματογραφικών αιθουσών Τέχνης της Αθήνας (Στούντιο, Ιλιον, Ελλη κ.ά.), άρχισε να λειτουργεί το φθινόπωρο του '69, εν μέσω μαύρης κι άραχλης χούντας.

Από τα πρώτα της βήματα κατόρθωσε να διαμορφώσει συγκεκριμένη εικόνα σε σχέση με το χαρακτήρα και το στίγμα της. «Αποκάλυψε», κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε ένα «διψασμένο» ιδιαίτερα για τη σύνθετη Τέχνη του κινηματογράφου κοινό, τα κλασικά αριστουργήματα της Ιστορίας του παγκόσμιου κινηματογράφου, το μεγαλειώδη σοβιετικό κινηματογράφο που προβαλλόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τον Αϊζενστάιν και τους άλλους σημαντικούς Σοβιετικούς θεωρητικούς και κινηματογραφιστές, τις σπουδαίες εθνικές κινηματογραφίες και τα «ρεύματα», τις «σχολές» από τις τέσσερις γωνιές της Γης.

Ακόμα συνέβαλε τα μέγιστα στο να προσεγγίσει το αθηναϊκό κοινό, το «διαφορετικό λόγο» που ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος προσπάθησε να αρθρώσει το 1966, έτος τομή στην Ιστορία του, μέσα από πέντε ταινίες που σαν σύνολο κυριαρχούνταν από νέες αντιλήψεις τόσο σε επίπεδο κινηματογραφικής προσέγγισης όσο και φόρμας.

Το 1970 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γυρίζει την «Αναπαράσταση», ταινία όχι απλά θαυμαστής αφηγηματικής και στιλιστικής οπτικής, αλλά έργο που αμφισβητεί τη μονοσήμαντη αφηγηματική γραφή και αγγίζει το ιστορικό γίγνεσθαι.

Το 1971, η «Αναπαράσταση», αμετάβλητο σημείο αναφοράς στην εξελικτική πορεία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, προβλήθηκε κατ' αποκλειστικότητα στην «Αλκυονίδα», σημειώνοντας θεαματική επιτυχία!

Η «Αλκυονίς» δεν αρκείται στο να προμηθεύεται τις ταινίες που προβάλλει μόνο από τα κατεστημένα γραφεία εισαγωγής και διανομής, αλλά γίνεται και η ίδια εισαγωγέας επιλεγμένων ταινιών που προορίζονται για προβολή αποκλειστικά στο χώρο της, στηρίζοντας έμπρακτα την ανεξάρτητη, από εμπορευματικά κυκλώματα δημιουργία και το πολιτικό και προοδευτικό σινεμά της εποχής.

Κατ' αυτόν τον τρόπο μύησε στην πραγματική Τέχνη του σινεμά και την αισθητική παιδεία, τουλάχιστον μια γενιά κινηματογραφόφιλων νεολαίων τότε.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις πρωινές κυριακάτικες προβολές, με πλείστες θαυμαστές επιλογές από τη φιλμογραφία της Ιστορίας του παγκόσμιου κινηματογράφου και ακόμη, στις πυρετώδεις συζητήσεις ανάμεσα σε κοινό και κριτικούς, με δεσπόζουσα την εμβληματική φυσιογνωμία του δασκάλου Βασίλη Ραφαηλίδη.

"Υλικά που δούλεψα τότε είναι ο πηλός, ο γύψος, το ξύλο, το αλουμίνιο,
το μπετόν και το σίδερο... Επεξεργαζόμουν τον ξυλότυπο (καλούπι) απ'
ευθείας, και καθώς το μπετόν έπεφτε για την κατασκευή του κτηρίου, αυτομάτως γινόταν και ο τοίχος ένα ανάγλυφο…"
Ένας καλλιτέχνης, ό,τι και αν αξίζει, προσπαθεί πάντα να πιάσει ένα όνειρο. Αλήθεια, πώς ερμηνεύεται ο μηχανισμός του ονείρου;
Δημήτρης Αρμακόλας:
Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΠΟΥ ΦΙΛΟΤΕΧΝΗΣΕ ΤΟ ΑΝΑΓΛΥΦΟ ΤΗΣ ΑΛΚΥΟΝΙΔΑΣ

Η «Αλκυονίς» δε θα μπορούσε παρά να καταστεί τοπόσημο πολιτισμού, έννοια άρρηκτα συνδεδεμένη με τη συλλογική μνήμη της εποχής.

«Η "Αλκυονίδα" είναι τα νιάτα μας, τα βιολογικά και καλλιτεχνικά. Μέσα σ' αυτήν την ξεφτίλα, την μπόχα και την κατρακύλα, είναι μια πρόκληση που θα μας βρει όλους συμμέτοχους», λέει ο Νίκος Κούνδουρος για την επανεκκίνηση της θρυλικής αίθουσας, ενώ η Λίλα Καφαντάρη συμπληρώνει:

«Ανάμεσα στις ταινίες εμπόρευμα που διακινούν οι πολυεθνικές και τον κινηματογράφο Τέχνης που ενεργοποιεί το μυαλό του θεατή για να τον κάνει καλύτερο και κοινωνικά χρήσιμο, η απόσταση είναι χαώδης. Γι' αυτό η αναβίωση της "Αλκυονίδας" έχει μεγαλύτερη σημασία από ποτέ και για τους δημιουργούς και το κοινό. Και με τη στήριξη όλων μας, μπορεί να γίνει η όαση που τόσο έχουμε ανάγκη.

Η επανεκκίνηση της "Αλκυονίδας" εκτός από έντονη συναισθηματική φόρτιση ενέχει τη γλυκιά νοσταλγία καιρών χαλεπών, μιας εποχής δύστροπης, αλλά με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά από τη σημερινή. Γιατί σήμερα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, διαπιστώνουμε και εξίσου σημαντική κρίση στον κινηματογράφο, παρά τις κάποιες σποραδικές ανατάσεις.

Το πρόβλημα της διανομής συναγωνίζεται εκείνο της παραγωγής...

Η απουσία κρατικής χρηματοδότησης αναγκάζει τους κινηματογραφιστές να ευελπιστούν σε χρηματοδότηση από σχετικά ταμεία της ΕΕ ή ιδιώτες χορηγούς. Αυτό όμως προϋποθέτει αυτολογοκρισία και "μπουρδολογία", που να κάνει το έργο αγνώριστο και να μη γνωρίζει κανείς αν μπορούμε πια να μιλάμε για "καλό κινηματογράφο", Τέχνης, δημιουργού κ.λπ. Τουλάχιστον κρίνοντας από τα κυρίαρχα και ισχύοντα μοντέλα και συμπεριφορές...

Αλλά, μέσα στη 45ετία από την ίδρυση της "Αλκυονίδας", άλλαξε σημαντικά και ο "έτερος συμβαλλόμενος" στο συμβόλαιο της σχέσης σινεμά / θεατή. Ο παραλήπτης του μηνύματος. Το κοινό. Που ανδρώθηκε μέσα σε επί τούτου χαοτικό οπτικοακουστικό τοπίο. Διδάχθηκε τους κώδικες αυτού του οπτικοακουστικού αχταρμά κι έμαθε να αρέσκεται σε αυτό το είδος, πρακτικά είναι το μόνο που μπορεί να καταλάβει, γιατί το γνωρίζει. Έτσι οι κινηματογραφικές του επιλογές είναι δικαιολογημένα τηλεοπτικές, "διαφημιστικές", "παιχνιδιού υπολογιστή" κ.λπ.».

Ο Βαγγέλης Σιδέρης ‒ο ιδιοκτήτης και κατασκευαστής της αίθουσας που απεβίωσε πριν 2 χρόνια‒ βάφτισε την αίθουσά του «Αλκυονίδα» από τις Αλκυονίδες Νήσους στον Κορινθιακό όπου συνήθιζε να ψαρεύει αλλά και, από τις «αλκυονίδες ημέρες» που συμβολίζουν την καλοκαιρία μέσα στην καταχνιά...

Για τα εγκαίνια της αίθουσας, η «Αλκυονίς» New Star Art Cinema και οι Εκδόσεις «Καζαντζάκη» συνδιοργάνωσαν στις 7 το βράδυ Φεστιβάλ Μνήμης και Τιμής στον Νίκο Καζαντζάκη ‒με αφορμή τη συμπλήρωση 57 χρόνων από το θάνατό του‒ υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.

Προβλήθηκαν οι ταινίες

«Ζορμπάς ο Ελληνας» (1964) του Μιχάλη Κακογιάννη,

«Ο Μεγάλος πειρασμός» (1988) του Μάρτιν Σκορτσέζε και η σπάνια

«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1957) του Ζυλ Ντασέν.

Μαζί τους προβλήθηκε και η μικρού μήκους ταινία του Μάριου Ιορδάνου «Το μυστικό του Θησέα» (2014).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 26/10/2014

New Star Art Cinema

Αλκυονίδες, 365 μέρες το χρόνο!

ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ: Ο ιστορικός κινηματογράφος επιστρέφει στην πόλη!
Το 1969, με την έναρξη της κινηματογραφικής περιόδου, μια νέα αίθουσα κάνει την εμφάνισή της επί της οδού Ιουλιανού 42, κοντά στην Πλ. Βικτωρίας.

Λίγοι μόνο μήνες θα χρειαστούν για να καταστεί το κέντρο του ενδιαφέροντος του κινηματογραφόφιλου κοινού και, πολύ περισσότερο, να αναχθεί στο κέντρο της ανεξάρτητης κινηματογραφικής δημιουργίας.

Κινούμενη ακριβώς στο ίδιο πνεύμα, καθώς οι καιροί παρουσιάζουν τεράστιες ομοιότητες με την Ελλάδα της δεκαετίας του ’70, η Αλκυονίδα επιστρέφει στην πόλη της, επιτελώντας ακριβώς το ίδιο έργο και αναδεικνύοντας ακριβώς το ίδιο όραμα με τότε.

Μακριά από τα πολυδιαφημιζόμενα πρότυπα και τα συστημικά στερεότυπα, ο ιστορικός κινηματογράφος «Αλκυονίς», σε λίγο καιρό θα επαναλειτουργεί ως Artplex, δηλαδή πολυχώρος πολιτισμού, από την ΝΕWSTAR, και ανάγει την ψυχαγωγία σε καθημερινό βίωμα με:

Πρόγραμμα από το πρωί μέχρι το βράδυ, 365 μέρες το χρόνο,

Πολλαπλές κινηματογραφικές προβολές ανά εβδομάδα,

Πρωτοπόρες θεατρικές παραστάσεις,

Μουσικές βραδιές και επιλεγμένες βιβλιοπαρουσιάσεις,

Θεματικά αφιερώματα σε σπουδαίους δημιουργούς και κινηματογραφικές προτάσεις και από άλλους πολιτισμούς,

Ταινίες και πέρα από το πλαίσιο διανομής της NEWSTAR (που εδώ και χρόνια δραστηριοποιείται στο χώρο της κινηματογραφικής διανομής με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό της) και με

Εκδηλώσεις εναλλακτικές, που θα καλύπτουν όλο το φάσμα των Τεχνών

Η Αλκυονίδα επιστρέφει στην πόλη με την οποία έχει άρρηκτα συνδεθεί για να επαναφέρει δείγματα υψηλής αισθητικής στο κοινό και ελεύθερης γραφής στους δημιουργούς.

Η φιλόδοξη αυτή πρωτοβουλία ανήκει στη NEWSTAR, που υπερασπίζεται εδώ και χρόνια ένα διαφορετικό και ανεξάρτητο σινεμά, γεγονός που ταιριάζει απόλυτα με το αρχικό όραμα της Αλκυονίδας και το ρόλο που επιτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια και πρόκειται να ξαναδιαδραματίσει:

Μια εναλλακτική πρόταση διανομής, όπου η αίθουσα τίθεται στην υπηρεσία των δημιουργών και των ταινιών, μια ολοκληρωμένη πρόταση πολιτισμού στην υπηρεσία των σινεφίλ.

 Μετά το 1974 εποχή. Το νέο σήμα: Ο ρόλος του κινηματογράφου στην επαναστατική διαδικασία

Ένας κινηματογράφος – σταθμός, του τότε και του τώρα!

Με μια ονομασία που προέρχεται από την αρχαία ελληνική μυθολογία και παραπέμπει σε αστρικούς σχηματισμούς (ο αστέρας Αλκυόνη στις αρχές κάθε χρόνου μεσουρανεί τις εσπερινές ώρες και επομένως κατά τις ανέφελες νύκτες του Ιανουαρίου είναι ορατός στο σύμπλεγμα των Πλειάδων, ως κορωνίδα της Πούλιας, κατά τη δημώδη έκφραση, που σημαίνεται ως προς το ζενίθ, στην ψηλότερη περιοχή του ουράνιου θόλου) , σε μυθικά πλάσματα (οι Αλκυονίδες, στην Ελληνική μυθολογία, ήταν 7 Νύμφες, κόρες του γίγαντα Αλκυονέα. Τα ονόματά τους ήταν Αλκίππη, Ανθή, Αστερία, Δριμώ, Μεθώνη, Παλλήνη και Φθονία. Όταν ο Ηρακλής σκότωσε τον πατέρα τους, λυπήθηκαν τόσο που έπεσαν στη θάλασσα.
Η Αμφιτρίτη τις έδειξε συμπόνια και τις μεταμόρφωσε σε αλκυόνες.) και σε πανέμορφα θαλασσοπούλια (το γνωστό αποδημητικό ψαροπούλι Αλκυόνη, το οποίο φθάνει στην Ελλάδα περίπου περί το τέλος του Καλοκαιριού, αρχές Σεπτεμβρίου και αναχωρεί περί τα τέλη Μαρτίου), ο κινηματογράφος Αλκυονίδα δε θα μπορούσε παρά να περάσει κι αυτός στα όρια του θρύλου. Μέσα στον «χειμώνα» που διανύουμε, η Αλκυονίδα προτείνει αυτό που το όνομά της προτάσσει: Αλκυονίδες μέρες, θέρμη και φως. Με τη μόνη διαφορά, πως πλέον «Αλκυονίδες μέρες» θα έχουμε όλο το χρόνο! 

New Star Art Cinema

Τριήμερο αφιέρωμα της ΤΟ Καλλιτεχνών του ΚΚΕ σε πέντε κομμουνιστές δημιουργούς του κινηματογράφου

7-8-9 Νοέμβρη, κινηματογράφος ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema,

Η Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών της ΚΟΑ του ΚΚΕ και η ΚΟΒ Οπτικοακουστικού διοργανώνουν τριήμερο αφιέρωμα στους Νίκο Αντωνάκο, Γρηγόρη Δανάλη, Μικέ Καραπιπέρη, Λάμπρο Λιαρόπουλο και Στέλιο Τατασόπουλο

Ο Γρηγόρης Δανάλης

Η Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών της ΚΟΑ του ΚΚΕ και η ΚΟΒ Οπτικοακουστικού διοργανώνουν ένα τριήμερο αφιέρωμα στις 7, 8, 9 Νοέμβρη και ώρα έναρξης 19.00 στο σινεμά «Αλκυονίδα», αφιερωμένο σε δημιουργούς και συνδικαλιστές του κινηματογράφου, οι οποίοι υπήρξαν μέλη και στελέχη του ΚΚΕ.

Στο αφιέρωμα θα τιμηθούν: Ο σκηνοθέτης Νίκος Αντωνάκος (1942 - 2009), ο διευθυντής φωτογραφίας Γρηγόρης Δανάλης (1916 - 1993), ο σκηνογράφος - ενδυματολόγος Μικές Καραπιπέρης (1933 - 1991), ο σκηνοθέτης Λάμπρος Λιαρόπουλος (1936 - 1983) και ο σκηνοθέτης Στέλιος Τατασόπουλος (1908 - 2000).

Σε όλη τη διάρκεια του αφιερώματος θα υπάρξουν εισηγήσεις - παρεμβάσεις για τη ζωή και το έργο τους από συντρόφους, φίλους και συνεργάτες τους και θα παρουσιαστούν ταινίες που σκηνοθέτησαν ή συμμετείχαν με την ιδιότητά τους.

Ακόμα, στο φουαγιέ του σινεμά «ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ» θα υπάρξει έκθεση με ντοκουμέντα από φωτογραφικό και οπτικοακουστκό υλικό από τις δουλειές και τη ζωή τους.

Στέλιος ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Οργανώνεται στις γραμμές του ΚΚΕ στη διάρκεια του μεσοπολέμου. Το 1932 δημιουργεί την πρώτη ταινία κοινωνικής κριτικής «Κοινωνική σαπίλα». Συμμετέχει ενεργά στην Αντίσταση και μέσα στα χρόνια της Κατοχής ιδρύει το Σωματείο Καλλιτεχνών Κινηματογράφου, ενώ στην Απελευθέρωση γύρισε τα πρώτα επίκαιρα που απαθανατίζουν τις τελευταίες μάχες του ΕΛΑΣ. Το 1952 γυρίζει την ταινία «Μαύρη γη», η οποία δίπλα στο «Πικρό Ψωμί» (1951) του Γρηγόρη Γρηγορίου θεωρήθηκε η πρώτη νεορεαλιστική ελληνική ταινία.

Γρηγόρης ΔΑΝΑΛΗΣ

Γνωστός στον κινηματογραφικό χώρο ως «παππούς του ελληνικού κινηματογράφου». Από το 1934 ήταν μέλος του ΚΚΕ. Κατά την διάρκεια της ιταλo-γερμανο-βουλγαρικής κατοχής της Ελλάδος, συμμετείχε στην οργάνωση του ΕΑΜ στην Αθήνα. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε και εξορίστηκε. Διετέλεσε ιδρυτικό στέλεχος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος - Ακροάματος. Το 1948 υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Ενωσης Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, επί σειρά ετών πρόεδρος, γενικός γραμματέας και επίτιμος πρόεδρός της. Η τεχνική του τον ανέδειξε στους κορυφαίους του κινηματογράφου. Σε αυτόν ανήκει η τεχνική του traveling (τράβηγμα εν κινήσει).

Μικές ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ

Θα υπάρξει από τους πιο γνωστούς και πετυχημένους Ελληνες σκηνογράφους. Ουσιαστικά θα είναι ο «ζωγράφος» του νέο ελληνικού κινηματογράφου. Εργάστηκε σε ταινίες σκηνοθετών όπως οι: Ν. Κούνδουρος, Δ. Μακρής, Στ. Τσιώλης, Φ. Λαμπρινός, καθώς και στο σύνολο των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου μετά τις «Μέρες του '36». Για την ποιότητα της καλλιτεχνικής του εργασίας βραβεύτηκε επανειλημμένα από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τιμήθηκε επίσης με κρατικά βραβεία. Yπήρξε στέλεχος και γενικός γραμματέας της Ενωσης Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου.

Λάμπρος ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Από τους πιο ευαίσθητους και ταλαντούχους ανθρώπους που είχε ποτέ ο ελληνικός Κινηματογράφος. Η μετανάστευση στο εξωτερικό θα αποτυπωθεί στην ταινία του «Γράμμα στο Σαρλερουά», ενώ η ταινία «Το άλλο γράμμα» όσα χρόνια και να περάσουν, θα είναι μια κριτική επιτομή της ελληνικής ιστορίας. Υπήρξε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών και μέλος ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Νίκος ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Σκηνοθέτης, υπηρέτησε τις ιδέες του σε μια δημιουργική πορεία είτε ως συνδικαλιστής, είτε ως συγγραφέας ή κριτικός κινηματογράφου στις σελίδες του «Ριζοσπάστη». Η ταινία του «Δεξιότερα της δεξιάς», ήταν μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματός του. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών και μέλος του ΔΣ. Επίσης, μέλος της Διοίκησης και της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Σκηνοθετών «FERA». Μέλος το ΔΣ στο ΕΚΚ.

Η δημιουργία τους ποτέ δεν ήρθε σε αντίθεση με τη συνδικαλιστική τους δράση. Και οι πέντε ήταν γνωστοί στον κινηματογραφικό χώρο για την πάλη τους για τα δικαιώματα των ίδιων και των συναδέρφων τους, διεκδικώντας και απαιτώντας τους καλύτερους όρους εργασίας. 

Το πρόγραμμα του αφιερώματος

Παρασκευή 7 Νοέμβρη, 7 μ.μ.

• Θα μιλήσει η Ελένη Μιλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ.
• Εισήγηση - ομιλία για τους Στέλιο Τατασόπουλο - Λάμπρο - Λιαρόπουλο

Προβολή ταινιών

• «Κοινωνική Σαπίλα» σε σκηνοθεσία Στέλιου Τατασόπουλου
• «Το άλλο γράμμα» σε σκηνοθεσία Λάμπρου Λιαρόπουλου 

Σάββατο 8 Νοέμβρη, 7 μ.μ.

Παρεμβάσεις:

• Για το Νίκο Αντωνάκο θα μιλήσει ο ηθοποιός και συγγραφέας Βασίλης Κολοβός
• Για τον Γρηγόρη Δάναλη ο Θανάσης Ρεντζής, σκηνοθέτης και θεωρητικός του κινηματογράφου.

Προβολή ταινιών

• «Δεξιότερα της δεξιάς», σε σκηνοθεσία Νίκου Αντωνάκου
• «Ουρανός» σε σκηνοθεσία Τάκη Κανελλόπουλου και διεύθυνση φωτογραφίας Γρηγόρη Δανάλη. 

Κυριακή, 9 Νοέμβρη, 7 μ.μ.

• Το αφιέρωμα θα συνεχιστεί με την ομιλία του διευθυντή φωτογραφίας Άκη Αποστολίδη, για τον Μικέ Καραπιπέρη.
• «Θίασος» σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου και σκηνικά - κοστούμια του Μικέ Καραπιέρη.

Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Παπανδρέου Α.Ε., Φοίβη Οικονομοπούλου, ΕΤΕΚΤ, Αναστασία Χριστοφορίδου.

Η Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών της ΚΟΑ του ΚΚΕ, ξεχωριστά ευχαριστεί τις οικογένειες των τιμώμενων προσώπων που δέχτηκαν να βοηθήσουν. 

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

Βιογραφικά και φιλμογραφία των πέντε κομμουνιστών κινηματογραφιστών δημιουργών

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 26/10/2014 και 902