Στη σκιά των Ντέρικ

 Ο ιμπεριαλισμός σήμερα

Η ΜΠΟΤΙΛΙΑ κερνάει το εκπληκτικό κείμενο του Γιάννη Καμπάνη, «Πόλεμοι στη σκιά των Ντέρικς», που κατατέθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο για το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Ο συντάκτης, μάχιμος συνδικαλιστής από τον πετρελαϊκό χώρο, απαντάει συγκροτημένα, κοφτά και προπαντός με χιούμορ, σε όσους περνάνε ΣΥΡΙΖΑ από τον ιμπεριαλισμό και (κάνουν πως) δεν τον βλέπουν.

Πριν όμως, επιτρέψτε μου να παραθέσω δυο μικρά αποσπάσματα από τον ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ του Λένιν, που πιστεύω πως μαζί με τον γλαφυρό λόγο του Γ.Κ. γεφυρώνουν το χτες και το σήμερα με τρόπο μοναδικό:

«Αν θα χρειαζόταν να δοθεί ένας όσο το δυνατό πιο σύντομος ορισμός του ιμπεριαλισμού, θα έπρεπε να πούμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού. Ο ορισμός αυτός θα περιείχε το κυριότερο, γιατί, από τη μια μεριά, το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι το τραπεζικό κεφάλαιο μερικών πάρα πολύ μεγάλων μονοπωλιακών τραπεζών, που έχει συγχωνευτεί με το κεφάλαιο των μονοπωλιακών ενώσεων των βιομηχάνων και από την άλλη, το μοίρασμα του κόσμου είναι το πέρασμα από την αποικιακή πολιτική, που επεκτείνεται ανεμπόδιστα πάνω σε περιοχές που δεν τις έχει αρπάξει καμιά καπιταλιστική Δύναμη, στην αποικιακή πολιτική της μονοπωλιακής κατοχής των εδαφών της γης, που έχει ολότελα μοιραστεί».

«Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες».

(Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, Κεφ. VII, σελ. 109 & 110. Μετάφραση, Γ. Ν. Νικολαΐδης. Εκδόσεις Θεμέλιο, 1964. Βλέπε και εδώ, σελ. 392 & 393).   

 

Derrick, μεγάλος γερανός. Oil derrick, πύργος γεωτρήσεως. 

Είναι ο ξύλινος οβελίσκος που εικονίζεται στο εξώφυλλο,

με το όρνιο να καραδοκεί στην κορυφή!

 

Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι της ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ.

  
Πόλεμοι «στη σκιά των Ντέρικς»

Μεγάλο μέρος του Προσυνεδριακού Διαλόγου αναλώθηκε στο πόσο μικρό ήταν το ποσοστό του Ιουνίου. Κοιτώντας λίγο μακρύτερα από το δάχτυλό μας, και δεδομένης της απελπιστικής κατάστασης του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, το ποσοστό στην πραγματικότητα ίσως ήταν μεγάλο...

Δεν θέλω να πω ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, ή ότι δεν μας ενδιαφέρει η εκλογική μάχη. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι, όταν δεν προχωράς αρκετά γρήγορα σε μια ανηφόρα, η λύση σίγουρα δεν είναι να αλλάξεις προορισμό και να κουτρουβαλήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Πέρα από τα εκλογικά σκαμπανεβάσματα, το Κόμμα έχει κάνει επί χρόνια σημαντική ποιοτική δουλειά. Ο μέχρι σήμερα Προσυνεδριακός δεν αντικατοπτρίζει, ευτυχώς, την εικόνα των Οργανώσεων. Γιατί εκεί, τα συντριπτικά ποσοστά αποδοχής των Θέσεων από τη βάση, απορρίπτουν την εικόνα μιζέριας και γκρίνιας για αλλαγή στρατηγικής. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ότι το ΚΚΕ πρόλαβε έγκαιρα να δημιουργήσει μια ακόμα γενιά κομμουνιστών που δε θα συμβιβαστεί, ούτε θα συνθηκολογήσει μπροστά σε οποιονδήποτε αρνητικό συσχετισμό. Στην καρδιά του Κόμματος, στη βιομηχανία, τα εργατόπαιδα και οι άνεργοι δε συζητούν για φανταστικούς πολιτικούς συμμάχους, ούτε για μεταβατικά προγράμματα σωτηρίας του συστήματος τη στιγμή που οι καπιταλιστές τους στραγγαλίζουν και οι συμβιβασμένοι εξαργυρώνονται.

Οι αντίπαλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ΚΚΕ δε σημαίνει απλά ένα ποσοστό, αλλά συνδυάζεται με την ικανότητα να συσπειρώνουμε στους χώρους δουλειάς και στα μέτωπα πάλης πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις. Ποιος δε νοιώθει καθημερινά στο πετσί του ότι το «πολύ» 27% του ΣΥΡΙΖΑ ζυγίζει στην πραγματική ταξική μπαλάντζα πολύ ελαφρύτερα από το 4,5% του ΚΚΕ; 'Η μήπως θα συγκριθούμε με τη ΔΗΜΑΡ και τους ΑΝΕΛ, που ακαριαία παύουν να υπάρχουν με το που κοπεί το καλώδιο της τηλεόρασης;

Σήμερα, το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο θα ήταν να γίνουμε ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, οι αγαπημένοι των εργοδοτών, όπως έπραξαν οι ομοϊδεάτες του ΣΥΡΙΖΑ σε Ιταλία - Γαλλία.

Και αφού διέλυσαν τα εκεί ΚΚ, ο εργατόκοσμος τώρα δήθεν «εκφράζει τη δυσαρέσκειά του» ψηφίζοντας τον Μπερλουσκόνι και τον μπάρμπα-Μπρίλιο (ή κάπως)...

Ας αφήσουν τα τσιτάτα περί Ενιαίου Μετώπου από Συνέδρια του 1922 (!) και ας μας πούνε σήμερα με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα έπρεπε να συμμαχήσουμε. Το «Μέτωπο» ήταν προσπάθεια μιας μεταπολεμικής - μετεπαναστατικής εποχής, το οποίο εντέλει δε δικαιώθηκε στη ζωή και δεν έφερε νίκες. Αν ωστόσο επιμείνουμε στο δικό τους κόσμο των ατυχών αναλογιών, θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι ουδέποτε ο Λένιν μπήκε στην κυβέρνηση «σωτηρίας» του «Τσίπρα» - Κερένσκι.

Σήμερα, μια συμμαχία με αριστερούς τύπου Κουβέλη «από τα πάνω», απλά θα αδρανοποιούσε απηυδισμένους εμάς τους «από τα κάτω».

Τόσα χρόνια στο εργατικό κίνημα, εκείνοι που τώρα παρουσιάζονται ως φίλοι, το μόνο που έκαναν ήταν να μαχαιρώνουν πισώπλατα: υπέρ των «καλών» ιδιωτικοποιήσεων, υπέρ της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας (με μειώσεις μισθών και απολύσεις - τι να κάνουμε), υπέρ της καταλήστευσης των αποθεματικών και της δημιουργίας ιδιωτικών ταμείων, υπέρ της «απελευθέρωσης» της ενέργειας (με τα ληστρικά τιμολόγια που όλοι ξέρουμε). Οταν εμείς καταγγέλλαμε τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που προωθούσε το πλαίσιο της εργοδοσίας μέσα στις γραμμές των εργαζομένων, αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν 10 βήματα διαγώνια και πίσω από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ.

Αναγνωρίζω ότι τον Ιούνιο ήταν φυσιολογικό ένας κόσμος στραγγαλισμένος οικονομικά και υπό πίεση, να αναζητούσε την άμεση λύση, κάνοντας ότι δεν βλέπει από πού έρχονται και πού πηγαίνουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δυνατόν όμως τόσους μήνες μετά, άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι κομμουνιστές να συντηρούν ακόμα ψευδαισθήσεις; Ας ξεκολλήσει η βελόνα από τις εκλογές και ας δούμε με ποιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαφημίσει την πραμάτεια του (περί επιχειρηματικότητας, επενδύσεων, κερδοφορίας) σε όλες τις εργοδοτικές ενώσεις. Και μέσα στις ΗΠΑ, ο Τσίπρας τα έδωσε όλα: αποποιήθηκε το «σκίσιμο της δανειακής σύμβασης», «την έξοδο από την Ευρωζώνη». Ζήτησε να υπερβούμε «σκιές και προβλήματα του παρελθόντος», εκθειάζοντας το μοντέλο Ομπάμα ως προοδευτική λύση στην κρίση!

Αυτό στη γλώσσα μου λέγεται σκοταδισμός. Να κάνεις δηλαδή ότι δεν βλέπεις ότι το «πρότυπο» Ομπάμα δεν έχει αφήσει ιμπεριαλιστική για ιμπεριαλιστική επέμβαση που να μην έχει υποκινήσει προκειμένου να διατηρήσει αγορές, πρώτες ύλες και περιθώρια κέρδους. Και μέσα στις ΗΠΑ, να μην αναγνωρίζεις τη βαθιά ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, με 12 εκατομμύρια δηλωμένους ανέργους, 50 εκατομμύρια ανασφάλιστους, 40 εκατομμύρια που ζητιανεύουν δελτία τροφίμων και 7 ολόκληρα εκατομμύρια φυλακισμένων ή σε αναστολή...

Κύριοι, ο καπιταλισμός έχει πάψει να αποτελεί δύναμη προόδου. Για τον εργάτη, δεν έχει σίγουρα «λύσεις» και το ξέρετε. Κανένα μείγμα διαχείρισης σε ΕΕ - ΗΠΑ - Ιαπωνία δε στοχεύει εκεί. Η αποφασισμένη εδώ και χρόνια ευρωπαϊκή πολιτική απαιτεί ραγδαίες μειώσεις μισθών και κατάργηση δικαιωμάτων προκειμένου να ανταγωνισθεί τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους σε Κίνα, Ινδία, ΗΠΑ κλπ.

Η λογική του «να σώσουμε το σύστημα», οι συμμαχίες με αστικά κόμματα, η αποποίηση της παράδοσης των σοσιαλιστικών κατακτήσεων, έχουν στερήσει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη από την αναζήτηση ενός διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης. Οι αστοί φροντίζουν μέσω των ΜΜΕ να επιβάλλουν το δικό τους οπτικό πρίσμα και γι' αυτό μέσω των επιχειρήσεων σπρώχνουν εκατομμύρια διαφήμισης... όχι φυσικά στον «Ριζοσπάστη» (όπου κάποιοι «πρώην» προσφεύγουν στην ΕΣΗΕΑ γιατί έπαψε να τους κόβει αρκετά κουπόνια ο άνεργος οικοδόμος ή μεταλλεργάτης!!!).

Ο τεράστιος διαφημιστικός τζίρος δεν γίνεται από αφελείς που πετάνε τα λεφτά τους στα σκουπίδια, αλλά γίνεται για τον έλεγχο της σκέψης του καταναλωτή και ψηφοφόρου. Η ζωή επιβεβαιώνει ότι το εκλογικό σώμα άγεται και φέρεται ακριβώς πάνω στην εκάστοτε γραμμή των ΜΜΕ: Καραμανλής, αποχή, Παπανδρέου, πλατείες, «νέα» κόμματα, τώρα Σαμαράς, αύριο ίσως Τσίπρας.

Σε έναν κόσμο που βασιλεύει το κάλπικο, κάποιοι θαυμαστές των Ολάντ και Ομπάμα, ευτελίζουν τα ονόματα Ισκρα και Πράβντα προκειμένου να εξαπατήσουν ψηφοφόρους...

Το «μικρό» ΚΚΕ ωστόσο μένει στη γραμμή της αλήθειας: δεν μπορείς σήμερα να κάνεις «εθνικοαπελευθερωτικό» αγώνα κατά της τρόικας, χωρίς πρώτα να συγκρουστείς με τα ντόπια αφεντικά. Αυτοί κάνουν κουμάντο, αυτοί καθοδηγούν υπουργούς και βουλευτάδες. Αυτοί μας έμπασαν στην ΕΕ και έφεραν την τρόικα (για να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις και να σταθεροποιήσουν την πολιτική τους εξουσία).

Το ελληνικό κεφάλαιο βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης - δεν είναι ψωροκώσταινα. Οι Ελληνες αστοί (π.χ. τα αφεντικά μας στην ενέργεια, οι εφοπλιστές, τραπεζίτες και μεγαλοκατασκευαστές) δεν έχουν γράψει ούτε μία απουσία στα ιμπεριαλιστικά προσκλητήρια ΝΑΤΟ και ΕΕ. Τώρα τα δίνουν όλα για να ρεφάρουν στο παιχνίδι των ελληνικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αγκαλιά με ξένα μονοπώλια.

Το ΚΚΕ ήδη προειδοποίησε: Δεν πρόκειται για «πανηγύρι» όπου όλοι θα κερδίσουμε στήνοντας και από ένα Ντέρικ εξόρυξης. Εδώ θα πέσουν κορμιά, από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μεγάλες πολυεθνικές και στο τέλος θα την πληρώσει ο πιο αδύναμος.

Νομίζω ότι τόσα εκατομμύρια ώρες τούρκικης σαπουνόπερας δεν θα πάνε χαμένα. Το τηλεοπτικό δάκρυ έχει μια παράξενη γεύση προοικονομίας για τα χαμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ψηλά τη σημαία σύντροφοι.

Γιάννης Καμπάνης

ΚΟΒ Πετρελαίων, Αττική

Ριζοσπάστης, 30 Μαρτίου 2013