Εκτός Των Τειχών

Σήμερα ο νέος, από ραγιάς μαθητής, ανώνυμος φοιτητής και στο τέλος φάντασμα στρατιώτης θα καταλήξει επαίτης εργασίας. Σε μια χώρα που είναι ο φάρος του πολιτισμού, αυτός νοιώθει τη μοναξιά του φαροφύλακα. Βασίλης Βασιλικός (Εκτός των Τειχών, 1966) ! «Την καταστολή των φαινομένων ενδοπανεπιστημιακής βίας» ζήτησε χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προβάλλοντας σκληρή θέση, αναφερόμενος στα χθεσινά γεγονότα στα ΑΕΙ. «Η άσκηση βίας είναι το πρώτο πρόβλημα του ελληνικού Πανεπιστημίου» υπογράμμισε μιλώντας στο «Μέγκα» και τόνισε: «Το άσυλο καταλύεται εσωτερικά. Πρέπει να κατασταλούν τα φαινόμενα ενδοπανεπιστημιακής βίας, να λειτουργήσει η ακαδημαϊκή ελευθερία, να λειτουργήσουν οι κανόνες μιας δημοκρατικής ακαδημαϊκής κοινότητας». Η άσκηση βίας είναι λοιπόν το πρώτο πρόβλημα του ελληνικού Πανεπιστημίου κατά τον όλον κ. Βενιζέλο! Και τότε τι είναι η απαξίωση της παιδείας, η υποβάθμιση των πανεπιστημίων, τα κατ’ επιταγήν των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων προγράμματα σπουδών, οι σχολές χωρίς αντίκρυσμα, η κατευθυνόμενη έρευνα, το λασπωμένο μέλλον που προσφέρεται στους νέους μας, το απειλητικό φάσμα της ανεργίας που κρύβει τον ορίζοντά τους; Φαίνεται ότι ο κ. Βενιζέλος μιλώντας αορίστως για «ενδοπανεπιστημιακή βία», χωρίς να κατονομάζει αυτούς που πυροδοτούν το κλίμα αναταραχής και «καταδικάζοντας (μαζί με τον αρχηγό του) τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται», ξεμπλέκει από τις δικές του ευθύνες, ή τουλάχιστον θεωρεί πως η βία δεν εκπορεύεται από τη δική του πλευρά. Και τι είναι αυτά τα φαινόμενα; Μεταφυσικά; Όταν μαζί με το όλον ΠΑΣΟΚ πρότειναν την ανασφάλιστη εργασία των νέων και υιοθετούσαν το Μάρτη του 2000 της αποφάσεις της Σύνοδου Κορυφής της Λισαβόνας, για «γοργή εφαρμογή της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων, τόσο επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, όσο και τομέων παροχής δημοσίων κοινωνικών υπηρεσιών (Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας)», τι περίμεναν; Όταν τα μέτρα που αποφασίζονται για την Παιδεία απαξιώνουν τη μόρφωση, επειδή θέλουν φτηνούς, ευέλικτους και υποταγμένους εργαζόμενους και συνδέουν την Παιδεία με την εξασφάλιση της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας, τι φαντάζονται; Όταν η Ε.Ε. «οραματίζεται» την κατάρτιση και τη διά βίου εκπαίδευση μέσα από τις επιχειρήσεις (ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση), ως το άπαν για την ένταξη των νέων ανέργων στη δουλειά και τη μείωση της ανεργίας, τι αναμένουν; Όταν η «Λευκή Βίβλος» του 1993 έχει σιγά σιγά διαμορφώσει τον «περιπλανώμενο εργάτη», φτηνό, ευέλικτο, πειθήνιο και υπάκουο όργανο στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων, και τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια» θα τροφοδοτούν κάθε τέσσερα χρόνια τις επιχειρήσεις με φρέσκο αίμα, ΠΟΙΟΣ «καταλύει το άσυλο» και εμποδίζει «να λειτουργήσουν οι κανόνες μιας δημοκρατικής ακαδημαϊκής κοινότητας»; Πως μπορούν να μιλάνε οι μεν για «ενδοπανεπιστημιακή βία» και οι δε, δια Στυλιανίδη και προς επίδειξη πυγμής, να επιμένουν ότι «θα προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις, επιδιώκοντας τη βελτίωση της ποιότητας και την επιβολή της δημοκρατίας στα ΑΕΙ»; Όταν «προς περιφρούρηση της κάλπης είχαν σπεύσει άνθρωποι της νύχτας, χρυσαυγίτες, μπράβοι και κουκουλοφόροι», τότε για ΠΟΙΑ φαινόμενα «μιλάει σκληρά» ο κυρ Βενιζέλος, για ΠΟΙΑ ποιότητα κόπτεται ο κυρ Στυλιανίδης, και ΠΟΙΑ δημοκρατία θα επιβάλλουν και οι δυο; Σήμερα, ποια κατάρα βαραίνει τους νέους μας; ποιος φάρος υπάρχει στο δρόμο τους; και ποια απέραντη μοναξιά τούς πετάει έξω απ’ της ζωής τους τα τείχη; Μπάμπης Ζαφειράτος, 31/5/2008

O Πολίτης Άγγελος Ελεφάντης

Καλό κατευόδιο, Πολίτη Η Αριστερά μπορεί «από σήμερα να είναι φτωχότερη», αλλά με την πολιτική διαθήκη και την πνευματική παρακαταθήκη του Άγγελου Ελεφάντη έχει να διαχειριστεί έναν απέραντο πλούτο. Ο Άγγελος δεν ήταν μόνο εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας γλυκύς, τρυφερός και μαχητικός άνθρωπος, ένας ποιητής των ιδεών με απέραντη γνώση, με μια Πολιτική διαδρομή που τη διακρίνει η απλότητα, στοιχείο κυρίαρχο, άλλωστε, στον λόγο του και στο έργο του. Άλλοι καταλληλότεροι θα μιλήσουν (1) για τον Πολίτη Ελεφάντη και θα αποτιμήσουν την προσφορά του και την ακάματη προσπάθειά του για τη διαμόρφωση ενός νέου αριστερού ήθους. Εμείς, κοινωνοί της σκέψης του από το πρώτο τεύχος του Πολίτη (μηνιαίου και δεκαπενθήμερου), αν και στην πορεία οι δρόμοι μας πήραν διαφορετική ρότα (υποστήριξη των «ανθρωπιστικών  επεμβάσεων» από τη  Γιουγκοσλαβία κι έπειτα, και απουσία αναφοράς στην ταξική πάλη και στον ιμπεριαλισμό), διαλέξαμε In memoriam ένα εκτενές απόσπασμα από το τεύχος 160, του Νοεμβρίου 2007. Το κείμενο, από τα τελευταία του Άγγελου, τιτλοφορείται «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ» και προεκτείνει με μοναδικό τρόπο έναν λόγο του Ρόμπερτ Κέννεντυ στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας: «…Με δυο λόγια, το ΑΕΠ μετράει τα πάντα, εκτός απ’ ό,τι κάνει τη ζωή ν’ αξίζει για να τη ζήσει κανείς». Η προσέγγιση του θέματος δείχνει, πιστεύουμε, τη γλυκύτητα και την τρυφερότητα του συγγραφέα του, και είναι χαρακτηριστική μιας σκέψης βαθιά προσηλωμένης στην υπόθεση της Αριστεράς και στον κινητήριο μοχλό της: τον Άνθρωπο. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιον να μας μιλήσει. «(…)Αλλά ας δούμε, τι γίνεται με κάποια άλλα αγαθά, από τα απολύτως απαραίτητα για τη ζωή: Τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, την ευκρασία των αέρων της γης, το φως, την αποχέτευση, τον ήλιο, τη σιγαλιά της νύχτας, τον έναστρο ουρανό, τη δροσιά στην κάψα του καλοκαιριού, την ησυχία μέσα στην τύρβη και τη βαβούρα της πόλης, τον ήσυχο ύπνο, τον τόπο για περπάτημα, τη σιέστα, τον τόπο για ρέμβη. Όλα αυτά, τα απολύτως απαραίτητα για τη ζωή, ήταν δωρεά της φύσης στον άνθρωπο. Ήταν, αλλά σε μεγάλο βαθμό έπαψαν να είναι· έγιναν κι αυτά εμπορεύματα ακριβά που τα συλλαμβάνουν οι κατάλογοι του Αλογοσκούφη και των οποίων η κατανάλωση κυρίως κατευθύνεται προς τα υψηλότερα βαλάντια, ενώ τα φτωχότερα τα στερούνται απελπιστικά και βολεύονται με χαψιές από ’δω κι από ’κει, με αποδράσεις ευκαιριακές, έξω από την καθημερινότητα. Ο αγχωτικά διευρυνόμενος καταναλωτικός διάκοσμος, τόσο διευρυμένος πια που οι τρόποι ζωής δεν είναι παρά ένας τρόπος κατανάλωσης υποτάσσεται στη μεγιστοποίηση της Μεγέθυνσης. Μεγέθυνση της παραγωγής, μεγέθυνση των εισοδημάτων που εγκαλούν τη μεγέθυνση της κατανάλωσης, ώσπου να γίνει μονόδρομος που αποβάλλει συστηματικά άλλες κοινωνικές πρακτικές και τις συνάδουσες αξίες –τις μη εμπορευματοποιημένες. Αυτό είναι το δώρο του φιλελευθερισμού στις σύγχρονες κοινωνίες, καθώς σφιχταγκαλιάστηκε με την καπιταλιστική παραγωγή, και οι δυο μαζί πνίγουν τον κόσμο. (Υπογράμμιση δική μας). *** Στο πλαίσιο της όποιας οικονομικής Μεγέθυνσης, η Δεξιά προσπαθεί να διασφαλίσει τη Μεγέθυνση της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Και τη διασφαλίζει σε έκταση παγκόσμια και με ρυθμούς ανήκουστους, καταστρέφοντας κάθε ανάσα και ρωγμή που έρχεται από άλλους κόσμους. Έτσι αποδίδεται σε κάθε άνθρωπο ένα πλασματικό πηλίκον: το συνεχώς μεγεθυνόμενο κατά κεφαλήν εισόδημα, την αύξουσα κατά κεφαλήν κατανάλωση και την ολοκληρωτική υπαγωγή των ανθρώπων στο σάλαγο της κατανάλωσης. …Και η Αριστερά επίσης στο πλαίσιο της όποιας οικονομικής Μεγέθυνσης προσπαθεί να πετύχει ισχυρούς, ει δυνατόν, διανεμητικούς στόχους. Και δεν το πετυχαίνει· η ψαλίδα μονίμως ανοίγει, μολονότι δεν πεινάμε πια. Μήπως θα ’πρεπε η Αριστερά να αναδείξει με την πολιτική της όχι μόνο όσα προκύπτουν από την παραγωγή και οδηγούν στη Μεγέθυνση αλλά και όσα τίθενται ή μπορεί να τεθούν έξω από τον ορίζοντα της Μεγέθυνσης, να επαναξιοδοτήσει πρακτικές υψηλής κοινωνικής αξίας αλλά σχεδόν μηδενικής εμπορευματικής αξίας, όπως επίσης να δοθεί η δυνατότητα στους ανθρώπους να επινοήσουν και άλλες μη εκχρηματισμένες; Πρακτικές που δεν οδηγούν στην αυτοκρατορία της Αυτού Μεγαλειότητας το Εμπόρευμα. Σαν κι αυτές που, παραδειγματικά, κατέγραψα πιο πάνω και που προκύπτουν από τη φιλαλληλία, τη συνεργασία, τη φιλότητα, την αφιλοκέρδεια, με τις υψηλές κοινωνικές αξίες, να πλήξει δηλαδή την καπιταλιστική συσσώρευση στον πυρήνα της, τη Μεγέθυνση. Η καπιταλιστική συσσώρευση στηρίζεται στην εκμετάλλευση της παραγωγικής δύναμης των εργαζομένων, στην κάρπωση της υπεραξίας. Αυτό είναι το «θαύμα» του φιλελευθερισμού. Όμως στηρίζεται επίσης στην εκμετάλλευση της φύσης. Σωστό κι αυτό. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος παρά εκμεταλλευόμενος τη φύση, όπως επίσης δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική συσσώρευση χωρίς εκμετάλλευση της φύσης: να εξαχθούν απ’ αυτήν και να χρησιμοποιηθούν νερό, μεταλλεύματα, υγρά καύσιμα, αέρια, ξυλεία, αγροί, κρέας, ψάρια, φρούτα, λαχανικά, έλαια, ό,τι τρώγεται γενικώς, μαζί και πέτρες, χαλίκια, άμμος. Η εκμετάλλευση των ορίων της εργατικής δύναμης με σκοπό τη συσσώρευση, αποδείχτηκε πολύ ελαστική παρά τις πολλές μορφές που έχει λάβει ιστορικά. Όλο και αναστέλλεται ή αναβάλλεται η αποτίναξη της υπαγωγής της εργατικής δύναμης στη δυναστεία του κεφαλαίου. Και βέβαια, αυτή η υπαγωγή δεν είναι μοίρα, μπορεί να ανατραπεί. Οτιδήποτε είναι ανθρώπινο, μπορεί με ανθρώπινο τρόπο να ανατραπεί, να αλλάξει. (Υπογράμμιση δική μας). Αντίθετα, τα όρια της εκμετάλλευσης της φύσης αποδεικνύονται ανελαστικά. Η εξάντληση της φύσης έχει φτάσει στο σημείο να απειλεί ακόμα και τις καθόλου προϋποθέσεις της ζωής πάνω στον πλανήτη. Δεν θα ’πρεπε η Αριστερά τούτο τον στόχο, τη διάσωση της φύσης, να τον αναδείξει κατά προτεραιότητα, ώστε μαζί με τη φύση να σωθούν και οι άνθρωποι; Όσο και να ψάχνουμε το ζήτημα ένας είναι ο τρόπο: δραστική μείωση της Μεγέθυνσης, που συνεπάγεται, αφεύκτως, δραστική μείωση της κατανάλωσης. Αυτή θα ήταν μια νέα μορφή ηγεμονίας της Αριστεράς, να αξιοδοτήσει ένα νέο καταναλωτικό ήθος». Μας άφησες νωρίς, Άγγελε. Καλό κατευόδιο, Πολίτη. (1) Για τον Άγγελο είπαν στις 29/5/2008: Ο ιστορικός της Tέχνης Νίκος Χατζηνικολάου, Ο ιστορικός Σπύρος Ι. Ασδραχάς, πρόεδρος των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου, στενός φίλος και συνεργάτης του Άγγελου στον Πολίτη, Ο Στρατής Μπουρνάζος, συνοδοιπόρος του Άγγελου στον Πολίτη και στα "Ενθέματα", Ο Σταύρος Λιβαδάς, ηλεκτρολόγος-μηχανικός, στενός φίλος και συνεργάτης του Άγγελου Ελεφάντη, Η ιστορικός Πόπη Πολέμη, στενή φίλη του Άγγελου, Και έγραψαν: Νίκος Ξυδάκης Παντελής Μπουκαλας Άννα Δαμιανίδη Δημήτρης Ψυχογιός Μάνθος Καλαφατάκης, δάσκαλος σε ειδικό σχολείο για Α.Μ.Ε.Α.

Το Φεστιβάλ των Κανών και οι εκλογές των καννών

Σύντομη Ιστορία της Αμερικής Κάποτε στη Δύση, Ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος Για μια χούφτα δολάρια έφεραν την Αποκάλυψη Τώρα! * THE END(;) *** Άραγε, μπορεί η θέση μας να βρίσκεται στους κομπάρσους (αυτής) της Ιστορίας; * Το Φεστιβάλ των ΚανώνΤο δεύτερο πρόβλημα είναι η ομιχλώδης θέση του σχετικά με τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Γιατί αποστασιοποιημένος όταν σχεδόν ολόκληρο το αντι-μπουσικό star system μοιάζει ενθουσιασμένο με τον μαύρο Τζων Κέννεντυ;«Δεν υποστηρίζω ευθέως τον Ομπάμα, όμως είμαι ενθουσιασμένος με τον ενθουσιασμό των υποστηρικτών του. Αν προκριθεί και αν στο τέλος εκλεγεί, εύχομαι να μη διαψεύσει τις ελπίδες του αμερικανικού λαού. Ταλαντευόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Αν ο Ομπάμα αποτύχει, θα είναι για την Αμερική η τελική, η θανατική ποινή».

Μικρή ανθρώπινη ιστορία

Μικρή ανθρώπινη ιστορία Αφιερώνεται σε όλους «της γης τους κολασμένους» που γέρνουν κάτω από λοιμούς, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς, φωτιές, μαχαίρια… Με την ευχή να βρουν δικαίωση οι ζωντανοί στα όνειρά τους. Φορές φυσάει ένας άνεμος. Άγριος με τα δόντια τρίζοντας. Και μια μεγάλη πόλη παραδίνεται στα χέρια του. Αλαφιασμένα αγρίμια τρέχουν να κρυφτούν σε φοβισμένες αγκαλιές, κι άλλα μένουν λουφάζοντας μες στις σχισμές των βράχων. Κάποιες αδύναμες σκιές περνούν και χάνονται κάτω απ’ το σκονισμένο ιστό των αστεριών. *** Άλλοτε πάλι έρχονται χρόνια και πουλιά κυνηγημένα. Μνήμες περνούν σκοτεινές και ακατοίκητες. Περνούν αποσπάσματα τυφλών στρατιωτών Σπέρνουν δόντια δράκοντα στη γη και ξεχερσώνουνε στο διάβα τους ψυχές, παίρνουν την πόλη βίαια, γεμίζουν με βαθιές ουλές τ’ όμορφο πρόσωπό της. *** Κάποτε εμφανίζονται οι άνθρωποι. Συνήθως έρχονται απ’ τη θάλασσα και είναι πάντα μόνοι. Μπαίνουν στην πόλη κι αρχίζουν να ζωγραφίζουν τα στενά της, αγγίζουν τρυφερά το χέρι της, δροσίζοντας τον πυρετό της, γιατρεύουν με τα χείλια τους τ’ αόρατα σημάδια του κορμιού της, Βάφουν με ουρανό τα άστεγα δρομάκια της φωτίζοντας τις σκοτεινές γωνιές της… Πάντα κι αμέσως γίνοται πλήθος και ποτάμι και ζωή. Όταν τελειώσουν, μαζεύουν σ’ ένα μικρό φθαρμένο βαλιτσάκι τα σύνεργά τους, κοιτάζουν γύρω τους τα μάτια που τους κοίταζαν φεύγουν ξανά κατά τη θάλασσα και περπατώντας επάνω στα κύματα χάνονται μέσα στον κόσμο. *** Στο μεταξύ βρέχει ασταμάτητα. Μια κόκκινη ανεξίτηλη βροχή, μουλιάζοντας τα χρόνια μας όπως στο μυθιστόρημα του Μάρκες. Πρώτη δημοσίευση σε μιαν άλλη ζωή της Μποτίλιας Στον Άνεμο, στο συνδικαλιστικό —και όχι μόνο— έντυπο του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ΕΚΟ που εξέδιδα από τον Μάρτη του 2002 μέχρι το καλοκαίρι του 2005, Ο ΠΑΛΜΟΣ, στήλη ΠΑΛΜΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ (Αρ. φ. 18), Δεκ. 2004, για την τραγωδία στον Ινδικό, με τους 230.000 νεκρούς από σεισμό και τσουνάμι, στις 26 Δεκ. 2004. Περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή του Μπάμπη Ζαφειράτου,  Άδεντρες Πλατείες, 2012, σ. 78 Οι φτωχοί άνθρωποι του Σετσουάν Στις φτωχογειτονιές της Μιανμάρ. Ό,τι απόμεινε από τον τυφώνα Ναργκίς.

Προσοχή αδέρφια, μην ξαναδιασπαστούμε.

«Το Εργατικό Δίκαιο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης» ήταν ο τίτλος ημερίδας στην οποία μίλησαν Έλληνες και ξένοι καθηγητές. Το Εργατικό Δίκαιο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης;! Μπα, υφίσταται τέτοιο; Δηλαδή όπως λέμε, «Αμολάω αετό με τυφώνα»; * Στην ίδια ημερίδα (έγινε προς τιμήν του καθηγητή Γιάννη Κουκιάδη) μίλησε και ο κ. Σπύρος Σημίτης, αδελφός του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος διατύπωσε: Πρόταση για τη διεκδίκηση από την πλευρά των εργαζομένων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενιαίων για κάθε επιχείρηση, που θα ξεπερνούν τα εθνικά όρια και θα επεκτείνονται σε ολόκληρη την επιχείρηση, άσχετα σε ποια χώρα βρίσκεται αυτή. Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που παγκοσμιοποιούν τις δραστηριότητες, αλλάζουν τη δομή τους και προσπαθούν να επιβάλουν δικές τους ρυθμίσεις απωθώντας τα εθνικά δίκαια, σύμφωνα με τον Σπ. Σημίτη. «Ενώπιον αυτής της εξέλιξης, η αντίδραση πρέπει να είναι να ξεπεράσουμε το Εργατικό Δίκαιο σαν κάτι το τελείως εθνικό, να χρησιμοποιήσουμε τα κύρια μέσα που έχουν οι εργαζόμενοι, κατά τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησαν τα δικά τους οι επιχειρηματίες». Οπως εξήγησε, ο κ. Σπύρος Σημίτης, προχώρησε στη διατύπωση αυτής της πρότασης γιατί όσες δηλώσεις γίνονται, εντός και εκτός Ε.Ε., δεν οδηγούν σε αποτελέσματα που να υποχρεώνουν τις επιχειρήσεις να δεχτούν ένα ενιαίο καθεστώς. Ε, αυτή δεν ήταν ημερίδα, αλλά η Πέμπτη Διεθνής. Υ.Γ. Εμπρός της γης οι κολασμένοι (και ο Σημίτης και ο Κουκιάδης μαζί) να σπάσουμε τις αλυσσίδες μας.

Η Βαμβακίαση των Πεύκων και η Μαλάκυνση των Εγκεφάλων

Αυτή η παρέμβαση είναι η προσπάθεια προβολής ενός θέματος το οποίο ανακινείται για μικρή μόνο περίοδο κάθε χρόνο, αλλά σωρρευτικά έχει σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον και στη δημόσια υγεία. Είναι επίσης ένα κάλεσμα για εγρήγορση και μια (ακόμα) έκκληση συμπαράστασης από την ευαίσθητη κοινότητα της μπλογκόσφαιρας. Η έκκληση γίνεται με αφορμή το −για τρίτη χρονιά− συνεχιζόμενο από τους Δήμους της Αττικής πρόγραμμα ψεκασμών εντός του αστικού και περιαστικού ιστού. Σκοπός των ψεκασμών, που διενεργούνται από 20 Μαΐου έως 20 Ιουνίου περίπου, είναι η καταπολέμηση της βαμβακίασης των πεύκων (marchalina hellenica). Τώρα αν με τους ψεκασμούς καταπολεμούνται και οι άνθρωποι και πλήττεται το ήδη ευπαθές περιβάλλον, είναι κάτι που έρχεται σε δεύτερη μοίρα για τους εγκεφάλους της πολιτείας. Τέτοιου είδους ενέργειες είναι πιστεύω άκρως επικίνδυνες. Και όσοι συμμερίζονται τις απόψεις που θα εκτεθούν στη συνέχεια, ας βοηθήσουν με όποιον τρόπο θεωρούν πρόσφορο. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση και την υπομονή σας και να δηλώσω ότι δεν είμαι μελισσοκόμος. Γνωρίζουμε ότι: ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Το πρόβλημα με τη marchalina hellenica είναι αποτέλεσμα «παρά φύσιν» εμβολιασμού των πεύκων με το συγκεκριμένο έντομο από τους μελισσοκόμους για να αυξήσουν την παραγωγή τους. Να σημειωθεί εδώ ότι τα εκκρίματα του εντόμου είναι η καλύτερη τροφή της μέλισσας. Και με δεδομένο ότι το 80% του μελιού της Αττικής, και το 60% της χώρας, είναι πευκόμελο… τα ευκόλως εννοούμενα. Αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα η κατάσταση είναι ίδια. Στη Σαμαριά π.χ. η αύξηση του πληθυσμού της marchalina είναι ανεξέλεγκτη. Ταυτόχρονα το έντομο μεταλλάσσεται, αλλάζει ξενιστή και κάνει πια την εμφάνισή του και στα κυπαρίσσια(!) Το 1996, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης (χιλιάδες ψήφοι που πιέζουν) νομιμοποιεί το έγκλημα και εγκρίνει 750.000.000 δρχ. από το Β’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, επιδοτώντας στην ουσία την… επανεκλογή του! Και τώρα που χάθηκε ο έλεγχος του εντόμου, το ίδιο υπουργείο με διαφορετικού χρώματος... υπαρξιακές ανησυχίες, επεμβαίνει ψεκάζοντας τη ζωή μας με επικίνδυνα εντομοκτόνα. Αντιμετωπίζει δηλαδή τη μια οικολογική διαταραχή με μια άλλη! Με απόφασή του το Α.ΣΥ.ΓΕ.Φ (Ανώτατο Συμβούλιο Γεωργικών Φαρμάκων) εγκρίνει στις 18/4/2006, και «κατά παρέκκλιση», επτά (7) φυτοφάρμακα (σκευάσματα τα ονομάζει κατ’ ευφημισμό) και δίνεται η κατεύθυνση στους Δήμους για πυρ κατά βούληση. ΚΙ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΕΙ Ο ΧΑΡΟΣ Γνωρίζουμε ότι: Δεν υπάρχουν ακίνδυνα χημικά φυτοφάρμακα. Όλα τα εντομοκτόνα −με τη διαταραχή της οικολογικής αλυσίδας και τη δηλητηρίαση του υδροφόρου ορίζοντα− καταστρέφουν το οικοσύστημα, εξοντώνοντας όχι μόνο τον εχθρό, αλλά και όλους τους ωφέλιμους οργανισμούς, και επιστρέφουν πάλι σ’ εμάς μέσω της τροφής και του νερού με ολέθρια αποτελέσματα. Κανένα από τα επτά «σκευάσματα» που συνέστησε το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης δεν είναι ατοξικό. Τα συγκεκριμένα εντομοκτόνα δεν μπορεί να μην είναι επιβλαβή για τα υδάτινα οικοσυστήματα. Όλα, το λιγότερο που αναγράφουν στις ετικέτες τους είναι: «εύφλεκτο, ερεθίζει τα μάτια και το δέρμα, επικίνδυνο για το περιβάλλον». Και δεν μπορεί να γίνεται συζήτηση για το αν βλάπτουν «λίγο» ή «πολύ», αφού με τη διασπορά τους στον υδροφόρο ορίζοντα καταλήγουν πολλαπλασιαστικά και σωρευτικά μέσω του νερού και των τροφών ξανά και ξανά στο σώμα μας. Αρκεί απλά να αναλογιστούμε τι θα απογίνει με την τοξική σκόνη μετά τη βροχή και το πότισμα των ψεκασμένων περιοχών. Στον Δήμο Μελισσίων έβρεξε αμέσως μετά τους ψεκασμούς των δημόσιων χώρων, στην Αγία Παρασκευή εκτεταμένοι ψεκασμοί διενεργήθηκαν κατά τη διάρκεια του περσινού λίβα, στον Χολαργό τα αλσύλλια που ψεκάστηκαν είναι τόποι με παιδικές χαρές! Είναι σοβαρές οι επιπτώσεις από τη χρήση φυτοφαρμάκων: Καρκίνοι, ενδοκρινολογικές παθήσεις, αλλεργίες, αναπνευστικά και άλλα προβλήματα συνδέονται άρρηκτα με τα εντομοκτόνα και με το βομβαρδισμό μας από κάθε λογής χημικά. Να επιβαρύνουμε κι άλλο τη ζωή μας; Και καλά τη δική μας. Των παιδιών μας, όμως!; Χαρακτηριστικό της προχειρότητας με την οποία αποφασίζουν οι «αρμόδιοι» είναι ότι το Insegar, ένα από τα επτά σκευάσματα που ενέκρινε το Υπ.Α.Α, ένα μήνα από την έγκρισή του, κατόπιν προσφυγής της καθηγήτριας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών κ. Νικολοπούλου -Σταμάτη και με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποσύρθηκε επειδή είναι καρκινογόνο! Στον Δήμο Δροσιάς και στον Δήμο Αθηναίων… πρόλαβαν όμως και ψέκασαν. Όλα δε ανεξαιρέτως τα «σκευάσματα» καταστρέφουν μεγάλους πληθυσμούς κάποιων εντόμων, φυσικών εχθρών της marchalina (Neoleucopis karliana, σελ.3). Λεπτομέρειες! ΣΩΤΗΡΕΣ «Θα σώσουμε τα πεύκα» αναφέρουν οι δήμαρχοι στα φυλλάδιά τους. Δεν αναφέρουν όμως και τις επιπτώσεις των φαρμάκων στο περιβάλλον και στην Υγεία των Πολιτών, ούτε και τα μέτρα ασφαλείας και προφύλαξης μετά τους ψεκασμούς (π.χ. οδηγίες σε περίπτωση εισπνοής των φυτοφαρμάκων). Σε όλες τις περιπτώσεις αγνοήθηκαν στοιχειώδεις διαδικασίες, αφού δεν υπήρξε ενημέρωση (φυλλάδια, συζητήσεις, ανοιχτές συνελεύσεις όπου θα ακουγόταν και η γνώμη των δημοτών, αλλά και κάποιων ειδικών) αρκετά πριν την υλοποίηση του προγράμματος. Μετά βεβαιότητος, αν οι δημότες είχαν ενημερωθεί σωστά από τους Δήμους για όλα τα παραπάνω, αλλά και για τις ανεξέλεγκτες και μη αναστρέψιμες επιπτώσεις των ψεκασμών, θα δίσταζαν να κάνουν σχετικές αιτήσεις. Γνωρίζουν άραγε οι κάτοικοι των Δήμων που ζητούν να ψεκαστούν τα πεύκα τους ότι για τις επόμενες ημέρες δεν πρέπει να παίξουν τα παιδιά τους κοντά σε αυτά, ή ότι δεν πρέπει να καθίσουν στις αυλές τους και στα μπαλκόνια τους; Γνωρίζουν ότι πρέπει να «κλείνουν» για αρκετά μεγάλο διάστημα οι πλατείες και οι παιδικές χαρές; Η Γη μας, ο αέρας μας, το οικοσύστημά μας, η υγεία μας δεν έχουν άλλα περιθώρια! Αβλαβείς τρόποι αντιμετώπισης της βαμβακίασης ευτυχώς υπάρχουν, όπως ταινία με ειδική μαστίχη που παγιδεύει το έντομο, ή πλύσιμο σε κάποιες περιπτώσεις. Αλλά ο κόσμος δεν ενημερώθηκε και για αυτές τις μεθόδους. Το 2007, ο Δήμος Αμαρουσίου εφάρμοσε τον ψεκασμό με νερό και με την ταινία-παγίδα. Οικολογικοί και βιολογικοί τρόποι καταπολέμησης υπάρχουν; Ο Π. Β. Πετράκης (Ινστιτούτο Μεσογειακών Οικοσυστημάτων και Τεχνολογίας Δασικών Προϊόντων) έχει υποστηρίξει, και έχει αποδείξει, την καταπολέμηση με φυσικά έλαια (σκίνο και θυμάρι), τα οποία κάνουν το έντομο να μην γνωρίζει τον ξενιστή του. Οι φαρμακευτικές εταιρείες όμως, φυτοφάρμακα παράγουν. Σημειώνει ο κ. Πετράκης: «Προτείναμε στο υπουργείο μία βιολογική μεθοδολογία που βασίζεται στη σημειοχημική μέθοδο της τροφικής εκδίωξης (όχι θανάτωση): Τα πεύκα θα ψεκαστούν με φυτικό έλαιο από θυμάρι και σχίνο της ελληνικής χλωρίδας που δεν προκαλεί το παραμικρό είδος βλάβης. Μάλιστα, τα δύο αυτά έλαια είναι αποδεκτά ως συστατικά τροφίμων. Εχουμε διαπιστώσει όμως ότι το υπουργείο δεν επιθυμεί τη διαχείριση του εντόμου έπειτα από πιέσεις των μελισσουργών. Η πρόφασή του ήταν ότι το ψεκαστικό υγρό περιέχει συστατικά που δεν είναι εγγεγραμμένα στον ελληνικό κατάλογο φυτοφαρμάκων». (Υπογράμμιση δική μας). Πώς είναι δυνατόν οι Δήμοι της Αττικής (όσοι έτυχε να έχουν πεύκα) να ενεργούν το λιγότερο επιπόλαια θεωρώντας συνήθη πρακτική τη λύση των ψεκασμών; ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ Παρόμοια ζητήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με πολύ μεγάλη σοβαρότητα και με υπευθυνότητα. Και να μην αγνοούνται οι τεκμηριωμένες ενστάσεις πολλών επιστημόνων για το μέτρο των ψεκασμών: «Καμία από τις δραστικές ουσίες των σκευασμάτων που έδωσε το Υπουργείο στους δήμους της Αττικής δεν περιλαμβάνεται στον επίσημο κατάλογο με τις ουσίες που επιτρέπει η Ε.Ε. Για την ακρίβεια υπήρχαν παλιότερα αλλά αποσύρθηκαν. Το στοιχείο αυτό, άλλωστε έγινε αποδεκτό από το ΣτΕ». [Γ. Μπάλιας, νομικός, ειδικός στο Περιβαλλοντικό Δίκαιο —Καθημερινή 12-07-06]. «Η χρήση εντομοκτόνων είναι μονόδρομος. Προκαλεί τεράστια προβλήματα στο περιβάλλον και στον άνθρωπο, όπως έχουν πολλές φορές τονίσει τόσοι Έλληνες ιατροί, αλλά και πολλές έρευνες (ολόκληρος πολιτισμός ερευνών) σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο μονόδρομος δημιουργείται από τη χρήση των εντομοκτόνων, διότι θα πρέπει να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά αυτά και μόνο αυτά τα σκευάσματα για οποιαδήποτε διαχείριση εντόμων. Αυτό φυσικά παραβιάζει όλες τις υποδείξεις της αστικής εντομολογίας, η οποία απαγορεύει οποιουσδήποτε ψεκασμούς σε αστικές περιοχές». [Dr Π. Β. Πετράκης, Υπόθεση Marchalina Hellenica]. «Πουθενά στον κόσμο δεν έχουν καταγραφεί εκτεταμένοι ψεκασμοί σε αστικές περιοχές. Μια περίπτωση υπάρχει στην Ουγγαρία, πριν από χρόνια, η οποία μάλιστα απετράπη μετά την αντίδραση των πολιτών». [Πολυξένη Νικολοπούλου-Σταμάτη, καθηγήτρια Παθολογικής Ανατομικής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών] «Και φυσικά, επεμβάσεις με ψεκασμούς στα δέντρα, όπως πρόσφατα αποφασίστηκε από το ΥπΑΑ, θυμίζουν το γιατρό που κόβει το μέλος που νοσεί και μετά ψάχνει τα αίτια της ασθένειας». [Σοφία Γούναρη, Ερευνήτρια Δ΄, Ινστ. Κτηνιατρικών Ερευνών Αθηνών, ΕΘΙΑΓΕ —Μελιτογόνα Έντομα της Πεύκης, σελ. 14] Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ Τα συμφέροντα είναι μεγάλα: Εισαγωγείς και έμποροι φυτοφαρμάκων, εργολαβικές αναθέσεις (με ό,τι αυτές συνεπάγονται), παρελκόμενες ενέργειες με διαφημιστικά φυλλάδια για την προβολή του «έργου» των Δημοτικών Αρχόντων, και πρωτίστως τα οφέλη τους «εδώ και τώρα» με ορατές ενέργειες −δυστυχώς κανείς δεν υπολογίζει τις αόρατες και μη μετρήσιμες (άμεσα) τραγικές επιπτώσεις των φυτοφαρμάκων στη ζωή μας−, που σκοπό έχουν την άγρα ψήφων από τον ήδη λεηλατημένο μπαξέ του περιβάλλοντος. Δυστυχώς, ο κύριος υπεύθυνος σ’ αυτό το παιγνίδι είναι το Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης, το οποίο επέτρεψε την χρήση των συγκεκριμένων «σκευασμάτων» εντός του αστικού και περιαστικού ιστού, κάτω από την πίεση των τοπικών αρχόντων, παραμονές δημοτικών εκλογών του 2006, και για να μετατοπίσει το ίδιο τις ευθύνες του. (ΦΥΤΟ)ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ Στις 12 Μαρτίου, εφέτος, σε μια «καταπληκτική» ημερίδα που διενεργήθηκε από το Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο, προξένησαν θλίψη τα απλοϊκά (και γι αυτό αφοπλιστικά) επιχειρήματα των επίσημων ομιλητών. H απαξίωση διαφορετικών (ισχυρά τεκμηριωμένων) απόψεων και θεσμών και η απουσία έκθεσης εναλλακτικών μεθόδων είναι στοιχεία που προδίδουν τον (προφανή) σκοπό αυτής της σύναξης. Ο Δήμος Αμαρουσίου και ο Δήμος Ρέντη, που προσεγγίζουν χωρίς φυτοφάρμακα το πρόβλημα, δεν εκλήθησαν στη σεμνή τελετή. Εκλήθη όμως ο Δήμος Κηφισιάς που... ευχαρίστησε και αφιέρωσε την παρέμβασή του στο Μπενάκειο, αφού συνεργάζεται στενά μαζί του. Σκοπός της ημερίδας ήταν η αποενοχοποίηση των δημάρχων και η κατεύθυνση «δι’ επισήμων χειλέων» στους γεωπόνους των Δήμων: «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε!». Τη στιγμή μάλιστα που ΔΕΝ επιτρέπονται ―καλώς― οι ψεκασμοί στο γειτονικό μας προσβεβλημένο δάσος, και ΔΕΝ απαγορεύονται ―κακώς― οι εμβολιασμοί εκτός Αττικής, αφού η απαγόρευση της 27/5/2005 ισχύει μόνο για την Αττική, τότε προφανώς θα γίνει μια τρύπα στο νερό. Αλλά οι «εκλεκτοί του λαού» θα έχουν δείξει πόσο μοχθούν για τους αγαπητούς δημότες τους. Βλέπε και σχετική προειδοποιητική επιστολή του επιτρόπου Σταύρου Δήμα για τη μη απαγόρευση των εμβολιασμών στην υπόλοιπη χώρα. Στην ίδια ημερίδα το ΑΣΥΓΕΦ και το Μπενάκειο εξαντλήθηκαν σε άκρως επιστημονικές τοποθετήσεις όπως: «τρώμε που τρώμε τόσα φυτοφάρμακα, για μια μικρή δόση ακόμα χαλάμε τον κόσμο;» ή «ευχαριστούμε την κυρία Νικολοπούλου (με νέα προσφυγή της το Συμβούλιο της Επικρατείας απορρίπτει τη χρήση των φυτοφαρμάκων) αλλά θα λύσουμε το προβληματάκι της δικαστικής απόφασης» ή «παρακολουθούμε και αν υπάρξουν επιπτώσεις θα παρέμβουμε»(!!) Αυτές οι θέσεις δεν είναι μόνο επιεικώς επικίνδυνες, αλλά προδίδουν το μέγεθος της διαπλοκής, νομιμοποιούν την αθλιότητα, αποκαλύπτουν την τσαπατσουλιά και την αδιαφορία των «θεματοφυλάκων» και δείχνουν τη δεινή θέση στην οποία βρισκόμαστε. Το πιο θλιβερό όμως είναι ότι όλες αυτές οι μαλακίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, επειδή η ευαισθησία (μας) για το περιβάλλον δεν βλέπει πέρα από το γειτονικό (μας) πεύκο −και πολύ μακριά λέω− και ξεχειλίζει από τους κάδους απορριμμάτων και από τις ξεκοιλιασμένες σκουπιδοσακούλες, διαγράφοντας με σαφήνεια τον οικολογικό (μας) ορίζοντα: «Μακριά από την πόρτα μας κι όπου θέλει ας είναι». ΠΟΛΛΟΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ Ή ΕΝΑΣ... ΜΑΖΙ; Η μοναδική, κατά την γνώμη μας, εναλλακτική πρόταση είναι αυτή που «υψώνει άλλον πύργο, ατίθασο, απέναντί τους». Αυτή με την οποία οι πολίτες (και όχι πελάτες) πιέζουν ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα από την κεντρική πολιτική εξουσία που το προκάλεσε, σε βάθος χρόνου και όχι στο στενό ορίζοντα μιας εκλογικής τετραετίας. Προϋποθέτει όμως την απόδραση από το δικό μας γυάλινο πύργο, ώστε να μην επιτρέψουμε να ρυθμίζει τη ζωή μας ο δημοτικός σύμβουλος της ενορίας μας και ο κομματάρχης της περιφερείας μας. Και μια τέτοια πρόταση δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Μάλλον όμως είναι η ουσία. Ο «άλλος πύργος», που λέγαμε. Αν δεν υπήρχε η διαπλοκή, να κατευθύνει μαζί με τον εφησυχασμό μας και την υποκριτική στάση ολόκληρης της κοινωνίας για το «κατακαημένο πεύκο», τότε οι δημοτικοί άρχοντες, με ελάχιστο κόστος, με μικρή ενημέρωση των πολιτών, με παγίδες στο πεύκο της πολυκατοικίας μας, του αλσυλλίου μας και του πεζοδρομίου μας, και με το ελαφρύ συστηματικό πλύσιμο θα είχαν λύσει το πρόβλημα. Άλλωστε η marchalina δεν είναι η κύρια αιτία ξήρανσης του πεύκου. Η έλλειψη οξυγόνου από τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, και η τσιμεντοποίηση της ζωής μας προξενούν εξίσου μεγάλο κακό. Όμως το πεύκο δεν έχει φωνή. Ή εμείς, είμαστε ανίκανοι πια να ακούσουμε την κραυγή της σιωπής του. Αλλά το μεγαλύτερο κακό είναι ότι είμαστε πολλοί μόνοι μας. Και πρέπει να γίνουμε ένας... μαζί. Καθόλου εύκολο και όχι οπωσδήποτε τελεσφόρο. Αυτός είναι και ο λόγος που πέρα από την ανάρτηση του θέματος η μποτίλια στο πέλαγο «εκπέμπει» SOS στην κοινωνία του διαδικτύου, για άμεση παύση των ψεκασμών. Επειδή εντέλει «Το περιβάλλον δεν το κληρονομούμε από τους πατεράδες μας. Το δανειζόμαστε από τα παιδιά μας».

Τα αλμουνοειδή

Christodoulakis – Alogoskoufis ή μάλλον Alogodoulakis – Christoskoufis Δημιουργικότατοι και οι δύο εξακολουθούν να εγγράφουν, με τη λογιστική του Καραγκιόζη, πλασματικά «έσοδα» στον προϋπολογισμό και να προγράφουν το μέλλον μας. Προς δόξαν των τραπεζών και των κερδοσκόπων. Ποια διαφορά υπάρχει ανάμεσα στα δύο πολιτικά μεγέθη; Τότε ένας «οικονομολόγος διεθνούς εμβέλειας» είχε προκαλέσει την πολυσυζητημένη απογραφή. Και ο Ιζνογκούντ δεν είχε γίνει ακόμα χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Εν τάχει και προς δόξαν, έγραφε ο Νίκος Νικολάου στο ΒΗΜΑ, στις 14-03-2004: «Ο κ. Γ. Αλογοσκούφης είναι οικονομολόγος διεθνούς εμβέλειας, γνωρίζει από πρώτο χέρι τη συμπεριφορά των κοινοτικών οργάνων και δεν έπεσε στην παγίδα που του είχαν στήσει από την πρώτη στιγμή τα λαμόγια του Γενικού Λογιστηρίου και προπαντός της Στατιστικής Υπηρεσίας, τα οποία του συνιστούσαν να συνεχίσουμε την απάτη της δημιουργικής λογιστικής, δηλαδή την τήρηση των διπλών βιβλίων, για να κοροϊδέψουμε ακόμη μια φορά τους «κουτόφραγκους». Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά και ο νέος υπουργός τούς πέταξε με τις κλωτσιές από το γραφείο του, δίνοντας εντολή να δώσουν στους εκπροσώπους της Eurostat, που από την Παρασκευή συλλέγουν στοιχεία για την εαρινή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τους πραγματικούς λογαριασμούς εσόδων και δαπανών του Δημοσίου, ενώ ταυτόχρονα ακύρωσε τη ρύθμιση του προκατόχου του κ. N. Χριστοδουλάκη να μεταφερθούν τα έσοδα από τον ΦΠΑ που εισπράχθηκαν στο πρώτο δίμηνο του 2004 στο 2003, για να συγκρατηθεί το έλλειμμα στο 1,7% του ΑΕΠ». Στι 04/10/05 ο k. Alogoskoufis επιμένοντας στην τιτλοποίηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου έλεγε: Η κυβέρνηση αξιοποιεί τις δυνατότητες «ευελιξίας» που προσφέρουν οι κανόνες της Eurostat και δεν κάνει χρήση της «δημιουργικής λογιστικής». Τώρα, 27/04/08 διαβάζουμε ότι: «Στην απογραφή Νο2 προχωρά το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης με δεδομένη και την αμφισβήτηση από τη Eurostat των στοιχείων για το έλλειμμα». (Όλες οι υπογραμμίσεις δικές μας). Κι ύστερα εμφανίζνται οι Αλμούνιες, πιέζοντας για νέα αυστηρότερα μέτρα «και ζητούν πρόσθετους φόρους, λιτότητα στους μισθούς, ταχεία προώθηση των μεταρρυθμίσεων στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, αλλά και επίσπευση της λεγόμενης ευελιξίας στην ελληνική αγορά εργασίας» προδιαγράφοντας σκληρή φτώχεια για τη χώρα μας τη διετία που έρχεται. Και τα αλμουνοειδή κάνουν τεμενάδες: Αχαρακτήριστοι και απρόσωποι λογιστές στη δούλεψη των Βρυξελλών. Σφουγκοκωλάριοι χατζατζάρηδες των αγάδων της εξουσίας.

Απομεινάρια μιας μέρας

ΔΕΗ: Δεν Έμεινε Ηλεκτρισμός. ΟΤΕ: Ούτε Τηλεφωνία Έμεινε. ΕΟΤ: Έμεινε(;) Όμως Τουρισμός! Καλό μείναν να έχομεν!